Едвај го догледав The Matrix Resurrections

The Matrix Resurrections е дефинитивно најлошиот филм што сум го гледал во последниве години. Најсериозно. Не можам ни да се сетам на друго што било волку досадно, напорно, неинвентивно, аматерски напишано и склопено. Помислив да речам Alien: Covenant, ама тоа го тегнев цела недела наместо да дозволам да ми го гмечи мозокот два саати непрекинато, па впечатокот во споредба со новиов The Matrix ми е некако помлак. Подобро да зјапав во скринсејвер.

Не ни имав некакви очекувања за The Matrix Resurrections. Ги имав снижено колку што е човечки возможно, а пак глупиот филм успеа да биде полош од што мислев дека е. Види, тешко е да му се приближиш на оригиналниот The Matrix, не па да го надминеш. Иако оваа перцепција е крајно субјективна, веројатно не би ги отпишал претходните две продолженија како апсолутно лоши. Колку и да се непотребно истегнати од двата газови на Вачовски, пак можам да заклучам дека создаваат некоја целина. За мене неприфатлива и по толку години, ама пак не е целосно бесмислена и креативно опустошена. 

Трилогијата сепак има некоја стилска конзистентност, јасно дефиниран тон, возбудлива акција, па и по некоја прониклива провокативна идеја што веројатно би можела митолошки да го надгради првиот филм ако дозволиш. The Matrix Resurrections е нешто сосема друго. Нема ни да навлегувам колку е непотребно вакво продолжение. Со години веќе ја верглам таа тема за бескрајните рибути, римејци, приквели, миквели и недостатокот на оригинални идеи во филмскиот мејнстрим. Самиот филм се обидува свесно да се обрати со буквално истиот муабет, демек сега треба ние како публика да се насмееме да и простиме затоа што некој нема креативен капацитет да смисли нешто похрабро и подобро.

Баш тој безобразно нагласен мета-наратив е тоа што ме одби и не ми дозволи да се закачам за филмот. Ако "признаеш" дека си неоригинален како и останатите и тоа ти е главниот штос, можеби е паметно да сокриеш некое изненадување што ќе ја стресе публиката која веќе е убедена дека го гледа истото од пред дваесет години. Но, не. The Matrix Resurrections нема трикови во мантилот, има само веќе видени концепти со кои гордо се расфрла и комуницира. Тажно е кога целото сценарио е така напишано, да ти го каже истото што си го мислиш додека го гледаш. Тоа не е задоволително филмско искуство, ниту пак е ефективно со намерите.

Најбизарно е што низ целиот филм упорно одат кратки инсерти од претходните во форма на флешбеци. Иако намерата им е поинаква, единствено што направија беше да ме потсетат колку всушност првиот The Matrix филм е супериорен во однос на овие мачни два и кусур саати што едвај ги издржав без да се фрлам сосе телевизорот од тераса. Има ли некои плави пилули што може да направат да се разбудам утре и да не се сеќавам на ова што го гледав?

Не знам ни од кај да почнам, озбилно. Прво, главната идеја е нефункционална. Нео е пак некако назад во Матриксот без јасни сеќавања за претходните три филмови. Постојат во самиот филм како видео игри кои ги дизајнирал. Браво, еј. Ајде сега цел саат да урламе како историјата ја памти оригиналната трилогија и колку е тешко да ја надополниш со ново продолжение. Но, Warner Bros бараат од Нео нова игра по секоја цена, односно нов филм. Намиг. Публиката паѓа во несвест од оваа информација. Веројатно таа реакција ја очекувале, не знам.

Не е само досадната приказна проблемот со The Matrix Resurrections. Во ниту еден момент не почуствував дека гледам The Matrix филм, затоа што не можеш упорно да настојуваш дека си The Matrix филм, а да си толку стилистички и идејно дистанциран од намерата. Дури и самите актери изгледаат како да се дојдени на сет без волја и ентузијазам. Да снимиме ова од девет до пет и да одиме да пиеме негде се. Кијану Ривс е како претрчан од пауза додека снимал некој Џон Вик филм, a Кери Ен Мос очигледно прифатила дека Холивуд има кренато раце од нејзе овие дваесетина години и не се ни замарала да дознае на кој филм е ангажирана во моментот. 

Лоренс Фишбурн и Хуго Вивинг се заменети со нови актери. Фишбурн знам дека не го ни викнале, ама Хуго Вивинг веројатно се изнасмеал на сценариото и ја избркал Лана Вачовски од канцеларија. Новиот агент Смит е смешка невидена. Оригиналниот Смит беше како Терминатор кец, еј. Те прогонува во сон, кога гледаш низ прозор, кога одиш на работа или кога плаќаш даноци. Новиов актер е само ненамерно комичен кога се труди да го емулира Хуго Вивинг. Без капацитет да создаде било каква тензија и грч што ќе овозможи да ти е грижа за Нео или било кој друг во ова лајно од филм. Комотно можеше да биде сосема нов лик. Истите впечатоци ги имав и за ликот на Нил Патрик Харис. Оди биди си Барни Стинсон или нешто, брату.

Кога ќе потрошиш толку многу време на сценарио што се потсмева со само себе, ниту една закана за главните ликови не успева да добие на интензитет за да функционира. Ако филмот не се доживува себеси сериозно, тогаш што треба јас да правам? Кое е искуството што треба да го имам? Да ги слушам истите муабети за неинвентивноста на Холивуд што сам ги правам за секој втор нов филм што ќе излезе? Ако сакаш да се бориш против тоа направи нешто свежо. Ние сме публика, наша задача е да мрчиме за тоа. Ти си филм, ти треба да ми овозможиш нешто друго. 

The Matrix Resurrections не е ни визуелно привлечен. Нема спектакуларни акциони сцени, целата акција е со евтина кореографија и компонирана како да е отцепена од третокласна телевизиска серија. Без никаков шарм. Имал ли воопшто некаков буџет филмов или е волонтерски сниман со два мобилни телефони? Го нема ни препознатливиот зелен филтер, ајде тоа може и самата приказна некако да го оправда, ама сепак. Немав никаков визуелен стимул освен тоа што ме печеа очи од шкарт ефекти што изгледаат постаро од компјутерски генерираниот Кијану Ривс со седумсто агенти Смит во The Matrix Reloaded.

Не очекував дека The Matrix филм ќе стане таква неуспешна, ненамерна пародија на сам себе. Некогаш ова го редефинираше начинот на кој се прават филмови, а денес е таков незначен остаток што ќе се изгуби во шумот од непотребни, непрофитабилни наслови и упропастени франшизи. Не дека било како му штети на оригиналниот The Matrix, ама жално е што е потрошено време за Resurrections да стане реалност. 

Ете, и да речеме дека Лана Вачовски навистина разбрала што е проблемот со креативноста во Холивуд и ете одвоила време да ни соџвака како никој од нас да немал допир со филмови овие десетина години. Меѓутоа, очигледно го пропуштила заедничкото за сите вакви продолженија на култни остварувања - ниту еден од овие филмови не бил бил успешен, неопходен или пречекан со ентузијазам. Затоа што можеби веќе сме ги виделе претходно во многу подобра варијанта, Лана.

Види такоѓе:

• Ни спотребал нов Матрикс
• Ретроспектива на The Animatrix
  

Ретроспектива на The Animatrix

Пак се наканив да ги изгледам The Matrix Reloaded и The Matrix Revolutions деновиве. Тоа ми е таа традиционалната годишна проверка на тие два филмови. Случајно да не станале подобри низ годиниве или мене да не ми се наштелувал вкусот за конечно да ги прифатам. Епа, уште не. Ќе мора да пробам пак догодина. Знам дека скоро се испомочав врз The Matrix Resurrections, ама планирам да го гледам деновиве и ми требаше загревање. Видов некои рецензии без спојлери баш денес и уште толку ми ги намалија очекувањата за филмот, ама ете ќе му седнам на сопствен ризик.

Го гледав и The Animatrix (2003) пак, после којзнае колку години. Некако го заобиколував можеби за да не си оштетам некои фини спомени што сега испадна дека само ми ја одржувале илузијата дека има нешто друго озбилно добро покрај оригиналниот The Matrix. Иако оваа аниме колекција на девет кратки филмови не му штети на првиот филм како двете (или трите) продолженија, пак некако не успевам да видам дека пристојно го надополнува и збогатува. Идејата е супер, меѓутоа најголемиот проблем со приказните во овој универзум ми е тоа што ми ја нарушуваат мистеријата што го обвива кецот.

The Animatrix е воглавно склопен од сценарија на Вачовски појачани со еминентни имиња од аниме светот. Озбилно, ако некогаш си гледал аниме, големи се шансите авторот на тоа аниме и на ова да работел. Колекцијата нуди некои идеи и перспективи што се или попатно спомнати низ филмовите или комплетно нови, ама пак се темелат на главниот мотив. Освен првиот што е 3Д анимација, другите визуелно се држат и денес. Убави се, шарени, анимацијата е различна кај повеќето, некои дури и се осмелуваат и за поекспериментален стил, меѓутоа пак е присутен главниот проблем што јас го имам. Kомплетно субјективен агол е. Ништо тука не е апсолутно лошо, само што ми лупи некои слоеви што мислам дека ми се поубави такви недопрени.

Всушност, добрите спомени од The Animatrix колекцијата ми биле само две цртанчиња. Првиот е The Second Renaissance, од некоја причина поделен на два дела. Ја објаснува војната помеѓу машините и луѓето и како точно дошло до тоа човештвото да биде така поробено. Она што ми е најинтересно за The Second Renaissance е начинот на кој успева да создаде свој свет, а пак да гравитира околу главните постулати на првиот The Matrix. Приказната што ја раскажува би можела да функционира исклучиво како аниме, па веројатно од таму доаѓа таа симпатична привлечност. 

Вештачка интелигенција што настојува да преговара некаква рамноправност со луѓето и притоа се труди да им се допадне имитирајќи ги, е многу поефективна кога е стилски вака склопена. Не знам дали идејата на Вачовски била да завземеме страна, ама некако полесно можеш да разбереш зошто ситуацијата изгубила контрола и како човештвото можеби и заслужено се удрило со свој робот по глава. Од друга страна The Second Renaissance не се обидува да понуди алтернатива за соживот, така што ако успееш да ги разбереш постапките на луѓето можеш и за нив да навиваш. 

 

Не знам дали Вачовски имале намера да протнат некој реален политички дискурс тука, веројатно не е толку сериозно, ама е забавно за гледање. Има толку многу ситници што се кул, такво е полно целото. Гледаш како машините постепено се одвојуваат од нивните хуманоидни облици со што се дистанцираат од создавачот и како го претвораат во извор на енергија откако ќе им биде помрачено сонцето. Што знам, можеби ми лепи ова затоа што огромен дел од оваа идеја е познат од првиот филм, само без ситните детали кои во склоп на форматот успеваат некако добро да ја реализираат. Да го видиш истово на филм, ќе го нема истото влијание.

The Second Renaissance ќе ти изнуди и некоја емоција. Прави некое непријатно чувство кога машините ќе одлучат дека луѓето ќе им бидат новиот извор на енергија. Целата таа сцена е таква морбидна, гледаш дека човештвото е конечно поразено и без друг избор освен да биде батерии за некој робот таму да може да си светка. Стварно не знам што прават машините со покоренето човештво во The Matrix. Што би можеле да прават автономни роботи? Си седат, си кулираат? Се размножуваат? Се шетаат низ вселената? Ако продолжам да терам во оваа насока, цел The Matrix ќе ми изгуби смисла. Во некоја следена прилика можеби.

Второто парче од The Animatrix е A Detective Story. Noir приказна за детектив најмен да го најде хакерот познат под името Тринити. Такво е мангупско, со старошколски Хемфри Богарт шмек и сите можни клишеа од жанрот по кое е обликувано. Отсечено од The Matrix трилогијата можеби повеќе од сите други во аниме колекцијава, ама баш и затоа е толку добро. Сопствено си е некако во свој фазон, а баш вешто ги користи својствата на изворниот материјал. Не се труди да врзе никаква приказна со ништо, барем не премногу, туку е само перспектива што судира два жанрови онака најелегантно што може.

 

Многу подобро од остатокот во колекцијата. Зевав на оние со дечкото што сам се отштека од Матриксот или децата што експлоатираат глич додека не дојдат Агенти да го закрпат. Можеби едно од тие што се така позначајни за спомнување е Program. Да, се потпира многу на акција што не мислам дека е главната струја на The Matrix како концепт, ама има јак штос на крај што го имав заборавено и така фино ме окези. Остатокот е онака. За аниме и Матрикс ентузијасти што сакаат да црпат сè и сешто од универзумот. Би сакал и јас да можев така, ама чим не успеав скоро дваесет години...

Со ова мислам дека сум сега спремен за The Matrix Resurrections. Може уште еднаш да го пуштам првиот за да ме испере од продолженијава и да ме спреми за новото што е исто така беспотребно и вишок. Или можеби ќе се изненадам, не знам. Со нула очекувања и горки чувства од сè што не ми е оригиналниот филм, може и ќе паднам на кондиција и ќе ми се отвори мозокот за нешто ново. Ако воопшто има нешто ново филмот, а не само истото од кецот, секако.

Види такоѓе:

• Ни спотребал нов Матрикс
• Селекција од Love, Death + Robots
• Втора тура Love, Death + Robots
  

Втората сезона на The Witcher

Ја спукав втората The Witcher сезона викендов што пројде. Топтан, одеднаш. Толку чудно се движи времето во последниве две години што бев сигурен дека лани ја гледавме првата. Некако многу брзо ми дојде вторава сезона, не ни осетив дека серијата прескокнала цела година. Ете тоа објаснува зошто некои од актерите изгледаат малку повозрасно. Освен Хенри Кавил, секако. Хенри Кавил одбива да си ги покаже годините.

Баш добро доаѓа серија како The Witcher во тмурни зимски денови. Некако совршено ми се израмни со расположението. Скоро секогаш се местело да е зима кога опсесивно сркам The Witcher материјал - било игра или книга, па ми овозможува таква фина идилична удобност во тие сивилата што ги носи. Се надевам дека годиниве ќе престанат да се однесуваат како еден долг месец, па третата сезона пристојно ќе си ја дочекаме уште следната година ова време.

 

Втората сезона е одлична и многу пофокусирано склопена од првата. Приказната не скока ќутливо во различни временски периоди со цел да ти приреди полусмислени изненадувања, туку си тече природно и хронолошки, па е нешто попрактична за следење барем во таа насока. Од друга страна, пак некако успева да пламне небалансирано на повеќе страни и да успее некои работи да не ги дозбори до крај. Тоа ми е можеби и главната замерка за втората сезона. Дали намерно настојува да одржи некаква мистерија или само невешто пишување, не би можел да погодам - ама иако поправа некои проблеми од минатиот пат, успева да создаде нови. За среќа, поситни.

Сезоната има главен негативец што може и да го промашиш дека е таму до самиот крај, бидејќи некако скржаво го прикрива, доволно за само да те збуни, а недоволно за да те задржи заинтригиран или на било кој начин засегнат од заканата. Многу поинтересни ми беа ситуациите каде што Герлат стандардно си "вичерува", убива разновидни чудовишта и го истакнува лежерниот тон на самото дело. The Witcher поубаво личи кога не се сфаќа себеси премногу сериозно и кога држи некоја дистанца од посовремениот наративен третман типичен за денешните серии.

Серијата е пофункционална кога личи на нешто телевизиско од пред дваесетина години, ама можам до некаде да разберам зошто не целосно одбива да згазне во таа територија. Форматот на Нетфликс е веројатно таков, се трудат да ги скрпат сериите да имаат поголем арк и секоја од епизодите да создава дел од поголема приказна. Затоа и повеќе ми се свиѓа The Mandalorian, тоа поретко пати од стремежот да биде едно големо нешто. Сакам да кажам, пре би избрал засебни епизоди со сопствена мала приказна отколку ова што The Witcher претежно се труди да биде. Не го личи цело време. Има доволно материјал од книгите за да биде поинаку спакувано, притоа да не си го оштети сопствениот фолклор.

Сепак, супер е вака како финален производ. Задоволен сум. Мило ми е што приказната конечно отиде во Кер Морен и овозможи одблиску да го видиме светот на Вичерите и целата таа митологија. Сосема прикладно за втора сезона. Откако се запознавме со Гералт, ова беше логичниот чекор. Убава прилика да разбереш некои работи околу Вичерите што првата сезона некако ги прескокна, а можеби не ти се познати од друго место. Сите дешавки таму ми се омилениот дел од сезоната. Весемир е одлично погоден и вклопен, и како кастинг и како лик.

Со Сири во фокусот оваа сезона, бев малку скептичен како ќе пристапат кон нејзиниот лик и мило ми е што доби соодветен човечки третман. Со таков моќен лик како Сири можеа да отидат во многу погрешна насока и да заврши како "Mary Sue" женските ликови од Star Trek: Discovery или Star Wars: The Last Jedi. Сири е ранлива, со маани и мотиви за да се подобри и да ја оствари нејзината моќ и потенцијал. Ништо не ѝ е подарено, па публиката може полесно да се идентификува со нејзиниот пат и да навива без однапред да биде јасен исходот. Ќе има ден кога ќе ја видиме Сири супер-моќна и среќен сум што вака постепено ја создаваат.

Ми се свиѓаа и локациите што се одбрани за сезонава. Преубави богати пејсажи, онака да се изнагледаш. Иако The Witcher е сместен во свет многу близок до овој, некои од локациите изгледаат комплетно магични и страни. Сетовите се исто така многу подобрени, па поретко ќе наидеш на нешто што личи како да е снимено во студијата на МРТВ. Некој го одврзал ќесето оваа сезона и очигледно е. Целата продукција изгледа врвно, дури и бушавата перика на Хенри Кавил.

За жал, уште не можам да го прифатам кастингот за Јен и Трис. Иако Јен е создадена како допадлив лик, сметам дека актерката го нема капацитетот да ја овековечи онаа Јен што ја знам од игрите. Разбирам дека ова е адаптација на пишано дело, меѓутоа игрите засекогаш ми врежаа една поинаква визија за неа што тука не можам да ја видам. Истото е со Трис, со тоа што нејзиниот лик уште не е доволно наштиман според изворниот материјал за да ја прифатам. Споредбата со Трис од игрите ми е уште поневозможна и далечна. Не знам кој е мотивот зад ова, ама едноставно не функционира. 

Хенри Кавил е супер. Можеби никогаш не научи да глуми саглам, ама како Гералт е воглавно одличен. Не можеш да му фаќаш многу замерки на најубавиот жив маж на планетава, ама па не знам како уште успева да преглумува некои работи и некој упорно да му кажува дека е океј така. Некогаш неговата неприродност ме вади од имерзија и не го гледам Гералт, туку го гледам Хенри Кавил како работи со талентот што нема некои сериозни пропорции. Не е често, ама се случува. Се гледа дека е приврзан со ликот и максимално се забавува, па ако ова е максимумот тогаш јеби га. Толку се можело.

Но, и покрај ситните недостатоци, втората сезона на The Witcher е забавна акциона авантура. Многу ми фали ваква фантастика на медиум што не е книга или игра и серијата иако не е најдобрата на светот, супер го пополнува тој простор. Со ова темпо и популарноста што ја има не гледам дека ќе сопре набргу, а вторава сезона на крајот вети многу работи што едвај чекам да видам како ќе се одвиваат во иднина. Сега е време конечно да се дочитаат книгите до следната, па и да се изигра The Witcher 3: The Wild Hunt уште еднаш.

Види такоѓе:

• Хенри Кавил од Ривија
• The Witcher: Nightmare of the Wolf вреди барем за едно гледање
• Игра на годината: The Witcher 3
• Втората сезона на The Mandalorian 
• Сакам уште Arcane
  

South Park: Post COVID и новите специјални епизоди

Колку долго немам муабетено за South Park. Не само на Crapwerk, туку општо онака со луѓе. Порано не смеело да пројде епизода без да се дискутира за следната. Тогаш серијата не само што беше многу порелевантна, туку немаше ни друго што така храбро се осмелуваше да го пополни просторот. Се изгубивме малку со South Park низ годиниве, ама пак знам да одвојам време за средба со нови епизоди или барем мене да ми бидат нови. Не следам редовно одамна.

Откако почна пандемијава баш чекав да видам како South Park ќе настапи на темата. Само што фатија да се грабаат тоалентни хартии по маркетиве, почнав да гледам South Park сцени пред мене. Никој на светов не може подобро да екранизира општа паника и хаос од South Park. Повеќе пати сме го виделе тоа во старите сезони и никогаш не престанало да биде смешно. Затоа и не ме изненади колку беа добри претходни две специјални епизоди, The Pandemic Special и South ParQ Vaccination Special. 

 

Тематиката во реалноста е далеку од комична, ама Треј Паркер и Мет Стоун знаеле секакви други глупости да ги извозат добро. Ќе подвлечат неколку работи и ќе грабнат да се спдрачат со нив до бескрај. Очигледно е колку и овој материјал фино им легнал. South Park е South Park. Отсекогаш главната струја биле актуелни теми. Ко за беља, тука сме сега во пандемијава и веројатно ќе бидеме во следните неколку години.

Треј Паркер и Мет Стоун летово потпишаа договор со Paramount+ од 900 милиони долари за да штанцаат тазе South Park во следните шест години. Кажи ги специјални епизоди или филмови, ќе има уште многу South Park очигледно. Првото од оваа соработка излезе неодамна и се вика Post COVID. Го истрошив од вртење откако излезе. Ова е South Park што сакам да го гледам, баш како што ветуваа претходните две на тема пандемија.

Post COVID се случува четириест години во иднината кога пандемијата е штотуку завршена. Децата се сега возрасни и повеќето од нив не ни живеат во Саут Парк, ама смртта на Кени ќе ги собере пак заедно во стариот крај. Не сите сакаат да се во Саут Парк, некои се меѓусебно и раскарани, ама нов случај на коронавирус ќе го заглави цел град во карантин што ако го прекршиш те стрела војска. Класичен South Park.

Супер е идејата за ваков скок во иднината. Пак е суштински South Park, ама ваквата свежина го прави уште позабавен и креативен. Не ни можев да замислам како ќе завршат некои ликови во животот, ама откако ќе изгледаш неколку пати и ќе ги премоташ претходните случки низ цела серија, комплетно има смисла. Дури и тоа што Картмен е сега рабин, оженет со Еврејка и има три деца, а Кајл одбива да поверува дека не е само заради нивната динамика низ историјата на серијата. Баш чекам да видам како ќе резолвира оваа ситуација.

Одлична епизода, или ако сакаш краток филм. Цел саат трае, така што е како три епизоди. Баш успева да биде актуелно. Не само пандемијата, туку и со колку осетлив е светов последниве години на темите со кои можеш да се заебаваш без последици. Дејв Шапел ете знае најдобро, меѓутоа ни South Park не се воздржуваат од некој ред муабет. Уште е тазе ова за да се исцрпи, а Post COVID баш мангупски пристапува, без да личи безвкусно и евтино.

Едвај чекам да излезе продолжението на Post COVID, би требало до крајот на годинава. Епизодата заврши со многу отворени прашања и мистерии, па ме интересира каков третман следува. Ако си пропуштил South Park низ годиниве, за новиов материјал ти требаат само претходни две специјални епизоди бидејќи гради директно врз нив. Другото е повеќе или помалку стандардниот South Park, паметен и исклучително духовит, ама замотан доволно украсно за да е посебен изненадувачки подарок во овие темни пандемиски времиња.

Распуцавање во Wolfenstein: The New Order

Легендарната Return to Castle Wolfenstein прослави точно дваесет години пред некој ден. Не се ни сеќавам кога последен пат асално сум ја изиграл, а уште имам силни впечатоци и засекогаш има високо место на мојата топ листа со омилени пуцачини. Сигурен сум и дека денес добро се држи, иако е визуелно малку подостарена. Јубилејот беше повод за конечно да седнам и да ги изиграм пропуштените од серијалот, а тоа очигледно се сите други наслови. Тоа ми е гејмерската мисија за оваа зима. Не знам како, ама ете сум успеал да ги одложувам со години. 

Ја изиграв Wolfenstein: The New Order од 2014. Малку поразлична од Return to Castle Wolfenstein, најмногу поради приказната, ама стварно сум презадоволен од целокупното искуство. Многу ми се пукаше нешто вакво. Wolfenstein: The New Order е сместена во алтернативна верзија на 1960-ти каде што Нацистичкиот режим завладеал со планетата. Главниот протагонист Б.Џ. Блажкович се буди од кома затекнат во оваа ситуација која му наметнува предизвик многу посериозен од претходните во серијалот. Отпорот против Нацистите едвај постои, а нивната технологија е толку напредната што борбата против нив се чини невозможна. 

The New Order повеќе се фокусира на научно-фантастични аспекти отколку на натприродните мистични мотиви присутни кај претходните игри. Ги нема ни класичните оружја од Втората светска војна, повеќето се сосема фиктивни и базирани на технологијата која е актуелна во светот во кој се случува. Сепак и без тоа играта успева да го задржи сентиментот за ја утврди припадноста во серијалот и да биде супер-забавна пуцачина. 

Примарниот момент на Wolfenstein игра е тоа што ти е овозможено да разнесуваш смрдливи нацистички глави со разновиден арсенал и The New Order одлично го разбира тоа. Имаш разни оружја на располагање и еден куп непријатели. Нацисти, роботи, роботи-нацисти, џиновски роботи-нацисти. Можеш комотно да да ги распукуваш како сакаш, со два шатгана во раце, со тесла-гранати, па и со едно многу кул експериментално ласерско оружје што се вика Laserkraftwerk. Играта дури ги посетува и нејзините stealth корени, па имаш опција и да се прикрадуваш со нож, да пресекуваш грклани, колена или и двете во истата акција.

Локациите и дизајнот на нивоата се одлични. Имаш доволно простор за прописно да се справиш со ордата непријатели, тактички да се позиционираш, да се криеш позади ѕидови, кутии или низ вентилации и тунели. Иако Wolfenstein: The New Order е прилично станарден шутер, има доволно варијации за секоја средба со нешто што пука кон тебе да биде забавна и уникатна. Пример, има команданти кои ако те забележат повикуваат засилување што доста ќе ти ја отежни мисијата. Против нив мораш со нож отпозади или пригушувач на пиштолот.

Тука ќе морам со малку спојлери, ама па муабетам за седум години стара игра. Wolfenstein: The New Order те носи на различни места. Те инфилтрира во концентрационен логор, те носи на Нацистичка база на Месечината, подводни лаборатории, ментални институции, Нацистички Лондон и каде уште не. Секако, има и "постандардни" локации како замоци и тврдини, меѓутоа повеќе е сконцентрирана на разновидност што комплетно помага да не се осеќа репетитивно. Има дури и еден дел каде што Б.Џ. има кошмар каде што го играш првото ниво од старана Wolfenstein 3-D игра. 

Приказната е исто една од појаките страни на Wolfenstein: The New Order. Раскажана е многу пофилмски за разлика од претходните игри, има интересни ликови што одлично ја носат и те приврзуваат за сите случувања, па така што секоја емотивна разврска има многу поголема тежина и интензитет. Некаде на почетокот, играта те тера да направиш избор кој малку ја движи приказната во друга насока со што обезбедува барем уште едно преигрување. Кога ќе ги изиграм и останатите ќе се навратам да ја дознаам разликата.

Ако сакаш да комплетираш игри, овде имаш одлична прилика за тоа. Собираш разни скапоцени предмети, отклучуваш различни вештини според стилот на играње, а има и Енигма кодови кои ако ги решиш ти отвараат дополнителни модови на игра. Бев повеќе фокусиран само да ја завршам, па сите овие работи ги оставив за следен пат. Но, тука се за да ги комплетираш со што сигурно ќе ти се удвојат тие десетина саати колку што трае главната кампања. 

Не знам дали има уште некој што како мене ја пропуштил Wolfenstein: The New Order, ама еве би сакал топло да ја препорачам. Баш е онаква удобна старошколска пуцачина. Мислев дека треба во школо да идам следниот ден откако ја изиграв. Не е само трчај и пукај. Имаш големи предизвици дури и на средно ниво на тежина. Некогаш самата игра може да биде пребрутална, некогаш само те сејвнала со малку муниција и оружја, а треба да се справиш со закана за која ти треба малку побогат арсенал. Често се наоѓав во ваква ситуација. Не знам дали играта е така дизајнирана или јас не знам да пукам прецизно и трошам куршуми во празно. Веројатно е некоја комбинација од двете. 

Следна за играње ми е Wolfenstein: Old Blood. Пократка експанзија е со истиот енџин, ама сместена во 1946 и многу поблиска до Return to Castle Wolfenstein. Таа од 2009 веројатно ќе ја прескокнам зимава, а на крај после Wolfenstein: Youngblood сакам да ја испукам Return уште еднаш. Плаче таа игра за модерен ремастер, не знам зошто уште чекаат.

Види такоѓе:

• Преглед на Call of Juarez: Gunslinger
• Call of Duty: Modern Warfare 3
• Првите впечатоци од Quake Champions 
• Пост-трауматските растројства од Insurgency
• Има ли пилот во Титанот? 
• Ништо не е исто после Spec Ops: The Line
  

Петнаесет години Crapwerk

Иако вторава пандемиска година не беше најсјајна на неблогерски план, некако успеав да го довлечкам Crapwerk до петнаесетгодишнина. Петнаесет години цели. Како звучи ова, а? Мислиш е мобилен оператор. За жал, настрана од релативно редовното пишување постови, Crapwerk некако ми се слизна од активностите што лани почесто ги фурав. Twtich каналот ми фати прашина малку, ама ете среќен сум што барем со Discord дружината си цепаме со нови игри и по некое претпазливо пиво и мезе. Многу ми е ќеф што го заживеавме тоа.

Фала на сите што низ овие петнаесет години го толерирате местото кое Crapwerk го окупира на домашниот интернет простор. Фала и за секоја дискусија што се појавила после блог-пост. Иако често сме се сложувале, мило ми е за секоја прилика каде што сме си ги вркстиле ставовите. Ама, ајде да не нè убие романтикава. Веќе секоја година верглам некоја варијанта на истово.

 

2021 беше малку пораздвижена на поле поп култура, па така некои од темите што ги прошалтав на Crapwerk ми беа многу позабавни од ланските. Го испративме Бонд на Даниел Крег, се подлажавме со нов MMORPG наслов, цепевме дрва во нордискиот задгробен живот, светот испадавичари за глупа корејска серија, ама најјакото ми е што годинава конечно се случи саглам адаптација на Dune. Филмот ме мотивираше да ги грабнам и другите книги на Френк Херберт во серијалот и презабавно ми е.

За тоа во некоја друга прилика, а сега без тупење - следува традиционалната компилација на постови што добиле најмногу љубов од последниот роденден на Crapwerk до денес. Ете така. Се читаме наскоро.

Ни спотребал нов The Matrix

Да не гледав некоја друга Squid Game?

Зараза на месецот: Valheim

League of Legends е сѐ уште најмизерната игра на светот

Епскиот Zack Snyder's Justice League

Филм на неделата: Dune (2021)

Ептен, ептен први впечатоци од Cyberpunk 2077

Се сеќава ли некој на Game of Thrones?

Втората тура Love, Death + Robots

Ретроспектива на Last Action Hero

Не го бива ова Masters of the Universe: Revelation 

Втората сезона на The Mandalorian

No Time To Die и крајот на Бонд ерата со Даниел Крег 

Селекција од Рики Морти

Има ли пилот во Титанот? 

Сакам уште Arcane

Мислам дека можам одговорно да потврдам дека Arcane е најдобрата адаптација на игра што сум ја сретнал до сега. Без претерување, факти се ова веќе. Можеби е до минималната изворна основа која овозможува поголем креативен простор за Arcane поопуштено да дише, не знам, ама ова што го видов во овие девет епизоди ме шокираше колку е добро. Ликовите, кинематографијата, амбиентот, приказната - некако сè е убаво составено да функционира.

Најсилната страна на Arcane е што не се брза никаде. Гради бавно, посветува доволно време на ликовите, деталите на светот во кој се случува, сè со цел да те приврзе со мотивите и конфликтите. Внимателно ја тинтра секоја перспектива, успева да биде исклучително сериозна и емотивна, па и да не си запознаен со она минимално парче фолклор што го црпи од League of Legends, пак ќе можеш удобно да се внесеш во наративот без прашалници.

Arcane го одржа квалитетот по првите три епизоди. Очигледно, патот за кој се одлучи серијата беше јасно зацртан и прецизен, без ниеднаш да се расклати или да се сопне. Ниту еден аматерски пропуст. Компактно и концизно. Веројатно ова е производ на јасна визија и цел, нешто што често отсуствува кај слични екранизации кои го губат идентитетот обидувајќи се да се обратат на поширока публика. Arcane речиси магично успева да ја најде таа функционална средина.

Сигурен сум дека и да не си запознаен со било што од League of Legends лесно ќе можеш да ја видиш брилијатноста на серијата. Иако ми е потешко да се позиционирам од таков агол, некогаш толку се внесував во приказната што заборавав од каде точно потекнува. Секако, има еден куп референци што се тука да им намигнат на играчите, меѓутоа Arcane не изгледа дека е преоптеретена со задоволување на таа публика. Можеби во иднина ќе се малку повеќе фокусирани на експанзија кон потесниот League of Legends фолклор, основата сега е цврсто поставена за да одат било каде. 

Со етаблиран концепт за хекстек и успешно позиционирање на спротиставените страни, Arcane конечно ќе може да завземе уште поакционен облик во следната сезона. Не дека недостасуваше, акцијата беше одлично дозирана во овие девет епизоди, меѓутоа завршната нота ветува уште повозбудлив правец. Изворот иако е мал, има богатство таму што чека да биде истражено. 

Видовме само мал дел од светот, што и покрај густата презентација остава простор да бараш уште. Сакам некогаш да видам ја видам и помистичната страна на Рунтера, сакам приказни со Малзахар, Ка'зикс, Вел'коз и целиот тој космички хорор кој пефектно може да се вклопи како фракција што дополнително ќе го искомплицира конфликтот помеѓу Пилтовер и Заун.

Затоа се радувам што Arcane испадна вака успешно. Си ја обезбеди иднината со најавената втора сезона, а доколку останат доследни на истиот квалитет, сигурен сум дека ќе ги сркаме приказниве со години. Ја имаат добитната формула, искрено се надевам дека нема да им се сруши врз глава. Riot одржаа лекција на многумина со ова. Arcane воспостави нови стандарди за како треба да изгледаат адаптации на видео игри и баш ми занима дали и некои други компании со потенцијал за разнесување на нивната интелектуална сопственост по други медиуми си прибележаа тоа што треба во тетратките.

Пукнав некоја League of Legends партија деновиве. Уште е истата токсична депонија како и секогаш, ама даваат бесплатни скинови за Вај, Кејтлин, Џејси и Џинкс базирани на нивните Arcane варијанти што се добиваат ако победиш една или изиграш три партии. Собрав три, последниот за Џинкс ќе биде достапен утре за отклучување. Скиновите се временски лимитирани, па така што ако си колекционер, сега е шансата да лапнеш нешто муфте.

Види такоѓе:

• Почетокот на Arcane, анимираната серија базирана на League of Legends
  
• League of Legends е сè уште најмизерната игра на светот
• Лига на лигуши 

Филм на неделата: The Harder They Fall (2021)

Си сакам кога вестерните ми се италијански. Со Клинт Иствуд. Трилогијата Долари ми е засекогаш омилениот тип на вестерн и ми е наштелувана како репер за жанрот. Еден ден сигурно ќе најдам време за долго и широко да помуабетам тука на темата. Имам љубов и за некои од поозбилните секако, ама сепак повеќе трзам на "шпагети вестерн" и било што инспирирано од тој поджанр. На ист начин ме привлекува и кунг-фу школата на Shaw Brothers Studios. Никогаш не можам да се наситам.

Серџо Леоне има оставено огромен печат на жанрот, па дури и кога нешто значително дивергира, пак некаде може да најдеш некое суптилно влијание. Баш ја играм Red Dead Redemption 2 периодов и иако е далеку од "шпагети вестерн", пак нешто ќе успее да се протне, колку и да е скромно. Некоја сцена, музика или ситуација што макар и индиректно ја референцира таа школа. Во такви моменти шеширот сам ми расте на глава. Прекрасно е.

The Harder They Fall не ја крие инспирацијата од таа италијанска школа, ама истовремено успева да биде модерен и да флертува со blaxploitation поджанрот. Очигледно режисерот Џејмс Сејмуел конечно ја нашол функционалната формула, со оглед на тоа што некоја година претходно имал помалку успешен обид да создаде нешто слично. Типот има љубов кон жанрот, па дури и ситните маани кои ги има The Harder They Fall некако се занемаруваат во неговите амбиции. Стварно уживав и немав сила да се фаќам за ситници. 

Филмот следи неколку ликови, некои од нив базирани на историски личности, ама во центарот е Нат Лав кој се одмаздува за смртта на неговите родители. Додека ги тамани другите инволвирани во тој инцидент од неговото детство, главниот виновник Руфус Бак е конечно надвор од затвор, речиси на тацна. Руфус Бак е последното име на списокот на Нат Лав и единствената препрека меѓу животот посветен на одмазда и зелените пасишта што го чекаат на другата страна. Баш кул, онака вестернски.

Основата е доволна за да те завлече, а сцената со која отвара филмот те уверува дека нема да бидеш поштеден од насилство и акција. Но, иако тонот кој The Harder They Fall го воспоставува е прилично мрачен, остатокот од филмот е прилично лежерен. Да, има акција во изобилство, не се воздржува кога треба да расцепи нечија глава, ама е соодветно избалансиран со воздржан хумор што одлично функционира во склоп на случувањата. Ликовите се привлечни и интересни, па дури и најгенеричните тропи имаат некаков уникатен шмек. 

Кастингот е супер, па лесно успева да го износи филмот и покрај ограниченото присуство на Идрис Елба. Многу од овие актери се дефинитивно на прагот на поголема кариера и лесно можеш да го приметиш тоа. Особено Џонатан Мејџорс и Зази Битс. А, Идрис Елба е секогаш феноменален, не треба да те изненадува неговиот актерски капацитет, ама ретко ќе го сретнеш во улога на негативец и баш е забавен за гледање. Реџина Кинг ја гледав скоро во Watchmen серијата и одлична поддршка за целата екипа тука. 

Приказната можеби и не би била доволна сама по себе. Едноставна е, сме ја виделе многу пати претходно и не е ништо ново. Класична одмазда сместена во шашавиот Див Запад, ама музиката и сетовите цртаат една многу поголема, префинета слика. Влијанијата на Мориконе во саундтрекот се евидентни, можеби и нема вестерн може да пројде без неколку ноти што звучат познато, ама е совршено искомбиниран со повеќе модерни теми што потсетуваат дека е ова посовремена перспектива на една безвременска приказна. 

Дури и самите сетови се стерилно чисти, го дополнуваат тој контраст и го збогатуваат визуелниот јазик присутен во филмот. Затоа The Harder They Fall е многу повеќе од обичен омаж, неговиот стремеж да се обликува во нешто уникатно е јасно видлив. Филмот е свесен за тоа што е, знае кога треба да се доживее себеси сериозно и кога да се заузда и да повика една друга ера да превземе. Затоа е толку симпатичен. Части и еден пресврт на крај што апсолутно не го очекував. 

Ако си љубител на вестерни, било "шпагети" или Unforgiven, не смееш да го прескокнеш The Harder They Fall. Во период кога ја довршувам Red Dead Redemption 2 и ме вози тој фазон, предобро ми легна. Изборот беше овој или Old Henry и испадна дека не згрешив што го одложив вториов за некои други слободни два саати.

Види такоѓе:

• Филм на неделата: The Ballad of Buster Scruggs (2018)
• Проклетиот Тарантино
• East of West на Џонатан Хикмен и Ник Дагота 
• Преглед на Call of Juarez: Gunslinger 
  

Тапа е New World

Што фина беше таа илузија пред некој месец дека ќе играме нов саглам MMORPG наслов. Уште поубави беа тие првите денови со New World кога и покрај проблемите што ги имаше играта не останав рамнодушен на тој свеж мирис. Од тогаш не пројде ни месец и пол, а ја немам ни упалено играта повеќе од една недела. Ако ги пратиш драмите супер, ако не еве накратко ќе пробам да доловам што се случи во меѓувреме. 

 

Играчи најдоа багови што ја кршат цела игра. Од такви преку кои можеш да си го дуплираш златото и да ја оштетиш економијата во играта на која се потпира голем дел од нејзината механика, до такви каде што ако во среде тепачка го мрдаш прозорот на играта, никој и ништо не може да те оштети. Најаматерски на светот, Amazon Game Studios одлучиле такви круцијални податоци да се чуваат и обработуваат на клиентска страна, онака на изволте за експлоатирање. Ама, не ти се криви играчите. Бар не целосно. 

 

 

Ако постои нешто во играта што може да се злоупотребува за сопствена корист, секогаш ќе има такви играчи што ќе го најдат. Проблемот е како компанија со вакво педигре си има дозволено вакви бизарни, несмасни пропусти и фалинки. Не завршува тука. Во моментот кога се обидоа да ги санираат овие глупости, создадоа низа нови. Потоа испливаа уште куп други работи на површина. Оружјата што не функционираат како што треба или како што пишува на нив се можеби една од посериозните. Игра што воглавно се потпира на тепачки меѓу играчи и нивна интеракција не смее да ги промаши овие работи.

Меѓутоа, тоа не е главната причина поради која што ја одмарам New World до некои подобри денови. Се разбира, ако играта воопшто преживее за да дочека подобри денови. Добар дел од баговите веќе се поправени, ама она што во моментов сум сигурен дека нема толку експедитивно да добие внимание е содржината. New World не е лоша како идеја, далеку од тоа. Само што главна мака со играта ми е моменталната досадна и репетитивна содржина, најмногу во естетскиот дел. Тоа за жал, невозможно е да го приметиш во првата недела и кусур додека си бркаш работа во една или две зони.

Откако ќе излезеш од тие, ти станува јасно дека цело време е едното исто. Ми останаа уште десет левели до максимумот и веќе ми се смачи да ги тепам истите волци, костури и зомбија, само скалирани соодветно за зоната во која се наоѓам. Не можам да ги гледам истите градби, идентичната архитектура и да ги правам истите мрзливи квестови пак и пак и пак. Истото што си го видел на почеток ќе го гледаш до крај. Ниедна од зоните нема различна приказна, визуелен идентитет или некаков уникатен печат. Ова е нешто што би го очекувал од алфа верзија. Срамота е да е волку шупливо во наводно целосна верзија на игра. 

За жал, не верувам дека ќе успеат да го поправат тоа. Можеби еден ден ќе се разбудиме во New World каде што во две различни зони има различни непријатели, ама се сомневам. Најавуваат некои ситни апдејти со нови непријатели, оружја и некои други ситници на тест-сервери. Неофицијално се токмат и шест нови данџни, една целосно нова зона, различни оружја и некои други ситници, само што мислам дека и тоа нема да биде доволно да го поправи целиот впечаток или да му даде разновидност на левелирачкото искуство.

Играчите нема да седат долго. Ете, од скоро милион пред еден месец сега има едвај 150 илјади логирани во ист момент. Предвидувам дека до крајот на годинава ќе има помалку од 100 илјади. Серверите на кои се чекаше редица со саати за да влезеш сега се пусти и ќе се спојуваат. Нормално е популацијата да опадне после првите денови, со секое MMORPG се случува тоа, ама овде некако нагло од тоа што обично го приметувам и не знам како Amazon ќе си ја подобрат репутацијата за да си ја вратат и задржат публиката.

Забавно беше додека беше. Месец дена душата ѝ ја извадив. Не се каам, само што веќе не можам да ја препорачам. Веројатно подобра опција ти е моменталната World of Warcraft. Сигурен сум дека ќе извадиш далеку позабавни саати ако почнеш од нула до Shadowlands. Сепак, ако сакаш да си сечеш дрва, да копаш руда и да ги тепаш истите волци цело време - забавно е. Мене ми треба поголема разновидност за MMORPG да ме држи заинтересиран. 

 

Играм Red Dead Redemption 2 во моментов. Првпат до сега и прејака ми е. Ама, знам дека пак ќе ми се приигра MMORPG сега кога ќе зазими, па може ќе си продолжам со Guild Wars 2 или во најочаен случај со WoW. Алтови ќе левелирам ако треба. Ќе имаат некаков ивент по повод 17 годишнина, па ете причина за да се логирам и да кенкам како е тапа.

Во секој случај, уште верувам дека има шанси да се спаси New World. Камо среќа ако испадне побрзо. Покрај овие глупости има огромен потенцијал да биде тоа што мислев дека ќе биде. Компанија како Amazon има ресурси за брзо да се извлече оваа катастрофа, ама па од друга страна имаат и историја со игри што ги изгасиле преку ноќ. За жал, Ashes of Creation е уште далеку од објавување, а после ова фијаско со New World, којзнае и на тие дали може да им се верува.

Почетокот на Arcane, анимираната серија базирана на League of Legends

Нормално дека бев скептичен за Arcane. Не само што адаптациите на игри не се секогаш функционално изнесени од нивниот матичен медиум, туку и Netflix изминативе години агресивно си го трупаат каталогот со секакви наслови што оставаат впечаток дека никој не ги проверува пред да бидат пуштени во оптек. Еве, на што личеше она Masters of the Universe на Кевин Смит, жити сè? Уште не можам да се помирам. 

Идејата за анимирана League of Legends серија секогаш ми изгледаше примамливо. Колку и да е играта токсичен отпад денес, имам толку многу години пројдено таму што не би можел да си дозволам да заобиколам нешто како Arcane. Во првите години од League of Legends сркав сè што личеше на приказна таму, колку и да беше штуро и површно. Реално, колку па и можеш во игра од овој жанр да градиш некој слоевит фолклор што пробива подлабоко. Освен биографиите на Шампионите преку кои Riot Games ќе фрлеа нешто повеќе за светот во кој се одвива играта, приказната ретко завземаше некој поопиплив облик. 

Сепак, низ годиниве изградија некаков си универзум што сега со Arcane се покажа како одлична основа за раскажување. Два пати до сега ги спукав трите епизоди што излегоа минатиов викенд и едвај чекам следен за новите три. Имав многу мали очекувања, немаше шанси да толерирам нешто само затоа што е League of Legends, а серијата изненади колку е добро и внимателно скоцкана. Да не ти се верува, онака. Едно е да гледаш како Riot Games штанца кратки синематици околу играта, тоа и Blizzard го прават совршено добро, ама верувам дека е многу покомплицирано да ја одредиш вистинската креативна насока за нешто "подолгометражно".

Можеби најголемиот предизвик при адаптација на нешто волку обемно со ликови како League of Legends е прецизно да фокусираш. Не знаеме ни премногу за светот во кој постојат, а основата нуди огромен избор за наративна појдовна точка. Arcane успева да си најде фин агол и неверојатно е колку добро се справува со ситее елементи. Приказната во првите три епизоди е хронолошки сместена некаде пред играта, па повеќето од ликовите што ни се познати се уште млади. 

Ги гледаме нивните почетоци во свет кој е резервиран при користење на магија, па постојат разни структури кои илегално експериментираат со тоа, што е баш супер основа за поголем конфликт кој верувам дека ќе ескалира во понатамошните епизоди. Првиве три се воглавно сконцентрирани на обликување на главните ликови и тоа на начин на кој не го очекував дека ќе го сретнам тука. Arcane има некој изненадно сериозен емотивен тон што совршено те зближува со нив, па си лесно инвестиран во нивните мотиви и сè она што ги придвижува.

Иако можеби повеќе сакав да видам ликови од "првата постава" на League of Legends, од периодот кога играта беше уште свежа, овие што се во моменталниот фокус на Arcane одлично се вклопени. Приказната е доволно возбудлива да функционира со повеќето постоечки од играта, ама има толку многу што во секој случај изборот би се свел на неколку, без разлика на личната преференца. Ако Arcane успее да си ја обезбеди идината со повеќе епизоди и сезони, верувам дека ќе видиме и други. Има место. Ќе ми биде мило некогаш да ги видам тие од играта поради кои ми паднале прстиве од кликање на нив.

Анимацијата е феноменална, како и општата естетика и визуелен стил на целата серија. Присутни се многу елементи од играта, а некои толку суптилно протнати што ако трепнеш си ги пропуштил. Затоа второто гледање на овие три епизоди ми беше многу попријатно. Битно е дека го има она чувство дека си позициониран во League of Legends амбиент и многу ми е ќеф што конечно го гледам овој свет во некоја ваква форма. Копав да најдам некоја забелешка и немаше. Искрено очекував многу повеќе неконтролирани акциони сцени и пиу-пиу, а за среќа не ме дочека ништо такво. Не е ова Mortal Kombat очигледно.

Arcane е доволно добро напишана и склопена да функционира и за публика што никогаш немала и можеби нема да има контакт со играта. Не бара никакво предзнаење. Никогаш претходно не сум сретнал адаптација на игра која вака успешно се обраќа на широка клиентела. Можеби отсуството на цврсто зацементиран League of Legends фолклор го обезбеди овој простор за раскажување. Не знам, ама едноставно изгледа како да ја нашле формулата за им проработи целото ова. Викендов што доаѓа следуваат нови три епизоди, а наредниот и последните со кои ќе се заокружи сезонава. 

Види такоѓе:

• League of Legends е сè уште најмизерната игра на светот
• Лига на лигуши 
• Филм на неделата: Mortal Kombat (2021)
  
• Tomb Raider филмот од 2018
  
• Двата Tomb Raider филмови со Анџелина Џоли
  
• Street Fighter и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Покемон, другар мој
• Warcraft (2016)

Пак го промашија Halloween

Halloween серијалот има само два добри филмови од вкупно дванаесет. Првиот и H20: 20 Years Later. Тaa "рекалибрацијата" од 2018 е за нијанси подобра од просечниот накај лош остаток, ама пак е некако недоволно ефективна со тоа што сака да го пренесе. Идејата за франшизата да го спушти Мајкл Маерс на земја после приказните за мистицизам, култови и натприродни сили изгледаше како примамлива прилика за освежување, ама филмот не успеа целосно да си го утврди сопствениот идентитет, ниту пак да создаде шаблон за следните.

Овој новиов Halloween Kills што е директно продолжение на тој од 2018 е показател за тоа дека освен бизнис планот за штанцање на нови филмови, Дени МекБрајд и другарчињата сценаристи немале ништо друго спремно. Halloween Kills не само што не се труди да ја разбере франшизата од која е дел и да ги идентификува нејзините функционални компоненти, туку често успева да го промаши и жанрот. Ова е еден од најлошите Halloween филмови досега, некаде на слично рамниште со Halloween: Resurrection. 

 

 

Некако мака ми падна. Halloween од 2018 не беше најдобар, ама барем одлучи пак да ги спои Лори Строуд и Мајкл Маерс и да се фокусира на нивната четириесетгодишна историја. Имаше главни ликови со мотив и предизвици, дури и природно успеа да протне и нова генерација во заплетот без ја угуши главната движечка енергија. Halloween Kills не само што ја дистанцира Лори Строуд од тековната приказна и буквално ја сместува во болница, туку и неуспешно се гњави да најде главен лик од чија перспектива како публика би можел да ги следиш настаните. 

Филмот е повеќе како колаж од досадни сцени со ликови што немаат грам памет и елементарно познавање на ладни оружја. Кој нормален би му се спротиставил на Мајкл Маерс со ноже за мачкање паштета? Не барам реализам, само сакам пологичен пристап и малку попаметно напишани ликови. Да има некој за кој ќе се грижиш и ќе навиваш низ филмот. Разбирам дека некој треба да биде изнабоден во слешер хорор и најчесто жанрот сака да таргетира приглупи тинејџери, ама невозможно е во цел град да не постои некој што не се однесува како аматерски испрограмиран бот.

Идејата за топла што се собира за да го улови Мајкл Маерс е секако интересна, ама во Halloween Kills нема момент каде што функционира затоа што некој не знае да пишува сценарија и ликови. Има еден сцена каде што истата таа вооружена толпа разбеснети граѓани едноумно почнува да брка недолжен несреќник откако ќе го смешаат со Мајкл Маерс. Без размислување и задршка, само удри мајсторе. Да е уште полошо, кога истата таа толпа ќе се соочи со вистинскиот Мајкл Маерс не ја ни спроведува намерата, туку гине инстанто. Еден по еден. Или го нишанат во невитални делови од телото или им снемува куршуми во клучните моменти. Налет, еј. Невозможно е да си платен да смислуваш вакви глупи сцени. 

Со сето ова, Halloween Kills нема никаква тензија и хорор. Воздржан е и со насилството што е карактеристично за слешер жарот, така што ни од тој аспект не е нешто привлечен ако си од таа публика. Никогаш со ништо не укажува дека Мајкл Маерс може да биде било како повреден и совладан, а ниту имаш главен херој меѓу ликовите што му е достоен противник. Разбирам дека можеби ја чуваат Лори Строуд за следното продолжение, Halloween Ends, меѓутоа не можеш вака шашаво да го склопиш средниот дел во трилогија, ако па воопшто тоа сака да биде филмов. 

Штета за потенцијалот што го имаше Halloween од 2018. Мислев дека ќе успеат да го разгранат првиот на Џон Карпентер во нов забавен серијал со Kills, ама очигледно не постои талент што знае како. Не знам ни јас, слешер жанрот е досаден, ама има начини веројатно каде што може да комепнзираш за ограничувањата. Happy Death Day кецот е супер освежување на жанровската формула, топла препорака за гледаање. Презабавен е. А, Halloween очигледно ќе стане бетер од Terminator франшизата и ќе се ресетира додека ќе можат да ги мкнат глумците од оригиналните филмови на сет. Ете и Scream нов ќе имало догодина. 

Види такоѓе:

• Рекалибрирањето на Halloween
  
• Петте омилени Џон Карпентер филмови
• Како Scream го редефинираше хорор жанрот 
• Краток Friday the 13th маратон 
• Неколку кошмари од Брестовата улица 
• Сите осум Saw филмови 
• Умрев од досада на Spiral
  

Dune на Дени Вилнев

Трет пат ја прочитав Dune летово со намера да си го освежам предзнаењето за материјалот. Ја немав фатено во раце некои десетина години. Малку ми е смачено да слушам како е комплицирана за екранизација, колку е обемна, детална, богата и повеќеслојна. Иако тоа е точниот впечаток за книгата до некоја мера, верував дека е сосема возможно пристојно да се прешалта на друг медиум, а филмот на Дени Вилнев е тука да посведочи. Некако упорно се романтизира тежината на приказната и светот што го создал Френк Херберт, а филмот на Линч од 1984 нема баш многу помогнато да се одвојат во друг облик. 

 

Сепак, доколку не ја следиш книгата така религиозно, ќе видиш дека сега добивме сосема функционална модерна адаптација, а иднината ќе утврди дали визијата за Dune на Вилнев ќе се протне во историјата како капитално научно-фантастично остварување. Иако допрва доаѓа времето за маринирање, сега за сега тоа е единствената патека за филмот која можам да ја забележам. Одлуката да се расцепи првата книга на два филма е сосема логична, па иако официјално вториот дел во моментов е неизвесен, сигурен сум дека ќе се случи.

 

Вилнев не е вчерашен. Последните два негови филмови се темелат на изворен материјал и некако тоа ми влеа доверба дека можеби нема да промаши со Dune кога станува збор за пристапот. Од друга страна 2021 сме, денешните филмови прават некои сомнителни одлуки, па бев и малку претпазлив со очекувањата. Мило ми е што можам да потврдам дека не останав разочаран. Dune e прекрасно филмско искуство какво што имав подзаборавено дека постои. Како да сум пукнал меланж. Едвај чекам пак да го гледам.

Некои работи од книгата кои ти се потребни како основа која те внесува во светот на Херберт, се покриени со вешта експозиција, соодветно дозирани за да ги добиваш постепено без да те шлогира уште на почеток. Иако успева да изостави некои детали кои можеби ќе добијат третман во следниот филм, наративот се движи доволно мазно за да те остави со минимум прашалници во случај да не си запознаен со изворниот материјал. Оттаму имерзијата е значително олеснета, а начинот на кој е поткрепена со визуелниот јазик на Вилнев и аудио стимулот на Ханс Цимер, ја прави уште поинтензивна. 

 

Така удобно те позиционира во центарот на случувањата, да можеш прописно да го искусиш светот и кога ќе проба да ти издува врел песок во очи. Некои визуелни аспекти се толку незаборавни што уште ми е присутна тегобата во стомак од средбата со првиот шаи-хулуд. Ствари што можеби некогаш биле лимитирани од достапната технологија денес воопшто не се предзвик за да го поддржат овој незаборавен спектакл. 

Филмот согорува бавно, но во ниеден случај не го испушта моментумот и контролата. Вилнев ја користи секоја прилика за да ја навигира приказната напред, без постојано да се чувствува дека само гради основа за евентуалниот втор дел. Иако Dune не е замислен како самостоен филм, туку како прв чекор кон франшиза, содржински е доволно густ за да не одземе од искуството. Не знам како точно е ова пресликано кај публиката која не е запознаена со книгата, ама за мене функционираше баш таман. Многу повеќе од само предигра.

Кастингот е феноменален. Кога работиш со намера да создадеш филмско дело со потенцијал да ја обележи генерацијата, веројатно логично е да си внимателен и да бираш од актуелниот актерски крем, макар и дел од екипата да ти се фаци од популарни жанровски остварувања. Дискутабилно е ова секако, ама целата актерска гарнитура тука функционира одлично. Не знаев кој е овој Тимоти Шаламе до пред некој ден и сум изненаден колку е преполн со талент и шарм за да износи ваков главен лик. 

 

Оскар Ајзак е актер со широк глумечки распон и способост да ги доминира сцените во кои е присутен. Многу ми е ќеф што успеа да се отцепи од Star Wars "клетвата", па имаме прилики да го гледаме и во други филмови неоптеретен од сенката на ликот што веројатно го прослави. Џејсон Момоа има неповторлива харизма и баш го размрдува воглавно сериозниот тон на филмот. Сцените со Данкан и Пол ми се еден од омилените моменти од Dune. Дури и Зендеја фино се вклопува, иако нејзиниот лик ќе има поголема улога во следниот филм.

Dune можеби не е Lord of the Rings на оваа генерација како што многумина сакаа да го пречекаат, ама е свеж, квалитетен научно-фантастичен ескепизам. Веројатно и првата достојна адаптација на книгата на Френк Херберт што опфаќа доволно за да не се изгуби во сопствениот медиум. Останува да видиме колку филмот, а и целата планирана франшиза, ќе го положи тестот на времето. Во години каде што филмската индустрија е подинамична од било кога не е лесно да се одржиш над моменталниот бран, искрено се надевам дека Dune ќе триумфира. 

 

Види такоѓе:

• Blade Runner 2049 (2017)
• The Wandering Earth, кинескиот научно-фантастичен спектакл
• Ни спотребал нов The Matrix
  

Да не гледав некоја друга Squid Game?

Изминатаве недели не можев да се фатам за телефон без да ме пречека нешто за некоја нова корејска серија што се вика Squid Game. Или гледам пост, некое меме или некој ме прашува дали сум ја гледал или ми ја фали колку била добра, свежа и оригинална. Насекаде е. Со буквално ништо ново за гледање решив да дадам шанса и сега не ми се верува на каква глупост потрошив време. Не ми е првпат да наседнам вака на хиперболизирано пењавење, имам изгледано цела сезона од онаа шпанска сапуница La Casa De Papel, ама ништо нема да ми го надомести изгубеното време и многу ми е жал за тоа.

Идејата на Squid Game не е нова, ама ќе потврдам дека е фино спакувана за барем првата епизода да ти биде привлечна. 400 и кусур сиромашни јадници се доброволно собрани на непозната локација во некоја припиздина да учествуваат во смртоносни игри, организирани од мистериозни маскирани лица. Тој што ќе остане жив на крај добива сума  на пари која не ни знаев да ја прочитам и избројам, ама според многуте нули изгледаше безобразно. Пишај по сиротињи.

Ќе продолжам со спојлери, ама не е ни важно. Првата епизода не е толку лоша. Со втората веќе почнува беспотребното тегавење, а во трета веќе ти јасно дека ова нигде нема да тера. Squid Game ги става главните ликови во стаклено ѕвоно и знаеш кој ќе преживее кога ќе почне да делка големи количини од тие 456 души. Нема храброст да потепа никој од нив толку рано, па секоја ситуација кога ќе се најдат загрозени, тензијата станува и си оди. 

Епизодата со играта кога се тегнат со јажето единствено што прави е да посакаш и ти едно такво дебело јаже околу врат зашто си испаднал пак глуп и си се подлажал со ова колосално лајно. Знаеш дека корејскиот лукав Наум Петрески ќе преживее додека постојат споредни ликови. Squid Game не само што има нула тензија, туку е и лесно предвилива, па станува уште посмешно кога ќе почнат да ти се остваруваат предвидувањата. Не треба да си корејски сценарист за да знаеш дека стариот што се прави мутав ќе испадне мозокот на операцијата или дека тој со црната маска е братот на џандарот. 

Се изнасмеав на глас кога дојдоа богаташите со позлатените маски за вечерни искачанки. Пола беше смешно зашто не нашле поталентирани странски актери, пола дека е пресврт што чекав да се случи уште од втората епизода. Глупости, озбилно. Освен ако не постои некоја друга добра Squid Game серија како што урла агресивниот маркетинг на интернет овие недели, ова е комплетно промашување. 

Што е толку квалитетно во серијава, а јас не го наоѓам? Сценариото е катастрофално и сервирано соџвакано, а не верувам дека е такво само дека е можеби оштетено со преводот од корејски на англиски. Глумата е аматерска, предраматична и во моменти каде што нема потреба да се преглумува, а приказната се сите западни клишеа од нискобуџетен материјал со слична тематика. Последните три епизоди се неиздржливо досадни и плитки, а ги догледав само за да ја добијам кладбата со себе за тоа што ќе се случува. Добро е што победив, лошо е што наградата се изгубени девет саати. Може и не сум победил баш.

Скраја и далеку од вакви серии во иднина. Сомнително ми е дека маркетингот е природен и дека мемињата почнале да се шират така лесно од луѓе што не се вработени во Нетфликс или кој и да го продуцирал ова. Дури и високите оценки и рецензии. Ако целиов хајп не е некој маркетиншки заговор, јас прв ќе чучнам во зелени тренерки да гребам колаче со игла. Освен ако не си фан на La Casa De Papel и Задруга, не гледам причина да ти е јако ова.

No Time To Die и крајот на Бонд ерата со Даниел Крег

Вчера влегов во кино шокиран од сознанието дека се поминати петнаесет години од Casino Royale. Толку долго Даниел Крег е Бонд. Џејмс Бонд. Тоа е многу подолго од ерата на Пирс Броснан што почна со GoldenEye во 1995. Сме остареле малку, а? Емоциите дополнително ми ги наштима и фактот што немав стапнато во кино скоро две години, па иако имав многу мали очекувања за No Time To Die, некако бев превозбуден дека сум пак раскомотен во тие црвените седишта.

На времето бев отпорен на Даниел Крег како наследник на мојот засекогаш омилен Пирс Броснан. Casino Royale ме премисли и ми создаде одлична прилика да го прифатам, а со секој нареден филм сѐ повеќе ме убедуваше во неговата компетентност. Освен Quantum of Solace, ми се свиѓаат сите Бондови на Даниел Крег. Додуша, никогаш не му ни дадов нова шанса, па ете си го живеам животот со истото мислење од 2008.

No Time To Die имаше многу чуден маркетинг. Создаде некоја неубава слика за тоа што навистина е. Го дрмаа контроверзии за некои избори што ги има направено во контекст на општествено-политичката слика која наводно ја црта, а со холивудската клима изминативе години и немаше да се зачудам доколку тргнеше по некој таков пат. Оттаму очекував до некоја мера да биде Star Trek: Picard на Бонд франшизата, а се изненадив колку не е. Дали исекле нешто во пост-продукција? Којзнае, а не е ни важно.

Да, додека Џејмс Бонд е пензиониран на почетокот од No Time To Die, силна независна црна жена ја носи 007 ознаката, меѓутоа не е онака интрузивно и беспотребно арогантно како што обично знае да биде во 2021. Во ниеден момент филмот не го спушта нивото на самиот Џејмс Бонд и не го "адаптира за модерните времиња". Има некои мали ситници со кои кокетира со публиката што е подготвена да го укине Бонд и неговата "токсична" природа, меѓутоа постои и баланс со кој неговиот лик останува недопрен. 

Номи, освен тоа што е жртва на маркетингот за првиот црн женски 007, нема никаков значаен придонес кон приказната, и тоа е некако тажно. Само ги изложува лицемерните тенденции на денешните блокбастери и нивната упорна безидејност. Среќа, филмот го одржуваат многу позабавни ствари, па функционира феноменално покрај сите тие исфорсирани елементи кои наводно се присутни за да ја отсликаат денешницата.

Ерата на Даниел Крег за првпат воведе наратив кој се провлекува низ сите пет филмови. Иако сите опстојуваат самостојно, има некои нишки што се поврзуваат и сега конечно се затвораат во целосен круг со No Time To Die. Филмот е прошталното писмо на Бонд за оваа генерација и напорот за прописно да се заокружи оваа етапа е очигледен. Дури и во моментите кога сам си врши притисок да изнуди силни емоции од тебе. Функционира. Последните четири филмови упорно ја подвлекуваа таа човечка страна од вообичаено ладнокрвниот Бонд, па така и не можеш да си изненаден кога ќе направи некој чекор повеќе во таа насока.

Ако настојувале ова да биде On Her Majesty's Secret Service филмот на Даниел Крег ерата, можам да заклучам дека е успешно. Дури и повеќе од тој филм, затоа што имавме години и години да се приврземе за Крег, додека Џорџ Лејзенби со само еден филм не ми значи нешто премногу. Не дека е лош или нешто, ама замисли го On Her Majesty's Secret Service со Шон Конери. Океј, тоа е тема за друг ден.

Покрај тоа што No Time To Die емотивно го изложува Бонд, истовремено е и најголемиот акционен спектакл од сите пет. Баш како што е достојно за да се испрати актерот што петнаесет години ја носеше франшизата. Сцената што е пред да почне воведната Бонд песна е можеби една од најдобрите со која има отворено филм со Даниел Крег. Целото она бондовско е турнато до максимум и доведено до совршенство. Не дека е последен и сакале да "поголем и подобар", туку доколку има некоја книга за како се снимаат акциони Бонд сцени, No Time To Die ја следи најштреберски што може. И, баш така треба.

Што Бонд филм без Бонд негативец што претставува глобална закана? Реми Малек е супер, малку поумерен од сите што претходно се изнаредија во овие Даниел Крег филмови, ама прописно се вклопува во намената. Има моменти каде што потенцијалот на ликот не е целосно исцрпен, ама функционира доволно добро за го памтиме и кога Идрис Елба или кој и да е ќе биде следниот Џејмс Бонд. Мотивот му е стандарден како за Бонд негативец, така што не би можел да наоѓам замерки. Бонд треба да го спаси светот од нешто, нели?

Ми се свиѓа и како постепено ги враќаа сите потрадиционални Бонд елементи што некако отсустуваа за сметка на пореалистичниот стил на Casino Royal или Quantum of Solace. Бонд не е Бонд без гаџетите на Кју кои некогаш граничат со научна-фантастика. Обичен генерички акционен филм е. Пиу пиу. Мило ми е како суптилно ги протнуваа за прикладно да клапнат во посериозниот тон без да штрчат. Овде некогаш и буквално бодат очи.

Даниел Крег испадна одличен Бонд, ќе ми фали. Му се погодија и филмовите, да бидеме реални. No Time To Die достојно и џентлменски го испраќа во историјата. Петнаесет години еј, кога пројдоа. Не знам што е следно и кој е неговиот наследник, ама се надевам дека ќе направат добар избор достоен за франшиза што тера речиси шеесет години. 

Види такоѓе:

• Во одбрана на Skyfall
  
• Spectre (2015)
  
• GoldenEye и почетокот на новата Бонд ера
• Другите Бондови со Пирс Броснан