November 24, 2020

Четиринаесет години Crapwerk

Каква мрдната година е ова, а? Никогаш не помислував дека во традиционалната годишна ретроспектива на Crapwerk ќе треба да опфатам и тековна пандемија. Имав многу сценарија, ама ова не беше едно од нив. Пробував некако да избегнам и заобиколам, да зборувам за поведри ствари, меѓутоа невозможно е . Дури и некои од моите омилени ствари кои годинава се случуваа на тема Crapwerk се директно поврзани со овој глобален оток. 

Па, така испадна повеќе да зборувам отколку што пишував блог постови. Непосредно пред да ни заврши Старото нормално, имав прилика да си помуабетам со супер кул луѓе на вторите Creative Talks, па кога нè стрпаа во карантин стримав игри скоро секој ден на Twitch каналот, а си зборевме и неколку пати за македонска музика кај Кантарот на YouTube... Презабавно ми беше што малку го олабавувам Crapwerk од "изворниот" блогерски концепт кон нешто за мене ново и различно. 

А, сакав да пишувам повеќе. Можеби немаше некој избор за нови филмови и серии, ама го посведочив најинтересниот НБА плејоф во последниве неколку години. Ако треба да го одберам најзабавното случување на глобално ниво во 2020, тоа би било ова. Времето ми дозволуваше да следам исклучиво Мајами утакмици низ целата сезона, па ми беше надреално што ги гледам пак во финале после толку години. За жал, не го стигнав блог постот каде што градам култ на личноста на Џими Батлер. Здравје догодина. 
 
Не го допишав ни оној за "Shoot for the Stars, Aim for the Moon", пост-хумниот деби албум на Pop Smoke кој ми е омиленото музичко парче за оваа година. 2020 донесе одлична музика, меѓутоа долго заглавив со овој албум, па тоа што беше објавено од летово до денес малку го занемарив. Сигурен сум дека во следниве месеци и таа пропуштена музика ќе ми избие по уредиве на коишто слушам. Ако ништо друго, барем успеав да ја надминам минатата година во количината на постови, а и со општата Crapwerk активност. Фала пандемиска изолацијо. 

Но, мојата бескрајна искрена благодарност е до сите што и оваа година го читавте Crapwerk или можеби го проследивте надвор од неговото природно живеалиште - на некој стрим нешто или друга интернет адреса. Во повеќе прилики ми ја направивте пандемијава поподнослива. Crapwerk полни четиринаесет години денес. Следува стандардната роденденска листа со избор на постови од последниот роденден, успеав дури четиринаесет да одвојам. Фала ви уште еднаш. Останате во добро здравје, па се читаме и гледаме наскоро.

November 18, 2020

Филм на неделата: Greenland (2020)

Филмови со глобални природни катастрофи и неприлики ми се посебен кинематографски фетиш. Сакам и кога сличен катаклизмичен настан е предизвикан од џиновски чудовишта или вонземска инвазија, ама оние 'поприземјените' ми се на посебна полица. Armageddon, Deep Impact, The Day After Tomorrow, 2012 и сличните такви. Обожавам како извонредно знаат да ја искриват логиката и науката, да направат скутерчиња побрзи од цунами или да проработат телефонски говорници под вода или да сокријат џиновски астероиди од било каква детекција до денови пред удар. Па, имаш научници што предупредуваат, ама никој не им верува, па еден единствен херој кој е спасот за целото човештво... 

Никогаш не престанува да биде забавно уништувањето на светот преку разни креативни начини и методи чија логика и веројатност се можеби на исто ниво со изненаден напад од Десептикони. За Greenland не ни имав слушнато пред да го гледам, ниту знаев што е, ама според интрото погоре можеш да насетиш дека се работи за баш таков филм што го соочува човештвото со истребување. Па, и да и не баш. Greenland иако по жанровска определба е 'disaster film', не игра комплетно според правилата како тие неколку што ги спомнав погоре. 


Не ни има неразбран научник или кризен центар кој служи за експозиција и презентирање низ што сè ќе проаѓа човештвото и главниот лик кој на крај ќе му овозможи нова надеж. Многу покомпатен е од она на кое ме навикнал жанрот. Во главниот фокус е само една фамилија. Фамилија која не се обидува да спаси ништо освен себе, откако преку лотарија се избрани да се засолнат во гренландски бункер додека врз светот врнат огромни парчиња од комета која наводно требала да нè одмине. Не гледаме дали некој воопшто се обидува да се справи со ситуацијата, ги гледаме само последиците и преживувањето. Можни се спојлери подолу, ама треба апла да немаш гледано ваков филм за да се испојлаш.
 
И, како што е секогаш случај со ваквите филмови - ништо не оди според планот, па ни сигурната прилика на Жерард Батлер да ја засолни Морена Бакарин и нивното синче во бункерот каде што со други есенцијални избраници во "новото нормално" ќе се грижат за опстанок и расплод на преживеаното човештво. Изненаден сум колку добро Greenland успева да се додржи да не потоне во клишеата кои може да ги има жанрот. Не дека не е зацапан, во некои моменти е само со главата на површина, ама воглавно се труди да си биде своја ствар. Баш фино и освежувачки. На моменти дури и несвојствено успева да е емотивен и драматичен, без да предизвика чујна смеа во просторијата. 

Многу е важно во ваквите филмови да биде задржан моментумот откако ќе ти биде сервирана опасноста од случувањата. Треба постојано да се случува нешто што ќе го одржува нивото на тензија и ќе го негува мотивот за преживување на главните ликови и за среќа Greenland одлично го разбира ова. Некогаш можеби и непотребно ги ескалира ситуациите за да го одржи тактот, ама воглавно е функционално, па оди во прилог на целата приказна. Но, со оглед на тоа што ликовите не ги дефинира доволно јасно на почеток, има простор да си жонглира со нив  и нивните карактеристики како ќе му текне по пат.
 
Другпат пак знаеш што Greenland сака да постигне и каже, само што не го кажува толку добро, ама затоа што ми беше презабавен решив да прогледам низ прсти при ваквите забушантски моменти. Не можеш премногу да бараш од ваквите филмови сепак, дури и кога ќе се обидуваат да се продадат како посериозни. Сепак, крајот му е предвидливо оптимистички, па можеби тоа би го издвоил како највпечатлива маана. Ме наведе неколку пати да си мислам дека ќе изненади, ама не, прописно си истера. Безнадежно цело време, и оп - сега почнуваме да јадеме конзерви со години додека го креваме општеството од пепел.
 
Ако знаеш да уживаш во жанрот, Greenland е супер филмче. Не е до толку глупав како што ваквите филмови можат да бидат, ниту пак толку голем, епски и напумпан со спектакуларни ефекти и американски патриотизам. Но, таман функционира како двочасовно средство за десензибилизација од актуелнава глобална, а и локална ситуацијa. Можеби сега е време конечно да го изгледам и Geostorm, филм од истиот жанр и исто со Жерард Батлер.
 

November 10, 2020

Загревање за Shadowlands

По краткото одложување, Shadowlands, новата World of Warcraft експанзија, конечно има датум на објавување кој се поклопува со роденденот на Crapwerk. Европските сервери ќе ја дочекаат на 24-ти ноември и ќе се полу-функционални цела таа недела како што е редот со секоја World of Warcraft експанзија. Кога ја најавија Shadowlands не бев нешто претерано загреан. Не дека и сега сум којзнае колку, ама пандемијава ми приреди некои ствари меѓу кои и да ја играм Battle for Azeroth, па сега да се чешам за нешто ново World of Warcraft

Веројатно горчливото чувство од Battle for Azeroth е една од причините за овој наивен копнеж и надежта дека што и да дојде следно после таа експанзија нема да е такво џиновско срање. Battle for Azeroth е најлошто нешто што ја има снајдено World of Warcraft досегашното постоење, а сум играл и низ Warlords of Draenor. Сега, иако сум свесен дека Shadowlands нема шанси од корен да ја поправи играта или приказната таму каде што некои експанзии нанесоа штета, сакам да верувам дека некој во Blizzard извлекол некаква лекција од негативните критики и ќе ја поштеди играта од понатамошно разнебитување. 


Веќе некоја недела имаме прилика да го играме долгоочекуваниот pre-patch на Shadowlands кој донесе круцијални промени во начинот за левелирање. Од 120 левели, моменталниот максимален е намален на 50, а Shadowlands ќе го зголеми за 10. Идејата зад овој потег е да ги охрабри новите играчи на кои можеби 130 левели им се чинат како предолг макотрпен процес. Не дека навистина е, ама стави се во позиција на нов играч кој можеби сака што побргу да дојде до ендгејм и да го искуси тоа што го нуди новата експанзија. Иако мене патувањето во World of Warcraft секогаш ми било позабавно од таа крајна дестинација, познавам играчи на кои левелирањето им е само болка и гњавење.

А, доколку си ветеран во играта, огромни се шансите традционалното левелирање да ти е одамна смачено. Прво стариот свет, па Аутленд, па Нортренд, па пак назад, па Пандарија... Делумно беше "поправено" ова и во актуелниве експанзии каде што можеш да избереш помеѓу две, ама пак поголемиот дел од процесот остана линеарен. Shadowlands уште од сега нуди избор како ќе ти се одвива тоа. Буквално можеш да бираш каде сакаш да се левелираш до 50ка, во која експанзија сакаш. Кликаш на копче и ете си во Пандарија. Терај си од 10 до 50, мајсторе. Скалирано е на твојот левел. Логичен потег е ова после седум експанзии.

Иако не сум фан на игри каде што светот скалира околу тебе и е прилагоден на твојата моментална моќ, овде некако супер функционира. Не знам дали дека веќе милион пати ми се пројдени овие зони и не ми недостига опасноста од поголемите левели во следната зона или пак светот на играта овозможува да се внесеш и на овој начин, ама одлично е. Буквално сам си одредуваш колку време ќе поминеш и каде. Нема веќе да можеш да надлевелираш некоја зона после неколку квестови. Одлично е. Секогаш сум се забавувал со левелирање и никогаш не ми било досадно, ама не очекував дека процесот може да биде уште подобар. 

Ова скалирање ја направи и целата игра за нијанса потешка. Не е Classic, ама во неколку наврати се најдов групиран со рендом луѓе со кои квеставме заедно. Пак си доволно моќен за сам, ама луѓе пак избираат да си помогнат за си го забрзаат процесот. А, и интересно е. Луѓето што ги среќавав низ експанзиите се пофини од претходно, можете да сметате еден на друг и да муабетите за светот околу како првпат да сте во таа експанзија. Чудно е. Може само мене така ми се погоди, ама одамна го немав осетено ова во "ритејл WoW". Слична е и ситуацијата за инстанцираната содржина. Не е веќе толку лесна како претходно, па бара поголема соработка и координација меѓу играчите. Едвај чекам да видам дали овие ситни, а со сигурност ненамерни подобрувања на заедницата ќе останат и во Shadowlands.

Овој Shadowlands pre-patch го донесе и новиот воведен остров, Exile's Reach, кој новите играчи ќе ги научи на основните механики пред да ги фрли во отворениот свет. Може да се игра и ако не си нов играч секако, па го пробав со неколку карактери чии почетни територии сакав да ги прескокнам. Совршен е за левелирање Гоблини. Exile's Reach се завршува за отприлика еден саат по кој ако си нов играч одиш директно во Battle for Azeroth, а доколку веќе имаш карактер што е максимален левел овозможено ти е да си ја избереш експанзијата каде што ќе продолжиш.

Затоа "загревањето" сега ми е сведено на левелирање на класи кои никогаш не сум ги играл сериозно. Не дека сега ги играм сериозно, ама забавно ми е да си лабавам со некои што ми се релативно нови. Имам еден дет најт 50ка, а се трудам да кренам вориор и прист. Ужасно е забавно како можеш сам си ја одредиш "тематско" левелирање. Вориорот ми е Маг'хар Орк, па го акам низ Дренор за да соберам опрема за транзмог што изгледа попримитивно. Кул е. Следно е Демон хантер во Аутленд. Уште не сум решен што прво ќе левелирам во Shadowlands, па затоа сега си создавам повеќе опции.

Сепак, колку и ова обновување да е огромен чекор за самата игра, Shadowlands како експанзија го продолжува трендот на изминатите бидувајќи помала од претходната. Battle for Azeroth првично понуди три главни територии по фракција, зголемувајќи го бројот со уште две ситни и досадни понатаму, додека Shadowlands од старт има само четири. Еден град и нешто што изгледа премногу мало за да биде класична зона. Не е проблемот само колку се, туку и тоа што некако се мали и стеснети. Во Shadowlands нема да се ни физички поврзани. Веќе ме фаќа клаустофобија.

Сигурен сум дека не постои технички предизвик создавање на онакви пространства како претходно. Не е толку страшно да изодиш некоја минута повеќе. Дизајнот им е супер во последниве експанзии (освен двете од три Хорда зони во Battle for Azeroth, бљак), така ќе биде и тука случајот, ама се осеќа таа пренатрупаност. Имаш три чекори до квестот и уште толку до следниот хаб. Не знам зошто Blizzard ги батали оние огромни зони последен пат видени во Mists of Pandaria. Спореди го Дренор со Аутленд, на пример. Иако би требало да е истото, дури и поголемо, се чувствува како да е една четвртина од територијата која треба да е.

Немам време да се замарам со ендгејмот во Shadowlands, а ни желба. Секако, сакам да ги пројдам сите рејдови со LFR, ама не сум особено засегнат за собирање на најјаката опрема што ќе ми овозможи бројки. Можам да се забавувам и без тоа, без играта да ја чувствувам како работа и обврска. Конечно го прифатив кежуал аспектот на World of Warcraft кој Blizzard супер го обликуваат од експанзија во експанзија. За покомплексна верзија на истата игра имаш Classic WoW ако си при толку многу слободно време. Всушност, Classic и беше тоа што конечно ми докажа дека веќе одамна не можам да си дозволам да се губам низ World of Warcraft како некогаш.

За крај, се надевам дека Shadowlands нема комплетно да ја посере целата приказна и воспоставен фолклор. Сакам да верувам дека не може да е полошо од Battle for Azeroth, ама што ги знаеш. Од тоа што го видов, може да испадне интересно доколку не им текне да се наслонат премногу на носталгија, па во некој следен печ да го видиме Артас во поголема улога или некој друг што веќе сме го упокоиле. Ќе видиме. Јас планирам да се нацртам во Shadowlands некаде на почетокот на декември за да избегнам преполнети сервери и можни багови.

November 7, 2020

Американско Хорор Срање

Така е, каснам едно десетина години со гледање на American Horror Story. Да не беше пандемијава може уште толку ќе ми требаа да се убедам да гледам, ама еве сме. Не знам како толку долго успевав да одложувам серија за која бев сигурен дека ќе ми се свиѓа. Антологискиот концепт е супер, веројатно главната причина која ѝ овозможува на American Horror Story да се освежува секоја година и да натрупа девет сезони додека се решам конечно да гледам, а се планираат уште четири. Секоја сезона е засебна хорор приказнa која е неповрзана со останатите, ама често се вртат истите актери кои играат различни ликови. 

Според она како ми е наштелуван вкусот, низ годиниве бев сигурен дека ќе си пројдам јако со AHS. Неодамна ја изгледав првата сезона со поднаслов Murder House. Возбудлива класична хорор приказна за фамилија што се вселува во куќа за која без да стапнеш внатре можеш да претпоставиш дека нема да ти овозможи најпријатно домување. Но, овие ликови не знаат дека се централен дел во хорор приказна што ние ја следиме како публика, па удобно ќе се раскомотат во простории каде што генерации сопственици наназад насилно ги губеле животите. 

Поставувањето е класичен американски хорор шаблон, ама се развива доволно интригантно, тензично и неизвесно за да те задржи до крајот. До крајот кој можеби ќе ти се изнамоча врз секој позитивен впечаток, ама тоа е пат до кој ќе стигнеме со малку спојлери. Фамилијата Хармон само што ќе се всели во новата куќа, почнуваат да се случуваат чудни мистериозни ствари кои очигледно не ги застрашуваат доволно за да се иселат или било како разумно да изреагираат. Но, како и секоја хорор фамилија што живее во најморбидната куќа на светот, не се претерано засегнати додека не стане предоцна. Не се засегнати ни од тоа што во секоја епизода дома им влегуваат непознати луѓе што им се претставуваат како комшии и ги замараат со глупи комшиски и некомшиски работи.

Сепак, бидејќи се работи за интерпретација на познато хорор клише и својствени тропи, замижав пред некои крајно нелогични дешавки чисто за да видам каде ќе води целото тоа. И, пази сега. Повеќето од луѓето со кои фамилијата Салон Хармони има различни интеракции, физички и сексуални, се всушност духови на луѓе кои во последните стотина умреле во нивниот нов дом и се засекогаш заглавени како такви. Приказната го воспоставува тоа како правило. Ако умреш во куќата или во нејзиниот двор или колку и да опфаќа имотниот лист, бам - дух си. И, тоа не онаков пријателски дух. Изгледа бидувањето дух те прави и невиден серко што обожава да ги замара живите. Не е дека како дух имаш некоја попаметна работа за правење, ама сепак е безосетно.

Еден од позначајните проблеми со приказната во Murder House е тоа што тие правила не ги следи во целост, ниту пак се доволно јасно дефинирани за воопшто да може. Затоа си дозволува некои отстапки кои не проработуваат секогаш во нејзина полза. Повеќе од пола сезона е потрошена на билдање на тензија, мистерии и пресврти и стварно е супер. Приказната упорно те дистанцира од големата сликата, воведува нови возбудливи ликови, ги поткрепува старите и постојано те држи на работ. Така се прави функционален хорор, без да се наслонува кон шокирање со визуелен стимул. Секако, не разочарува ни во тој аспект, ама е воглавно посуптилен и ненаметлив.

Никогаш не си сигурен што точно се случува, ни зошто. Тоа е сосема океј. Некои мистерии се и пофункционални ако останат мистерии. Немав прашања на кои сакав да добијам одговор по секоја цена. Сезоната супер си ги тера тие работи. Многу постепено го открива секое парче од грозоморната историјата на куќата и нејзините жители, живи и мртви без да биде нарушен амбиентот. Се чуствува дека приказната движи некаде, дека ќе се исплати на крајот без да си ги открие тајните. До тој момент нормално е да имаш впечаток дека кој и да ја води сезоната, има веќе смислено како да ја заокружи.

Но, не. Очигледно, далеку од тоа. Крајот се случува нагло и целиот претходен развој на настаните го менува за евтина мелодрама и сапуница со духови. Сега нашите главни ликови се духови кои развиваат некаква нова динамика со духовите што нив ги тормозеа цела сезона. Тоа е финалето. Сите ќе се духови сега, како тоа да ни значи нешто на нас како публика. Сезоната никогаш не се потруди доволно да објасни колку е тешко да си таков заробен дух за да можеш да сочуствуваш со ликовите. Дури за некои од нив беше и олеснување да се умре. Последиците од бидување дух и општо тој процес на премин некако беа пригушени од мистеријата околу начинот на функционирање на сето тоа.

А, никој никогаш не се ни обиде да најде излез од ситуацијата, веројатно како што и сценаристите не успеале да најдат излез од сопствената некомпетеност за пишување на приказна. Невозможно е да бидам убеден дека финалето на Murder House е намерно така смислен, а не е плод на безидејност и аматеризам. Не можеш да градиш нешто епизоди наназад и да немаш план како соодветно да го завршиш. Тромаво е. Дури и дијалозите звучат избрзано и несвојствено за ликови за кои веќе имаш претстава кои се и какви се.

Сум гледал тон лајна. Сум ја гледал последната сезона на Game of Thrones, ги следев шашавите денови на Lost, дадов шанса на крпениците Star Wars Дизни трилогијата. Вакво нешто немам видено, ова е друго ниво на "не знаеме кај тераме". А, настрана од финалето, Murder House е крајно шармантна серија. Се осеќа малку и времето во кое е снимана, нешто што првпат на ваков начин го почуствував, а се поминати само десет години, ќе си речеш. Јако ми е како е еволуирана телевизиската продукција како таква. Има сериозно одлични актери и исклучително функционални хорор елементи што засекогаш ќе ти ја демнат главата, ама не знам дали можам така самоуверено да ја препорачам.

Од вкупно девет сезони American Horror Story, сигурен сум дека барем една е подобра од оваа, па затоа планирам да дадам шанса на втората наскоро. Ми се гледа некоја асална хорор серија, па пред да посегнам кон The Haunting on Hill House ќе пробам пак со ова. Нова приказна и нови ликови, би требало да изгледа како комплетно друга серија, се надевам без полуспособните сценаристи од Murder House или кој и да мислел дека таков крај е соодветен за една ваква приказна.

Види такоѓе: