Ќе се игра New World

Пролетоска збеснав за ново MMORPG. Ги извртев и сите стари што некогаш сум ги играл барем по еден саат. Поиграв и некои како TERA што никогаш немав шанса да ги играм кога беа актуелни, ја играв малку и бетата на Bless Unleashed за PC, а минатата недела пробав да пукнам неколку саати и во Aion Classic. Скроз тажно. Ashes of Creation е толку далеку од објавување што се сомневам дека ќе ја дочекам во овој живот. Shadowlands ми остави толку гаден вкус што и World of Warcraft во било која форма не ми е во никаков план. Останатото од жанрот што е достапно ми е малку смачено.

За чудо, 2021 носи неколку нови MMORPG наслови. Барем нови за западњачкиот пазар, некои од игрите веќе си газат низ Азија. Swords of Legends Online излегува на почетокот на јули, Elyon и Lost Ark некаде на есен, Bless Unleashed за PC веројатно исто така за некој месец, а крајот на летово конечно и New World. Не верував дека Lost Ark некогаш ќе се појави и за овој пазар, ама ете ја. Остаревме додека се довлечка, ама тој муабет нека остане за некоја друга прилика.

 

New World првично не ме привлече. Требаше да излезе уште лани во мај, ама Amazon Games ја одложија за да ја испеглаат и надополнат со содржина откако тест-публиката не беше нешто особено задоволна со сервираното. Чудо како скроз не ја откажаа како другите пет наслови што ги најавија. Веројатно целиот фокус го насочија тука и ја наштимаа поблиску до актуелните MMORPG игри. Не го следев активно развојот на New World за да можам да ја споредам денешната состојба на играта со ланската, ама тоа што сега наводно е жанровски "потрадиционална" ми беше доволно за да се заинтересирам.

 

Официјалниот датум за New World е 31-ви август со затворена бета некаде во јули за тие што ќе ја нарачаат порано. Што значи, може и за помалку од два месеци да стапнеш во New World со тоа што прогресот од бетата нормално нема да ти се пренесе во официјалната верзија. Јас иако сум превозбуден за играва, веројатно ќе почекам до крај на август или барем некој ден по објавување. До сега повеќето впечатоци се исклучително позитивни, особено од последните неколку затворени тестирања, ама не сакам да ризикувам да наседнам на некоја Cyberpunk 2077 или Warcraft III: Reforged дубара. Мали се шансите, ама сепак. Чисто од принцип.

 

Загризав на естетиката и фоклорот што можам да го видам во New World. Ѕирни трејлеров колку е кул. Играта е сместена е во 1600 и некоја година, а приказната после доживеан бродолом те носи на мистериозен неоктриен остров којшто го нарекуваат Етернум. Тоа е и всушност светот каде што ќе се одвива играта, полн со магија и разни елементи од секоја генеричка фантастика. Но, естетиката инспирирана од колонијализмот му дава некој фин уникатен шмек што верувам дека убаво ќе го одвои од другите игри кои се или ќе бидат достапни на пазарот.

 

New World ќе има три фракции на кои ќе можеш да се приклучиш и да пристапиш кон постојаната битка за територии. Играта има изразен PvP момент кој искрено се надевам дека ќе успее да се одржи во баланс и во иднина кога одреден сервер ќе остане со помалку популација односно играчи. Отсустуваат и стандардните класи, практично секој играч ќе може сам да си го одреди патот и моќите во зависност од оружјето кое го користи во моментот и ќе може да го зајакнува по пат. Ова е супер, бидејќи не си ограничен на класа и лесно ќе можеш да го смениш стилот на играње без да креираш нов карактер. Сакаш лак и стрела? Нема проблем. Кога ќе се предомислиш, само земи меч и штит и развивај ја таа вештина. 

 

Акционата борба што ја инкорпорира New World е исто така освежување во однос на досадното таб-таргетирање и штракање по тастатура карактеристичен за игри како WoW. Тука за да погодиш нешто ќе мора прво рачно да го нанишаниш. Како што можев да видам од тоа што е познато до сега, имплементацијата на овој систем била супер. Друга супер работа е тоа што не си ограничен ни на професии. Ќе можеш да користиш сè што е достапно како професија. Да си правиш оружја, опрема, храна, напитоци, да копаш руда, да береш цвеќиња и слично. Ваква слобода е добра идеја за да им се овозоможи на играчите полесно да се внесат во светот на Етернум.  

 

Етернум изгледа преубаво. Баш овие недели пуштаат некои видеа со тура низ зоните и сум воодушевен од дизајнот. Гледај ги видеава од Edengrove, Windsward или Reekwater колку добро изгледа светот. Се надевам дека учеле од постарите MMORPG игри, а не од денешен Blizzard и дека сите зони ќе се големи и ќе се осеќаат како жив отворен свет, а не како клаустрофобични Shadowlands луна паркови. За почеток ќе се дванаесет зони, ама гледам дека е дизајнирано и за да се шири во иднина. Ми се свиѓа што секоја од нив ќе биде за одреден левел (од вкупно 60), наместо да скалира. Ми фали тоа чувство во MMORPG игра, кога е опасно да стапнеш во некоја зона затоа што си премал левел и слабо опремен. Многу слични игри одамна се простија од таков предизвик и сега сегде си најјак.

 

New World ќе има и разни настани што ќе се случуваат во отворен свет, па се надевам дека битките ќе се одвиваат на широки пространства и дека кога ќе браниме територија ќе се осеќаме како нешто навистина да виси. Нормално, ќе има и инстанцирани данџни, ама јас повеќе сум заинтересиран за содржината што е "надвор". Тоа ми е најинтересниот дел од MMORPG игри, кога треба да соработуваш со други во отворен свет за да се справите со некаква опасност.

RIFT одлично го правеше тоа. Уште го прави додуша, ама нема толку играчи како порано. Некогаш мораш да патуваш подолго за да стигнеш да отворената битка, а по пат ти се случуваат низа инциденти, дали со светот, дали со други играчи, што целото тоа искуство го правеа многу поепско и грандиозно. Не сакаш да играш игра каде што само зјапаш во бројка која ти кажува уште колку останало од џиновското чудовиште што го тепаш со други триесет луѓе. Сакаш да ги осетиш сите благодети на акцијата. New World личи како да ветува нешто вакво, да се надеваме дека ќе го исполни во целост.

 

Мислам дека New World има потенцијал сериозно да го освежи задреманиот MMORPG жанр. Не очекувам некаков си револуционерен настап, меѓутоа сакам да верувам дека барем тематски ќе успее да се издвои од другите кои се моментално популарни. Да здивнеме малку од елфови и џуџиња во различни форми. New World нема ни претплата Се купува еднаш за 40 евра и си пичиш. Имаше некои најави пред некој месец за безобразни микротрансакции со кои ќе можеш да плаќаш за побрзо левелирање и некои такви ствари што можеби ќе ти дадат предност во однос на другите играчи, ама Amazon се вразумија сега за сега, па сите работи што ќе може да се купат со вистински пари се исклучиво козметички.

Ќе видиме за два месеци. Едвај чекам да го играм ова. Се надевам дека Amazon ги искористиле нивните бесконечни ресурси правилно и дека конечно ќе добиеме нова саглам MMORPG игра што ќе потрае, и дека има доволно гладна публика за нешто вакво да одржи во живот. Пазарот не е толку преплавенсо вакви игри како порано и сега е супер шанса да се грабне голем дел, па треба да си стварно глуп да ја заебеш. Ќе пишам може уште следен месец повеќе за New World ако се премислам и ја испазарам за затворената бета.

Има ли пилот во Титанот?

Зошто никој не ми кажа дека е толку добра Titanfall 2? Океј, еден куп луѓе ми кажуваа низ овие години ама секогаш бев глув глуп за нивната препорака. Имав впечаток дека е некоја досадна генерична пуцачина со mecha роботи. Баш и оној пат кога ја играв Star Wars Jedi: The Fallen Order што е истото студио, добив купче добри зборови за Titanfall 2 од другари и нормално пак ги изигнорирав. Немав некоја рационална причина да бидам толку скептичен околу играта, едноставно така си живеев. 

Викендов конечно послушав некого. Titanfall 2 е моментално на безобразно голем попуст на летната распродажба на Стим и решив да дадам шанса која уште една ми докажа колку можам да бидам тврдоглав. Така што, ако не ти е играна Titanfall 2 и некој некогаш ти ја препорача, послушај го. Не мора мене, еве. Ако ја прескокнеш ќе се лишиш од феноменална сингл-плеер кампања и приказна што засекогаш ќе ти остане како едно од највозбудливите гејмерски искуства. 

Два дена по ред сонувам како се возакам во наоружан џиновски робот. Ги викаат Титани. Не се само обични воени машини, туку имаат и напредна вештачка интелигенција. Како пилот, воспоставуваш неурална врска со Титанот и си газите. Не цело време, ама твојот другар Титан е постојано некогаш во близина да си се најдете кога ќе затреба. Не секој може да управува со било кој Титан. Концептот до некаде потсеќа на Pacific Rim или некоја слична mecha аниме генерика, ама толку е извонредно изведено што не ми дава душава да ситничарам. 

Titanfall 2 е сместена во далечна иднина каде што очигледно човештвото има колонизирано повеќе системи и планети. Кампањата ја играш со Џек Купер (гласот го позајмува легендарниот Метју Мерсер), обичен војник во некаква си армија кој го наследува Титанот BT-7274 од неговиот ментор пилот, убиен во акција. Купер не е пилот, ама нема друг избор - мора да се спречи супероружје со кое противничката армија сака да уништи планета. Искрено, не ја разбрав најдобро политиката во приказната и кој за што војува, ама доволно е да знаеш дека треба да возвратиш соодветно кога некој пука во тебе. А, такви ги има многу. Некои имаат и Титани, ама па и ти имаш.

Ми се свиѓа колку е разновидна играта. Или барем вешто ја менува динамиката пред да стане досадна. Со краткото времетраење од четири-пет саати баш е соодветно дозиран целиот гејмплеј, темпото и стварите што ги инкорпорира. Низ цела кампања собираш разни оружја, надградби за Титанот и механики со кои се движиш низ една исклучително убаво дизајнирана околина. Некогаш си пешки, некогаш качен во Титанот, ама дали е некоја шума од вонземски екосистем или импозантна фабрика со комплексна машинерија - предобро е. Кога не пробував да убијам нешто или нешто не пробуваше да ме убие мене, се ѕверев околу и се восхитував колку е сè фантастично пицнато. Штета што некогаш играта пребрзо се движи и немаш многу време да обрнеш внимание на детали. 

Она што најмногу пали во Titanfall 2 е мазното движење и пукање. Добра пуцачина во прво лице треба да е флуидна, да се осеќаш добро кога ќе пукнеш во нечиј шлем и ќе го одвоиш од раменици. Тука секое оружје лежи добро, без разлика дали пукаш со твоите раце или вршиш воени злосторства со оружјата со кои ти е опремен Титанот. Трчањето по ѕидови кое е голем дел од гејмплејот е исто супер механика. Respawn Entertainment го користат и во Star Wars Jedi: Fallen Order ама тука е многу поефикасно, особено кога е искомбинирано со некои други механики кои не би ги спомнал поради спојлери. 

Приказната, барем таа големата, некако како споредна ја доживеав. Не знам дали намерно фокусот беше на друго место, или едноставно јас не успеав да се закачам. Titanfall 2 не ти фрла некоја значајна количина на детали за светот во кој се случува. Сепак, тоа во никој случај не одзема од фактот дека ова е една од најспектакуларните кампањи што сум ги искусил во ваква игра. Некои од работите се тука да останат засекогаш, како мостот во Half-Life 2 или мисијата во Куба од Call of Duty: Black Ops.

Убавото го најдов во врската помеѓу Купер и BT-7274. Си видел сто пати пријателство помеѓу човек и робот во фикција и одлично знае да го носи наративот ако е добро напишано. Titanfall 2 одлично се справува со овој елемент од наративот и иако знаев дека ми спрема емоционална замка, јако се извозев до крај. Баш е срцето на целиот наратив, остај ти таму планети уништување и платенички армии. 

Чепнав малку и од мултиплеерот. Одличен е. Баш планирам посериозно да пуцнам деновиве. Има еден куп различни мапи и модови, сакам сите да ги измлатам. Фино ми легна играва и ми треба уште од овој исполиран гејмплеј. Мултиплеерот функционира многу добро за игра што е стара пет години. Има активна заедница и гужва. Влегуваш во партија за неколку секунди. Гледам дека ради попустот на Стим има и други како мене што тек сега откриле колку е добра и ја прават атмосферата. Видов дека првата Titanfall која има само мултиплеер веќе нема онлајн сервери, се надевам дека двојкава ќе потрае.

Може да ја пробам и Apex Legends некој ден. Бидејќи нема Titanfall тројка ниту пак ќе има во блиска иднина, овој battle royale спин-оф е очигледно главниот фокус на Respawn Entertainment во моментов. Во меѓувреме, грабај ја од Стим ако ја немаш играно. Мене ми е криво што вака ми се промакнала низ годиниве, а успеа за само неколку саати да се позиционира високо на мојата листа со најдобри пуцачини во прво лице. 

Види такоѓе:

• Преглед на Call of Juarez: Gunslinger
• Call of Duty: Modern Warfare 3
• Првите впечатоци од Quake Champions 
• Дали Paladins е Overwatch за сиромаси?
• Пост-трауматските растројства од Insurgency
  

League of Legends е сѐ уште најмизерната игра на светот

Не е баш некоја новост во 2021 дека League of Legends ја има најтоксичната гејмерска публика откако се измислени видео игри. Најголемиот гамад на интернет е собран тука. Не знам како е возможно. Ќе се запрашаш некогаш што мајка раѓа ваков олош, ама мислам дека всушност самата игра е таа што го создава отровот или барем овозможува да испука од дебилциве што веќе го имаат во себе. Некое од овие две го видов и од сопствена перспектива, веројатно и не за првпат. Чим сум седнал да го пишувам ова, значи нешто ме чешнало ко што не треба. 

Години се во прашање, League of Legends постои повеќе од декада. Мизеријата имала простор да порасне и да се развие како составен дел од играта. Средината е исклучително компетитивна и до некаде можам да разберам како тоа може да извади разни гнасотилаци на површина. Со вербалните и немам проблем. Играта е дизајнирана да спротистави два тима по пет играчи. За да имаат еднаква шанса, треба да се сите на број. Ако има еден помалку, толку е од тој тим. Сѐ е сведено на тимска соработка која мора да е присутна. Проблемот што го среќавам во речиси секој ranked меч е тоа што од било кој тим има играч на кој што главна цел дента му е намерно да ја упропасти секоја прилика на сопствениот.

"Тилтање" е терминот што се користи во компетитивни игри. Потекнува од покер. Обично се случува по низа порази, односно лоши мечови, и таков истилтан играч е најлошото нешто што може да те стрефи во League of Legends. Скоро секогаш има некоја агресивна будала во еден од тимовите. Среќен си ако не се погоди во твојот, или па ако извадите победа и покрај него. Некој доаѓа во мечот полн со фрустрации и само гледа прилика да ги истури насекаде. Некогаш не ни мора да е истилтан од League of Legends. Moже е нервозен од нешто трето, сите сме имале лоши денови. На таков ден е можеби подобро да одмориш. Оваа игра не е за лабавање. Бара внимание, фокус и сталоженост. Треба да мислиш со тоа главата малку. Освен ако не играш ARAM, извини.

Пак ќе речам, вербалното насилие не е инстантно нерешлив проблем. Ќе го мјутнеш на чет и нека се гони. Проблемот е кога намерно не ја следи стратегијата, демонстративно го напушта мечот или па одбива да игра доколку загине рано или другите не ги следат неговите нелогични сугестии. Некогаш е доволна и некоја тривијална ситница, без потенцијал за било какво влијание врз мечот. Си избрал шампион за кој мисли дека не е доволно ефикасен. Дечкото е едноставно изнервиран од тоа и ќе се потруди сите да ги повлече на неговото ниво. Секогаш друг му е виновен за нешто. Егото не му дозволува да размислува поинаку.

Дел од тие што учествувале во мечот, после тоа ќе го пренесат во следниот. Ќе "заразат" други и така во бескрај. Не знам како е за обичните мечови, играм строго ranked оваа сезона и баш вакви ситуации се причината што два пати ми пропаѓа унапредувањето во следната дивизија. Паднат сум во бронза I како некој глуп и после 80 изиграни мечови оваа сезона не можам да пркнам. Кога ќе ти дојде таква прилика за унапредување, треба да тепаш 3 од 5. Во еден од тие мечови и спомнав дека ми е шанса за следна дивизија и од сопствениот тим се потрудија намерно да ми ја помочаат. Мислеа дека е смешно.

Неколку сезони наназад сум во овие дивизии и искуството е одвратно. Сакам да верувам дека во погорните дивизии ситуацијата малку порелаксирана. Види, грешки се прават. Некогаш еден тим е подобар, има фер игра и почит - тоа е сосема супер кога функционира. Затоа и ја обожавам играта и се моткам тука повеќе од десет години. Поради партии каде што има добра стратегија, тимски настап и желба за победа. За жал, ваквите се многу ретки или можеби јас имам таква среќа да се погодам со комплетно непресметливи сурати.

Riot Games немаат решение за ова, а не ми изгледа како да се трудат да најдат. Ги заболе. Порано имаше еден систем што го викаа Трибунал. Можеше ти лично и анонимно да рецензираш други анонимни играчи кои биле пријавени за лошо однесување. Ти дава неколку извадоци од чет кои довеле до пријавата и одлучуваш како ќе гласаш. Со доволно гласови од други играчи, тој што бил пријавен ќе биде санкциониран. Иако и тоа можеби некогаш ќе зависи од нечиј лош ден, пак мислам дека беше океј систем за филтрирање и спроведување на казни. Сега го нема тоа и стварно не знам како компанијата се справува со оваа чума. Секоја година е сѐ полошо. Жалам што сум сведок на ова непрекинато тонење во отпад.

Види, некогаш едноставно си сркаш пораз. Еден тим мора да е подобар од другиот. При фер меч играта е препуштена на вештините на играчите. Не е секогаш поради нечие кловнување. Се прават грешки и не можеш секогаш да се справиш со тензијата што доаѓа од самиот гејмплеј. Една од вештините е и да не се обесхрабриш при такви грешки. Да не бидеш плачкото што ќе се исклучи или намерно ќе гине откако се разбира ќе почне да се пцуе со сите присутни. Озбилно, како може да си дозволиш да утепаш четириесетина минути да дремеш во база и да јадеш гомна на четот дека си подобар од сите?

Мислам дека тилтнав и јас конечно. Го приметив тоа последниве неколку пропаднати мечови. Оттаму и инспирацијата за вака да се распишувам. Неспортски изреагирав на туѓи грешки во последните мечови. Не се изгасив, не се пцуев со други, ама продолжив да играм шашаво и нефокусирано. Нервозата што ме спопадна беше... несвојствена. Иако сметам дека имам прилично челични живци и ретко нешто успева да ме извади од такт, а најмалку вакви игри - се приметив како попуштам и станувам дел од проблемот кој го гледам во League of Legends. Очигледно ова е моментот за кочницата сезонава. Време е да се поигра нешто друго. Немам толку слободно време за да си дозволам вакви глупости. Да ти се мочам во играта, да ти се мочам.

Умрев од досада на Spiral

Колку години тера Saw франшизата? Повеќе од петнаесет, така? Затоа и Spiral (познат и како Spiral: From the Book of Saw) ми изгледаше како супер прилика да се освежат некои концепти и шаблони што го дефинирале серијалот. Да се пренесат идеите во модерно време, за нова публика, а притоа постоечката да не се осети запоставено. Хорор серијали знаат да заверглаат на неколку штосови во бескрај. Честа појава е кај вакви жанровско-дефинирачки филмови, ама и покрај тоа секогаш постоела посветена публика што ќе ги поддржи да опстојат. Saw не само што не е исклучок, туку своевремено со продолженијата стана и годишна традиција.

Сепак, неизбежна е таа крајна точка каде што веќе е заморно да се гази по истиот пат. Saw можеби сопре кога му дојде денот, ама поминаа неколку години, па се појави уште еден - Jigsaw. Првпат го гледав лани во тој каратинскиот Saw маратон и искрено денес не го ни памтам. Единствено што ми е така останато како впечаток е истото тоа што го зборам после Saw III. Франшизата прерано се ослободи од жив Џон Крејмер и кога се соочи со толку многу продолженија, веројатно неочекувано, постојатно настојуваше да го вметне дури и онаму каде што можеби е вишок. 

Од една страна, ја разбирам и нивната перспектива. Не можеш Halloween филм без Мајкл Маерс, ниту Friday the 13th без Џејсон. Пробале и не им успеало баш. Меѓутоа, мислам дека распонот на Saw секогаш бил многу поголем од таквите слешер хорори за да биде толку лимитиран на главниот антагонист. Некои од продолженијата супер се справуваат со отсуството на Крејмер. Градат врз неговите мотиви и влијанија, ама никогаш не прават некаков значаен исчекор од неговата сенка. Тоа е сосема океј кога функционира, за чудо е почесто отколку што можеш да очекуваш, ама сакав да дочекам ден кога барем форматот ќе биде поразличен.

Од друга страна, па и не можеш туку така да ги исечеш супстанцијалните елементи на Saw без да го трансформираш во нешто друго. Но, сигурен сум дека има повеќе различни начини на кои можеш да го наштелуваш пристапот кон таков материјал. Затоа и бев заинтересиран за Spiral. Тоа што се оддалечи во самиот наслов ме наведе да мислам дека е конечното скршнување во некоја друга насока. Дека ќе биде поприземјен, посериозен. Дека наместо да земе страница од "книгата на Saw", ќе искине лист од белешките на Дејвид Финчер. Повеќе беа желби одошто очекувања, затоа и не сум нешто особено разочаран. Само сум изненаден од тоа каква пропуштена прилика имаме тука, другари.

Ќе си помислиш прошле толку години се појавил некој мангуп со поиновативни идеи да ја оправи работата. Нешто што прописно ќе го испочитува оригиналот, а ќе се одвои како засебен, самоодржлив ентитет. До некоја мера и можеш да приметиш дека има некои обиди да фати некој поразличен тон, меѓутоа апсолутно ништо не успева да профукнционира како што треба. На некои моменти можеш да приметиш дека и премногу сериозно си се сфаќа себе за нешто што е во суштина уште едно невешто, досадно Saw продолжение.

Со тоа што дури и најглупавите Saw продолженија се стремат да се вклопат во една единствена сложувалка. Spiral има само пуста желба да припаѓа во истиот универзум, а не прави никаков напор за да го заслужи тоа. Цел е прост и предвидлив. Работите што се случуваат во Spiral се без никаква тежина и мотив што може да ги оправда. Едноставно се случуваат. Како да требало да биде сосема друго нешто и некој некаде во рана фаза на продукција одлучил дека може да шлапне неколку стапици и да продаде полу-Saw филм. Терај, мајсторе.

Новиот негативец нема никаква разумна причина да ја позајмува методологијата на Џигсо, освен за ова да може да се продаде како Saw филм. Никако не функционира во рамките на филмот, жалам. Не се пишуваат вака квалитетни негативци. Освен тоа, филмот не се ни труди да го истакне како различна закана од тоа што сме го виделе претходно, ниту пак да се осмели да прекрши некое правило или скраја да е - да се позеза со сопствените тропи и да го разлабави товарот од претходните продолженија. Spiral е лишен и од секаква тензија, ништо нема. Само се влече од сцена во сцена.

Уредувањето исто така не оди во прилог на приказната. Низ цел Spiral има флешбеци што пробуваат да го надополнат наративот, некогаш дури и флешбеци од претходни сцени. Како да си ја смета публиката за глупава. Изгледа како да си замислува дека е поинтелигентен филм одошто стварно е. До толку е невешто што можеш апла да забележиш како му пропаѓаат обидите да сервира пресврт или да создаде тензични моменти. А, ти веќе си го предвидел пресвртот саат време порано. Понекогаш дури и самата режија се труди да биде во духот на претходните Saw филм, со убрзани кадри и интензивна музика. Ова упорно ме вадеше од такт. Дури и да не беше вака смешно, немаше шанси да функционира.

Крис Рок ми е океј овде, само што неговиот лик е многу, многу тенко напишан. Филмот во ниеден момент не знае каков лик сака да создаде, или можеби само не знае како, па ритамот никогаш не му е конзистентен. Само трупа различни слоеви, а ништо нема некаква значајна целина. Во ниту еден момент не ми беше гајле за ликот на Крис Рок и што ќе се случи со него. Spiral не создава услови да се внесеш во неговата ситуација и да се грижиш за него. Како да ги пукнале сите пари на Сем Џексон и излитените Pulp Fiction референци, па со кусурот некако успеале да скрпат сценарио колку да има саат време материјал измеѓу задолжителните стапици. Сем Џексон има многу поголем актерски капацитет од тоа да го форсираат да приглумува Тарантино ликови.

Spiral за жал нема никаков придонес кон франшизата. Не ја надополнува големата приказна со ништо, а не е доволно различен и храбар за да отпочне нова и помотивирана. Досаден, глуп Б-филм е, без никакви значајни квалитети. Прашање е дали воопшто и го имал потенцијалот кој јас од некоја причина си го замислував дека постои. Можеш било кој друг Saw филм да го гледаш наместо ова и ќе си пројдеш далеку подобро. За жал, франшизата нема никогаш да пркне додека не се најде некој нов агол што ќе го подмачка зарѓаното. До тогаш, некако сум убеден дека сè што ќе гледаме на оваа тема ќе биде на ова ниво ако не и полошо.

Види такоѓе:

• Трилогијата Cube
  
• Mimic маратон
• Сите осум Saw филмови
  

Втората тура Love, Death & Robots

Продолжениeто на Love, Death & Robots беше секако извесно по успехот што оваа антологиска збирка на краткoметражни анимирани филмови го доживеа кога се појави во 2019. Тие осумнаесет цртанчиња кои адаптираа разни раскази и приказни од автори на научна-фантастика беа супер прилика за да си организираш попладневен мини-фестивал во дневна. Стварно беше јако. Доволно стилски варијации, расположенија, идеи, концепти и емоции за да не ти се смачи и репризно да ги пукнеш сите од почеток до крај. Или барем повеќето. Некои денес може и ми се малку подзаборавени, ама таквите како Zima Blue или Beyond the Aquila Rift сè уште повремено ми проаѓаат низ глава. 

По две години пауза, Нетфликс ја истовари втората тура. Количински значително поскромна - само осум кратки анимирани филмови, што вкупно траат некои два саати. Не знам кои се точните причини за ова, ама да претпоставиме дека пандемијава влијаела и тука на продукцијата, па може и преполовиле за догодина порано да извадат Volume III. Како и да е, кога видов дека се само осум, очекувањата ми се наштелуваа некое ниво погоре. Од ваков покомпактен формат некако интуитивно ми дојде да очекувам и повеќе квалитет. 

Иако овие осум парчиња како целина не се совпаѓаат со моите очекувања, не е лошо. Можеби впечатокот ми е таков дека првата тура имаше простор за поефикасно да ги филтрира тие попросечните, којзнае. Во секој случај, се забавував. Пократко одошто сакав и нешто помалку интензивно од минатиот пат, ама сепак беше забавно. Освен неколкуте епизоди каде што стилот засенувачки ја доминира супстанцата, другото е сосема солидно за да биде дел од ваква колекција.  

Ќе ценев повеќе разновидност кај анимацијата. Сакав да видам повеќе 2D или некој поекспериментален пристап. Претходниот пат видовме сè и сешто, затоа таа прва тура има многу поимпресивна вожња. Поголем простор за шарање е очигледно важен во нешто како Love, Death & Robots, особено кога основата е таква каква што сами си ја поставија.

2021 сме, некако ми е потешко да бидам импресиониран од техничките аспекти на самата анимација која некогаш е толку фотореалистична што не секогаш знаев дали се вистински глумци или компјутерски-генерирани ликови. Затоа потешко загризав на Life Hutch, па и на Snow in the Desert. Ценам до каде е стигната технолгијата и колку влажни CGI сонови стануваат реалност, ама неколку пати задремував додека копав да најдам некаква приказна или поголемо значење тука. Сфаќам дека некои треба да се само забавни, дури и интензивно акциони, ама веќе сме го виделе тоа многу пати претходно за да биде пак исто свежо и интересно.

Роберт Вали, режисерот на Zima Blue, е повторно тука. Единствено неговиот впечатлив визуелен стил успева некако да се одвои од остатокот, меѓутоа Ice не е баш Zima Blue. Барем наративно. Бидејќи е втора по ред во сезонава, после досадното несмешно отварање со Automated Customer Service, очекував нешто поимпактен следбеник. Приказната ме остави малку рамнодушен, иако Ice e естетски исклучително пријатно искуство. 

Втората тура на Love, Death & Robots вистински почнува да блеска со Pop Squad. Дистописка сајберпанк приказна за општество кое го решило проблемот со стареење и умирачки од природна смрт, меѓутоа имањето деца e нелегално и контролирано. Pop Squad можеби и не е најоригиналната приказна, барем што се однесува до главниот лајтмотив, меѓутоа емотивно јако успева да здрма. Сакам кога Love, Death & Robots не се воздржува да го затемни тонот и чепка некои посериозни теми.

The Tall Grass исто забегува во поморничава, па и потрадиционална хорор територија. Тензична од почеток до крај. Очигледно талкање низ поле со "висока трева" може да биде прилично клаустрофобично доколку е црна темница. Има некој фин Ловкрафтски сентимент што се судира со Стивен Кинг, фантастичен амбиент и анимација, па дефитивно ми се двои како една од омилените тука. Ми се допадна и All Through the House. Не од прва, ама убаво ми спадна отпосле. Иако љубовта, смртта и роботите воглавно отсустуваат тука, бизарно хумористичната приказна успева да го извози ова мало симпатично парче како соодветен дел од серијалот. 

Дефитивно најдоброто нешто од овие осум ми е Drowned Giant. Адаптирана приказна на Џ.Г. Балард која ја заокружува оваа етапа од серијалот. Не знам каков е изворниот материјал, ама презентацијата тука е совршена. Приказната е раскажана од перспективата на еден научник затекнат во мал град каде што на брегот испливува леш на џиновски човек. Неговото набљудување на овој необичен настан е зашибан рингишпил од егзистенцијалистички дилеми, изблици на социјална критика, па и идеи што ти никнуваат повремено, а ги пикаш во некое ќоше од главата. Неочекувано пријатно меланхолично возење што не престана ме фасцинира колку добро е спроведено.

Ствари како Drowned Giant, Pop Squad, па и The Tall Grass се доказ дека низ Love, Death & Robots има огромен креативен потенцијал. Можеби оваа селекција во целина не е поеднакво трајна како минатата и малку е осиромашена од поинтригантни идеи, ама не е страшно ако утепаш два саати. Јасно ми е дека серијалот не е фокусиран на еден единствен тон, особено не тој што јас го преферирам и тоа е сосема океј, ама ќе сум порадосен ако количината на достапни наслови се зголеми во следната тура. Volume III е закажана за догодина.

Почетокот на Star Wars: The Bad Batch

Уште не сум ја гледал ланската сезона на The Clone Wars. Веќе неколку пати се поздравив со серијата претходно и мислам дека не можам пак. Приказната заврши океј, а според тоа што го знам за новата "последна" сезона и не сум пропуштил многу. Меѓу другото, дел од таа сезона послужи и како вовед во новата Star Wars анимирана серија The Bad Batch чија премиера се случи вчера. Воглавно негативните критики за тој вовед кои ги сретнав, не ми створија којзнае каква доверба за квалитетот на The Bad Batch, меѓутоа се охрабрив да дадам шанса. Сепак е дело на Дејв Филони, а на него сè уште му верувам.

The Bad Batch се занимава со мала елитна единица составена од експериментални клонови кои значително се разликуваат од обичната клоновска армија базирана на Џанго Фет. Преку генетски мутации се имаат здобиено со поизразена индивидуалност, уникатни способности и карактеристики, па се супер-ефикасни за покомплексни мисии. На почетокот од воведната епизода ги гледаш затекнати баш во моментот кога почнува да се спроведува Order 66, но бидејќи се различно програмирани од другите клонтрупери, нив не им е испорачана наредбата со која отпочнува истребувањето на Џедаите. 

Откако ќе посведочат како пријателската армија се врти против довчерашните соборци, почнува нивниот сомнеж кон новосоздадената Империја, a нема да пројде многу пред и самите тие да станат нејзина мета. Временскиот период во кој е сместена серијата е прилично интересен. Никогаш претходно не сме имале прилика да видиме што се случувало непосредно по завршувањето на The Clone Wars, а лежи огромен потенцијал за забавни приказни. Rebels серијата беше генерално океј, ама беше далеку од вистинскиот The Clone Wars наследник што не ни знаев дека ми е потребен.

Пресреќен сум што имав прилика да искусам Order 66 приказна. Без разлика колку и да беше кратко - задоволен сум. Тоа ми е еден од најфасцинантните моменти општо во Star Wars, па гризам и на ситнo. Сакам да видам различни перспективи на таа дешавка, сакам приказни како Star Wars Jedi: The Fallen Order - секогаш ми е презабавно. Огромен материјал лежи во Order 66, а The Bad Batch веќе постави основа и за такво нешто да пркне. Барем така се надевам. Вакви приказни се супер освежувачки.

Одлични ми се овие нови ликови и нивната динамика. На моменти се како пет нинџа желки. Многу полесно ги сакав од оние во Rebels. Инстантно си кликнавме, иако засега ги идентификувам воглавно според нивната главна карактеристика наместо имињата. Го имаш де факто лидерот на тимот, типот што сака да разнесува ствари во воздух, тип што го покрива научниот и техничкиот дел на групата, еден што посветено војнички ги следи наредбите дури и кога го втурнуваат во конфликти со останатите, а и еден лик што некогаш бил обичен трупер, но додека бил спасуван од сигурна смрт, го спасиле и од оригиналното програмирање.

Забавна дружина се и едвај чекам да видам каде ќе успее серијата да ги однесе. Покрај тоа што се одметнаа од Империјата, се вплеткаа и во други работи кои дополнително ќе им ги комплицираат работите сезонава. Не сакам да навлегувам во спојлери, меѓутоа авантурата е веќе мајсторски воспоставена, а Филони попрскува фина доза на мистерии чие решавање е уште едно тркало што ќе ја влече напред. Неговото долгогодишно искуство со клонтруперите како материјал веќе му ја има зацврстено способноста да им буричка низ идентитетот и егзистенцијалните дилеми, што ја прави целата тематика уште повозбудлива и интригантна.

А, Моф Таркин како негативец со неговата недоверба во клоновската армија е баш соодветен за ова да добие повпечатлив облик. Знаеме дека до приказната во оригиналната трилогијата Империјата постепено се ослободува од клоновите заменувајќи ги со обични луѓе, па The Bad Batch е одлична прилика да се пристапи поопширно кон тие случувања. Сигурен сум дека некаде во стариот наративен континуитет ова има некаков третман, меѓутоа откако Star Wars е во рацете на Дизни сето тоа е избришано и ресетирано. Почетоците на Империјата се исто така супер тема, би сакал и таа приказна да видам како се одвива паралелно, макар и преку мали делчиња какви што можевме да видиме во оваа прва епизода. 

Анимацијата е перфектна, не смееш да очекуваш ништо помалку во 2021. Ми се свиѓа како низ годиниве го задржаа стилот и само технички го полираат и калемат со детали. Веќе се установи како основна насока за овој тип на Star Wars анимација и мислам дека не би можел да гледам ништо различно. Сè изгледа добро и мазно, па успеваш да разпознаеш што е што, дури и кога се шлакнати масовни пиу-пиу битки на екран какви што и во The Bad Batch ќе сретнеш во неколку наврати.

Закачен сум. Влегов со мали, до некоја мера и негативни очекувања и мило ми е што излезе многу подобро. Се надевам дека следните 15 епизоди во оваа прва сезона ќе го следат истиот урнек и ќе успеваат да се градат кон подобро како што тоа го правеа The Clone Wars и Rebels. Ми фалеше ваква анимирана Star Wars серија да го пополни тој вакуум, а и општо ваков фаст-фуд Star Wars материјал што е фокусиран на чиста забава, а не на политичка агенда и родови студии. Таман да се занимаваме со нешто додека не дојде новата сезона на The Mandalorian или Боба Фет серијата или што и да треба да излезе до крај на годинава.

Мини-серијата The Falcon and the Winter Soldier

Не ме интересираат филмскиве марвелувања после Avengers: Endgame. Тоа ми беше супер заокружување на таа децениска приказна и не сум нешто особено загреан да видам што е следно. Знам дека доаѓа цел бран на нови филмови и серии и сигурен сум дека повеќето ќе ги прескокнам. WandaVision ја рипнав. Ликовите ми се преглупи и немам некоја желба да се натерам да отседам десетина саати таму. На The Falcon and the Winter Soldier дадов шанса само поради Баки и љубовта кон мојот засекогаш омилен Marvel филм - Captain America: The Winter Soldier.

Не знаев што да очекувам од ова и ме затекна пријатно изненаден. Бев малку скептичен за како ќе се справам со мојата неодамна развиена алергија на Ентони Меки, ама ми остави океј впечаток воглавно. Не беше неподнослив како во очајната втората сезона на Altered Carbon или во епизодата од поеднакво лошата Black Mirror сезона. Не дека е лош човекот, меѓутоа кога ќе го извадиш од рамката на "спореден лик", некако се гуши. За среќа, во Falcon and the Winter Soldier, исклучително динамичната синергија со Себастијан Стен го воспоставува балансот што Ентони Меки може да го поткопа поради недостатокот на харизма која обично ја очекувам од главен лик.

Приказната во The Falcon and the Winter Soldier е сместена пола година после настаните во Avengers: Endgame и е многу покомпактна и баш соодветна за овие ликови. Дури и е во цврста стилистичка корелација со The Winter Soldier филмот, нешто што можеби и не би требало да биде изненадување, ама ете го земам како огромен бонус. Двајцата со соочени со мала армија супер-војници што се пукнале со тазе серум и се обидуваат да го вратат светот каков што бил во годините кога Танос одлучи да ја преполови популацијата. Интересен концепт, особено тоа што заканата е всушност варијанта на стриповскиот Flag-Smasher, само тука малку поинаку наштелуван и адаптиран. 

Паралелно на тоа, избран е и нов Капетан Америка, Џон Вокер, кој пак е стриповскиот U.S. Agent и имаме прилика да го видиме неговиот зачеток и трансформација. Мини-серијата не штеди на стриповската основа, па така што уфрла разни елементи од историјата на Кеп, а воведува и верзија на Ајзеа Бредли. Сигурен сум дека има уште многу други вакви ситници, ама за жал моето познавање на овој фолклор завршува отприлика тука некаде. Ако си поозбилно навлезен во стриповскиот Капетан Америка, верувам дека уживањето е уште поголемо кога ќе успееш да ги приметиш.

Интересно беше да се види кој како се справува со себе и тоа околу по настаните во целиот марвелов филмски арк. Ми се свиѓа како серијата пристапува кон Баки, неговата историја како Зимскиот Војник и цената што тој денес ја плаќа. Баки, заедно со Кеп, ми е еден од најтрагичните Marvel ликови и баш е прикладно кога добива третман со ваков посериозен тон. Штета што серијата некако брзо се ослободува од овој аспект на приказната. Можев цело време да го гледам Баки како се труди да се интегрира во свет комлетно различен од тој што му е нему познат.

The Falcon and the Winter Soldier има и значително големо количество на квалитетна акција. Никогаш нема да ми здосади да го гледам Баки како млати наоколу, а тука за среќа има многу од тоа. Уживав дури и во оние сцени кога нетренирани ликови нелогично успеваат да се додржат на вака обучена машина за елиминирање. Воглавно се забавував, па успевам да ги простам моментите на таквата неконзистентност. Она што не успевам целосно да го простам е тоа што форматот на серијата е можеби несоодветен за приказна која се труди да ја раскаже.

Шест епизоди ми се видоа како малку на почеток. Импактниот старт стварно ветува многу и се плашиш дека ќе те остави недојаден до крај. Се случуваат премногу добри работи за кои си мислиш дека ќе треба уште цела сезона за да се расчистат. За жал, серијата некако успева да спласне после онаа шокантна кулминација во четвртата епизода, па бавно се тегне уште саат и кусур во следните две. Ова комотно можеше да биде мејл. 

Мислев дека петтата епизода само зема здив пред некое поголемо финале, но не. Финалето е досадно. Баш се чудев што ќе прават до крај. Иако приказната ги затвора повеќето одврзани краеви и остава простор за иден развој, со времето што го потроши ми личеше како два пати да заврши. Можеби во филмски формат ќе беше далеку поефективно, којзнае. Ако скратиш саат време од сè што се случи после четвртата епизода и ја исечеш целата приказна со сестра му на Сем, ете ти филм што ќе пројде на стриминг сервис. Ова како намерно да влечеле да држиш претплата на Disney+ шест недели.

Сепак, ако уште те чеша за Marvel материјал, супер е. Настрана од развлечениот крај, остатокот е квалитетен и возбудлив. Се надевам дека набргу ќе ги видиме сите овие ликови пак. Џон Вокер е можеби најсветлата точка во The Falcon and the Winter Soldier покрај Баки и сигурен сум дека ќе видиме уште повеќе од него. Се крчка четврт дел во Captain America филмскиот серијал, па доколку не дочекаме некоја мини-серија измеѓу, веројатно тука е приликата каде што ќе може да опстои. Ама ете, не можам да не забележам дека ми пречи кога сè што гледам последниве години служи како вовед во нешто чија реализација е неизвесна. Што се случи со посамостојните приказни, каде отидоа? 

Види такоѓе: 

• Втората сезона на The Mandalorian
• Двете сезони на The Boys
• Хенри Кавил од Ривија
• Добредојде назад и збогум, Френк 
• Daredevil, најдобрата серија за 2015
  

Филм на неделата: Mortal Kombat (2021)

Неуспешно пробав да се загревам со старите Mortal Kombat филмови кога пред некој месец се појави трејлерот за новиов. Не знам колку треба да си носталгичен за било што во нив да ти е барем малку подносливо. Првиот има премногу лошо остарено, што не би ни знаел од кај да почнам ако се најдеме во муабет, а Annihilation не ми ни дојде до ред. Не успеав ни да се посмеам на лошата продукција, а камоли да стигнам и до серијата што некогаш одеше и на телевизија. По пропаднатиот Mortal Kombat маратон сфатив дека само анимираниот Scorpion's Revenge ми е единственото нешто гледливо од оваа франшиза. 

Трејлерот за новиот филм испадна доволен за да ми го наштима расположението и ме држеше така додека го чекав цело ова време. Не е како да имаме многу филмови за пречек овие година-два, нели? Новиот Mortal Kombat e сè што можеш да посакаш од адаптација на игра позната по нејзината непресметлива количина на креативно насилие и крвопролиќе. Филмот е бескомпромисно брутален и не се воздржува да прсне крв и да истури по некое црево на земја. Така што, тој дел од адаптирањето на играта е веќе штиклиран.

Не ја следам приказната од игрите за да знам како остатокот е пренесен, меѓутоа сè што има од неакционен наратив во филмот е супер-фунционално. Реално, не знам ни дали има подлабока приказна од онаа што сум имал прилика да ја сретнам во тие две-три Mortal Kombat игри што сум ги штракал во животот, ама добар дел од таа што е присутна во филмот ми е веќе позната. Главната работа што треба да ја знаеш е дека судбината на Земјата се одредува на боречки турнир во кој земаат учество преставници на неколку интердимензионални царства. Ако си веќе љубител на Mortal Kombat, знаеш дека целото ова е многу помангупски концепт отколку што јас успевам да го објаснам.

Конечно, материјалот е во вештите раце на некој што точно разбира каков третман заслужува Mortal Kombat. Продукцијата е на солидно ниво во секоја насока. Костимографијата, сетовите, кастингот, па дури и самата фотографија е исклучително квалитетна. Погледни само како отвара филмот. Реално, не би очекувал од нешто вакво да има толку внимателен крој. Кореографијата на сите тепачки е феноменална. Доволно приземјена за да не забега во шкартната есктрема каде што ќе превртиш очи, ама тактички си создава услови за класична Mortal Kombat ескалација. Баш онака стилски, како што и доликува. 

Филмот знае добро што е и за кого е наменет. Знае зашто си дојден и е скроз услужлив домаќин. Не се тегави до бескрај со непотребни работи, ниту се обидува да има некоја комплексна наративна структура. Камоли да направи напор да се обрати на пошироката публика. Фокусирано се движи од почеток до крај и ја прави секоја тепачка за која си тука исплатлива, без просторот измеѓу да го гуши со глупости кои немаат апсолутна врска со околната материја. Дури успева да протне и ненаметлива доза на хумор. Треба ли да споредувам со онаа прегласна катастрофа Godzilla vs. Kong за да го илустрирам ова подобро? Се надевам не.

Она што ми е многу занимливо околу овој Mortal Kombat филм е што некако премногу си верува на себе. Има столбови на кои може да потпре, ама последниот збор секако ќе го има публиката и критиката. Постои тука некаде дискусија за дали попатно го губи моментумот со тоа што се наметнува како вовед во некоја подолготрајна франшиза, меѓутоа мислам дека вака како целосен продукт би можел да опстои самостојно и да го испорача ветеното.

Знам дека универзумот на Mortal Kombat е огромен, а овој филм е само слој од него. Има многу ликови што во оваа прилика се плански на клупа, а спремни за да влетаат во некое идно продолжение. Искрено навивам за да си ја дочекаат шансата и филмот да си ги оствари амбициите. Ја сум задоволен, Mortal Kombat ми го даде баш тоа што го очекував. Што можеш повеќе од ова да бараш, жити се? Безумна акција и високобуџетно славење на ѓубрето од девеести. Беспрекорна победа.

Види такоѓе: 

• Street Fighter и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Warcraft (2006)
• Првите три Resident Evil филмови
• Покемон, другар мој
  

Епскиот Zack Snyder's Justice League

Не верував дека Џос Видон и баграта циркузанти од продукцијата на Justice League толку многу скратиле од снимениот материјал на Зек Снајдер. Таа верзија на филмот од 2017 е толку очајна што ќе се кладев дека нема начин да се прекрои во нешто гледливо. Ама ете, речиси митскиот Zack Snyder's Justice League конечно виде ден и успеа два пати за еден викенд да ми го потврди спротивното. Види, не е нешто тешко да ја надминеш таа несмасна крпеница на Џос Видон, ама верзијата на Снајдер далеку, далеку подобро филмско искуство.

 

Беа потребни години за кампања на фановите и натегања од студиото за да ја видиме оваа оригинална замисла на Снајдер. Четири саати ти проаѓаат како четириесет минути. Штета што ваков материјал мораше да заврши како жртва на различни креативни насоки, глупи некалкулирани извршни одлуки и за жал, една страшна семејна трагедија. Којзнае каква ќе беше иднината на адаптациите на DC со успешен Justice League филм во 2017. Одиме подолу без спојлери.

 

Zack Snyder's Justice League е различен филм од оној што го гледавме тогаш во кино. За среќа, не го памтам толку детално оригиналниот за да би можел попрецизно да ги подвлечам разликите, ама највпечатливата е тоа што ликовите сега имаат простор да дишат. Кога веќе немаш засебни филмови од претходно за да ја запознаеш публиката со новите ликови, мора да имаш некаков начин да ги претставиш Аквамен, Флеш и Сајборг за тие што не се во тек со некаков изворен материјал. Дури и да си запознаен со нив од стриповите или каде било, ова се нивните нови инкарнации кои мора да имаат соодветен вовед во филм од ваков тип.

Во ваков случај, четири саати се океј за да им се овозможи некаква појдовна точка на тие ликови. Да се изгради некаква динамика со веќе воспоставените, нешто што ќе те убеди да се грижиш за нив и ќе ја поткрепи нивната мотивација. Истиот случај е и со негативците. Оваа верзија на Зек Снајдер им дозволува и на нив да се позиционираат како посериозна закана пред која мора да застане ваков тим. Степенвулф сега има цела приказна што ги потпира неговите постапки која беше комплетно отсутна во филмот на Видон. Има дури и уште поголем негативец од него кој во претходната верзија мислам дека не беше ни спомнат.

Како и минатите филмови во овој Sniderverse (Man of Steel и Batman v Superman), Zack Snyder's Justice League удира посериозни ноти. Дури има и R рејтинг. Хуморот е исто така сведен на минимум и хероите не се обидуваат да бидат смешни во секоја втора сцена Што е всушност бизарно кога ќе видиш колку глупави досетки биле преснимувани во тој од 2017 со цел да се порамнат со нечија неточна идеја за формулата на Marvel. Единствено хуморот е најмногу присутен кај Флеш, но е неспоредливо воздржан за разлика од претходно.

 

Ги нема ни блескавите бои што зрачеа од филмот на Видон со кои се стремел колоритно да го разведрува ко да е Guardians of the Galaxy. Снајдер си го задржува визуелниот стил од претходно со попригушени и потемни нијанси и супер функционира во склоп на она што се случува. Лично, ми се свиѓа стилот на Снајдер, се научив дури и Man of Steel да го ценам во последниве години и немам проблем со тоа каде оди креативно и во овој филм. Knightmare сцените што ја допираат Injustice територијата се прекрасни и сакав да видам уште од тоа. Цел филм, на пример?

Меѓу другите ликови, Снајдер го враќа и Џокерот на Џаред Лето од Suicide Squad. Ова и не е некој спојлер, бидејќи добар дел од маркетингот за оваа верзија на филмот се потпре на него. Никогаш не го сакав тој Џокер, ниту Suicide Squad филмот (на слично ниво ми се со Justice League на Џос Видон), ама овде е изненадувачки добар. Перформансот му е одличен тие две-три минути колку што се појавува. Разменуваат неколку супер-тензични реченици со Бетмен, дијалог што е прилично интересен придонес кон приказна која за жал можеби никогаш нема да ја видиме. Феноменална сцена, морав да ја вратам уште неколку пати. Баш ваков Џокер би сакал да видам контра Бетмен на Бен Афлек. 

Озбилно не бев спремен за тоа колку добро може да испадне ова. Темпото е побавно и добро се снаоѓа со минутажата што е на располагање, па затоа многу лесно успева да те грабне и да те држи седнат четири саати. Работите ги гради бавно и фокусирано, те држи заинтригиран и речиси никогаш не ја губи контролата над твоето внимание. Освен тоа што убаво ја распослува приказната, и акционите сцени добиваат сличен третман. Подолги се и подетални, онака осеќаш дека некој стварно се бори за нешто. Има цела таква нова сцена што освен е епски акционен спектакл, служи и како дополнителна експозиција која одржува повеќе делови споени.

Zack Snyder's Justice League не е без проблеми, како и да е. Иако приказната успева да се одржи во кохерентна целина и воглавно да избегне бесмислени ќорсокаци, има неколку моменти кои не проработеа за мене. Не би сакал да навлегувам во спојлери, ама примерот што најмногу ми боде очи е најавувањето на еден нов лик во сцена која ќе беше многу пофункционална без пресвртот што наштетува на целиот емотивен контекст. Непотребно, зашто истиот лик го гледаме подоцна во филмот каде што е многу поефикасно презентиран. Не знам стварно како Снајдер не успеал да ги сецне тие две секунди од спорната сцена и што точно му била идејата.

 

Не знам дали филмов ќе успее да диктира некаква нова иднина за филмскиот универзум на DC. Очигледно е дека Снајдер имал амбиции за уште пообемна Justice League приказна, бидејќи самиот крај служи како ветување за нешто такво. Да, неколку кратки сцени се лани доснимени, ама и покрај тоа е присутна истата поголема идеја. Сепак, дури и да не се реставрира "Снајдервезумот", се радувам што конечно оваа верзија успеа да се избори за опстанок, а и лесно да ме освои откако пристапив со минимални очекувања. Како фан на овие херои не можам да не сум благодарен. Стварно ќе беше жалосно да останевме заглавени со оној шкарт од 2017.

Можевме и без Pacific Rim: The Black

Првиот Pacific Rim ми беше еден од најпривлечните блокбастери минатата декада. Како може да не сакаш филм каде што човештвото војува против џиновски чудовишта од друга димензија користејќи mecha роботи со сличен таков џиновски габарит? Концепт што можеби е посвојствен за аниме, профункционира одлично на филм. Вториот дел, Pacific Rim: Uprising, не беше ни малку лош, ама некако не го достигна ефектот на првиот од 2013, па не успеа да ја отпочне мултимедијалната франшиза на која толку се надевав. 

Баш поради Uprising нема да видиме трет филм во скоро време. Самиот Дел Торо пред некој месец изјави дека нема никакви планови да го гура ова понатаму, а ниту приметив дека некој друг има волја или доверба да инвестира во ново продолжение. Штета. Сепак, Pacific Rim конечно реши да пркне малку и на друг медиум. Викендов излезе аниме серија со седум епизоди - Pacific Rim: The Black. Пукнат за нов материјал сместен во овој универзум, ја сркнав во две седнувања. Два и кусур саати, отприлика колку еден долгометражен филм.

Но, за разлика од првите два филма, Pacific Rim: The Black малку неефикасно се справува со концептот. Pacific Rim аниме звучи како супер идеја, тематски таму и припаѓа приказната. Меѓутоа, филмовите функционираа баш поради тоа што успешно го извлекоа тој специфичен аниме шарм надвор од неговиот матичен медиум. За сега тие ствари да се добри и како аниме, треба приказната да е малку повешто склопена. Pacific Rim: The Black има океј основа за интересна приказна, само што неуспешно трупа глупости една врз друга со надеж дека нема да се занишаат и распаднат насекаде. Што и се случува неколку пати, за жал. 

Две генерични аниме деца на Јегер пилоти се оставени од родителите во некоја австралиска вукојебина, навидум во безбедно засолниште. Еден ден децата туку-така наоѓаат неактивен Јегер наменет за тренирање пилоти и откако ќе го активираат, нив ги наоѓа каиџу кое сака да ги дигне на клоци и нив, и Јегерот и сè што преживеало тие пет години во пустината откако Јегерите заминале на друг фронт. Па, така децата некако ќе успеат да куртулат од разбеснетото каиџу и го фаќаат патот накај Сиднеј каде што се надеваат дека ќе ги најдат нивните родители. 

Премисата не е толку лоша, ама Pacific Rim: The Black прави многу малку со неа, што ме тера да помислам дека можеби ова требало да биде долгометражен аниме филм што некој решил да го искасапи и развлече во седум епизоди. Отсуствува чувството на опасност и очај од каиџу заканата карактеристично за филмовите, а човечките негативци имаат глупави и неиздржани мотиви кои никако не може да се порамнат со ситуацијата во која се наоѓаат. Оттаму, никогаш не можеш да осетиш дека протагонистите се навистина загрозени. 

Не бев стигнат ни до пола кога почна да станува напорно. Седум епизоди се премал простор за ваква нефокусирана приказна. Упорно се стреми и да ја надополни митологијата со некои нови фазони, ама времето за убаво да ги испегла и вклопи во веќе постоечкиот наратив е прекратко, a придонесот кон Pacific Rim универзумот е едвај забележлив и безначаен. Можеби замислувале и втора сезона за да градат врз овие концепти, можеби и ќе ја има во иднина, меѓутоа како да заборавиле дека и ова што го имаат тука треба да опстане самостојно. 

Не знам дали би можел да го препорачам ова. Ако си фан на Pacific Rim, веројатно е океј за едно гледање. Како аниме е едноставно досадно. Не се ни труди да те воведе во големата слика, па така што ако немаш предзнаење од филмовите, веројатно е уште подосадно. Pacific Rim гледаш за тепачките пред сè, не за драматичната фамилијарна динамика. Има еден куп подобри mecha аниме серијали кои може да ти ги задоволат потребите и за едното и за другото. Единственото стварно позитивно за Pacfic Rim: The Black е анимацијата, ама тоа е далеку од доволно за прелазна оценка.

Види такоѓе:

• Pacific Rim (2013)
• Pacific Rim: Uprising е вториот најдобар филм на сите времиња
• На светот му се потребни уште Pacific Rim филмови
  
• Аниме на месецот: Neon-Genesis Evangelion
• Аниме на месецот: Bokurano