House of X / Powers of X на Џонатан Хикмен и Пепе Лараз

Не сум отворил нов суперхеројски стрип со години. Некогаш знам дека седнам и да прелистам ствари од колекцијата што ми е на хартија, ама откако почнаа да облекуваат некои други ликови во костимите на "познатите" и да почнуваат од #1 секоја година, некако изгубив и желба и тек. Еве, сега имаш десет тековни Бетмен наслови и во ниеден го нема Брус Вејн, на пример. Нит знам од кај да почнам да читам, нит ме интересира. Нормално дека почитувам прогрес во приказните, ама кога ќе отидат до степен на непрепознатливост, со тоа оди и мојата желба да одвојам време за нив.

А, ми се читаше ново од жанрот. Затоа и се одлучив за House of X / Powers of X од 2019, мини-серијал на Хикмен како сценарист, кој се стреми пак да ги ресетира X-Men во некаков статус кво и да почне нова свежа приказна. Со довербата што ја имам во ваков докажан автор и добрата репутација на овој наслов, видов добра прилика да почнам пак да читам нешто вакво и апсолутно не згрешив. House of X / Powers of X е еден од најзабавните X-Men стрипови до сега, можеби и наслов што најмногу се двои од тоа што е моментално достапно. 

Двете приказни се со по шест броеви. Ги имаш посебно достапни, ги имаш и собрано во колекција каде што се хронолошки наредени, па веројатно второво е форматот најпогоден за читање. Бев малку скептичен за колку предзнаење ќе ми биде потребно, ама House of X / Powers of X доволно добро се справува со материјалот да едвај ти треба нешто повеќе од тоа да знаеш кои се мутантите и каков е нивниот однос со останатата немутантска популација во светот. Единствено што ме збуни е како Професорот сега може да се движи без количка, ама тоа е веројатно една од малкуте работи што доаѓаат од некоја претходна приказна која и нема некој голем удел во она што се случува тука. 

Самиот почеток на House of X / Powers of X е општо збунувачки и поради други причини, ама кога ќе го затвориш последниот број ќе ти бидат одговорени сите важни прашања. Приказната почнува со нова коалиција помеѓу мутантите која вечната мака со немутантскиот свет ќе ја претвори во сопствена мутанска нација со амбиции да биде признаена од меѓународната заедница како автономна. Мутантите се конечно обединети со една идеја и ресурси кои ги нудат за возврат со намера овој пат да си најдат мир и раат. Нормално, ова не е воопшто лесно и без отпор, па постоечкиот конфликт не само што се продлабочува, туку оди и во некои нови екстреми.

Хикмен ја раскажува приказната нелинеарно, скока низ различни временски периоди и воведува толку многу детали и разновидни идеи што мислам дека било кој друг да би го правел, би било премногу ризично за да биде успешно. Но, Хикмен е мајстор на занаетот, па овие наративни нишки се така добро исплетени да е неверојатно колку функционален може да биде ваков сериозен тон во материјал чија редундантност последниве години го направи мета на потсмев. Затоа и сум запрепастен од ова, мислев дека времето за вакви стрипови одамна е поминато. 

Ја има целата акција што можеш да ја очекуваш од X-Men стрип, меѓутоа мотивите што ги воведува во односите меѓу мутантското општество на Кракоа и тие кои се засегнати од идејата за неговото постоење во тој облик е нешто што ретко ќе го видиш раскажано на ваков начин. Идеолошката територија помеѓу двете страни никогаш не била посива од ова, а ликовите што ти се познати од претходно се трансформирани на начин на кој ретко кој автор би се осмелил. 

House of X / Powers of X ровари низ еден куп идеи кои не познаваат жанровски граници, а пак суштински е X-Men приказна која не би можела да функционира надвор од сопствените рамки. Затоа е и толку добро. А, илустрациите на Пепе Лараз феноменално го следат епскиот раскажувачки стил на Хикмен, па секоја страница е визуелен спектакл, комплетно соодветен да оживее и крепи приказна каква што е оваа. Кога House of X / Powers of X дополнително ќе се установи како класика во X-Men издаваштвото, многу од овие дизајнерски одлуки ќе бидат пристуни да послужат како референтна точка.

Мислам дека во моментов нема подобар наслов за да се вратиш на читање X-Men или конечно да почнеш. Иако интимно редефинирани, мутантите се пак тие што ги познаваш и се во можеби најдобрата стриповска форма во последниве години. Приказната која ја етаблира краткиот серијал House of X / Powers of X продолжува со нешто што се вика Dawn of X, составено од повеќе тековни X наслови, ама собрано во културни колекции полесни за читање и следење. Тоа ми е следно за читање. Баш ме интересира каде Хикман ја носи приказната после ова. Мило ми е што после години пак ќефски седнав со нов суперхеројски стрип. Камо среќа и DC Comics да го оправат Бетмен вака и да му обезбедат некој правец што ќе можеш да го следиш без да ти експлодираат очите.

Види такоѓе:

• East of West на Џонатан Хикмен и Ник Дагота
• Wolverine Vol. 3: Origins & Endings
• Збогум Вулверин 
• X-Men: Apocalypse (2016)
• X-Men: Days of Future Past (2014)
• The Wolverine (2013) 
  

Првата сезона на The Last of Us

Скоро ништо не знаев за The Last of Us пред да ја гледам серијата. Сè што знаев за игрите претходно беше омотот како изгледа и дека тематика е пост-апокалиптична. И, дека се вкупно две, нели. Немам модерна конзола за игри, па тие ексклузивни наслови едвај и ги следам. Тие што ги играле игрите кажуваат дека биле добри, особено првата, а баш и од таква група на луѓе ми дојде препораката и за серијата. Да сум ја проверел, не била лоша.

Последниве години таа дефиниција за "лошо" малку успеа да си ги помести границите, па сум претпазлив како ќе си го потрошам времето со нови серии. Особено за серии кои се занимаваат со веќе постоечки материјал. На тоа додај ја адаптацијата на игри и каква им е историјата. Секоја чест на исклучоци како Arcane, ама лани се појавија некоја сомнителна Resident Evil серија и Uncharted филм кои не мора ни да ги пуштиш за да се увериш во промашувањето. Подобро да не одиме поназад од тоа.

Но, The Last of Us има и други фактори покрај добрите зборови кои беа пресудни за да пружам вистинска шанса. Серијата ја води Крег Мазин, човекот одговорен за одличната Chernobyl и го има Педро Паскал во главна улога. Не дека и ова вака не можеш да го истумбаш на покрив, ама одлучив да седнам и конечно да дознаам што точно е The Last of Us. Освен информацијата дека приказната и настаните во првата сезона се држат блиску до изворниот материјал, немам апсолутно ништо друго за споредување и премерување, така што пристапувам од "чиста" перспектива.

The Last of Us е најдобрата серија што ја гледав од Severance навака, еве да речеме откако почна вистинската пандемија. Серијата е сместена години откако светот е распичкаран од нешто посмртносна пандемија која заразените буквално ги претвора во зомбиња. Не досадните сто пати видени Ромеро немртви, туку има баш занимлив уникатен пристап кон жанрот. Знаев дека  играта е нешто вакво, ама ги немав деталите. Мислев дека ќе гледам уште една The Walking Dead, а добив сосема нешто друго што тотално ме израдува.

Во она што останало од некогашното модерно општество, Џоел се спојува со младата Ели и главната мисија му е безбедно да ја однесе од точка А до точка Б. Ете, може стварно нема подобар избор од Педро Паскал за другар и татковска фигура на битни сираци. Не знам дали е спојлер ако спомнам, се надевам не, ама Ели е потенцијалниот клуч за пресврт во пандемијата во The Last of Us. Оваа информација ја добиваш рано во серијата, мислам дека уште во првата епизода.

Надвор од ѕидовите на последните човечки заедници каде што секој чекор може да е погрешен, Џоел и Ели треба да најдат и заеднички јазик кој ќе го гарантира нивниот опстанок. Ели е родена и растена во веќе сјебан свет, а Џоел доаѓа од минато со страшна загуба и сведоштво на општествениот колапс, па тој сеприсутен јаз често овозможува конфликтна динамика со која серијата баш одлично се справува. Нивната релација е најсилниот аспект од The Last of Us, па додека сезоната стигне до крајот веќе ти е јасно дека сега и ти си дел тоа нивното нераскинливо. 

Деветте епизоди се речиси беспрекорно возење, освен можеби некаде при крајот кога сезоната искористи цела саат да обезбеди позадинска приказна за Ели која иако беше важна, можеше да биде барем пола трампана за малку повеќе акција. За серија која се занимава со зомби апокалипса, некако имам впечаток дека премалку видовме од самите Инфицирани. Ценам што има огромен фокус на меѓучовечките интерации, меѓутоа The Last of Us e пред сè зомби приказна, или? Како и да е, ова е едвај замерка. Знам дека е нешто што е директно адаптирано од DLC на самата игра, ама имам впечаток како баш таа епизода малку непотребно да го стиши интензивното темпо.

За среќа, моментумот се враќа уште во следната епизода, која е можеби најдобрата после третата и шестата, таман онака да те подмачка за финалето. Многу неочекувани пресврти, дури и некои ептен кул ситни моменти каде што мали улоги добиваат и оригиналните актери од игрите. Ова немаше ни да го приметам без да го прочитам отпосле, ама ептен го ценам како гест. Да бев фан на игрите, веројатно впечатокот ќе беше уште појак. 

Серијата блеска и визуелно. Кинематографијата е феноменална, а употребата на сетови наместо компјутерски генерирана околина ја прави уште посирова и уверлива. Се навикнав на шкарт серии и филмови продуцирани во пандемија кои разбирливо крателе на вистински локации и мило ми е што после време кое изгледа толку долго, пак имаме прилика да видиме пооргански опкружувања. Или пак е едноставно доволно скап CGI што едвај може да се разликува, ама во секој случај не успеав да ја увидам јасната разлика меѓу зелено платно и тврда градба. Секоја чест за ова. Нормално дека е многу е полесно да се внесеш во амбиентот кога ти изгледа реално.

Се надевам дека The Last of Us e стварно толку верна адаптација на играта. Барем што се однесува до главниот мотив и идеја што сака да ја пренесе. Во тој случај, ова менува сè. Редно време е после триесет години, или колку и да се веќе, како индустријата настојува да го адаптира медиумот во ваков облик, да добиеме саглам екранизиција на игра која ќе испише нови правила за како се прави. Дури и да не е, пак е високо-квалитетен производ, што еве ако целта меѓудругото била и да го доближат материјалот до публика што едвај знае за игрите, можам да потврдам дека кај мене им успеа. Знам дека продолжението на играта ја има малку поларизирано публиката, ама во план ми е да сум присутен и за следните сезони да видам каде ќе отиде ова.

Види такоѓе:

• Почетокот на Arcane, серијата базирана на League of Legends
• Street Figher и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Филм на неделата: Mortal Kombat (2021) 
• Warcraft (2016)
• Покемон, другар мој 
• Првите три Resident Evil филмови
  

Распуцавање во Broforce

Нешто ме зачеша периодов за платформери. Ми се играше нешто такво да сум подзалежан со контролер во рака. А, имам еден куп такви што времето ги заборавило во мојата Стим библиотека. Ќе ги "пробам" пиратски неколку дена, ќе ги купам, па ги оставам да дремат така неинсталирани. Баш разгледував што имам во купчето пред да испазарам нешто што никогаш не сум го пуштил и налетав на Broforce. Играна пред шест-седум години некој саат и така баталена да чмае.

Имав некои позитивни сеќавања од Broforce од тоа време, ама не очекував дека денес ќе ме заглави со саати. Broforce е сатирично насилен омаж на старошколските американските акциони филмови, нивните ликови и тропи и тоа е всушност главниот штос на кој се заснова и гејмплејот. Почнуваш со лик кој е очигледна карикатура на некој филмски акционен херој, а кога неизбежно ќе умреш или спасиш воен заробеник се преродуваш како друг таков лик доделен по случаен избор. Може да почнеш како Rambro, a да ја завршиш мисијата како Broniversal Soldier или Brobocop.

Постојат триесетина такви ликови кои постепено ги отклучуваш спасувајќи заложници низ мисиите и секој од нив има различен тип на оружје и специјална способност базирана на неговата филмска инспирација. Пример, Brodator може да стане невидлив и да експлодира кога ќе умре, Indiana Brones има само камшик и еден пиштол што може да рокне повеќе непријатели истовремено, додека Time Bro го успорува времето околу себе, итн. Некои од ликовите се стандардот и првата асоцијација за жанрот, ама некои апсолутно ме изненадија. Не очекував дека ќе се родам како некој од Kill Bill, The Boondock Saints, Braveheart, а најмалку од неправедно подзаборавениот The Rocketeer. 

Баш овој штос ми е најзабавен во Broforce. Никогаш не знаеш што е следно, ниту пак што ново ќе отклучиш. А, со оглед на тоа што секој лик може да биде значително различен за играње од другиот, тоа може малку и да ти ја промени стратегијата со која ќе ја завршиш мисијата. На почетокот е лесно, веројатно затоа и сум ја баталил играта тогаш. Трчаш и пукаш, доаѓаш до крајот каде што буквално пукаш во ѓаволот облечен во костум, се качуваш на хеликоптер и одиш на следната мисија. 

Понатаму станува многу потешко и комплицирано. Бидејќи нивоата се целосно кршливи, можеш да уништиш буквално сè што гледаш на нив, како што прогресира играта треба да си претпазлив да не се дигнеш во воздух сам себе или да не ослободиш некој непријател што ќе ти направи непријатна ситуација. Некогаш се случува и да си ја уништиш платформата на која стоиш и да погинеш. Стандардните мисии се најчесто кратки и јасни. Добиваш задача да отидеш во некоја земја која "ја мрази слободата" и пукаш низ неколку нивоа додека да дојдеш до главниот бос, кој нормално е повторно пародија на некоја мегаломанска идеја што е присутна во филмовите од кои играта црпи инспирација.

Има и такви мисии кои се дизајнирани за конкретни ликови, односно "bros", кои се различни и отклучуваат дополнителни ситници кои понатаму ќе ти бидат од корист. Најчесто се многу побрутални од "обичните", па некои од нив уште се гњавам да ги завршам за кампањата да ми биде 100% штиклирана. Има една таква каде што буквално секоја милисекунда е важна, ама и после кофа пот и крв на контролерот и сменети два пара батерии, уште не успевам да ја пројдам. 

Broforce нуди и ко-оп, каде што може да собереш офлајн или онлајн пријателчиња за да уништувате џунгли, згради и подземни објекти заедно. Можеш дури и свои нивоа да си градиш, ама тоа е уште во некоја алфа верзија и го немам пробано. Не ни знам од кога е така, многу е возможно да останато такво уште пред години. Не сум сигурен ни дали студиото уште работи на играва, а баш е погодна за штанцање секаква содржина околу основната верзија. До сега имаат направено варијанта со The Expendables која секако дека се вика The Expendabros, ама ја немам пробано. Таа е бесплатна на Стим.

Играта е родена на Ludum Dare гејмџемот во 2012. Добива прва награда и понатаму се развива во оваа целосна верзија која е далеку "викендашко" проектче. Иако главниот мотив е можеби на посветла нота, барем во контекстот во кој опстојува, самиот гејмплеј знае да биде исклучително предизвикувачки и може да те заебе ако го потцениш додека си се смееш на имиња како Snake Broskin и Double Bro Seven. Некои од нивоата ќе те напнат до степен и на сон да ти доаѓа гласот што најавува "Mission Failed", па ќе се запрашаш кој навистина е главниот негативец тука. Дизајнот на некои од нивота и босовите е некогаш немилосрден и ќе ти докаже дека Broforce е многу повеќе од обичен штос каде што можеш да играш пародични верзии на твоите омилени акциони херои.

Како љубител на Metal Slug серијалот и старите тестостеронски акциони спектакли, Broforce ми легна многу повеќе отколку да ја преигрувам Ori and the Blind Forest пак или да се губам во Hollow Knight. Различни игри се секако, ама дефинитивно ми требаа овие неколку саати со ваква игра пред да преминам на нешто "посериозно" од платформериве или конечно да ја јавнам метлата во Hogwarts Legacy. Препорака за Broforce, озбилно. Многу е потценета, ни името го немав слушнато со години, а е супер забавна кратка игра.

Инаку, на крај од овој месец истото студио треба да ја пушти Terra Nil, игра што ја чекам уште од периодот кога се навлеков на Against the Storm и е наслов за кој имам големи очекувања. Free Lives се мало студио, ама очигледна е нивната љубов кон создавање на игри, па баш ме занима како ќе се снајдат со тотално различен жанр.

Види такоѓе: 

• Evoland, љубовно писмо кон старошколските игри
• Пица и Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Revenge
  
• Кошмарната Cuphead
• Распуцавање во Wolfenstein: The New Order
• Игра на месецот: Ori and the Blind Forest
• Околу ремастерот на DuckTales