Првата сезона на Fallout

Само најлошо очекував од адаптацијава на Fallout. Што друго. Веќе се научивме да очекуваме помалку од сѐ "големо" што се испродуцира последниве неколку години, ама за ова стварно бев убеден дека ќе испадне лом. Ретко кој адаптиран наслов е поштеден од деструктивниот аматеризам што го движи моменталниот мејнстрим и тапа е што некако стана нормално ова. Неодамна истата компанија опуштено се испосра врз The Lord of the Rings, па затоа пристапив крајно резервирано и покрај тоа што не сум така приврзан со Fallout франшизата колку со светот на Толкин. 

Замисли, не е толку крш. Освен малку шашавиот почеток на осумте епизоди, би рекол дека не е воопшто лошо како што мислев дека ќе биде. Втората половина од сезоната значително го подобрува раскажувањето, ја фокусира приказната и конечно почнува да прави нешто интересно со ликовите. Ова не звучи како најдобра реклама, ама значително се оправа и може ќе ми беше криво ако не продолжев да гледам. Можни се спојлери понатаму.

Fallout како серија има огромен раскажувачки потенцијал. Игрите немаат еден единствен главен протагонист, па ако го пренесуваш тој свет на друг медиум имаш креативна слобода и одврзани раце. Но, се потпираат на специфични визуелни детали, музика, ретрофутистичка естетика и сатиричен тон кои серијата ги погодува подобро од било која адаптација на игра што сум ја видел до сега. Ако некогаш си се ашкал низ било која Fallout игра, особено тие од тројката навака, ќе осетиш дека пост-апокалиптичното опкружување е речиси идентично пресликано. А, не смее да не биде баш такво затоа што е основата за визуелниот и тонален идентитет врз кој е изградена целата франшиза.

Обично адаптации на видео игри знаат до непрепознатливост да избегаат од изворниот материјал, па после да се чудат кога никој не сака да им ги гледа. Fallout игра на сигурно како никој до сега. Преполна е со секакви референци без никогаш да ги осетиш како вишок. Некои се апла очигледни, некои се посуптилни ама во секоја епизода ќе најдеш еден куп такви детали. Oд Рек Рокет бензинските до начинот на кој ги хакираат терминалите, серијата на милион начини те уверува дека си во истата пустелија од игрите. Има и стимпак и хемии. Сѐ си има.

Гледаш? Не било толку тешко. Истовремено ти се задоволни и фановите на игрите и новата публика до која се обидуваш да допреш. Ако адаптации на видео игри се новиот тренд кој ќе го пополни просторот оставен од суперхеројските во заминување, очигледно ова е пристапот што функционира. Ете, можеш да раскажуваш и адаптираш различни приказни од истиот свет и притоа верно да се држиш до оригиналното дело.

Не дека ова е совршено, има фалинки, ама како целина е сосема солидно. Некои од замерките што ги имав на почетокот остануваат и после гледање на финалето, меѓутоа не се толку страшни колку што гњавев луѓе наоколу дека се. Веројатно очекувањата со кои влегов и немањето трпение за да ме разубеди, си го направија своето. Главната замерка ми е тоа што има ликови и ситуации кои немаат многу простор за подобро да се запознаеш со нив.

Некако пак е нејасно кој е навистина Максимус, која страна ја завзема и кои се точните намери на Братството на крај. Разбирам дека се еден од визуелно најпрепознатливите елементи од Fallout универзумот и некако е очекувано да се дел и од серијата, ама пак како да не успеале да се решат што точно со нив и со ликот кој на некој начин ги претставува. Непостоечката харизма на актерот не помага во ситуацијата. А, сигурен сум дека можеле подобро и се надевам дека се чуваат за следната сезона.

Евидентно е со Луси и Волтон Гогинс дека сценаристите не се неписмени како тие од The Rings of Power. Добиваш различни перспективи на нивните приказни, па појасни се нивните мотиви и зошто се такви какви што се. Тоа што паралелно се одвива доле во бункерите ти помага да ја разбереш Луси и нејзиниот однос со површината, а за Гулот има флешбеци кои раскажуваат за неговото минато и истовремено подетално го обликуваат светот во кој се одвива целово. Имаш многу појасна слика за нивната улога во сето ова. Глупо е еден од ликовите што си ги турил на постер да не го добие истиот третман.

Иако динамиката меѓу сите ликови е океј и сечија приказна е интересна, пак мислам дека би било многу подобро доколку било решено за покомпактна варијанта. Осум епизоди се тесен простор за сите работи да пркнат до максималниот потенцијал. Крајот ме изненади. Се трудев да нагаѓам што ќе испадне за после да се правам паметен, ама некои насоки ме фатија неспремен. Мистериите и прашањата што ги поставува се исто супер. Но, воопшто не одземаат од главниот фокус, па слободно можеш да ја гледаш првата сезона и да уживаш во целосна приказна без да те опали со некој незгоден клифхенгер на крај. Веројатно истото ќе го направам и јас уште еднаш наскоро, зашто гарант имам пропуштено нешто од првите епизоди дур ќењав колку се мех.

Види такоѓе:

• Првата сезона на The Last of Us
• За малку не ја бидна Twisted Metal серијата 
  
• Почетокот на Arcane, серијата базирана на League of Legends
• Street Figher и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Филм на неделата: Mortal Kombat (2021) 
• Warcraft (2016)
• Покемон, другар мој 
• Првите три Resident Evil филмови

Добра е Last Epoch, ама...

Ја поиграв малку актуелнава Necropolis сезона на Path of Exile. Од тоа што видов можеби е најинтересната од тие што успеав да ги фатам до сега, ама веќе се ближеше моментот кога играта почнува да ти бара повеќе слободно време отколку што можеш да вложиш, па ја напуштив за конечно да ја пробам Last Epoch пред No Rest for the Wicked. Last Epoch често е опишана како нешто измеѓу Diablo и Path of Exile. 

Не важи за сите аспекти, ама ако споредуваме комплексност, веројатно е стварно таму негде. Не мора постојано да следиш водич за билд или да двоиш дваесет саати дневно за да не те мелат во ендгејм. Слободата во билдовите не ја плаќаш со толку време и живци како во Path of Exile, а е пак поголема од тоа што можеби ќе го сретнеш во Diablo. Зависи за што си дојден. Aко сакаш само кампања со добар предизвик и вертикално зголемување на тежината, други слични игри во жанрот го прават тоа многу подобро. Ништо не гарантира дека Last Epoch нема да ти збоктиса дур стигнеш до Монолитите и Пророчанствата кај шо е "јакото".

Иако е солидна игра, има многу работи кои можам да ги оценам како "проблематични". Ама, ако сакаш да експериментираш со разновидни класи и билдови, бројки и математики, да склопуваш оружја и опрема што ќе ти овозможат лежерно да собереш цела мапа мобови и да ги рокнеш со три клика - Last Epoch ќе те пречека домаќински. Различните системи за прогрес го прават грајндот забавен, единствено класични ачивменти фалат. Играта располага со повеќе начини кои ќе те нашибаат со допамин, дури и ако дента имаш само пола саат за сесија.

Повремено ќе те заглави и на бос со некоја механика што некогаш невешт гејм дизајн сака да ти го протне како предизвик, ама не е толку страшно како што можеби звучи. Проблемот е што првите позаебани босови во кампањата некако се нагло "потешки" од тоа што си го правел претходните петнаесетина саати. Не барам играта да ме држи за рака и да ме учи на секоја механика што ќе ја сретнам, ама до Лагон буквално не ми беше потребно да знам што копче сум стиснал за да здробам сѐ што гледам на екран.

Дури тогаш приметив дека скоро цела кампања играта не бара од тебе да уклучиш мозок, што е некако глупо нели. А, отсуството на значајна приказна воопшто не е во полза на ова сознание. Last Epoch има кампања од девет поглавја, ама не можам да разликувам ниедно од нив, ниту да објаснам што точно се случува или да издвојам некој лик од тие триесетина што ги сретнав по пат. Или може на истите тројца налетував десетина пати, озбилно не сум сигурен. 

Штурата приказна прави да се сомневам дека прво ги смислиле сите системи, па крпеле нешто колку да ги врзат стандардните мапи кои ќе ги сретнеш во секоја од овие игри. Ете, пак платив за да тепам џиновски скорпии во пустина и ќе излажам ако речам дека не беше интересно, a и дека нема да го направам пак. Штета што е волку визуелно генерична. Од технички аспект изгледа супер, само што некако ја имаш осетено атмосферата во други игри.

Приказната има патување низ време како централен мотив. Практично проаѓаш низ неколку различни временски периоди или да не речам епохи, ама буквално ништо интересно не прави со тоа. Не си никако запознаен со светот за да ти е важно каков бил пред 1000 години, па мапата е само мапа наместо друг дел историја. Како целина веројатно би функционирала поеднакво исто и без овој наративен агол. Ако по ова треба да ја сместиш на некоја жанровска листа каде што се Diablo и Path of Exile, дефинитивно би била на дното со многу други игри над. Не па дека овие две имаат којзнае каква приказна, ама барем визуелниот идентитет им е далеку повпечатлив. 

Ценам добар амбиент во вакви игри. Види колку се мангупски Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr или The Incredible Adventures of Van Helsing, на пример. Дури и Torchlight има попривлечен свет. Затоа ми е криво што Last Epoch многу малку внимание посветува на тоа да се одвои. Еве, дури и одлуката да била со цел да се привлече публика од нејзината конкуренција, пак не е некој цврст изговор за играта да изгледа толку познато, а пак да ти е тешко да заживееш во светот таму. Затоа и ми е тешко да ја препорачам дури и на луѓе за кои знам дека им лепи жанров. Tреба да издржиш петнаесетина саати едноличен гејмплеј без никаква приказна која би можела да го направи поподонослив.

Среќна околност е што Last Epoch функционира добро на други полиња. Онаму каде што недостасува во кампањата, се вади со самиот ендгејм и опширниот избор на стилови на играње. Крафтингот е еден од поинтересните што сум ги видел во слични игри. Секое парче опрема и оружjе може да се подобри со различен афикс, но од реткоста на тоа што го надградуваш или менуваш зависи и како и колку можеш. Афиксите ги наоѓаш буквално насекаде, па згодно е уште од почеток да почнеш да ги трошиш за да експериментираш со склопки. Колку порано го фатиш системот, толку полесно ќе се опремиш за последниот бос од кампањата што можеби ќе те акне од земја три-четири пати додека му ги сконташ фазите. 

Ми се свиѓа тоа што секој спел има засебно обемно дрво со таленти. Не дека е невидено, ама начинот на кој Last Epoch го имплементира отвара многу поголем простор за креативни брлавења. Рачунај, има пет класи, а секоја од нив со по три специјализации кои можеш комплетно различно да ги играш. Сигурен сум дека има веќе некоја мета што можеш да ја ископираш од интернет, ама од тоа што досега видов, можеш да си доволно ефикасен и со нешто комплетно од газ извадено. 

Last Epoch има и куп ситни подобрувања што ретко ќе ги сретнеш во други ARPG наслови. Имаш бесплатен магацин со неограничен простор за сите работи што ќе ги собереш по пат. Убаво е организиран со табови со сам што си ги правиш, можеш да наместиш име, боја и слично. Така што можеш да трупаш сѐ што ти треба и сѐ што "може некогаш ќе се најде". А, имаш опција и да ги филтрираш уште пред да собереш било какво непотребно гомно од земја. Лут филтерот е прилично напреден и можеш да си го подесиш како ти пасува. Нуди и вграден водич за сите основни елементи на играта, па не мораш ни да гуглаш терминологија и концепти.

Ме интересира што е следно тука. Планот е да тераат со тематски сезони во иднина и тука е шансата да го направат и патот до самиот ендгејм повозбудлив. Сакам да ги пробам сите класи и подкласи. Нова сезона со освежени механики ми се чини како единствената прилика во која нема да заспивам додека се левелирам. Lightless Armor данџот е еден ситен пример за колку играта може да ќари од варијации на основниот концепт. Нема да штетат повеќе такви ствари што би ги носеле сезоните. Во секој случај, Last Epoch долгорочно ми личи како подобра инвестиција од Diablo IV. Останува да напипаме во која состојба ќе биде играта за некој месец од сега.