Ashes of Creation е последната надеж за MMORPG жанрот

Се токмам со месеци наназад да свртам некој муабет за Ashes of Creation и сѐ некоја глупост ќе излезеше со играта или студиото. Со оглед на тоа што неодамна пропадна Chronicles of Elyria, една од малкуте најавени поамбициозни MMORPG игри во последниве години, некако ќе беше глупо да се распишувам за нешто што ќе е непостоечко следниот месец. Сличноста е тоа што двете игри се создавани под слични услови, односно Кикстартер кампања, чиј буџет некако испадна пократок во однос на развојниот распон. Ретко кој денес ќе ти инвестира големи пари во жанр кој во живот го одржуваат три-четири игри, а некогаш не се добројуваа. Можеби само New World во моментов е исклучокот за гигантска инвестиција, ама не сум воопшто заинтересиран за таа игра.

Ashes of Creation беше неколку пати на раб на пропаст во досегашниот нејзин век. Парите што ги собраа некако испаднаа кнап, па направија battle royale игра за да дособерат буџет, со изговор дека тестираат механики. Не само што тој експеримент наречен Ashes of Creation: Apocalypse беше финансиско фијаско, туку дополнително ја оштети репутацијата на Intrepid Studios. Голем дел од убликата која имаше фрлено пари на Кикстартер за Ashes of Creation MMORPG игра се осеќаше намагарчено од ваквите battle royale трошки, почна да ја разгорува и онака негативната атмосфера околу играта создадена од неможноста на Intrepid да испорачаат нешто поопипливо и после години. 

Со никаквиот прогрес на уште еден сличен Кикстартер наслов, Pantheon: Rise of the Fallen, а и пропаста на Chronicles of Elyria, Ashes of Creation никако не придонесе за заедницата да си ја врати довербата во овој тип на финансирање MMORPG игри. Иако ризикот е апсолутно јасен кога станува збор за краудфандинг, не се многу тие што после неколку вакви неуспеси ќе се потрчаат да фрлат пари на нешто што нема да го дочекаат ни после пет години. Ashes of Creation во еден момент најде и издавач, ама и со него се баталија за сега Intrepid да се потпрат на самите себе. 

На мое огромно изненадување, студиото некако успеа да ја врати играта на оригиналната траекторија и тоа сред пандемија. Сериозно, не можам да се начудам и нарадувам на храброста и посветеноста на тимот на Intrepid што наместо да го батали целото ова, седна, засука ракави и се фати да работи. Од буквално никаков материјал од самата игра или информации за состојбата на развојот, почнаа конечно да покажуваат видеа и стримови со функционален гејмплеј и се спремни за првото алфа тестирање во декември 2020. Види, можеби работеле со истиот интензитет и изминативе години, ама никогаш не покажуваа доволно за играчите да се убедени дека навистина постои нешто повеќе од прототип и демо концепти. Кога ќе пропаднат игри на студија што исто биле така затворени и таинствени, сомнежот е сосема оправдан. 

Конечно, што е всушност Ashes of Creation, зошто да си возбуден како мене и кои беа амбициите чиј капацитет за малку ќе ја пропаднеа компанијата? Значи, Ashes of Creation е MMORPG со огромен отворен свет и разни фантастични раси, магии, чуда - прилично стандардна формула видена многу пати, ама! Светот во Ashes of Creation е можеби најдинамичниот до сега. Не е постојан и статичен како во другите слични игри од жанрот. Имено, секоја територија има нешто што се вика 'nodes'. Да ги викаме ноудови или јазли? Ајде нека се ноудови тогаш. Пази сега.

Секој таков еден ноуд преставува некакво населено место во таа територија. Пример, примитивен камп со шаторчиња каде што ти како играш одиш да земеш некакви си квестови кои ќе те испратат на следната авантура. Со секоја активност што ја правиш во територијата каде што се наоѓа тој ноуд, придонесуваш за неговиот развој. Ти, јас, сите играчи што сме таму - сѐ што правиме околу го левелира тој одреден камп. Кампот прераснува во мало село, кое нуди нови активности. Колку повеќе играме, толку побрзо нашите активности го развиваат во нешто поголемо. Прераснува во гратче, па тоа градче во огромна метропола. Секоја фаза на тој ноуд отклучува нови нешта и активности, како рејд инстанци и слично. 

Бидејќи играта вклучува повеќе различни раси, архитектурата на развиениот ноуд припаѓа на расата која најмногу придонела со активности. Премногу е јако ова, нели? Знам. Е, сега што се случува кога нешто ќе биде развиено до конечната форма? Па, ќе може да биде уништено во опсада од други играчи или трети сили. Тоа што си го изградил ќе мора да го браниш ако сакаш да ти трае. Концептот е предобар и затоа разбирам зошто на Intrepid им требаше толку време за технички да го изведат. А, не е ни единствениот штос во Ashes of Creation. Има и други работи што се динамични и можат да бидат придвижувани под влијание на играчите. Економија, трговија, целиот свет e планиран да овозможи огромна слобода која пример игри како World of Warcraft можеби никогаш нема да ја дочекаат.

Искрено стискам палци да успее ова. Системот на ноудови е комплексен и звучи зависен од бројот на играчи, а тоа пак е зависно од ефикасноста на системот и колку ќе успее да е интересен и разнолик. Ми доаѓа RIFT на памет со огромниот број на рифтови, инвазии и што уште не, ама пак таа механика беше значително помала од оваа што Ashes ја ветува. Се надевам дека Intrepid не штеделе на арт тимот за да не мора секогаш фазите на развој на еден ноуд да се идентични. Ете, замисли сме Орки што почнале да развиваат мали колиби во некаков џиновски град и ни го срушиле некои Гноми гнасни. После месеци го градиме пак и изгледа идентично како претходниот. Колку пати ќе биде ова интересно? Сакам да верувам дека ова нема да е проблем. Не очекувам процедурално да се генерира, ама барем да не се истите асети секој пат.

Што ќе се случи ако играта падне на 300 играчи еден ден или па некој сервер не успее да собере доволно играчи? Дали развојот на ноудовите ќе биде поспор или ќе биде некако оптимизирано во однос на учесниците? Не сум сигурен дека има одговор на овие прашања моментално, ама ќе почекаме до декември ако нешто успее да излезе на површина од затворената алфа. Возбуден сум. Немало ништо слично на ова, барем не волку големо. MMORPG свет кој секојдневно се менува во зависност од постапки на играчите ми е вечниот гејмерски сон. Никогаш претходно го немам видено волку блиску до реализација.

Ако Ashes of Creation успее да стане прибежиште на доволен број играчи, сигурен сум дека има шанси да го ревитализира жанрот и да поттикне нови наслови што ќе се трудат да се иновативни. Ова е последната надеж за жанрот. Не ни треба нов World of Warcraft клон, ни треба нешто ново, свежо и со проникливи идеи. Нешто што можеби и Blizzard ќе ги инспирира да се исчекорат од удобната неинвентивност каде што се заглавени експанзии наназад. Се надевам дека неочекуваниот камбек на Intrepid стварно го има капацитетот што го презентира последниве месеци. 

Она што може да се види сега од Ashes of Creation е преубаво. Дизјанот и опсегот на териториите, пејзажите, гејмплејот на разните класи и општата естетика е супер-привлечна. Ги гледам стримовите на Intrepid, почнаа да си го полнат нивниот ЈуТјуб канал со содржина. Сето она што не може да се долови со текст, го има таму. Сега кога веќе објавувањето на Ashes of Creation личи повозможно од било кога, може да почнеме со хајпот. Во најдобар случај, ќе има некоја отворена бета некаде во 2021. Моментално пристапот до алфата е прескап, а и местата за првата фаза се веќе пополнети. До тогаш, се надевам дека ќе имаме прилика да ја испукаме барем Corepunk, уште една MMORPG игра што изгледа исклучително забавно, а би требало да се појави бета до крај на 2020.

Зараза на месецот: Hades

Не очекував дека мала инди игра може да застане измеѓу мене и актуелниот pre-patch на Shadowlands. Повеќе очекував да ме спречат серверите на Blizzard кои прекинуваат со функција секогаш кога има нова содржина, како што е баш случај и во моментов. Иако игрите на Supergiant се нешто помалечки во однос на оние произведени од гореспоменатите господа, упорно се истакнуваат како џиновски ремек дела. Таков случај е и новиот акционен RPG наслов Hades. Излезе минатиот месец и еве не можам да прекинам да играм.

Сместена во Подземјето од грчката митологија, Hades те става во улога на Загреј, синот на Хад. Загреј упорно се обидува да избега од Подземјето, а и од самиот Хад, со цел да стигне на врвот од планината Олимп. Практично, го играш патот до таму кој е составен од компактни стази чија содржина од типот на присутните непријатели и награди е процедурално генерирана. При секој следен обид да му ја здуваш од задгробјето и напорниот Хад, патот до Олимп е различен од претходниот. 

Што значи тоа нов обид? Значи дека ќе умреш многу, многу пати додека пробуваш да избегаш и дека секогаш играта ќе те враќа на почеток, а и ќе ти земе речиси сѐ што си успеал да прибереш. Во техничка смисла, Hades многу удобно се потпира на елементи од rogue-like жанрот, меѓутоа дебатата завршува со заклучокот дека е сепак rogue-lite, диеталната варијанта на жанрот. Иако знае да ти намести и похардкор сопки, постепено ги балансира предизвиците со моторните вештини кои ги учиш како играч и моќите што Загреј ги стекнува. 

Не е некоја лесна игра, ама никогаш не е ни "ќе го шутнам телевизорот, ќе ти ебам и игра и све" тешка. Не сум љубител на Dark Souls за да го искористам серијалот како бенчмарк, ама еве полесна ми е од Cuphead ако ти значи нешто, на пример. Некогаш непријателите се многубројни, а полабави, некогаш се еден-двајца што ќе ти зададат незаборавна болка во газ, а некогаш ќе успееш да пројдеш стаза и нема ни да приметиш кого сѐ си распукал со штитот како некојси древен грчки супер-војник. Како ќе ти се погоди. Повремено ќе гинеш и во ситуации за кои си сигурен дека имаш вистинска стратегија.

Но, награден си кога ќе умреш. При секој пропаднат обид да избегаш од Подземјето, вратен си на почеток, во Ќуќата на Хад, каде што те пречекуваат разни ликови од грчка митологија и низ дијалози ти ја движат приказната нанапред. Секогаш кога ќе умреш се случува нешто ново и различно, па така што си на некој начин Hades ќе ти надомести за неуспехот и евентуалните фрустрации. Тепачките и контролата на Загреј е мазна, флуидна и со бројните комбинации на оружја и моќи, никогаш нема да ти се смачи.

Откако ќе се промафташ низ Ќуќата на Хад, ќе збориш со сите со кои можеш да збориш - спремен си за следниот обид. Ако си имал среќа да присобереш некоја валута што не ти се губи после умирање или подарок од некој од боговите и божествата кои ги среќаваш по пат, можеш и малку да се зајакнеш. Играта нуди шест оружја кои постепено ги отклучуваш и надоградуваш, го бираш тоа што највеќе ти одговара и цепаш. 

Најинтересен момент од целата игра ми е механиката со која стекнуваш моќи и подобрувања. Ти траат само за тој обид и ти се губат откако ќе те утепаат секако, ама комбинациите се толку многу што ретко ќе можеш да налеташ на иста или прилика да склопиш иста. Имено, во секоја "одаја", како што Hades си ги нарекува стазичките, може да сретнеш неколку видови на награди кои те прават подобар и ти ја дефинираат стратегијата за тој обид. Немаш класичен "билд". Што и да склопиш ти трае привремено и мора да се трудиш да си максимално ефикасен со тоа што ти е на располагање.

Некогаш тие награди се некакви валути кои може да ги трошиш назад во Куќата на Хад или ако во следната одаја налеташ на Харон кој може да ти продаде нешто корисно. Но, некогаш можеш да налеташ и на божество чиј благодет е избор на една од три понудени моќи. Повеќето од тие богови и божества кои ги среќаваш ти нудат и трајна награда во замена за реткиот нектар, а дополнително и нов дијалог кој ја обогатува приказната. 

Покрај тоа што Hades има супер-заразен гејмплеј, изгледа и преубаво. Сите игри на Supergiant имаат феноменален арт, ама додека не ја играм Pyre, мислам дека оваa ми е врвот. Дизајнот, стилот, цртежите.. Hades на моменти личи како Hercules на Дизни да поминува низ некаков Генди Тартаковски кошмар. Ми се свиѓа и што пристапот им е поуникатен. Многу е лесно во игра инспирирана од грчка митологија да се потпреш на древен грчки стил и играта да ти изгледа како вазна. Apotheon веќе го направи тоа за сите игри и доволно беше.

Прекрасно е да се биде во играва, во секој случај. Амбиентот е неповторлив, приказната е забавна, едноставна, има еден куп хумор и е одлично презентирана. Ќе умреш, ќе си помуабетиш со ликови и ќе си дознаеш нешто ново. Не знам колку од ова е прецизно плански ти се сервира, ама е генијално. Супер е дозирано за и после дваесет и кусур саати приказната уште да не ти ја раскаже. Некогаш не мораш ни да умреш, ќе го сретнеш Сизиф или некој друг случајно по пат и ќе ти дополнат некој детал. Музиката е врвна исто, баш додека го пишувам ова ми свири саундтрекот и вака надвор од игра ми звучи уште подобро. Тука е можно да чув и бузуки во повеќе наврати, не знам. Постои ли дисторзирано електрично бузуки? Сигурно постои.

Supergiant ептен другарски ја тераат Hades. Внимателно ја слушаат заедницата и прават промени предложени баш од публиката кои дополнително ја дотеруваат играта. Штета што не е планирана некоја поголема нова содржина, ама којзнае. Сепак, дури и ако успееш да избегаш до Олимп, играта не ти завршува. Има многу, многу обемна содржина. А, и да ти заврши, следното играње сум сигурен дека ќе е различно искуство. Уште не можам асално да се прешалтам на друга игра. Сигурно е прашање на денови кога Азерот пак ќе ме прибере, ама еве до тогаш ќе се обидувам да киднам од Подземјето.

Двете сезони на The Boys

Ах, серии. Да си досркаме што остана годинава зашто во 2021 тешко да има било што ново. Не дека последниве години се претргнав од занимавање со серии, ама оваа изгледав неколку од поновиве со кои сум крајно задоволен. Можеби нема во брзо време да се окуражам тука да ја дискутирам брилијантната Dark без спојлери или емотивниот финиш на BoJack Horseman, ама ете решив дека The Boys нема да ми се слизне како лани без да ѝ ја искажам љубовта. Океј, реално првата сезона тогаш и не ме допре нешто премногу, ама вторава ме извозе толку добро што пак успеав да ја изгледам и првата. Многу подобра на второ гледање, ете ти.

The Boys го адаптира истоимениот стрип на Гарт Енис, жива легенда, автор на култниот Preacher, најдобриот The Punisher воопшто печатен во историјата на светот и еден тон други наслови што како и The Boys не ми стигнале на ред за читање. Можеби сега после серијата и не е така лоша идеја да се фати нешто од неговата пропуштена библиографија во рака. Во The Boys Енис создава свет каде што суперхероите се најголемите ѕвезди, со огромна приватна корпорација зад нив која се грижи за нивниот менаџмент, имиџ, односи со јавност, па и начинот на кој си вршат работата. 

Седумчлениот внимателно брендиран суперхеројски тим се главна атракција која е речиси постојано присутна во медиумите. Гостуваат во ток-шоуа, црвени теписи, билборди, имаат сопствени филмови, играчки, реклами... Паралелно со живеењето на овој "холивудски сон" прават и некакви херојски дела, но позади целиот гламур што ја заслепува јавноста се крие злоупотреба на моќ, корупција, местенки, повременото намерно и ненамерно убивање на недолжни граѓани и низа глупости кои не би требало да се својствени за таков суперхеројски архетип.

Во срцето на приказната е една мала група обични луѓе која живее со последиците од таквите немарни постапки на овие суперхеројски шупаци и бара одмазда. А, кога се паралелно ќе решиш да војуваш против натчовечки битија и моќна злобна корпорација, секое средство во твоја полза е добредојдено без оглед на неговата природа. Дечките се силно мотивирани и спремни на работи кои неретко се на слична морална линија со онаа на нивните суперхеројски непријатели, ама е невозможно да престанеш да навиваш за нив.

Серијата не се воздржува од ништо, а најмалку од експлицитно насилство и приликата на сатиричен начин да закачне и деконструира неколку холивудски, па и глобални трендови. Некогаш дури третира и актуелни светски случувања на сопствен шармантен начин, правејќи ги дел од универзумот во кој опстојува. Па така, не ги одминува ни суперхероите на Marvel и DC, кон чија доминација на стриповскиот пазар и самиот Гарт Енис последниве години изразува негативни чувства, ни движењата како #MeToo и исфорсираниот диверзитет во поп културата. 

Секако, некои почуствителни теми имаат повоздржан третман за како не би било погрешно протолкувано дека серијата завзема "погрешната" страна, ама еве втората сезона истражува некои концепти дури и поризично од што може да се очекува во 2020. Одлично успева да се балансира на линијата помеѓу критика и умилкување.

Иако можеби некогаш така знае да заличи, The Boys е далеку од комедија или пародија. Често знае гадно да замрачи, да те изненади, шокира и вознемири. Материјалот е таков, завзема и посериозни правци, не знам дали и изворниот е до овој степен, ама ова оди на места кои не сум ги сретнал претходно во ваков контекст ни кај автори како Марк Милар и Алан Мур. Без оглед на тоа што вклучува супермоќи, серијата е воглавно поприземјена од многу остварувања кои се занимаваат со "поалтернативни" интерпретации на суперхеројски концепти.

Карл Урбан е еден од најпотценетите актери на денешницата. Очигледно ако му легне ликот може максимално да ги исцрпи неговите општирни актерски капацитети, за чиј доказ е финалето на втората сезона. Дајте му го пак Dredd, аман, никогаш не сум видел актер да е толку ентузијаст за таква улога. Низ целите две сезони има неверојатна хемија помеѓу него и останатите актери, особено оние кои ги глумат ликовите на неговите непријатели. Ентони Стар е со исто врвен перформанс. Често се во клинч со Карл Урбан за чие присуство ќе ја украде цела сцена. Милина за гледање.

Остатокот од екипата иако не ми е познат од никаде е исто феноменален. Не знам кои се луѓево, ама се супер уиграни и постојано се надополнуваат. Младиов дечко Џек Квејд е одличен како Хјуи. Интересно е што тоа е лик од стрипот физички базиран на Сајмон Пег, па серијата оддава почит кон него со мала улога - го глуми татко му на Хјуи. Единствено Аја Кеш ја знаев сега во втора сезона од You're the Worst, серија што скроз сум заборавил дека постои, а сум гледал сезона-две.

The Boys ќе има и трета сезона кога ќе се стабилизира светот, барем така е планот зашто завршува со малку подотворен крај. Се надевам дека нема да поминат повеќе од две-три години до тогаш. Во време кога класичните суперхерои го напуштаат центарот на поп културата, The Boys прави логичен чекор кон ваков свеж и уникатен третман на жанрот. Сигурен сум дека има и други добри серии последниве години, ама оваа не е од тие што треба да се пропуштат.

Види такоѓе:

• Brightburn е инстант класика
• Некој пост за Wanted стрипот на Марк Милар што сум го пишувал во 2008 што денес ми укажува дека треба да напишам нешто ново на истата тема