Нафуран на Панишер од втората сезона на Daredevil, решив уште еднаш да го изгледам Punisher: War Zone од 2008. Ми има оставено некој горчлив вкус, го кењам со години, но ајде. Колку може да е лош? Или тогашната опсесија со The Punisher MAX на Гарт Енис и патењето по Том Џејн ми го нарушиле расудувањето? Па, War Zone е навистина просечен, тоа е веројатно крајниот заклучок од оваа моја потрага по искупувачки квалитети. Меѓутоа, овој пат работите што ми пречат и тие во кои уживав се различни. Читам што сум напишал за филмот пред седум години и ќе мора да најдам простор да си простам. Најмногу за тоа што сум дал оценка. Оценка, бе. Ќе ми изгледаше претенциозно да не беше толку симпатично. Ах, Бојане...
War Zone можеби страда од отсуството на било каква логична приказна. Уште не ми е јасно што точно се случува во филмот, какви пари бара Џигсо и кои се всушност мотивите на останатите ликови. За Френк Кесл ми е јасно, но доколку бев некој што првпат се среќава со него во овој филм, ќе бев уште толку збунет. Разбирам дека ова е филм за веќе "созреан" Панишер кој веќе четврта година ги чисти њујоршките улици од криминален гамад, но Френк Кесл речиси и да не постои. Не е доволен само еден краток флешбек и тажни гримаси на гробишта. Френк е можеби претворен во одмазничка машина за убивање, ама под таа смешна ролка со череп што ја носи во филмов, постои човек кој лош ден го има претворено во тоа што е. Финтата со Панишер е да дозволиш и тоа суптилно да ѕирне од некаде.
Доколку таа "врска" помеѓу Френк и Панишер требаше да биде фамилијата на агентот кој е колатерална штета од неговиот покољ, па таа негова доза на каење и одговорност да потсети дека не е човек комплетно умрен одвнатре, лошото сценарио не го дозволува тој маневар. Најголемиот проблем е Џигсо, не знам како тоа "стриповски" ми изгледал тогаш. Доминик Вест е одличен актер, а тука како да се труди да биде Џек Николсон во Batman на Тим Бартон. Очајниот перформанс на Вест и штурите дијалози го прават Џигсо закана која е недоволна да биде "главната" за некој што може да ти го скрши вратот за дел од секунда. Во ниту еден момент нема да осетиш дека е некој што може на било кој начин да му наштети на Панишер. Ништо поопасен од останатите криминалци кои ги праќа во мирен сон низ целиот филм.
Реј Стивенсон, од друга страна, е одличен Панишер. Не сум можел да го видам тоа зошто очигледно сум бил тинејџерски вљубен во Том Џејн. Еј, 2004 беше тоа, се заљубував во сè и сешто. Стивенсон, иако далеку од совршен за улогата, изгледа доволно ладнокрвно кога разнесува нечија глава. Лицето му е такво изморено, баш како на човек што изгубил доволно за да ги лечи психичките лузни со урбана војна против тие што ги смета за виновни. Панишер во стриповите оперира и со денови без спиење, а Стивенсон баш успева да го долови тој момент.
Punisher: War Zone останува закопан и понатаму, освен за тие двајца на светов што го доживуваат како спиритуално искуство. Еј, мора да има такви негде. Веројатно да беше повеќе од обичен акционен филм, ќе се осеќаше неговото ехо и денес. Историјата ќе го памти како финансиски најнеуспешната Марвелова адаптација (од 35 милиони долари буџет, вратил само десет) и покрај тоа што со стерилноста е позабавен од Ant-Man, но тоа е тоа. Светот пред некој ден доби феноменален Панишер со Џон Бернтал, па нестрплив сум да видам повеќе од него.
No comments:
Post a Comment