Ни скакулци, ни среќни краеви во Вејворд Пајнс

Полека останувам без тековни серии. Wayward Pines заокружи прва сезона, можно е и единствената, True Detective се угуши во потрага по идентитет, а Halt and Catch Fire утре завршува со втора сезона. Останува уште Mr. Robot да ме избутка летово со нови епизоди еднаш неделно. Ако го оставам финалето на Wayward Pines на страна, тоа се тие три серии што вредеа да ми го трошат времето во актуелнава елементарна непогода. Шаблонските калифорниски детективи нека седат во ќошот и нека размислуваат за сопствениот неквалитет. 

Десет епизоди Wayward Pines. Нема потреба да предупредувам за спојлери, зошто веќе пола сезона серијата опстојуваше во големиот пресврт и откритие. Идејата на М. Најт Шајлблабла да не остави клифхенгер на крајот во случај ако FOX се пишманат за втора сезона (уште е нејасна иднината во моментот додека го пишувам ова), можеби се покажа и како кобна за квалитетот на самото финале. Не дека знаев што сакам да видам на крајот, ама во моментот кога сопреа мистериите врз кои се билдаше тензијата, почна да се лупи бојата од она што изгледаше толку ново на почетокот. Под целата таа убава атмосфера и идеи што ги прифатив со голема прегратка, испадна дека клечи едно досадно клише, понудено како недоволно достоен завршеток.

Немам намера да дознавам како книгите се справуваат со ова, ни кои се разликите со серијата. Но, финалето едноставно не функционира како крајна дестинација после два и пол месеци удобно возење. Не поради тоа што Вејворд Пајнс повторно се врати на морбидната дистописка комфортна зона, туку лифтот во кој Итан Бурк се жртвуваше за да го овозможи тоа на несреќниот остатот од човештвото. Wayward Pines повтори една стара филмска лекција. Ако некој со средство за самоуништување и животна закана ти рече дека е веднаш позади тебе додека ти ја гарантира безбедноста, можеш да си сигурен дека тоа е последното нешто што ќе го видиш од него. Еве, зевам од самата помисла на ова. Особено кога е крајно непотребно, а е ставено за да предизивика некоја тажна емоција кај гледачот. За жал, овде се постигнa само спротивниот ефект. 

Дали требаше да ја извлечеме "стара добра поука"? Дека најголемиот непријател на човекот е самиот тој? Ако тоа беше поентата што Дејвид Пилчер се обиде да ја направи, притоа не земајќи во превид дека токму тој е непријателот, тогаш си имаме работа со "рушење ограда" кон неинвентивни шаблони. Секоја логика и можност за позадоволително финале почина баш овде. Верувам да беше гарантирана втората сезона, големиот пресврт од петтата епизода ќе се случеше токму на крајот од првата, па ќе се чешавме што понатаму до следното лето. Вака, до следната година веќе нема да прави разлика.