Првиот Pacific Rim ми беше еден од најпривлечните блокбастери минатата декада. Како може да не сакаш филм каде што човештвото војува против џиновски чудовишта од друга димензија користејќи mecha роботи со сличен таков џиновски габарит? Концепт што можеби е посвојствен за аниме, профункционира одлично на филм. Вториот дел, Pacific Rim: Uprising, не беше ни малку лош, ама некако не го достигна ефектот на првиот од 2013, па не успеа да ја отпочне мултимедијалната франшиза на која толку се надевав.
Баш поради Uprising нема да видиме трет филм во скоро време. Самиот Дел Торо пред некој месец изјави дека нема никакви планови да го гура ова понатаму, а ниту приметив дека некој друг има волја или доверба да инвестира во ново продолжение. Штета. Сепак, Pacific Rim конечно реши да пркне малку и на друг медиум. Викендов излезе аниме серија со седум епизоди - Pacific Rim: The Black. Пукнат за нов материјал сместен во овој универзум, ја сркнав во две седнувања. Два и кусур саати, отприлика колку еден долгометражен филм.
Но, за разлика од првите два филма, Pacific Rim: The Black малку неефикасно се справува со концептот. Pacific Rim аниме звучи како супер идеја, тематски таму и припаѓа приказната. Меѓутоа, филмовите функционираа баш поради тоа што успешно го извлекоа тој специфичен аниме шарм надвор од неговиот матичен медиум. За сега тие ствари да се добри и како аниме, треба приказната да е малку повешто склопена. Pacific Rim: The Black има океј основа за интересна приказна, само што неуспешно трупа глупости една врз друга со надеж дека нема да се занишаат и распаднат насекаде. Што и се случува неколку пати, за жал.
Две генерични аниме деца на Јегер пилоти се оставени од родителите во некоја австралиска вукојебина, навидум во безбедно засолниште. Еден ден децата туку-така наоѓаат неактивен Јегер наменет за тренирање пилоти и откако ќе го активираат, нив ги наоѓа каиџу кое сака да ги дигне на клоци и нив, и Јегерот и сè што преживеало тие пет години во пустината откако Јегерите заминале на друг фронт. Па, така децата некако ќе успеат да куртулат од разбеснетото каиџу и го фаќаат патот накај Сиднеј каде што се надеваат дека ќе ги најдат нивните родители.
Премисата не е толку лоша, ама Pacific Rim: The Black прави многу малку со неа, што ме тера да помислам дека можеби ова требало да биде долгометражен аниме филм што некој решил да го искасапи и развлече во седум епизоди. Отсуствува чувството на опасност и очај од каиџу заканата карактеристично за филмовите, а човечките негативци имаат глупави и неиздржани мотиви кои никако не може да се порамнат со ситуацијата во која се наоѓаат. Оттаму, никогаш не можеш да осетиш дека протагонистите се навистина загрозени.
Не бев стигнат ни до пола кога почна да станува напорно. Седум епизоди се премал простор за ваква нефокусирана приказна. Упорно се стреми и да ја надополни митологијата со некои нови фазони, ама времето за убаво да ги испегла и вклопи во веќе постоечкиот наратив е прекратко, a придонесот кон Pacific Rim универзумот е едвај забележлив и безначаен. Можеби замислувале и втора сезона за да градат врз овие концепти, можеби и ќе ја има во иднина, меѓутоа како да заборавиле дека и ова што го имаат тука треба да опстане самостојно.
Не знам дали би можел да го препорачам ова. Ако си фан на Pacific Rim, веројатно е океј за едно гледање. Како аниме е едноставно досадно. Не се ни труди да те воведе во големата слика, па така што ако немаш предзнаење од филмовите, веројатно е уште подосадно. Pacific Rim гледаш за тепачките пред сè, не за драматичната фамилијарна динамика. Има еден куп подобри mecha аниме серијали кои може да ти ги задоволат потребите и за едното и за другото. Единственото стварно позитивно за Pacfic Rim: The Black е анимацијата, ама тоа е далеку од доволно за прелазна оценка.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment