Покемон франшизата никогаш не била дел од моето детство. О, не, jас бев од Дигимон кланот. Немав на што да ги играм тогашните Pokémon игри, a кога аниме серијата почна да се прикажува кај нас, пубертетот веќе ме имаше толку јако удрено што "не ме интересираа цртани". Иронично, години покасно несакајќи се стекнав со Покемон експертиза и ризикував да бидам настрадан пешак во процесот. Фала Pokémon GO. Години покасно ги играв и пропуштените стари игри на емулатор во обид да разберам зошто е ова толку популарно. Иако уште не сум точно сигурен зошто, сепак завршив во кино на Pokémon Detective Pikachu. Очигледно не е тешко да ми увалиш Пикачу што ќе ме асоцира на Дедпул.
Филмот е адаптација на истоимената игра за која не знам ништо, не ни знаев дека воопшто постои, а веројатно не е ни битно. Франшизата можеби е опширна, ама приказната врз која е изградена е проста и едноставна. Изгледа како целиот изворен материјал да може да го сведеш на една реченица и пак да е кристално јасен за сите. Ако има повеќе слоеви целово Покемон срање, тогаш се извинувам за непознавањето. Слично е со приказната во Detective Pikachu. Младиот Тим, син на детектив кој се смета зa исчезнат, несакајќи ќе забега во непланирани авантури со неговиот детективски партнер Пикачу.
Е, сега не мора да си Покемон детектив за да знаеш дека луѓето и Покемоните не можат баш вербално да комуницираат. Покемоните пред луѓето звучат како да го изговараат само сопственото име, додека овој Пикачу зборува и тоа со гласот на Рајан Рејнолдс, меѓутоа Тим е единствениот кој може да го слушне и разбере. Исто така носи и Шерлок Холмс капа што го прави уште посмешен и посладок. Тоа е и главната ствар што филмот се обидува да ти ја шитне и некако успева повеќе одошто очекував. Не ни морав да се ставам во комплетен авто-пилот мод за Detective Pikachu да ме смее на глас. Да, филмот е воглавно наменет за помлада публика, ама е наштиман да биде доволно забавен и шармантен за повозрасните да не умрат од досада.
Што е баш логично, нели. Првата генерација на Покемон фанови е веројатно таа која сега ги носи сопствените деца во кино и Detective Pikachu изгледа како да го почитува тоа. Сигурен сум дека филмот е преполн и со носталгични референци за најхардкор фановите кои не ми беа очигледни, ама имаше една симпатична Home Alone референца која воопшто не ја очекував и само ми докажа дека ова што го гледам намерно се труди да комуницира со децата што растеле во деведесеттите.
Detective Pikachu покрај општата ведрина, досетливите штосови и исклучително ефективната "buddy cop" динамика на главните ликови, изгледа сериозно добро. Има супер соодветен детектвски noir дизајн на градот во кој се одвива дејствието, а Покемоните се толку квалитетно направени и најприродно си се вклопуваат во доминантното човечко опкружување. Скоро и ќе заборавиш на логиката на овој чуден Покемон универзум и дилемата дали е воопшто етички луѓе да заробуваат мали животинчиња за да ги присилуваат на пријателство и брутални битки со натпреварувачки карактер. Бидејќи секако изгледа дека е легално.
Но, единствената замерка за филмот која не се однесува на тоа ропство, ми е еден тотално несмасен пресврт на крајот. Целото возење е стварно удобно, само баш на крај онака при кочење ќе се истумба на кров. Не дека влијае на општиот впечаток толку многу, ама приметив дека некако многу долго го зборевме после излегување од кино. Скроз изгледа како нешто испрдено од белешките на Дејвид Бениоф и Д. Б. Вајс.
Сега, денови покасно, дојдов до еден малку друг заклучок. Ова е еден од оние филмови во кои или уживаш или не. Не гледам дека нуди некоја понеутрална територија. Без разлика дали си запознаен со франшизата. Ако си спремен за лабавење саат и пол со симпатични компјутерско-генерирани шарени слатки суштества, едноставна интересна детективска авантура, дозиран хумор и гласот на Рајан Рејнолдс, тогаш да - трк во кино да го доживееш ова на голем екран. Бидувањето фан на Покемон е само бонус. Ако не, има John Wick 3 за истите пари.
Филмот е адаптација на истоимената игра за која не знам ништо, не ни знаев дека воопшто постои, а веројатно не е ни битно. Франшизата можеби е опширна, ама приказната врз која е изградена е проста и едноставна. Изгледа како целиот изворен материјал да може да го сведеш на една реченица и пак да е кристално јасен за сите. Ако има повеќе слоеви целово Покемон срање, тогаш се извинувам за непознавањето. Слично е со приказната во Detective Pikachu. Младиот Тим, син на детектив кој се смета зa исчезнат, несакајќи ќе забега во непланирани авантури со неговиот детективски партнер Пикачу.
Е, сега не мора да си Покемон детектив за да знаеш дека луѓето и Покемоните не можат баш вербално да комуницираат. Покемоните пред луѓето звучат како да го изговараат само сопственото име, додека овој Пикачу зборува и тоа со гласот на Рајан Рејнолдс, меѓутоа Тим е единствениот кој може да го слушне и разбере. Исто така носи и Шерлок Холмс капа што го прави уште посмешен и посладок. Тоа е и главната ствар што филмот се обидува да ти ја шитне и некако успева повеќе одошто очекував. Не ни морав да се ставам во комплетен авто-пилот мод за Detective Pikachu да ме смее на глас. Да, филмот е воглавно наменет за помлада публика, ама е наштиман да биде доволно забавен и шармантен за повозрасните да не умрат од досада.
Што е баш логично, нели. Првата генерација на Покемон фанови е веројатно таа која сега ги носи сопствените деца во кино и Detective Pikachu изгледа како да го почитува тоа. Сигурен сум дека филмот е преполн и со носталгични референци за најхардкор фановите кои не ми беа очигледни, ама имаше една симпатична Home Alone референца која воопшто не ја очекував и само ми докажа дека ова што го гледам намерно се труди да комуницира со децата што растеле во деведесеттите.
Detective Pikachu покрај општата ведрина, досетливите штосови и исклучително ефективната "buddy cop" динамика на главните ликови, изгледа сериозно добро. Има супер соодветен детектвски noir дизајн на градот во кој се одвива дејствието, а Покемоните се толку квалитетно направени и најприродно си се вклопуваат во доминантното човечко опкружување. Скоро и ќе заборавиш на логиката на овој чуден Покемон универзум и дилемата дали е воопшто етички луѓе да заробуваат мали животинчиња за да ги присилуваат на пријателство и брутални битки со натпреварувачки карактер. Бидејќи секако изгледа дека е легално.
Но, единствената замерка за филмот која не се однесува на тоа ропство, ми е еден тотално несмасен пресврт на крајот. Целото возење е стварно удобно, само баш на крај онака при кочење ќе се истумба на кров. Не дека влијае на општиот впечаток толку многу, ама приметив дека некако многу долго го зборевме после излегување од кино. Скроз изгледа како нешто испрдено од белешките на Дејвид Бениоф и Д. Б. Вајс.
Сега, денови покасно, дојдов до еден малку друг заклучок. Ова е еден од оние филмови во кои или уживаш или не. Не гледам дека нуди некоја понеутрална територија. Без разлика дали си запознаен со франшизата. Ако си спремен за лабавење саат и пол со симпатични компјутерско-генерирани шарени слатки суштества, едноставна интересна детективска авантура, дозиран хумор и гласот на Рајан Рејнолдс, тогаш да - трк во кино да го доживееш ова на голем екран. Бидувањето фан на Покемон е само бонус. Ако не, има John Wick 3 за истите пари.
No comments:
Post a Comment