Откако лани премиерно се прикажа на Канскиот филмски фестивал, Vivarium деновиве е конечно достапен и за нашите домашни карантински гледачки маратони. Нетрпеливо го чекав уште од првиот трејлер и мило ми е што до сега успеав да се заштитам од други дополнителни детали и спојлери. Филмот ми понуди малку поразлично искуство од она за кое мислев дека ме подготвил, меѓутоа сум доволно задоволен за да го одвојам како највпечатливиот од тие што успеав да ги извртам во оваа долга недела.
Vivarium е фино мало трилерче со научно-фантастична нота на ирскиот режисер на Лоркан Финеган кое според тоа за колку кратко постигна силен поларизирачки ефект кај публиката, очигледно не е за секого. Или ќе уживаш или ќе те остави да патиш по тие девеестина минути. Vivarium никогаш не смета дека ти должи повеќе од тоа што го нуди и како таков сосема можам го ценам. Донекаде можам да се сложам дека би бил пофункционален со покомпактно времетраење, како епизода од антологиска серија или краток филм, ама ако успее да те закачи нема ни да осетиш дека е саат и пол.
Млад пар (Џеси Ајзенберг и Имоџен Путс) се во потрага по нов заеднички дом и завршуваат кај еден крајно сомнителен агент за недвижнини кој ќе ги одведе во ново изолирано маало каде што сите куќи изгледаат идентично. Куќите имаат убави дворчиња, уредни тревници, големи соби, ѕидови и мебел во пастелни бои, баш онака за идилично домување. Како Вес Андерсон да ги проектирал. Додека потенцијалните купувачи разгледуваат наоколу агентот го снемува и кога решаваат да си заминат, сфаќаат дека не можат сами да го најдат излезот од огромната населба.
Не само што куќите изгледаат исто, туку и броевите им се повторуваат, па така бајковитиот впечаток постепено почнува да се претвора во бескраен лавиринтски кошмар. За ситуацијата да биде дополнително усрана, кога после вртење кругови повторно завршуваат кај куќата што ја разгледуваат на почетокот, таму ги чека бебе со порака дека ако сакаат да излезат од ова, ќе мора да го израснат.
Филмот иако е сместен во огромна населба, успева да биде гадно клаустрофобичен и непријатен. Се стреми да ја одржи тензијата дури и во моментите кога некои работи стануваат очигледни и предвидливи, па затоа разбирам доколку некој прерано се разочара. Сепак, онаму каде што потфрла со инвентивноста, компензира со изразен визуелен стил и амбиент. Контрастот меѓу пастелната удобност и хоророт во приказната е дел од тој дозиран баланс. Затоа и некако не ми дозволува да ситничарам дури и за моментите каде што тежнее да протне "големи" теми за да се направи попаметен одошто навистина е.
Најважно е што се одржува како кохеретна целина без да се заплетка во сопствен наративен лавиринт и да ја крепи мистеријата со некои непотребни шпекулации. Внимателно оди таму каде што се обидува да стигне без оптеретеност дали било кој би имал замерки за дестинацијата. Успешно си игра со сите работи кои располага, без да осетиш дека нешто е вишок или па дека премногу недостасува.
Најважно е што се одржува како кохеретна целина без да се заплетка во сопствен наративен лавиринт и да ја крепи мистеријата со некои непотребни шпекулации. Внимателно оди таму каде што се обидува да стигне без оптеретеност дали било кој би имал замерки за дестинацијата. Успешно си игра со сите работи кои располага, без да осетиш дека нешто е вишок или па дека премногу недостасува.
Ако ти се гледа како некои несреќници се снаоѓаат во чудни надреални ситуации својствени за филмови како Cube или епизоди од The Twilight Zone, ова е тоа. Иницијалната идеја е супер-интригантна, актерите соодветно ја носат гротескната неприлика за постојано да сочуствуваш со нив и плус има опширна понуда на незаборавни моменти кои сигурно ќе ти се вдомат на подолго ако дозоволиш.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment