Во 1985, нешто кратко пред Watchmen да бидат претставени на светот, Алан Мур и Дејв Гибонс ја објавуваат култната Супермен приказна, For the Man Who Has Everything (Superman Annual #11). Историјата ова го има запишано како еден од најдобрите третмани на ликот, а ако ме прашаш во момент на интензивен Супермен занес, веројатно ќе ти одговорам дека ми е омилениот. Да, тој All-Star Superman на Грент Морисон што има статус на библија кај глобалната стрип заедница никогаш не успеа да ми кликне, дури и во периодите на опсесивно читање на сè што има Супермен низ страниците.
Бетмен, Робин и Вондер Воман одат со подароци кај "човекот кој има сè" по повод неговиот роденден, само за да го затекнат во вегетативна состојба, обомотан околу градите и вратот со вонземско растение наречено Black Mercy. Додека се обидуваат да откријат што се случува со несвесниот Супермен, ги пречува Могул, чиј подарок намерно го онеспособил славеникот кој му стоел на патот кон освојување на Земјата. Им открива дека растението го држи Супермен во транс и реалност која е создадена од "она што срцето го посакува". Додека хероите се обидуваат да го победат Могул и да го спасат Супермен, тој "живее" среќен живот на Криптон кој никогаш не бил уништен, со деца, со фамилија, со живи родители. Сè она што го нема на Земјата.
Алан Мур со едноставна приказна и идеја успева да создаде потресно четиво за пожртвуваност и херојство, едно од најемотивните што стрип како медиум ги има износено. Какво растение треба да бидеш за да не ти створи таа грутка во грло кога Black Mercy ќе се закачи за Бетмен и ќе ја видиш неговата најголема желба? Или кога гневниот Супермен, штотуку разбуден од трансот удира со сета сила во Могул? Самиот избор на Кал-Ел на "среќниот Криптон" е доволно потресен за приказната да е таква каква што е.
For the Man Who Has Everything е адаптирана во 2004 како епизода од Justice League Unlimited анимираната серија, единствената епизода што сум ја гледал. Адаптацијата верно ја доловува атмосферата од стрипот и покрај измените на некои детали како отсуството на Робин, но на крајот па не се ни битни. Како целина функционира одлично. Единствената адаптација на дело на Алан Мур, одобрена и поздравена лично од него. Со оглед на тоа колку е осетлив, веројатно неговиот благослов во случајов, само додава на кредибилитетот на епизодата. Препорачувам, зошто дури и да не си запознаен со стрипот, приказната го има речиси истиот ефект.
Има уште една феноменална Супермен приказна на Алан Мур, Whatever Happened to the Man of Tomorrow, но за тоа во некоја следна прилика.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment