Во секој момент го очекувам повикот што ќе го замени ова античко РС во собава со многу, многу помоќно, кое ќе ја комплетира мојата следна трансцеденција во Господарската раса. Конечно ќе можам да ги играм игрите од годинава што оваа древна правосмукалка нема капацитет да ги издржи. Океј, да не сум престрог, ме служеше добри пет години, но дојде време за конечна пензија. Неделава имам неколку слободни денови измеѓу старата и новата работа, па имав време да се поздравам со старава машина со игри што уште може да ги вози со целата нејзина сила.
Играм Skyrim. Пред точно четири години го правев истото, многу поопсесивно и посветено зошто очигледно имав далеку повеќе слободно време. Последниве две години откако ја купив Legendary Edition знам да потрошам неколку саати на бркање елени и собирање пеперутки, ама никогаш до сега не ја видов содржината на Dawnguard иако на секое ќоше низ Скајрим некој загрижен тип се обидуваше да ме информира за некаква вампирска закана. Океј ајде, херој сум или што ли сум, имам и онака испоубиено сè е сешто низ игриве, решив да бидам корисен.
И, станав вампир. Не по своја волја додуша, зошто не сакам да сум ебен вампир во Скајрим! Зошто би сакал да сум вампир, зошто? Доволен товар ми е што сум Довакин, не можам бидам и вампир. Притисокот беше преголем, па тргнав да го барам лекот. Патот ме однесе до Мортал каде што сомнителен лик ми вети дека ќе ми помогне и ми продаде некој црн скапоцен камен каде што треба да соберам нечија душа за конечно да ми ја тргне клетвата што сосема непланирано ме снајде. Но, во меѓувреме... Во меѓувреме ми проработеа вампирските сетила и неконтролираната жед за крв, а во Мортал беше тотален мрак. И, се нагостив. Ги начекав кутрите граѓани на спиење и се хранев. Се хранев како дебела девојка на диета со ќебапи. Во моментов уште сум крвоцицачки вампир со црниот камен во џеб и криза на идентитет. Не сакам да сум вакво суштество на Ноќта, ама добро си пројдов онаа бурна вечер во Мортал.
Dawnguard има супер приказна, бар од тоа што малку успеав да го ѕирнам. Уште сум на почеток, спасив некоја вампирка што ме однесе во некој култ кај што пробаа да ме регрутираат, ама се заблагодарив и отидов да ги предадам, зошто кај ме најдовте мене за вампир... Сега треба да соберам неколку луѓе и веројатно ќе одиме да ги ловиме. Додека шетав низ Скајрим, завршив неколку квестови што очигледно ги немав завршено второво играње и се присетив како ме оставија со вилицата на тепих првиот пат. Квестот со насочувањето светлина во подземната руина Мзлуфт е еден од најдобрите што сум ги видел во игра.
Сигурно во моментов има триста дискусии зошто Wild Hunt е подобра од Skyrim, ама уште чекам да ја играм. Немам некој валиден аргумент против, ама еве тоа што Skyrim не ми нуди предефиниран лик во трето лице може да смета како било каков аргумент? Ќе зборам наскоро за ова што ми е на листа за играње. До тогаш Skyrim останувва најдобрата сингл-плеер RPG игра што ми поминала на раце. Целата таа слобода, насоките што можеш да ги избереш, начинот на кој ќе ја играш, деталите на светот, нарацијата на приказната, бркањето на елени, бегањето од змејови, саатите поминати во читањето на книгите што си ги наоѓал низ светот.
Искуството е незаборавно. Цело време имаш чувство дека светот живее и кога не си таму, дека се развива и напредува. Нивото на имерзија е ненадминливо. Барем јас не сум осетил слично во друга игра. Се надевам ако не The Witcher 3, дека барем Fallout 4 ќе ми приреди нешто вакво деновиве.
No comments:
Post a Comment