Втората тура Love, Death & Robots

Продолжениeто на Love, Death & Robots беше секако извесно по успехот што оваа антологиска збирка на краткoметражни анимирани филмови го доживеа кога се појави во 2019. Тие осумнаесет цртанчиња кои адаптираа разни раскази и приказни од автори на научна-фантастика беа супер прилика за да си организираш попладневен мини-фестивал во дневна. Стварно беше јако. Доволно стилски варијации, расположенија, идеи, концепти и емоции за да не ти се смачи и репризно да ги пукнеш сите од почеток до крај. Или барем повеќето. Некои денес може и ми се малку подзаборавени, ама таквите како Zima Blue или Beyond the Aquila Rift сè уште повремено ми проаѓаат низ глава. 

По две години пауза, Нетфликс ја истовари втората тура. Количински значително поскромна - само осум кратки анимирани филмови, што вкупно траат некои два саати. Не знам кои се точните причини за ова, ама да претпоставиме дека пандемијава влијаела и тука на продукцијата, па може и преполовиле за догодина порано да извадат Volume III. Како и да е, кога видов дека се само осум, очекувањата ми се наштелуваа некое ниво погоре. Од ваков покомпактен формат некако интуитивно ми дојде да очекувам и повеќе квалитет. 

Иако овие осум парчиња како целина не се совпаѓаат со моите очекувања, не е лошо. Можеби впечатокот ми е таков дека првата тура имаше простор за поефикасно да ги филтрира тие попросечните, којзнае. Во секој случај, се забавував. Пократко одошто сакав и нешто помалку интензивно од минатиот пат, ама сепак беше забавно. Освен неколкуте епизоди каде што стилот засенувачки ја доминира супстанцата, другото е сосема солидно за да биде дел од ваква колекција.  

Ќе ценев повеќе разновидност кај анимацијата. Сакав да видам повеќе 2D или некој поекспериментален пристап. Претходниот пат видовме сè и сешто, затоа таа прва тура има многу поимпресивна вожња. Поголем простор за шарање е очигледно важен во нешто како Love, Death & Robots, особено кога основата е таква каква што сами си ја поставија.

2021 сме, некако ми е потешко да бидам импресиониран од техничките аспекти на самата анимација која некогаш е толку фотореалистична што не секогаш знаев дали се вистински глумци или компјутерски-генерирани ликови. Затоа потешко загризав на Life Hutch, па и на Snow in the Desert. Ценам до каде е стигната технолгијата и колку влажни CGI сонови стануваат реалност, ама неколку пати задремував додека копав да најдам некаква приказна или поголемо значење тука. Сфаќам дека некои треба да се само забавни, дури и интензивно акциони, ама веќе сме го виделе тоа многу пати претходно за да биде пак исто свежо и интересно.

Роберт Вали, режисерот на Zima Blue, е повторно тука. Единствено неговиот впечатлив визуелен стил успева некако да се одвои од остатокот, меѓутоа Ice не е баш Zima Blue. Барем наративно. Бидејќи е втора по ред во сезонава, после досадното несмешно отварање со Automated Customer Service, очекував нешто поимпактен следбеник. Приказната ме остави малку рамнодушен, иако Ice e естетски исклучително пријатно искуство. 

Втората тура на Love, Death & Robots вистински почнува да блеска со Pop Squad. Дистописка сајберпанк приказна за општество кое го решило проблемот со стареење и умирачки од природна смрт, меѓутоа имањето деца e нелегално и контролирано. Pop Squad можеби и не е најоригиналната приказна, барем што се однесува до главниот лајтмотив, меѓутоа емотивно јако успева да здрма. Сакам кога Love, Death & Robots не се воздржува да го затемни тонот и чепка некои посериозни теми.

The Tall Grass исто забегува во поморничава, па и потрадиционална хорор територија. Тензична од почеток до крај. Очигледно талкање низ поле со "висока трева" може да биде прилично клаустрофобично доколку е црна темница. Има некој фин Ловкрафтски сентимент што се судира со Стивен Кинг, фантастичен амбиент и анимација, па дефитивно ми се двои како една од омилените тука. Ми се допадна и All Through the House. Не од прва, ама убаво ми спадна отпосле. Иако љубовта, смртта и роботите воглавно отсустуваат тука, бизарно хумористичната приказна успева да го извози ова мало симпатично парче како соодветен дел од серијалот. 

Дефитивно најдоброто нешто од овие осум ми е Drowned Giant. Адаптирана приказна на Џ.Г. Балард која ја заокружува оваа етапа од серијалот. Не знам каков е изворниот материјал, ама презентацијата тука е совршена. Приказната е раскажана од перспективата на еден научник затекнат во мал град каде што на брегот испливува леш на џиновски човек. Неговото набљудување на овој необичен настан е зашибан рингишпил од егзистенцијалистички дилеми, изблици на социјална критика, па и идеи што ти никнуваат повремено, а ги пикаш во некое ќоше од главата. Неочекувано пријатно меланхолично возење што не престана ме фасцинира колку добро е спроведено.

Ствари како Drowned Giant, Pop Squad, па и The Tall Grass се доказ дека низ Love, Death & Robots има огромен креативен потенцијал. Можеби оваа селекција во целина не е поеднакво трајна како минатата и малку е осиромашена од поинтригантни идеи, ама не е страшно ако утепаш два саати. Јасно ми е дека серијалот не е фокусиран на еден единствен тон, особено не тој што јас го преферирам и тоа е сосема океј, ама ќе сум порадосен ако количината на достапни наслови се зголеми во следната тура. Volume III е закажана за догодина.