Уште не можам да најдам време за опуштено да седнам на Baldur's Gate 3. Не сакам само пет саати неделно да играм игри што бараат да си прва смена во школо. Ваквите од типот на Baldur's Gate си сакаат полудневна сесија или долг викенд. Не дека не можам да ја штракам и сега наместо да играм било што друго, ама имам посебен однос со серијалот што бара поспецифични услови за да ми се направи ќефот согласно. А, издробив и солиден дел од Pillars of Eternity летово, чисто да го растеретам списокот на ваквите наслови што сум сакал, ама не сум ги играл "доволно".
Знам дека долго после Baldur's Gate 3 нема да можам да играм такви RPG игри, па сакам да прошалтам и некои други пред. Каква е есенва, да не знаеш што да играш попрво. Одамна немало волкава гужва од игри. Уште Hogwarts Legacy не ја пазарев, излегоа Star Wars Jedi: Survivor, Diablo IV, римејк на Resident Evil 4, нови Tekken и Mortal Kombat, Assassins Creed: Mirage, експанзија на Shredder's Revenge, експанзија на Cyberpunk 2077. Покрај тие има едно купче инди наслови, тековна World of Warcraft за која исто ми е криво што ја пропуштам и конечно на списоков - Starfield.
Starfield е конкретната причина што денешново "слободно поглавје" се претвори во пет страни фалење на Skyrim. Не ја чекав и очекував Starfield како други луѓе, ама знаев дека ќе ја пробам. Бетезда игра е, некако не сакаш да ја заобиколиш, ама ете после неколку изиграни саати не ми даде причина да ја купам и да продолжам да ја играм. Идејата на хартија звучи супер, малтене Skyrim во вселена, само што испадна да не ми биде ни минута забавна и покрај тоа што тематиката ми е општо привлечна.
Сигурно ќе дадам шанса некогаш кога ќе биде пет пари на попуст или нешто. Малку ја чепнав за да можам да навлегувам детално што не штима, ама ни отприлика не ме заведе како другите Бетезда игри. Интрото е празно и досадно, не успеа да ме втурне во светот и дополнително ме разочара кога сконтав дека не можеш да патуваш низ вселената во реално време, туку практично се телепортираш од планета до планета. Толку не го следев развојот на играва што не ни знаев дека е ваква. После три саати играње не ми стана поинтересна.
Спореди со Skyrim и Fallout 4 ете како последни игри од истата компанија и види како успеваат инстантно да те запознаат со светот во кој се случуваат. За пола саат веќе имаш некаков осет што се случува и си буцнат да одиш да истражуваш наоколу. Во Fallout 4 си сведок на нулеарна експлозија и бегаш во скривница со семејството, а во Skyrim си спасен од егзекуција со тоа што напаѓа змеј додека замавнува џелатот.
Ниеден од ликовите што ги играш не ги очекува тие дешавки тој ден и самата нивна природа ти дава дополнителен мотив со прашањата кои сакаш да си ги одговориш играјќи. Starfield го нема тој ефективен штос. Единствено што искусив е посовремена графика и ново опкружување. Технолошки напреден сетинг наместо снегови, шуми, тундри или пост-апокалиптични американски градови. Доколку пропуштам нешто револуционерно и невидено, тоа е поради што играта не ми го понуди во моментите кога треба да се избори за моето внимание, а не ми створи ни желба да дознаам. Не можам да кажам дали е лоша, само ми беше досадна и неинтересна.
Седнав на Skyrim после не знам колку години. Специјалната едиција, таква каква што е обична без модови и со некој стар забатален сејв. Денес можеш да згазиш во Скајрим од повеќе генерации на уреди, можеш да ја играш и VR верзијата, можеш да ја скоцкаш измодирана за да изгледа современо или како сосема друга игра, па дури и да играш друга игра како што е Enderal. Толку е големо општото влијание.
Баш додека играм периодов налетав на едно видео со наслов "It Doesn't Get Better Than Skyrim" во кое ликот раскажува за неговото искуство и ме инспирираше да размислам за моите, а и истовремено од друг агол да погледнам во елементите што ја прават Skyrim толку феноменална. Мене ми беше прва The Elder Scrolls игра, можеби тоа беше само по себе доволно за толку да ме импресионира на прв поглед, покрај удобно совршениот сплет на околности во кои имав прилика да ја доживеам.
Првиот ден во Скајрим ми е еден од тие ретки моменти кои можам вака од подолго временско растојание да ги посочам како дефинирачки за мојот понатамошен однос не само со игри, туку и со општо фиктивни дела од било кој медиум или формат. Не сум ни бил свесен за тоа колку тој прв ден ми бил трасиран вкусот и кренати стандардите. Упорно ми е симпатично кога ќе фатам некој тривилијален животен момент и ќе сконтам дека е некако изврзан со Скајрим.
Иако сите имавме прво различно искуство со играта, беше од оние игри што ги играат сите во исто време, па некои работи се доживуваа колективно. Затоа и памтам кој од друштво со какви оружја преферира да игра, знам кој колку време бркал елени, каков избор направил во која приказна, а знам и кој точно ја батали играта кога требаше да ја одлучи судбината на Paarthurnax. Може ќе го прочита ова и ќе се сети. Сме се собирале во живо да си ги раскажуваме тековните авантури и секој носел сопствени приказни. Некои уште ми се во сеќавање, а никогаш до сега не сум ги сретнал во самата игра. Колку е ова бизарно и јако?
Никогаш не го доживав ова пак со ниедна друга игра. Го немам ни со World of Warcraft. Веројатно зошто цело време ми е некако присутна во животот и немам прилика да ја погледнам од толкава дистанца. Скајрим ми случуваше во неколку конкретни години, ама секое стапнување назад во тој свет ми е фасцинантно како тоа првото во 2011 кога наместо да спремам дипломска се шуњав таму на колеџот во Винтерхолд (дипломирав после некоја недела и на двете места, секако).
Не знам како успева да ми е толку интересна и во 2023. Може зошто уште ја играм како глуп и ден денес, па упорно имам работи за откривање. Никогаш не сум имал никаков "билд", никогаш не сум се потрудил да прочитам некаков водич за било кој аспект од играта. Уште не знам кое оружје е "најјако", уште пробувам од три тревки да направам напиток. Млатам непријатели со тоа што ми е интересно, иако најмногу поени имам ставено нешто што дефинитивно не ми ги прави лакот и стрелата појаки. Некогаш користам мраз и оган, некогаш ќе збрцам некого со ноже кое ми е поклон некое злобно божество. Не се знае кој што ќе го снајде.
Како сакаш играј ја играта, упорно и упорно е интересна. Ако не си ефикасен, можеш да најдеш начин да бидеш и без да гуглаш - цела авантура и да си направиш подобар меч, на пример. Ретко која игра од тогаш навака успеа да ти овоможи вакво слободно искуство. Без разлика кој и што сакаш да бидеш, никогаш нема да се осетиш дека правиш нешто погрешно или обратно од дизајнот на играта. Уште секаде одам пешки низ Скајрим, без разлика дали во тие два слободни саати ќе го завршам квестот или не. Не е битна дестинацијата ако играта ти приреди незаборавни моменти при патувањето, а ниедна друга не го прави подобро од оваа.
Никогаш ја немам комплетно завршено и уште наоѓам некои помали квестови што ми се нови. Не се сеќавам дека некогаш имав сретнато Аргонијанец што побара од мене да изгаснам светилник за да може да ограбат брод и на крај да проба да ме намести мене. Ниту памтам приказна што се поклопува со оваа и ме носи на истото место каде што двете завршуваат. Такви некои "секојдневни" дешавки за свет како што е Скајрим кои немаат врска со тие главните се посебно благце.
Некои и ги имав заборавено дека постојат, како групата Каџити што ја среќаваш наоколу и можеш да тргуваш со нив, а ако им завршиш некоја работа можеш едниот да го "најмиш" да се ашка со тебе. Кога сме кај тоа, некаде ја имам забаталено Лидија. Качи се, па види ја. Не можам да се сетам каде и што се има случено. Ја нема во куќата во Вајтран, ни Драгонсрич, ни на гробиштата доколку негде ми погинала, а да не се сеќавам. Тоа се стандардните места кај што ја бараш кога ќе ја снема. Со оглед на тоа што верзијава што ја играм ги има и истите багови од претходно, ништо чудно да е некаде заглавена во некоја пештера и да трча во ѕид. Најјако ќе биде ако се појави од негде кога пак ќе го пуштам сејвов во 2034.
Веројатно и тогаш ќе биде како жив свет, тоа е една од најфасцинантните страни на играта. Ниедна друга слична игра не се осеќа како да се одвива и без тебе во неа. Не знам како никој не се доближи до ова, иако формулата е веќе јасно позната. До сега ќе се најдеше некој да ја надгради и усоврши во нешто "поголемо", ама чим Starfield не успева да го има истиот глобален ефект. Ако го има - супер, јас до сега не успеав да го видам. Skyrim инстантно распали насекаде. Уште во првата недела почна да се обликува во културолошки феномен.
А, јас таа прва недела не сконтав дека немам досимнато некакво пакетче за звучни ефекти на тогашната пиратска верзија, па мислев дека спеловите ми немаат звук поради реализам. Зашто оган што ти излегува од раце би имал звук, нели. Требаше да ми дојдат другари на играчка сесија за да ми кажат дека не е намерно тоа пола игра да е толку нема и тивка.
Мислам дека секогаш ќе е Skyrim. Таа едната најдобра сингл-плеер RPG игра што ќе го држи местото и после сите нови Бетезда наслови, Вичери и Сајберпанкови. Немам веќе време за друг ваков опширен свет од игра да ми станува омилен, ниту ќе се повтори таа ера на куроболие за да ги создаде условите за такво нешто. Затоа еве решив да ја прифатам оваа дестинација како дефинитивна. Освен тоа уште го имам истиот адреналин кога ќе нападне змеј, иако сум собрал десетици змејски души, па ако ова не е некој доказ дека Довакин е засекогаш, тогаш не знам што е.
No comments:
Post a Comment