October 4, 2024
Пак не можам да ја изгасам Against the Storm
September 17, 2024
Тапа што Forgive Me Father не е толку добра
Лавкрафтски мотиви, стриповска естетика и ретро пукање. Колку беше лесно да ми ја шитнат Forgive Me Father, a успеав да ја сочувам неизиграна до викендов. Излезе Forgive Me Father 2 во меѓувреме. Така и онаа Blasphemous ја чувам за некој друг ден, демек којзнае какво расположение ќе ми треба. И од тоа излезе двојка. Forgive Me Father кецов е малку тапа, реално. Не очекував да биде најдобриот модерен "бумер шутер", ама некако ме имаше убедено да ја проповедам наоколу на неиграно. Мислев дека е од ќефските што ги седнуваш на растеретено саботно попладне, ги сркаш на два пати и после неколку години те фаќа рендом носталгија за тој период.
Визуелно е неодолива. Дизајните на околината, непријателите и оружјата се милина. Со глупиот систем на апгрејди ќе видиш различни варијанти на оружјата и сите се кул. Има и осветлување што неверојатно добро го крепи деталите од стилот на цртање и целата околина ја прави уште поубава. Од друга страна, истиот визуелен стил е малку неспретен со интерпретацијата на лавкрафтскиот фоклор, ама беше единственото нешто што ме изгура да ја завршам. Функционално во секој случај, иако е поразлично од тоа што можеше да биде. Не успеа да ме втурне во тематиката како некои други ствари.
Forgive Me Father има многу непростливи работи. Шашава е насекаде, најмногу кај дизајнот на самите мапи и мисии. Не дека не се распекмезив со покомплесни лавиринтски околини од Quake и Blood неделиве, ама и без друга слична игра за споредба, ова е пак некако штуро и едноставно. Влези во ходниче, пукни три пати - влези во друго, ајде уште три и после тепај се со хорда во некоја арена низ која едвај можеш да навигираш зашто кој и да ја дизајнирал изгледа никогаш претходно играл игра од овој жанр. Толку да се немало осет за простор. Алал архитекте.
Да бидам фер, има неколку мапи со добар левел дизајн. Можеби некои и ќе ми останат во сеќавање само поради тоа што се одвоиле од купот филери. Ако ти е филмот барање клучеви, врати и тајни низ лавиринти додека пукаш во сѐ што ќе мрдне и ќе светне, Forgive Me Father е малку посиромашна. До толку не се ни труди некогаш, што единствената "тајна" на левелот е само право во ќорсокакот во една од двете насоки. Браво еј кај ја скривте, никогаш немаше да ја најдеме. Сѐ е некако праволиниско, досадно за движење и озбилно да не изгледа толку привлечно ќе ја избришев уште при мисијата на покривот.
Овде го играв и најлошиот подводен левел во било која игра што сум ја играл до сега. Forgive Me Father често мисли дека те надмудрува со тоа што ќе ти фрла изненадни препреки. Таман ќе фати некој саглам тек, ќе ти направи нешто несоодветно за типот на играта која истовремено е. Не е играта тешка ако ме збрца во грб, лош дизајн е. Не е "последно ниво" ако ми воведеш механика која никаде претходно ја немало во играта за да ми изгубиш време блокирајќи досаден бос на кој седум минути шмукање муниција му е единствената механика. Со такви измишљотени ќе си помислиш играта те спрема за којзнае какво финале, ама за брзо ти се разјаснува дека ни мезето го бива, ни главното јадење.
Има еден бос што ми беше интересен. Ставен си на мапа што личи како омилената мултиплеер мапа во играчниците од моето старо маало против бос што трча брзо и пука. Во една од фазите се мултиплицира и се тепаш со повеќе такви верзии од него и некако се осетив ко на домашен терен. Можеби ми е само халуцинација од космички глупиот архитектонски хорор, ама дизајот на следниот левел ме дочека како излезен од Quake што нема шанси да го потрефиле ненамерно. Користи специфична палета на бои и општо целиот амбиент е многу старошколски. Првпат осетив некаков предизвик што дојде од самата околина. Еден од ретките моменти каде што Forgive me Father не се срами да си ги покаже корените и ќе подзаборавиш дека е игра од 2022.
Цело време како да се стега да ја прифати едноставноста на оригиналните "бумер шутери". Можеби затоа и се кити со системи кои се непотребни. Можам да го разберам madness системот и идејата да полниш ресурс додека си во акција кој го трошиш на различни способности во борба е кул. Те мотивира да убиваш за да стануваш појак. На неколку секунди да можеш да добиваш ствари како бескрајна муниција или комплетна отпорност на туѓата, ама ни тоа некогаш не може да те спаси од некои одлуки на дизајнерите. Некогаш едноставно снемуваш муниција кога логично не би требало, па целиот систем станува бескорисен.
Деловите од мапите кои служат како арени со бранови непријатели, често се небалансирани за арсеналот со кој располагаш и чиста среќа е ако се извлечеш жив од нив. Не е дека си нешто многу јак или имаш генијална стратегија. Има еден момент каде што се возиш во лифт и мора да се браниш од сите страни и таман мислиш дека е готово - играта решава да воведе нови непријатели кои не си ги сретнал претходно и ќе те сринат додека научиш што точно прават. Разбирам дека сакале да е "потешко", ама мислам дека поправилен пристап е да воведуваш вакви новини во околина која посоодветно ќе те запознае со нив.
А целото ова е поголем проблем затоа што Forgive Me Father нема quick save туку можеш да го зачуваш прогресот само на неколку определени места. Па ако умреш од некоја изненадна глупост треба да преигруваш пак и пак и пак од одредена точка што е крајно фрустрирачки. Стварно нема никаква потреба од ваков систем. Исто како што нема потреба и од рудментираниот систем за "левелирање" со кои добиваш поени да си ги појачуваш оружјата или отпорноста на непријатели. Најмалку сакам да видам дрво со таленти во ваква игра, а Forgive Me Father има едно од подосадните.
Кога ќе отклучиш апгрејд за ново оружје го губиш старото, ама среќа играта не знае да воспостави соодветен баланс меѓу оружјата и непријателите, па таман си сѐ додека имаш муниција за пиштолот и шатганот. Можеш комплетно да го игнорираш овој систем ако играш на normal, бидејќи и онака некаде на пола игра собирањето на exp значително успорува и целиот концепт успева сам себе да се занемари. Начинот да го мрднеш е можеби со грајндање, а немам намера да се занимавам со тоа тука или скраја да е - да оптимизирам билдови. Можеби ако беше подобро дизајнирана, вака само гледав што побрзо да стигнам до џиновскиот FINISH LEVEL натпис.
Што е па со тоа, со големите натписи што ти кажуваат како да ја играш и не можеш да ги исклучиш? Што се однесува до корисничкиот интефејс и тој аспект од играта, воглавно е уредно и чисто освен кога со огромни бели букви врз некој фрлен предмет ти пишува да кликнеш за приказна? Како прво зошто ваква аматерска презентација, а како второ зошто по секоја цена да се раскаже нешто? Предметите што ги кликаш не се ни скриени за да е некој колекционерски предизвик, а немаат никаква наративна полза. Тапа ако на ова губеле време наместо подобро да ги кријат клучевите кои барем имаат некаква вистинска функција.
Forgive Me Father толку очајно сака да раскаже некаква приказна што дури имаш и два ликови за играње - свештеник и новинарка. Играв со свештеникот затоа што мислев дека ќе има некаква интересна приказна, знаеш она вооружен поп против непоимливи зли сили, меѓутоа ни тоа не успева да го мрдне многу далеку. Да не е сликичката доле лево, немаше ни да знам каков лик играм. Речениците што повремено ги кажува и не се баш на иста линија со тоа што треба да е ликот. Можеле и тука многу поинтересно, има простор.
Не ми беше намерата да се искењам врз Forgive Me Father, стварно сакав да ја сакам и се радував секогаш кога ќе станеше малку посаглам. Максимално го ценам трудот, мал тим ја работи и верувам дека многу од овие "замерки" се поправени во продолжението, само што ова и не ме убеди да му дадам шанса наскоро. Не е лоша како некои други, ама не е ни толку добра како што ја фалат. Една е од најпросечните во жанрот и тоа само поради добриот визуелен стил. Сепак, на некој начин ме одмори малку од ремастерите што ги играв, таман периодов да можам да се вратам освежен на такво нешто.
September 12, 2024
Литро и пол Blood: Fresh Supply
September 1, 2024
Не планирав да се разочарам од Alien: Romulus
Prometheus ме смени засекогаш. Во 2012 влегов во кино како наивно дете што мислеше ќе го посведочи најдобриот филм на светот, а излегов како циничниот чичко кој денес три пати премерува пред да гледа нешто. Не дека не сум се заебал во повеќе прилики од тогаш, ама бар се подучив да не се пењавам на секој втор трејлер. Се помирив дека Ридли Скот има изгубено осет за концептот и пред Alien: Covenant да удри уште еден печат на тој факт, а Covenant испадна толку полош од Prometheus што до The Matrix Resurrections го сметав за најголемото скапо гомно некогаш излезено од холивудско студио. Едно време навивав Нил Бломкемп да ја пркне франшизата, само и од тоа не испадна ништо.
Веројатно немаше ни да го гледам Alien: Romulus во кино да не си пројдев добро пред некоја недела на филм од еден друг изнемоштен серијал. Прв сум за во кино, ама гледливи "големи" филмови се раритет последниве години. Жими Dune. Главниот привлечен аспект на овој седми Осми Путник ми беше отсуството на Ридли Скот како режисер. Не дека којзнае колку влеваше надеж овој Феде Алварез, ама двата хорор наслови на резимето му се подобри од последните два Alien на Ридли Скот, па оттаму ми заличи како посоодветен избор. Се понадевав дека може конечно ќе проструи неопходната свежина во франшизата.
Да пробам да го резимирам некако впечатокот пред да продолжам со спојлери. Дали го бива Alien: Romulus? Не баш. Дали е подобар од претходните два? Донекаде можеби, но секако не ме остави со желба да го гледам пак. Алварез има осет за хорор и отприлика ги разбира функционалните моменти од Alien формулата, меѓутоа попатно нагло ги испушта стварите од раце за да ги замени со половни делови од понеславните етапи на серијалот и одредени идеи кои се само вишок. Потенцијалот на филмот е очигледен и тапа е што вака успеа да промаши. Толку. Одиме со малку спојлерски муабети сега.
Не можам да разберам што точно се случило, ама не би ја исклучил можноста со некоја од сомнителниве идеи да смешал прсти извршниот продуцент филмот - господинот Ридли Скот. Или самите Дизни под чија сопственост е и оваа франшиза сега. Секако, може и просто ова да е капацитетот на Феде Алварез, ама брлавштините ко онаа да вратиш со години мртов актер преку шкартен дипфејк се повеќе карактеристични за големиот газда. Апсолутно немаше никаква полза од покоен Иан Холм тука, особено не на ваков срамен и нискобуџетен начин. Било кој друг актер ќе збркаше работа за улогата, без овие непотребни дистракции. Тука некаде филмот ме отцепи од приказната и ми го префрли фокусот кон глупите продукциски одлуки кои од овој момент почнаа да стануваат сѐ подискутабилни.
А за атер на општата солидна хорор атмосфера што ја има, претходно прифатив дека ќе уживам во филмот и покрај проблемите на самиот старт. Решив ќе прогледам низ тоа како група иритантни млади ликови лабаво одат да си ја бараат бељата на напуштена вселенска станица над нивната посрана колонија. Станица која патем е исклучително важна за Вејланд-Јутани, ама ете никој не се сетил да тркне до таму претходно, изгледа чекаа да се качат горе Тајлер и Рејн кои до пред малку не смееа да ја напуштат планетата. Морав да ги гуглам имињава на ликовиве исто така, буквално ниеден не запамтив, а реално па ни актерскава екипа не е нешто впечатлива.
Но океј, Alien: Romulus стана Alien VS глупи разгаламени тинејџери и како таков тераше тамански. Не којзнае колку креативно и оригинално, ама скроз прикладно ко за возбудлива хорор вожња. Навивав за Ксеноморфот. Стварно не можеш да си на страната на ликовите зашто филмот не се ни труди да ти џитне нешто за да запознаеш било кој од нив, ама уживав во тие првите четириесетина минути додека не се претвори во коктел од референци, рециклирани реплики и сцени од претходните филмови. Многу е несмасно. Голем дел не ни функционира доколку немаш претходен контекст, ниту па постигнува да удри некоја носталгична нота. Веќе си го видел скоро цело во далеку подобра варијанта. Она со Иан Холм беше капакот. Озбилно е крш. Кичурај.
Елементите кои ги додава како освежување на овој вруќ куп прекопирани гомна се очајно смешни. Таман си мислиш конечно заврши, Alien: Romulus решава уште еднаш да се крене за да го истегне крајот со уште еден крај каде што главните ликови кои се со исклучително неуверлив борбен или преживувачки капацитет, сега мора да се соочат и со хибрид од човек, Ксеноморф и Инженер. Погледнав на саат кратко пред да почне овој циркуз зошто филмот изгледаше како да е готов, а според времето знаев дека треба да потрае уште дваесетина минути. Не бев спремен да видам до која мера шокантно лошо ќе одлучи да заврши, ама веќе имав кренато раце. Ни за лошите не навивав сега, навивав што побрзо дома да си одиме.
Најпоразителна е сепак сцената кога дома седнав да го куцам ова наместо да свртиме за било кој од саглам филмовите што ги изнагледав во последно време, а не се од оваа одамна рокната жална холивудска септичка јама. Немав преголеми очекувања од Alien: Romulus, ама помислив дека е можно нештата да размрдаат онаму кај што Ридли Скот ги затупе. Глеј што се случи во "сродната" франшиза со Prey. Не барам таква драстична промена на околина, ама добар пример е како малку да рашараш едноставна идеја и да добие нов сјај. Толку ли не може поразлично да се препакува Alien формулата наместо овој досаден исцрпувачки колаж од веќе видени ствари? Станува потажно и од Terminator.
Види такоѓе:
August 29, 2024
Qсвежената Quake
Се отрув со Quake како неделава да нема излезено тазе World of Warcraft експанзија. Се подлажав малце со Doom 64 на Нинтендо Свич едно попладне, ама јасно беше дека чукнал саатот за распуцавање Quake и тоа прописно - со тастатура и маус. Не се ни сеќавам кога последен пат имам пуштено Quake кец. Или е негде летото 2018 кога се напалив на Quake Champions или е пред воопшто да постои Crapwerk. Немам никаква референца која точно ќе одреди, ама се насекирав дека имам јасни сеќавања од Quake мапи што сум ги играл пред дваесетина години, а пред некој ден морав да гуглам што беше Last Epoch.
Quake доби нова освежена верзија од Nightdive Studios кога наполни дваесет и пет. Студиото е познато по прибирање, реставрирање, портирање и ремастеризирање на стари наслови, а пред ова имаат изнаредено обновени верзии на ствари како System Shock, Turok и Doom 64 што ги прави сосема соодветни за ваков подвиг. Новата верзија комплетно успева да го долови духот на оригиналната, која е уште достапна во склоп на ова издание од 2021.
Освен техничките подобрувања има и некои естетски кои не се однесуваат само на моделите на оружјата и непријатели. Некои се најмногу за тебе како играч да ти направат уште поудобно, ама со еден клик може да го добиеш назад оригиналниот HUD, ако веќе не ти пасува овој "модернизираниот". Иако знае да биде привлечна носталгијата што ја носи стариот изглед на Quake екранот, јас преферирам да ми биде малку почисто. Секако ништо од тоа нема да ти биде битно во моментот кога ќе почнеш да пукаш, а тука ја имаш Quake каква што отсекогаш била.
Шармот е очигледно вечен. Колку и некои аспекти да се примитивни во однос на каде еволуцијата ги има донесено овие игри денес, Quake е и понатаму презабавна за играње. Без разлика дали панично пукаш во Шамблер со последните куршуми воопшто или веќе пола саат се вртиш во круг низ гнасни мувлосани ходничиња и бараш кај пасува жолтиот клуч. Чим те завози, не те пушта. Не можеш да си баткото на сите тродимензионални шутери, а да си неславно остарен. Quake е уште кул.
Не смее да не биде, реално. Замисли од која иновативна ера на гејм дев е. Медиумот бил уште млад и далеку од индустријата каква што ја знаеме денес. Многу работи што денес се тривијални тогаш морало некој да ги измислува. А некои аспекти примарно биле третирани повеќе како уметнички израз. Трент Резнор ти доаѓа бесплатно да ја компонира музиката само поради што му се свиѓаат игрите што ги правиш. За возврат, во Quake ставаш оружје кое се вика Nailgun и на кутиите муниција за него пишува NIN. Чиста работа.
Бил макотрпен целиот развој, не дека не. Quake практично го распаѓа легендарниот id Software тим со Ромеро и Кармак заедно. Калакурница било. Ромеро имал различни идеи за каква да биде играта. Воопшто не ни требало да биде брз шутер, туку била замислена со повеќе RPG елементи, да има лик инспириран од Тор и блиски борби со чекан. Кармак паралелно работел на новиот енџин и поддршката за мултиплеер. Како што напредувал енџинот, дизајнот морал да се менува и адаптира на новите промени, па голем дел од веќе направени левели биле фрлани и правени одново во текот на целиот процес. Прегорен цел тим, последната пола година пред рилис бил буквален хорор. Quake има жртви земено.
Куп анегдоти ќе чуеш од тоа време. Омилена ми е онаа дека играта тематски е каша-попара затоа што четворица дизајнери не биле усогласени за конечен стил и секој од нив скроил "епизода" со сопствена естетика. Но крајниот резултат има некаков функционален природен тек што подоцна се наметнува како интегрален дел од фолклорот на цел серијал. Има лајтмотив што ги обединува сите елементи и можеш да склопиш некаква слика за светот околу. Се разбира дека готска архитектура, Лавкрафт, сатанизам и египетска митологија имаат допирна точка - се вика Quake. Кој може да се буни за ова.
Самиот левел дизајн и денес се држи солидно. Не мора ни да си носталгичен за Quake за да ја препознаеш креативност, еве јас немам некои чувства за кецот што ги влечам од порано. Некои од мапите поради технички органичувања можеле да вклучат само одреден број на непријатели, затоа повеќето се ко сунѓер за твојата артилерија, ама во ниеден случај нема да се осетиш дека фали нешто или па дека има вишок. Одлично е осмислено. Буквално три секунди не си раат, темпото е брзо и напнато без разлика дали трчаш низ мапа со 15 или 75 непријатели.
Новиот 3Д енџин овозможил вертикалност која отсуствува од Doom и Wolfenstein 3D, a Ромеро и тимот го црпат максимумот од дополнителниот простор. Посебен предизвик се и тајните скриени наоколу, а некои од мапите имаат и алтернативни, неочигледни излези за кои исто треба да се помачиш. И од ова е евидентно дека комплетно се забавувале додека го граделе светот. Quake го охрабрува и наградува истражувањето на секое ќоше. Откако ја завршив кампањата подостанав малку за да се шуњам и да видам што скриено ќе успеам да најдам.
Кампањата е кратка, па ги изиграв и двете експанзии оригинално објавени во 1997, Scourge of Armagon и Dissolution of Eternity. Милина. Има уште две понови од пред некоја година, тие ги оставив за кога пак ќе ми дојде апетитот за ваков автентичен "бумер шутер". Може ќе биде за некој саат или за некоја година, ама ме чека цело попладне официјална Quake содржина која ќе ми биде комплетно нова. Веројатно ќе ја седнам и Quake II во блиска иднина, ја немам пипнато од ПлејСтејшн кец, а таман е ремастеризирана и таа од лани.
Види такоѓе:
August 11, 2024
Требаше порано Нинтендо Свич
Немав Нинтендо Свич до пред еден месец. Со години си го мумлав изговорот дека прво ќе го зачистам купот со неизиграни Стим игри трупани од "ако, ќе се најде" па после, иако веројатно тие игри никогаш нема ни да ги инсталирам. Треба да направам една топ листа на онакви што не ни знам дека ги имам. Купот никогаш не престанува да расте и секако нема да изиграм двеста игри пред Зелда. Не знам какво сценарио си замислував, ни какви ексклузивни услови очекував да се создадат за да седнам на тие неколку наслови поради кои конечно купувам Свич седумдесет години покасно, ама еве сме. Никој не ми го зема компјутерот и Стим библиотеката уште ми е тука. Можело.
Како деца ли се кодиравме вака да асоцираме Нинтендо со специфични позитивни емоции? Бев во најголемото жешко на светот да ја пазарам Super Mario Bros. Wonder и ми се вратија ствари што ги немав осетено од времето на пазарскине фамиклони со жолтите дискети. Да си дојдеш дома со Нинтендо игра ко да си земал свидетелство дента. Сум немал друг Нинтендо продукт од тогаш. Сигурно не е само до поседувањето игри во физички формат после долги години. Некако ко повеќе да е до неповторливиот шарм на Нинтендо кој колективно нѐ има совладано во некоја етапа од животот. Не може да не си радосен околу Нинтендо конзола.
Глеј им ги игриве и денес какви им се. Денес мислам на пред седум години, секако. До скоро Зелда имав видено само на гости, а Super Mario Odyssey и на емулатор со дванаесет фрејмови во секунда, ама играм сѐ и сешто и немам сретнато ништо приближно магично како нивниве игри. Breath of the Wild во моментов ми ги надминува сите очекувања, а не е дека не беа високи. Не дека е некое откритие во 2024, ама стварно е апсолутен мајсторлук. Не ми е јасно како толку ретко ќе ја забележиш како инспирација и зошто уште немаме на претек игри со ваков пристап кон отворен свет? Освен Elden Ring не сум налетал на ништо друго во последно време што вака слободно те остава да се ашкаш наоколу без да те носи во раце да се запознаеш со секоја механика и штос.
Секоја сесија во Breath of the Wild е посебна фантастична авантура која упорно е свежа и различна од сѐ што сум искусил на претходното седнување. Не знам колку и каква сѐ содржина има, не ни знам до кај сум точно во "главната" приказна, само уживам во тоа колку се Нинтендо креативно одлепени. Мило ми е што до сега успеав да се заштитам од било какви спојлери и прејако ми е кога откривам разни системи. Постојано има некои нови ситници, ама и тогаш те остава сам да откриеш што ќе се случи кога конечно ќе го фатиш тоа жолтото цвеќе што ти "бега" околу или дека треба храната да ја спремаш со лути пиперчиња за да не умреш од студ на некоја планина. А, дивината е немилорсрдна, па мораш да се потпреш на импровизација и да комбинираш механики за да преживееш.
Откако ја отклучив руната за фотографија Breath of the Wild ми отвори нов гејмплеј што не ни знаев дека го има. Патувањата од една локација до друга се уште позабавни со компендиумот што го полниш со информации за околината. И буквално само тоа можеш да го правиш со недели, да акаш и да си градиш колекција наоколу и да ти биде најзабавно на свет. Или едноставно да трагаш по светилишта и да им ги решаваш пазловите внатре кои и не се секогаш наивни и едноставни. Нема милион еднолични сајд квестови, нема грајнд, нема левели. Не може дури ни еден обичен меч да ти стане близок зашто секое оружје ти е привремено и се оштетува и крши при употреба.
Ептен ми се прави ќеф, општо. Не е само поради тоа што можам да дробам Wonder и во веце седнат. Каталогот на игри за Свич што се собрал низ годиниве е огромен и едвај чекам да дојдат на ред, а се трудам да не ги изнакупам сите што ги меркав одеднаш или да не почнам да правам друг куп на непипнати. Иако воглавно го земав исклучиво поради неколку Нинтендо ексклузиви, присобрав и други како Gris и некои со локален ко-оп како Overcooked 2 и Unravel Two за колку да го ставиме бракот на тест, ама гледам неексклузивите максимално да ги лимитирам пред да почнам да прибирам наслови што не ни знам дека ми фаќаат прашина на друга платформа.
Наследникот на Свич може ќе се појави уште следната година и верувам нема да чекам до 2032 за него, ама имам уште многу за играње до тогаш без разлика дали ќе е компатибилно со овие игри или не. Ме чекаат повеќе Марио наслови, барем уште две Зелда игри и плус некој Покемон. А, за да не се направи ново купче со неизиграни, правилото е секој месец една нова ама да е физичка копија.
Види такоѓе:
July 2, 2024
Првата и надежно последна сезона на Dark Matter
Имаше една Dark Matter серија пред десетина години на тогашниот Syfy канал. Тогаш мислевме дека Battlestar Galactica е врвот на телевизијата и секоја вселенска опера изгледаше шкарт во споредба. Веројатно тоа беше и последниот пат кога имаше избор за љубителите на жанрот иако многу од таквите пост-галактика серии мислеа дека е доволно само да ставиш распашани ликови на валкан вселенски брод и тоа е тоа. Syfy денес веќе не постои, меѓутоа шармот на сериите што ги штанцаа во тоа време почнав да го приметувам кај неколку скорешни серии од каталогот на Епл+.
Foundation ја оставив после епизода и пол за да ја прочитам книгата прво и секако уште не е ни отприлика дојдена на ред. Лани кога гледав и пишував за Silo и сфатив дека на истиот сервис има повеќе научно-фантастични серии кои имаат полежерен пристап кон жанрот и покрај тоа што Severance им е водечкиот наслов. Кај нив е и Dark Matter, серија која е адаптација на книга на Блејк Крауч и само случајно го носи истото име со таа од Syfy. Заедничко им е и што двете се научно-фантастични секако, но се изградени од комплетно различни жанровски елементи и тропи.
Блејк Крауч да ти бил истиот автор по чии книги е Wayward Pines. Серијата пред себе имаше поголеми прилики од тие што ги искористи, истера солидна прва сезона за во втората комплетно да се сјебе и да ја укинат предвремено. Уште се сеќавам колку беше лошо, а не мораше да биде. Веројатно затоа Блејк Крауч сега за Dark Matter ја грабнал контролата во свои раце. Не знам колку и дали серијата е блиска до изворниот материјал, меѓутоа чим самиот Крауч ја предводи адаптацијата верувам дека ја изгледавме авторската визија.
Седнав на Dark Matter без никакво предзнаење, само со препорака да не гледам и не читам ништо пред. До крај на првата епизода не ми ни беше јасно што се случува, во втора добив некаква идеја за што ме очекува отприлика, ама не успевав прецизно да предвидам точно како ќе се развива и покрај тоа што концептот не е нешто страно за жанрот. Со ова и ме ќари Dark Matter. Навикнат на истите шкарт шаблони што се вртат во последно време, потценив колку може нештото да биде квалитетно, интелигентно и возбуливо во 2024. Можело ете и без да си претенциозен или да ја третираш публиката како група дебили.
Од тука може ќе фрлам по некој спојлер така што со лесно терај надоле, мајсторе. Пред тоа само нека стои дека ова до сега ми е омилената серија за 2024 и едно од најдобрите научно-фантастични остварувања во последниве години. А, Џоел Еџертон е ужасно потценет актер и се надевам дека колективно ќе почнеме да го цениме повеќе.
Слабост ми е концептот за паралелни универзуми и "што ако" приказни. Не знам кој ни го има наметнато тој интерес во животот, може во Sliders да сме го виделе за прв пат. Ќе сркнам скоро сѐ такво што ќе ми фати око. Давав шанса и на некои неодамнешни суперхеројски прдешки што немаа појма како да направат забавна авантура од тоа. Скроз е глупо да ја споредиш Dark Matter со нив, меѓутоа впечатокот ми беше дека мултиверзум во фикција е веќе редундантно во 2024 сѐ додека не видов како серијата феноменално се справува со таа тематика.
Без да одам во детали, приказната се врти околу Џејсон Десен, физичар кој е киднапиран и заменет со алтернативна верзија од себе дојдена од паралелен универзум каде што сега се наоѓа самиот тој. Збор повеќе и се истурија спојлерите, ама јас ни ова не го знаев кога ја гледав првата епизода. Затоа и ми изгледаше толку познато претходно и мислев дека ќе биде нешто како онаа Counterpart што никогаш не стигнав да ја загледам саглам, ама е тотално различна идеја.
Најпривлечното кај Dark Matter е тоа што упорно ја држи приказната приземјена и покрај тоа што материјалот овозможува разни жанровски и наративни ескалации. Многу е лесно да го забегаш во кичурај, да го растегнеш или потопиш во пресврти присутни само за да ја шокираат публиката. Ценам и што прашањата кои ги поставува знае како да си ги одговори кога ќе дојде моментот, не трупа непотребни мистерии, но и не ти преџвакува сѐ во целост. Сум видел серии со слично темпо што почнале вака елегантно и се претвориле во општ циркуз на крајот.
Dark Matter успеа да се додржи низ сите девет епизоди и комплетно да ми ги задоволи апетитите за тематиката. Понуди и завршница која се надевам дека нема да ја раскурцаат со некаква втора сезона. Приказната што ја видовме до сега е адаптирана од една единствена книга и одлично се заокружува на крај, меѓутоа не пропуштија да остават еден мал ситен процеп каде што евентуално би можеле да протнат продолжение доколку математиката им одлучи дека би имало ќар. Стварно сакам ова да е последното што го видовме од Dark Matter, нема потреба од повеќе. Добро е да знаеш кога е доста. Не ни треба уште една The Man in the High Castle.