Втората сезона и иднината на Mr. Robot

Веќе неколку денови не можам да престанам да размислувам за втората сезона на Mr. Robot, а особено тоа што Сем Есмаил го приреди со финалето. За тоа каде почна сето ова, правецот во кој евентуално ќе се движи во иднина и сите оние случувања по пат кои ги поткопаа правилата на телевизискиот наратив. Кога имаш неверодостојна нарација манифестирана преку менталната нестабилност на главниот лик и делумно го инволвираш гледачот со тоа што потпираш одредени работи на неговата перспектива, теренот за раскажување на приказна станува поопширен за секакви егзибиции. Поради ова уживав во сезоната, но истото е и мала причина за да бидам загрижен за она што ќе се случува следно. Секако, надолу следуваат ситни спојлери. 

Втората сезона тргна бавно. За разлика од првата, никогаш немаше една голема приказна, дури до самиот крај. Иако темпото имаше таква динамика, во никој случај не беше мирна пловиба. Почетокот беше претежно фокусиран на Елиот и неговото соочување со пресвртот од првата сезона. Сериозноста на неговата психичка состојба, борбата за превласт на идентитет и стремежот за воспоставување на контрола и возможноста на истата. Цената која Сем Есмаил ја плаќа за да ја истражува оваа територија, а и ти како публика, се сите оние прашања кои веројатно ќе останат неодговорени до следната сезона. 

Сепак, верувам дека овој поинаков концепт е намерно тука, исто како и точките кои ги повлекуваше со првата. Во ниту еден момент не се чувствуваше дека нешто е измислувано по пат, туку дека целото ова е само мостот кој ќе не одведе до следниот чин. Тука и доаѓа мојата загриженост. Сем Есмаил има сфатено дека пресвртите кои ги сервира функционираат. Првата сезона имаше таков. Втората на средина, успеа апсолутно да го надмине и да те остави без сон. Ги прегледав пак сите епизоди кои водеа до тоа откритие во седмата епизода и не можам да престанам да се воодушевувам на генијалноста. Но, финалето повторно најде простор за голем пресврт, за се запрашаш дали е ова тоа што ќе стане Mr. Robot во иднина.

Доколку Есмаил продолжи да ја базира приказната на вакви "трикови", ќе стане заморно. Очигледно е дека може да го потоне Елиот во уште поголема психичка бездна, но колку многу е доволно? Во исто време, можностите и начините за раскажување на приказни стануваат поголеми, меѓутоа во еден момент нема повеќе да може да ја издржи сопствената тежина. Затоа се надевам дека пред тој евентуален колапс, Есмаил ќе знае да трасира нова рута за расплетот. Поголем заплет од овој кој сега е присутен, не е возможен. Читам теории деновиве, сосема луди, дека во следната сезона серијата ќе добие и СФ елемент. Ако стварно се случи тоа, кажи му збогум на целиот кредибилитет граден овие две години. 

Затоа се надевам дека третата сезона е вистинското финале. Границите веќе се доволно разрушени, сериозно не гледам потреба за ново екстремно поигрување, па и синхронизирање со очекувањата на публиката. Веќе бевме неколку пати прелажани и не знам дали некој би простил пак. Сега веќе влогот е ризичен и полеа почнува да прети на нешто што го сметам на најдоброто и најуникатно парче во поновата телевизиска историја. Да. Само што го реков тоа. Си го потврдив и со прегледување на првата сезона. А, оваа на моменти правеше Breaking Bad да ми личи на ситком.

Почетокот на втората сезона на Mr. Robot

Чудна е вторава сезона на Mr. Robot. Барем овие три епизоди што излегоа до сега. Како што движи приказната напред низ нив, се прашувам дали воопшто нè интересираше што ќе се случува после крајот на прва. Од бизнис перспектива, секако дека има смисла. Серијата е толку популарна, а верувам дека ќе остане и понатаму, па нема да ме зачудат уште неколку сезони. Но, нешто тука не ми штима асално. Верувам дека е уште рано за сериозни заклучоци, меѓутоа дефинитивно има некаква празнина после сите разврски минатиот пат која не можам во целост да ја прифатам.

Моментално, сезоната се занимава со голем дел од последиците од претходната. Се насетува и друга голема слика, меѓутоа темпото е некако забавено. Има многу флешбеци кон минатото, но вниманието сега е на насочено кон соочувањето со големиот хак што ги симна гаќите на Америка, со менталната ситуација на Елиот и големото откритие за Мр. Робот. Можеби тензијата отсуствува, но серијата дефинитивно почна да гази некои по помрачни и потесни сокаци. Елиот сега е изолиран од електронски уреди постепено тоне во сопственото лудило, позаебано од било кога.

Единствениот баланс, ако воопшто може да се нарече така, е Мр. Робот, но овој пат динамиката е поинаква. Елиот знае за Мр. Робот и тоа најмногу ме интересираше како ќе го изведат. Засега, клаустрофобијата од двајцата нив во една глава е можеби најсилниот аспект од сезоната. Реално, надвор од капуљачата на Елиот и не се случува многу. Но, сцените каде што се обидува да се оддели од хакерската персона и да се смести на некое покомфортно место, се апсолутно брилијантни. Братот се надминува со глумата.

Очигледно е дека наскоро доаѓа моментот кога Елиот ќе ја прифати сопствената природа и приказната ќе почне малку поинтензивно да се поместува нанапред и да понуди нешто што чие демаскирање ќе ме остави нем на крајот. Тешко е да се повтори двапати со истиот жар, но барем Есмаил сè уште јако удрира со она што му е на располагање, колку и тоа да изгледа количински помалку овојпат. Останува да видиме.

Првата сезона на Мr. Rоbоt

Каква година на спектакуларни изненадувања од американската телевизија. Прво Daredevil, па втората сезона на Halt and Catch Fire, и сега Mr. Robot. Ова е златното доба на телевизиски серии. Погледни само што има од последните неколку години, класици што поместија стандарди и обезбедија место во историјата, правејќи простор за уникатни експерименти и почва за гаење квалитет. А, ако почнеш да ја навикнуваш широката публика на тоа, шундот сам ќе се потисне. Веројатно. Со сезона од десет епизоди, креаторот Сем Есмаил покажа како се прави серииште, расфрлајќи се со одважни пораки, искривувања на правилата на форматот и ликови кои ти се блиски како да ги познаваш цел живот.

Mr. Robot смело зачекори по трнливи патеки со полн ранец иновативност, претендирајќи познати концепти да ги претвора во нешто големо. Можеби алузијата на Сем Есмаил да го "смени светот" не е повеќе од урлање во воздух, но користејќи медиум како телевизија каде што имаш толкава маса која те следи, веројатноста дека одредени идеи ќе ја погодат целта и не е толку мала. Без оглед на тоа дали ќе е случајно или не. Па, дури и ако примарниот мотив е комерцијален. Но, Есмаил ми делува како човек што точно знае што прави и зборува. Mr. Robot е преполн со детали на кои е им е внимателно пристапено, од "ситници" како софтверот што Елиот го користи, до сите оние испукани пушки на Чехов кои некогаш така суптилно успеал да ги протне. 

"Големото откровение" кое го чекавме и манипулираше со публиката уште од самиот старт, пристигна при крајот на сезоната. Никогаш не ми беше толку важно, зошто секогаш оној дисоцијативен дел од карактерот на Елиот ми беше позанимлив. Хаосот што го носеше во себе и работите што ги правеше чиј мотив не беше секогаш кристално јасен и понуден на тацна. Целата таа дисхармонија Реми Малек феноменално ја пренесе, доволно убедливо за да предизвика емоции што ретко може да ми се јават од нешто вакво. Дајте му некоја награда на дечкото, направете го славен, зошто заслужува со секој здив. Не дека такво официјално признание значи нешто, ама ако тоа му помогне дополнително да го експонира талентот, дајте му. 

Финалето даде претпоставка за тоа што би се случило доколку пукне меурот во кој живееме денес и дали воопшто може светот да функционира со таков наметнат условен комфорт. Самиот крај запрашува дали воопшто такви подвизи се вредни или само залудни, а верувам дека втората сезона ќе се занимава со одговарање баш на тие одговори. И, иако Mr. Robot не е прирачник за рушење на некаков систем,  доволно е да те замисли дали и колку е тоа возможно и лесно. Ако уште се двоумиш и се сомневаш во квалитетот на серијата, верувај ми овој пат. Вреди за секоја минута.

Misutā Robōto

Колку погрешно мислење може да ти создаде серија што се вика Mr. Robot. Особено ако во двете реченици што ја опишуваат се спомнува асоцијален хакер што гради врски со други луѓе преку... хакирање. Дали сме 1998, ќе се помислиш. А, кога ќе ги видиш насловите на епизодите од типот на "eps1.1_ones-and-zer0es.mpeg", претенциозноста испишана на постерите уште толку те тера да се запрашаш дали само 14 годишни деца се ложат на "хакирање". Барем онакво какво што серијата мислиш дека го претставува. Но, и покрај сите предрасуди, решив да дадам шанса на двете епизоди што веќе беа излезени. Не бев нешто претерано импресиониран од почетокот, па затоа третата шанса беше пресудна. Заклучокот е дека ова е моментално најдобрата нова серија на телевизија, заедно со Wayward Pines. 

2edgy5me.jpg

Елиот е хакер. Таков супермоќен, според сите хакерски постулати во поп културата, митски волшебник со неговите вештини. Социопат, нонконформист и уникатна снегулка. Сите тие карактеристики на ликот кои серијата се труди да ги протне како досега невидени, ќе ме одвратеа од гледање понатаму да не беше Реми Малек толку добар актер. Па, и самата приказна која третира идеи и размислувања кои одамна не се до толку непопуларни за да би биле така остри. Првите мисли ми беа баш во таа насока. Ако Mr. Robot се обидува да допре до поинтелигентна публика, зошто тогаш има потреба од експлицитно објаснување на терминолгија (пример, rootkit), или Елиот брише фајлови од десктоп со десен клик. Цепидлачки детали, знам, но дозволи еднаш публиката да се прилагоди на тебе, наместо ти на неа. Не дека е којзнае колку страшно, ама не е лошо некогаш да стимулираш мало истражување. Приказната нема да страда, некои работи може многу поелегантно да бидат презентирани. 

Третата епизода успеа да го тргне скоро секој сомнеж што го имав додека ги гледав првите две. Mr. Robot покажа дека има храброст да истражува некои посериозни ноти. Барем додека сме уште во овој период на златното доба од американската телевизија каде што брутално насилство и сексуални фетиши се состојките со кои покажуваш колку ти е делото озбилно. Елиот веќе се развива во покомплексен лик отколку што капуљачата го правеше да изгледа како таков. Не само поради тоа што наводно целиот fsociety е во неговата глава (или барем Кристијан Слејтер), туку серијата отиде назад во неговото детство со намера да ни доближи како дошло до сето она што се случува под таа модерна фризура. 

И, дали сум единствен на кој не му пречи евентуалниот позајмен штос од Fight Club? Па, макар и дел од карактеристиките на главниот лик? Mr. Robot може и да изненади со пресврт, и покрај тоа што во моментов си поигрува со постоењето на Кристијан Слејтер. Се фатил пола интернет за тоа како да е најбитното. Еве, сите ги замислува, сега што правиме? Може да се очекува било што, да треснеш монитор на крај кога ќе испадне дека Елиот е производ на имагинацијата на берберот на ќошот, ама може и ништо посебно да не се случи. Да, занимливо е, ама не е клучно. Обрни внимание на Тајрел и колку е Мартин Валстром глумчиште за почит. Има уште седум епизоди чии наслови се надевам дека се заебанција, така што имаат шанса да докажат дека ова е најдобрата серија и во последниве неколку години. Полека.