Во последно време не пропуштам прилика да си ги испразнам цревата врз костимирани филмски протагонисти, a често некои ствари продолжуваат да плутаат откако ќе го ставам казанчето во функција. Тоа се моите двојни стандарди и контрадикторност. Радоста беше преголема со првиот Iron Man. Во истиот период Бетмен доживуваше рененсанса со филмовите на Нолан. Суперхероите ја напуштија хартијата стапнувајќи во територија која ги издржа толку добро, што додека се освестиш веќе се собрале сите Авенџери. 2012 беше добра година да си фан и да гледаш како се формира цела една субкултура.
Еден ден се будиш презаситен од суперхерои на филм и телевизија. Првите залаци биле добри, но сега имаш мачнина во стомакот, а тоа што ги гледаш буквално насекаде околу тебе не помага да се чувствуваш подобро. Секако, некогаш ќе се погоди некој специјален деликатес како Daredevil, но пак од рафтовите некое бајато срање те гледа директно во очи. Квантитетот наспроти квалитетот и општата неиновативност ти ја менуваат малку перцепцијата. Тоа што можеш да го игнорираш - го игнорираш, останатото го консумираш претпазливо. И, си викам, во ова ли ми се претвори забавата?
Трендот за среќа умира полека, барем мене така ми изгледа. Достигнати се повеќе критични точки. За некоја година ќе биде заменет со нешто друго, а суперхеројските маички на повеќето ќе завршат како пижами и крпа за бришење прозори. Затоа се вика тренд и не, нема да е тука да остане. Веројатно годините ќе го исфилтрираат квалитетот, па нема да биде чудно ако во иднина кога ќе се гледа на оваа кинематографска фаза и ќе се возвишува трилогијата на Нолан, Ant-Man ќе служи за потсмев.
Ми текна една работа откако ги изгледав првите епизоди од втората сезона на Daredevil. Во таа моја нарушена перцепција за целиот овој циркуз, се протна еден очигледен детал. Оваа година ги вкрстува суперхероите еден против друг. Во моментот кога го видов Панишер како пука во Дердевил и тоа се случува на медиум што не е стрип, ми кликна нешто што мислев дека одамна ми поминало низ системот. Се присетив на сите причини поради кои сакам суперхерои и како влијаеле на мене од моментот кога првпат го гледав Batman на Тим Бартон.
Му се спремам на Captain America: Civil War поради некаква носталгија и љубов кон стрипот, а не приметувам што навистина се случува. Еволуција на жанрот! Браво, Бобо! И, изгледа примамливо. Какво и да испадне дека е, пак е излегување надвор од шаблоните. Ако ова е последната станица на суперхеројскиот воз, нека замине со борба. Нека си разменат удари Бетмен и Супермен, нека му се накурчи Тони на Кеп. Зар не е тоа што ти ги дразнеше брадавиците кога беше хартија?
Секако, нема слепо да го занемарам квалитетот, но очекувањата ми се поинакви и сум првпат после долго време возбуден за да го одморам цинизмот за сметка на ете, еден детски жар. Ќе ја оставам Вондер Воман на страна, ќе гледам да го игнорирам кастингот за Лутор и ќе се обидам да се забавувам како пред дваесетина години кога Бетмен и Супермен играчките ми беа за играње, а не во кутија на полица.
No comments:
Post a Comment