Порталот што ги донесе чудовиштата од дното на океанот и запретија со истребување на човештвото, немаше шанси да остане затворен. Неговата неактивност дури и некако долго потраја. Првиот Pacific Rim од 2013 го сметам за најоргиналниот блокбастер во последните десетина години. Не е адаптација на стрип, книга, линија играчки, не е ни римејк, ниту дел од голема франшиза, туку само својствено ги користи елементите од 'mecha/kaiju' жанрот.
Можеби поради непрепознатливоста на марката, Pacific Rim не успеа да завземе поцврста позиција кај публиката, меѓутоа сепак заработи солидно за да го обезбеди продолжението кое пред некоја недела конечно изби во кино-салите. Од сите овие "големи" филмови годинава Uprising е единствениот околу кој бев и сум уште возбуден. Ме интересираше во кој правец ќе ја тера приказната, како ќе гради врз фолклорната основа од кецот, дали ќе успее да го повтори шармантниот настап, но пред сè сакав да видам како џиновски роботи управувани од луѓе ќе се тепаат со интердимензионални монструми слични по размер.
Тоа е всушност р'бетот на овие два филмови, спектакуларните битки помеѓу две колосални сили се средството со кое Pacific Rim цели да ти го освои вниманието. Тоа и очекував да го гледам во Uprising, порталот пак да се отвори и да ја трансформира Земјата во поле каде што уште еднаш две цивилизации ќе си докажуваат чија големина е побитна. Uprising не отскокнува многу од оваа поставка, но додека стаса до таму се обидува да биде инвентивен со малку поразлични идеи кои претежно супер функционираат.
Не само што нуди поблизок поглед на свет кој пред десет години бил разорен од чудовишта и роботи, туку заканата ја освежува со нови методи и мотиви. Хронолошкото поместување на приказната носи и нови ликови. Дел од нив се можеби неколку нијанси послаби од оние од првиот дел, но бидејќи филмот почесто гравитира околу комични ситуации нивната функција е соодветна. Да, Uprising е некако поблаг и повесел. Не можеш од ваков тип филмови да очекуваш да се доживуваат себеси премногу сериозно, но овде нивото е спуштено подолу.
Можеби отсуството на Гилермо Дел Торо е причината за малата промена на тонот, но Стивен ДеНајт надоместува со најаниме сцената што сум ја видел на филм која нема да ја спомнам поради спојлери. Во тој момент заборавив на сите невешти ситници, неконзистентната логика и начините за да се победи вакво каиџу и секој пат кога успевав да предвидам сцена. Некои пресврти тука и таму воспоставуваа баланс, меѓутоа таа сцена ме потстана од седиште.
Иако Uprising во моментов ја поларизира западната публика и критика, фетишот на кинезите за џиновски роботи сигурно ќе успее финансиски да го поткрепи следното продолжение. Мислам дека како филмски серијал има уште снага пред да го изгуби мирисот на ново или да почне да се пародира себе. Крајот на Uprising веќе го наговести следното продолжение, па верувам дека ќе сум повторно таму. Забавата е речиси беспрекорна.
No comments:
Post a Comment