February 29, 2024

Ја преживеав бурата во Frostpunk

Пак се раскликав Against the Storm. Неодамна излезе официјално после година и кусур пројдени во early access, а уште во раните денови ми залепи инстантно што не ни пипнав друга слична игра од тогаш. Пристапот кој го има кон жанрот со "брзите" партии е сосема адекватен за слободното време што го имам за ваков тип на игри. Дали си завршил со градење за пола саат или дванаесет, или можеби воопшто не и притоа си ја напнал кралицата, Against the Storm има систем со кој го наградува твојот труд и ти овозможува напредок. Секоја партија е значајна, макар и ако "изгубиш". 

Целата игра е феноменална, објаснував еднаш поопширно колку стварно треба да ѝ дадеш шанса некое дождливо попладне. Тотално вреди, не знам дали моментално има позабавно нешто од ова во жанрот, ама конечно минатиов викенд решив да ја одморам на кратко и да видам што друго слично сум имал на списокот. Frostpunk беше прва. Ја посматрам уште од раните денови кога излезе, ама никако не успевав да си го подесам расположението за домаќински да ѝ седнам. Ја собрав и ја поиграв малку кога Епик ја даваа бесплатно. Па, ја баталив за покасно да ја купам на Стим дека полесно ми беше така отколку да оправам заборавен пасворд на платформа што ја "користам" два-три пати годишно за да лапам игри кои и онака не ги ни играм таму. Глупости.

Викендашкото сместување во Frostpunk се продолжи некој саат и низ неделава. Конечно успеав да го завршам A New Home сценариото, односно главната приказна. Таму -150°C, а мене рацеве препотени, ама успеав некои триста и кусур несреќници да ги изгурам низ најладната зима во нивните мизерни животи. Се изнамачивме сите, реално. Приказната во Frostpunk те става на чело на мала група преживеани на кои треба им градиш нов град откако светот е втурнат во вечна зима на која не се отпорни ни најдебелите ѕиври. Се случува во алтернативна, неодоливо кул стимпанк верзија на 19 век каде што технологијата меѓудругото е сведена и на еден огромен генератор на топлина кој треба да го одржуваш активен за да не ти премрзне градот што го развиваш околу. 

Групата преживеани ти се состои од обични работници, инженери и деца. Уште не си се ни раскомотил на првиот ин гејм ден, играта ти нуди опција да донесеш закон со кој и децата можеш да ги користиш како работна сила. Неколку дена подоцна добиваш информација дека некој од жителите се самоубил откако му ја ампутирале ногата поради новиот закон за третман на смртно болните. Не сакал да биде терет. Дај си неколку недели и веќе си се затекнал како сурово го малтретираш напатеното мало општество. Имаш пропаганден центар, растураш гневни толпи што протестираат гладни и измрзнати и на крај завршуваш распнат на генераторот.

Изборот со кој си соочен во Frostpunk е помеѓу лош и полош. Играта не се воздржува од постојаното истражување на мрачните аспекти на човечката природа и скоро и да нема некоја морално здрава одлука што можеш да ја донесеш. Такво е мрачно и полно со очај. Единствена весела ситуација е кога ќе видев дека имам доволно јаглен за да го појачам малку генераторот да не измрзне групата што подготвува храна додавајќи пилевина за количински да има повеќе. Луѓе ќе ти умираат по болници, во рудници, од студ и од глад. Нив можеш да им градиш гробишта, ама можеш и да наоѓаш примени за нивните органи. 

Ми требаше неколку пати да пробам, да ми се распадне сѐ и да пробам пак. Не знаев колку денови точно има сценариото, а ме затекна и голема бура за која очигледно треба да си спремен можеби и недели претходно. Научив како да ги користам експедициите, кога да ги повлечам и како да градам станици од кои ќе имам прилив на ресурси. Битна работа што ми помогна за конечно да го завршам A New Home е и тоа што се фокусирав на подомаќинско чување и користење на истите тие ресурси. 

Јаглен е најбитниот, а упорно го горев непотребно на температури како -40°C зошто не ни знаев до кај ќе тера ладново. Изненади. Веројатно најголемата почетничка грешка во Frostpunk е ако ги следиш "мисиите" кои очигледно неколку пати погрешно ги третирав како туторијал. Во суштина тоа и се, меѓутоа можеш најслободно да импровизираш. Секако адаптација и импровизација се претежно најбитните елементи во ваквите игри, особено ако се тркаш со нешто - во овој случај ниските температури, задоволството и надежта на граѓаните. Па, фатив да градам цркви, курварници и боречки арени наместо да ширам сомнителна пропаганда и да тепам народ по улици. Подруго беше.

Толку ме разгали Against the Storm со тој роуглајк елемент што првин ова сценарио во Frostpunk ми се виде како линеарно, а апсолутно не е. Одредени настани се случуваат "плански", ама имаш многу различни опции за како да пристапиш кон проблемот со кој те соочува. Некогаш треба да решиш дека е поисплатливо да ти умрат пеесетина луѓе од студ за да заштедиш јаглен за другите да ги преживеат следните два дена. Планирањето однапред е исто така важно, особено кога добро ќе си пресметаш колку Автоматони можеш да изградиш за жителите да ти се мрзнат дома наместо во посран рудник.

Frostpunk има уште неколку сценарија и опција да играш додека не се распаднеш и во вистински живот, ама ќе ја оставам до некоја следна зима или можеби никогаш доколку излезе двојката во меѓувреме. Стварно добро изгледа двојката, и трејлерот и гејмплеј трејлерот. Исто како и кецов личи на игра што ќе ме држи буден и кога нема да ја играм, па така што може и да го растеретам списокот до тогаш за побрзо да дојде на ред. Сакам конечно да седнам и на Terra Nil и Timberborn, ама ете упорно ја пуштам Against the Storm кога ќе ми се приигра нешто вакво.

February 8, 2024

Демоата на Godsworn, Stormgate и Tempest Rising

Изгледа дека годинава задреманата класична итерација на RTS жанрот малку ќе отвори очи со повеќе инди наслови. Не знам на што се должи ова. Немаше некоја поголема ваква успешна игра освен Age of Empires IV последниве години, нели? Додуша, за успешна RTS игра во денешно време може да се смета и само таква што не е запалена дива депонија како Warcraft III: Reforged, ама пак не приметив нешто да се издвои. Затоа и ме чуди од каде толку мотивирани девелопери што му запнале на жанров. Навивам да им се исплати трудот и се надевам дека има публика која ќе го препознае.

Доаѓаат повеќе традиционални RTS игри годинава. Кога викам традиционални, мислам на баш онакви што се инспирирани од времето кога се трчаше од школо до дома за да играш Warcraft III. Со тензичен микроменаџмент, со собирање ресурси, градби, армија и војување истовремено. Од тие што ќе ти затрепери душата кога ќе го видиш тоа зеленото Westwood Studios лого на омотот од цедето. Е, такви наскоро ќе има неколку. За жал ниедна не е ремастер на Red Alert II, ама уште сум оптимист дека некој некаде моментално убедува некоe раководство да ја направи математиката. 
 

Уште лани се возбудив малку за три од тие што се најавени, ко којзнае колку време да имам за да би ги играл, ама ете успеав да ги пробам на февруарскиов Steam Next Fest. Игрите моментално се во рана фаза и сигурен сум дека кога официјално ќе излезат ќе бидат далеку поисполирани. Впечатоците ми се базирани на демо верзиите и веројатно ова е најдоброто што во моментов можеле да го понудат. Stormgate беше прва на списокот. Играта ја прави тим поранешни близардаши што работеле на Warcraft и StarCraft, па ете ако нешто ти е сомнително слично со тие игри, од самото лого до визуелниот стил - тоа ќе да е.

Искрено, Stormgate малку млако за игра што очигледно претендира да е следниот доминантен RTS наслов, што и да значи тоа во време кога жанрот е комиран петнаесет години. Ама ете, некако настојуваат да ја придобијат таа публика возрасни магариња што растеле со подобрите варијанти на тоа што го нудат и веројатно е океј тоа. Она што мене не ме бендиса е тоа што некако досадно изгледа дури и да пробаш да не ја споредуваш со сличните вакви. Ниедна единица или градба нема некој интересен, карактеристичен дизајн. Ништо уникатно. Тоа што е на мапа е некако хомогено и едвај разликував кое што е. Си пишува на скриншотите на Стим дека ова не е финалниот дизајн, па се надевам дека во некоја следна верзија ќе го дотераат овој аспект.

Настрана визуелните генерики, Stormgate го има и најобичниот гејмплеј на светот за овој жанр. Не приметив нешто сопствено или ново, па затоа можеби толку се фокусирав на  тоа како изгледа играта и впечатокот најмногу го базирам на тоа. Друга замерка ми е што пуштија демо без можност за сингл-плеер скирмиш, па си приморан да играш против друг играч или со други двајца против "компјутер" со различен услов за победа. Иако сум играл тон вакви игри, ќе ценев доколку имав прилика да седнам без брзање да раскликам која единица што прави. 
 
Stormgate

Stormgate ќе биде бесплатна кога ќе излезе, а ќе има и стандардна кампања со приказна. Малку амбициозен потег. Не знам како планираат да го вадат лебот со скинови, наводно само тоа ќе продавале, ама останува да видиме. Може ете бизнис моделот е да платиш за да не ти изгледа играта како кинеска мобилна игра. Како и да е, камо среќа да пркне како што им е планот. Видов и некој официјален турнир со награда од неколку илјади долари, така што имаат аспирации и за е-спорт. 

Повеќе ме закачи Godsworn. Иако личи како комбинација од Warcraft III и Age of Mythology, има некој привлечен визуелен момент што ме купи на прва. Играв само една мапа тие неколку партии, ама ми беше крајно забавна. Музиката, графиката и дизајнот комплетно ја доловуваат темата што сака да ја обработи и сѐ успешно лепи меѓусебно. Ете што ти прави конзистентен стил. Сите единици и градби се одлично дизајнирани и тематски блиски. Кога кревам градба за да штанцам вештерки можам лесно да ја распознаам од кампот што ми бере капини.
 
Од гејмплеј аспект не е којзнае колку иновативна надвор од жанровските "стандарди", ама има една кул механика со моќи што ги добиваш надвор од херојот. Со мојот можев да викнам кула да млати непријатели, да си ги лечам единиците или да создадам рудник што "следбениците" може да го копаат. Такви ствари се многу кул, ги добиваш како таленти така што можеш да ги адаптираш за различна стратегија. Секој херој има уникатни и се надевам дека добро ќе го избалансираат овој дел.

Godsworn

Godsworn ја прави тим од само двајца што некако дополнително ми го зајакна позитивниот впечаток. Се гледа дека е истурено многу љубов кон жанрот и баш ме интересира каде планираат да ја однесат. Играта ќе биде достапна како early access некаде кон крајот на март, така што едвај чекам да видам што сѐ ќе има тогаш. Паднав на шармот, веќе нема назад. 
 
Третата е Tempest Rising и ми е омилената од ова купче. Да ми ја пуштиш без претходно да знам што е, би тврдел дека е Command & Conquer игра. Нема разубедување. Како некоја заборавена игра на Westwood. Фали уште синематиците да се со живи актери и тоа е тоа. Неверојатно прецизно e доловен стилот на C&C класиците. Онака, до најситни детали како имињата на самите градби и начинот на кој функционираат.
 
Наративот успева да го фати и сатиричниот тон на Red Alert, а саундтрекот што упорно потсеќа на легендарниот Френк Клепаки само ги бетонира сите елементи во целина (го работел и саундтрекот на Stormgate, ама искрено не го ни приметив). Поентата на Tempest Rising е да биде омаж на тие игри и одлично функционира како таква. Не се труди да глуми нешто што не е, ама и тематски носи некоја свежина за доволно да се издвои. Поеденакво е различна од тој каталог како што и Red Alert, Generals, Tiberian Sun и Tiberium Wars се различни меѓу себе. 
 
Tempest Rising 

За жал, демото на Tempest Rising има само две воведни кампањи со двете моментално достапни фракции. Супер е тоа, ама скирмиш ми е секогаш омилената занимација во вакви игри и баш ми е криво што не можев асално да видам што сѐ нуди. Но, потенцијалот е очигледен, јасно е дека тимов знаев кај тера и се надевам дека ќе дочека макар и early access издание до крајот на оваа година. Баш сакам да успее и да им покаже на Petroglyph (или кој и да ја има лиценцата за Westwood игрите) дека уште има публика. 
 
Не се сеќавам кога последен пат сум играл три различни RTS игри во иста година. Можеби пред повеќе од десет години. Стварно ќефски седнав на демоава, иако во последно време преферирам малку "поспор" гејмплеј. Изгледа конечно остарев, џабе вака што се токмам да ги играм сите овие кога ќе излезат во покомплетно пакување. Пре би да играм нешто лефтерно како Against the Storm отколку препотен да кликам на седум различни места низ мапата во една секунда, ама јако износталгичарив онака неплански ко да се рани 2000-ти. 
 
Може сите овие три да испаднат срање на крај, ама се забавував. Фали нешто да го мрдне жанрот од мртва точка. Не знам колку треба да биде добра играта за да привлече и нова публика. Веројатно и на RTS игрите им треба да се случи нешто како Baldur's Gate 3 во cRPG жанрот. Конечно периодов успеав да заседнам домаќински на Baldur's Gate 3 во неколку наврати и баш тоа ми е една од следните теми.

January 30, 2024

Мини-серијата Battlestar Galactica

Не пропуштам прилика да кажам колку се најдобри првите две сезони на Battlestar Galatica. Скоро го правев муабетот и секогаш е истиот - само првите две сезони, другото тапа. Тие ги имам повеќе пати гледано и секогаш сум се откажувал некаде кон средина на трета. Памтам како цело друштво тогаш се мачеше да ја догледа и последната сезона, што значи нешто не штимало. Ама поминало толку многу време и сега веќе и ми е избледено што конкретно, па сфатив дека веќе не можам валидно да одговарам дека се само "првите две". 

Мислев дека архивата на Crapwerk ќе ми помогне малку да се присетам, ама сѐ што најдов беa неколку постови за The Expanse каде што само го верглам истото. Џабе блогирањето осумнаесет години без три реда за една од најдобрите научно-фантастични серии некогаш снимени. Значи, време беше подиректно да се испита квалитетот на Battlestar Galactica денес, па седнав и ја изгледав мини-серијата од 2003 која е практично тричасовен пилот за редовната што почнува со прикажување скоро година дена покасно. 

Оваа Battlestar Galactica е всушност римејк на истоимена серија од 1978. Сум пробал и тоа да го гледам во деновите кога сум бил најзагреан, ама никогаш не ми залепи. Мислам дека денес би ми била позабавна, само уште да имав време да го дознавам тоа. Оригиналната Battlestar Galactica има само една сезона и едно пропаднато продолжение Galactica 1980 кое е скинато после десет епизоди. Но, брендот останал популарен и во следните декади, па конечно после неколку неуспешни обиди да се возобнови, во 2003 го добива ова што денес е веројатно првото нешто на кое ти текнува кога ќе се спомне Галактика. 

Римејкот маневрира во малку посериозна, потемна насока што ја прави оригиналната да изгледа како цртан филм во споредба. Ризичен потег, ама очигледно исплатлив ако судиме по тоа колку масивно порасна како франшиза. Сигурно едно десет години немав пуштено. Се возбудив ко некој да ми ја донел изрежана на два диска. Не бев сигурен како ќе ја доживеам и дали само романтизирам нешто на кое што можеби времето не му било наклонето. Една друга моја така подрага Star Trek: The Next Generation изгледаше пошкарт со секоја пројдена година за на крај да ми остане со едвај дваесетина добри епизоди. Некако не бев спремен и ова да го видам во некое такво издание.

Не знам како се носи понатаму, ама овие три саати Battlestar Galactica уште се врвни како и секое претходно гледање. Не само што нема ни ден остарено, туку ја држи формата подобро од било кога. Различно ги правеа сериите тогаш. Ковано да трае, а не да биде викенд содржина на стриминг сервис ко сега што ги штанцаат. Aко ја промашиш пилот-епизодата, толку си - немаш серија. Затоа и ќе приметиш колку сѐ e грижливо склопувано.

Уште одма расчистува со што ќе си имаш работа. Не е ова Star Trek на Роденбери или нешто позитивно и весело. Ова е борба за опстанок на човештвото, сведено на мала неприземјена флота вселенски летала откако неговата креација Сајлоните одлучува да им ги изрока колониите со нуклеарки. Нема дипломатија и преговори, ги ловат и преживеаните. Не само што никој не знае кај биле Сајлоните додека траело ова изненадно нарушено примирје, туку сега може да изгледаат и како луѓе и да им се инфилтрираат на осетливи позиции. Со никој не си на чисто, било кој може да биде непријателот.

Толку добро презентирана калакурница што нема шанси да не те завлече. Кога Адама го држи говорот на крајот од овие три саати, ти доаѓа да потстанеш и да им се приклучиш. Феноменално секој пат. Баш ќе продолжам да гледам и прва сезона онака лабаво, нека се и две епизоди неделно. Може ќе се присетам зошто упорно ја баталувам. Ми фалеше нешто квалитетно за гледање, а во моменталната понуда нема нешто што ме влече. Го немам времето како некогаш, се трудам да бирам. Мислев да седнам на Scavengers Reign откако изгледав Blue Eye Samurai пред некој месец, ама сепак ќе пробам да пополнам со Battlestar Galactica измеѓу.

Гази и после дваесет години. Некои работи уште останале недостижни. Иако телевизиските серии напреднаа многу над ова, и тематски и продукциски и на секој различен начин, овој поджанр како тука да си ја испеа песната. Многу кратко после ова едни почнаа да го бркаат трендовскиот Lost формат без да успешно да го доловат тоа што функционираше таму, а други мислеа дека е само доволно да качиш луѓе на прљав вселенски брод, и толку беше - секна надежта за вакви серии. Немаше саглам "вселенска опера" до The Expanse, меѓутоа ни отприлика не достигна такво културолошко влијание.

January 14, 2024

Ретроспектива на The Rock

Со последново прегледување на The Rock (1996), сѐ попривлечна ми е теоријата дека е Бонд филм, поконкретно последниот Бонд на Шон Конери. Теоријата е дека Џон Мејсон е всушност оригиналниот Џејмс Бонд кој е затворен во Алкатраз во 1962 од каде што успева да избега, да го спаси светот неколку пати и пак да заглави затворен во САД триесет и кусур години дека наводно тајната служба го "жртвува" и го негира неговото постоење. 

Нема да навлегувам детално во теоријата, не е ни толку битна, меѓутоа очигледно е дека The Rock може да биде Бонд филм ако сакаш така да си го доживееш. Можеби не е онаков Бонд филм со сите својствени елементи, не е ни истиот жанр, ама е подобар од многуте што се промотале натаму. The Rock има жолто Ферари Спајдер место Астон Мартин, нема научно-фантастични гаџети и го има Николас Кејџ наместо некоја егзотична мома, ама Ед Харис тука комотно би можел да се носи со повеќето ексцентрични Бонд негативци. Има за што да се фатиш ако си решен, многу од сличностите не се случајни, а главното е што Конери го цепа Мејсон речиси идентично ко Бонд.

Јасно ти е дека се забавува со ликот. Не дека не е максимално харизматичен кај и да се појави, меѓутоа тука е неспоредливо поприсутен од некои филмови каде што очигледно е дојден исклучио за платата. Секако дека и овде ги одбивал додека не се испазариле подобро, ама некако успеал да си кликне со младиот Мајкл Беј на кој ова му бил втор филм, па дури и да му помогне да се справи со продуцентите од Дизни откако каснел со снимањето и му се качувале на глава. Во анегдотата што Мајкл Беј ја раскажува, Конери им се појавил на некој ручек, им спискал дека се кнап со буџет и само прашале колку треба. 

Со добар материјал можеш да извлечеш многу од подостарена акциона ѕвезда. Конери иако има 65 години кога е снимано ова, делува многу повитално и поубедливо од неговите колеги кои се испробале на таа возраст во слично конципирани филмови. Феноменален е. Мејсон му е една од најдобрите улоги откако е целосно побелен во брадата. Мајкл Бин наводно му зборел на Мајкл Беј дека го фаќало трема во негово присуство. Не се троши тој Бондовски шарм така лесно, а го одржува и во Entrapment три години покасно. 

Истиот овој материјал прави од Николас Кејџ актер кој може да износи ваков акционен трилер. Con Air и Face/Off се следната година. Колку и Шон Конери да е Шон Конери, огромна заслуга оди кај Николас Кејџ за The Rock да биде класиката која е денес. Дури имаат и некоја награда земено за најдобро филмско дуо за таа година. Имам некоја нова љубов за Николас Кејџ од неодамна која е сосема спротивна од таа една фаза што ја имав во младоста кога "не го сакав". Не знам ни што била точната причина, ама секогаш секаде е феноменален. Не стигнав уште да измуабетам тука за The Unbearable Weight of Massive Talent, нека ми биде ова потсетник дека може треба.
 
Мајкл Беј очигледно може да го искористи потенцијалот на актерите со кои работи и да им помогне да одговорат на различен предизвик. Кој го претвори принцот од Бел-Ер во акционен херој? Баш ме интересира каква би била кариерата на Мајкл Беј доколку не ги допреше парите од Хасбро. The Rock ми е омилениот негов филм, така одлучив. Толку долго го немав гледано што веројатно ќе речев Bad Boys кецот ако ме прашаше пред некој ден. Pearl Harbor и Armageddon се океј за тоа што се, ама не се филм за подостарен Џејмс Бонд кој со Николас Кејџ се инфилтрира во Алкатраз за да го спречи Ед Харис да го рокне Сан Франциско со хемиско оружје.

Воопшто не стареат лошо овие акциони филмови од средината на девеести. Разбирам дека носталгичниот фактор е висок во заклучоциве, ама не сите од цела таа декада се Terminator 2: Judgement Day или True Lies. Или The Matrix, еве да се прошириме жанровски уште малку ако има место. Во она прелазното време кога се селевме од касети на дискови не изгледаа волку добро. Тогаш веројатно The Lord of the Rings правеше сѐ да личи шкарт во споредба, без оглед на жанр. А, има некои како еве овој, Speed, Air Force One, Assassins, па дури и Enemy of the State, кои се многу подобри отколку што ќе очекуваш да ти бидат денес. Judge Dredd со Сталоне ќе се изгледа пак набргу исто.

December 24, 2023

Ребелде Мун

Со месеци го чекав Rebel Moon. Еден од "големите" филмови на кои озбилно се радував годинава и се надевав дека нема да испаднат премногу тапа. Не сум толку голем љубител на Зек Снајдер колку што ми лепат "вселенски опери" како поджанр. Таква ретка појава се што не можам да прерипам наслов, особено не во денови кога таа најпопуларната е посрање од било кога. Што еве, пази интересен податок - Rebel Moon всушност потекнува од Star Wars концепт кој Зек Снајдер го нудел на Дизни пред десетина години, ама го одбиле зашто тогаш веројатно биле зафатени со планирање на новата трилогија кој постоечки лик попрво да го упропастат.

Rebel Moon не само што не испадна тапа, туку успеа да ми ја задоволи жедта за жанрот повеќе од било кој Star Wars на Дизни. Не ни очекував дека е ваков филмов. Замисли да си една од најскапите франшизи во цела забавна индустрија и некој што верува дека Џеси Ајзенберг е добар Лекс Лутор да направи поинтересен Star Wars од самиот денешен Star Wars. Не дека е особено тешко да надминеш Star Wars во 2023, ама Зек Снајдер очигледно со ова погоди нешто што овие со сите достапни ресурси на светот не успеваат, а тоа е едноставната забава. Од тука почнуваат малку спојлери, така што кроце надоле.

Вакви филмови се за декомпресија после напорен ден. Не пушташ Флеш Гордон и Џон Картер за да дешифрираш софистицирани филмски метафори и скриен симболизам. Овде сме за да видиме како ненадејно разбудените емоции ќе го мотивираат роботот Џими да му стегне куршум во чело на одвратен вселенски нацист. Такви работи се случуваат во Rebel Moon и супер се. Сѐ што пробува филмот е функционално, без разлика што е често рапав и инспирацијата ја црпи од ствари кои ти се веројатно познати од негде.

Ќе приметиш нијанси на Куросава и вестерн, ама за да не испадне дека се мазнати сите основи на Star Wars, Снајдер црпнал малку и од Warhammer 40k. Можеби е рано да се оттргне од споредбите со стварите од каде што "позајмува", ама на секој чекор се труди да остави некој личен белег што е многу повеќе од константниот сепија филтер. Дури успева и да воспостави ликови што се кул и имаат опиплив мотив за да се вклопат во приказната.

Но, некои сличности се многу очигледни, а некогаш Снајдер не се ни труди да ги сокрие. Не дека ваква банда од фармер, сомнителен пилот, поранешен генерал, робот и некој близок до благородничко семејство е реткост во фикција, ама овде некако е помалку веројатна случајноста, нели? Бунтовници што пробуваат да отфрлат фашистичка империја чиј главен претставник е малку човек, малку машина и известува на уште понезгоден лик од него? Има и сцена која е скоро иста со сцената во кантината од A New Hope.

Упорно ми е симпатично што во водечката група има лик кој веројатно бил Џедајот во оригиналното сценарио, ама во поспоредна улога, што е исто занимлив агол. Star Wars, ама Џедај не е главен лик. Уште појако е што Снајдер не се ни потрудил да ги преправи оружјата, веројатно само се слушнале со адвокатот да потврдат до која мера треба да се различни за да не се влечкаат по судови со Дизни. Препиши ја домашната од 1977 ама смени ја малку да не нѐ приметат.

Како и да е, сакам вакви филмови. Ми лепат ептен. Мене и The Chronicles of Riddick ми е тотално забавен. Rebel Moon веројатно повеќе фаќа ако можеш да уживаш во забавно ѓубре како Battle Beyond the Stars или Krull. А, најмногу сум загреан за потенцијалот за светот што Снајдер може да го плете тука. Многу специфичен лик е Снајдер, полн е со налудничави незрели идеи и сакам да видам како би ги развивал на некој ваков терен чиј лимит сѐ уште не е познат. Може никогаш нема да се тргне од визуелниот стил што случајно си го измисли и присвои во 300 и Rebel Moon дефинитивно би имал корист од уште бар една боја колку за да ги разликуваш локации, ама сметам дека контекстуално е супер простор за неоптеретено да снајдерува.

Ова што излезе сега е прв дел. Вториот пристигнува за неколку месеци, а во меѓувреме би требало да има и R верзија зошто Снајдер со Justice League сконта дека може два пати да го наплати истиот филм само нешто поразлично уреден. Веројатно продолжението е клучно за ова дали ќе успее да се претвори во пообемна франшиза или ќе се запише како шашав обид за научно-фантастичен Seven Samurai. Моменталниот одзив на публиката некако повеќе го носи Rebel Moon кон второво, ама ајде да сме оптимисти. 

Види такоѓе:

December 12, 2023

Го имаш гледано The Creator

Како да не се израдувам на нов научно-фантастичен филм што не е адаптација, римејк, продолжение или од оние петпарачкине што се штанцаат за стриминг сервиси, а само постерот им е убав? Уште се ретки ваквите оригинални блокбастери, ама мислам дека конечно се ослободува некој поширок простор за нив во престојниот период. Популарноста на стриповските адаптации е во слободен пад, други франшизи се предмет на потсмев, па веројатно нема подобро време од сега за студијата да се пробаат со нешто ново.

The Creator е еден од малкуте такви "големи" филмови од 2023 и првиот на Гарет Едвардс после Godzilla и Rogue One каде што има прилика да го презентира капацитетот како режисер и сценарист, независно од некој веќе постоечки изворен материјал. Но, иако The Creator ми беше позабавен од неговите претходни филмови, некако ме остави рамнодушен и со желба за поквалитетна реализација. Опиплив потенцијал, ама нешто се скурцало по пат. 

Филмот изгледа одлично, меѓутоа тоа му е единствената силна страна. Едвардс има осет за естетика, неизмерна фасцинација со ниви и вештина да ја направи секоја сцена визуелно привлечна. Од технички и режисерски аспект, The Creator е сигурно еден од поубавите филмови што сум ги начекал во последниве години. Голем дел е сниман на повеќе локации низ Тајланд, некогаш и герилски со природно осветлување, па многу од сцените изгледаат органски дури и кога се полни со очигледни компјутерски генерирани елементи. 

Снимано е на осумдесетина локации низ цел свет. Наместо да градат сетови или да тегават актери на гринскрин, некако пресметале дека е поисплатливо да се снима со мала екипа на вистински локации и после да ги лепат ефектите. Буџетот бил лимитиран, а некако успеале да го постигнат ова со три пати помалку пари одошто вообичено би коштало за проект од ваков размер. Стварно изгледа многу добро и тапа е што освен тоа едвај и да има нешто друго со вистинска вредност. Можни се спојлери понатаму.

Приказната би можела да е многу едноставна, ама The Creator упорно прави напор за беспотребно да ја искомплицира. Напредна вештачка интелигенција ќе го рокне Лос Анџелес со нуклеарка на што Западниот свет ќе се спротивстави и ќе почне конфликт со Нова Азија, сојуз од неколку земји кои одбиваат да се одвојат од нивните роботски сограѓани. Целта на американската армија е да го уништи Нирмата, мистериозниот творец на напредната технологија која наводно може да ја заврши војната, меѓутоа од сам старт буквално никаде не успеав да најдам смисла. 

Никогаш ниту еден мотив не ми беше јасен, освен секако оној на главниот лик кој само сака да си најде фамилијата. Не разбрав како точно функционира светот, дали групите кои војуваат имаат некоја повисока цел, кој точно е во право и дали филмот озбилно се обидува да мудрува правејќи некаква аналогија со американските воени интервенции на Истокот? Не разбрав зошто толку напредни роботи живеат заедно со луѓе бездомници, зошто има роботски еквивалент на тибетански монаси и која е општествената придобивка од оваа вештачка интелигенција ако светот е генерално полош? Нема леб да јаде, запнал роботот да го брани.

Ништо нема логика, ама претпоставувам дека сите овие работи му изгледале естетски кул на Гарет Едвардс. И, да - визуелно се супер, како некое чудно аниме да оживеало пред тебе, ама стануваат поглупи колку повеќе ги мислиш. The Creator нафрла еден куп визуелни парчиња, меѓутоа сами по себе се шупливи или барем Едвардс не знае да ги искористи како јазик со кој невербално ќе раскаже приказна која ќе му даде некој слој повеќе на општиот сетинг. А, ако го одвоиш светот од самото сценарио ќе приметиш дека не се ни лепат едно со друго којзнае колку.

За нешто што настојува на оригиналност, нема ниедна своја ствар која би му овозможила некаков уникатен наративен идентитет. Малтене цел филм го имаш гледано претходно само со различно име. Во секоја сцена имаше шанса да ме изненади, а упорно предвидував што ќе се случи. Дијалозите страдаат од истото, некогаш буквално можеш да стопираш и да ја погодиш следната реченица. Често пати и темпото е промашено, па ќе ти фрли информации кои не се битни за понатаму, а некои работи се случуваат само затоа што мора да прешалта сцена и да ги однесе ликовите на следната егзотична локација.

The Creator сака да прогледаш низ многу работи, а не нуди ништо за возврат освен убавата естетика. Ако воопшто можам да речам дека вреди за гледање, тоа би била една од двете причини. Другата е што не е уште еден наслов во изморена франшиза иако нешто не се прекршува да биде интелектуално поразличен од таквите. Штета. Има тема што може да ја третира многу попровокативно и проникливо, ама веројатно во обид да се доближи до поширока публика се одлучува да биде мрзлив, досаден и постојано предвидлив.

November 24, 2023

Многу години Crapwerk

Седумнаесет се, ама лани нели се договоривме дека нема да ги броиме. Замисли колку рендом ствар е седумнаесет години да одржуваш блог. Звучи како ептен бизарно хоби, ко салфетки да собираш или некоја таква глупост од пред сто години. Не знам, мора да ми е уште забавно штом истера волку. Баш ќе ми биде криво ако некогаш Crapwerk се запусти како скоро сите други македонски блогови од "тоа време". 

Не сакам да го отвориш утре и последните три постови да се со месеци растојание, ама очигледно го немам истото време како претходно. Плус, годинава задржав многу необјавени постови што не ми се свиѓаа како звучат "од прва", а сакам некогаш да ги спастрам и објавам во некој облик. Заради тоа и традиционалната компилација подолу е поскромна од било кога, ама веројатно е добро додека ја има.

Фала ви на сите што уште се затекнувате на Crapwerk, се читаме.