Конечно го изгледав новиов John Wick филм деновиве. Кога седнав да си ги евидентирам впечатоците тука приметив дека никогаш ништо немам пишано за тројката. Па, фатив го изгледав и тој. Го немав гледано одамна, па меѓудругото беше и супер прилика да ми ги зацврсти стварите од последниот. Може требаше по обратен редослед, ама бидна. Исто така, се шокирав кога приметив дека се поминати четири години од Parabellum. Ќе се кладев дека излезе среде пандемија.
Parabellum почнува онаму каде што завршува двојката. Џон Вик е екскомунициран од организацијата за која оперира и за неговиот живот сега се нудат милиони долари. А, Џон само сака да си го исчисти името и малку да се скраси. Баш тоа и го размислував кога го гледав последниот. Дали некогаш воопшто легна да дремне измеѓу филмовиве? Верувам дека креативно усмртување на четрсто луѓе кои се обидуваат да те изрешетаат е захтевен процес за кој е потребна енергија, a дали еднаш го видовме вода како се напи.
Поентата ми е дека немам осет колку време е пројдено измеѓу третиот и четвртиот филм, зошто пред да го видиме Џон Вик во последниов, не беше баш во најзавидна здравствена форма. Не е ни важно тоа, акцентот на филмовите е да понудат експертска кореографија на боречки сцени која дефинитивно успева да се надмине со секој филм. Она што можеби во 2014 почна скромно и движеше на граница со неозбилна евтиноќа, денес е златниот стандард за акционен спектакл. Тие CGI повраќаниците во актуелните блокбастери не ги ставам во иста категорија, нормално. John Wick како серијал успеа да го засени и култниот индонезиски The Raid.
John Wick сепак функционира перфектно со сите пренагласени елементи. Без разлика дали се физички невозможните акциони вештини, отпорноста на куршуми, паѓање од зграда, тркалање по скали или фактот дека никој не е загрижен за пеесетина мртви тела среде светска метропола - John Wick со сите овие елементи се справува елегантно и беспрекорно. Филм е, не е документарец и веќе четири филмови строго се придржува кон параметрите кои сам си ги постави пред некои десетина години.
Она што мене ми е најкул околу серијалот е кога се одлучија дека Џон Вик е само слој во мистериозна хиерархиска структура која оперира низ цел свет. Тогаш работите станаа многу повозбудливи. Организација со сопствена логистика, валута, шифриран јазик и кодекс. Секој од филмовите постепено воведуваше некој аспект од тој свет, никогаш предиректно, онака доволно да биде интригантно, да ја крепи приказната, без да осетиш потреба во целост да ти објасни како функционираат нештата. Таа суптилност и воздржаност го прави цел серијал толку ефективен и искрено се надевам дека во серијата и спин-оф филмовите нема да се обидат да чепнат подлабоко. Овој досегашен начин е доволен за да се спроведат сите наративни потреби.
Тој баланс е можеби најевидентен во Parabellum. Пак ги има сите состојки на оригиналниот John Wick концепт, меѓутоа без ниту еднаш да ја размрда приземјеноста на целата слика, најмногу гребе низ тој свет каде што уфирцани платеници животарат во паралелно општество. Деталите кои Parabellum ги нуди за минатото на Џон Вик, директно се врзуваат со Chapter 4 и овозможуваат уште поголем мотив за приказната и општо постоењето на целиот филм. Искрено, мислев дека после три филмови серијалот ќе почне малку изморено да диши, а види го ти колку е всушност витален во самото финале.
Велам финале, бидејќи Стахелски реши дека е конечно време малку да го стивне Џон Вик. Не само што публиката ќе се презасити, ама и сериозно ќе треба да најде покреативен начин за да го врати некогаш пак. Иако сум сигурен дека некогаш ќе се случи, би преферирал барем главниот серијал да остане на овие четири. John Wick: Chapter 4 е феноменален завршеток и би било непријатено за петнаесет години од сега да го гледаме остарен Кијану Ривс како пак брца луѓе со пенкало во мозок. Нека остане ова како печат од оваа генерација, четири добри филмови се баш пристојно достигнување.
Бил Скарсгард и Дони Јен се можеби најефективниот додаток во серијалот после Лоренс Фишбурн. Parabellum можеше малку повеќе да го искористи Марк Дакаскос на сличен начин. Не верувам дека во денешно време е спремен како мајсторот Дони Јен, ама филмот како да не му даде доволно простор да се раскомоти како што тоа го прави Chapter 4 со новите ликови. Иако филмот трае многу подолго од Parabellum, многу некако подинамично движи и не дозволува да се осеќа развлечено. Го сакам и Parabellum, ама неколку пати приметив дека некои работи или ги претрчува за да стигне до следната акциона сцена или ги влече непотребно.
Ниту пак врската што Џон Вик ја има со некои ликови не изгледа толку знајачно ако фатиш да споредуваш каков му е односот со оние во другите филмови. Секако дека можеш истото да го кажеш за сите во серијалот, ама Parabellum најмногу се осеќа како видео игра и тоа е комплетно ненамерно. Сепак, деталите што ги нуди во оној дел со подземниот свет, со организацијата и фоклорот за Џон Вик го прават далеку од лош филм. Еден од четири мора да е последно место и еве го номинирам овој филм за таа позиција.
А, во Chapter 4, како за последен филм во серијалот, Стахелски не штедел на ништо. Сè она што си го видел во претходните три тука пичи помоќно од било кога. Од кореографските калакурници во акционите сцени, костимографијата, музиката, развојот на светот, па и емотивниот интензитет кој меѓудругото доаѓа и од фактот дека овој филм го бележи едно од последните појавувања на Ленс Редик, Chapter 4 е масивен. Нема шанси да навлегувам на спојлери, ама ќе кажам дека конечно имаше една симпатична визуелна The Matrix референца што ја чекав три филмови наназад. Суптилна и кратка, ама толку очигледна што одбивам да верувам дека е случајно присутна.
Како растен на акциони филмови што се излезени пред да се родам, мило ми е што имав ваква историска прилика да посведочам како се изгради култот за Џон Вик. Мислам дека влијанието врз жанрот тек допрва ќе го осеќаме низ филмовите што ќе доаѓаат. Само сети се колку пати за некој од акциониве филмови излезени во изминативе десет години си слушнал дека e "како Џон Вик, ама...". Ги има повеќе, ама ниеден до сега не успеа да го достигне ова ниво. Затоа и сметам дека серијалот треба да сопре тука, пред сам себе да се претвори во обид за John Wick филм. А, Кијану Ривс може буквално што сака да снима после ова. Не верувам дека постои друг актер во моментов што публиката го сака волку многу.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment