Осврт на Star Wars: The Force Unleashed

Има веќе една недела откако почнав да ја играм Star Wars: The Force Unleashed на PS2. Бидејќи беше најавувана долго време, а и исхајпана максимално, очекував навистина добра игра. Приказната е генијална, за тоа веќе доволно зборував (остана да ја ислушам и аудио книгата), па следи мал осврт на играта.

Впечатокот што ми го остави при првото играње, секако дека е се уште присутен и стојам речиси зад се што кажав претходно. Иако, генерално тоа би било тоа, изиграв доволно од The Force Unleashed за да можам да ја критикувам играта како што сакам и мислам дека треба. Прво да кажам, имам обичај игрите што ми се допаѓаат да ги играм споро, со недели, па дури и со месеци (Tomb Raider: Legend ја играм од јули и уште не сум ја завршил). Сакам да уживам во игрите, да ги играм полека и без брзање. Не гледам задоволство во поминување игра за еден ден.

А, Star Wars: The Force Unleashed и покрај сите убавини што ги нуди, е досадна, репетитивна до тој степен што на моменти е крајно фрустрирачки да се игра. Ајде, ќе почнам со негативните особини. Како што кажав во претходниот текст, играта е клон на Devil May Cry. На моменти е како да играш Devil May Cry со Star Wars скинови. Но, тоа и не е некој минус, така да ќе продолжам понатаму. Која е формулата на The Force Unleashed? Кратко видео, неколку минути тепање на Стормтрупери или непријатели од сличен карактер (различен скин), собирање енергија/force points/кристали/некакви кутии и на крај на нивото има бос со лајт-сејбер кој се победува со иста финта како и другите босови. Потоа следи краток видео клип и одиме од почеток.

Токму поради ова (и поради лошата верзија во која не работи save-от на среде ниво) играм по едно-две нивоа дневно. А, исто така ми пречи и тоа што мора да се движиш по однапред зацртана патека, без никаква можност за шетање низ околината која изгледа навистина добро. И, како капак на се, играта е прелесна и не е којзнае каков предизвик. Одиш, тепаш со лајт-сејберот и Силата, босот го тепаш со "брзи/спретни прсти" финта и толку.

Тогаш, што е светлата страна? Можноста да одиш со лајт-сејбер во рака и да тепаш буквално се што ќе мрдне. Тоа е и главниот штос на играта и функционира одлично, и покрај мааните што ги набројав погоре. Има некои мали ситници што ја прават уште посимпатична, како на пример кристалите со кои можеш да си ја смениш бојата на лајт-сејберот, разните облеки што се добиваат со секое ново ниво, новите финти за користење на Силата, итн...

Генерално, играта е добра. Ако треба да ја оценам од 1 до 10, добрите и лошите страни ќе ги избалансирам со една солидна седумка. Не е тоа што очекував, но игрива е и успеа да ми го задржи вниманието. Уште да си најдам подобра верзија каде што ќе работи save-от. Најмоќната страна на играта е сепак приказната и кратките видеа што ги има измеѓу нивоата. Со оглед на тоа колку играта е популарна (за една недела се проададени 1,5 милиони копии), може да се надеваме барем на анимиран филм кој ќе ја прикаже приказната онака како што заслужува да биде видена.

За крај, графиката на PS2 е супер, го извадиле максимумот. Толку може денес PS2.