Иако има уште два месеци до крајот на 2014, некако ми се прави листа на стварите што ми се најслушани, а излегоа оваа година. Ако се решам да ја терам листава и понатака, најдобро ќе биде да почнам со четири. Сакав поинаку да почнам, со драм ен бејз, ама тие албуми од оваа година, во следна прилика, во посебно купче. Ги има многу, добар дел од нив се феноменални и обавезно ќе се потрудам да ги излистам со некој коментар како овие четири. Еј да, затоа дисклејмер. Не се рецензии овие доле. Секогаш кога за нешто на блогов ќе кажеш дека е рецензија, умира по едно слепо маче. Океј, чим е тоа јасно, идеме...
Океј, Sleep Party People ми се едно од најдобрите откритија во животот. Среќен сум и се тапшам често по рамо што ги примив во животот, што постојат, и што Брајан Бетс создава и музика надвор од нив, да ме држи сит додека не излезе нешто ново SPP. Пред неколку години (веројатно непосредно после издавањето), налетав на првиот самонасловен албум и тотално го изгубив срањето. Ми предизвика сосема нови чувства, без збунет од тоа што го слушам, среќен и потиштен во ист момент. Некаква пријатна меланхолија? Кога ги видов зајачките маски и контекстот со "зајачките" вокали, ми стана јасно дека воопшто нема потреба да ја третираме оваа музика како да е од планетава. Бетс со третиот албум малку отскокнува од претходните. "Зајачките" вокали се некако "прочистени", повеќе доминира неговиот глас со други ефекти, едноставноста на самите композиции се губи во некои покомплексни структури, па дури имаат и гости. Можеби за сметка на тој прогрес некако е занемарена интимноста што ја нудеа претходните два албуми, но во никој случај искуството не го губи интензитетот.
Не постои ништо негативно за Slipknot, а да не сум го слушнал. Така што сите муабети за тоа колку се позери, корпорациски неквалитетен продукт, музика за тинејџери и шта ти ја знам, одамна научив да ги филтрирам. Slipknot ми се бенд од детство, и можеби ги напуштив како редовен фан некаде околу третиот албум, ама знам да си приредам Slipknot "периоди" низ годиниве. После цели шест години, смрт на еден член и губење на друг, вадат албум посветен на првиот спомнат. И, тука паѓаат сите хејтерски муабети во вода, затоа што е ебано очигледно дека дека албумов е искрен до коска, инспириран од смртта на Пол Греј и она што го поминувале справувајќи се со тоа. Не е "стариот добар" Slipknot, меѓутоа не е ни последните два албуми. Сосема поинакво чудовиште е, составено од сите емоции што може еден човек да ги осети (и го има најлошиот омот во историја на музика). И, никако не ми е јасно, зошто најдобриот материјал на The Grey Chapter е третиран како бонус... А, да. Spoiler alert, деца: Тинејџерскиот бес, 10 години покасно се канализира преку алкохол и пишување по блогови.
За ова ми е искрено најтешко да пишам. Веројатно поради истата причина не пишувам и за книги на Crapwerk. Некако не се осеќам компетентно на пишан збор да муабетам со пишување, а особено кога станува збор за нешто волку големо и моќно како албумов. Марчело почнав да го следам некаде пред Treća strana medalje, да не речам опсесивно. Океј, не толку опсесивно, се имаме сликано, не му дремам пред зграда. Ме остава нем со способноста и талентот за раскажување приказни, искреноста и елоквентноста. Светот на Марчело и светот околу него, воопшто не е сјаен, и тоа одлично го доловува на албумов. Дефинитивно му е најзрелиот материјал до сега, најморбидниот и реално, најреалниот. Како што и сам кажува, поентата на Напет Шоу, е да го насочи вниманието кон она што навистина се случува, наспроти реалноста што се шминка со реалните шоуа. Напет Шоу звучи како задимен замрачен бар, како театарска претстава, како проштално писмо. Од моментот кога излезе нема ден без да биде преслушан. Сосема случајно, Марчело вади албум баш во период кога.. ми се слуша Марчело.
Hard Believer
e албум за оние сиви облачни грозни денови кои се баш она што ќе го
видиш кога ќе погледнеш од дното надоле. Доаѓа директно од матичниот
лејбл на Bonobo. Fink е Фин Гринал, британец со акустична
гитара и глас што ќе ти предизвика морници по грбот, доколку нели, не си
робот без емоции или латентен хомосексуалец што упорно глуми алфа
мажиште и "не слуша педерска музика". Hard Believer нуди спор,
мелахноличен инди фолк рок, на моменти звучи и блузерски и трипхоперски,
испрскан со суптилна електроника, дури има и кавер на Nirvana. Имав прилика пред албумов убаво да ја прочешлам дискографијата на Fink, и иако не е Perfect Darkness, е доста солиден во однос на претходните. Можеби и немаше да се најде на листава, уште бев навлечен на Perfect Darkness, ама го заслушав некако случајно и ми се пикна под кожа.
1 comment:
Сакаш да кажеш дека ако Slipknot не беа туркани од музичката индустрија ко што ДПМНЕ го турка Тодоров да биде министер по нешто по секоја цена ти ќе знаеше и ќе го „доживуваше“ бендов?
Post a Comment