Седнав и ја изиграв Arkham Asylum уште еднаш. Ја начекав ремастеризираната Game of the Year едиција за два долари, па ми се виде како фин начин да им се оддолжам на девелоперите за секоја минута што сум ја прошол со пиратската верзија. Воопшто не ни планирав да ја играм деновиве, ама очигледно не можеш да пуштиш Arkham игра "само за да ја ѕирнеш". Освен ако има Knight во насловот и ебан гломазен Бетмобил чија употреба не е баш опционална, нели?
Стварно се потрудив да ја заиграм онаа лоша смешка Arkham Knight асално. Меѓутоа, не ми дозволуваше да си бидам само Бетмен што ќе скока по згради и ѕидови, ќе тепа десетина криминални субјекти одеднаш (или еден по еден да ги грабам од сенка) и ќе биде најголемиот детектив во светот. Прегазете се со глупиот Бетмобил, ебаве. Јасно ни е дека има Бетмобил, ама три игри претходно функционираа совршено без таа глупа механика. Очекувам Бет-авион во следната, ако има следна. Да сее бомби од горе сега.
Знаеш што прави Бетмен со Бетмобилот во Arkham Asylum? Иде да си земе нешто од него. Толку. Нема потреба од комплицирање. Знаеме дека има возила и оружја, ама не мора да бидат извадени од газ кога ќе снема идеи. Интересно е како Arkham City и Origins градеа врз тој солиден темел што го постави Asylum. Еве, кога се вратив наназад приметив колку е уствари голема разликата и како постепено одело наградувањето. Знаеш, секоја следна ќе те изненади со некоја ситница, па ќе те навикне на тоа и еден ден во Asylum ќе се затекнеш како полу-Бетмен.
Потезите што ги правиш како Бетмен во општите тепачки се помалку, начините на кои можеш да онеспособиш вооружен непријател во ситуациите кога не треба да те приметат другите, па дури и загатките на Ридлер. Секако, City и Origins имаа поголем физички простор за маневрирање со разни механики и веројатно тоа ги прави супериорни во однос на Asylum, но ова никако не значи дека играта е лошо остарена денес. Напротив, уште е една од најзабавните во жанрот, кој патем успеа своевремено и да го револуционизира.
Приказната е можеби најдобрата од сите четири игри. Самата идеја што го сместува Бетмен во хаосот во Аркам е генијална. Дејствието сконцентрирано само на тоа, можеби и малку линеарно, но во никој случај фокусот нема да ти биде прекинат од некоја досадна споредна мисија што си ја тригерувал несакајќи. City и Origins "страдаа" од ова, па некогаш ќе бидеш дефокусиран од уатевр, Ридлер сака нешто од тебе, или ти се пушта некој досаден augmented reality тренинг.
Кул е за оние што сакаат да имаат избор од повеќе работи, мислам и општо е кул, само што тие мисии во другите Arkham игри ги завршував откако ќе немав друго за правење. Ебате Бетмен ако не си фокусиран на главната цел. Не сум Супермен, па да дотрчам со кофа вода сегде кај што гори. Asylum цврсто те држи на преодредената траекторија па нема странични мисии од кои ќе ти скручи од механиката. Веројатно кога ќе ја играм пак Arkham City деновиве ќе се плеснам по рака за ова што го зборам.
Муабетот ми е дека темпото во Asylum е такво што потешко приметуваш дека ги правиш истите три-четири работи цело време. Имаш задача, доаѓа просторија со десетина непријатели што стануваат посилни секој нареден пат, па просторија со непријатели со автоматско оружје за кои ја користиш околината да ги елиминираш еден по еден, па блокирана врата за која мора да кружиш за да стигнеш каде што треба да стигнеш, па околина каде што не можеш да користиш кука, па се качуваш како мајмун по ѕидови...
Секако, Asylum ги има најнезаборавните размрдувања на оваа репетитивност. Нивоата со Скеркроу се феноменални, особено сегментот со малиот Брус Вејн. Исто и нивото со Килер Крок во канализацијата. Можеле комотно да го направат boss тука, ама вака индиректно функционира уште подобро. Затоа па изгубив четириесет минути на тепачка со Ајви, ама тоа е зошто имам нов маус или сличен изговор. Или сум само стар за да бидам ефикасен Бетмен како некогаш, Алфред.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment