Со тековните DC расчистив после Batman Endgame. Не сум баш сигурен дека можам да ги следам таму каде што тргнаа, особено ако има џиновски метален Бетмен со зајачки уши. За Convergence некако изгубив интерес, па додека се појави нешто што ќе ми го привлече вниманието ќе се обидам да го надохнадам тоа што го пропуштив. Swamp Thing имаше интересен почеток, Action Comics на Морисон почна добро, така што да, има едно купче што ќе биде разлистано периодов. Дури може ќе стиснам заби и ќе дадам уште една шанса на Justice League. Веројатно нема, ама држам отворени опции.
Меѓу редовните наслови, има еден краток серијал од девет броеви, Superman Unchained. Со оглед на епскиот размер на приказната, и легендарниот статус на Снајдер и Џим Ли, зошто имам некој впечаток дека Unchained не го добива силниот аплауз што го заслужува? Или поминало најјакото, а јас сум успеал да го преспијам. Зошто не зборуваме секој ден за ова?
Снајдер е брилијантен, не само што длабоко навлегува во Супермен (хихи), туку буквално го носи 420 милји под површината на Земјата. Си игра со сите аспекти на ликот, вредностите, правилата по кои делува, неговата смрттност, улогата што ја има како носител на доброто на овој свет, хероизмот, посветеноста и пожртвуваноста. Иако можеби неговата врска со Лоис не е толку клучен елемент тука, стрипот се занимава со друг Лејн, одлично успева да го долови пријателството со Бетмен/Брус Вејн, правејќи го многу побитен лик кој паралелно го касапеа во неговиот редовен серијал со Капуло додека се објавувал Unchained. Топлото чувство во стомакот доаѓа во моментот кога ќе видиш Џим Ли како мајсторски се справува со Бетмен, особено ако последен пат талентот си го осетил во Hush. А, не е само Бетмен, течат лиги на секој панел. И, тоа Џим Ли појачан од Скот Вилијамс и Алекс Синклер, двајцата потпишани на Hush, Superman: For Tomorrow и добар дел од стриповите каде што стои неговото име.
Unchained е претежно акциона приказна. Почнува интензивно, фрлајќи го Супермен директно во пиздарии предизвикани од хаотична комбинација од Лекс Лутор, терористичката организација Ascension и татко ѝ на Лоис, генералот Сем Лејн. Лејн го смета Супермен за закана која треба да се уништи, а по откритието дека армијата веќе 75 години чува сличен вонземјанин од кој црпи технолошка и воена моќ ја прави намерата да изгледа многу посериозно. Особено зошто Рејт, суштество која соларната енергија ја складира и користи поумешно од Кал Ел, е многу помоќен од него. И, покрај тоа што успеваат да најдат заеднички јазик, идејата дека нема место за двајцата на планетава е јасна уште од самиот старт. Преку Рејт, Снајдер ги покажува мааните на самиот Супермен, играјќи си со некои егзистенцијални концепти, кои иако не се нови за ликот, доволно добро ги ракува за да го поремети балансот.
Како што спомнав, Лоис е повеќе позадински лик, иако ова личи на класична Супермен приказна. Во новите 52 на DC, Лоис и Кларк не се заедно, Супермен е со Вондер Воман. Меѓутоа Снајдер и Ли наоѓаат начин да создадат неколку интимни, емотивни прилики и ситници кои ја потенцираат нивната врска од претходно. Ја има и Вондер Воман на кратко, но претежно е небитна. Она што остава силен впечаток се неколкуте сцени со малиот Кларк во Смолвил, кога првпат станува тоа оружје кое е наводна закана за безбедноста на светот денес. Unchained таа тематика ја третира многу поелегантно од пример, Man of Steel или ова новово со Бен Афлек. Тука одлуките се свесни, а дилемата за дали да се уништат други раси за да се спаси планетата што не е ни негова, тежат многу повеќе од било која намера на Зек Снајдер. Зек. Не Скот. Скот е добриот Снајдер.
Неочекувано си добив Супермен приказна што ќе ми биде во омилените. Не се обидува да биде нешто ново, се потпира на безбедни параметри, ама блеска од сите страни. Можеби не толку храбра со иновативноста, но секако смело се пробива низ познати територии кои не секогаш може да испаднат вака занимливи. Предвидливо да, меѓутоа доволно комплексно и испреплетено за да те остави сит во моментот кога ќе стаса до крајната дестинација.
No comments:
Post a Comment