Пред да почне вистинската пандемија, играв Pandemic: Reign of Cthulhu ко ненормален. Една од малкуте друштвени игри е што ги поседувам и ја користев секоја прилика да се собирам со друштво додека не се излижаа картите од играње. Играта е базирана на оригиналната Pandemic, ама е тематски е обоена во амбиент базиран на Х.П. Ловкрафт. Никогаш не стигнав да напишам нешто повеќе на Crapwerk за Reign of Cthulhu, ама главната естетска разлика е што наместо вирусна пандемија, кооперативно треба да спречите да се истури космички хорор врз таблата.
Има по некоја различна механика од оригиналната Pandemic секако, како и речиси сите наслови базирани на тој систем, ама пак идејата е дека здружено се натпреварувате против самата игра која станува покомплицирана после сечиј круг. Затоа и се превозбудив за новата World of Warcraft: Wrath of the Lich King која се потпира на истиот Pandemic систем, меѓутоа со некои позначајни разлики од Reign of Cthulhu. Ја набавив во првата прилика и конечно се собравме за неколку партии.
Она што прво ќе го приметиш во World of Warcraft: Wrath of the Lich King е дека е за некоја нијанса поблага во однос на Reign of Cthulhu. Барем така ќе те подлаже. Во Reign of Cthulhu се случувало партијата да трае пократко отколку што ќе потрошиш време за да ја наместиш играта затоа што има многу повеќе начини да те заебе и да изгубите. Затоа и ни требаше толку време за да ја "победиме". World of Warcraft: Wrath of the Lich King има малку поинаква динамика што можеби најизразено ја дистанцира од класичниот Pandemic систем, меѓутоа не е ни отприлика лесна.
Секој од играчите бира еден од неколкуте понудени херои со уникатни способности со кои треба да ја спречите инвазијата на Лич Кинг во Нортренд. Механиката се основа на четири акции по круг, движење, борба, влечење карти и случајно одредување на каде следната инвазија. Дополнително е тоа што има и неколку мисии чие завршување ја прогресира играта кон кон финалното соочување со збудалениот Артас, па стратегијата е значително изменета во корист на неколку фини RPG елементи.
Таблата при секое играње се мести различно, непријателите се позиционирани по случаен избор, заедно со мисиите и наградите што ги добивате ако ги исполните. Ниедна партија нема да е иста како претходната. Борбата со непријателите не е само автоматска акција, туку се фрлаат коцки за одредување на исходот, што иако е уште еден елемент базиран на среќа, што некако ја прави поинтересна и повозбудлива од Reign of Cthulhu. Дополнително е тоа што картите кои ги влечеш на секој круг имаат функција - ти помагаат при напад, одбрана, движење низ таблата, придонесот кон мисиите и слично.
Она што ми е најпривлечно кај овој Pandemic систем е како стратегијата може да се пренасочи од круг во круг. Колку и да мислиш дека следниот чекор ви е добро испланиран, со влечење на една погрешна карта ("The Scourge Rises") може да се измени текот на целата игра. Наместо да си го завршиш квестот, играта ќе те однесе на друг крај од таблата каде што мора да го спасуваш другарчето да не изгине или да спречуваш поголема инвазија. Има толку многу ситници на кои треба да се пази и некогаш се случува многу побргу да ја изгубиш трката со бруталните ситуации во кои играта непредвидливо ќе те вовлече.
Нема правилен начин кон победа или стратегија што може да ја следиш за да победите. Некогаш се случува работите непоправливо да се свртат во корист на играта баш во моментите кога сте тргнале накај Лич Кинг да ја заокружите вечерта. Некогаш е исклучително фрустрирачки, ама па тоа е и идејата на играта, победата да биде речиси невозможна. Ете, и Reign of Cthulhu нè истормози цела година пред конечно да ја победиме со истото друштво. Мислам да не ја пипнавме пак од тогаш.
Колку и да се кооперативни овие игри, пак е сосема возможно токсичноста од обичната World of Warcraft да се пренесе на маса и од PvE да стане барем вербален PvP. Не секогаш одлуките на еден играч се поклопуваат со замислата и акциите на другиот, па пријателската атмосфера може лесно да ескалира во арената Гурубаши. Мислам, зависи со кој играш. Јас играм со воглавно компетитвни луѓе со кои долго време имаме поминато во вистинската World of Warcraft, ама и покрај неизмерната љубов знаеме да си ги ископаме очите.
Од "технички" аспект, World of Warcraft: Wrath of the Lich King борд гејмот е предобар. Минијатурите се убави и детални, а Нортренд е одлично пресликан во овој формат. Важно ми е ваков тип на игра да ми биде привлечен за гледање, можеби затоа обичниот Pandemic упорно го избегнувам поради одбивниот визуелниот аспект. Не дека има некоја голема разлика во гејмплејот, ама преферирам нешто поубаво дизајнирани табли и фигури. Баш би сакал да видам и друга ваква верзија на World of Warcraft со Pandemic систем, нешто како The Burning Crusade или Mists of Pandaria.
Не знам колку е потребно да имаш чувства за оригиналната компјутерска Wrath of the Lich King експанзија за да уживаш во оваа нејзина итерација, ама сигурен сум дека помага. Играта е базирана на веќе воспоставен систем во серијал на игри, па можеби е само тоа доволно. Има доста различни елементи и механики кои се повеќе од естетски и ја прават поуникатна. Не купуваш само Pandemic игра префарбана како World of Warcraft. Од тоа што го видов до сега, вреди за секоја пара и едвај чекам некогаш да успееме да ја завршиме и да почне да фаќа прашина до некој следен пат. Далеку позабавна е од актуелната вистинска пандемија.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment