Firewatch ме фати неспремен. Како шумар што решил да се олесни под некое дрво за само неколку минути подоцна напнато да разменува поглед со мечка која дише непријателски. Прво, со сентименталниот вовед кој не очекував дека може да ѝ даде таков тек на мојата рекласирана вечер, а потоа и со преубавата графика која успеа да ми го вознемири хардверот повеќе од The Witcher 3: Wild Hunt. За играта знаев многу, многу малку детали.
Знаев дека е некаков вид на walking simulator придвижуван од дијалози помеѓу двајца ликови кои комуницираат единствено со токи-воки, сместен во дивина во Вајоминг. Исто така знаев дека една од главните состојки е трилерска мистерија, па затоа се воздржав од било какво читање и гледање трејлери. Хенри, главниот лик со кој ќе играш во овие три-четири часа колку што трае играта, заминува на привремена работа во изолирана шума каде што од висока кула треба да ги известува надлежните за евентуален чад и пожари. Единствениот човечки контакт на Хенри е Дилајла, неговиот супервизор, која исто како него, мирот и спокојот го бара на слично работно место, но во друга кула.
Firewatch генерално се фокусира на врската која играчот ја развива со шармантниот глас од другата страна, преку повеќе опции за дијалог кој може да ја однесе во различни насоки. Иако слободата на движење е ограничена и настаните се линеарни, ликовите имаат постојан развој кој паралелно прогресира и со она што се наоѓа долу меѓу дрвјата. Претпоставувам дека приказната би се одвивала исто без разлика која опција за дијалог ќе ја избереш, но поентата е многу поедноставна отколку што можеби играта ќе те наведе да мислиш. Хенри и Ди се соочени со неколку мистериозни случувања во шумата кои ќе ти отворат многу насоки за размислување, па ќе заборавиш дека е возможно да постои и обична човечка приказна. Затоа и толку многу луѓе се разочарани од крајот. Не би откривал многу, но го разбирам ефектот. Поголем проблем е тоа што трае премалку и завршува баш во моментот кога ќе си најмногу инвестиран.
Потенцијалот е секако преголем. Опкружувањето е совршено за било каква хорор приказна, за натприродни мистерии, а кратко по воведот, паранојата која ти ја сервираат ликовите и искуствата надвор од кулата дополнително создаваат простор да бараш многу повеќе. Firewatch тоа што го прави, е толку совршено што некако ми е разбирливо зошто не е тешко да останеш рамнодушен. Целта е постигната и воопшто не се обидува да биде фер кон твоите очекувања, но тоа е сосема во ред. Можби главниот виновник за очекувањата е начинот на кој што се рекламира играта, претпоставувам доколку загризев предвремено ќе бев и јас во разочараниот табор. Задоволен сум со ова. Единствено воведот е поемотивен од тоа што следува понатаму. Мислев дека ќе играм депресии што ќе ми го шутнат столчето, но не. Изненадува и со количината на хумор и начинот на кој прави да се чувствуваш пријатно и топло, дури и кога Хенри и Ди ја подгреваат тензијата со претпоставките за тоа околу нив.
Campo Santo се погрижиле Firewatch да изгледа перфектно. Секое парче од природата е за воодушевување, па така друг проблем што го имам со играта е што слободата на движење е толку мала. Не можеш да ја прерипаш секоја препрека, не можеш да се качиш на секоја карпа, а некогаш нема да поминеш и низ најобични грмушки. Илузијата што ја создава дека се наоѓаш на некој огромен простор, често пати овие работи можат да предизвикаат блага клаустрофобија, но бидејќи во главно си сконцентриран на притискање на копчето за комуникација, поголем дел од времето се лесно занемарливи.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment