Личен. Личен се римува. Барем на тоа ми текна откако гласно вриснав друго во мониторот, пред Гералт да го понуди "did itch her?" како одговор на Присила. Помагам да се напише и одигра театарска претстава во игра. Потсети ме каде на друго место си го правел ова? Веројатно никаде. Wild Hunt не прекина да ме воодушевува со секој следен квест и обемот на содржината и светот. Квестот со претставата е еден од најуникатните што сум ги видел до сега. Далеку од соодветен за ладнокрвен убиец како Гералт, но кога веќе си решил да бидеш дел светот на The Witcher, биди спремен и за вакви работи. Еј, ѕвонев со ѕвонче за непослушна коза да ме следи додека ја враќав кај сопственикот, па сега ти види. Не е секогаш убивање бандити, митски суштества и задачи што ти ги валкаат рацете со крв.
И, така тргнав низ Новиград да барам луѓе кои ќе ми помогнат околу претставата. Некаде по пат ме среќава Хатори, типот што треба да ми го искова најдобриот меч на светот, лик од квест кој би требало да го играм десетина левели подоцна. Краток муабет, што има ново, за времето, кој каде бил за Нова година и ме прибра со некои сомнителни фаци да преговараме околу некои ствари, кога одеднаш се случува заседа и сме нападнати од непријателски џуџиња. Јас, 15-ти левел и со идеја дека квестот што е преголем за мене ќе биде само муабет, одеднаш треба да преживеам нефер напад. Враќање назад нема, единствениот начин да се спасиш е да ги убиеш. Како некој што има лоша авто-сејв навика, последната зачувана точка ми беше пред некоја недела откако направив поголем прогрес. Се најдов во ситуација каде што ако сакам да продолжам да играм, ќе мора да се погрижам џуџињата никогаш повторно да не дишат.
Прво изгинав неколку пати. Маваат силно, ако те погодат незгодно, отиде пола HP. Два пати така и отиде како [цензурирано] на [цензурирано]. Па, распалив со сè што имав на располагање. Бомби, самострел, силни удари, Aard/Axii, па малку бегање наоколу и трошење на пола залихи вода и пак отпочеток. Просторот за маневрирање е доволен за да не умреш инстатно, само треба трпение за да ги убиваш џуџињата едно по едно. Не сум единствен што се нашол во истата заседа, знае да е многу позаебано доколку си понеадекватен левел. Поуката од приказнава е, имај си посебен сејв на неколку саати. Ако нешто ми ја искорени навиката да правам само ауто-сејв тука, тоа е ова.
Претставата уште не ја гледав, а баш ме интересира што се случува со мојот мал перверзен пријател Данделион. Веќе престанав и да лутам наоколу само за да го завршам овој ланец на квестови. Сири ќе остари додека стигнам до неа.
No comments:
Post a Comment