Сребрениот Сурфер: Параволија на Стен Ли и Мебиус

Знаеш дека и не е толку лош трејлерот за новиов The Fantastic Four: First Steps? После години промашување до промашување најмногу поради отсуство на прецизна визија по Avengers: Endgame, ова е прво нешто што барем визуелно изгледа примамливо. И мене ми е смачен Педро Паскал и уште се сомневам во способноста на актуелната постава на Marvel Studios да скрпи солидна приказна, ама ценам колку филмов настојува да има барем сопствен тон кој отскокнува од бајатиот калап што тегне корени уште од првиот The Avengers. Не верувам дека ќе предизвика било каков пресврт во одамна издишаниот жанр, ама за првпат после долго време оставам простор да се изненадам.

Можеби и ова позитивно расположение се должи и на тоа што месециве дробам Marvel стрипови како што одамна не сум. Баш скоро листав Fantastic Four на Џонатан Хикмен, а му се спремав и на серијалот на Марк Вејд. Оттаму контекстот беше совршено наместен за култниот Silver Surfer: Parable на Стен Ли и Мебиус, што уште поќефски легна дека го читав на македонски. Бев возбуден и за самиот превод. Некое време го следам Никола Кузманоски (Полиграматон) преку неговите преводи на Лавкрафт и ме интересираше како ќе биде доловен оригиналниот ракопис на Стен Ли.

Parable е спој на две стриповски дисциплини и авторски визии со различна позадина кои се среќаваат некаде на пола пат. Приказната е независна од марвеловиот континуитет и е издадена во два броја за нивната тогашна подетикета Epic Comics наменета за ствари со "посериозна" тематика. Во склад со времето во кое е објавен, Epic Comics е сосема соодветно место за содржина која се занимава со вера, месијанство и човековата потреба од водачи. Во Parable, Галактус на Земјата не доаѓа како уништувач, туку како божество што го заведува човештвото со лажни ветувања за спас. 

Интересното за Parable е што и овде при создавањето е користен стандардниот "марвелски метод" каде што цртачот не добива целосно сценарио туку само кратка наративна скица, па потоа дијалогот се вметнува во готовите цртежи. До ден денес работат вака, со идејата да се овозможи поголема креативна слобода и визуелниот јазик да добие предност. Таквиот начин на работа бил целосно несвојствен за Мебиус, кој бил запрепастен кога само два дена по нивната прва лабава средба го добил целосниот концепт од Стен Ли. Но, научно-фантастичната поставност на материјалот е домашен терен за Мебиус и резултатот на ваквата несекојдневна соработка е феноменален. 

Препознатливиот стил на Мебиус со лимитираната мека палета и жанровската естетика одлично ја крепат приказната, а цртежите се толку импозантни што и самиот Стен Ли имал трема да ги пресретне соодветно. Мебиус прикажува духовно истрошен свет што совршено се вклопува во амбиентот кој доаѓа од раскажувањето на Стен Ли. Многу би сакал да ги видам тие шест страни од оригиналниот концепт на Стен Ли, ама којзнае дали воопшто постојат некаде сочувани. Штета што оваа соработка е единствената. Marvel универзумот е преполн со забегана козмичка митологија што фантастично би оживеала преку некој како Мебиус.

 

Иако ќе сретнеш дискусии за квалитетот на сценариото и дали Стен Ли воопшто е добар за пишување, мене Parable ми е комплетно супер. Презабавен е за читање и неверојатно сочно и органски звучи на македонски. Сосема адекватно е адаптирана поетичноста на Стен Ли, театралните ноти на Галактус и Сурферот, како и колоквијалноста на дијалозите. Дури и насловот Параволија е свесно избран архаизам, усогласен со тоналитетот на самата проза и нејзините квази-библиски аспекти. Преводот е достапен дигитално и може да го собереш од сајтот на Полиграматон.

 

Многу добро ми дојде ова, ќе натаманам и некои други Silver Surfer ствари чим се докопам до време. Баш додека го читав Doomquest пред некој месец, сфатив дека ми дошле деновите за конечно уживање во шармот на "стари" стрипови што намерно сум ги проскокнувал. Ќе се обезбедам со Silver Surfer наслови постари од девеести, има еден куп што сакам да ги ѕирнам. Има и неколку поскорешни како Black и Rebirth што исто така треба да се соберат, бар да има човек на што да се потпре откако филмон ќе пропадне со Сурфер што не е Норин Рад. 

 

Види такоѓе:

• Купче Iron Man стрипови
  
• House of X / Powers of X на Џонатан Хикмен и Пепе Лараз
  
• Civil War на Марк Милар
• Daredevil на Френк Милер

Прав момент за Last Epoch

Мило ми е што за толку кратко време сум пак назад на Last Epoch. Ми фалеше домаќинско ARPG. Поигравме Path of Exile 2 што поигравме и супер беше, ама моменталната состоја на играта некако не ме убедува дека ми се исплати за времето. Ендгејмот бргу станува досаден, а и често фрустрирачки со слабиот дроп на потребните мапи за бесцелниот круг на "збриши 10 поголеми мапи". Нема никаков интересен прогрес, а и да има - лимитиран си од начинот на кој собираш и крафташ опрема. Пробав да левелирам други класи додека ја чекав новава сезона на Last Epoch и се откажував уште во првиот акт. 

Не сакам сега да ја кењам Path of Exile 2, нуди сосема различно искуство од Last Epoch и веројатно е океј за тоа што е, меѓутоа веќе не функционира за мене. Неодамна станав татко и сум целосно посветен на тоа, па времето за гејмање ми е малку кнап. Единствено што можам да си дозволам се пократки сесии, а Last Epoch е одлично скроена за такво дваесетминутно неприкинато играње. Доволно да истрчам неколку мапи во монолитот, да се натоварам со корисна опрема и притоа да имам видлив прогрес. Не кубурам со опрема, можам таргетирано да фармам и да крафтам, а и постојано да експериментирам со билдот и да го адаптирам на различни ситуации.

 

Затоа и толку ми се свиѓа Last Epoch. Не треба да следам никаков туторијал од мин-максери, секој билд до сега на Сентинелот испадна ефикасен и успеав да стигнам до високите монолити без проблем. Некогаш склопував околу некое легендарно оружје, некогаш правев билд што едноставно ми беше интересен за играње. Имаш еден куп опции на располагање за секоја класа, лесно можеш да си скрпиш нешто за твој ќеф и да не се грижиш дали ќе преживееш. Акцентот во Last Epoch e очигледно удрен стриктно на забава и допамин, па не пробува лешперски да те убие на секој чекор. Има предизвици секако, ама не се дизајнирани да те казнуваат за секој погрешен клик. 

Последниве две-недели ја пукам актуелната втора сезона Tombs of the Erased. Приказната е уште шкарт каква што и секогаш била и сезоната не прави којзнае што за да ѝ ја подобри презентацијата, ама патот до ендгејм монолитите е толку брз што веќе престанав да обрнувам внимание на овој дел од играта. Tombs of the Erased воведува нова ендгејм фракција, The Woven, која доаѓа со сопствена репутација и дрво со таленти слично на Atlas Tree од PoE меѓутоа овде e корисно и не ми е мака што фармам поени. Weaver Tree ти нуди разни кул ситници, од зголемен дропрејт на ствари до помош во мапи во вид на NPC што се шуња со тебе и ти помага. Можеш и да го ресетираш без проблем доколку поените ти се видат посоодветни на друго место. Комплетно фер и кул, сосе тон опции за експериментирање.

 

Фракцијата носи нов тип на мапи, гробници со нови непријатели и босови кои може да ги сретнеш како посебно ехо на монолитот или како дел од некое постоечко, меѓутоа со помала награда на крајот. Во самиот монолит можеш и сам да избираш какво Woven ехо ќе "вплетеш". Ги има еден куп со различни награди и предизвици, се паѓаат рендом од гробниците, а некои се купуваат со сезонската валута. Може да бидат босови, награди специфични за класа, ехо кое отвара ново крафтање и слични ствари што можеш сам да си ги местиш и да си направиш уште поинтересен тек. Има и едно каде што треба да активираш шрајнови низ мапата и е комплетно налудничаво какви моќи акумулираш таму. 

 

На крајот од секоја гробница имаш можност да појачаш постоечки идол специфичен за класата што е уште еден штос за разигрување на билдот. Многу се кул новиве системи. Супер освежување за ендгејмот, а и соодветно се вклопени за да би можело нешто од нив евентуално да опстои и во идните сезони без да се наруши текот на играта. Покомплексни се секако од Немесисите од претходната сезона кои се уште тука, ама претпоставувам дека Eleventh Hour Games ќе пренесат нешто и од оваа во некој облик.

 

Tombs of the Erased уште при првата најава изгледаше амбициозно и се радувам што ги исполни очекувањата. Толку амбициозно што и Grinding Gear Games се искурназија со мал Path of Exile 2 печ на оригиналниот испланиран датум што придонесе Last Epoch да ја поместат сезоната некој ден покасно. Дури и тоа го направија мангупски и одмерено, оставајќи ја конкуренцијата да пувне во празно. Oчигледно EHG имале содржина во која веруваат и Tombs of the Erased е доказот дека работеле напорно и вложиле огромен труд за да го пркнат ова. Можеби и беше пресудно за дали играта воопшто ќе преживее.

 

Сезоната ја дигна од 4000 играчи дневно до 150000 и гледам дека деновиве дојде до некоја стабилна броја од околу 40000 во секој период од денот. Моменталното лошо расположение околу Path of Exile 2 се погоди уште толку да донесе нови луѓе што е супер, бидејќи дефинитивно им требаше ваков ветер во грб на EHG. Љубовта кон ова што го прават е опиплива и напредокот за само една година е неверојатен. Види ми го првиот пост за Last Epoch пишуван лани пролетта и што сум кењал. Денес е неспоредливо подобрена и поисполирана варијанта од тоа. Алал.

 

Освен сезонските промени, Tombs of the Erased има и многу други нови ситници што подобруваат постоечки опции и системи. Веќе не те ограничува ни на главното мастери, па пример можеш да се левелираш како Паладин и да се смениш во Воид кога ќе ти текне или да ти се достапни ајтемите што дропнале непосредно пред да испуштиш душа на некоја мапа. Подобрен е и бесконечниот простор за чување на сѐ што ќе ти текне, а за тие што се разгалија со Path of Exile 2, играта сега може да се игра и со WASD контроли. Јас уште преферирам да се движам со маус, ама ете го има и ова како опција.

 

Last Epoch ми е најквалитетнaта ARPG опција во моментов. Path of Exile 2 веројатно пак ќе ја пуцам дури кога ќе излезе целосно колку да ги видам останатите акти. До тогаш не можам да се натерам да левелирам друга класа за до ендгејм. Не знам од прва рака каква е ситуацијата со Diablo IV, ама тоа што го гледам не ми звучи најсјајно. Last Epoch ми го почитува времето, не пробува да ми шитне сезонски бетл пасови по цена на цела игра и можам да ја играм како сакам без да се гњавам со туторијали, мета и без целосно да зависам од милоста на рендом орб за парче мочана опрема. Eleventh Hour удрија јако со сезонава. Се надевам дека поддршката од заедницата ќе ги мотивира за уште подобра трета сезона, а и дека конкуренцијата ќе се расони и ќе види какви игри сакаат да играат луѓето.

Види такоѓе:

• Три-четири недели со Path of Exile 2
  
• Не се плаши од Path of Exile 
• Нешто ѝ направиле на Last Epoch 
  
• Добра е Last Epoch, ама...
• Ништо не се скрши на Diablo IV Server Slam
• Warhammer 40k: Inquisitor - Martyr до Diablo IV
• Преглед на The Incredible Adventures of Van Helsing
• Назад на Torchlight II

Втората сезона на Severance

Втората сезона на Severance ја зацементира серијата на тоа празното прво место наменето за тековни серии кое не бев сигурен со што точно да го пополнам. Ова беше главниот кандидат во овие три години откако излезе првата сезона. Се радувам што новава истера сериозно добро, иако до некаде бев спремен за фијаско. Епл+ последниве години ме уверија дека се најсвежиот извор на научно-фантастични приказни кога станува збор за серии, меѓутоа со катастрофалната втора сезона на Silo и најавата за непотребно продолжување на Dark Matter, некако ми се виде дека лесно може да скршнат од навидум стабилната трaeкторија.

Severance во првата сезона воспостави одлична рамка. Продукциската визија делуваше прецизно смислена ама истовремено наративот беше некако поотворен и напукан со замрсени концепти за кои би било штета доколку дочекаат несмасен расплет. Од тоа и се плашев, искрено. Има многу примери за серии со одлична прва сезона кои брзо се заборавиле од што не знаеле кај да тераат понатаму, а има и такви кои едноставно биле прекинати среде продукција. Уште не можам да ја преболам Raised by Wolves.

Очигледно триве години во продукција и те како биле во полза на Severance. Освен тоа што уште од првите кадри ти е јасно колку е максимално стегната од технички аспект, приказната се надоврзува без отстапки од тоналитетот и чувството дека паузата била толку долга. Ликовите се движат природно низ новите ситуации, и тие внатре со чиповите што на кратко го ѕирнаа светот надвор и нивните "надворешни" верзии, чии мотиви сега се многу појасно поставени.

Секоја чест, озбилно. После ова што го изгледав сакам да верувам дека стварно имаат јасно дефинирана крајна цел и дека ќе ја поштедат приказната од импровизации. Не дека сезонава немаше излети кои беа без некој поголем придонес кон главното дејство, меѓутоа и тогаш серијата располагаше со начини да го надомести долгоочекуваното петочко попладне резервирано за нова епизода. Баш во тие бавни епизоди можеш комотно да се препуштиш на супериорниот визуелен амбиент на Severance и феноменалната режија и фотографија. 

Со оглед на тоа што во оваа сезона гледав една од најдобрите епизоди во било која серија воопшто, веројатно лесно е епизодите после тоа да ти изгледаат како филери, иако не се. Солиден дел од прашањата кои ги постави првата сезона беа одговорени. Некои директно, некои посуптилно што некако повеќе лежи на ритамот на серијата, а мислам дека веќе се стигнати до позиција од каде што нема да можат да ја задоволат цела публика ако фатат да ги расчистуваат сите мистерии. Некои можеби би биле поефективни доколку останат позавиени.

Lost кога се обиде да го направи истото, ја расцепи публиката на фанатични теоретичари и луѓе што се потсмеваа со секој следен одговор. Неизбежна ми е споредбата со Lost јебига, уште се немам во целост раштимано од тој начин на размислување. Приметувам некои веројатно неслучајни паралели и се надевам дека Бен Стилер и екипава нема да се втурнат во ќош како Линделоф и Кјуз. Кога ќе воведеш поларни мечки на пуст остров, не можеш да ја сопреш публиката да ги нагаѓа причините за нивното присуство таму, па да одиш контра на секое решение додека останеш без ниедно. 

Се надевам дека повеќето "важни" нејаснотии вo Severance ќе добијат соодветен третман, ама секако поважно е да не ја загуби динамиката меѓу ликовите која е сржта на целото. Очигледно е дека има нешто многу поголемо во Лумон и баш тој дел сакам да го делкаат побавно. Доколку третата сезона се поклопи со мојата замисла поттикната од финалето на вторава, теренот ќе биде поадекватен да се чепне поголемо парче од Лумон шемата. Возбуден сум како и да е. Верувам дека третата сезона ќе се појави пред 2029, ама спремен сум да почекам ако им треба време да ја дотераат и подобро од оваа. 

Види такоѓе:

• Не се одвоив од Severance
• Си требаше серија како Silo
• Првата и надежно последна сезона на Dark Matter

Кратко за FAR: Lone Sails

Да не го начекав трејлерот за Herdling деновиве, FAR: Lone Sails сигурно ќе си подремеше уште некоја година така неинсталирана во колекција. Додека се наканам да ја играм излезе и втор дел, мислиш којзнае колку било тешко да одвојам два-два и пол саати. Кратко линеарно искуство е. Подолго имам зјапано во редиците за скршените сервери на New World. FAR: Lone Sails се проаѓа на едно седнување, aма условите ми се погодија такви да морам да ја расцепкам на неколку пократки. Не дека одзема од искуството, меѓутоа до некоја мера е блиска со игри како Journey и ABZÛ кои се поефективни ако ги спукаш наеднаш. 

 

 

FAR: Lone Sails е таква кратка приказна каде што како централен лик управуваш едно парно возило низ постапокалиптичен свет, односно исушено дно од океан. Концептот е едноставен, главната механика се врти околу одржувањето на машината за да движи напред. Иако речиси рутински се шеташ низ неа и штракаш копчиња, толку добро го имаат погодено ритамот што е неверојатно задоволително за играње. Собираш гориво, го носиш до апаратот што го претвора во енергија и трчаш на долниот спрат за да стиснеш копче што ти ја движи машината напред, а повремено испушташ пареа за да не избие куршлус.

 

По пат налетуваш на препреки што ги премостуваш со кратки едноставни пазли, по кои во неколку наврати добиваш разни додатоци за машината. Ќе собереш едра за да го користиш ветерот кога горивото нема да е доволно, ќе добиеш апарат за поправки на механизмите кога нешто ќе се скурца и слични ситници за управување и интеракција кои спречуваат патувањето да западне во монотонија. Препреките се убаво распоредени да улетаат баш кога ќе осетиш дека веќе доволно возиш и се различни една од друга, така што нема некоја единствена механика за нивните пазли што е апсолутно кул момент. Некогаш "препрека" се и самите временски услови и природата, ама сега да не откривам премногу.

 

Предноста е на амбиентот во кој ти и твојата машина осамено движите кон финалната дестинација. Кога ќе изброиш дека повеќе луѓе работеле на звуците и музиката отколку самиот девелопмент тим, ќе ти стане јасно колку овој аспект е важен за FAR: Lone Sails и колку Okomotive настојувале да го погодат да е вака добар. Играта не само што изгледа феноменално и има фантастична палета на бои, туку и саунд дизајнот ќе те шлакне со еднаков интензитет. Отсуството на било каква нарација остава простор за сам да се обидеш да си ги дадеш одговорите за како светот се нашол во оваа ситуација, а околината нуди доволно визуелни насоки за да ти се распламти имагинацијата.

 

Ни крај памет дека вака ќе се привзам со возило од игра и тоа за некои два саати, ама ете сме. Без два реда дијалог, без ништо успева да те седне и да ти даде простор да поуживаш во тишина дур се возакаш низ онаков распад од свет, како да си последниот останат во него. Не е воопшто лесен подвиг, ама малата екипа од Okomotiv очигледно знае како. Сигурно ќе ја изиграм уште еднаш додека излезе Herdling, топтан со продолжението FAR: Changing Tides. Вака што како од пештера излезен препорачувам игра излезена во 2018, ама играј ја обавезно ако ја немаш играно до сега. Една од најдобрите вакви е.

Prophet: Remission на Брендон Грам

Роб Лајфелд е неизбежен дел од американската стрип историја. Без разлика дали го познаваш како еден од создавачите на Дедпул и Кејбл, како ко-основач на Image Comics или од еден дискутабилен Капетан Америка цртеж - некогаш го имаш сретнато. Во 1992 го започнува и серијалот Youngblood кој во тоа време е еден од водечките Image наслови, а своја трага таму имаат оставено и величини како Алан Мур и Марк Милар. Дури и Роберт Киркмен има замешано прсти во еден број. Лајфелд во Youngblood воведува лик што се вика Џон Профет, оригинално планиран за X-Force. Профет низ остатокот од девеесетите добива сопствени дваесетина броеви, кратко е во рацете на Чарлс Диксон и во 2000 година оди на долг одмор.

Ова што го читав сега е сосема различна верзија на Prophet од 2012, предводена од Брендон Грам со цела екипа автори и артисти и не бара никакво предзнаење за приказната и Профет како лик. Prophet: Remission ја носи приказната илјадници години во иднината. Џон Профет се буди од капсула и го затекнува светот запоседнат од различни вонземски облици на живот. Чудни соништа го насочуваат на мисија каде што треба да ги искачи Тауили Ван кулите и да ја ресетира Човечката Империја. Не, не знаев ни јас што значи тоа, ниту можев да предвидам додека не видов неколку страници понатаму. Исто како што не ни знаев што е целото ова и какви налудничави научно-фантастични концепти има стокмено.

Prophet: Remission не се плаши да оди во екстреми и да експериментира со формата. Ми се свиѓа како повеќе покажува отколку што кажува, а балансот е некако совршено погоден за одлично да ги искомуницира стварите што сака да ти ги пренесе. Со минимални дијалози и повремена текстуална нарација, приказната воглавно ја сервира преку цртежи и исполнува ја полни рамката која ја пружа стрипот како визуелен медиум. Експозицијата е често индиректна, па низ целиот Remission ќе те пречекаат нејаснотии и мистерии кои ќе те вратат некоја страница наназад. Ако пак ништо не разбереш, бар има што да видиш. 

Цртежот е исклучително квалитетен аспект на овој стрип, а според начинот на кој е Prophet: Remission конципиран, не ни смеело да биде поинаку. Инволвирани се повеќе артисти со сопствен стил на цртање, меѓутоа секаде преовладува сличен лајтмотив и инспирации од европската стриповска школа, па ќе налеташ и на панели кои изгледаат како помрачна, извитоперена верзија на The Incal. Секогаш имало некоја екипа во Image Comics што негувала специфични уметнички нишки, East of West ми е еден таков пример кој ми прелета низ глава додека го листав ова.

Атмосферата е феноменално изградена. Суви пејсажи, гротескна флора и фауна и гротескен стран свет во кој Брендон Грам го замислува Џон Профет како футуристички Конан. Ограничената палета на бои дополнително е во полза на целиот пуст амбиент, a цртањето на Сајмон Рој е некогаш толку добро што си замислував колку би можел Prophet: Remission да е подеднакво ефективен во црно-бела варијанта. Креативноста е евидентна на секоја страница и стварно секој од инволвираните грижливо и внимателно пристапил кон материјалот. Веројатно има улога и тоа што приказната е растеретена од товарот кој евентуално би дошол од оригиналниот концепт на Лајфелд, па одврзаните раце и креативната слобода си го направиле своето.

Не сум точно сигурен за причината ова да е "продолжние" наместо комплетно оригинално дело. Не е некој којзнае колку популарен наслов за да би се шлепал на стара слава. Верувам дека е закопана некаде низ страниците, само што во оваа прилика не успеав убаво да ја видам. Кон средината на Remission има пресврт кој би можел да ја отклучи мистеријата и имам некакви теории. Дефинитивно ќе продолжам да го читам остатокот после Remission откако ќе ми спадне малку. Такво е, сака убаво да го упиеш, да отстои малку па и да му се навратиш да го листаш пак.

Одамна немав видено вака свежи невоздржани научно-фантастични идеи кои не се замараат дали се доволно соџвакани или не. Сакам кога стрип ме навраќа назад и ми отвара можност да го препрочитувам, да го мислам и општо да му се восхитувам за тоа што е. Не знам како претходно не сум отворил Prophet. А баш е од една добра ера на Image Comics кога за што и да се фатиш од кај нив испаѓаше квалитетно. Истава екипа го работи во следните неколку години и се собрани во неколку колекции од кои последната е објавена во 2017. Ептен уживав во ова, се надевам дека и остатокот е на исто ниво.

Види такоѓе:

• Кратко за првите шест броја на Saga
• Locke & Key: Welcome to Lovecraft и Head Games
• Првите два броја на Descender
• Injection на Ворен Елис
• Outcast на Роберт Киркмен  
• East of West на Џонатан Хикмен и Ник Драгота
• King Spawn Vol. 1 - Vol. 4 на Шон Луис и Хави Фернандез 
  

Ретроспектива на Blade

Колку мангупска филмографија има Весли Снајпс во девеести. New Jack City, White Men Can't Jump, Demolition Man, може еве и Money Train да го протнам тука. Таа доминантна ера му кулминира 1998 со Blade. Успешна адаптација на суперхеројски стрип, во шпицот кога таквите филмови добиваат нешто понезавидна репутација со Batman & Robin дур не стапи времето на X-Men и Spider-Man. Blade е баш тука некаде на средина, како мост меѓу две форми на жанрот. После From Dusk Till Dawn веројатно е најдобриот филм со вампири од таа декада, а освен тоа што обезбедува сопствена трилогија, ќе отвори и пазар за нови филмови со поакционен третман на темата. 

Одамна го немав гледано. Малку му се приметуваат годините, особено кај специјалните ефекти и количеството гел на Стивен Дорф, ама е кул и забавен каков што секогаш бил. Весли Снајпс е совршен за улогата. Ако го рангираш кастингот на марверлскиве херои, ова е дефинитивно еден од најгорните на листата. Сценаристот и мозокот на оваа операција Дејвид С. Гојер, никогаш не отстапил од идејата Снајпс да биде Блејд, иако за студиото опциите биле Дензел Вашингтон, Лоренс Фишбурн, па и бел актер и филм со полабав комичен тон. Замисли која глупост. Ова можело да биде Blade со Марк Волберг или некој.

Паралелно на битката на Гојер да направи сериозен Блејд филм, Снајпс се обидувал да склопи Black Panther адаптација, откако години претходно ги обезбедил правата од Марвел. Но во тоа време продуцирање на Black Panther било значително скапа операција, особено за визуелните амбиции на филмот. Откако ја баталил идејата, му испаднала приликата да се приклучи на Blade. Снајпс не бил запознаен со стриповите, ама препознал некои моменти слични на blaxploitation ствари од седумдести и одлучил од таков агол да му пристапи на ликот. Оттаму и секоја сличност со Шафт не е воопшто случајна, ама зар можеш денес да замислиш различен Блејд? 

Во тоа време адаптација на помалку познати стрипови овозможувала и поголема креативна слобода. Блејд во оригиналните стрипови не е ни американец, меѓутоа поголемата промена е што наместо да е само имун на вампирски угризи, овде е полу-вампир и ги има сите вампирски моќи и речиси ниедна нивна слабост. Има натчовечка сила, се движи дење, може слободно да се настега лук, ама мора да ја потиснува жедта за крв со специјален серум кој со секоја употреба помалку му делува. Ова не само што му дава "супермоќ", туку воведува и слабост која го прави ликот поинтересен и помалку недопирлив.

Ова подоцна е воведено и во стриповите, а потекнува уште од неснименото сценарио на Гојер чии елементи се нашле некоја година претходно во епизода од Spider-Man: The Animated Series каде што е првото појавување на Блејд надвор од стрип. Таму првпат се појавува и Вислер, неговиот поеднакво кул ловец на вампири и ментор, кој во филмот го глуми Крис Кристоферсон. Вислер е оригинален лик на Гојер, само делумно базиран на стриповскиот ментор на Блејд - Џамал Афари. Јака фора ќе биде ако некогаш направат нов Блејд филм, Џамал Афари да биде остарен Весли Снајпс. Ете ти и друга Шафт референца. Уште па ако и Сем Џексон е уште жив за да се појави на три секунди ко Ник Фјури, ќе се прецвика мултиверзумот.

Blade шиба од самиот старт, уште од сцената кога ќе им упадне да им го растури рејвот. Тогаш воспоставува каков филм е, во каков свет ќе те внесе и што да очекуваш од акционите аспекти. Некогаш и претертува со кореографијата, ама некако е во духот на девеести и не смееш да замериш. Пример, Блејд немаше никаква потреба да ѝ ја издемолира дневната на докторката, ама така како ќе знаеш дека не е лик со кој што не може да се заебаваат вампириве и нивните поданици. Со таков фраерски кожен мантил и џаманданче во тон, веројатно е океј да го преклопиш лошиот во нечија трпезариска маса.

Измеѓу целата акција, Blade успева одлично да ја развие историјата на ликовите и светот за сѐ што се случува да има логична потпора. Ценам колку е концизен во тоа. Раскажува сѐ што треба да знаеш без да одземе од брзото темпо или да ја жртвува акцијата. Стандард девеести шема, не те гњави со вишок драма, ама имаш доволно информации за лесно да прифатиш тип што се шета со катана сред Њујорк. Денес поретко ќе сретнеш ваква специфична ноншалантност во акционен филм, а неверојатно функционира ако знаеш како да ја погодиш. Веројатно модерен пример за ова се John Wick филмовите.

Blade освен што веројатно го има пробиено патот за кариерата на Кејт Бекинсејл, за себе обезбедува две продолженија во следните шест години, а подоцна и кратка серија со Стики Фингаз во главна улога. Баш планирам да ги прегледам филмовите наскоро, ме занима дали вториот е уште толку добар и што забавно може да се извлече денеска од тројката. Откако MCU го оформи шаблонот по кој ќе се штанцаат многу вакви филмови, цел каталог од рани 2000-ти некако се најде забатален и отпишан. А се кладам дека Rise of the Silver Surfer денес е бољи од сѐ заедно што излезе по Endgame.

Види такоѓе:

• Ретроспектива на The Rock
  
• Ретроспектива на Last Action Hero
  
• Ретроспектива на From Dusk Till Dawn
• Ретроспектива на Batman Forever
• Ретроспектива на Demolition Man
• Ретроспектива на Escape Plan
• Ретроспектива на Kill Bill
  

Бидување зелен во Terra Nil

Сега брзо се истоштив со Wolfenstein II: The New Colossus. Неверојатно досадна игра и криво ми е што свесно изгубив време за да ја завршам. Напорно ми е веќе и да зборам колку е шкарт и како Wolfenstein приказна и општо ко пуцачина. New Order и The Old Blood се класи над. Веќе не ни сакам да знам каква е Youngblood, ама од тоа што видов изгледа дека некако им успеало да направат уште поголема глупост. Стокмена ми е новава Indiana Jones and the Great Circle од истото студио, ама ете никако да дојде денот.

Изгледа не можев да пуштам подобра игра од Terra Nil за да се прочистам, а богами да подзачистам и една цела планета таму. Ми требаше нешто вакво лабаво и релаксирачко. Terra Nil се занимава со трансформирање на пост-апокалиптичен пустош во жив, расцутен екосистем со богата флора и фауна. Не е типичен сити билдер ко Cities или менаџмент на колонија. Не е ни како Against the Storm, ни Frostpunk. Има малку полежерен пристап кон "жанрот". Зад Terra Nil инаку стои Free Lives, истото студио што пред десетина години ја склопи Broforce.

Има некое свое ниво на комплексност и предизвици кои пријатно ме изненадија, меѓутоа воглавно е многу полабава, па и пократка - како со времетраење, така и со механики. Тоа што го има е одлично спакувано и ако одвоиш време да дадеш шанса, ќе ти ја награди секоја помината минута. Може малку и ја потценив при првата мисија, ми се виде некако преедноставна, ама за бргу ми расчисти дека и не е баш. Во следните саати веќе се најдов закован, спремен да видам на што следно ќе си ја чешам главата и каде ќе барам карпа да инсталирам уште една ветерница.

Како изгледа една Terra Nil мисија? Епа, главната идеја е живнување на скурцана планета од која практично е останата само токсична земја и вода. Има петнаесетина мисии кои се отприлика целата игра, можеш да ги преигруваш за 100% комплетирање и на различни нивоа, ама не гледам дека има мод каде што можеш да играш до бескрај. Мапите секако се процедурално генерирани и различни секој пат. Секоја од нив има три фази кои мора да ги завршиш за победа, ама пак ќе ја имаш истата цел.

Во првата фаза мора да ја прочистиш и зазелениш почвата и доколку има океан, да го прочистиш и него. Прочистувањето и позеленувањето е преку посебни структури, ресурси кои ги добиваш со тактичко поставување на машинеријата околу. Некогаш немаш ни земја, ни вода, па почнуваш еден чекор поназад со ископување од дното на океанот. Некогаш имаш сѐ, ама има радијација со која треба да се справиш пред да почнеш со градење. Различно е за секоја мапа, некогаш ти се сосема други алати на располагање. Terra Nil жонглира механики за секоја партија да двои и да не ти се смачи. Откако доволно голем дел од мапата е спремен, глацнат и раззеленет, следува фазата на создавање биоми. 

На почетокот е едноставно, првиот биом кој треба да го создадеш е обична шума. Како што напредуваш станува покомплицирано, па понатаму кроиш ствари како џунгли, тундри, плажи, корали и секое од нив има посебен процес со повеќе чекори што бараат поголемо планирање. Најважниот ресурс во Terra Nil е просторот. Полимитиран си отколку што можеби изгледа, а мисијата бара од тебе повеќе биоми паралелно. Лесно е кога ќе ги сконташ чекорите на процесот и ќе научиш како правилно да ги позиционираш стварите низ кнап простор. Неколку пати морав да преуредувам за да спасам партија, да кршам карпи, да горам шуми и да спроведувам реки и океани на места каде што претходно имало лава. Некогаш и едноставно почнував пак од ново.

Во втората фаза биомите ги населуваат и разни животни. Климата можеш да ја манипулираш, а освен за некои градби и машини, одговорна е и за фауната на мапата. Некои животни и биоми бараат соодветна температура, други одредена влажност на воздухот или дожд, па ова можеш да го штелуваш во зависност од потребите. Воглавно, животинскиот свет е многу мал дел од главниот услов за победа, ама можеш да се зезаш и да создаваш услови за разни животни. Секако повеќето ќе дојдат и лесно ќе преживеат без многу замарање, ама имаш опционални мали мисии кои ќе ти овозможат 100% комплетирање на регионот доколку сите животни ги одржиш среќни и весели. 

Откако се формирани сите биоми кои мапата ги бара од тебе, почнува последната фаза. Тука треба да ја рециклираш целата твоја машинерија, градбите и сѐ што не е "природно", да се спакуваш во вселенскиот брод и да киднеш од новоформираниот пејсаж без да оставиш траг од технологија. Terra Nil има посебни механики за расчистување. Ако чистиш со бротче треба да ги смислиш водните површини по кои ќе го движиш, а доколку ти се погоди мапа што се чисти со железница, тогаш треба да врзуваш разни точки за да проаѓа вагон. 

Некои мапи се чистат со летечки дрон и таму нема којзнае каква стратегија, ама добро е за да ти го прошара искуството на мапата. Супер е ако успееш и раскревањево да го испланираш во првата фаза, ама ако не ги знаеш спецификите на биомите, може да биде многу понепредвидливо. Играв една мисија што ми ја спаси земјотрес со тоа што ми отвори простор за дел од биом неопходен за победа.

Затоа и ми се свиѓа Terra Nil толку. Има едноставни системи и механики кои паметно ги користи и комбинира. Нема некој комплициран микроменаџмент, продукциски ланци или ситуации со кои треба да се справуваш во реално време. Најчесто сам го диктираш темпото, имаш време да подишеш и убаво да испланираш. Дозволува да се опуштиш, ама не и да задремеш. Можеш да дремнеш само откако ќе го напуштиш регионот, има опција да го оставиш тоа што си го направил да си тера ко скринсејвер. Бара повеќе внимание и стратегија, не е ко Townscraper или таквите каде што буквално само ја црташ околината.

Стварно е убава игра. Дизајнот е предобар, музичето лабаво, а цела машинерија и жив свет е заведен и организиран во симпатична тетратка која можеш во секое време да ја отвориш и пролисташ. Штета што Terra Nil е некако кратка и практично можеш да ја комплетираш на едно седнување. Претпоставувам некои од "пазловите" се рачни и смислени со дефиниран предизвик за да се вакви какви што се, ама многу би сакал да видам опција за послободно создавање природа. Има простор и потенцијал за да стане поголема. Ако не заглавам пак на Against the Storm, следна од овој фазон на игри ми е The Wandering Village. 

Види такоѓе:

• Не можам да ја изгасам Against the Storm
• Пак не можам да ја изгасам Against the Storm
  
• Ја преживеав бурата во Frostpunk
• Градови

Купче Iron Man стрипови

Успеав празнично да се оптегнам со таблет некој саат и да пролистам нешто од стриповите што ги трупам за одмори и патувања, а многу сум ги оставал неотворени. Се насобрале купишта разни постари и понови Wolverine, Fantastic Four, Iron Man и X-Men наслови, некои читани и заборавени, други комплетно гланц - спремни некогаш да дојдат на ред. Од марвеливе последниве година-две единствено читав X-Men на Хикмен и Wolverine на Бенџамин Перси, па многу од ова што го начекав на таблет ми се виде "свежо". Веројатно последниот пат кога сум држел Ајрон Мен стрип во раце, филмскиот Тони Старк бил уште жив.

Го скршив мразот со легендарниот Doomquest на Дејвид Микелајни, Џон Ромита Џуниор и Боб Лејтон. Почнува како два броја, #149 и #150, од оригиналниот Iron Man серијал објавени во 1981 кои за првпат го вкрстуваат Ајрон Мен со Доктор Дум. Со јубилејот кој доаѓа сто броеви и осум години подоцна, пристигнува и продолжението Recurring Knightmare, кое исто така е дел од оваа збирка од 2008. Првата приказна ги носи двајцата во ерата на Камелот каде што освен тоа што се заплеткани во конфликт на Кралот Артур и се обидуваат да си наштетат, принудени се и да работат заедно за да се вратат во нивната уште поколоритна денешница. 

 

Продолжението на истата формула пристапува со друг концепт, па заедно со старото друштво од Камелот сега се во иднината, во 2089. Презабавно е, едноставно и стриповски до даска. Многу е лесно ваква приказна да е поразлично остарена денес, ама очигледно синергијата на Ајрон Мен и Дум не дозволува да биде сопрена од години. Doomquest блеска и наративно и визуелно. Секоја страница може да е постер. Ромита Џуниор го има загазено секој детал низ панелите, а лимитираната палета на бои карактеристична за времето од кое потекнува никогаш не изгледала поживописно. Приказната има и уште едно продолжение покасно, Iron Man: Legacy of Doom, ама го оставив за некоја друга прилика.

Следно фатив Hypervelocity, приказна од шест броја на Адам Ворен од 2007, кратко пред да излезе првиот Ајрон Мен филм и да почне глобалната суперхеројска хистерија чии ефекти за арно или за лошо, уште се осеќаат. Намерно го одбрав ова. Одамна немав читано Марвел стрипови што се пред MCU. Не дека нема феноменални наслови и после, меѓутоа некогаш кај ликовите ќе приметев нешто што несмасно се нашло таму од филмовите. 

Hypervelocity е веројатно меѓу последните такви. Кратка компактна приказна што вешто се снаоѓа со сопствените сајберпанк инспирации и аспирации. Интересно ми легна после Doomquest, се осети логично помодерен Ајрон Мен и позабеган Тони Старк. Во оваа прилика има нов оклоп во кој би се аплоудирала копија од неговата свест доколку нешто критично му се случи на телото, практично создавајќи вештачка интелигенција базирана на самиот тој. Секако покомплицирано е од што објаснив, ама воглавно во Hypervelocity имаш дигитална копија на Тони Старк со сопствени предизвици како централна тема, додека вистинскиот некаде се бори за живот. 

Не е некој којзнае колку нов концепт, меѓутоа интересно функционира во контекстот на Тони Старк и неговите технолошки брлавштини. Кратко е, убаво изгледа и не мораш да читаш броеви околу за да разбереш што се случува. Ми овозможи и занимлива паралела, каков бил ликот во осумдесети и во што еволуирал, а оклопот овде е еден од подобрите што сум ги сретнал во Ајрон Мен стрип. Не ми се читаше пак Extremis и другото што го имав при рака, а ме фати желба за уште Ајрон Мен приказни, што значи морав да станам и да најдам нешто ново и поактуелно.

Грабнав I Am Iron Man, некоја колекција од пет броеви по повод 60 години Ајрон Мен во 2023, издадена во 2024 со бонус претходно објавена кратка приказна од истите автори. Ете пак налетав на јубилеј, кој овој пат го слави стрипот преку неповрзани приказни кои се омаж на неколку различни периоди од историјата на Ајрон Мен како стрип херој. Не ги знаев авторите, се викаат Мурева Ајоделе и Дотун Аканде (?), не знам што пишувале и цртале пред, ама ова е сосема солидно. Може ко Hypervelocity, нема да го отворам никогаш пак, ама барем пола од приказниве дополнително ми го разгореа ќефот за читање Ајрон Мен, што е секако успех. 

 

Најинтересната е парчето од постариот број каде што Тони оди да го бара Тор во Јотунхаим. Се вика Daddy's Boys и е објавена како јубилеен додаток во склоп на редовниот Iron Man #25 од 2022, кој е всушност #650 според оригиналниот редослед. Добра е и приказната што е сместена под вода. Според тоа како е нацртан Ајрон Мен, се "случува" во шеесетите, ама и не е тешко да препознаеш дека ваков тип на Ајрон Мен приказна е стандард од таа ера на стрипови и раскажување. 

 

Четвртиот број од I Am Iron Man некако најмногу ми залепи. Само Тони гледа џиновски чудовишта околу и мора да ги викне другарите како Доктор Стрејнџ за да му помогнат да се увери дека не е комплетно луд. Супер е стриповскиот Стрејнџ. И овде и речиси секогаш кога ќе налета во некоја туѓа приказна. Секогаш и се спремам да читнам нешто со него во фокус кога ќе го сретнам во стрип и не знам зошто упорно прескокнувам. Не сум ни симнал за да имам при рака.

Баш супер ми дојде купов Ајрон Мен. Особено ова последното што испаднаа повеќе приказни во едно, без да знам. Одамна го нема видено Тони Старк во ваков формат, ко стар другар е. Може да проверам и цел тековен серијал од поновиве или да копам во некое постаро време. Doomquest баш и ме загреа за постари изданија, баш онакви што намерно сум ги заобиколувал претходно дека биле "стари", а сигурен сум дека држат приказни што денес со овој памет многу повеќе би можел да ги ценам.

Види такоѓе:

• House of X / Powers of X на Џонатан Хикмен и Пепе Лараз
  
• Civil War на Марк Милар
• Daredevil на Френк Милер

Три-четири недели со Path of Exile 2

Знаев дека барем ќе ја пробам Path of Exile 2 кога видов како изгледа Mercenary класата. Сакав и јас да сум тоа. Да се тркалам наоколу, да пукам со самострел и да расклопувам костури со бомби. Не сум некоја клиентела за кецот. Чим стапнам во ендгејм ме дробат уште пред да кликнам било што, ама немаше шанси да ја пропуштам оваа. Беше и единствената игра што ја стварно чекав во 2024. Сигурно некои седумсто од прегледите на синематикот се од мене. Path of Exile 2 ме придоби со естетиката уште пред да ми расчисти дека немам вештини и трпение да играм Mercenary. Сменив. Ми требаше нешто побрзо и подинамично, па до ендгејмот успеав да стигнам како Deadeye Ranger.

Сам го крпев и склопував, без да ми е гајле дали е "правилно". Билдовите и метата не ни беа решени викендот кога излезе, а не ни сакав да следам упатства на прво играње. Од овој аспект Path of Exile 2 некако ми се чини поедноставна од претходната, иако пак не знае најразбирливо да ти објасни за некои од сопствените системи и механики. Полесно го ресетираш пасивното дрво со скилови и можеш да пробуваш други работи, што е баш згодно за ако сакаш уште рано да почнеш со експериментирање и математики.

Гемовите не се сокетуваат и врзуваат во опремата како во кецот, што е уште една голема промена која во случајов ми го олесни планирањето и пристапот. Попрегледно се уредени и можеш да ги видиш и тие што уште ги немаш. Малку касно сфатив дека можам да користам друга група сапорт гемови и солиден дел од првиот акт можеби ми испадна потежок одошто е, ама па тука играта ме насочи на други марифети кои ми се најдоа за понатаму. 

А ако имаш слаб билд, опрема и неуредни гемови, Path of Exile 2 лесно ќе те прегази. Многу се гњавев на почетокот. Дојден тазе од Last Epoch, се навикнав махинално да кликам и сѐ околу да умира, a овде секое гасење на мозок морав да ја трчам цела зона од почеток. Гинев од обични непријатели. Ќе те начекаат во ќоше и тешко низ нив, нема каде. Минимално го наштелуваа ова во еден од последниве печови, ама пак идејата е да научиш правилно да се позиционираш и да не дозволиш да си така опколен.

Oва е еден од најлесно совладливите предизвици. Path of Exile 2 има потешки работи со кои ќе треба да се справуваш. Деновите кога излезе се потепаа да ѝ залепат souls-like етикета, ама не е баш таква. Споредбата со Diablo II е веројатно попрецизна. Да, сите босови имаат покомплексни механики и фази од сличните актуелни игри во жанрот. Дури и обичните непријатели знаат да те удрат јако и да згинеш од прва или да те оптеретат со дебафови, ама не е толку фрустрирачки тешка. Јас кој што сум играл само Elden Ring од "тешките" и се тилтам после десет умирања, успеав повеќето босови од кампањата да ги рокнам сам. За некои се групиравме со екипата од дискорд серверот на Crapwerk и беше уште позабавно затоа што босовите скалираат соодветно на групата и предизвикот е поразличен. 

Најголем проблем имав со Асиниа и Дрејвен во обичниот прв акт. Некако многу рано во играта ми дојдоа како препрека. Може цело попладне ми отиде само на нив. Без добра опрема, крш ротација, со сите погрешни гемови и без стекнати вештини за како да им ги избегнувам механиките, секој посебно од нив ме кршеше со саати. Морав да фармам околу, да падне нешто корисно што прави демиџ за да се вратам и да пробам пак. Тука првпат седнав саглам да го читам дрвото за да видам што имам погрешно наместено. А не се толку тешки колку што може да те начекаат неспремен. Уште ме прогонуваат нивните реплики. Ми се смрачи кога требаше да ги тепам пак. Оток невиден се. 

Она што научив да го ценам и сакам во Path of Exile 2 е колку малку ајтеми ти паѓаат наоколу, барем такви што ти се корисни. Grinding Gear Games и ова го чепнаа малце во печ, ама пак не ти врнат разни шарени ајтеми од сѐ што ќе убиеш. Што некако е супер. Unique првпат видов дури во третиот акт и не ни беше за мојата класа. Кога ќе добиеш нешто ретко и значајно, стварно се осеќа дека е ретко и значајно. Едно посрано оружје што едвај го најдов во вториот акт значително ми го подобри целиот тек. Сите суштества во Вастири осетија дека станав помоќен и позаебан. А и билдот веќе го имав подспастрено. Се фокусирав на lightning наместо на poison и имав некоја побистра насока за каде ќе ги пукам следните поени на комплексното дрво.

Во овој early access кампањата се состои од три акти кои ги играш два пати пред енгејмот, но вториот пат е потешко. Ќе поминат шест месеци до година додека играта ќе биде во оваа фаза и искрено се надевам дека ќе ги пуштат и останатите три акти пред да излезе официјално некаде во 2025. Вториот за сега ми е омилен од цела игра. Path of Exile 2 нема некоја којзнае каква детална приказна за следење, ама околините раскажуваат доволно за да те внесат во светот во кој се случува. Сѐ изгледа добро во играва. Од оклопите до целиот свет како е направен. 

Црвената пустина Вастири, караванот што го влечат робови, мастодонските гробишта, маестралниот Дешар и карпестата Долина на Титаните ми се омилените зони во било која ваква игра. Алал за дизајнот и како успеле толку шаренолики зони конзитентно да ги врзат во мрачниот лајтмотив. Тоа што има многу малку информации за што точно се случува на наративно поле ми ги направи уште поинтересни. Кога ќе запнеа работите таму, играв само со мотивот да ја видам следната зона. Од истава причина ми паѓаа рацете и на Elden Ring. Ама мачкаш ациди борици и тераш. 

Вториот акт освен што изгледа феноменално со неповторлив амбиент, ти нуди некои мисиите да ги играш по различен редослед. Не е некоја којзнае каква голема работа, ама кога веќе нема да можеш да ја заобиколиш кампањата, добро е да имаш ваква опција за малку да ја размрдаш линеарноста. Најинтересните босови во цела игра ги начекав во вториот акт. Сигурен сум дека Балбала, Џаманра, колосот Залмарат (скроз багнат, ама ужасно забавен) и Тор Гул ќе ги посетувам повремено за да ги мелам чисто поради атмосферата и естетиката. 

Третиот акт почна малку да ме исцрпува на второто претрчување, ама веќе билдот полека се обликуваше во овој што го играм на раниве мапи во ендгејмот, и некако брзо го поминав. Првиот пат имав заглавено во тоа посраниот Утзал. Буквално гинев на секое ќоше додека не испотрошив сто седумдесет илјади злато на комар за опрема. Во исто време и сакам и мразам што добивање на посоодветна опрема е скапо на секој начин и зависи од што ксмет имаш. Можеш да купиш и други играчи, ама не ми се гњави со тоа додека не го направат понормално за користење. Не можам да се бркам со луѓе за да тргувам. Додека не е автоматизирано на клик, веројатно ќе фармам или ќе се предадам кога ќе заглавам и ќе немам друг избор.

Крафтинг системот можеби личи комплетно скршен ако го ставиш до оној од Last Epoch на пример, меѓутоа некако наоѓа како да се вклопи во целата мрежа од системи и концепти и како таков да биде во функција. Би можело да е подобро и помалку комплицирано, ама дали тогаш ќе биде истава игра што е. Орбовите за крафтање се добиваат тешко и пак ти зависи од среќа дали нивното користење ќе ти пушти нешто што ти треба. А ја сум таков, некои ги чував додека ептен не згусна. Малку се и не си секогаш сигурен за што и како да ги искористиш. Глуп комар е.

Супер ми е Path of Exile 2. Една од омилените во жанрот. Некако многу подобро ми залепи од кецот и сигурно помогна тоа што ја фаќам вака рано пред да е пренатрупана со системи и механики од лигите. Не дека немам уште работи за учење и откривање, ама фатив некое темпо што ми одговара. Ми се свиѓа дека ја играм натенане и присутно наместо да кликам полуизгасен пред монитор. Не дека не си е нужно и ова второво, ама веќе имам таква фаст фуд опција со World of Warcraft. Ова не ти дава инстант допамин туку ќе те запне да поработиш за пообилна доза. А дефинитивно ќе седнам пак и на Elden Ring. Имав подзаборавено кое задоволство е кога ќе совладаш гнасен бос што те лупал од земја последните саат време.

Тоа што можам да играм ендгејм без солзи и што отприлика знам што правам за разлика од кецот, мислам дека ќе ме задржи да пробам уште некоја од класите. Моментално се шест, а кога официјално ќе биде објавена ќе има уште толку. Секако ќе ја играм и кога ќе излезе, сакам да ги видам останатите три акти и да го истрчам уште еднаш вториот. Целосната верзија на Path of Exile 2 ветува и над сто босови, така што едвај чекам да видам на што следно ќе кршиме тастатури и мауси.

Види такоѓе:

• Не се плаши од Path of Exile 
• Нешто ѝ направиле на Last Epoch 
  
• Добра е Last Epoch, ама...
• Ништо не се скрши на Diablo IV Server Slam
• Warhammer 40k: Inquisitor - Martyr до Diablo IV
• Преглед на The Incredible Adventures of Van Helsing
• Назад на Torchlight II

Распуцавање во Project Warlock

За малку ќе ја баталев Project Warlock. Се имав изначитано позитивни критики кои баш и не се поклопуваа со првиот впечаток, ама среќен сум што трпението ме послужи да стигнам до деликатесот што комплетно ми го задоволи стрвот за уште еден "бумер шутер". Project Warlock почнува некако многу хаотично. Директно те фрла во еднолични клаустрофобични ходници каде што сите непријатели може и да пукаат во тебе, а освен тоа што немаш некој ефективен начин како да ги избегнеш, муницијата е кнап и нема сејв додека не ја завршиш стазата. Од старт си опремен и со ножеви, мечови и секири, ама главниот начин да го научиш арсеналот е да умираш. 

Ова можеби создава малку поголем предизвик од сличните, особено од оние раните на id software од кои црпи инспирација. Иритира кога ќе умреш на самиот крај од стазата бидејќи самиот портал за следната пробува да те убие, ама се заинатив да видам што е толку добро. Фрустрирачки е и последниот бос што шмука куршуми и те пржи со ласери пола саат, ама до тој момент веќе бев сериозно заигран и спремен да се справам со секој несмасен дизајнерски избор на Project Warlock. Но, и покрај сите дискутабилни концепти и одлуки, играта има специфичен шарм на кој не останав рамнодушен. Тешко е да ја препорачам пред големите во жанрот или модерните класици како Dusk, ама ако ептен ти се припука нешто вон тоа - Project Warlock е супер избор.

 

Најјако е дека типот што ја има правено, Куба (Јакуб Цисло), бил уште средношколец кога ги почнал раните верзии. Пред играта да излезе како Project Warlock во 2018, се викала Exitium 3D, па Cataclysm 3D, а Куба имал и Кикстартер кампања за да собере 90 евра за тогашниот Стим Гринлајт. Иако кампањата била успешна и собрал дупло повеќе пари, тогашната верзија на играта била пречекана со негативни критики, ама Куба паметно ги искористил како дополнителен мотив значително да ја подобри. Собрал и мал тим околу него. Најмил артист за да ја спастри визуелно, левел дизајнер и саунд дизајнер, додека се фокусирал исклучиво на програмирање. За кратко Project Warlock доаѓа и до издавач, а нешто потоа пофални зборови и промоција од Џон Ромеро лично.

Иако роден крај на девеести, Куба е растен со игри како Doom, Blood, Heretic, Wolfenstein 3D и сличните три-четири од тоа време. Тоа е и инспирацијата за Project Warlock, која стилски и механички е многу блиску до оваа ера на пуцачини. Визуелно можеби и не комплетно, ама пак си држи таква естетика. Не е како некои други "бумер шутери" кои прецизно го емулираат изгледот и звукот и не можеш да ги познаеш дали се од денес или од пред триесет години, ама не е некаков проблем или замерка. Проблем е веројатно само кога на некои стази не можеш да ги разликуваш непријателите од околината. 

Project Warlock те става во улога на ворлок кој патува низ димензии (веројатно) и се бори против зло. Нема потреба од комплексна приказна во жанров, само треба играта добро да те позиционира во сетингот, а Project Warlock баш знае како. Додека е забавно да млатиш разни демони, зомбиња, мумии и роботи - таман сме, не мора комплицирани изговори зошто. Ќе се прошеташ низ средновековни замоци, база на Антарктикот со очигледни The Thing референци, древен Египет како од PowerSlave играта, индустриска зона со роботи и како што е ред - Пеколот.

 

Секоја од овие пет околини е сопствена епизода со тематика која се одразува на целиот визуелен дизајн. Вратите и ајтемите што ги собираш наоколу иако го прават истото, тука изгледаат соодветно со остатокот од околината. Секоја епизода завршува со бос и воглавно се лесни и едноставни. Најголемата моќ им е тоа што непотребно ти губат време. Последниот е озбилно безобразен. Барем да имаше сејв да можеш да прерипаш некоја од досадните фази кога обавезно ќе те смеле додека си напикан во некој ќош. 

Не сум некој љубител на благи RPG моменти во вакви игри, ама и Project Warlock има некаква форма на левелирање, отклучување и подобрување на оружја и магии со поени. До некаде има логика ворлокот да располага магии, ама еве да одам директно на главното - при крај од играта имав меч што краде живот од непријателите на секој удар и штит што повремено можев да го пуштам околу и никој ништо да не ми може. Откако го склопив овој билд многу почесто се ослонував на него отколку огнените оружја.

 

А има многу оружја. Со сите комбинации од системот за левелирање, можеш да извадиш дваесет и кусур различни. Ова е можеби единствениот "бумер шутер" од овие што ги играв годинава од чии шатгани не сум импресиониран. Не дека не се добри и ефикасни, ама најмногу користев револвер и узи. Звукот на револверот е стварно многу добар и некако подобро лежи од другите оружја. Понатаму испадна дека можам да пукам и со две узиња и беше презабавно. Сите до едно изгледаат грозно инаку, ама не ми смета. Некако таков е целиот стил и не ми требаше многу време за да го прифатам. Пукањето е одлично, тоа е важниот момент.

 

Непријателите често знаат да се напорни, најмногу поради тоа што треба многу муниција да ги убиеш. Има и некои што се множат или менуваат механика на движење и пукање откако ќе ги раниш што ми беше интересно кога ќе ги начекав во тесен простор. Нонстоп адреналин и препотување. А, Project Warlock е претежно дизајнирана како Wolfenstein 3D, речиси и да нема вертикалност. Не ни пробува да имитира платформи како оригиналните Doom, сѐ се случува на една оска и непријателите се прилагодени на тој концепт. Мрчев што некогаш ти излегуваат од ќошиња, зад грб или од земја, ама во втората епизода веќе се навикнав што играта повремено си дозволува нефер предност и само броев куршуми и пукав назад. 

 

Голема предност е што левелите се многу кратки и не го дрват со претеран лавиринтски дизајн. Има пеесетина, ама некои можеш да ги претрчаш за минута-две. Ако не се фокусираш на барање тајни, на две седнувања си готов со цела игра што мене супер ми пасуваше во случајов. Затоа им се радувам на ваквиве игри. Не бараат многу време за да ги изиграш и се екстремно забавни. Во 2022 е излезена Project Warlock II. Во план ми е да ја играм, ама има време до тогаш. На списокот имам Cultic, Dread Templar, Incision и Ion Fury и веројатно тие ќе добијат предност.

Види такоѓе:

• Дојде Dusk на ред
  
• Литро и пол Blood: Fresh Supply
  
• Qсвежената Quake
  
• Распуцавање во Wolfenstein: The New Order
• Првите впечатоци од Quake Champions
• Распуцавање во Warhammer 40,000: Boltgun
• Тапа што Forgive Me Father не е толку добра