Добредојде назад и збогум, Френк

Колку бев пресреќен што Френк Кесл се враќа. Особено поради тоа што можеби за последен пат ја гледаме оваа инкарнација на Панишер. Марвел сакаат да ги преселат сите нивни серии од Нетфликс на сопствениот моментално непостоечки стриминг сервис, па додека пак отпочне некаква продукција, Daredevil, Luke Cage и тие другите неколку што не ги гледав, кон крајот на 2018 се стекнаа со статус укинати. The Punisher уште не е на oвој список, ама јасно ти е дека е следниот наслов за отстрел.

Не ми е криво што можеби нема да продолжат серииве во истиот облик како до сега. Daredevil си истера супер три сезони и не само што постави стандард за адаптирање на самиот Дердевил надвор од стриповските страници, туку наштелува и шаблон за други сурови и мрачни оживувања на Марвел ликови. Втората сезона на Daredevil го донесе Панишер во заедничкиот марвелски филмски универзум каде што постои зборлест ракун и тоа беше најдобриот Френк Кесл што светот го доживеа. Барем поголемиот дел од светот претпоставувам, сигурен сум дека има луѓе на кои Долф Лунгрен, Том Џејн и вратарот од War Zone им се бољи.

Френк Кесл процвета во таа втора сезона на Daredevil. Перфектниот кастинг, извонредната динамика со Дердевил и останатите ликови, одлично вклопениот воведен наратив и соодветната употреба на прекумерно насилство, конечно ги погодија правилните ноти за достоинствена Панишер адаптација. Немаше ќорци - сите мети беа распарчени од рафали. Френк Кесл беше вистински оживеан и сите чекавме на неговата самостојна серија.

Сепак, првата The Punisher сезона испадна млака наспроти ветувањата во Daredevil. Френк Кесл веќе не беше сенката што демне, па да си изненаден од неговото ненајавено тропање по нечиј череп, туку беше централен лик со поголем простор за брутални маневри. Наместо тоа, материјалот беше значително поприземјен од она што го видовме во Daredevil и можните количини од насилството карактеристично за секојдневните интереси на Френк беа заменети со често досадни интерперсонални драми. Иако е сосема океј да ги истражуваш мотивите на таква немилосрдна машина за убивање како што е Френк Кесл, може да биде досадно кога е централен елемент во приказната.

Втората сезона излезе месецов и не е ништо подобра. Тука можно е малку да навлезам во спојлерска територија, па ова нека биде задолжителното предупредување за да не биде после Crapwerk ми ја усра серијата. За жал, сезоната е веќе толку лоша што секој спојлер е немоќен. Не само што нема доволно крвопролиќе за мој вкус, туку пак и пак се плетка во некои ствари кои повеќе би легнале во друг жанр. Кој мислел дека е добра идеја да става долги сцени од две жени што оговараат, во серија за нестабилна будала што ги убива оние за кои одлучил дека заслужуваат така да бидат казнети?

Ова е и трет пат како серијата се занимава со минатото на Френк и неговите мотиви. Пак на долго и широко сака да те потсети дека Френк е Панишер и се одмаздува за смртта на неговото семејство која попатно ја користи и како изговор за постојано да ја претвора неговата околина во бојно поле. Сфативме уште првиот пат, во ред е. Френк не е баш добар со менталното здравје. Daredevil тоа го понуди, првата The Punisher сезона се погрижи да го соџвака, а вторава уште го ждригa.

Ликот се вика Панишер. Значи "Казнувачот". Ги казнува криминалците трајно и ефективно со неговите вештини стекнати низ вистински воени фронтови. Не се вика "Човекот кој го изгуби семејството, па сега се обидува да пронајде утеха и алтернатива во случајни ликови што ги среќава на случајни места". Панишер го гледаме само три-четири пати во тринаесет сезони. Измеѓу не се случува ништо возбудливо или поради мрза на сценаристите е така досадно развлечено. Кога една од најинтересните епизоди е очигледен омаж на Assault on Precinct 13th на Карпентер, што повеќе да збориме.

Освен првите три епизоди и последните три минути, имав чувство како да ја гледам истата епизода измеѓу. Русо не се сеќава на ништо и не е сигурен што сака, Џон Пилгрим предолго ја цитира библијата пред да прогресира како лик, Мадани исто не знае што сака и од Френк и животот, онаа малана упорно ќути и го кочи и тој дел од приказната да... Сите некако си ја бркаа опашката додека мене ми опаѓаше интересот. До десетта епизода веќе се молев ова да заврши засекогаш.

Доколку сезоната потрошеше малку повеќе време на Џон Пилгрим отколку на клише наративот со Русо и психијатарката која почнува да се плетка со него, сигурен сум дека како целина ова ќе беше повпечатливо. Вака, Нникогаш не сфатив кој е главниот негативец тука, ниту пак дека има некои издржани мотиви. Никогаш и не осетив дека Френк Кесл може да биде повреден од било кој од овие луѓе или полицијата. Комплетно отсуствуваше секаков предизвик за Панишер. А, доколку серијата се обиде на три различни ликови да им наоѓа НЗС како што ми се виде, тогаш беше невешто и аматерски изведено.

Не сакам да споредувам со третата сезона на Daredevil, ама изгледа ќе морам. Истиот универзум е, истата продукција и некогаш овие два ликови беа заедно на исто место и сериите претендираат да имаат сличен тон. Дердевил во неговата трета сезона го затекнавме скршен на секој можен начин. Заканата доаѓа од две прецизно дефинирани и фокусирани страни, а тој е немоќен веднаш да одговори. Значи ликот е ставен во позиција од која издигнувањето изгледа  тешко со што самата приказна станува позанимлива и привлечна.

Френк Кесл е дизајниран скршен, па не можеш да го третираш како Дердевил. Не можеш и така од никаде да го фрлиш назад во игра откако е делумно среќно пензиониран. Зошто воопшто да го пензионираш тогаш? Како првата сезона го дозволи тоа не ми е јасно. Нели веќе еднаш се пензионираше после Daredevil? На крајот од втората сезона конечно го гледаме Френк како ја прифаќа неговата природа и решава да биде Панишер. Нешто што никогаш не требаше да се изгуби.

Конфликтот на Мет Мурдок во третата сезона на Дердевил е поуверлив каков таков затоа што Мудрок има пофункционлен морален компас од Френк Кесл и кај него има повеќе простор за играм-не играм. Не сакам да го видам Френк Кесл како не е Панишер. Некако не ми е својствено за ликот. Цело време имам впечаток дека тоа е единственото нешто што го одржува жив. Дури и на Брус Вејн кој ги има Алфред и Робините тешко е да му го одземеш Бетмен. Френк претежно нема многу "фиксни" луѓе околу кои евентуално би можеле малку да го приземјат. Не му го правете тоа на Панишер, ебаве. Остајте го да си биде Панишер.

Баш тапа ако ова е последното од Џон Бернтрал како Панишер. Он е единственото нешто поради кое и ја догледав оваа мачна, напорна сезона. Не можеа да најдат подобар актер и сигурен сум дека сите следни Панишери ќе бидат споредувани со него. Нешто како што секој следен Џокер ќе биде споредуван со Хит Леџер, со таа разлика што овој врвен неповторлив перформанс е дел од преценета шкарт серија. Стварно е поразително што и оваа сезона не му обезбеди услови асално да замириса на барут.

Првата сезона на The Punisher

Втората сезона на Daredevil успеа совршено да го пренесе Панишер како ниту една друга "жива" адаптација до денес. Конечно некој асално го сконта ликот и понуди немилосрден Френк Кесл, кој за разлика од неговите суперхеројски колеги, нема специјални дарби или неограничено богатство со кои се обидува да го направи светот подобар, туку мотивиран од одмазда, е само непресметлива машина за убивање што ќе те задави со сопствените црева. Френк толку бучно се распука во Daredevil, па не помина многу време пред да си добие сопствена серија.

Осигурани од квалитетот на воведот, моите очекувања од самостојната The Punisher серија беа толку големи што ми го пробушија покривот. Ја спукав рафално во еден ден. Иако првиот впечаток ми беше најпозитивен на свет, сега кога малку спадна чадот ќе земам длабок здив и ќе си признаам дека сум малку разочаран од тоа што го добив. Да, еве го пак Бобо кенка за Марвеливе, ама и не баш, не е ова таков случај. Серијата има квалитет, не е срање. Само што не е ни баш она што сакав да го добијам од тринаесет епизоди.

Јасно ми е дека Френк Кесл е сериозно истрауматизиран воен ветеран. Од таму и ги носи методологиите со кои ја спроведува одмаздата за убиеното семејство. Веројатно негде таму го има истресено и моралниот компас. Разбирам дека пост-трауматскиот стрес и третманот кој ветераните го добиваат откако ќе им завршат мисиите се скокотливи теми и можат да функцинираат добро во склоп на серија како The Punisher, меѓутоа кога стануваат доминатни во однос на тоа што сакав да го гледам, не ми причинуваат некоја особено голема забава.

Сакав да ми мириса на барут од телевизор. Сакав пак да го видам Кесл како прави Џон Вик да изгледа како цртан филм. Наместо тоа, добив конспиративна трилерска приказна со повремени излети во досадна семејна драма. Ја почитувам идејата да му се дадат повеќе слоеви на ликот и да сочуствуваме со неговата трагедија, но зошто толку голем фокус на тоа? Повеќе истрели слушав од маало додека гледав отколку што Френк отиде да истури пекол врз некого.

Моментите во кои е целосно оддаден на делувањето како Панишер, се секако перфектни, меѓутоа недоволни за да воспостават баланс кој би оправдал толку епизоди. Некои работи за жал, се толку развлечени што изгледаат како да се присутни само за да пополнат простор. Доколку во исто време се обидува да биде продолжение и приквел, не функционира најдобро. Можеби и самата приказна овде немаше потенцијал за да се потпре сама на себе. Пак можеше да се позанимава со периодот на Кесл по настаните во Daredevil и заокружувањето на "главната" одмазда, ама да најде и поинвентивен начин за да го врати од моменталната дремка.

Се надевам на подобра втора сезона зашто оваа не успеа да го задоволи мојот фетиш за фиктивно екранизирано насилие. Далеку од лошо, меѓутоа сакав малку поекстремен третман. Бернтал е убедливо најдобриот избор за Панишер до сега и ќе биде стварно штета ако продолжат да го инволвираат во досадни ситуации.

Види такоѓе:

• Уште еднаш за Punisher: War Zone
• Првата сезона на Luke Cage

Eminem / The Punisher: Kill You, еден од најбизарните наслови на Marvel

Ако мислиш дека моменталниот кросовер со Бетмен и Нинџа Желки е чуден, сети се дека постои стрип од 2009 каде што Панишер дели страници со Еминем. Има и други кросовери кои се сигурно побизарни, ама овој ми улета во купчево Панишер и Дердевил стрипови што ги листам периодов, па морав да го издвојам тука. 

Види, Еминем е фан на стрипови. Кажува дека ако не бил рапер, би бил стрип цртач, а во автобиографската книга The Way I Am покрај тоа што раскажува за неговото растење со суперхероите на Марвел, има и неколку негови цртежи кои не изгледаат воопшто лошо. Во лондонскиот Forbidden Planet видов дека им напишал и благодарница што отвориле покасно за да може да ја испазари пола продавница без да го замараат фанови. Затоа и оваа дружба со Панишер е природна, но...

Еминем баш и не припаѓа на ваква хартија. Неговото психотично алтер-его Слим Шејди, можеби. Би бил одличен анти-херој, зошто ако погледнеш поубаво, ќе видиш дека суштината му е онака стриповска. Kill You е генерално наменет за промоција на тогаш новиот албум Relapse. Не е некоја приказна што ќе ти го разнесе умот, но функционира зошто е некако добар од што е лош.

Почнува со концерт на Еминем по кој Панишер отвара оган врз неговите луѓе. Еминем мисли дека Панишер е дојден по него, но испаѓа дека Баракуда (негативец од Панишер стриповите), кој тука е дел од придружбата на Еминем и негов другар од детство, е платен од здружение на родители да го ликвидира. Панишер е дојден во Детроит да го заштити Еминем од Баракуда зошто еј, Панишер не е баш најголем фан на платени убијци. Недоразбирањето ќе ги соочи Еминем и Панишер на кратко, каде што Еминем ќе го истепа Панишер со пиштол додека го урла рефренот на "Kill You". И, тоа не е последната референца од творештвото на Еминем. Во еден момент го напаѓа Баракуда со моторна пила која ја добива од фан кој "му е најголемиот фан и има негови постери и слики на ѕидовите".

На крајот, се работи за бесплатно промотивно издание со стандардни дваесетина страници, па никој не е финансиски оштетен. За тоа што е, сосема е во ред. Ако може да има стрип испрдоци од сè што се појавило во поп култура, зошто не и Еминем? Со тие пари може да си дозволи што сака, а баш овој начин за промовирање е во духот на Маршал Метерс. Само штета е што никогаш Слим Шејди не се најде на овој медиум. Верувам дека многу подобро би функционирал од онаа шашавата анимирана серија The Slim Shady Show.

Уште еднаш за Punishеr: Wаr Zоnе

Нафуран на Панишер од втората сезона на Daredevil, решив уште еднаш да го изгледам Punisher: War Zone од 2008. Ми има оставено некој горчлив вкус, го кењам со години, но ајде. Колку може да е лош? Или тогашната опсесија со The Punisher MAX на Гарт Енис и патењето по Том Џејн ми го нарушиле расудувањето? Па, War Zone е навистина просечен, тоа е веројатно крајниот заклучок од оваа моја потрага по искупувачки квалитети. Меѓутоа, овој пат работите што ми пречат и тие во кои уживав се различни. Читам што сум напишал за филмот пред седум години и ќе мора да најдам простор да си простам. Најмногу за тоа што сум дал оценка. Оценка, бе. Ќе ми изгледаше претенциозно да не беше толку симпатично. Ах, Бојане... 

War Zone можеби страда од отсуството на било каква логична приказна. Уште не ми е јасно што точно се случува во филмот, какви пари бара Џигсо и кои се всушност мотивите на останатите ликови. За Френк Кесл ми е јасно, но доколку бев некој што првпат се среќава со него во овој филм, ќе бев уште толку збунет. Разбирам дека ова е филм за веќе "созреан" Панишер кој веќе четврта година ги чисти њујоршките улици од криминален гамад, но Френк Кесл речиси и да не постои. Не е доволен само еден краток флешбек и тажни гримаси на гробишта. Френк е можеби претворен во одмазничка машина за убивање, ама под таа смешна ролка со череп што ја носи во филмов, постои човек кој лош ден го има претворено во тоа што е. Финтата со Панишер е да дозволиш и тоа суптилно да ѕирне од некаде.

Доколку таа "врска" помеѓу Френк и Панишер требаше да биде фамилијата на агентот кој е колатерална штета од неговиот покољ, па таа негова доза на каење и одговорност да потсети дека не е човек комплетно умрен одвнатре, лошото сценарио не го дозволува тој маневар. Најголемиот проблем е Џигсо, не знам како тоа "стриповски" ми изгледал тогаш. Доминик Вест е одличен актер, а тука како да се труди да биде Џек Николсон во Batman на Тим Бартон. Очајниот перформанс на Вест и штурите дијалози го прават Џигсо закана која е недоволна да биде "главната" за некој што може да ти го скрши вратот за дел од секунда. Во ниту еден момент нема да осетиш дека е некој што може на било кој начин да му наштети на Панишер. Ништо поопасен од останатите криминалци кои ги праќа во мирен сон низ целиот филм.

Реј Стивенсон, од друга страна, е одличен Панишер. Не сум можел да го видам тоа зошто очигледно сум бил тинејџерски вљубен во Том Џејн. Еј, 2004 беше тоа, се заљубував во сè и сешто. Стивенсон, иако далеку од совршен за улогата, изгледа доволно ладнокрвно кога разнесува нечија глава. Лицето му е такво изморено, баш како на човек што изгубил доволно за да ги лечи психичките лузни со урбана војна против тие што ги смета за виновни. Панишер во стриповите оперира и со денови без спиење, а Стивенсон баш успева да го долови тој момент.

Punisher: War Zone останува закопан и понатаму, освен за тие двајца на светов што го доживуваат како спиритуално искуство. Еј, мора да има такви негде. Веројатно да беше повеќе од обичен акционен филм, ќе се осеќаше неговото ехо и денес. Историјата ќе го памти како финансиски најнеуспешната Марвелова адаптација (од 35 милиони долари буџет, вратил само десет) и покрај тоа што со стерилноста е позабавен од Ant-Man, но тоа е тоа. Светот пред некој ден доби феноменален Панишер со Џон Бернтал, па нестрплив сум да видам повеќе од него.

Тековниот Daredevil на Чарлс Соул и вториот број на Daredevil / Punisher: Seventh Circle

Никогаш не успеа да ми легне онаа ведрина на Дердевил на Марк Вејд кога го пресели Мет Мурдок во Сан Франциско. Премногу весело и светло на моменти, па бргу изгубив интерес и го баталив. Си го сакам Дердевил во нешто потемна нијанса, а баш тоа Чарлс Соул успева да го постигне со новиот тековен стрип. Со само четири објавени броеви до сега, Соул го враќа мрачниот тон на ликот во наслов кој подеднакво добро функционира за старите фанови како и за оние кои првпат се среќаваат со Човекот без страв. 

Дердевил е назад во Њујорк и е соочен со Тенфингерс, одметник од The Hand и лидер на религиски култ кој оперира во кинескиот кварт на градот. Тенфингерс зад култот крие криминална игра која е нели, спротивна на принципите на Мет Мурдок. Овој пат, Дердевил има и ученик кој му помага да го одржи редот во Хелс Кичен, Блајндспот. Млад кинез кој покрај боречките вештини кои ги учи од Дердевил, си има направено и костим кој му овозможува да биде невидлив.

Некарактеристично за лик кој претежно демне сам од покривите без фул-тајм поддршка, но тука некако функционира. Не само што присуството на Блајндспот е во ограничени количини, туку неговата приказна и идентитет корените ги имаат во култот на Тенфингерс, па полека некои делови си доаѓаат на место. Често делуваат заедно, меѓутоа вистинското место на Блајндспот е кинескиот кварт каде што е слична фигура како Дердевил во Хелс Кичен. 

Овој Daredevil е преполн со фини ситници кои Соул одлично ги изведува. Од новата адвокатска канцеларија на Мурдок која е всушност расипан лифт во зграда, до еден момент каде што треба да деактивира бомба, а добива инструкции за боја на жици и тајмер бидејќи соговорникот не знае дека е слеп. Начинот на кој ќе го реши проблемот е брилијантен. 

Четвртиот број е домаќин и на Стив Роџерс, но во поинаква верзија. Кеп тука има 90 години, бидејќи супер-серумот престанал да делува, што го довело до природно стареење. Авторитетот е ист, но е малку поинаков. Не знам што се случува во тековниот Captain America стрип, не го следам насловот, но претпоставувам промените доаѓаат баш од таму. Знам дека го заменија Роџерс пред некое време, ама мислев дека е повторно назад. Е?

Најмоќниот аспект на овој наслов е визуелниот дел. Боите се ограничени на нијанси на сиво, црвено и кафеаво со по некој излет во друга палета, но не премногу, за да не се избега од целиот тој ладен тон. Секоја чест за Мет Мила и Рон Гарни. Истиот стил на цртање и боење е пренесен и во заедничкиот наслов со Панишер, Seventh Circle чиј втор број излезе пред некој ден.

Брканицата за животот на криминалецот Антонов од првиот на Seventh Circle продолжува и тука. Нарацијата е претежно преку акциони сцени поради кои страда дијалогот, меѓутоа очигледно е дека овој наслов е баш така замислен. Или не е? Кудрански е одличен со цртањето како и секогаш, само што сакав да видам повеќе од сценариото на Соул. Крајот на вториот број остава простор за повеќе од само акција, па се надевам дека смело ќе тргне натаму и ќе го продлабочи конфликтот помеѓу Дердевил и Френк Кесл.

Втората сезона на Daredevil

Уф. Ако првата сезона на Daredevil непрекинато растеше муда низ тие 13 епизоди, вторава може комотно да посегне и да ги извади од ногавица. Првата сезона успеа да создаде доволно мрачен и брутален амбиент каде што не можеше да не посакаш да го видиш господинот Френк Кесл. Кога го најавија Џон Бернтол како Панишер, бев малку скептичен за изборот, а сега додека го пишувам ова ми е јасно дека е најдобриот Панишер што излегол од хартија.

Категорично насилен, бесмилосен, со неконтролирана желба за спроведување на крвава казна и одмазда. Третманот кој Френк Кесл го добива тука е толку ефикасен, па е постигнат совршен баланс помеѓу соживувањето со неговата трагедија и ракоплескањето на постапките што ги прави. Во ниту еден момент серијата не те штеди од експлицитноста на неговото делување и можеби затоа функционира толку добро.

Панишер е одличен лик за предизвикување на принципите и моралните одлуки на Дердевил. Според него, Дердевил е само делумна мерка за она против кое се бори. Кога Френк ќе спружи некој на земја, таму и останува. А, католичките вредности на Мет и неговата идеја за правда често застануваат помеѓу човек кој е решен да води сопствена војна во која убива криминалци низ улиците на Њујорк. Нивната динамика е можеби најцврстиот аспект од втората сезона. 

Перформансот на Чарли Кокс е беспрекорен, го исполнува секој кадар. Неговиот Мет Мурдок изгледа како да е улогата која што ја чекал целата негова кариера. Сепак, како минатата сезона, успева да падне во сенката на друг актер. Тогаш беше Винсент Д'Онофрио, овојпат е Бернтол. Со благи спојлери, има една сцена во судница каде што Френк Кесл испорачува еден говор со кој ќе ти ја заледи крвта. Во тој момент сфаќаш дека не му треба шатган на Панишер за да те извади од памет, па панично размислуваш дали е криминал ако непрописно си се паркирал, зошто за малку не излегол од телевизорот за да те задави со врвките од патиките. Треба јајца и негуван талент за таква глума, а очигледно Бернтол ги има двете во изобилие. 

Добра беше и приказната со Електра, кратките флешбеци кои ја надополнија и за мене неочекуваното, појавување на Стик. Уште една мерка плус со која дополнително му се искомплицира "хобито" на слепиот адвокат. Не сум сигурен дека во целост ги разбрав мотивите на The Hand, претпоставувам повеќе бев фокусирен на она што се случува со Френк, меѓутоа имаше неколку фини детали што од валкната реалност на Хелс Кичен ме вратија на стриповско ниво на размислување. Daredevil не само што има храброст за пролевање литри крв, туку длабоко сака да згази во митологијата на ликот. Френк Милер е сигурно среќен. Исто и јас. Кој не сака да гледа нинџи со натприродна позадина?

Не мислев дека ќе има толку важна улога во вторава сезона, ама па истото го мислев и за Розарио Досон. Нејзиниот лик фунцкионираше многу подобро кога беше во помала количина и кога ја гледавме како се грижи само за раните на Дердевил. Во тие епизоди серијата малку спласна со темпото, но претпоставувам само за атер на транзицијата на приказните со кои почна да жонглира на почетокот. Кога ги гледаш епизодите по ред веројатно не се осеќа. Тука направив пауза, па можеби и затоа ми се виде мала разлика во интензитетот. 

Сега кога веќе е воспоставен Френк Кесл како Панишер, редно време е да добие своја серија. Доволно е комплексен и зема поголемо парче од серија која не е ексклузивно назначена за него. Има толку многу простор на теренот што можностите се огромни. Daredevil успеа да го дуплира сето она што функционираше првиот пат. Дури и онаа акциона сцена во ходникот феноменално ја прошири низ целиот влез на една зграда. Но, сега е моментот да продолжи одмаздата и крвопролевањето на Френк. Дајте ни. Дајте ни уште повеќе. Мора да дознаам како продолжува "One batch, two batch, penny and dime".

Попладневна суперхеројска програма

Во последно време не пропуштам прилика да си ги испразнам цревата врз костимирани филмски протагонисти, a често некои ствари продолжуваат да плутаат откако ќе го ставам казанчето во функција. Тоа се моите двојни стандарди и контрадикторност. Радоста беше преголема со првиот Iron Man. Во истиот период Бетмен доживуваше рененсанса со филмовите на Нолан. Суперхероите ја напуштија хартијата стапнувајќи во територија која ги издржа толку добро, што додека се освестиш веќе се собрале сите Авенџери. 2012 беше добра година да си фан и да гледаш како се формира цела една субкултура.

Еден ден се будиш презаситен од суперхерои на филм и телевизија. Првите залаци биле добри, но сега имаш мачнина во стомакот, а тоа што ги гледаш буквално насекаде околу тебе не помага да се чувствуваш подобро. Секако, некогаш ќе се погоди некој специјален деликатес како Daredevil, но пак од рафтовите некое бајато срање те гледа директно во очи. Квантитетот наспроти квалитетот и општата неиновативност ти ја менуваат малку перцепцијата. Тоа што можеш да го игнорираш - го игнорираш, останатото го консумираш претпазливо. И, си викам, во ова ли ми се претвори забавата? 

Трендот за среќа умира полека, барем мене така ми изгледа. Достигнати се повеќе критични точки. За некоја година ќе биде заменет со нешто друго, а суперхеројските маички на повеќето ќе завршат како пижами и крпа за бришење прозори. Затоа се вика тренд и не, нема да е тука да остане. Веројатно годините ќе го исфилтрираат квалитетот, па нема да биде чудно ако во иднина кога ќе се гледа на оваа кинематографска фаза и ќе се возвишува трилогијата на Нолан, Ant-Man ќе служи за потсмев. 

Ми текна една работа откако ги изгледав првите епизоди од втората сезона на Daredevil. Во таа моја нарушена перцепција за целиот овој циркуз, се протна еден очигледен детал. Оваа година ги вкрстува суперхероите еден против друг. Во моментот кога го видов Панишер како пука во Дердевил и тоа се случува на медиум што не е стрип, ми кликна нешто што мислев дека одамна ми поминало низ системот. Се присетив на сите причини поради кои сакам суперхерои и како влијаеле на мене од моментот кога првпат го гледав Batman на Тим Бартон.

Му се спремам на Captain America: Civil War поради некаква носталгија и љубов кон стрипот, а не приметувам што навистина се случува. Еволуција на жанрот! Браво, Бобо! И, изгледа примамливо. Какво и да испадне дека е, пак е излегување надвор од шаблоните. Ако ова е последната станица на суперхеројскиот воз, нека замине со борба. Нека си разменат удари Бетмен и Супермен, нека му се накурчи Тони на Кеп. Зар не е тоа што ти ги дразнеше брадавиците кога беше хартија? 

Секако, нема слепо да го занемарам квалитетот, но очекувањата ми се поинакви и сум првпат после долго време возбуден за да го одморам цинизмот за сметка на ете, еден детски жар. Ќе ја оставам Вондер Воман на страна, ќе гледам да го игнорирам кастингот за Лутор и ќе се обидам да се забавувам како пред дваесетина години кога Бетмен и Супермен играчките ми беа за играње, а не во кутија на полица.

Првиот број на Daredevil / Punisher: Seventh Circle

Marvel полека ја зајакнуваат промоцијата на втората сезона на Daredevil серијата. Не се сомневам дека ќе го видам истиот квалитет, а возбудата околу присуството на Френк Кесл дополнително ми го успорува прешрктувањето на деновите до премиерата. Дигиталниот импринт на Marvel, Infinite Comics, пред некој ден почна со издавање на нов стрип серијал, Daredevil/Punisher: The Seventh Circle кој можеби ќе ги направи следниве две недели малку подинамични. Ако ништо друго, материјалот е доволно добар за да те подмачка за она што трејлерите го најавуваат за 18-ти март. 

Seventh Circle повторно ги вкрстува патиштата и мерките Дердевил и Панишер, кои овој пат се борат за спроведување правда на заебан руски криминалец. Мет Мурдок сака да го заштити Антонов со тоа што се обидува да го премести во друг посигурен затвор за да може безбедно да го дочека судењето, додека Панишер е дојден да го прави она што секогаш го прави - пресуда со куршум во челото, без поставување прашања. 

Откако Мет Мурдок без последици ќе успее  да ја спречи намерата на обично прецизниот Панишер, Seventh Circle избива во брканица и акција низ улиците на Њујорк. Приказната е очигледно во истиот канон со моменталниот тековен Daredevil на Чарлс Соул што започна пред некој месец и уште чека на мене да го пролистам. Дердевил го носи истиот тој црн костим, а го има и Блајндспот како партнер. 

Препоставувам дека Seventh Circle е замислен повеќе како свеж вовед во старото недоразбирање помеѓу овие два ликови, па затоа првиот број не нуди ништо повеќе од тоа. Приказната е многу едноставна, но она што го прави ова издание посебно за мене е цртањето на Кудрански. Како некој што пред скоро си ги бришеше солзите со страниците на Spawn нацртани од други луѓе, пресреќен сум што пак ќе можам да уживам во неговиот талент. Кудрански знае како се цртаат валкани ликови, сенки и околина, а баш тоа му е потребно на ова нова фузија на херои што егзистираат на таква територија. Боите се темни и ограничени, а насилството и акцијата се дуваат во балон што очекувам да експлодира насекаде во следните броеви. Кудрански црта застрашувачки Панишер, само што не знам колку Чарлс Соул има одврзани раце да го однесе во зоната на Гарт Енис. 

Види такоѓе:

• Daredevil на Френк Милер
• Civil War на Марк Милар

Punisher: War Zone (2008)

Вербата во новиов филм ја загубив уште кога Том Џејн се повлече од филмот и го отстапи местото на Реј Стивенсон. Излезе сосема неприметно кон крајот на минатата година. Не привлекувајќи никакво внимание, успеа некако да се протне низ публиката и критиката. Наводно, филм правен само за фановите на The Punisher. За жал, до мене не успеа да допре, а се сметам за голем фан.

На прв поглед, делува како совршен The Punisher филм. Има стриповска атмосфера (нешто што често недостасува кај филмовите базирани на стрип), има вистински негативец (Jigsaw) кој навистина постои во стриповите, има доволно акција... дури и Micro го има. Почнува со брутални акциони сцени, баш како што прилега на The Punisher, без никаков вовед во приказната, бидејќи на некој начин е продолжение на The Punisher од 2004. Единствено, има мал флешбек каде што семејството на Френк Кесл гине како во стрипот, а не како во филмот од 2004. Jigsaw е комплетно стриповски направен и ми се допаѓа како функционира на филм, без никакви претензии да се направи ликот “реален”. Плус Доминик Вест е одличен.

Најголемиот проблем е самиот Френк Кесл, односно Реј Стивенсон. Премногу стерилен и неубедлив, а згора на тоа го докусурува и лошата костимографија. Черепот на костимот речиси и да го нема, а носи и некаков лош панцир со ролка што го прави дури и смешен. Зошто не зеле пример од The Punisher MAX стрипот? Тоа е најдобриот изглед за Панишер што го имам видено до сега и е најадекватен за на филм. Не би рекол дека ова е ситница, баш напротив, Френк Кесл треба да изгледа кул, не да носи ролка.

Покрај тоа што главниот елемент на филмот е комплетно сјебан, ни приказната не е воопшто поштедена. Претпоставувам дека сценариото е пишувано набрзинка, затоа е неконзистентно и полно со маани, што ја прави приказната тешка за следење. А, да не почнувам за клишеата кои може да се видат во било кој филм. Значи имаме филм кој не нуди ништо повеќе од просечна акција со Стивен Сегал, со тоа што Стивен Сегал е многу подобар од било што во Punisher: War Zone. Punisher: War Zone не е ни забавен за гледање, туку досаден е и трае предолго. Има купче беспотребни сцени каде што спласнува целиот интензитет, но и без тие резултатот би бил просечен акционен филм. Се надевам дека ако планираат уште еден дел, ќе земат во предвид што навистина сакаат фановите и како треба да изгледа еден The Punisher филм...

Ако мора да го оценам, нека биде 5/10.

The Punisher (1989) VS The Punisher (2004)

Мислам дека во доволен број наврати имам кажано дека The Punisher ми е еден од омилените, ако не и омилен, Marvel херој. Го сакам уште од играта, поради која не излегував од флиперниците како мал.

Овие два дена, седнав да ги гледам двата филма, како припрема за новиот (The Punisher: War Zone) што треба да излезе оваа година. Првиот The Punisher филм е од 1989 со Dolph Lundgren во главна улога. Го немав гледано, иако подолго време го имав дома. Вториот е оној со Tom Jane од 2004, го имав гледано уште кога излезе и нешто после тоа. Ми дојдоа супер филмовиве овие денови, со оглед на тоа што баш периодов читам The Punisher MAX Vol.5...

Двата филма се супер, ми се свиѓаат, иако се далеку од совршени, далеку од стрипот, но и двата се забавни за гледање. Веројатно, најголемата маана им е тоа што не се придржуваат до суштинските делови од стрипот, како на пример деталите за смррта на семејството на Frank Castle, а во стариот филм дури го нема ни черепот на облеката што е заштитен знак на The Punisher.

Двата филма се потполно различни, иако потекнуваат од иста идеја. Од текот на приказната, до развојот на ликот на Castle, па дури и во бројот на жртви кој е еден од побитните фактори за добра екранизација на овој стрип.

Ќе ги издвојам работите ми пречат во двата филма.

The Punisher (1989)

• Недостатокот на черепот на облеката на Frank Castle, главната физичка карактеристика на овој лик.
• Начинот на кој што неговото семејство е убиено. И има син и ќерка, а не две ќерки (кои заедно со жена му, имаат различни имиња од стрипот).
• Frank Castle не е детектив, туку маринец.

Тhe Punisher (2004)

• Начинот на кој што неговото семејство (буквално цело, од родители до внуци) е убиено. Освен тоа треба да има две деца.
• Џонтра Волтра. И еден скиентолог е премногу.
• Недоволно акција. Тоа што го видовме беше супер, требаше повеќе.
• Станарите во зградата. Сосема непотребно. Времето посветено на нив, можеше да се искористи многу подобро.
• Недостаток на асален негативец.

Отприлика тоа е тоа. Има и други помали негативни страни и нема да ги спомнам.

Штета што Tom Jane се откажа од новиот филм, очекував да биде добар. Со Ray Stevenson мислам дека заебаа работа...

Enter, Frank Castle!

Какво појавување на Панишер во Civil War, еј! Не можеле подобро! Само чекав да дојде моментот. А, и не се гледа секој ден како му го спасува г'зот на Спајдермен. Зошто најмногу го сакам? Затоа што е единствениот Марвелов херој што може да ги искрши сите останати, а нема супер-моќи!

После читањево на Civil War, ќе седнам и ќе дочитам тоа што ми остана од The Punisher MAX. И, ќе пробам да не се нервирам толку што го нема Том Џејн во новиот филм.

The Punisher: Purgatory да се запали!

Да се запали секоја копија од стрипов, под итно! Или да се избрише скенот од хард-диск... Штета, мене ми е на ДВД со еден куп добри стрипови.

The Punisher ми е еден од омилените стрип херои, аркадната игра кога бев мал ми беше омилена, а и филмот од 2004 го обожавам. ОК, не е битно...

Во мини-серијалот The Punisher: Purgatory (четири броја се вкупно), Frank Castle е мртов, откако се самоубива (?!?). Станува локален мит и бугимен, и еден ден се враќа од гробот. Не е ТОЛКУ лошо, се до моментот кога се открива неговата "моќ" - од мантилот го вади оружејто што ќе го замисли! Низ смеење прочитав уште две страници, и баталив. Не му стои натприродново...