Пази која јака фора била Three Wonders низ флиперниците во девеести. Тураш едно жетонче и можеш да избереш меѓу три различни игри. Нормално, ова не го конташ дека е посебна ствар во тоа време, ама од оваа перспектива е многу јако. Мислам, тогаш не ни знаевме дека низ светот постојат оригинални аркадни машини. Во секоја флиперница ги имаше истите црни дрвени кутии и чичкото повремено ќе ставеше друга "програма". "Програми" е флиперџиското линго за зелените печатени плочи со пиратска игра, а една од најчестите такви во тие зачадени флиперници беше и Three Wonders.
Играта ја објавува Capcom во 1991, истиот тој Capcom кој е одговорен за сите клучни детски спомени на мојата генерација со насловите како Cadillacs and Dinosaurs, The Punisher, Final Fight, Warriors of Fate и Captain Commando. Има уште неколку на Capcom од тоа време што беа задолжително присутни во секоја флиперница, ама овие пет останаа со мене до ден денес. Знам некогаш да пуштам некоја од нив за да ја тргнам таа грутка во грло кога кога ќе ми текне на тоа време.
Прво нешто што ќе ти дојде на памет кога ќе помислиш на Three Wonders е веројатно run'n'gun платформерот Midnight Wanderers. Некогаш пробувам да разберам што беше толку привлечно во оваа игра за да е толку впечатлива и сега. Можеби визуелниот стил кој е значително различен од останатите во каталогот на Capcom, предизивикувачката тежина на самата игра, музиката и звуците или едноставно совршена комбинација од сите овие елементи. Дури и тие големите карти и монети расфрлани низ стазите имаат некое посебно задоволство кога ќе ги собереш.
Тука и првпат како деца видовме некои фантастични елементи кои денес се стандард во фикција. Не дека ги немало и претходно во друг облик, ама јас бев од тие што од Midnight Wanderers првпат дознаа што е гоблин. Спореди со другине beat em ups што ги спомнав погоре, никаде немаш дрво со лице како непријател. Играта уште бара посебни вештини за да се совлада, што и не ме чуди зошто никогаш во флиперниците во кои се движев не слушнавме за некој "легендарен" играч што ја свртел со еден жетон. А, "големите" често ја штракаа и упорно умираа на втората стаза.
Кога ќе размислам, никој никогаш немаше видено како било кој врти некоја игра со еден жетон, ама за оваа не ни имаше такви гласини. Упорно ја имаше низ флиперници, макар и да дреме празна и да ја исполнува флиперницата со стравопочит. Случајно налетав на некоја статија за Three Wonders пред некое време и уште пред да дочитам веќе ја имав спремна на емулатор на таблет. Сè уште е таква магична и уникатна, со истиот предизвик од пред триесет години. Ја завршив за триесетина минути, ама ако израчунам колку петденарки "ставив" за да продолжам после секое умирање, веројатно ќе испадне некоја математика што ќе ти ја купи Elden Ring на 20% попуст.
Разбирам дека меѓудругото, многу од тогашните аркадни игри се така дизајнирани за да ти лапнат повеќе жетони за пократко време. Сепак, Midnight Wanderers е брутална и по тие стандарди. Постојано ти излегуваат непријатели од секоја страна, а исто време се обидуваш да пресконуваш работи што може да те убијат. Иако не е класичен bullet hell, нонстоп нешто се случува на екранот што ќе ти лапне жетон. И, ако конечно успееш да дојдеш до босот - ќе те пречека нешто на чија механика ќе мора да се прилагодиш брзо, а нема шанси да ти успее без прехтодно стекнато знаење и вештина. Лесно е да пробуваш сега со саати на Cuphead, ама оди прави го истото на седум години со 20 денари во флиперница. Веројатно и оваа "ексклузивност" направи Three Wonders да го има овој статус што го има денес во мојот тефтер.
Втората игра Chariot е практично продолжение на Midnight Wanderers. Ја има истата бајковита визуелна насока, меѓутоа жанровски е поразлична и помалку сурова. Со еден жетон ќе стигнеш и подалеку, иако можеби не си ја допрел со години. Игрите како Gradius се и онака полесни од тоа што е Midnight Wanderers, ама како засекогаш втор избор, Chariot остана недовршена оваа кратка играчка сесија. Кул е затоа што до некоја мера настојува да продолжи приказната од првата, барем онолку приказна колку што дозволува распонот на ваквите аркадни игри. Раскажувањето е претежно визуелно и како такво има максимален ефект. Малку да ѕирнеш од овие две игри и ќе ти стане јасно во каков амбиент се сместени.
Третата е некаков пазлер што никој не го играше. Не ни знам како се нашла во оваа колекција волку стилистички и тематски различна. Се разбира, секој имаше бар три-четири жетони потрошено на ова колку за да ја проба, ама не се сеќавам дека имаше било каква публика низ флиперниците. Првите две, особено Midnight Wanderers, се причината зошто овој наслов е толку незаборавен и важен за генерацијата што израсна на флипери. Иако можеби не е подобар од другите Capcom класици, заслужува шанса и денес, особено ако сакаш да видиш до кај можеш да стигнеш со "еден жетон". Плаче за некаква освежена верзија, штета што ретко било која од тие флиперски приказни доживеа нова помодерна инкарнација.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment