Уф. Ако првата сезона на Daredevil непрекинато растеше муда низ тие 13 епизоди, вторава може комотно да посегне и да ги извади од ногавица. Првата сезона успеа да создаде доволно мрачен и брутален амбиент каде што не можеше да не посакаш да го видиш господинот Френк Кесл. Кога го најавија Џон Бернтол како Панишер, бев малку скептичен за изборот, а сега додека го пишувам ова ми е јасно дека е најдобриот Панишер што излегол од хартија.
Категорично насилен, бесмилосен, со неконтролирана желба за спроведување на крвава казна и одмазда. Третманот кој Френк Кесл го добива тука е толку ефикасен, па е постигнат совршен баланс помеѓу соживувањето со неговата трагедија и ракоплескањето на постапките што ги прави. Во ниту еден момент серијата не те штеди од експлицитноста на неговото делување и можеби затоа функционира толку добро.
Панишер е одличен лик за предизвикување на принципите и моралните одлуки на Дердевил. Според него, Дердевил е само делумна мерка за она против кое се бори. Кога Френк ќе спружи некој на земја, таму и останува. А, католичките вредности на Мет и неговата идеја за правда често застануваат помеѓу човек кој е решен да води сопствена војна во која убива криминалци низ улиците на Њујорк. Нивната динамика е можеби најцврстиот аспект од втората сезона.
Перформансот на Чарли Кокс е беспрекорен, го исполнува секој кадар. Неговиот Мет Мурдок изгледа како да е улогата која што ја чекал целата негова кариера. Сепак, како минатата сезона, успева да падне во сенката на друг актер. Тогаш беше Винсент Д'Онофрио, овојпат е Бернтол. Со благи спојлери, има една сцена во судница каде што Френк Кесл испорачува еден говор со кој ќе ти ја заледи крвта. Во тој момент сфаќаш дека не му треба шатган на Панишер за да те извади од памет, па панично размислуваш дали е криминал ако непрописно си се паркирал, зошто за малку не излегол од телевизорот за да те задави со врвките од патиките. Треба јајца и негуван талент за таква глума, а очигледно Бернтол ги има двете во изобилие.
Добра беше и приказната со Електра, кратките флешбеци кои ја надополнија и за мене неочекуваното, појавување на Стик. Уште една мерка плус со која дополнително му се искомплицира "хобито" на слепиот адвокат. Не сум сигурен дека во целост ги разбрав мотивите на The Hand, претпоставувам повеќе бев фокусирен на она што се случува со Френк, меѓутоа имаше неколку фини детали што од валкната реалност на Хелс Кичен ме вратија на стриповско ниво на размислување. Daredevil не само што има храброст за пролевање литри крв, туку длабоко сака да згази во митологијата на ликот. Френк Милер е сигурно среќен. Исто и јас. Кој не сака да гледа нинџи со натприродна позадина?
Не мислев дека ќе има толку важна улога во вторава сезона, ама па истото го мислев и за Розарио Досон. Нејзиниот лик фунцкионираше многу подобро кога беше во помала количина и кога ја гледавме како се грижи само за раните на Дердевил. Во тие епизоди серијата малку спласна со темпото, но претпоставувам само за атер на транзицијата на приказните со кои почна да жонглира на почетокот. Кога ги гледаш епизодите по ред веројатно не се осеќа. Тука направив пауза, па можеби и затоа ми се виде мала разлика во интензитетот.
Сега кога веќе е воспоставен Френк Кесл како Панишер, редно време е да добие своја серија. Доволно е комплексен и зема поголемо парче од серија која не е ексклузивно назначена за него. Има толку многу простор на теренот што можностите се огромни. Daredevil успеа да го дуплира сето она што функционираше првиот пат. Дури и онаа акциона сцена во ходникот феноменално ја прошири низ целиот влез на една зграда. Но, сега е моментот да продолжи одмаздата и крвопролевањето на Френк. Дајте ни. Дајте ни уште повеќе. Мора да дознаам како продолжува "One batch, two batch, penny and dime".
No comments:
Post a Comment