Зараза на месецот: Hades

Не очекував дека мала инди игра може да застане измеѓу мене и актуелниот pre-patch на Shadowlands. Повеќе очекував да ме спречат серверите на Blizzard кои прекинуваат со функција секогаш кога има нова содржина, како што е баш случај и во моментов. Иако игрите на Supergiant се нешто помалечки во однос на оние произведени од гореспоменатите господа, упорно се истакнуваат како џиновски ремек дела. Таков случај е и новиот акционен RPG наслов Hades. Излезе минатиот месец и еве не можам да прекинам да играм.

Сместена во Подземјето од грчката митологија, Hades те става во улога на Загреј, синот на Хад. Загреј упорно се обидува да избега од Подземјето, а и од самиот Хад, со цел да стигне на врвот од планината Олимп. Практично, го играш патот до таму кој е составен од компактни стази чија содржина од типот на присутните непријатели и награди е процедурално генерирана. При секој следен обид да му ја здуваш од задгробјето и напорниот Хад, патот до Олимп е различен од претходниот. 

Што значи тоа нов обид? Значи дека ќе умреш многу, многу пати додека пробуваш да избегаш и дека секогаш играта ќе те враќа на почеток, а и ќе ти земе речиси сѐ што си успеал да прибереш. Во техничка смисла, Hades многу удобно се потпира на елементи од rogue-like жанрот, меѓутоа дебатата завршува со заклучокот дека е сепак rogue-lite, диеталната варијанта на жанрот. Иако знае да ти намести и похардкор сопки, постепено ги балансира предизвиците со моторните вештини кои ги учиш како играч и моќите што Загреј ги стекнува. 

Не е некоја лесна игра, ама никогаш не е ни "ќе го шутнам телевизорот, ќе ти ебам и игра и све" тешка. Не сум љубител на Dark Souls за да го искористам серијалот како бенчмарк, ама еве полесна ми е од Cuphead ако ти значи нешто, на пример. Некогаш непријателите се многубројни, а полабави, некогаш се еден-двајца што ќе ти зададат незаборавна болка во газ, а некогаш ќе успееш да пројдеш стаза и нема ни да приметиш кого сѐ си распукал со штитот како некојси древен грчки супер-војник. Како ќе ти се погоди. Повремено ќе гинеш и во ситуации за кои си сигурен дека имаш вистинска стратегија.

Но, награден си кога ќе умреш. При секој пропаднат обид да избегаш од Подземјето, вратен си на почеток, во Ќуќата на Хад, каде што те пречекуваат разни ликови од грчка митологија и низ дијалози ти ја движат приказната нанапред. Секогаш кога ќе умреш се случува нешто ново и различно, па така што си на некој начин Hades ќе ти надомести за неуспехот и евентуалните фрустрации. Тепачките и контролата на Загреј е мазна, флуидна и со бројните комбинации на оружја и моќи, никогаш нема да ти се смачи.

Откако ќе се промафташ низ Ќуќата на Хад, ќе збориш со сите со кои можеш да збориш - спремен си за следниот обид. Ако си имал среќа да присобереш некоја валута што не ти се губи после умирање или подарок од некој од боговите и божествата кои ги среќаваш по пат, можеш и малку да се зајакнеш. Играта нуди шест оружја кои постепено ги отклучуваш и надоградуваш, го бираш тоа што највеќе ти одговара и цепаш. 

Најинтересен момент од целата игра ми е механиката со која стекнуваш моќи и подобрувања. Ти траат само за тој обид и ти се губат откако ќе те утепаат секако, ама комбинациите се толку многу што ретко ќе можеш да налеташ на иста или прилика да склопиш иста. Имено, во секоја "одаја", како што Hades си ги нарекува стазичките, може да сретнеш неколку видови на награди кои те прават подобар и ти ја дефинираат стратегијата за тој обид. Немаш класичен "билд". Што и да склопиш ти трае привремено и мора да се трудиш да си максимално ефикасен со тоа што ти е на располагање.

Некогаш тие награди се некакви валути кои може да ги трошиш назад во Куќата на Хад или ако во следната одаја налеташ на Харон кој може да ти продаде нешто корисно. Но, некогаш можеш да налеташ и на божество чиј благодет е избор на една од три понудени моќи. Повеќето од тие богови и божества кои ги среќаваш ти нудат и трајна награда во замена за реткиот нектар, а дополнително и нов дијалог кој ја обогатува приказната. 

Покрај тоа што Hades има супер-заразен гејмплеј, изгледа и преубаво. Сите игри на Supergiant имаат феноменален арт, ама додека не ја играм Pyre, мислам дека оваa ми е врвот. Дизајнот, стилот, цртежите.. Hades на моменти личи како Hercules на Дизни да поминува низ некаков Генди Тартаковски кошмар. Ми се свиѓа и што пристапот им е поуникатен. Многу е лесно во игра инспирирана од грчка митологија да се потпреш на древен грчки стил и играта да ти изгледа како вазна. Apotheon веќе го направи тоа за сите игри и доволно беше.

Прекрасно е да се биде во играва, во секој случај. Амбиентот е неповторлив, приказната е забавна, едноставна, има еден куп хумор и е одлично презентирана. Ќе умреш, ќе си помуабетиш со ликови и ќе си дознаеш нешто ново. Не знам колку од ова е прецизно плански ти се сервира, ама е генијално. Супер е дозирано за и после дваесет и кусур саати приказната уште да не ти ја раскаже. Некогаш не мораш ни да умреш, ќе го сретнеш Сизиф или некој друг случајно по пат и ќе ти дополнат некој детал. Музиката е врвна исто, баш додека го пишувам ова ми свири саундтрекот и вака надвор од игра ми звучи уште подобро. Тука е можно да чув и бузуки во повеќе наврати, не знам. Постои ли дисторзирано електрично бузуки? Сигурно постои.

Supergiant ептен другарски ја тераат Hades. Внимателно ја слушаат заедницата и прават промени предложени баш од публиката кои дополнително ја дотеруваат играта. Штета што не е планирана некоја поголема нова содржина, ама којзнае. Сепак, дури и ако успееш да избегаш до Олимп, играта не ти завршува. Има многу, многу обемна содржина. А, и да ти заврши, следното играње сум сигурен дека ќе е различно искуство. Уште не можам асално да се прешалтам на друга игра. Сигурно е прашање на денови кога Азерот пак ќе ме прибере, ама еве до тогаш ќе се обидувам да киднам од Подземјето.