Мислев да ја завлечкам малку Assassin's Creed: Unity чисто да се испукам во последниот облик на стандардната Assassin's Creed формула пред да се префрлам на жанровски подистантната Origins, ама не. Супер си е Unity, не дека не е, само што малку почна да ме смара некаде при крај. Гејмплејот е одличен, едвај и да имам замерки за контролата што ја имаш врз ликот. Уживав и во новиот исполиран паркор што ми овозможи лежерно да навигирам низ овој Париз за време на Француската револуција, меѓутоа приказната толку фати да го обесува што веќе едвај чекав да ја завршам.
Assassin's Creed: Unity почнува ептен добро. Има нов лик, Арно Доријан. Приметив дека пробале малку да го протнат како следниот Ецио Аудиторе, со занимливи лични мотиви и шарм што некако упорно се труди да го емулира колегата од Фиренца, ама некаде по пат приказната толку омлитавува што на крај веќе и забораив зошто братов тргна во ваков насилен поход. Единствениот крај од сите игри од серијалов што ги играв до сега што не ми предизвика никакви емоции. Само олеснување дека конечно заврши. A, малку фалеше да ја рангирам играва пред Assassin's Creed IV: Black Flag.
Добар дел од тоа се должи на како е конципирана играта. Кратко интро во мисијата, па долга комплексна инфилтрација во некој објект за на крај треба да му пресудиш на некој несреќник. Не дека претходните игри двоеа којзнае колку, ама оправдувањето и позадината на мисиите секогаш биле малку посодржајни. Овде практично скокаш од мета на мета со многу посиромашни причини. Толку е празно некогаш што кога ќе се случи некоја поголема белја некако си затекнат. Пример, Братствово во Париз што му се искурчи на Арно и не сфатив баш што толку им згреши.
Можеби ако тоа натегање беше подобро објаснето ќе имаше некаков поголем ефект врз текот на настаните. Вака само испаднаа гомнари. Ништо чудно што после тоа има мисија во која крадеш вино за дополнително да си ја удавиш маката. Има еден пресврт што се случува некаде на средина на играта, ќе те шитне еден лик што ќе го превидиш уште претходно дека е малку лев и после тоа веќе не ми беше гајле што се случува. Како да развлекле за да има повеќе. Среќа играта е визуелно преубава, па некако се трпи.
Пак е воглавно супер искуство. Подобра е од тројката и Rogue, ама малку фалело да има нешто поголема вредност, да ја пуштиш бар уште еднаш за некоја година. Париз е предобро склопен, секое ќоше е детално пицнато, без разлика дали е некој гнасен сиромашен кварт или гламурозен историски објект. Во ниедна друга игра нема да видиш волку прецизно пресликан Норт Дам, а не па да се испентариш на него. Има и мисија кога си префрлен во Втора светска војна и се качуваш по Ајфелова кула. Конкретно тој момент ми е еден од најдобрите во сите Assassin's Creed игри што ги лупнав до сега. Штета што нема многу за правење низ Париз освен нели главната мисија и некои досадни споредни. Можеби за мултиплеер е позабавно, не би знаел.
Паркорот е многу пофлуиден од претходно, па можеш да претрчуваш големи дистанци без воопшто да допреш земја. Рипаш и се лизгаш по кровови, дрва, јажиња, влегуваш во згради да сметаш и на онака вознемирен народ, се бесиш на канделабри - прејако е. Ги има и катакомбите под Париз секако, а во една од мисиите ќе видиш и како се гради Статуата на Слободата. Бидејќи енџинот за оваа игра е прилично напреден во однос на другите, градот е пожив од сите други претходно. Населението е погусто од било кога, ама па од друга страна повеќе го гледав тоа како пречка отколку како предност. Веројатно има логика да биде потешко пробивањето низ гужва, ама ако само ме задржува тогаш што ќе ми е.
Има некоја механика со гужвите, ги користиш за да се скриеш од кој и да решил да те бара тој ден, ама многу подобро ми беше тоа во претходните игри. Тапа е и што тука го нема оној момент да потплатиш куртизани или некои сиромаси да те прикријат или да направат диверзија. Можеш да се "маскираш" во некој друг од околината, ама ниеднаш не ми се најде таа тактика. Малку трае и многу бргу те детектираат. Димните бомби се покажаа како многу пофункционално средство.
Инфилтрациските мисии се одлични. Барем до оној момент кога веќе сериозно ќе почнат да го тупат. Има предизвик, има многу начини да пристапиш кон целта и тоа е супер, ама приметив дека во некои ситуации не ми мораш да се прикрадеш. Рокни некоја бомба, убиј неколку стражари со отровни стрели или од оние што прават да си извадат очи меѓусебно и тоа е тоа. Затрчај се кон главната мета и после кидни низ најблискиот отворен прозор. Ова го открив откако два саати се гњавев да ја покосам Мари Левеск. Ако треба да споредам со претходните игри, оваа ми беше "најтешка".
Не ми се свиѓаше тоа што има поени со кои отклучуваш нови скилови, оружја и опрема. Системот е преглуп. Сакав да си ја играм главната мисија само, а играта е така дизајнирана да ти ја направи беспотребно потешка доколку не ги грајндам споредните. Да ми е ова единствената игра за следниве месеци ај, ама наспроти популарното мислење, озбилно немам толку време за трошење. Имаш доволно поени за да си ефикасен и со играње само на главната мисија, ама боже мој некои работи требало да ги има вон овој глупав систем.
Друго големо цепидлачење ми е тоа што игра сместена среде главниот град на Франција и работена од студио во Монтреал користи актери со британски акцент. Требаше да ја играм на француски, а не тука Наполеон да ми збори како да е од Манчестер. Многу поимерзивно би било со француски акцент отколку вака. Супер функционираше кај Ецио со италијанскиот, не знам од каде оваа чудна одлука.
Знам дека Assassin's Creed: Unity била крш кога излегла. Знам и дека ја прикрипувале за да може воопшто и да се игра. Верзијата јас што ја играв беше наводно поправената и пак среќавав некои багови каде што Арно ќе се укочеше во место со музиката во луп или ќе се заглавеше меѓу врати и прозори. Неколку пати и комплетно крешна кога пробав да влезам во менито со тие поените од погоре.
Ја скокам Assassin's Creed: Syndicate. Еден ден сигурно ќе ја играм заедно со кецот, ама сега сакам конечно да седнам натенаане на Origins и да ја тегнам додека не ми збоктиса. Знам дека е комплетно различна од сите што ги играв до сега и тоа е можеби добро. Ме занима како е изведен египетскиот мотив, отворениот свет, па дури и RPG системите. Од последните три наслови со митолошка тематика само оваа ме влече. Веќе ја купив и едвај чекам да ѝ седнам.
No comments:
Post a Comment