Сигурно ќе ја играм Diablo IV некогаш. Можеби нема истиот ден кога ќе излезе, ама сигурно некогаш откако ќе се осигурам дека Активижн Близард немаат спремно некое скриено лајно да ни го истријат од фаца. Некој кеш шоп што ќе никне и ќе има некои бустови за тие што ќе се спремни да платат екстра или некоја таква глупост. Тоа што некако магично Dragonflight испадна океј не ми е доволно за да си ја вратам довербата во оваа компанија. Двата бета-тест викенди на Diablo IV биле супер според тие што имаа прилика да ја пробаат и искрено сакам сè да си остане така идилично, ама ајде сепак да почекаме. И, онака кога ја најавија мислев дека ќе излезе во 2028.
Ја испукав Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr неделиве сосе Prophecy експанзијата. Практично Diablo во 40K универзумот. Баш кога пред некој месец пукав Vermintide 2 и се оштрев за Darktide, се чудев што друго е добро од оваа франшиза, па еве ми го одговорот. Таман ми се играше нешто дијаблесто до Diablo IV, а од она што е моментално достапно на пазарот или сум го прошол или ми станувало досадно со секое следно играње. Мислам дека уште само Last Epoch не ја допрев, ама и таа ќе остане за некој следен пат. Ми требаше нешто во друга тематска насока.
Затоа Inquisitor - Martyr се наметна како најсоодветен избор. А, ем ќе ти отечат прстите од кликање, ем е прилика навлезеш малку во обемниот 40K фазон. Мислам дека после сите оние повремени обиди да му пристапам некако на овој универзум, дали со недопрочитани книги, игри или две армии минијатури што веќе четврта година чекаат да ги офарбам, баш со Inquisitor успеав да ја пробијам таа бариера. Не било до толку комплицирано. Штосот бил во тоа да најдеш нешто што ќе ти биде доволно интересно за посериозно да чепнеш под површината на тој комплексен свет полн со мизерија, постојано војување, псевдо-латинска терминологија, интелектуално предизивикани орки, вселенски елфови и историја што се протега низ повеќе од десет милениуми.
Приказната е крајно кул, ама нема да навлегувам во детали и спојлери. Ти си Инквизитор од Империумот кој оди на мисија да истражи сигнал од изгубениот вселенски брод Martyr, да открие што точно се случило со бродот и да ги истреби ордите на Хаосот и сè што смета дека е ерес. Каков таков, достапни ти се неколку различни класи и стилови на игра кои се технички пандан на стандардните што ќе ги сретнеш во ARPG жанрот, меѓутоа со сопствен слој што соодветствува со фолклорот на Warhammer 40k универзумот.
После пеесетина саати играње низ овие две недели, успеав да ги спичкам сите главни и споредни приказни со мојот Heavy Gunner Crusader, да испукам неколку ко-оп сесии со друштво и да го почнам вечниот ендгејм грајнд за подобра опрема. Она што ја прави толку добра Inquisitor за играње е колку мазно функционира самиот гејмплеј. Во вакви игри сакаш да си моќен, да можеш да истрчаш цела мапа додека собираш непријатели на себе што ги млатиш по пат. Сакаш експлозии, да фрштат екстремитети и органи насекаде, да ти светаат бои и бројки од спеловите и да слушнеш метален звук кога ќе акнеш некого во фаца.
Играта е предобра од овој аудиовизуелен аспект. Не е таква досадна како Path of Exile каде што четири секунди замавнуваш со гранка и во меѓувреме те донеле на пола живот. Таква е брза, респонзивна и динамична, а тоа ми е многу важно во овој тип на игри. Дури и кога сам ќе си го наштелуваш предизвикот со Tarot мисиите каде што сам избираш награда наспроти колку ќе ти се моќни непријателите или каков хендикеп ќе имаш на таа мапа. Такви афикси има многу, можеш да правиш комбинации од три - секоја секогаш со различен хендикеп во зависност од мисијата. Самите "тарот карти" имаат и левели, па како што прогресираш предвизвиците може да ти бидат поразлични и потешки.
Опремата ја има насекаде и во различни варијанти, можеш нормално да си правиш и своја. Кога ќе го искомбинираш тоа со многуте дрва за таленти, речиси секоја мапа можеш да ја претрчаш во различен стил. Јас почнав со шатган, сега дробам со џиновски чекан, фрлам ракети од оклопот и местам мински полиња, а на секој удар што ќе го примам, има автоматска шанса непријателите околу да бидат спржени со струја.
Има многу можности и во склоп на класата што ќе ја одбереш. Не стигнав да пробам ништо друго покрај овој главниов Crusader, освен малку еден Tech-adept, ама веројатно органичувањата се однесуваат на оружјата што можеш да ги користиш. Во моментов можам да играм со десет различни пиштоли, штит и меч, секири, пушки, шатгани, чуда, врагови. Чекав да ги завршам сите мисии што ми беа потребни за да можам да направам нов карактер со кој ќе можам да ја прескокнам главната кампања.
Ендгејмот е нешто што се вика Void Crusade. Се отклучува со валута што е поретка во играта, ама афиксите што ги спомнав погоре може да ти овозможат шанса за побрзо да стигнеш до тоа и да го отклучиш. Во таков Void Crusade правиш некои мисии кои на крај имаат како една поглавна по која си фрлен во просторија со ковчези со поретки награди. Секоја мисија претходно ти ја зголемува тежината, па ако не си сигурен дека ќе преживееш до крај, можеш да избереш полесен пат до крајната, меѓутоа за помала награда. Ништо посебно, не е толку интересно како нефилим рифтовите во Diablo III, ама е пак позадоволителен грајнд од сличните игри.
Освен ова, можеш да правиш разни мисии и во отворениот свет, да собираш "влијание" за на топ листите со најдобри играчи, а има и еден крајно скршен и неизбалансиран PvP мод за ако апла ти е смачено од стандардните опции. Секоја недела ротира и по некој ивент што додава на целокупното искуство. Минатата недела можеше да ти се појави servoskull што е практично верзијата на loot goblin во играва. Утепај го - лапај си ретки награди. Оваа недела имаат нов ивент, на секоја мапа има шанси да ти се појави непријател што би требало да е потежок од останатите. Со добар билд ништо не е тешко, ама кул е што уште мрда играва иако е од 2018 и денес поретко тинтрана од компанијата.
Кога сме кај тоа, Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr e од истите луѓе што ја имаат правено The Incredible Adventures of Van Helsing, така што не се нови во жанров. Од таму имаат донесено и некои глупости што ни тука не ми функционираат, како tower defense мисиите, ама не се толку чести за да страшни. Пострашни се оние каде што си сместен во голем робот или тенк и мораш така да ја играш цела мисија со два-три глупи спела. Веројатно тоа ми е единствената замерка од гејмплејот. Другото е озбилно одлично, па комотно после сите овие саати што ги накуцав можам да заклучам дека Inquisitor е една од подобрите Diablo клонови што сум имал прилика да ги играм.
Друга негативна работа е што цената е преголема. 50 евра за конкретно оваа игра е многу, ама за среќа може да се најде и за пет евра. Оди често на и попуст, ама можеш да најдеш евтин Стим клуч во секое време. Се натоварив и со други Warhammer 40k игри, па кога ќе ми се смачи ова ќе ги видам и тие, со надеж дека во меѓувреме ќе ја оправат и Darktide. Мислам дека и конечно ќе може да ја дочитам Eisenhorn oд Ден Абнет, сега кога веќе поубаво се запознав со овој свет и Инквизицијата во него. Може ќе ги офарбам и фигурине што дремат така клот.
No comments:
Post a Comment