Годинава не е ниту на пола, ниту при крај, а баш тогаш сакам да склопувам вакви листи. Сега ќе мора делувам "вонредно" зошто веќе се натрупаа доволно изданија од 2016, па би сакал да поразговарам за некои од нив. За омилениот веќе се одлучив. Уште не се појави албум што ќе ми го симне Tell Them It's Winter на Ed Scissor и Lamplighter oд врвот на листата. Тоа е вонвременско ремек дело и веројатно би можел да напишам и нова перспектива сега откако веќе месец и пол не престана да ми свири. Со секое следно преслушување фаќам некои нови детали што можеби ми се слизнале претходно.
Bо оваа прва збирка се најслушаните и тие што ги сметам за најквалитени. За Blackstar уште не се осмелувам да пишам, од причина што не знам како да постапам со албум на Боуви, особено таков каков што е овој. Ќе се обидам да поврзам неколку реченици за тоа во некоја следна прилика. До тогаш...
Откако сум во контакт со драм ен бејз како жанр, имам преслушано сè и сешто. До ден денес е единствениот жанр што редовно го следам и давам шанса речиси на секое ново издание. Следам артисти, издавачки куќи, канали, организации и пиратски дупки и мислам дека нема место каде што не сум го нашилил увото во потрага по нешто свежо и интересно. Но, барем еднаш годишно, ќе се појави нешто што комплетно ќе ми ги растревожи сетилата. Саундтрек за создавање убави спомени што после некоја година ќе ме разлигавува со носталгија.
Оваа година тој драм ен бејз албум е Electric Sun на ветеранот Logistics. Албумот за после полноќ, музиката што ти свири на весело сабајле со кафе и текстови што си ги потпевнуваш додека уморен возиш во среде мрак на автопат накај дома. Совршен е од почеток до крај. Ова е драм ен бејз каков што најмногу сакам и Logistics успеа да ми овозможи уште цел саат од тоа. Фала, брату.
Owsey создава спор, меланхоличен амбиент, што некогаш наликува на непријатната тишина на ручекот после погреб. To The Child Drifting Out At Sea е веројатно најтажниот склоп на звуци што го чув годинава, а во исто време некако успева да биде пријатен, дури и ослободувачки. Функционира поеднакво добро како позадинска музика додека си ја кречиш собата и како подлога за кататоничните моменти кога едноставно сакаш малку да си погледаш во ѕидот.
По години бесплатно раздавање музика, дистанцирање од издавачки куќи и официјални изданија, мило ми е што дечкото успеа да извади цел албум, макар и преку краудфандинг. Трудот му е искрен, генијален и прецизно ја материјализира секоја емоција што некогаш си ја осетил во живот, без разлика каква била. Освен тоа, изборот на семплови што повремено знае да ги искористи, често пати звучат многу подобро од изворниот материјал. To The Child Drifting Out At Sea е еден од најдобрите албуми во жанрот што воопшто сум ги чул, а сум преслушал многу.
Слушни: "And So You Fade Out To The Farplane", "I've Lost All Light of My Life", "Forgotten by Mankind, You Live Only In My Mind" и "Even Though I Can No Longer Reach You"
Никогаш не сум бил некој фан на Aesop Rock. Ја разбирам почитта што ја има кај публиката, сум прошол низ стариот материјал, но веројатно непогодениот момент и/или состојбата на созревањето на мојот музички вкус, не дозволиле ништо да ми клине. Бев настрана од Aesop Rock можеби толку колку што му требаше да го извади овој седми по ред албум, а тоа се некои колку, четири години? Можеби и затоа оваа "свежа" средба беше толку интензивна, зошто албумот ме грабна уште со првите секунди на "Mystery Fish". Како тазе фан, не можам да сум повеќе воодушевен.
The Impossible Kid продолжува да движи во некоја поинтроспективна територија каде, меѓудругото, ги рефлектира своите "авантури" во ќошињата на депресијата и изолацијата. Всушност, целиот албум е создаден во колиба во Орегонска шума, каде што Ian Matthias Bavitz се одмара од цивилизацијата. Албумот е целосно испродуциран од него, па музичката подлога звучи скоро совршено за приказните кои ги раскажува со некогаш тешко пробојниот вокабулар. Можеби е време да се даде втора шанса на дискографијата на Aesop Rock. Тоа ќе го направам во моментот кога ќе успеам го извадам The Impossible Kid од плеер.
Слушни: "Rings", "Dorks", "Kirby" и "Shrunk"
Берлинската електронска екипа создадена од членови на Modeselektor и Apparat годинава ја заокружи нивната трилогијска соработка. Бендот го заслушав со вториот албум. Звучеа беспрекорно и уникатно, уживав во тоа што го добив. Потоа се вратив албум наназад и ме дочека нешто што иако беше интересно, не ми легна од прва. После неколку преслушувања сфатив дека бендот точно знае што прави и дека секој прогрес кон експериментирање со различен не е случаен. Дечките се заебано талентирани.
Пролетва излезе III и се случи љубов на прво слушање. Повторно се дистанцирани од претходниот звук и тоа во насока која се поклопува со дел од IDM жанрот што го обожавам и упорно ме потсеќа на еден од најдобрите албуми на сите времиња, Untrue од Burial. Можеби навистина е така, можеби се само моите уши, меѓутоа го обожавам овој лабав Moderat звук. Природен прогрес или не, ова им е најсериозниот материјал до сега. Дури и таа поп нишка што може да се начуе низ албумот, се вклопува идеално.
Слушни: "Reminder" и "Running" зошто другите неофицијални аплоуди ги тргнале од ЈуТјуб. На III има многу подобри ствари од овие две, ама тоа е.
Ocean Wisdom е последниот шизик што стана дел од High Focus Records. За разлика од нивниот каталог кој вклучува повеќе нераперски експериментални поезии врз битови, Ocean Wisdom е млад дрзок црнец што е дојден да го одбрани потрадиционалниот звук кој го негуваат големите батковци The Four Owls. Со една разлика што Ocean Wisdom често се ослонува и на другите британски бранови како грајм и гараж, па некогаш дури знае да забега и позападно накај треп. Кул е, зошто во исто време е модерен, а пак суштината му е најраперска на светот. Chaos 93' е феноменален склоп на повеќе култури и тоа го прави толку забавен.
Дечкото е супер лиричар, меѓутоа некогаш е засенет од сопствената техничка способност за рецитирање. До тој степен што изгледа ќе му го одземе Гинисовиот рекорд на Еминем за "Rap God" со "Walkin". Брз е. Пребрз е. Еминем рецитира 4.28 зборови во секунда, а на Оушн му избројале 4.45 зборови. Не е некое мерило за квалитет, знам, ама е факт. Исто како што е факт дека за време на концертната промоција на Chaos 93' во Лондон бев таму и ја пропуштив.
Слушни: "Splittin' the Racket","Snakes and Blaggers", "Real Smooth (ft. The Four Owls)" и "High Street"
Никогаш не сум бил некој фан на Aesop Rock. Ја разбирам почитта што ја има кај публиката, сум прошол низ стариот материјал, но веројатно непогодениот момент и/или состојбата на созревањето на мојот музички вкус, не дозволиле ништо да ми клине. Бев настрана од Aesop Rock можеби толку колку што му требаше да го извади овој седми по ред албум, а тоа се некои колку, четири години? Можеби и затоа оваа "свежа" средба беше толку интензивна, зошто албумот ме грабна уште со првите секунди на "Mystery Fish". Како тазе фан, не можам да сум повеќе воодушевен.
The Impossible Kid продолжува да движи во некоја поинтроспективна територија каде, меѓудругото, ги рефлектира своите "авантури" во ќошињата на депресијата и изолацијата. Всушност, целиот албум е создаден во колиба во Орегонска шума, каде што Ian Matthias Bavitz се одмара од цивилизацијата. Албумот е целосно испродуциран од него, па музичката подлога звучи скоро совршено за приказните кои ги раскажува со некогаш тешко пробојниот вокабулар. Можеби е време да се даде втора шанса на дискографијата на Aesop Rock. Тоа ќе го направам во моментот кога ќе успеам го извадам The Impossible Kid од плеер.
Слушни: "Rings", "Dorks", "Kirby" и "Shrunk"
Берлинската електронска екипа создадена од членови на Modeselektor и Apparat годинава ја заокружи нивната трилогијска соработка. Бендот го заслушав со вториот албум. Звучеа беспрекорно и уникатно, уживав во тоа што го добив. Потоа се вратив албум наназад и ме дочека нешто што иако беше интересно, не ми легна од прва. После неколку преслушувања сфатив дека бендот точно знае што прави и дека секој прогрес кон експериментирање со различен не е случаен. Дечките се заебано талентирани.
Пролетва излезе III и се случи љубов на прво слушање. Повторно се дистанцирани од претходниот звук и тоа во насока која се поклопува со дел од IDM жанрот што го обожавам и упорно ме потсеќа на еден од најдобрите албуми на сите времиња, Untrue од Burial. Можеби навистина е така, можеби се само моите уши, меѓутоа го обожавам овој лабав Moderat звук. Природен прогрес или не, ова им е најсериозниот материјал до сега. Дури и таа поп нишка што може да се начуе низ албумот, се вклопува идеално.
Слушни: "Reminder" и "Running" зошто другите неофицијални аплоуди ги тргнале од ЈуТјуб. На III има многу подобри ствари од овие две, ама тоа е.
Ocean Wisdom е последниот шизик што стана дел од High Focus Records. За разлика од нивниот каталог кој вклучува повеќе нераперски експериментални поезии врз битови, Ocean Wisdom е млад дрзок црнец што е дојден да го одбрани потрадиционалниот звук кој го негуваат големите батковци The Four Owls. Со една разлика што Ocean Wisdom често се ослонува и на другите британски бранови како грајм и гараж, па некогаш дури знае да забега и позападно накај треп. Кул е, зошто во исто време е модерен, а пак суштината му е најраперска на светот. Chaos 93' е феноменален склоп на повеќе култури и тоа го прави толку забавен.
Дечкото е супер лиричар, меѓутоа некогаш е засенет од сопствената техничка способност за рецитирање. До тој степен што изгледа ќе му го одземе Гинисовиот рекорд на Еминем за "Rap God" со "Walkin". Брз е. Пребрз е. Еминем рецитира 4.28 зборови во секунда, а на Оушн му избројале 4.45 зборови. Не е некое мерило за квалитет, знам, ама е факт. Исто како што е факт дека за време на концертната промоција на Chaos 93' во Лондон бев таму и ја пропуштив.
Слушни: "Splittin' the Racket","Snakes and Blaggers", "Real Smooth (ft. The Four Owls)" и "High Street"
No comments:
Post a Comment