December 12, 2018

Петте омилени Џон Карпентер филмови

Мислам дека на Џон Карпентер не му е потребно којзнае какво преставување. Неговото име засекогаш ќе биде меѓу оние најбитните кои се занимавале со филм и вечен синоним за хорор жанрот. Дали тоа било режија, сценарио или филмска музика, Карпентер неговата визија ја распослува низ повеќе аспекти од таа уметност. Иако некои од неговите филмови наидуваат на неуспех на тогашниот бокс-офис и кај критиката, денес се и тие пораснати во култни класици, а речиси и да не постои помлад режисер кој не го наведува Карпентер како инспирација. 

Годинава They Live наполни дваесет години, Halloween ја обележа четириестгодишнината со едно млако продолжение, а Crapwerk реши повторно прошета низ филмографијата на Карпентер и да се потсети на неговите омилени остварувања. Уживам речиси во сите негови филмови, ама најдобро со кликам со оние од осумдесеттите кога е очигледно на креативниот врв. За жал, тие што ги снима во деведесеттите го немаат баш истиот сензибилитет, а крајот на следната декада ја бележи и неговата пензија како режисер.


Денес Карпентер e скоро целосно посветен на компонирање музика и концертни турнеи. Има два феноменални албуми со музика каква што има создавано за повеќето негови филмови и една антологиска колекција со нови снимки од неговите култни звучни подлоги. Најинтересното ми е што Карпентер има вистинска музичка кариера баш во ист период кога синтвејв, музика во голема мера инспирирана и од неговите саундтреци, е еден од најактуелните андерграунд жанрови и концепти. Но, денешните пулсирачки синтисајзери нека останат тема за некоја наредна прилика, сега следуваат моите топ Карпентер филмови наредени хронолошки.


Ова е филмот кој практично го обликува слешер хорор жанрот во познатата дефиниција. Не дека претходно не постоеле слешерски елементи во хорор филмовите, секако дека постоеле, меѓутоа Halloween со нив го создава совршениот нацрт план кој бргу станува подлога за цел еден бран слични слешер филмови. Карпентер дури во знак на почит кон делата на Хичкок и жанровските корени намерно ја најмува Џејми Ли Кертис, ќерка на Џенет Ли актерката од Psycho. Не поминува долго време пред и самата Џејми Ли Кертис да стане асоцијација за хорор филмови. 

Halloween ми е еден од омилените хорори воопшто и секогаш првиот избор од филмографијата на Карпентер. Густата морничава напнатост и тивкото непријатно присуство на Мајкл Маерс ми се засекогаш нанадминливите слешер хорор параметри. Доволно е само музиката кога да ја чуеш  и знаеш дека ништо добро нема да следи. Карпентер толку добро има изиграно и со осветлувањето тука, што било кое пространство изгледа тесно и клаустрофобично, овозможувајќи доволно простор за целиот терор слободно да вирее.


Осумдесеттите години се златната ера на тестостеронски акциони филмови и научно-фантастични идеи за дистописки, пост-апокалиптични деведесети. Escape from New York е таков амалгам на концепти кој можеби не дефинира сопствени правци како Halloween, ама е доволно значаен за да послужи како инспирација за многу култни ствари како Neuromancer и Metal Gear Solid. Дури има и цела сцена во Cloverfield инспирирана од постерот на филмот и еден добиен судски спор против Лук Бесон за Lockout.


Escape from New York е филм што не губи ничие време, а особено не сопственото. За многу кратка минутажа, Карпентер успева визијата за свет каде што криминалците се доживотно изолирани на затворен остров,да ја изгради како една од најзабавните во фикција. Сето тоа со минимален буџет и неприкосновената харизма на Курт Расел како Снејк Плискин. Иако идејата за приказната функционира само еднаш, го сакам и она полу-функционално продолжение Escape from L.A. Двата имаат некој Б-филм шмек на кој не можам да оддолеам.


Да не постоеше Halloween, веројатно The Thing ќе беше прв на мојата листа филмови од Карпентер. The Thing е еден од најдобрите (научно-фантастични) хорори, од оние што посебно функционираат во ладни снежни зими и филмски маратони кои ги вклучуваат The Shining, па и The Hateful Eight. Вториов не само што исто го има Курт Расел, туку Тарантино го посочува The Thing како главна инспирација и покрај тоа што се жанровски различни. The Hateful Eight дури користи и неколку музички теми на Мориконе кои останале неискористени во The Thing.

Изолацијата никогаш не изгледала толку застрашувачки како во The Thing. Освен можеби кога се случувала на малку повисоко место каде што исто не можат да те чујат како врискаш. А, практичните ефекти што ги има во филмов се повознемирувачки од било кои специјални ефекти што може да ги произведе компјутер. Затоа веројатно тој визуелен хорор фактор во The Thing секогаш ќе биде класи над она што сум го гледал подоцна низ животот. Многу ми е забавен и фактот што The Thing и Blade Runner се излезени во ист ден, критиката ги има распарчено и двата филмови, а гледај како денес историјата ги памти. 


Роди Пајпер, кој инаку не е професионален актер туку борач, сам ја смислил најцитираната фраза од филмот "I have come here to chew bubblegum and kick ass... and I'm all out of bubblegum". Ќе го немавме тоа доколку неговиот лик  првенствено пишуван за Курт Расел бил одигран од самиот Расел, aма наводно Карпентер се предомислил зошто сметал дека веќе глумел во премногу негови филмови. Сепак, некогаш си замислувам каков би бил They Live со Курт Расел и како би изгледала онаа долгата тепачка со Кит Дејвид.


Дефинитивно еден од најпотценетите филмови на сите времиња. Секако, и овој филм на Карпентер има култен статус, а и понатаму осеќам дека е релативно непознат денес. Да, можеби од продукциски аспект филмот делува остарено како многу други жанровски наслови, меѓутоа социo-политичкиот тон на They Live станува сѐ порелевантен како одминуваат годините. Карпентер не се обидувал да претстави друга иднина во 1988, само го рефлектирал она што тогаш му пречело.


Ова ми е најслабата Карпентер декада, барем според бројот на неговите филмови што ми се допаѓаат од овие години. In the Mouth of Madness уште го нема постигнато статусот на овие четири погоре и чим не се случило, веројатно нема ни да се случи. Секогаш кога разгледувам туѓи листи со омилените Карпентер филмови, овој воопшто не го ни гледам таму или е запишан некаде подолу. Штета што ретко доаѓа "на ред" од другите класици на Карптентер, зошто е стварно супер кошмарно филмско искуство.

Карпентер обработува приказна и свет инспирирани од Стивен Кинг и Ловкрафт кои се преполни со мета-референци. Го има Сем Нил и  неговат преамбициозна глума, подостарениот Чарлтон Хестон и најпрвата улога на Хајден Кристенсен. Цел филм е исклучително чуден и надреален, многу пати и ненамерно, ама најбизарното ми е што секое гледање има работи што се случуваат и не ги памтам од претходното, а се сеќавам на некои што воопшто ги нема. A, постои само една верзија од In the Mouth of Madness...

November 24, 2018

Дванаесет години Crapwerk

Традиционално за секој роденден на Crapwerk одвојувам еден момент да размислам на тема блогови, ама никогаш претходно не ми дошло да пишувам за тоа. Колку и да ме нервира глаголот, 'блогирам' веќе дванаесет години. Нешто повеќе се уствари, ама ајде ќе го мериме само Crapwerk стажот кој веќе е еднаков на просечна возраст на Fortnite играч.

Crapwerk почна во поинакво интернет доба каде што онлајн присуството беше речиси ексклузивитет, барем на овие простори тука. Социјалните мрежи не беа оформени во тоа што се денес, па ако сакаше да си го одвоиш гласот од форумите и чет каналите тогаш поседувањето на блог беше соодветна опција. Подоцна следуваше една блогерска експанзија која беше стварно цврста неколку години пред да згасне заедно со форумите.


Имаше многу, многу блогови. Од онакви најобични онлајн дневници до блогови кои се занимаваа со специфични теми кои немаа друг таков третман на домашниот интернет простор. Денес речиси и да нема преживеани од таа ера. Дури и MakNBA, еден од тогашните најголеми блогови кој успеа да создаде и огромна заедница, денес мислам дека веќе нема посебен блог простор туку опстојува само на социјални мрежи. И, тоа воопшто не е проблем, туку е супер пример за адаптација. Интернетот брзо еволуира. Можеби она што пред десетина година беа блоговите, тоа се денес децана со јутјуб каналите.

Некогаш сум носталгичен за тоа време. Некако се стесни креативноста за сметка на квантитет сведен на многу помалку карактери. Не го барам тогашниот македонски интернет, туку само ми недостигаат упатени блогови, а не жални акаунти на блогерски платформи чии постови се колекции од полу-досетлив твитер кичерај. Сакам повеќе блогови како Кантарот. Преферирам квалитетна оригинална содржина, а не фалсификат мемиња и кратки афоризми. Ми фали и таа визуелна автентичност што самиот концепт на блог ја нуди наспроти малтене дистописката униформираност на социјалните мрежи и Medium платформата.

На глобално ниво блоговите коегзистираат со нивните 'модерни' наследници, платформи и медиумски облици. Кај нас каде што беше блог сцената, сега се тркалаат грмушки. Не го констатирам сега овој помор, туку некако денов ми беше за да го спомнам. Чудно е кога една од најдолгите занимации во живот ти станала толку ретка. Сигурен сум дека на подрачјево има повеќе филателисти отколку блогери.

Ми се пишува. Толку долго веќе го правам ова што после гледање, читање или играње на нешто имам инстант порив да напишам тука. Не ми е ни приближно до професијата ова, а ме има издеформирано професионално. Не секогаш имам време и инспирација за да склопам мисли во блог пост, ама се осеќам како после квалитетна серка кога ќе успеам да кликнам 'паблиш'.

Годинава ми е ептен кнап со офлајн обврските поради кои немам ни 40 постови до овој момент, а за чудо, истава оваа година Crapwerk бележи и рекордна посетеност за сопствените стандарди. Фала ви на сите што бевте некаков дел од блогов низ годиниве, особено оваа. Ќе се читаме и понатаму. Стандардното затворање на роденденскиот пост е со збирка одбрани постови од последниот роденден до сега, па еве ја тука подоле. Не таму подоле. Овде под текстов. Фала уште еднаш.

November 14, 2018

Џабе се возбудив за The Predator

Ретко слушам совети за филмови и баш ми е мило што на некои луѓе им успеа да ме одвратат од намерата да го гледам The Predator во кино. Сериозно, мислам дека полесно ќе издржев р'бетот да ми го откорнат отколку да седам саат и кусур на овој мокар прдеж од филм. Фала за препораката. Време е да се соочиме со фактот дека никогаш нема да има добар Predator филм освен кецот. Alien франшизата има барем два. Остатокот во двата серијали варира од просечно до "цела недела ми требаше за да го догледам".

The Predator го изгасив на пола. Иако бев максимално фокусиран пак не успеав да сфатам што и зошто се случува. Има дете во филмот што ќе дојде до вонземска технологија и ќе повика други Предатори на Земјата. Тоа се случи, така? Толку никој не го пазеше детето? Малку ли е тоа што играат Fortnite, па ајде сега и предаторски шлемови за маскенбал. Има докторка, научник или што и да е веќе, која откако ќе избега заробен Предатор почнува да го лови со пушка и акробатски вештини на кои би позавидела и Лара Крофт. 


Предаторот бега од заробеништво од единствена причина што го обезбедуваат ликови кои очигледно не се битни за приказната и можат лесно да изгинат. Со кој памет Шејн Блек мислел дека ќе убеди некого дека толку важно откритие за науката може да биде пооскудно обезбедено од супермаркет? Можел барем малку поуверлив почеток од ова со дупкиве широки тука. Истиот тој Шејн Блек на кого летоска му ги бацував јајцата поради филмот, мисли и дека "R" ознака на филм е ако сите ликови пцујат во секоја реченица. Само пцуење не го прави филмот за повозрасна публика, ништо ли не ве научија Deadpool и Logan? И, оној Ки ен Пил имал ли сценарио или бил приморан целиот дијалог да го импровизира? 

Шејн Блек со ова не само што ѝ свирна куршум во муда на франшизата, туку си испука и еден во него. Стварно мислев дека го разбира материјалот, дека уште може да пишува интересни дијалози и ликови, но не. Какалурница е филмот, барем од тоа што стигнав да видам. Премногу ликови без идентитет и впечатливи карактеристики, тоалетени обиди за хумор, лошо уредување и никаква тензија. Сите само пцујат, се дерат, пукаат и не знаат кај тераат. Таков е и самиот филм - бучен, хаотичен и без некоја јасна насока.

Не осетив дека гледам The Predator филм. Не поминува ни како фан филм. Повеќе изгледа како некој нискобуџетен телевизиски испрдок што е смислуван минути пред да ги уклучат камерите. Дури и стварно продукцијата да се одвивала така, пак не ми е јасно како така отсуствува структурата. Како е воошто можно да направиш полош филм од Alien VS Predator: Requiem? Тој барем го имам догледано до крај. 

Не знам дали можеле да го спасат ова. Можеби доколку филмот беше фокусиран на ликот на Бојд Холбрук и уште два-тројца ќе имаше некаква шанса. Или можеби ако приказната беше целосно сместена на некоја изолирана локација наместо урбана средина која делува пусто и покрај тоа што личи на густо населено предградие. Не знам, ставете го Предаторот да лови во некој снег негде, двеста години во минатото каде што мала група се брани од него со попримитивни оружја. Нешто што ќе е напнато и интересно. Од сите идеи кои може само да градат врз една единствена функционална формула, Шејн Блек се одлучил за најнесмасната.

Дури и оној Predators од 2010 знаеше точно што прави. Не е најдобриот филм на светот, ама барем го осеќаш како Предатор филм зашто основните елементи ги користи соодветно. Таму исто има дисфункционална милитантна група само што нивното присуство е доволно избалансирано и многу од ликовите гинат пред да почнат да го гушат филмот. Можеби само требаше да остават франшизата да си умре со тој филм. Ќе беше многу подостојна смрт.

Види такоѓе: 

November 8, 2018

Драмата со Diablo Immortal

Колку ми е јако ова со Diablo Immortal, еј. Мислам, крајно трагично е, ама успева некако да ме засмејува цела недела. Blizzard на овогодинешниот BlizzCon го имаа најголемото фијаско во историјата на конвенцијата, а мислам дека и општо во постоењето на компанијата дури и пред нивната спојка со Activision. Пресмешно. Замисли, те спремаат за голема Diablo најава, си мислиш конечно Diablo IV или барем ремастер на првите две игри и кога ете ти ги, најавуваат нова Diablo игра наменета само за мобилни уреди.

Реакцијата на публиката која ги исвирка Вајат Ченг и неговите другари самоуверено облечени во Diablo Immortal маички е сосема природна. Интернет олујата од гомна што заедницата деновиве ја насочува кон Blizzard е исто така неизбежна. Diablo е игра создадена за да се игра со тастатура и маус, да седнеш пред компјутер и да кликаш додека докторот не те дијагностицира со карпален тунел. Иако Diablo III заживеа и на конзоли, пак поголемиот дел од играчите ја играат седнати пред монитор. Ваков тип на игра ексклузивна за телефони и таблети стварно изгледа како вонсезонска првоаприлска шала.


Точно е дека сите имаме телефони, ама тие ни се за комуникација, мемиња и слики од мачки со смешни капи. Исто така имаме и скапи компјутери кои ги користиме за гејминг. Немаме сите тенки прстиња за да си ги мрсиме ситните екрани на мобилните уреди со Diablo Immortal. Не ми е јасно кој дел од ова Blizzard успеа да го промаши. Дали и по толку многу години се стварно толку исклучени од тоа што гејмерската клиентела го бара од нив? Или се толку сигурни дека можат да ја продадат нивната интелектуална сопственост во било каков облик?

Најбизарното во целава ситуација е тоа што Diablo Immortal ја прави кинеска компанија која веќе има мобилни клонови на Diablo во сопствениот каталог, па повеќето играчи тврдат дека Immortal е всушност постара игра префарбана како Diablo. Дури и да не е така, веќе има премногу Diablo копии за мобилни уреди од кои некои изгледаат многу подобро од она што Blizzard го прикажа на Blizzcon како нов производ. Публиката дополнително е вознемирена и од најавата дека ова ќе биде игра за "целото семејство", што веројатно значи дека мрачниот тон ќе мора значително да се редуцира.

Ја следам активно ситуацијава деновиве и уживам во цел сеир. Жалам за тие што ја чекаат Diablo IV, јас уште си ја пукам тројката и реално немам потреба од друг наслов, ама можам да го разберам гневот. Сепак, пресмешно ми е што гледам гигантска компанија како Blizzard вака затекната. Не живееме во среден век, сите нивни игри имаат огромни заедници и не е воопшто тешко да дојдеш до нивното мислење и желби. На крајот, тие се тие што одлучуваат дали ќе ти го купат производот.

Ако Diablo Immortal пак е првенствено наменета за кинески и општо азиски пазар и тоа е можеби океј. Не е океј ако стварно планирале да ја најават Diablo IV, па поради некои причини ја откажале и ова е резервната "голема" Diablo најава. Од тоа што го читам деновиве, на луѓето што позагреано чекаат Diablo IV ќе им беше доволно само едно кратко тизерче, па макар и играта да е во рана развојна фаза.

Сепак, правдањето на Blizzard дека Immortal е само еден од неколкуте планирани Diablo проекти е смешно како она кога ја прашаа публиката на Blizzcon дали немаат телефони. Книги и стрипови се исто проекти, а чим самите Blizzard кажуваат дека најдобрите девелопери им се моментално прераспределени на развојот на Immortal не сум баш убеден дека Diablo IV постои на друго место освен на некоја бела табла за идеи.

Додека Blizzard ги губи фановите и вредноста на акциите, ќеф ми е да гледам како Path of Exile се полни со изнервирани Diablo III играчи. Иако одамна активно ја баталив за сметка на Diablo III, знам повремено да ја покликам и да проверам до кај е. Баш играв неколку саати кратко пред да се случи пиздаријава на Blizzcon. Си цути Path of Exile! Сериозно, овие Grinding Gear Games се ептен добар пример за фер компанија која работи вредно и напорно, не замара со микротрансакции и што е најважно - си ја слуша публиката. Path of Exile речиси секој месец има нова бесплатна содржина, додека Diablo III уште се тегне со истите сезони и едно прескапо DLC шо излезе скоро и донесе само една нова класа.

Blizzard наместо да истражуваат какви шарени облеки ќе може да продаваат за доларче во Immortal можеа комотно да кликнат две-три интернет места и да разберат што играчите сакаат од Diablo. Ете, во обид да се стиши галамата од дебаклов, Blizzard денес конечно се огласија со кратка изјава дека ги слушале играчите, како играчите само деновиве да зборуваа за нивните игри. Затоа и никој не им ја купува изјавава и драмава секој ден ми станува сѐ позабавна.

Види, јасно ми е дека Blizzard веројатно ги заболе. Пак ќе си трчаат голи низ брда кеш. Само ќе биде смешно ако ова со Immortal упали и сконтаат дека е исплатлив бизнис. Денес е Diablo Immortal, утре ќе биде Clash of StarCraft. Не ми се верува дека ќе направат радикален чекор и скроз ќе ја откажат глупавава идеја. Сепак, јас сум тука за драмата. Толку многу пати сум ги пцуел на тема World of Warcraft, па и кога во Diablo III се тргуваше со вистински пари и не можам баш да си го скријам ситењето. А, фрлањево со јајца кон Blizzard ќе потрае сигурно уште некоја недела додека не се заташка и заборави. До тогаш насмеано ќе следам со пуканки.

November 3, 2018

Утринско лигавење за Warcraft III: Reforged

Ме запрепастува фактот што постои генерација гејмери која ја има прескокнато Warcraft III: Reign of Chaos и нејзината експанзија The Frozen Throne. Скоро возрасна генерација што клика DotA и World of Warcraft и никогаш немала контакт со оваа RTS култна класика. Уште побизарно ми е тоа што се поминати шестнаесет години од играта, а кристално јасно ги памтам деновите кога првпат ја инсталирав и чекав да ми заврши последниот школски час и да трчам дома да ја играм.

Еден од мотивите на Blizzard со кои сакаат да нè убедат дека Warcraft III: Reforged е повеќе од лесни брзи пари е баш тој, да се понудат раните приказни на ликовите и настаните кои многумина ги запознале преку World of Warcraft. А, кога си имаш работа со и повозрасна публика, поедноставно е да ја претвориш нивната носталгија во лукративен бизнис. Јас немам никаков проблем со ова. Ремастеризирана, исполирана и модернизирана верзија на Warcraft III која визуелно не отскокнува многу од оргиналот? Повелете, ова е бројот на мојата кредитна картичка, Blizzard


Warcraft III: Reforged ќе ја содржи основната Reign of Chaos заедно со The Frozen Throne експанзијата. Ќе биде достапна на Battle.net платформата и што е најјако, мултиплеерот ќе биде компатибилен и со оргиналната верзија на играта. Така што Warcraft III пуристите што уште не можат да се откачат од старата графика (која патем одлично се држи и денес, барем за мои стандарди) ќе можат да се млатат со играчи што ја поседуваат Reforged.

Од видеата што излегоа до сега може да се забележи дека играта изгледа одлично и комплетно е задржан духот и покрај тоа што моделите и мапите се значително освежени и наштелувани. Не е како другите "ремастеризации" на други слични класични RTS игри каде што освен резолуцијата, останатото изгледа потполно идентично. Blizzard дури и комплетно ги имаат преснимено сите синматици и гласови.

Веројатно никогаш нема да дочекаме Warcraft IV и тоа ми е јасно. Изговорот е дека приказна во Warcraft IV не може да коегзистира паралелно со постојаниот прогрес на World of Warcraft фолклорот, меѓутоа верувам дека ако некогаш се случи вистинска RTS ренесанса, Blizzard ќе се први со нов наслов. До тогаш ова ќе функционира за мене. И, онака повремено знам да седнам и да изиграм некој Warcraft III skirmish, па ова топло ќе го пречекам. 

Warcraft III никогаш не остаре за мене, ама би сакал да ја видам дотерана. Секако, ќе има и опција за модирање, па едвај чекам да видам што сè заедницата ќе успее да изгради врз енџинот. Играта веќе може да се нарача од официјалниот сајт на Blizzard. Уште нема точен датум кога ќе биде достапна, но се очекува до крајот на 2019. Некои видеа за крај:

November 1, 2018

Рекалибрирањето на Halloween

Изгледа како на филмската индустрија полека да ѝ снемува ознаки за реанимирање на мртви франшизи. Третиот втор дел на Halloween не е римејк, не е ни рибут, туку ова сега го нарекуваат "рекалибрирање"... Точно четириесет години по култниот прв дел на Џон Карпентер, Џејми Ли Кертис се враќа како Лори Строуд за реванш со Мајкл Маерс. Сигурно ќе си речеш, нели ова веќе се случи во Halloween II, Halloween H20 и Halloween: Resurrection? Па, не баш. Новиот Halloween ги игнорира сите седумдесет филмови во серијалот и директно продолжува онаму каде што запира првиот дел од 1978. 

Според филмот, Мајкл Маерс никогаш претходно не избегал од санаториумот, Лори Строуд не е му е сестра, Џош Хартнет не ѝ е син, Џејми Лојд не постои и сите траги од боречките вештини на Баста Рајмс се избришани и заборавени. Општо намерата на ова продолжение е да го скроти распламтувањето на митологијата околу Мајкл Маерс и да го сведе на неговата затаена основа и мотиви, што всушност и ја прави оригиналната инкарнација на Мајкл Маерс толку ефективна. Но, колку навистина успева во тоа? Ајде, со ептен ситни спојлери.


Првиот впечаток од Halloween ми беше дека филмот не е глуп. Не излегов разочаран и навреден од кино, тоа ми беше важно, ама па покрај толку шкарт филмови во цел серијал ќе развиеш имунитет. Сепак, иако овој не е лош, малку не успеав да фатам што точно се труди да биде и која функција сака да ја има. Не само како продолжение, рибут или римејк, туку и општо како концепт. Затоа што се раскомотува со многу теми, а ниту една од нив не е целосно или барем доволно подготвена.

Во некои моменти се обидува да ги истражи мотивите на Мајкл Маерс и што му ги придвижува нагоните за убивање, па се труди да ја разложи траумата на Лори Строуд поради која е уништен нејзиниот живот и оштетен спојокот на нејзините поколенија, а некогаш само сака да дејствува како едноставен тинејџерски слешер филм. Во еден наврат дури изјавува и дека убиствата на Мајкл Маерс не се ништо во споредба со тоа што денес се случува низ САД, некој пука низ ходници низ школи секој месец, па што се пет-шест заклани луѓе во 1978?

Ниеднаш не успеав да му го одредам точниот тон на филмот баш поради тоа што често e на различни страни. Често пати настапува со различни приказни кои не само што го тргаат фокусот од Мајкл туку некои од нив воопшто не ни имаат разрешница. Некои ликови едноставно ги снемува од филмот без објаснување, иако претходно сценариото се обидува да ги поткрепи. Други ги има, но недоволно. Ете на пример, наместо досадната тинејџерска Халовин забава можевме да видиме повеќе од малото смешно црнче. Благиот повремен хумор во Halloween функционира многу подобро од шаблонските тинејџерски романси.

Сепак, за славење 40 години од почетокот на франшизата, Halloween е донекаде соодветен како таков омаж. Има има бројни референци кон претходните филмови и се забавував додека ги ловев, но сепак главната замерка ми е што не се потрудиле доволно за да ја доловат заканата која е Мајкл Маерс. После четириесет години не е лесно да ја убедиш публиката да се плаши од одамна демистифициран лик, а почетокот на филмот беше солиден чекор натаму, меѓутоа уште до средина веќе ја изгуби цела тензија.

Големото "обединување" на Мајкл и Лори страдеше баш од тоа. Додека ги дочекаме тие неколку минути, филмот веќе го испушти моментумот недозволувајќи му на амбиентот да пркне. Затоа и сметам дека Halloween H20: 20 Years Later е многу поефикасен во самото соочување на Мајкл и Лори. Не се растегнува низ премногу непотребни ликови и мини-приказни и постојано те држи на штрек со присуството на Мајкл. Ако веќе ликовите се соочени со такво неконтролирано зло, фино е како публика да осеќаш дека е постојано таму некаде во позадина, без крути дистракции.

И, како и со секој друг филм во овој серијал, крајот останува одврзан и со простор за следното неизбежно продолжение. Не верувам дека некогаш ќе дозволат франшизава да умре, можеби е веќе касно за тоа, ама барем се надевам дека последниов ќе послужи како нова основа кон свежи идеи, концепти, па и ризици.

Види такоѓе: 

October 23, 2018

Плејлиста за лажни рапери во 2018

Ќе завршеше годинава, а јас немаше да стигнам да ја споделам музиката што ги оплемени моиве уши, ушите на гостите, комшиите и заглавените во сообраќајниот метеж. Иако рапов е само симболичен дел од музиката што ја слушам, годинава изданијата од другите жанрови на кои сум наклонет не ме допреа нешто посебно, па затоа оваа плејлиста е фокусирана на рап и музика која мислам дека гравитира околу хип хоп. Како лажен рапер не би можел точно да знам. 

Една работа сепак си ја знам со сигурност - Еминем го има албумот на годината. И, тоа не како рап албум, туку ми е омилено издание за 2018 од сите музички жанрови. Kamikaze не само што ми приреди слушачко уживање, туку предизвика и галама што уште трае и ме забавува. Не можев да замислам дека Еминем пак ќе разгневува луѓе со провокации како пред петнаесет години и со музика што ја заобиколува публиката која е повеќе наклонета кон Ријана и Бијонсе.

Сега Еминем настрана, да видиме кој друг си порапува годинава до сега и што најдолго се задржува низ мојата секојдневна плејлиста. Преслушав многу. Интересни ми беа новите албуми на Mac Miller, Royce da 5'9, Kanye, Kid Cudi, Phora, Ryan Caraveo, 6LACK, Post Malone (ова повеќе е поп отколку рап, така?) и екипата од High Focus Records, ама во оваа прилика ќе ги издвојам овие неколку. Изданијата се наредени по азбучен ред.

A$AP Rocky - Testing


За оваа A$AP багра имав многу поразлично мислење претходно. Колку и да се сметам себе отворен кон секаква музика, имав впечаток дека е некое надркано полуписмено средношколско срање, па некако упорно ги заобиколував артистите со A$AP во името. Можеби и не грешам целосно, меѓутоа Роки со албумов не е воопшто таков. Слаб сум на музика која ги превиткува рамките на жанрот, а Testing е баш супер пример како се маневрира против таква истрошена хомогеност и не зборувам само за рап.

Чув нешто од претходните ствари на Роки, ама Testing некако најмногу ми се залепи за уши. Не сум премногу запознаен со звукот што се нарекува клауд рап и не знам овој албум колку спаѓа во таа класификација, ама ми се свиѓаат овие пеесетина минути. Продукцијата нема граници. Надреален колаж е од различни експериментални звуци, психоделии, дисторзирани басови, искршени мелодии и неочекувани семплови врз кои одлично се лепи харизматичниот глас на Роки. Testing е и нешто што би го препорачал на публиката која не се воздржува да ужива во Yeezus иако се работи поразлични стилови.

Слушни: "Tony Tone", "Fukk Sleep", "Changes" и "Praise the Lord"

Buddy - Harlan & Alondra


Овој млад дечко поддржан од Фарел Вилијамс годинава го направи она што Андерсон Пак го постигна со Malibu. Споредбата можеби ми е крајно лаичка, меѓутоа двата албуми ми имаат сличен шизички вајб. Harlan & Alondra е фанкерски разигран, интроспективен, неретко љубовен, похотен и исклучително заразен. Што им ставаат во таа калифорниска вода, не ми е јасно. Но, лежерниот стил на Бади не значи дека ќе те остави комплетно да се раскомотиш и ти, некогаш зачекорува и по посериозни патеки. Црно дете од Комптон е, сепак.

Harlan & Alondra e eден од најубавте албуми што ги чув годинава. Шармира на прво слушање, не можеш да останеш имун на енергијата што ја содржи. Жеден по уште музика од Бади, налетав на некој микстејп од 2014 што се вика Idle Time, па додека сум тука сакам и тоа да го препорачам. Стилски за нијанси поразличен, а е поеднакво квалитетен. Бади има неверојатен талент и се дружи со правите фаци што знаат како да го негуваат тоа, па едвај чекам да видам што ќе му биде следниот ангажман.

Слушни: "Speechless", "The Blue", "Black" и "Shine"

Cypress Hill - Elephants on Acid


Уф, колку и да уживам во Elephants of Acid, нешто ми се чини дека е една од оние ситуации во кои после некое време заборавам дека постои албумот. Така лани привремено се напалив на Humanz од Gorillaz за сосема да го изумам додека не издадоа нов албум оваа година. Кога сакам да слушам Cypress Hill обично ги вртам првите три-четири албуми. Дури и Temples of Boom некогаш ми е сосема доволен. Остатокот од дискографијата некако не ми ги задоволува слушачките потреби.

Затоа и бев малку скептичен за Elephants on Acid. Што ќе ми е нов Cypress албум, што уште може да ми пренесат? На мое големо изненадување, си кликнавме многу брзо со овој звук тука. Целосно продуциран од Диџеј Магс, албумот ме потсеќа баш на старите мрачни надувани Cypress Hill, без да осетам дека насилно го постигнале тоа. На прво слушање ми звучеше некако пренатрупано со сите тие интермеца меѓу песни, ама после неколкуте следни сфатив колку е уствари феноменално. Се отворил Магс тука, браво.

Додека ми траат сесиите со Elephants on Acid, ќе го означам како еден од поинтересните албуми од 2018 кои не ги очекував. Скоро излезе, уште сум под импресии и уште не сум го ставил во иста плејлиста со раните Cypress Hill албуми, можеби тоа е тестот што треба да го помине за да го вртам поредовно и во иднина.

Слушни: "Jesus Was A Stoner", "Warlord", "Locos", "Blood On My Hands" и "Crazy"

Denzel Curry - TA13OO


TA13OO беше најавуван како албумот што "ќе ја смени играта". Приметувам дека бројни рапери целат да направат дупка во тој популарен мамбл рап меур што е некако доминантен во мејнстримот, па истапувањето на Дензел Кари ми изгледа како да носи сличен мотив. TA13OO е моќен албум, како продукциски така и од лирички аспект. Стилот што е обликуван на албумот е доволно модерен за да може да се обраќа кон поширока публика, но истовремено и смело ишаран за да продре и подалеку од жанрот, па веројатно е само прашање на време кога ќе си го најде патот до различни парови уши.

Кари е повеќе познат по глупаво меме последниве години, па се понадевав дека возбудата околу новиов албум ќе успее поскоро да ја донесе таа "промена на играта" и ќе фрли светло кон неговите вистински квалитети. Безкомпромиснот звук и поетската проникливост на експерименталниот концептуален TA13OO заслужуваат да бидат истакнати на многу повисока позиција.

Слушни: "Black Metal Terrorist", "Super Saiyan Superman", "Clout Cobain" и "Switch it Up"

J. Cole - KOD


Џеј Кол веќе подолго време ужива голема почит на сцената со неговиот "освестен" опус. KOD можеби малку отскокнува од неговиот потрадиционален звук, но компактноста на времетраењето на албумот го прави лесно достапно ова негово стапнување кон благи траперски фазони. Промената во продукцијатата и начинот на рецитирање го правда како обид да ги доближи своите пораки и до таа публика. Чудно ми е како тој звук "инспирира" толку многу луѓе да се ориентираат натаму, нели саундклауд трапов требаше да биде тренд со ограничен рок на траење како дабстеп?

Без оглед на тоа дали се работи за маркетиншка финта или чист субверзивен потег, KOD е далеку од трап албум и аутотјунови. Претежно флоуто на Кол во неколку наврати тера во таа насока. Тематски KOD е на повеќе страни, делумно врзани во и акронимот кој го носи името на албумот, кои сите ги спојува една поголема слика на која Кол има исцртано мотиви од различни зависности. Можеби работите кои ги третира тука и не се некое откровение, меѓутоа начинот на кој ги презентира го оправдува фактот што неговото име стои меѓу најголемите живи рапери на денешницата.

Слушни: "Kevin's Heart" и "ATM", другите што се многу подобри скржаво ги чува настрана од јутјуб.

Logic - Bobby Tarantino II


Оваа година во многу прилики пред Kamikaze тврдев дека Лоџик е најдобриот жив рапер, a како и другите рапери и сам си го мисли тоа. Само што за разлика од повеќето, Лоџик некако има поцврста основа за да се расфрла со ароганција и да биде самоуверен во таа насока. Но, со последниот албум што излезе неколку месеци после овој Bobby Tarantino II микстејп упорно се труди да го убеди цел свет за неговата позиција во рапот и искрено кај мене потфрли малку.

Има толку добри теми на кои може да се фокусира, како што и го прави тоа со еден солиден дел од неговата дискографија, меѓутоа на Young Sinatra IV тргна да го спасува бум-бап рапот кој можеби и не мора да биде спасен од Лоџик. Но, затоа на Bobby Tarantino II отвара оган насекаде. Таков Лоџик сакам, да превртува ствари наопачки, впрочем како што сакаат и Рики Морти на интрото од микстепјот. Bobby Tarantino II ми е омилено издание на Лоџик после Under Pressure и дефинитивно едно од најдобрите раперски за оваа година.

Сакам кога Лоџик е без кочници и тематски ограничувања кои сам си ги поставува, а тука со Боби Тарантино персоната е баш таков. Тоа и го прави еден од најмаркантните рапери на денешницата веројатно, па затоа и не ми е јасно како некогаш се форсира во тесни ќошиња. Ваков рап сакам да слушам во 2018, да го оставиме звукот од деведесетите таму.

October 11, 2018

Ring of Elysium и варијации на тема battle royale

Веројатно нема да згрешам ако кажам дека battle royale игрите се највруќиот жанр во онлајн гејмингот денес. Не е возможно Fortnite и PUBG да имаат толку многу клонови кои се обидуваат да им сркнат дел од играчите ако не се толку популарни. Стандарна ситуација е кога некој наслов ќе доживее такво внимание и толкава публика. Ми изгледа како battle royale жанрот да ги ужива своите златни денови што своевремено ги имаа MMORPG игрите кога World of Warcraft броеше двоцифрен милионски број на активни акаунти или доминантната ера на MOBA и трендот на игри со карти како Hearthstone

Инспирирани од истоимениот јапонски култен филм и концепт, овие игри те ставаат во ситуација соочен со стотина други играчи со кои целата е да се испоубиете меѓусебно на некое изолирано место (најчесто остров) со помош на оружја и надградби кои може да се пронајдат на истото. Значи, секој е против секого, а последниот што ќе остане жив е победник. Некои наслови покрај овој стандарден формат на задушманување нудат и опција за групирање во тимови од најмалку двајца.


Иако долго време имав некои вакви игри на радар, никогаш не посегнав по нив сè додека не налетав на battle royale варијантата на Paladins наречена Realm Royale - игра која почна како мод за Paladins за подоцна да се издвои како посебен ентитет. Очигледен клон на Fortnite, дури и визуелно, каде 100 луѓе паѓате од небо на остров чија површина се стеснува на неколку временски интервали принудувајќи ги преживеаните играчи да се решетаат во помал простор. Некои различните карактеристики на Realm Royale се тоа што вклучува(ше) класи и откако некој ќе те испука до крај, ти нуди шанса да преживееш неколку секунди претворен во кокошка. Доколку никој не те докрајчи во твојата пердувеста форма, тогаш се враќаш назад во игра за евентуално ти да накокошиш некој пред да му пресудиш конечно.

Realm Royale беше неколку денови забавна, ја игравме со Дамјан во тим. Алфа верзијата на играта во која уште се наоѓа проаѓа низ константни промени кои ја курчат публиката, не само затоа што студиото се обидува да продава ствари што се купуваат со вистински пари, туку решаваат проблеми кои не се ни проблеми, притоа оставајќи ги хакерите со кои е преплавена слободно да си виреат. Некогаш треба да си среќен ако некој не те опизди преку ѕид од сто метри во првите десет секунди. Баш поради ова бројот на играчи од 20.000 сега е паднат на 200. Веќе не сум ни сигурен дека Realm Royale некогаш ќе види бета верзија, а не па конечна.


За PUBG во оваа состојба во која е и сите негативни рецензии што не сопираат некако не ми се даваат 30 евра. Би ја почекал на некој попуст. Fortnite има еден елемент со градење што ме одбива да си трошам драгоцено време, ама сепак признавам дека еднаш се забавував цело попладне. Ми требаше нешто ново, слична игра што не е распната од разулавена разочарана толпа и игра што има повеќе од 500 закачени играчи. Па, така налетав на Ring of Elysium која баш во вистински момент се појави бесплатна на Стим.

Ring of Elysium изгледа пристојно, многу слично на PUBG. Не е дизајнирана да изгледа како цртан филм, оружјата постојат и во вистинскиот свет, па претпоставив дека влече и малку повозрана публика. Сериозно, не ми се игра Fortnite со дечурлана, особено зошто тимските мечеви нудат и гласовна комуникација, а некако сум алергичен на високо фреквентни пискави звуци.


За разлика од другите игри во жанрот, Ring of Elysium не те фрла од небо за да си слеташ на мапата на место кое мислиш дека ќе биде најбезбедно за да почнеш. Сам си ја избираш локацијата од мапата поделена на коцки, па дури и некој да ја одбере коцката до тебе, сепак радиусот меѓу вас ќе е доволно голем за да најдеш оружја и надграби за нив додека бараш некоја побезбедна локација. Мапата е огромна, веројатно најголемата што сум ја видел до сега. Некогаш и два пати ќе се стесни пред да видиш некого низ нишан. Иако е претежно светла и завиена во снег, низ целата територија има места за засолнување и кампирање што го прави темпото на играта малку поспоро и потензично.

Значи не слетуваш во група на луѓе кои ќе се испоубијат во првата минута. Се движиш низ напуштените куќи и објекти, бараш оружја, клечиш, ползиш, се засолуваш и се трудиш позицијата што ќе ја најдеш додека го чекаш следното стеснување да ти биде од стратешко значење. Ако успееш да најдеш снајпер си уште посреќен. Има и возила со кои можеш да се движиш, некогаш и за да привлечеш внимание со нивната бука за евентуално некој да се полета и да ти падне во стапицата каде што чекаш спремен. Откако ме прегазија со џип на среде снег, сконтав дека и самите возила може да послужат како оружје. Кој би рекол, нели? Баш целото ова ми го направи жанров уште позабавен.


Дизајнот на локацијата во Ring of Elysium е прејак и преполн со ситни детали. Секој објект и кварт изгледаат различно и никогаш немаш чувство дека се наоѓаш на истото место само со друга боја, како што тоа беше случај со Realm Royale. Тоа некогаш било цел град. Има ски центар, полициски станици, бензински пумпи, владини објекти и сето тоа изгледа различно. Локацијата се обвива во снежна бура во која ако останеш додека истече времето ќе премрзнеш до смрт. Има и индикатор за температурата доколку не обрнуваш внимание на мини-мапата.

Она што исто така ми се свиѓа во Ring of Elysium е што дури и крајот не е толку лесен како што мислам дека е во другите вакви игри. Не сум преживеал доволно долго за да знам како е во другите игри, ама тука кога ќе останете десетина луѓе слетува хеликоптер кој ќе го евакуира последниот преживеан. Па, стратегијата се фокусира и на тоа, треба да го испукаш својот пат до хеликоптерот. Прво, не бев сигурен како функционира точно тоа, па ме свирна некој во глава додека мислев дека се качувам кон мојата конечна победа.


За да биде уште, уште подобро, играта има и first-person мод кој кога го пробав ми врати некои трауми од Insurgency. Иако различни игри, имаат некои точки кои се допираат во контекст на стратегијата и претпазливоста со која си приморан да управуваш. За жал, тимски со другари уште не успеав да ја пробам зошто не е достапна во дијаспорските региони во кои се имаат отселено, ама играта е уште тазе па мислам дека во брзо време ќе биде распространета низ цела Европа. Јас играм на американски сервер во меѓувреме, ама не приметив дека има некој значаен лаг што влијае на перформансите.

Можеби Ring of Elysium нема да биде последниот преживеан наслов покрај гигантите како Fortnite и PUBG, меѓутоа апсолутно вреди за времето. Бесплатна е целосно без трикови, визуелно е фино исполирана, има доволно голем број на играчи за да не чекаш вечно да те пушти во партија (некогаш забележувам над 30.000), па со мала оптимизација и дополнителни регионални сервери верувам дека ќе расте уште повеќе.

September 27, 2018

La Casa de Papel е шпанска серија

Решив дека ќе ги пријавам во полиција сите што ми ја препорачаа La Casa de Papel. Tрилереста серија од шпанско говорно подрајче, позната и како Money Heist. Бев ограбен од слободното време и ова не го изјавувам во позитивен контекст. A, почнува толку многу добро и  поставува совршено забавна основа, меѓутоа до крајот успеа да ме збуни со значењето на концептот "шпанска серија". Некако не очекував дека приказна за грабеж во шпанската национална фабрика за пари ќе се претвори во таква глупава заложничка теленовела. 

Осум луѓе предводени од мистериозниот "Ел Професор" кој ја води операцијата од надвор, влегуваат во фабриката со намера да испечатат неколку милијарди евра. За планот да успее им се потребни 11 денови што планираат да си ги обезбедат со 67-те заложници кои им се главната мерка против полицијата која веќе ги опколува од надвор. Нивниот план оди мазно исто како и половина од замислата за целата серија. Професорот кој е инволвиран во секој потег на полицијата успева да го држи неговиот тим чекор понапред, заложничката драма е под контрола и веќе сите почнуваат да се веселат на мирисот на свежо испечатените банкноти.


Потоа работите почнуваат да тонат во хаос и тоа само поради визијата за сценариото кое веројатно во обид да ја зајакне и онака густата тензија, почнува да се сопнува на неинвентивност и намерно отворени дупки. Од тука почнувам и со спојлери, затоа што не би можел поинаку да го доловам доживувањето. Осумте крадци се вкупно пет денови затворени во фабриката, а тоа се петнаесет епизоди во оригиналниот формат или дваесет и две од верзијата на Нетфликс поделени на две сезони. Математикава... 

Во тој рок од пет денови се случувa премногу за таква едноставна приказна. Луѓе бидуваат ранети и магично закрепнуваат, некои се заљубуваат со крадците и зборуваат за брак, крадците неколку пати ја губат и ја воспоставуваат контролата врз заложниците, се караат меѓу себе, има поделба на кланови, неубедливи пресврти, скандали, лична драма... Имав чувство дека гледам српско реално шоу што трае месеци, а не грабеж од неколку денови. Ни Џек Бауер не го снаоѓаа вакви перипетии за еден ден. Еј, копаат и тунели кои е невозможно да се изведат така за толку кратко време. 

Дури и најзабавниот дел од серијата, играта на мачка и глушец со Професорот и главната инспекторка почна да добива сапуничен третман кој не само што ја чинеше операцијата, туку и целата серија. Во моментот кога бев убеден дека Професорот е еден од најгенијално смислените ликови на телевизија, La Casa de Papel реши дека сите ликови, вклучувајќи го и него, ќе почнат да прават несвојствени работи. Некако ми е тешко да поверувам дека најманипулативниот лик  во цела серија ќе дозволи да се вплетка толку брзо во љубовна афера, особено после месеци посветена работа на речиси беспрекорен план кој беше најмногу загрозен од истата.

Ништо не ме вади повеќе од такт кога нешто навидум интелигентно и осмислено ќе почне да ја превиткува логиката само за да придвижува случувања. Џабе ти е добра идеја ако немаш начин како ја развиеш пред да ја завршиш. Некаде после првата половина изгледа како сценаристите да немале смислено што понатаму. Мрзливо пишување е кога сплеткариите на ликовите стигнуваат од точка А до точка Б со среќна судбина како превозно средство, мрзливо пишување е кога плановите на две различни страни се синхронизираат во исто време со цел да се преклопат и напакостат. Ужас. Ниедни актери на светот не го вадат ова.

А, стварно супер почна и сакав да си цепа така. Одамна не сум гледал серија што ме држела фокусиран епизода по епизода додека не клапнам од умор. Штета што само еден дел е таков адреналински, следниот ден веќе заспивав кога некој од тазе паровите вчера сретнати ќе почнеше да си ја планира венчавката. Не го ни преувеличувам ова, се случи повеќе од еднаш со различни ликови.

Во еден мал момент дури помислив дека сведочам историја, дека гледам една од најдобрите приказни смислени за ваков медиум. Веројатно и сценаристите така си мислеле додека не дошле до "сега што?" точката. На крај се предадов и јас, исто како полицијата која едноставно исчезна од серијата во моментот кога крадците ја напуштија фабриката со парите иако само неколку часа порано некој од ликовите предложи да затворат улици, булевари, аеродроми и слично.

Сепак, самиот крај го заокружува грабежот и тоа со една година подоцна од настаните. Затоа и не ми е јасно како Нетфликс инсистира да го продолжи ова со нови епизоди. Остајте го да си биде така, гледам дека на многу луѓе им се свиѓа. Секое продолжување на истата приказна и ликови веќе ја изгуби смислата со финалето. Не ни треба исто како втората и секоја наредна сезона на Prison Break. Нема потреба сѐ да биде исцедено до непрепознавање.

Види такоѓе:

September 20, 2018

Првата сезона на Castle Rock

Се токмев да пишувам за Castle Rock уште од денот кога излегоа првите три епизоди наеднаш. Не мислев дека толку ќе се навлечам на серија потпишана од Стивен Кинг и Џ.Џ. Абрамс. Двајцата имаат историја со тензични мистериозни материјали, па иако не сè што допреле допрело и до мене, бев љубопитен да проверам каков ќе биде плодот на нивната соработка во таков контекст. Барем во името на она што мене лично ми значат некои од нивните претходни дела.

Не сум најголемиот обожавател на Стивен Кинг, уживател е можеби поадекватен опис. Сум прочитал неколку негови книги, ми се свиѓаат и некои од адаптациите на истите, го почитувам како автор, ама не сум доволно упатен за да тврдам дека сум запознаен со обемната митологија која ја создава и служи како осонова за Castle Rock. Серијата има оригинална приказна сместена во истоименото градче кое доаѓа од страниците на многу од неговите книги. Иако е наводно преполна со ситни референци од светот на Стивен Кинг, јас успеав да ги препознаам само "најголемите".


Затворот Шошенк е очигледно сместен во Кесл Рок и токму таму почнува дејствието. Бев малку скептичен околу изборот баш таква култна локација да биде централна фигура во сосема различен жанр, но ете сепак соодветно е вметната со функционална автономност. Другата работа што можд да ја спомнам без да ја расипам целата приказна е дека во подрумските некористени простории на Шошенк ќе најдат млад дечко затворен во кафез со енигматичен идентитет и потенцијал дополнително да го наруши спокојот на и онака непријатната вукојебина. 

Затоа ќе мора да си помуабетиме за другите аспекти. Мало запуштено градче кое изгледа како во секој момент дека ќе биде завиено од олуја не е нов елемент во наративи кои мистеријата е главното ткиво. Сме го виделе многу пати. Жители со сомнително минато, непознати странци, невообичаени матни ситуации... тема многу пати цедена што некогаш ќе го свртиш погледот на друга страна. Но, Castle Rock не ти дозволува да се одлепиш уште од првите сцени кога ќе те соочи со прекрасната кинематографија и пејсажи. Дури отпосле те запознава со мистеријата што дополнително ќе оневозможи да трепнеш и ќе те држи на штрек од недела за недела.

Castle Rock се отплеткува споро низ секоја ситуација и лик и успева да направи многу работи во прилично стегнат простор. Иако тонот го држи константен низ целата сезона, приказната ја разгранува во бројни насоки што ќе ти овозможат часови во шпекулирање, теоретизирање и размислување. Сакам кога серија останува со мене и откако ќе заврши епизодата и Castle Rock е баш една од тие. Доколку сите десет епизоди излезеа во еден ден, верувам дека немаше да направам пауза од гледање. 

Како и со секој сличен материјал, финалето на првава сезона не успеа да ги задоволи сите. Кога држиш нешто завиено до крај, а претходно често пати си нудел неочекувнаи пресврти и несигурни насоки за публиката, нормално е дека "големото откритие" нема да ти се поклопи со сечија замисла. Јас лично сум задоволен и од откритието и од исходот, но пред сè од начинот на кој беше презентиран и завиен под пласт специфичен за рамките во кои се одвива сето ова. Ништо директно и ништо на тацна, ама тука е присутно кога ќе погледнеш добро.

Покрај феноменалната музика, низ Castle Rock шетаат и исклучително квалитетни актери. Од кај се појави овој Бил Скарсгард, сериозно? Уште го немам гледано новиот It, и таму ли е вака добар? Успева секоја сцена да ја украде дури и во моментите кога присуството му е минимално. Секако и самиот лик што го глуми е очигледно така осмислен, ама перформансот му е извонреден и кога едвај зборува нешто. Веројатно е само прашање на време кога продуцентиве ќе почнат да го експлоатираат низ секакви филмови и серии како Бенедикт Камбрмбрмбеч.

Серијата е планирана да биде во антологиски формат и ова го дознав откако се понадевав дека втората сезона ќе го насочи фокусот на некои прашања чии одговори ми останаа малку матни. Има една сцена на крај која можеби најавува како би продолжила серијата во втората сезона, меѓутоа во моментов не е ништо официјално. Изненадувачки е што ова испадна таа серија што не сум ни мислел дека ми е потребна во животот. Дефинитивно е една од поквалитетните во последниве неколку години. Се надевам дека и следната ќе биде вака стегната, слоевита и интригантна.

September 3, 2018

Низ дискографијата на Еминем: Kamikaze

Вечерта кога Еминем објави краток тизер за нова песна никој не очекуваше дека сабајлето ќе се разбудиме со цел нов албум. Kamikaze пристигна сосема изненадно, без никаков маркетинг и најава, и еве веќе трет ден ја дрма рап сцената, мојот дом, канцеларијата и колата. Реално, никој не го очекуваше Kamikaze толку брзо после ланскиот кобен Revival. Дури ни по оние неколку траки што Еминем ги испука последниве месеци каде што беше евидентна неговата разочараност со лошите критики за тој албум, па макар и што беа потсетник дека сепак најдобро функционира кога е предизвикан и нападнат.

Откако Revival му ја расклати позицијата на сцената, Kamikaze е логичниот следен чекор. Овој пат има што докажува, превземе и одбрани. Уште при шестминутната воведна трака "The Ringer" ти е јасно дека ќе слушаш вистински рап албум што ќе ти ја камиказира ерекцијата низ покрив. Римите му се свирепи, инструменталите не се беден мараканест тезгарски поп рок како на претходните албуми, нема "експериментален" флоу и нема глупави фори за атер на игра на зборови, туку темите се стегнати и прецизни. Нема ни тажни балади, ни гостувања од Ријана, Бијонсе и слични. Замисли, пак има што да зборува и дојден е со список на луѓе за отстрел.

Да, омотот е омаж на Licensed to Ill

Многумина наебуваат од накурчениот оган што го отвара. Критичари, новинари, политичари, мамбл трап жанрот, фаци како Lil Pump, Lil Yachty, Machine Gun Kelly, Die Antwoord, Tyler the Creator, Charlamagne, Akademiks, Joe Budden па дури и Drake иако Пол Розенберг го негираше ова на Твитер. Некогаш се знаеше дека ако Еминем те закачи на песна, толку е од твојата репутација или кариера. Денес имињата од листата погоре се обидуваат да глумат поласкани од овој потег. Иако не верувам дека е импактен како порано, мило ми е што го гледам пак во ваква борбена состојба. Свесен е и он дека некои небитни фаци премногу се опуштиле и ќеф ми е како се обидува да ги научи каде им е местото. 

Сепак, Kamikaze не го движи само оваа струја. Јасен му е ланскиот пад, самокритичен е и не го прави тоа лигаво и неинспирирано како тогаш, туку баш вешто и самоуверено ги потенцира работите кои успеал да ги подобри притоа без да звучи како повреден средовечен маж. Ова е веројатно тој звук и концепти што недостасуваа на Revival и иронично е што можеби никогаш немаше да го чуеме ова без тоа гомно од албум. Целиот овој нов материјал е издигнат врз гробот на Revival и тоа е сосема во ред. И, сите што последниве години серат дека Еминем не е истиот без дроги, Kamikaze e тука да ги предомисли. Еминем го движи друг порок - гневот. Па, можеби и гневот кон себе е најодговорен за квалитетот на Kamikaze, додека имињата што ги расклоца се само колатерална штета. 

На овој албум успеа и конечно да се прости со D12. Никогаш таа приказна не беше официјално завршена и сега конечно е. Бендот е мртов. Ми се свиѓа тоа што на последниве албуми успева да затвори одредени емотивни животни приказни што јавно ги презентираше низ кариерата. Мајка му, Ким, ќерќите и сега конечно и D12. Но, најбитно е што успеа да се прости и со сам себе. Kamikaze има некој Слим Шејди шмек, меѓутоа е различен и било каков претходен Еминем или некоја од неговите персони. Ова е тој Еминем што може да егзистира и на денешната сцена и тоа со бескомпромисната енергија што ја немам осетено од The Eminem Show навака.

Kamikaze има само 13 траки кои вкупно траат околу 45 минути. Сосема доволно за да се олесни вака искрено како некогаш, а без да изгледа како бледа копија на себе. Продукциски албумот звучи модерно, баш онака како што би било логично да звучи Еминем во 2018. Жалам што нема ниту една трака од Дре, ама барем го нема неупатениот Рик Рубин, туку инструменталниот дел е покриен од низа помлади продуценти кои очигледно добро знаат како треба да звучи ваков рап денес. Дури и трап инструменталите на кои се подјебава со Migos се супер подлога да докаже поента и да брцне во тој звук без целосно да му се предаде.
 
Рано е да се одреди точната историска позиција на Kamikaze во моментов, албумот е само еден викенд стар, ама веќе налепи многу позитивни рецензии, акумулираше доволно контроверзност за да се збори уште долго. Можеби Ем ја доби борбата за тронот, меѓутоа ако воопшто постои војна, веројатно не е завршена. Баш кратко пред Kamikaze дискутиравме со Бојчо дека Лоџик e најдобриот жив рапер во 2018, сега не сум сигурен каде да си го пикнам тој заклучок. Годинава излегоа еден куп добри рапови, меѓу најдобрите ми се Bobby Tarantino II на Лоџик и KOD на Џеј Кол, Дензел Кари издаде многу добар албум исто, па конкуренцијата е некако тесна. Сепак, Kamikaze во моментов води кај мене макар и што причините се крајно субјективни. Иднината ќе биде занимлива сепак, зашто Еминем конечно доби облик соодветен за новото време. Веќе се очекуваат и најавуваат следни проекти.

August 23, 2018

Hereditary е сосема пристојно хорор искуство

После оној досаден апсурден нeред A Quiet Place на Џон Кразински бев сигурен дека со Hereditary ќе си поминам подобро. Не знаев никакви детали за приказната на двата филмови, ама не ме промаши она гласното воспевање на критиката и публиката низ целава оваа 2018-та. Тоа и ме натера да им дадам шанса, зашто сум крајно скептичен кога станува збор за понови хорор остварувања. Имам впечаток дека упорно се вртат истите теми и фори од пред милион години, само малку поразлично спакувани. Можеби и сум се презаситил од жанрот, а можеби филмови како [REC] и The Cabin in the Woods ме навикнаа на нешто поинакви хорор маневри. 

Не ме плашат опседнати куќи и психопати со ладно оружје. Кул се, ама сме ги виделе безброј пати. Повеќе ме плашат несмасни сценарија и ликови како во A Quiet Place, ама тоа па можам да го добијам и со филмови кои не ни припаѓаат во хорор жанрот. Сакам филмот да ме фрли во соодветен амбиент, па језивото да дојде тивко и природно. Не да ме срипа од кревет со изненадна бука и визуелен стимул. Имам куче што може да ми го приреди истото. 

  
Hereditary спаѓа во онаа категорија на атмосферични хорори. Уште од првите кадри можеш да осетиш како те гуши тензијата. Филмот те дави во одвратни чувства многу пред да почнеш да разбираш што се случува. Среќен сум што не изгледав трејлер и можев без предзнаење да уживам во тоа како споро согорува и ги штелува клучните точки и пресврти. Пола филм дури бев убеден дека е сосема друг тип на хорор каде што ужасите доаѓаат од малку поразличен извор, па затоа и во неколку наврати успеа да ме сопне на неколку наративни испакнатини. Имаше моменти кога мислев дека прави евтини грешки за понатаму само да ми посочи колку некогаш избрзувам со заклучоците.

Иако не сум претерано голем љубител на она во кое подоцна се претвора филмот, ја ценам идејата на Ари Астер. Се работи за млад режисер кој очигледно е добро израснат со жанрот, а ова му е првиот долгометражен филм. Сигурен сум дека тоа што претходно и самиот тој бил публика му има помогнато да ги сконта стварите што функционираат и да ги елеминира оние од кои сите ги превртуваме очите. Заради тоа и се потрудил да спакува повеќе "школи" и да им шибне негов печат. Не само до аспект на приказната туку и извонредното ракување со камерата и позиционирањето на кадрите. Некои сцени изгледаат како ведрата симетрија на Вес Андерсон да проаѓа низ стресен период и тоа е комплетно ефективно изведено. Голем дел од фината непријатност во Hereditary доаѓа баш од тоa видливо задевање. 

Тони Колет е феноменална актерка. Ја памтев од два филмови претходно и немав претстава дека е способна да износи лик каков што е Ени. За некои од сцените што уште долго ќе ме прогонуваат е заслужен баш нејзиниот беспрекорен перформанс. Присуството на Габриел Бирн некогаш само по себе ми е доволно вознемирувачко, мислам, типот беше Сатаната во End of Days, така ми е врежан. Иако е еден од најприземјените ликови тука, пак успева да биде клучен дел од најголемите ужаси што филмот ги фрла во твојата насока. Помладите актери се исто супер, ме радува кога имаат талент наместо да те тераат да го пцуеш одговорниот за кастингот.

Доколку имав изгледано повеќе од два хорори од 2018, сигурно ќе речев дека Hereditary е најдобриот. Не знам, можеби и стварно е. Да тераше така до крај како што почна ќе бев нешто посигурен во заклучокот. Се надевам дека Ари Астер некогаш ќе сними психолошки трилер или напната семејна драма зошто очигледно го има потребниот капацитет. Hereditary не е типичниот шаблонски хорор дури и покрај познатите елементи, не е "страшен" и нема да те натера да спиеш со запалено светло и крстена вода, ама доволно ќе те унеспокои што веројатно ќе сакаш малку да си погледаш глупи цртани и смешни јутјуб клипчиња отпосле.

Види такоѓе:

August 21, 2018

Disenchantment, новата анимирана серија на Мет Грејнинг

Сериозно, кој при здрав разум мислеше дека Мет Грејнинг во 2018 може да склопи нова добра анимирана серија? Дали некој гледал The Simpsons последниве петнаесет години или последните Futurama сезони? Тоа што Грејнинг некогаш бил креативната сила зад некои од најпопуларните анимирани серии во историјата не беше никаква гаранција дека Disenchantment ќе ја повтори истата магија. Ги разбирам очекувањата и разочарувањето на голем дел од публиката, бев и јас малку возбуден, ама сепак реалноста друго сугерираше. Мислам, не е Грејнинг целосно виновен, идеите ги реализираат други сценаристи, ама сигурен сум дека концептот во основа е негов. 

Телевизијата е сменета од времето кога Грејнинг доминираше со неа. Денес кога Rick and Morty е најпопуларната анимирана серија за возрасни, во свет каде што Сет МекФарлејн истовремено имаше три  анимирани серии и каде што Треј Паркер и Мет Стоун сѐ уште успеваат да се бучни, малку е тромаво да настапиш така млако. Секако, сигурен сум дека воопшто не ни била намерата Disenchantment да ни ја извитка перцепцијата и да воспостави нови правила за како се прават анимирани серии, меѓутоа очекував малку похрабар настап. Особено кога серијата ти е поддржана од Нетфликс каде што можеш да си дозволиш голем креативен спектар.


Концептот на ваква серија сместена во средновекоен фантастичен сетинг е интересен, со тоа ќе се сложам. Ама, чудно е како и покрај тоа што Disenchantment е навидум во свет со неограничени можности, пак успева да биде досадна голем дел од времето. Повеќето ствари што се случуваат изгледаат познато и истрошено, самите главни ликови и нивната динамика исто не се претерано свежи, додека пак оние поспоредните никогаш не успеваат да го пробијат сопствениот шаблон. Елфо ми е веројатно најзабавниот од сите, можеби зошто секогаш сум навивал за такви наивни 'fish out of water' ликови. 

Disenchantment ќе функционираше подобро доколку попрецизно погодеше во таргет публиката. Затоа што на моменти не е баш сигурна кому му се обраќа, а во старт елиминира помлада публика и се обидува да се продаде на возрасна клиентела. Зошто? Дека главниот лик е млада либерална принцеза што пие, се коцка, се дрогира и смета дека татко ѝ не ја остава да си го живее животот? Можеби доколку имаше не толку воздржан хумор, еј можеби и доколку имаше хумор воопшто, ќе разберев. Со мали корекции серијата би можела да ја спушти и старосната граница, па да се препакува во нешто од типот на Adventure Time. Секако, во тој случај и ликовите некогаш ќе треба да отидат на некаква возбудлива авантура.

Не е комплетно лошо, далеку од тоа. Само е просечно и нема да ти направи некоја разлика во животот. Баш периодов гледам некоја од последните The Simpsons сезони чисто приспивно онака и ова е баш во таа категорија. Ништо во Disenchantment не е толку интересно и инвентнивно за да ме задржи долго или да ме натера да ја чекам следната сезона. Има некои штосови повремено, анимацијата е исто убава ама недостасува она топло пријатно чувство што некогаш успевале да го предизвикаат сериите на Грејнинг. Шармот во The Simpsons и Futurama доаѓаше од многу страни, а овде е речиси непостоечки. Да, споредбата е можеби нефер, ама исто така и неизбежна.

Сакав да кажам дека и јас сум разочаран, ама па немав некои преголеми очекувања. Повеќе бев љубопитен за како ќе изгледа целото на крај и сега мислам дека до следната сезона нема ни да ја памтам серијава како што не ги памтам последните неколку сезони на Futurama. Доколку некогаш пак налетаме еден на друг, можеби и ќе добие втора шанса. Не го барам следното Rick and Morty или било која друга серија, иако нема да е на одмет да се доближи до малку поактуелните концепти. Стилот и тонот веќе си го најде, останува само да најде начин да нѐ маѓепса.