Неколку пати низ годиниве имам пишувано за последната Lost сезона на блогов. Дури и за секоја епизода посебно кога се прикажуваа недела за недела. Баш ги читав деновиве додека ја прегледував пак. Лошо ми се напишани, ама симпатично е каков ролеркостер ми било првото гледање на сезонава тогаш. Серијата успевала да ми го менува мислењето со секоја епизода. Моите очекувања беа едни, а приказната тука се тркала во комплетно друг правец.
Науката е речиси целосно фрлена низ прозор во последната сезона. Повеќето објаснувања за долгогодишните мистерии се основаат на "магичните" својства на Островот, што еве и денес ми изгледа како лесен и неинвентивен обид за сценаристите да се спасат од отсуството на вистинскиот план за расплет. Воглавно целиот Остров би можел да се објасни и од некаков псевдонаучен агол, меѓутоа тоа некаде го одморија по пат и го заменија со помалку привлечни алтернативни одговори. Проблемот е што двете толкувања не успеваат целосно да се вклопат едно со друго, а се осеќа дека фали многу малку.
Серијата постепено ги замени физичарите и другите научници со луѓе со натприродни моќи. Од мистериозни комплексни научни равенки спадна на магично светло во пештера. Можеш да си замислиш дека се работи се едната иста проблематика посматрана од различни перспективи, ама нешто упорно надостасува за цврсто да го установи тоа. На крај сам ќе си го избереш конечниот одговор зашто не е директно сервиран. Навистина е штета за пропуштениот раскажувачки потенцијал на Lost. Не дека ми е нарушен впечатокот, ама знам дека можевме да добиеме многу повеќе.
Последната сезона воведува нешто што е познато како "флеш-сајдвејс". Таквите паралелни приказни фокусирани на еден лик во моментот се дел од самиот почеток на Lost. Прво како "флешбеци", потоа "флешфорварди", а сега концептот е комплетно нов. До самиот крај на сезоната те наведува да мислиш дека бомбата што експлодира на крајот од петта сезона создала алтернативна реалност каде што Oceanic 815 безбедно слетува во Лос Анџелес. Ликовите таму водат различен живот, а постепено низ сезоната дел од нив почнуваат да се "присетуваат" дека некогаш биле на некаков остров.
Концептот како таков е одличен, свеж и возбудлив, меѓутоа објаснувањето на крај дека во таа реалност се сите всушност мртви, беше моето најголемо разочарување кога за првпат го гледав финалето на серијата. Од самиот почеток на серијата беше присутна теоријата дека ликовите се наоѓаат во некакво "чистилиште", па одлуката на сценаристите сепак да го понудат тоа во некаков облик ми изгледаше прилично глупава. Значи, Островот е технички изворот на "животот, смртта и преродбата", па оттаму алтернативната реалност е визуелната репрезентација на моќта на изворот? Ако светлината во изворот е изградена од фотони, а фотони не искусуваат време, дали тоа доволно ја поткрепува таа теорија?
Баш преку тоа "патување низ време" Островот успеваше да лечи рани, да враќа мртви во живот и да им дава вечност на ликовите? Пак е само теорија на крај што публиката сама си ја прифати. Ја прифатив и јас некако низ годиниве, ама на последново прегледување пак до некаде ми личи на евтин штос. Разбирам дека е во духот на серијата да раскажува паралелни приказни надвор од Островот, ама сезоната веројатно ќе беше многу ефективна доколку бевме поштедени од ова или барем ако беше нешто поинаку истретирано, наместо на архаичниот начин кој го добивме.
Секако, интересен е погледот во животите на ликовите на ликовите доколку не завршеле на Островот, меѓутоа објаснувањето беше дочекано со потсмев, па веројатно функционира за многу помал дел од публиката. Од денешна перспектива сум некаде на средина. Ја ценев неизвесноста на таа алтернативна реалност првиот пат, ама кога сега го знам штосот некако е помалку функционално, на моменти дури и вишок. Тоа време можеше да биде искористено за многу повозбудливи и долготрајни работи што ќе ја збогатеа целата приказна. Како на пример, повеќе работи од типот на тие во мини-епизодата The New Man In Charge.
Многу од долгогодишните мистерии се разрешени тука, ама некои од одговорите создаваат нови прашања и нови прашања. Сигурно ако почнеш да ги одговараш нема крајот да им го фатиш. Веројатно најголемиот пропуст на сценаристите е што ја имаат баталено оригиналната идеја за вулканот на Островот. Уште во трета сезона се обидуваат да го позиционираат како клучна локација и средство за изворот, меѓутоа буџетот не дозволил вулканска ерупција, па е заменет со магичната светлечка пештера. Вулкан би бил поефективен во контекст на сите случувања до тогаш.
Црниот чад има поголема смисла да потекнува од вулкан. Пепелта која го држи Човекот во Црно во заробеништво би потекнувала од истиот тој вулкан, а сигурно би делувал и како поголема, барем визуелно, закана за уништувањето на целиот Остров. Наводно тој дел од буџетот бил потрошен за да изгради сетот за Храмот на Доген, а не сакале да штедат за нешто што веројатно би изгледало полошо од крајната сцена на Мустафар во Revenge of the Sith.
Мелодрамата на крајот од Lost е исто така помалку функционална од првиот пат кога го гледаш финалето. Врската што ја имаш со ликовите потекнува од години активно следење на серијата, па грижата за нив само еднаш може да ја достигне таа точка за да го има истиот емотивен ефект. Десет години подоцна се сведува повеќе на носталгија и има многу помала тежина. Не успева да те разнежни како некогаш. Тогаш не беше само крај на серијата туку привршија и едни фини дружби што ги теравме со години по кафиња после секоја нова епизода.
Lost ми останува и понатаму омилената серија, заедно со Breaking Bad и BoJack Horseman. Зависи на кој ден го одговарам прашањето, ама пак е тука во овие три. Мило ми е што пак се решив да ја прегледам и покрај тоа што ме спречи цел март да гледам или читам било што друго. Уште се држи и вреди да се прегледа пак. За десет години, сигурно ќе ја изгледам уште еднаш. Сега еве конечно може да продолжам кон следната ствар. Се надевам дека веќе нема да сонувам палми и поларни мечки секоја вечер.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment