Назад во Aзерoт (втор дел)

Нешто како продолжение на дискусијата за Cataclysm. Измеѓу е постот за првите впечатоци од Mists of Pandaria.

Деновите кога RIFT почна да замирисува на мрша, роденденскиот поклон од екипата од маало и колегите од работа ме врати назад на стари пороци. Веќе втор месец како играм World of Warcraft. Свеж старт на нов, солидно населен сервер (Draenor) и веќе привршувам со содржината од Cataclysm, барем со делот кој е доволен за да дојдам до континентот Пандарија. Изминативе месец и пол, ги видов повеќето промени кои сакав да ги видам (дали?) во стариот свет, како и новите зони кои дојдоа со експанзијата. Сега откако сум спремен за Mists of Pandaria, време е за краток осврт. 

Cataclysm е најслабата WoW експанзија. Не можам да кажам најлоша, бидејќи успеа да ме држи заинтересиран поголемиот дел од времето. Веројатно промените кои уште толку придонесоа за упропастувањето на заедницата и содржината која не вреди да биде платена како посебна експанзија и ја залепија етикетата на експанзијата како најлоша, меѓутоа и не е баш така. Барем јас можам да издвојам неколку незаборавни моменти кои и даваат поени на Cataclysm. Тука за прв пат квестањето се оддалечува од концептот на "убивање 10 свињи", квестовите се поинтерактивни и дури има и неколку незаборавни приказни, претставени и со феноменални синематици. Пример, доаѓањето во секоја од новите зони е проследено со епска дешавка која нема да остави ниту еден фан рамнодушен. 

Од зоните наменети за +80 левел, прва ја видов планината Hyjal. Местото е легендарно и игра битна улога во историјата на Warcraft. Пред неколку години на еден од приватните сервери имаа проработено некаква верзија од Hyjal каде што се фармаа некои и глупости, но ова е тука е баш тоа што одамна се чекало. Додека летав кон џиновскиот Nordrassil, го сретнав Deathwing и потоа следуваа серија квестови кои ги разјаснуваат стварите што се случиле таму. Дури и Malfurion е вратен од Emerald Dream, и ме изненади зошто не ни знаев за ова. Hyjal е точката каде што старата историја на Warcraft на некој начин се поврзува со тековните настани. Blizzard се мајстори за приказни и тука некаде ми докажаа дека дури и она што изгледа бесмислено, знаат како да го изведат за да биде добро. 

Oткако пројдов неколку денови таму, приказната ме однесе до Deepholm, огромна подземна пештерска зона исполнета со кристали. Мрачно и пусто место кое мислев дека брзо ќе го напуштам, се додека не стигнав до квестовите на бродот. Еден од најинтересните квестови што ги видов до сега во експанзијата. Да не се брзав за Uldum, ќе ги довршев и останатите приказни.

Uldum ми е дефинитивно омилената зона од Cataclysm. Целата зона е инспирирана од египетска митологија. Во Uldum се наоѓа и еден лик за кој завршив така поголем број квестови. Архелог е, и се вика Харисон Џонс! Да, тоа е тој и нуди една палета квестови кои може да се сместат во листата на најинтересни квестови од цела игра. Има еден куп Индијана Џонс референци кои лесно успеаа да го поткупат Инди фанот во мене. Сепак, не е толку безобразно како што звучи, приказната со Харисон Џонс си има стандарден WoW фазон. Имам уште квестови останати во Uldum кои ќе ги завршам откако ќе ја видам Пандарија. 

Две зони веројатно остануваат за во иднина. Vashj'ir е подводна зона од каде што избегав после десетина минути и веројатно ќе се вратам таму кога ќе немам апсолутно ништо друго за правење во играта (никогаш значи?). А, во Twilight Highlands само се прошетав и на 85-ти левел ги правев квестовите со кои го превземаш Dragonmaw Port. Ми изгледа крајно интересно, ама немам време. Викендов ако имам време за играње, сакам да ја видам Пандарија.