За некој што тврди дека е голем фан на браќата Коен, некако многу лабаво го игнорирав The Ballad of Buster Scruggs речиси две години. До тој степен што некогаш кога ќе налетав на насловот бев изненадно затекнат од неговото постоење. Неделава The Ballad of Buster Scruggs конечно се осигура никогаш да не го заборавам, па и два пати да го изгледам во рок од неколку денови за поубаво да си ги утврдам впечатоците. Сега ме намести и пред комплицирана мисија - да пробам респективно да го доловувам без спојлери.
The Ballad of Buster Scruggs е антологиска збирка од шест кратки вестерн приказни кои немаат баш допирни точки, но на сличен начин романтизираат некои автентични аспекти на Дивиот Запад. Некои од нив се занимаваат со неодоливо карикатуризирање на каубојски преданија и тропи, други истражуваат некои помрачни и посериозни слоеви од тој свет, па можеби ќе те изнесат на кратка пауза за да ги испроцесираш. Уште од првата приказна за распеаниот весел пиштолџија Бастер Скрагс, ти станува јасно дека оваа збирка има неконвенционални наративни правила, а и дека не се воздржува да те испука неспремен.
Втората приказна "Near Algodones" следи слична формула, со малку порелаксиран тон и солидно време потрошено на оддавање почит кон разни вестерн тропи и школи. Веројатно кога правиш вестерн антологија некако природно ти доаѓа на почеток да си поиграш со најпрепознатливите елементи на жанрот, особено оние што се најкарактеристични за шпагети вестерни од кои еден куп клишеа се засекогаш втемелени во поп културата. Така "Near Algodones" раскажува една забегана приказна за грабеж на банка при кој работите стануваат упорно полоши и полоши за главниот харизматичен јунак. И, таман ќе се опуштиш, ќе те зашиба со нешто неочекувано на следниот свиок.
Некогаш пак некои пресврти ќе успееш да ги насетиш, ама до тогаш ќе се надеваш дека не си право. Често немилосрдната природа на приказните и тогаш ќе најде начин да ти покаже среден прст. Ептен кул. Ми се свиѓа тоа што како што течат сите овие шест приказни, тонот постепено ја губи ведрината и почнува да цапа во поматни вирчиња. Дури и кога ветува одмор на една раскошна ливада со Том Вејтс во феноменалниот "All Gold Canyon" сегмент, базиран на приказната од Џек Лондон, пак некако не успеваш да си раат.
Секој од овие шест делови е преубаво режиран и очигледно е дека браќата Коен внимавале на најситни детали. Има феноменална кинематографија и локации кои се сомневам дека се вистински, ама одлично се вклопуваат со наративите кои суптилно флертуваат со надреалното и фантастичното. The Ballad of Buster Scruggs никогаш не се наметнува како дело кое се сфаќа себеси пресериозно и си дозволува полежерни аватури, без оглед што тонот не им е секогаш највесел. Не е True Grit, ама одлично е. Има и ветерански актерски имиња чие присуство ме изненади во неколку наврати. Некои не очекував дека ќе ги затекнам баш тука.
Морав да го гледам пак цело ова. Последната приказна "The Mortal Remains" можеби најмногу заслужува второ гледање, а претпоставувам дека е и така замислена и конципирана. Лесна е за превидување и разбирање, ама многу симпатично се обидува да ти го одвлече вниманието за да си го спроведе трикот што мораше да биде испочитувано со прегледување. Некои детали од целото тоа можеби и ќе ги пропуштиш на првото, особено ако уште ти се натежнати импресиите од претходната, исклучително емотивна "The Gal Who Got Rattled". Ќе си помислиш дека "The Moral Remains" намерно те пречекува расеан после таква дистракција.
Омилен дел од The Ballad of Busters Scruggs ми е "Meal Ticket" со Лиам Нисон и Хари Мелинг. Парче кое е можеби најмногу независно од сетингот, речиси безвременско. Сите приказни овде за релативно кратко време успеваат да ја воспостават таа емотивна конекција помеѓу ликовите и публиката и исходот е секогаш ефективен. Но, "Meal Ticket" се труди да создаде една покомплексна, нијасирана врска каде што е најмногу евидентен тој сензибилитет карактеристичен за браќата Коен. Во моментот кога ќе почнеш да сочуствуваш со ликовите и да бараш смисла во нивното платонско другарување, едноставната приказна е претворена во зашибан ролеркостер кој застанува во моментот кога е речиси целосно распаднат.
Тој неповторливив разорен тон на "Meal Ticket" некако ми го двои ова од целината како сегмент што долго ќе ми се врти во глава и повремено ќе ме вознемирува. Тука ми стана јасно дека оваа антологија е ништо помалку од ремек дело, дури и ако не котира којзнае колку високо во однос на традиционално долгометражните остварувања на Итан и Џоел Коен. Иако форматот на The Ballad of Buster Scruggs е различен, раскажувачката моќ и вештини за создавање на подвижни слики на браќата се присутни во целост. Уште не ми е јасно како сум успеал да го пропуштам ова.
No comments:
Post a Comment