February 25, 2017

Нолановата Бетмен трилогија

Додека DC и Warner Bros. неделава жилаво се обидуваат да најдат начин како би ја скрпиле продукцијата што ќе го обликува самостојниот Бетмен филм со Бен Афлек, седнав и ја изгледав The Dark Knight трилогијата на Кристофер Нолан. Ретко ги гледам по ред и во растојание од неколку денови, ама ми се стандарден дел од годишниот филмски репертоар. Трилогијата е еден од оние материјали што при речиси секое гледање ми нудат нови ствари низ кои можам да тарашкам. Иако тематската основа врз кои е изградена е прилично прецизна, наоѓам некои ситници и детали што можеби ми се промакнале или сум ги подзаборавил, а ќе успеат да ми се наметнат како фасцинантни. Со малку филмови сакам да го правам ова, а особено уживање ми се Бетмените на Нолан.

Со оглед на тоа што немам некое префинето мислење за ломотењето на Crapwerk во пораните години, уживам и кога ги преиспитувам ставовите на младиот јас. Местото на кое го имав запишано првиот впечаток од Batman Begins денес веќе не постои, ама има едно тромаво "извинување" на блогов. Благо речено, не го сакав Batman Begins кога излезе. Како дете растено со Бетмените на Бартон и со дискутабилно разбирање на филмската уметност, ми беа потребни години за да сконтам што навистина е филмот. Не бев единствен што беше затекнат неспремен за тој реалистичен третман на суперхерои, меѓутоа отсуството на тонот на кој бев претходно научен, некако потешко го прифатив. 


Не ми кликна од прва што точно Нолан прави со Бетмен. И, многу касно, после неколку гледање, години читање Бетмен стрипови и навлегување во неговата суштина, ми се разјасни. Најважната работа што Нолан брилијантно ја погодува е оној момент од историјата на ликот кога тој престанува да постои како Брус Вејн и ја започнува трансформацијата во Бетмен. Делот од Брус што умира таа ноќ заедно со неговите родители е моментот каде што е засадено семето, а Нолан грижливо го расте низ првата половина од филмот. Просторот кој Нолан си го дава и умешно го користи за ваков покомплексен развој е и она што го одвојува Batman Begins од следните шарени филмски остварувања кои се занимаваат со зачетокот на нивниот суперхерој. Нолан нуди прописна причина за постоење на лик како Бетмен.

Брус Вејн тука има само идеја која е произлезена од неговиот гнев. Да ја одмазди смртта на неговите родители и да делува онаму каде што правниот систем потфрлил. Методологиите за спроведување на таа идеја не му се баш најдобро промислени, ниту пак може да ја види линијата помеѓу чиста одмазда и спроведување некаква алтернативна правда. Тука доаѓа делот каде што Нолан ги вади неговите повеќенаменски ликови, како Ра'с Ал Гул и Рејчел. 

Ра'с Ал Гул, покрај тоа што му овозможува на Брус да го исцрпи сопствениот физички, борбен потенцијал, го ослободува од неговиот иницијален страв, го инспирира за симболот кој подоцна ќе се обиде да го изгради во Готам, функционира и како достоен негативец. Но, Рејчел е таа која што го воспоставува балансот кај Брус нели, да остане на вистинскиот пат и да не биде само уште една Готамска нуспојава како што е Џокерот.


Тематски, Begins гравитира околу стравот како елемент. Речиси сите нишки од филмот поминуваат или се потпираат на тој концепт. Затоа и Скеркроу толку природно се лепи на амбиентот. Во моментот кога си ги поврзав точките и престанав да кенкам за Пингвинот како главен негативец почнав да го ценам филмот. И, најјакото, како и со многу други идеи чиј корен лежи во Begins, и тоа се вклопува во кругот кој Нолан го затвора со The Dark Knight Rises.

Пак ќе се потсетам на оној муабет што го спомнувам во The Dark Knight Rises постот, за магионичарскиот трик. Залог, пресврт и престиж. 'Пресвртот' би требало да е некаде во The Dark Knight, доколку нели Нолан свесно го следел тој нацрт изваден од The Prestige, a некако со секое следно прегледување на трилогијата повеќе ми се чини дека можеби е навистина така. Она што Брус се обидува да го остави како наследството кое ќе ги успокојува граѓаните на Готам е симбол во кој тие ќе може да најдат утеха. Вo The Dark Knight е свесен дека Харви Дент би можел да понуди надеж и спас за градот, но е затекнат од закана со која Дент не би успеал да се справи.

Не само што хаосот персонифициран како Џокерот е преголем залак за Дент, туку и самиот станува негова жртва. Ова некогаш ми беше најголемиот проблем со The Dark Knight, тоа што многу лесно се ослободи од Дент, меѓутоа подоцна ми се расветли дека е само (битно) средство преку кое Џокер докажува сегмент од неговиот "план". Дека без разлика кој си и што си, можеш да бидеш претворен во чудовиште со мала помош, или како што вика Алан Мур, потребен е само еден лош ден. Воедно, преку Дент, Нолан ја потенцира и дуалноста како лајтмотив кој го држи целиот филм.


Но, Нолан не ни пробува да создаде трајни негативци, бидејќи кога приказната ќе дојде до 'престижот' во третиот акт, ти текнува дека ни Брус Вејн не е вечниот Бетмен. Бетмен е идејата и митот, а оваа трилогија не е само за почетокот на Брус Вејн како Бетмен, туку и за неговиот крај. Крај кој е секако различен од оние финални верзии на Бетмен во стриповите, но ова овде е прераскажување на тој фолклор на друг медиум во помал размер.

Можеби 'Пресвртот' e во крајот на The Dark Knight, кога Бетмен "не умира како херој, туку живее доволно долго да се види себе како негативец". Жртвата е голема, но е сепак изедначена со неговиот идеал. Последниот негов предизвик во The Dark Knight Rises е и она што конечно ќе го бетонира како мит. Робин референцата на самиот крај можеби беше евтина фора, и ако простам веројатно ќе изгледа симпатично, ама некако во моментот кога филмот со тонот е далеку надвор од тоа парче стриповска територија, се појавува само за изненадно да те боцне во око. Во филм кој е поблизок до реалниот свет, најмалку што очекував е некој да помисли на Робин, а не па да го спомне во било каков контекст. Едноставно можеше и без тој глуп детал, Нолан брате.

Верувам дека некогаш во иднина ќе видам и друга квалитетна филмска Бетмен итерација. Можеби уште во The Batman со Бен Афлек. Ми се свиѓаше неговиот Бетмен во Batman v Superman, но таа франшиза оди во друга насока со малку поинаков тон. Тон, што некако занимливо е инспириран баш од Нолан, како и еден куп други филмови кои го прифатија тој мрачен реализам. Затоа и оваа трилогија е толку значајна, можеби и меѓу најзначајните филмски остварувања во поновата историја. Барем во последниве петнаесетина години. Не само што го ревитализираше суперхеројскиот жанр (зажаливме за ова денес, додуша), туку измисли и нова школа за правење филмови. Веројатно ни Daredevil серијата немаше да биде тоа што е без стилското влијание на Нолан.


Aктерската екипа е феноменална во сите три. Со оглед на тоа што ликовите се централниот дел во овие Бетмени, не е изненадувачки тоа што често пати ја засенуваат акција. Филмовите се повеќе драма отколку што се крими трилери или акциони спектакли. Кога акцијата е во фокус, Нолан користи практични ефекти за да ги направи и тие сцени да изгледаат пореално. Пример е сцената со брканицата во The Dark Knight каде што на крајот се превртува камион на улица. Знаеш кој дел е компјутерски генериран од таа сцена? Она кога Бетмен од Тамблерот излегува со мотор. Затоа функционира толку добро.

Ми се свиѓа Алфред во трилогијата. Никогаш претходно во Бетмен филм, Алфред не бил повеќе од батлер. Да, Бартон и Шумахер успеваат донекаде да го прикажат како човекот кој се грижел за Брус по неговата смрт, меѓутоа кај овој Алфред на Мајкл Кејн е баш убаво доловено како го правел тоа. Овој Алфред е спремен и да го излаже Брус, односно да ја скрие вистината од него, само за да го поштеди од некои ствари кои би можеле дополнително да го сјебат и  поместат од колосек. Симпатична ми е и онаа врска на Брус што ја има со Лушс Фокс во првиот дел, кога оди кај него неколку пати да бара воена опрема за "нуркање во пештери" или целата сцена во The Dark Knight кога типот од Вејн Ентерпрајз ќе сконта или претпостави кој навистина е Брус Вејн и ќе се обиде да го уценува.

Ова е некаде во периодот кога уште не бевме уморни од Морган Фримен како токен црнецот во секој блокбастер, па успева да блесне без некое такво "надворешно влијание". За разлика од него, Гери Олдмен е секогаш, секогаш практичен во било која улога, така што веројатно нема да згрешам ако кажам дека неговиот Гордон е ништо помалку од совршен. Тоа што дури и физички изгледа како скинат од страница од стрип, е доказ дека Нолан комплетно ја разбрал улогата на Гордон и неговото место како важен составен дел од делувањето на Бетмен.

Леџер ќе остане ненадминат. Дури и да не завршеше така трагично, што е можеби бизарен фактот дека тоа му даде некоја посебна тежина на The Dark Knight, не верувам дека ќе се најде некој што наскоро ќе може да парира на таа улога. Далеку од тоа дека не постои друг квалитетен актер и режисер што ќе знае да извади Џокер од истиот, меѓутоа уште се осеќаат вибрациите од присуството на Леџер. А, поминати се скоро десет години.

Види такоѓе: 

February 13, 2017

The Expanse е сè уште најдобрата научно-фантастична серија во последните неколку години

Има тековни научно-фантастични серии, не е дека сме без ич, нема простор за жалење. Не се сите добри секако, барем мене не ми се, ама aко решам да одвојам време за нешто, гледам да биде исплатливо. Westworld, на пример, беше кул цела сезона. Да научев лекција од времето на Lost, ќе се поштедев од читање на сите теории за приказната кои и во случајот на Westworld излегоа точни и ми ги расипаа изненадувањата, ама не можам сeкогаш против сопствените глупави постапки. Си се заокружи толку фино, што стварно не осеќам било каква потреба за втора сезона.

Но, втората сезона на The Expanse ја чекав од моментот кога заврши првата. Не знам колку гласно треба да викнам дека е најдобрата серија од овој тип после првите две сезони на Battlestar Galactica за да ме чујат тие што поради било кои причини решиле да ја заобиколат, а сигурен сум дека ќе им се допадне. Не дека ми е премногу битно, ама некогаш ме нервира кога нештото не го добива вниманието кое толку регуларно си го заслужува. Пред да навлезам во благо-спојлерска територија, да кажам само дека со три епизоди од втората сезона, The Expanse успеа да го надмине целиот сетап од претходната.


Првата сезона правеше многу работи во исто време. Мислам дека ни визуелната гозба што ја нуди во моментот кога ќе стапнеш во тој свет, не успева да надомести за конфузниот наратив на почетокот. Понатаму, откако веќе ќе ти легне темпото, работите почнуваат да стануваат позабележливи. Расплетот на крајот од првата сезона отвори други нови прашања кои втората сега воопшто не губи време да ги одговара. Дали научиле нешто од публиката која не беше толку наклонета или таков е текот во книгите на Џејмс Кори што серијата ги адаптира, не знам, ама овој пат е поинаку. За среќа, тоа значи и подобро во случајов.

Очигледно, SyFy не само што не штеди на буџетот за The Expanse, туку веројатно се обидува да ја направи серијата "подостапна" со постегнат наратив. Повеќето точки од првата сезона се споија во накурчената милитантна фракција на луѓето од Марс кои се секоја епизода поблиску до планетарна војна со Земјата. Нивниот фанатизам и ја отвора оваа сезона, во една од најубаво изрежираните епизоди кои сум ги видел на телевизија во последно време. Тензијата е одлично пренесена и баш ме занима како ќе се развива тој конфликт ако воопшто ескалира на некое посериозно ниво.


Бактеријата од Феба, или како што ја викаат тука, протомолекула, испадна дека е од вонземско потекло, нешто што не беше целосно јасно околу инфекцијата што практично го сјеба цел Ерос. Дури има и група луди научници од кои дел потсеќаат на Кригер од Archer што активно работеле на проучување на протомолекулата и како може да се истражи за човештвото да има некаков бенефит од тоа. Но, досегашното искуство и не покажа некои корисни својства, па оттаму и повеќето пиздарии. 

Три епизоди се можеби премалку за серијата да го потврди статусот кај мене, ама ова што го видов беше доволно за да го насетам правецот во кој се движи. Ликовите се супер, Том Џејн е најголемиот шизик надвор од планетата во моментов, планетарната политика е доволно интригантна за да те тегне ококорен низ епизоди, а визуелниот дел е ништо помалку од спектакуларен. Дури и науката со која се занимава изгледа веродостојно во контекстот. Можеби ќе почне да шмука магарешки јајца во иднина, еј можеби уште во следната епизода неделава, но до тогаш нека остане запишано тука дека е најдобрата СФ серија во последните, колку се веќе... десет години?

February 12, 2017

Bаtmаn: Тhе Dаrk Knight на Дејвид Финч

Во оној Морисоновски Бетмен период околу 2010-2011, Дејвид Финч, покрај ангажманот да го редизајнира џиновскиот лилјачки костум, добива и сопствен наслов каде ќе има целосна слобода да се курчи со неговите артистички и сценаристички вештини. The Dark Knight, замислен и како средство кое ќе ги врзе настаните помеѓу Black Mass и Batman Incorporated, трае вкупно пет броеви собрани во томот Golden Dawn, пред DC да одлучат дотогашниот континуитет да го претворат во новиот 52 универзум. Еден од насловите кои ја преживуваат таа трансформација е и The Dark Knight на Финч.

Кога лансираше 52, се дограбав и до првиот број на новиот Batman: The Dark Knight, кој памтам дека ми се допадна, приказната што ја нудеше, подоцна падна во сенка на она што тогаш Снајдер и Капуло го правеа со Court of Owls. Не успеав да се фокусирам на овој Бетмен на Финч, сè до пред некое време кога седнав и ги исчитав сите триесетина броеви. Финч го напушта серијалот некаде после вториот арк со Скеркроу, Cycle of Violence, кој е и главната инспирација за овој пост. 


Но, пред да навлезам во Cycle of Violence, мора да се обидам да го доловам тонот на раскажување што Финч го сетира во Golden Dawn, каде што всушност целиот серијал ја наоѓа основата. Пристапот во The Dark Knight кон Бетмен е секогаш поинтимен во однос на она што паралелно се случува во останатите Бет-наслови. Барем размерот на настаните дозволува таква изолација, каде што фокусот е повеќе насочен кон мотивите на ликовите, отколку стремежот да се раскаже "eпска" приказна. Еден од тие штосови кои Финч ги користи во првите аркови, а и неговите наследници во серијалот се токму тие флешбеци од минатото кои го движат Брус во денешните случувања.

Golden Dawn се присеќа на едно девојче од детството на Брус, Дон Голден, ќерка на пријатели на Вејнови. Иако е дел од животот на Брус пред и кратко после смртта на неговите родители, подоцна ја среќава сè поретко. Еднаш му го крши срцето во студентските денови, а денес се води како исчезната, во мистериозен случај во кој како Бетмен, сеќавањата за неа се претвораат во опсесија. Корените се во чудната емотивна врска со Голден, кој датира кратко откако ги губи родителите. Уште како дете, наоѓа некаква мала утеха во нејзиното присуство и темперамент, дури и ѝ простува што небрежно ќе се "ослбоди" од подарок кој тој го добил од нив, кратко пред Џо Чил да му го отвори патот кој денес го чекори.


Бетмен е едноставно фиксиран на идејата да заштити нешто од неговите среќни денови по секоја цена, а Финч, познавајќи ја природата на ликот, мошне елегантно го изведува тоа. Приказната во петте броеви на Golden Dawn повремено ги напушта рамките во кои се обидува да се задржи, истражувајќи некои натприродни територии кои се само дистракција, меѓутоа е доволно забавна за да прогледаш низ прсти. А, кога веќе сме кај гледање, цртежите на Финч се феноменални. Го обожавам неговиов Бетмен, штета што на почетокот на DC Rebirth патеше од ужасни сценарија и концепти.

Заедно со новите 52, Финчовиот The Dark Knight започнува од ново, со арк кој сега е собран во Knight Terrors колекцијата. Финч сценаристичките должности ги дели со други колеги, за на крајот целосно да го препушти пишувањето на Грег Харвиц, пред конечно да се повлече и како цртач. Knight Terrors е фина приказна. Амбиентот и начинот на раскажување делумно потсеќаат на Arkham игрите, што лично мене ми е сосема океј, иако пошироката публика не е толку добро настроена. Да, на моменти е како колаж од негативци и членови на Џастис Лиг, меѓутоа ја сакам едноставноста и лесниот пристап. Дури и Скрекроу го има, кој после неколку броеви добива и главна улога во посебен арк. Сепак, Knight Terrors се одбидува да се одвои малку од Golden Dawn, но сепак да ја задржи таа сировост.


Крунисувањето на The Dark Knight мене ми е Cycle of Violence аркот, заедно со оној #0 број што DC решија да го доделат на сите наслови после десетина броеви. Скеркроу киднапира деца низ Готам за да го тестира новиот токсин што предизвикува страв. Немам читано многу приказни со Скеркроу, можеби затоа и ова толку ми се допадна. Ликот е одличен за хорор сетинг, а Cycle of Violence го користи потенцијалот во целост. Самиот Скеркроу е доволно морбидно нацртан за комплетно да се вклопи во она што Харвиц го има замислено. Од тоа што го имам видено до сега, овде лежат најдобрите цртежи на Финч. Парот совршено функционира, и баш е жалосно што публиката и ова некако успеа да го отфрли. Разбирам каде точно аркот отскокнува од треакторијата, но лично, воопшто не ми пречи.

Веројатно не е возможна добра Скеркроу приказна без и самиот Бетмен да биде изложен на неговите најголеми стравови. Од детството на Брус Вејн каде што бил приморан да се соочи со најлошото, до денес, кога неумешно се обидува да го воспостави балансот помеѓу бидувањето Бетмен и одржување на здрави врски со тие кои му се битни. Целиот негов репресиран страв експлодира насекаде низ страниците. Но, тука тие кошмарни флешбеци, нудат контраст и со истрауматизираното детство на Џонатан Крејн и неговата трансформација во нестабилен негативец. На моменти, Харвиц дури се обидува да изнуди и некаква умерена доза емпатија од читателот.  


Нултиот број кој е издаден измеѓу #12 и #13, е практично флешбек на Брус Вејн во деновите кога како дете се обидувал да го реши убиството на неговите родители, верувајќи дека има некаков поголем заговор за тоа. Приказната делумно потсетува на првиот саат од Batman Begins и општо познатата легенда за настанокот на Бетмен, меѓутоа има некои точки кои директно или индиректно се дистанцираат во една друга "голема" слика која ја воспоставија Капуло и Снајдер во нивниот Owls арк. Иако неповрзан, #0 функционира совршено во контекстот на Cycle of Violence. Таа хронологија мислам дека е запазена и во колекционерското издание.

По Cycle of Violence, Финч го остава Харвиц со други цртачи. Следните два арка, односно колекции, се занимаваат со Мед Хетер и Клејфејс, меѓутоа поради трапавоста на едниот, за големото финале веќе ми опадна интересот. Во дел од аркот со Мед Хетер, како еден од цртачите, се појавува и мојот омилен Spawn артист, Кудрански, и тие броеви се визуелно ремек дело, но нешто упорно фали во приказната што Харвиц не успева да го испорача во целост. Добар дел од уживањето во The Dark Knight ми беше токму Финч, а без него, доаѓаат до израз просечните приказни, филери што денес, за жал, се редовни во тековните Бетмен наслови. Финч со Том Кинг можеби ќе успее да понуди и друга солидна приказна во DC Rebirth, но со оглед на неконзитентниот квалитет, не би се залетувал толку лесно. 

Види такоѓе: 

February 5, 2017

Првите три Rеsidеnt Еvil филмови

Како средношколец што не знаел за подобро, уживав во Resident Evil филмовите. Првите два излегоа во тие денови, кога изгледа уште некако ме држел фанатизмот околу Resident Evil 3: Nemesis играта. Се сеќавам и на жестоки дебати со другари за тоа кој филм и зошто е подобар, како е во ред што Алис е лик смислен ексклузивно за нив и дали појавувањето на Немезис во Resident Evil: Apocalypse е најдоброто нешто што сме го виделе на филм после Дарт Мол и битката за Ајзенгард. За третиот филм, Resident Evil: Extinction, веќе интересот ми беше значително опаднат. До денес е последниот oд серијалот што го имам гледано. Престанав да бројам колку излегоа после него, ама има и нов што моментално е во кино.

Додека смислувам изговори зошто немам време за новата Resident Evil игра, решив да се навратам на филмовите. Пет саати покасно, не жалам ни малку за изгубеното време, зошто ако ништо друго, сфатив дека може да се додадат во групата на најлошите работи некогаш создадени од човек. Особено во категоријата филмови. Убав пример за како не треба. Досадни се, глупави, без тензија или било каков хорор, со неуредна логика и дејствија кои се присутни само за еднодимензионалните безимени ликови да имаат изговор да си ги пренесат газовите и оружјата со бесконечна муниција од една сцена во друга.


А, ликовите некогаш имаат потреба сосема случајно да влетаат со мотор низ прозор во црква, во точниот момент кога на друга група ликови им е загрозен животот од лоша компјутерски-генерирана зомби повраќаница. По што, се разбира, ликовите продолжуваат заедно понатму, а филмот гордо се смешка што ете, успеал да поврзе две приказни кои до тогаш се одвивале паралелно. Измеѓу сцените кои Пол В.С. Андерсон ги замислил како "кул", има некој заплет околу Umbrella корпорацијата одговорна за зомби вирусот, ама некогаш е толку смешно изведено што повеќе е дистракција отколку корисен филмски елемент. 

Тоа најмногу е изразено во Extinction, кој и покрај финиот Џорџ Милерски сетинг и повремените Ромеро референци, успева да се испосере врз себе со плеткање во неуверливи, незаканувачки завери. Мислам, во свет каде што целата планета е уништена од зомби вирус и претворена во пустина зошто ете, некако пресушиле водите и цела вегетација, постои организација која делува од подземни лаборатории и со сателити во орбитата, обидувајќи се да ги припитоми кутрите зомбифицирани луѓе. Притоа, се жалат дека во другите слични лаборатории низ светот снемува храна, а трошат ресурси на 200 клонови на Алис. Што не клонирате нешто за јадење, прости ниедни.


Extinction е и единствениот од овие три кој има барем некаква естетска убавина. Генерално страда од истите проблеми како и претходните филмови, меѓутоа е подистанциран од акционите трендови што дојдоа со Matrix трилогијата и ги фарбаа повеќето блокбастери од тој период со тоа. Има неколку океј моменти што визуелно привлечни, иако не успеав да разберам што точно се случува во филмот. Дури во првите два, кои се како долги синематици од игра, имам некоја груба идеја за дејствието што треба да го следам. Со мала модификација на елементите во Extinction, би бил стварно забавен. 

Разбирам дека Umbrella се злобната корпорација и треба да се дел од Resident Evil адаптација, но не мора да се постојано инволвирани со таков супервилански тон. Барем не толку директно и по секоја цена. Ефектот би бил многу поинаков доколку би ги користеле за повозбудливи пресврти. Ги гледам обидите за тоа, но не се доволни за да вклопат во кохеретен резултат. Последиците од експериментите на Umbrella веќе се основата на приказната и тоа треба да биде во фокусот. Како за зомби серијал, едвај се осеќа некаква закана од самите зомбија.


Првиот и вториот дел, можеле комотно да бидат еден филм. Првиот има погрешен пристап кон идејата за мала група луѓе во клаустрофобичен простор. Изведбата не помага тоа да профункционира. А, Apocalypse развлекува нешто што повеќе одговара за завршен акт на филм кој би можел да отвори баш со излегувањето од контрола на вирусот од тајната подземна лабораторија. Со таков размер, приказната би била многу повозбудлива. Барем така некако сакам да замислам добар, комплетен Resident Evil филм.

Секако, потребен и цврст лик што ќе има некаква суштина. Вака, не само што ниеден не можеш да запамтиш (освен оној што личи на шупакон Антонио Димитриевски), туку ни самата Мила Јовович не успева да износи еден филм на своите секси раменици. Нема со што. Никогаш ништо не дознаваме за нејзиниот лик за да ни биде гајле. Верувам дека идејата била Алис да е мистериозна, но тоа е океј само како почетна точка. До крајот на овие три филмови, освен што беше клонирана, носеше црвен краток фустан и пукаше со оружје при гимнастички акробации, ништо посебно не се случува со неа.

Не знам какви се следни филмови, можеби и ќе се потрудам да дознаам. Од тоа што имам случајно видено, изгледа како Андерсон комплетно да ги игнорира настаните во Extinction. Што се случи со пустината низ цела планета? Зошто клоновите на Алис се активни и зошто во една сцена има негативец како да наминал на сетот од третокласна The Matrix имитација? И, на крајот, зошто новиот филм се вика The Final Chapter кога знаеме дека нема да сопрат тука? Да. Дефинитивно ќе се потрудам да дознаам. Сепак ете, изгледа наоѓам некаква забава во филмовиве, додека ги барам најлошите сцени што сум ги видел во блокбастер, секако.