Ретроспектива на Blade

Колку мангупска филмографија има Весли Снајпс во девеести. New Jack City, White Men Can't Jump, Demolition Man, може еве и Money Train да го протнам тука. Таа доминантна ера му кулминира 1998 со Blade. Успешна адаптација на суперхеројски стрип, во шпицот кога таквите филмови добиваат нешто понезавидна репутација со Batman & Robin дур не стапи времето на X-Men и Spider-Man. Blade е баш тука некаде на средина, како мост меѓу две форми на жанрот. После From Dusk Till Dawn веројатно е најдобриот филм со вампири од таа декада, а освен тоа што обезбедува сопствена трилогија, ќе отвори и пазар за нови филмови со поакционен третман на темата. 

Одамна го немав гледано. Малку му се приметуваат годините, особено кај специјалните ефекти и количеството гел на Стивен Дорф, ама е кул и забавен каков што секогаш бил. Весли Снајпс е совршен за улогата. Ако го рангираш кастингот на марверлскиве херои, ова е дефинитивно еден од најгорните на листата. Сценаристот и мозокот на оваа операција Дејвид С. Гојер, никогаш не отстапил од идејата Снајпс да биде Блејд, иако за студиото опциите биле Дензел Вашингтон, Лоренс Фишбурн, па и бел актер и филм со полабав комичен тон. Замисли која глупост. Ова можело да биде Blade со Марк Волберг или некој.

Паралелно на битката на Гојер да направи сериозен Блејд филм, Снајпс се обидувал да склопи Black Panther адаптација, откако години претходно ги обезбедил правата од Марвел. Но во тоа време продуцирање на Black Panther било значително скапа операција, особено за визуелните амбиции на филмот. Откако ја баталил идејата, му испаднала приликата да се приклучи на Blade. Снајпс не бил запознаен со стриповите, ама препознал некои моменти слични на blaxploitation ствари од седумдести и одлучил од таков агол да му пристапи на ликот. Оттаму и секоја сличност со Шафт не е воопшто случајна, ама зар можеш денес да замислиш различен Блејд? 

Во тоа време адаптација на помалку познати стрипови овозможувала и поголема креативна слобода. Блејд во оригиналните стрипови не е ни американец, меѓутоа поголемата промена е што наместо да е само имун на вампирски угризи, овде е полу-вампир и ги има сите вампирски моќи и речиси ниедна нивна слабост. Има натчовечка сила, се движи дење, може слободно да се настега лук, ама мора да ја потиснува жедта за крв со специјален серум кој со секоја употреба помалку му делува. Ова не само што му дава "супермоќ", туку воведува и слабост која го прави ликот поинтересен и помалку недопирлив.

Ова подоцна е воведено и во стриповите, а потекнува уште од неснименото сценарио на Гојер чии елементи се нашле некоја година претходно во епизода од Spider-Man: The Animated Series каде што е првото појавување на Блејд надвор од стрип. Таму првпат се појавува и Вислер, неговиот поеднакво кул ловец на вампири и ментор, кој во филмот го глуми Крис Кристоферсон. Вислер е оригинален лик на Гојер, само делумно базиран на стриповскиот ментор на Блејд - Џамал Афари. Јака фора ќе биде ако некогаш направат нов Блејд филм, Џамал Афари да биде остарен Весли Снајпс. Ете ти и друга Шафт референца. Уште па ако и Сем Џексон е уште жив за да се појави на три секунди ко Ник Фјури, ќе се прецвика мултиверзумот.

Blade шиба од самиот старт, уште од сцената кога ќе им упадне да им го растури рејвот. Тогаш воспоставува каков филм е, во каков свет ќе те внесе и што да очекуваш од акционите аспекти. Некогаш и претертува со кореографијата, ама некако е во духот на девеести и не смееш да замериш. Пример, Блејд немаше никаква потреба да ѝ ја издемолира дневната на докторката, ама така како ќе знаеш дека не е лик со кој што не може да се заебаваат вампириве и нивните поданици. Со таков фраерски кожен мантил и џаманданче во тон, веројатно е океј да го преклопиш лошиот во нечија трпезариска маса.

Измеѓу целата акција, Blade успева одлично да ја развие историјата на ликовите и светот за сѐ што се случува да има логична потпора. Ценам колку е концизен во тоа. Раскажува сѐ што треба да знаеш без да одземе од брзото темпо или да ја жртвува акцијата. Стандард девеести шема, не те гњави со вишок драма, ама имаш доволно информации за лесно да прифатиш тип што се шета со катана сред Њујорк. Денес поретко ќе сретнеш ваква специфична ноншалантност во акционен филм, а неверојатно функционира ако знаеш како да ја погодиш. Веројатно модерен пример за ова се John Wick филмовите.

Blade освен што веројатно го има пробиено патот за кариерата на Кејт Бекинсејл, за себе обезбедува две продолженија во следните шест години, а подоцна и кратка серија со Стики Фингаз во главна улога. Баш планирам да ги прегледам филмовите наскоро, ме занима дали вториот е уште толку добар и што забавно може да се извлече денеска од тројката. Откако MCU го оформи шаблонот по кој ќе се штанцаат многу вакви филмови, цел каталог од рани 2000-ти некако се најде забатален и отпишан. А се кладам дека Rise of the Silver Surfer денес е бољи од сѐ заедно што излезе по Endgame.

Види такоѓе:

• Ретроспектива на The Rock
  
• Ретроспектива на Last Action Hero
  
• Ретроспектива на From Dusk Till Dawn
• Ретроспектива на Batman Forever
• Ретроспектива на Demolition Man
• Ретроспектива на Escape Plan
• Ретроспектива на Kill Bill
  

Бидување зелен во Terra Nil

Сега брзо се истоштив со Wolfenstein II: The New Colossus. Неверојатно досадна игра и криво ми е што свесно изгубив време за да ја завршам. Напорно ми е веќе и да зборам колку е шкарт и како Wolfenstein приказна и општо ко пуцачина. New Order и The Old Blood се класи над. Веќе не ни сакам да знам каква е Youngblood, ама од тоа што видов изгледа дека некако им успеало да направат уште поголема глупост. Стокмена ми е новава Indiana Jones and the Great Circle од истото студио, ама ете никако да дојде денот.

Изгледа не можев да пуштам подобра игра од Terra Nil за да се прочистам, а богами да подзачистам и една цела планета таму. Ми требаше нешто вакво лабаво и релаксирачко. Terra Nil се занимава со трансформирање на пост-апокалиптичен пустош во жив, расцутен екосистем со богата флора и фауна. Не е типичен сити билдер ко Cities или менаџмент на колонија. Не е ни како Against the Storm, ни Frostpunk. Има малку полежерен пристап кон "жанрот". Зад Terra Nil инаку стои Free Lives, истото студио што пред десетина години ја склопи Broforce.

Има некое свое ниво на комплексност и предизвици кои пријатно ме изненадија, меѓутоа воглавно е многу полабава, па и пократка - како со времетраење, така и со механики. Тоа што го има е одлично спакувано и ако одвоиш време да дадеш шанса, ќе ти ја награди секоја помината минута. Може малку и ја потценив при првата мисија, ми се виде некако преедноставна, ама за бргу ми расчисти дека и не е баш. Во следните саати веќе се најдов закован, спремен да видам на што следно ќе си ја чешам главата и каде ќе барам карпа да инсталирам уште една ветерница.

Како изгледа една Terra Nil мисија? Епа, главната идеја е живнување на скурцана планета од која практично е останата само токсична земја и вода. Има петнаесетина мисии кои се отприлика целата игра, можеш да ги преигруваш за 100% комплетирање и на различни нивоа, ама не гледам дека има мод каде што можеш да играш до бескрај. Мапите секако се процедурално генерирани и различни секој пат. Секоја од нив има три фази кои мора да ги завршиш за победа, ама пак ќе ја имаш истата цел.

Во првата фаза мора да ја прочистиш и зазелениш почвата и доколку има океан, да го прочистиш и него. Прочистувањето и позеленувањето е преку посебни структури, ресурси кои ги добиваш со тактичко поставување на машинеријата околу. Некогаш немаш ни земја, ни вода, па почнуваш еден чекор поназад со ископување од дното на океанот. Некогаш имаш сѐ, ама има радијација со која треба да се справиш пред да почнеш со градење. Различно е за секоја мапа, некогаш ти се сосема други алати на располагање. Terra Nil жонглира механики за секоја партија да двои и да не ти се смачи. Откако доволно голем дел од мапата е спремен, глацнат и раззеленет, следува фазата на создавање биоми. 

На почетокот е едноставно, првиот биом кој треба да го создадеш е обична шума. Како што напредуваш станува покомплицирано, па понатаму кроиш ствари како џунгли, тундри, плажи, корали и секое од нив има посебен процес со повеќе чекори што бараат поголемо планирање. Најважниот ресурс во Terra Nil е просторот. Полимитиран си отколку што можеби изгледа, а мисијата бара од тебе повеќе биоми паралелно. Лесно е кога ќе ги сконташ чекорите на процесот и ќе научиш како правилно да ги позиционираш стварите низ кнап простор. Неколку пати морав да преуредувам за да спасам партија, да кршам карпи, да горам шуми и да спроведувам реки и океани на места каде што претходно имало лава. Некогаш и едноставно почнував пак од ново.

Во втората фаза биомите ги населуваат и разни животни. Климата можеш да ја манипулираш, а освен за некои градби и машини, одговорна е и за фауната на мапата. Некои животни и биоми бараат соодветна температура, други одредена влажност на воздухот или дожд, па ова можеш да го штелуваш во зависност од потребите. Воглавно, животинскиот свет е многу мал дел од главниот услов за победа, ама можеш да се зезаш и да создаваш услови за разни животни. Секако повеќето ќе дојдат и лесно ќе преживеат без многу замарање, ама имаш опционални мали мисии кои ќе ти овозможат 100% комплетирање на регионот доколку сите животни ги одржиш среќни и весели. 

Откако се формирани сите биоми кои мапата ги бара од тебе, почнува последната фаза. Тука треба да ја рециклираш целата твоја машинерија, градбите и сѐ што не е "природно", да се спакуваш во вселенскиот брод и да киднеш од новоформираниот пејсаж без да оставиш траг од технологија. Terra Nil има посебни механики за расчистување. Ако чистиш со бротче треба да ги смислиш водните површини по кои ќе го движиш, а доколку ти се погоди мапа што се чисти со железница, тогаш треба да врзуваш разни точки за да проаѓа вагон. 

Некои мапи се чистат со летечки дрон и таму нема којзнае каква стратегија, ама добро е за да ти го прошара искуството на мапата. Супер е ако успееш и раскревањево да го испланираш во првата фаза, ама ако не ги знаеш спецификите на биомите, може да биде многу понепредвидливо. Играв една мисија што ми ја спаси земјотрес со тоа што ми отвори простор за дел од биом неопходен за победа.

Затоа и ми се свиѓа Terra Nil толку. Има едноставни системи и механики кои паметно ги користи и комбинира. Нема некој комплициран микроменаџмент, продукциски ланци или ситуации со кои треба да се справуваш во реално време. Најчесто сам го диктираш темпото, имаш време да подишеш и убаво да испланираш. Дозволува да се опуштиш, ама не и да задремеш. Можеш да дремнеш само откако ќе го напуштиш регионот, има опција да го оставиш тоа што си го направил да си тера ко скринсејвер. Бара повеќе внимание и стратегија, не е ко Townscraper или таквите каде што буквално само ја црташ околината.

Стварно е убава игра. Дизајнот е предобар, музичето лабаво, а цела машинерија и жив свет е заведен и организиран во симпатична тетратка која можеш во секое време да ја отвориш и пролисташ. Штета што Terra Nil е некако кратка и практично можеш да ја комплетираш на едно седнување. Претпоставувам некои од "пазловите" се рачни и смислени со дефиниран предизвик за да се вакви какви што се, ама многу би сакал да видам опција за послободно создавање природа. Има простор и потенцијал за да стане поголема. Ако не заглавам пак на Against the Storm, следна од овој фазон на игри ми е The Wandering Village. 

Види такоѓе:

• Не можам да ја изгасам Against the Storm
• Пак не можам да ја изгасам Against the Storm
  
• Ја преживеав бурата во Frostpunk
• Градови

Купче Iron Man стрипови

Успеав празнично да се оптегнам со таблет некој саат и да пролистам нешто од стриповите што ги трупам за одмори и патувања, а многу сум ги оставал неотворени. Се насобрале купишта разни постари и понови Wolverine, Fantastic Four, Iron Man и X-Men наслови, некои читани и заборавени, други комплетно гланц - спремни некогаш да дојдат на ред. Од марвеливе последниве година-две единствено читав X-Men на Хикмен и Wolverine на Бенџамин Перси, па многу од ова што го начекав на таблет ми се виде "свежо". Веројатно последниот пат кога сум држел Ајрон Мен стрип во раце, филмскиот Тони Старк бил уште жив.

Го скршив мразот со легендарниот Doomquest на Дејвид Микелајни, Џон Ромита Џуниор и Боб Лејтон. Почнува како два броја, #149 и #150, од оригиналниот Iron Man серијал објавени во 1981 кои за првпат го вкрстуваат Ајрон Мен со Доктор Дум. Со јубилејот кој доаѓа сто броеви и осум години подоцна, пристигнува и продолжението Recurring Knightmare, кое исто така е дел од оваа збирка од 2008. Првата приказна ги носи двајцата во ерата на Камелот каде што освен тоа што се заплеткани во конфликт на Кралот Артур и се обидуваат да си наштетат, принудени се и да работат заедно за да се вратат во нивната уште поколоритна денешница. 

 

Продолжението на истата формула пристапува со друг концепт, па заедно со старото друштво од Камелот сега се во иднината, во 2089. Презабавно е, едноставно и стриповски до даска. Многу е лесно ваква приказна да е поразлично остарена денес, ама очигледно синергијата на Ајрон Мен и Дум не дозволува да биде сопрена од години. Doomquest блеска и наративно и визуелно. Секоја страница може да е постер. Ромита Џуниор го има загазено секој детал низ панелите, а лимитираната палета на бои карактеристична за времето од кое потекнува никогаш не изгледала поживописно. Приказната има и уште едно продолжение покасно, Iron Man: Legacy of Doom, ама го оставив за некоја друга прилика.

Следно фатив Hypervelocity, приказна од шест броја на Адам Ворен од 2007, кратко пред да излезе првиот Ајрон Мен филм и да почне глобалната суперхеројска хистерија чии ефекти за арно или за лошо, уште се осеќаат. Намерно го одбрав ова. Одамна немав читано Марвел стрипови што се пред MCU. Не дека нема феноменални наслови и после, меѓутоа некогаш кај ликовите ќе приметев нешто што несмасно се нашло таму од филмовите. 

Hypervelocity е веројатно меѓу последните такви. Кратка компактна приказна што вешто се снаоѓа со сопствените сајберпанк инспирации и аспирации. Интересно ми легна после Doomquest, се осети логично помодерен Ајрон Мен и позабеган Тони Старк. Во оваа прилика има нов оклоп во кој би се аплоудирала копија од неговата свест доколку нешто критично му се случи на телото, практично создавајќи вештачка интелигенција базирана на самиот тој. Секако покомплицирано е од што објаснив, ама воглавно во Hypervelocity имаш дигитална копија на Тони Старк со сопствени предизвици како централна тема, додека вистинскиот некаде се бори за живот. 

Не е некој којзнае колку нов концепт, меѓутоа интересно функционира во контекстот на Тони Старк и неговите технолошки брлавштини. Кратко е, убаво изгледа и не мораш да читаш броеви околу за да разбереш што се случува. Ми овозможи и занимлива паралела, каков бил ликот во осумдесети и во што еволуирал, а оклопот овде е еден од подобрите што сум ги сретнал во Ајрон Мен стрип. Не ми се читаше пак Extremis и другото што го имав при рака, а ме фати желба за уште Ајрон Мен приказни, што значи морав да станам и да најдам нешто ново и поактуелно.

Грабнав I Am Iron Man, некоја колекција од пет броеви по повод 60 години Ајрон Мен во 2023, издадена во 2024 со бонус претходно објавена кратка приказна од истите автори. Ете пак налетав на јубилеј, кој овој пат го слави стрипот преку неповрзани приказни кои се омаж на неколку различни периоди од историјата на Ајрон Мен како стрип херој. Не ги знаев авторите, се викаат Мурева Ајоделе и Дотун Аканде (?), не знам што пишувале и цртале пред, ама ова е сосема солидно. Може ко Hypervelocity, нема да го отворам никогаш пак, ама барем пола од приказниве дополнително ми го разгореа ќефот за читање Ајрон Мен, што е секако успех. 

 

Најинтересната е парчето од постариот број каде што Тони оди да го бара Тор во Јотунхаим. Се вика Daddy's Boys и е објавена како јубилеен додаток во склоп на редовниот Iron Man #25 од 2022, кој е всушност #650 според оригиналниот редослед. Добра е и приказната што е сместена под вода. Според тоа како е нацртан Ајрон Мен, се "случува" во шеесетите, ама и не е тешко да препознаеш дека ваков тип на Ајрон Мен приказна е стандард од таа ера на стрипови и раскажување. 

 

Четвртиот број од I Am Iron Man некако најмногу ми залепи. Само Тони гледа џиновски чудовишта околу и мора да ги викне другарите како Доктор Стрејнџ за да му помогнат да се увери дека не е комплетно луд. Супер е стриповскиот Стрејнџ. И овде и речиси секогаш кога ќе налета во некоја туѓа приказна. Секогаш и се спремам да читнам нешто со него во фокус кога ќе го сретнам во стрип и не знам зошто упорно прескокнувам. Не сум ни симнал за да имам при рака.

Баш супер ми дојде купов Ајрон Мен. Особено ова последното што испаднаа повеќе приказни во едно, без да знам. Одамна го нема видено Тони Старк во ваков формат, ко стар другар е. Може да проверам и цел тековен серијал од поновиве или да копам во некое постаро време. Doomquest баш и ме загреа за постари изданија, баш онакви што намерно сум ги заобиколувал претходно дека биле "стари", а сигурен сум дека држат приказни што денес со овој памет многу повеќе би можел да ги ценам.

Види такоѓе:

• House of X / Powers of X на Џонатан Хикмен и Пепе Лараз
  
• Civil War на Марк Милар
• Daredevil на Френк Милер