Шеснаесет години Crapwerk

Дојде денот кога традиционално се форсирам да го издрвам на тема Crapwerk како блог. Првпат да ми делува како премногу оваа бројка на години блогирање, од денес не ни бројам веќе. Се изнакуцав годинава. Белешките од она кнап слободно време ми беа најзабавни за запишување до сега, ама освен стандардната компилација подоле на најкликани постови што никнаа од минатиот ноември, немам спремно некои примамливи роденденски закуски. Одвоив шеснаесет постови од некои четириесетина.

Како и во секоја ваква прилика, фала ви на сите што сте одвоиле некоја минута од неделата за Crapwerk. Голем поздрав и до Дискорд екипата која порасна повеќе отколку што можевме да замислиме. Фала ви уште еднаш, се гледаме и читаме и понатаму.

 

Едвај го догледав The Matrix Resurrections 

 

Минатата година заврши со невозможно лошиот четврт The Matrix. Уште мислам дека е најлошото нешто снимено откако измислена камера, а имам изнагледано секакви глупости. Можеби ми е тешко да се одлучам кој е најдобриот филм некогаш снимен, ама никогаш не се посомневав во позицијата што ја завзема The Matrix Resurrections. Очај.

 

Фрливме некоја коцка во World of Warcraft: Wrath of the Lich King

Ја игравме повеќе пати оваа World of Warcraft варијанта на Pandemic од тогаш, ама два дена откако го објавив овој пост во фебруари друштвено се испоковидосавме за првпат. Не беше страшно, само некако испадна иронично и смешно да се заразиш додека играш игра што се вика Pandemic. До овој момент еве уште не сме ја победиле. Играта, со пандемијава стварно не знам на што сме.

Мини-серијата Midnight Mass

 

Одлична хорор мини-серија на еден тазе шизик што феноменално барата со жанрот - Мајк Фланеган. Кратка и исклучително ефективна, топла препорака уште еднаш вака на кратко. Не стигнав да му ја изгледам The Haunting of Hill House. Може зимава, ете.

 

Неизбрусениот Бетмен

 

Малку му фалеше на The Batman да биде најдобриот Бетмен филм. Но, и покрај тој саат време вишок на крајот, пак е доволно квалитетен за прегледување. Можеби единствениот суперхеројски филм од последниве години за чие продолжение сум барем малку возбуден. Баш сакам уште еднаш да го видам Петинсон во улогата.

 

Првите две сезони на Lost

 

Морав некогаш во животот саглам да изгледам Lost уште еднаш и тоа конечно се случи оваа пролет. Буквално секое слободно време од тој месец го трошев на Lost. Толку работи имав испозаборавено што на моменти ми изгледаше како сосема нова серија. Пишав и тазе постови за сите сезони, ама во компилацијава нека си го овој за првите две.

 

Не се одвоив од Severance

 

Ова ми е најдобрата серија за 2022. Не дека гледав многу други од оваа година, ама ништо не успеа да ме помести колку ова дистописко брлавење на Бен Стилер. Втората сезона би требало да се појави некаде кон крајот на следната година. Едвај чекам.

 

Разбуди се самурају, ја прикрпија Cyberpunk 2077

 

Мило ми е што Cyberpunk 2077 успеа доволно да се извади од ќенефот во кој падна и да се обликува во ваква забавна функционална игра. Уште ја крпат постепено, се спремам да ја изиграм пак кога ќе биде во уште подобра состојба. Не е играта што ја ветуваа со години, ама барем не е ни запалениот контејнер што беше дента кога излезе.

 

Ја свртев World of Warcraft

 

Од сите тривијални ствари што ме направија среќен годинава, тоа што конечно после цела декада напор, ми се падна ебаниот Ashes of Al'ar. Муабетот го имав спремно во глава со години наназад, мило ми е што најпосле се создаде приликата да го имам и во текстуална форма. Баш ова беше мојата крајна цел во World of Warcraft.

 

Се истоштив со Кеноби

 

Уште неопоравен од аматерската The Book of Boba Fett, морав да проаѓам и низ Obi-Wan Kenobi. Позаморно од седум стомачни вируси истовремено. 

The Rings of Power не знае кај тера

Уште една катастрофално лоша и досадна серија која сведочи за креативната попреченост на индустријата денес. Гледав некаде до пола додека не стана комплетно неиздржливо. Ќе имало наводно уште четири сезони. Искрено, не знам кој воопшто е публика за The Rings of Power, ама се надевам дека доминантниот негативен одзив ќе потегне малку погрижлив пристап кон создавање на сите нови серии воопшто. Срамота е ова да се памти како најскапиот пораз во телевизиската историја.

Чистење со Middle-earth: Shadow of Mordor

Морав да се совземам со некој Lord of the Rings материјал после The Rings of Power. Бидејќи филмовите и книгите обично ми се резервирани за тмурни зимски денови, седнав и ја изиграв Shadow of Mordor. Не ја комплетирав 100%, ама ја пројдов главната приказна и еден тон од споредната содржина. Некогаш ќе седнам и на двојката.

 

Првите мали чекори во No Man's Sky VR

 

Игра со слична судбина како Cyberpunk 2077. Се потев летоска со саати со хедсетот на глава и беше едно од најдобрите VR искуства. За жал, не ја доиграв поради глуп баг што ме спречува да продолжам со играње без да фармам ресурси со денови. Можеби еден ден пак ќе седнам кога ќе одлучам дека ќе вреди потрошеното време.

Што е со Рики Морти?

Жалосно како Rick and Morty се доведоа до оваа бајата состојба, ама тоа е што е. Ништо нема да ни ги одземе првите сезони, ама некако ми е тажно што за толку кратко време успеа да се истумба вака. Не ја догледав оваа сезона, не планирам да гледам ни понатаму.

Пица и Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Revenge

Старошколска Нинџа Желки млатња што излезе оваа година и изгледа како да немало друг жанр на игри во последните триесет години. Саати и саати носталгична забава. Многу е подобра со двајца, особено кога ги мрсите контролерите со пица.

Изиграв Assassin's Creed игра

 

Јас сум веројатно еден од последните луѓе на планетава што немале играно Assassin's Creed игра до 2022. Со месеци ги играв сите по ред и пишував за секоја што ја пројдов. Ецио трилогијата најмногу ми прирасна за срце, така што логично е Assassin's Creed II да се најде на роденденскава компилација. Неверојатно каква страст развив кон франшиза што до скоро едвај ми беше позната.

Зачаден извештај од Heavy Psych Sounds Fest

Се проакавме со Дамјан на фестивалов да послушаме малку мрсни рифажи низ темни берлински клубови. Ги гледавме Acid Mammoth, Belzebong и 1000mods, плус еден куп други бендови и артисти. Феноменален провод, догодина здравје пак.

Assassin's Creed Origins е ремек-дело

Ја завршив главната приказна во Assassin's Creed Origins уште пред некое време, ама се заседов малку подолго со намера да ги комплетирам останатите споредни. Играта е можеби најобемната Assassin's Creed игра што ја играв до сега, па гледам дека ќе ми треба уште некое време да ги зачистам сите откриени и неоткриени прашалници низ мапата. За разлика од претходните игри, на Origins ѝ седнав малку полежерно. Сега не брзам никаде, не ме чекаат други игри во серијалот за кои умирам од желба да ги играм, па мислам дека може да ја тегнам и до Assassin's Creed: Mirage.

Assassin's Creed Origins е најразлична од сите претходни игри во серијалот. Првата со која почнува актуелната трилогија и единствената за која имав волку голем интерес. Ќе ги прескокнам следните две, па кога пак ќе ми се приигра Assassin's Creed ќе се префрлам на кецот или Syndicate. Супер си е тоа Стара Грција и Викинзи, ама шаблонот по кој се правени некако ме засити со египетскава тематика во Origins. Одлична промена беше и сетингот и самиот гејмплеј на Origins, ама ги преферирам постарите.

 

Тоа не значи дека Origins не е ремек-дело од игра. Апсолутно е. Уживав во секој момент, без минута да ми е досадно или напорно. Секоја приказна, секое долго јавање низ пустина, секој непријателски камп, секоја гробница, па и секогаш кога требаше да ловам диви животни за да си скрпам подобра опрема од нивните кожи. Древен Египет ми е омилениот историски период, па иако играта опфаќа малку покасна ера, го добив тоа за кое што дојдов. Сигурен сум дека некогаш ќе наминам пак.

Бајек ми е дефинитивно омилениот лик после Ецио и Едвард Кенвеј, оној од Rogue го заборавив и како се викаше. Не само што поминав повеќе од осумдесет саати со него, туку и играта се грижливо се труди да ти го доближи најмногу што може за да го му го разбереш патот од дисциплиниран меџај до брутален убиец кој се одмаздува за смртта на неговиот син. Добра промена беше и тоа што овојпат не те мрази цело населено место и си послободен да се шеташ без некој да сака да те елиминира на секое ќоше, туку напротив, жителите го препознаваат Бајек како заштитник и пријател, па динамиката со Египет е многу поразлична од таа во претходните игри.

 

Пред да почнам да ја играм се изнаслушав како Origins не е Assassin's Creed игра. Тоа и мене ми беше првиот впечаток, меѓутоа како што играв ми стана јасно дека комплетно е Assassin's Creed. Механички можеби е различна и има значително отстапување од трационалната формула, ама пак прави некоја удобна транзиција за да не можеш да најдеш замерки. Да, нема прикривање во гужви и задолжителни мисии при кои не смееш да си детектиран, ама пак можеш да делуваш од сенка и тивко да исколеш цел римјански камп, дури и да ги начекуваш на спиење. Орелот Сену е исто така одличен додаток. Не само што е корисен кога "скенираш" цели, туку со него можеш да го разгледуваш Египет од птичја перспектива.

Точно е дека жанровски бега малку повеќе и е послична со игри како The Witcher, ама пак тие RPG елементи не се доволно интензивни за комплетно да се смести во таа категоризација. Обезмастено RPG е може добар опис. Собираш нови оружја, левелираш, отклучуваш нови вештини, а пак е умерено за да избегнеш математички пресметки за ефикасност. Повеќе е до слободата на избор. Сакаш меч и штит? Има. Лак и стрела? Има еден куп различни. На располагање ти се и повеќе копја, боздогани и што уште не. Пак можеш да си асасин, но со многу поразновиден арсенал. 

 

Паркорот е поограничен. Во смисла, не можеш да проаѓаш големи дистанци по кровови, не е така флуидно како на пример во Assassin's Creed: Unity, ама па затоа нема карпа и планина што Бајек не може да ја искачи. А, со околина како Египет каде што секој поглед од секое ќоше ќе ти го одземе здивот - ова е многу важно. Ubisoft имаат склопено еден прекрасен свет тука. Можеби и најубавиот отворен свет во игра што го имам искусено до сега. Перфектни детали, целата природа и архитектура, речиси и да нема ќоше што не е обмислено. На моменти повеќе се осеќаш како да си во некоја исторска читанка отколку во игра. 

Студиото најмило не знам колку историчари и египтолози за сите детали да се максимално запазени. Така што е одличен поглед одблиску во животите на овој народ. Не само што имаш прилика да се качиш на врв на пирамида или да ја видиш Сфингата посочувана од денес, туку ќе искусиш и како одгледувале храна, добиток, како се грижеле за наводнување и како пловеле. Ќе се прошеташ и низ живописната Александрија. Origins има и супер систем за пловидба низ Нил, па доколку не ти се јава коњ или камила да стигнеш до одредена дестинација, секогаш можеш да запловиш на сплав и да го разгледуваш Египет од вода. Воопшто целото движење низ локациите е феноменално. Некогаш намерно бирав мисии што се оддалечени со километри само за да можам да патувам.

 

Дури и талкањето низ пустина е преубаво. Глетката не е толку за восхит како кога поминуваш низ некои мали египетски селца, ама е цела посебна приказна. Некогаш нема да најдеш ништо, некогаш ќе налеташ на некој скриен прашалник кој ти отвара некоја споредна содржина, а ако патуваш денски ќе искусиш и халуцинации од топлото. Ова е исклучително забавен кул детал. Можеби е ситница, ама е крајно ефективна и интензивно ти го засилува доживувањето. Баш така налетав и на еден од најдобрите квестови во цела игра, Lights Among the Dunes. Нема да го спојлам, иако муабетиме за пет години стара игра тука, ама ме остави со отворена уста. Има и уште еден така прејак, со тематика позајмена од комплетно друга игра. Ќе го преќутам и тој, ама не смееш да го промашиш. Ќе ти се каже сам.

Содржина има еден куп. Очекував подолга главна мисија, ама задоволен сум бидејќи и споредните имаат предобри приказни што ќе ти останат во сеќавање. Ако сакаш да одмориш од нив, имаш гладијаторска арена, хиподром, различни пазли што ги добиваш до криптични пораки запишани на папирус, па до комплексни гробници кои кријат богатства или поедноставни како камењата кои означуваат соѕвездија. Ниту една активност не е досадна, а изборот е навистина обемен. Некогаш е само доволно да се ашкаш наоколу и да се воодушевуваш на пејзажи. Каде и да се свртиш има нешто визуелно привлечно за гледање. 

 

Главната приказна е супер, иако завршува некако нагло. Се занимава со почетоците на тоа што векови подоцна ќе се обликува како Редот на Асасини, но доволно воздржано за да не го наруши фолклорот кој е присутен во таа хронологија. Единствена голема замерка ми е приказната што се одвива надвор од Анимусот. Освен што те вади од имерзија, не кажува ништо посебно, ама препоставувам морале да го шкртнат од список. Подобро да го немаше овој дел, реално. Играта има понелинеарен наратив, ќе заборавиш дека воопшто се наоѓаш во Анимус, па ми сметаше кога бев потсетен кај сум и што сум. Истово ме нервираше и во Assassin's Creed IV: Black Flag. Само за Анимусот во Ецио трилогијата немам забелешки, таму концептот беше многу поелегантно изведен.

Assassin's Creed Origins е една од најквалитетните игри во серијалот. Можам да ја сместам и во истата таква листа составена од игри што ги пројдов последниве години. Дури и да ја тргнеш Assassin's Creed етикетата повторно ќе е добра. Затоа и слободно ја препорачувам на луѓе што никогаш не играле ништо Assassin's Creed претходно. Замисли, имало и други такви. А, серијалов ме разгали комплетно. Пробав да играм The Witcher III скоро и ми фали таа слобода на движење, не знаев дека сега ми толку неопходна во игри со сличен гејмплеј. Ете, Гералт не само што не може да прерипа мала карпа, туку и не е отпорен на обичен пад од два метри. Изгледа ќе ми треба време за да се вратам во нормала.

Види такоѓе: 

• Изиграв Assassin's Creed игра
• Ги спукав и Assassin's Creed: Brotherhood и Assassin's Creed: Revelations
• Малку е тапа Assassin's Creed III
• Assassin's Creed IV: Black Flag испадна многу подобра отколку што мислев
• Не е лоша Assassin's Creed Rogue
• Да го издравам и за Assassin's Creed: Unity
  

Подобро да не го гледав Clerks III

Уште се чудам како Кевин Смит успеа да го склопи оној Jay and Silent Bob Reboot од пред две-три години во толку прифатлива целина. Не беше ни отприлика меѓу неговите најдобри филмови, меѓутоа испадна сосема океј и баш некако ми ги обои тие тмурните рани каратински денови. Можеби само добро му го темпирав гледањето. Го немам гледано пак од тогаш, едвај и ги памтам деталите, ама се сеќавам дека впечатокот ми беше позитивен. Некако природно си беа легнати некои ствари во филмот, таман за да заокружи една етапа од тој View Askewniverse континуитет.

Баш заради тоа очекував дека Clerks III ќе оди во друга насока. Веќе се поздравивме и изљубивме со неговите ликови и дела во Jay and Silent Bob Reboot. По таа логика, овој пат ти доаѓа да очекуваш бар малку свежа перспектива на повозрасен Кевин Смит кој го разбира времето во кое денес живее и твори, наместо со повеќе пари да се обидува да го направи истиот филм од пред триесетина години. Clerks III е многу полошо од тоа за жал, ама не знам ни дали реално можеш да му замериш на Кевин Смит за ова. Па, ајде сега надоле без спојлери.

Види, Кевин Смит има различен однос со Clerks. Не може прецизно да види како публиката го доживува. Свесен е за успехот на филмот, за огромната орда фанови, за влијанието што го има врз генерации независни режисери и нормално е да се гордее со тоа. Никој никогаш нема да му го одземе тоа. Не ни може. Нема нешто што може да се случи да го испогани првиот Clerks, па дури ни ваквите глупави продолженија како тројката. Го сакам и Clerks II. Иако можеби има помалку важна позиција во кинематографијата на Кевин Смит, филмот лично ми го обележа преминот од средно образование кон полнолетство, дури е и тема на најраните муабети на блогов. 

Си го сакам Clerks II и засекогаш ќе го бранам како таков, без разлика дали станува збор за носталгија или што и да е. Денес да го пуштиш изгледа скроз шашаво, ама ми прави да се осеќам добро. Од друга страна, Clerks III е крш. Можеби и најлошиот Кевин Смит што сум го гледал до сега. Разбирам дека оној однос на Кевин Смит со Clerks што го спомнав погоре е причината за ова и ако го следиш низ годиниве ќе видиш дека не му е до пари дојдено. Кевин Смит е полн пари, не е ова продолжение на Dumb and Dumber или Bill and Ted нарачано од студио. Едноставно сакал да го направи овој филм, само што пристапот повеќе функционира како интерни штосови на инволвираните од него отколку вистинско искрено обраќање кон публиката.

Кевин Смит обожава да зборува. Најмногу од сè сака да зборува за сам себе и фуриозно да мастурбира на сопствените слики или тоа што го претставуваат. Разбирам дека срцевиот удар што го доживеа пред неколку години му помести некои гледишта и дека таа приказна ја раскажува во секоја можна прилика што ќе му се пружи, ама кога правиш цел филм околу тоа е некако... премногу. Clerks III не е најсоодветното место за да го верглаш истото, со истите зборови. Мислам, може и да е супер доколку имаш уште нешто да кажеш освен тоа, нешто ново и интересно, ама тоа не е случај овде.

Кога Кевин Смит не ни ја раскажува истата приказна по седми пат, ни ги прераскажува сите негови филмови повторно, особено Clerks кецот. Нешто што до некоја мера го направи пред две години. Мета-дискурсот на Clerks III му овозможува и да го преправи кецот, заедно еден куп реплики, сцени и ликови. Верувам дека било презабавно на сет, сите тие луѓе да се сретнат пак после толку години и да ги снимат истите тие сцени, меѓутоа како публика сакаме повеќе. Сакаме различно. Различно како што Clerks II беше различен од Clerks. Затоа и викам дека ова е филм наменет за Кевин Смит и неговото друштво отколку за нас и нашето друштво.

Освен што е преполн со референци кон претходните филмови на Кевин Смит и речиси нема ништо ново и свежо, натрупан е и со референци кон поп култура кои тука воопшто не се ефикасни. А, како да бидат ефикасни кога денес сè што ти е достапно во мејнстрим е дел од некаква популарна супкултура и сакал или не, имаш секојдневен контакт со истото. Самиот Кевин Смит е таква икона денес, не е веќе младиот режисер што чат-пат има да каже два-три штоса за Star Wars во девеести. Никој нема да ти се воодушеви на тие референци, имаме Star Wars дома сега и повеќе од што ни треба. Не е веќе специфичниот "настран" интерес што некогаш претходно бил, па да се израдуваме што некој друг во светот го дели со нас. Заморно е.

Хуморот во Clerks III претежно се основа на рециклирани штосови од првиот. Кога ќе се обиде да направи нешто друго е комплетно неуспешен, бидејќи користи ликови како Елијас кои апсолутно никако не функционираат денес како во 2006. 2006 и тој период околу си носеше таква поглупа комедија општо секаде. Од тогаш и пораснавме и начинот на кој се прават филмовите подсозреа, а Кевин Смит изгледа упорно мисли дека и таа генерација е заглавена во времето како неговите Данте и Рендал. 

Емотивните сцени што ги има низ Clerks III не функционираат воопшто. Кевин Смит можеби не пишува толку лоши љубовни дијалози како Џорџ Лукас, ама актерите кои треба да ги одглумат не се професионални актери и се приметува. Не знаев дали требаше да сочуствувам со некои од расплаканите ликови тука или дали се смеам. Clerks III во ниеден момент не успеа да ми го долови точниот тон на тие сцени. Затоа само гледав бледо и се чудев колку овие луѓе не знаат да глумат. Што е сосема во ред. Clerks кец е практично аматерски филм, ама не можеш истата таа екипа да ја влечеш низ сцени кои бараат многу повеќе актерски вештини. Не се тие виновни, ама Кевин Смит требало да знае колкав им е капацитетот додека склопувал реплики што не се препишани од неговите претходни филмови.

Жал ми е што не го исклучив филмов во првите петнаесетина минути како што сакав. Не дека е страшно, ама потрошив саат и пол за да превртувам очи. Можев да изгледам било што друго и ќе си поминев подобро. Clerks III само горчи. Го нема засладувањето што го имаше во духовно сличниот Jay and Silent Bob Reboot, а не па било какви реални траги од некогаш креативниот Кевин Смит. Ако самиот Кевин Смит мисли дека ова е достојно испраќање на сопствените ликови, тогаш супер. Треба да сме среќни за него. Публиката што вооппшто ќе дознае за филмов, догодина ќе заборави и дека постоел.

Можеби е време Кевин Смит пак да се обиде да се самоизмисли со други жанрови. Не мора да се баш анимирани серии од веќе постоечки бренд, нека е друго нешто. Не може уште долго да си ги молзи златните денови. Еве Mallrats 2 да речеме ќе има, после тоа што? Продолжение на Dogma? Нов Chasing Amy? Сите полни со референци кон филмовите на Кевин Смит од девеести и Star Wars? Почитувам што стварно сака да се зеза со старите пријатели со кои некогаш си снимал добри филмови и верувам дека му е забавно, ама мислам дека мене Clerks III ми е границата. До тука најмногу можам.

Се заиграв Warhammer: Vermintide 2

До пред некој ден никогаш немав допрено Warhammer материјал што не е сместен во 40k универзумот. Не па дека нешто озбилно сум навлегол во Warhammer 40,000, ама имам играно неколку игри, безуспешно почнато неколку книги и опколен сум со другари што често имаат долги забавни излагања на темата. Имам дури и две мали армии фигури што ги склопував пред пандемијава да ни го ебе раатот. Иако често сум се затекнувал преоптоварен со деталите и комплексноста на 40k, без разлика на медиумот преку кој сум пристапил, секогаш ми бил попривлечен од потрадиционалната фантастика во обичниот Warhammer.

Vermintide 2 ми е првиот контакт со тој "обичниот" Warhammer. Некогаш во животот сум го собрал и кецот во Стим библиотекава, ама никогаш не сум го ни инсталирал. Двојкава решив да ја пуштам откако видов дека на крај на месецов излегува слична игра во поинтересниот универзум, Warhammer 40,000: Darktide. Знам дека Vermintide 2 е доста популарна кооперативна пуцачина и сега конечно ми стана јасно зошто. Како некој што имал многу мал контакт со жанров, не знам што играв претходно, ете World War Z нешто, влегов потполно слепо и без очекувања од концептот.

 

Во Warhammer: Vermintide 2 со три познати или непознати другарчиња, се спојувате во тим што се бори против хорди непријатели низ различни мисии. Секој од играчите бира една од петте архетипски класи кои имаат уште по неколку различни варијации од секоја и сте фрлени во некоја стаза каде што треба да преживеете соработувајќи. Гејмплејот е воглавно распрскување тела и мозоци на човеколики стаорци и други грозомории, ама паралелно има и некоја друга цел. Пример, полните топ со ѓуле, еден треба да нишани, друг да му го чува газот од гнасните непријатели, трет трча по муниција, четврт се лизнал од бедем и виси од воздух, па треба да го спасувате. 

Не знам колку мисии изиграв до сега, ама секоја имаше некоја различна тематика и варијација во целта за завршување. Некогаш се шуњаш низ подземни крипти, низ ниви и напуштени амбари, замоци, шуми. Никогаш немаш чувство дека си на истото место, дури и кога си. Бидејќи сакам да ги пробам сите достапни класи и ги отклучам тие што не ми се, секоја мисија бирам нешто друго. Презабавно е. Да не речам презаразно.

 

Мисиите се кратки и се завршуваат релативно брзо, па додека се заиграш асално веќе си прошол три-четири. После секоја добиваш куферчиња со нова опрема и оружја за класниот архетип, па можеш да си правиш нови или да си ги подобруваш постоечките. Системот е едноставен и ефективен. Само мислам дека е прашање на време кога ќе проба да ми брцне во џеб за да ми ували некоја ситница. Што реално и не би имал проблем, основната игра ја дадоа беспари, а експанзиите не се прескапи за содржината што ја нудат. Единствена пречка е тоа што не планирам многу да се задржам на играва, некако повеќе сум загреан за Darktide. Баш сакав да ги пукам тие погорните нивоа ко Champion, ама не верувам дека ќе стигнам до крај на месец. Толку многу ме нафура Darktide што мислам дека може да биде дополнителен фактор кој ќе ми го одложи играњето на World of Warcraft: Dragonflight.

Што се однесува до приказната во Vermintide 2, немам апсолутно претстава што е. Знам само дека некогаш во историјата на Warhammer едниот универзум се уништува и како фолклор и како бренд и доаѓа нешто што го знам како Age of Sigmar, ама ова е уште еден податок што го имам фатено од муабети на другари. Претпоставувам дека ова што го играш тука е тој катаклизмичен настан што е познат како The End Times. Комотно можев да го изгуглам ова и да мудрувам тука, ама небитно. Приказната е и онака поспореден дел од играта. Фокусот е повеќе на амбиентот и епските битки. 

 

A, секоја битка во Vermintide 2 ти е така скроена. Без разлика дали се пробиваш низ непријателите со меч, пушка или самострел - толку е добро направено што едвај чекаш да ја почнеш следната мисија. Мислам, нормално е во игра каде што ова е главниот штос, ама да си ебат векот, многу е филмски склопено. Им фрлаш бомби да ги кренеш во воздух, пукаш во буриња што експлодираат, ги бодеш со ствари во фаца. Озбилно, би играл ваква кооперативна игра инспирирана од било кој универзум. Не знам зошто жанрот не е толку раширен за секој бренд да си има сопствена варијанта на ова. Замисли да сте мала ваква мала група во Lord of the Rings универзум и да шибате бескрајни бранови на орки. Прејако.

Баш ме занима како истава формула ќе биде пренесена во Warhammer 40,000: Darktide. Секако дека ќе ги почекам рецензиите во првите недела-две, ама можеби ова е насловот што ќе ме внесе низ вистинска врата во 40k. Не знам што е со брендот, ама имам впечаток дека лиценцата за видео игри ја даваат на кој стигнат и затоа толку варира квалитетот. Освен Dawn of War и Space Marine има ли нешто саглам или само се штанца? Gladius, Necromunda: Hired Gun и Battlesector ми се смачија после неколку саати.

Види такоѓе:

• Распуцавање во Wolfenstein: The New Order
  
• Преглед на Call of Juarez: Gunslinger
• Call of Duty: Modern Warfare 3
• Првите впечатоци од Quake Champions 
• Пост-трауматските растројства од Insurgency
• Има ли пилот во Титанот? 
• Ништо не е исто после Spec Ops: The Line

Околу Terrifier кец и два

Замисли, во 2022 налетувам на вест дека луѓе повраќале и се онесвестувале во кино на Terrifier 2. Иако сум сигурен дека не е ништо повеќе од обичен маркетинг, макар и да е органски создаден, фасцинатно ми беше што воопшто во денешно време среќавам нешто што некогаш било својствено кога хорор жанрот бил тазе и публиката не била навикната да гледа интензивно графичко насилство на филм. Сплатер хорор како поджанр не е ништо ново, ама изгледа толку е надвор од мејнстрим во последниве години што не би ме зачудило и некој озбилно да се препотил на сцена каде што прснало некое око или нечии црева се шлакнале на под.

Терминот доаѓа од описот на култниот Dawn of the Dead на Ромеро од 1978 и подоцна служи да етикетира концепт каде што хоророт извира од насилно упропастување на човечки тела. Имав една фаза во младоста кога ги вртев сите вакви филмови. Од првите Evil Dead филмови, преку Re-Animator, Braindead на младиот Питер Џексон, па сè до поновиве како Hostel или The Human Centipede од бранот кога жанрот завзема малку поинаков облик благодарејќи на Saw серијалот. Ги имам изнагледано сите гадурии. Cannibal Holocaust, Ichi the Killer... Крајната граница ми е веројатно A Serbian Film, тоа немам волја да го пуштам. 

Поентата ми е дека имам желудник за вакви филмови. Затоа ова со Terrifier 2 не ме загреа додатно, ќе го гледав во секој случај, ама интересно ми е како создава услови малку да го размрда жанрот во периодот кој следи. 2022 беше зачудувачки дарежлива со хорор филмови. Од македонско-австралискиот You Won't Be Alone до Barbarian, имаше неколку добри наслови оваа година. Дури и петтиот Scream ми беше супер, па и Nope на Џордан Пил не беше лош. Можеби треба да склопам една листа на сè што изгледав.

Првиот Terrifier од 2016 практично комбинира два хорор поджанрови. Во суштина е традиционален слешер, меѓутоа количеството на брутални, крвави експлицитни сцени комотно го сместува и во таа другата категоризација која е многу повеќе изразена во продолжението од 2022. Terrifier кецот е независен нискобуџетен филм, делумно базиран на претходно антологиско остварување на режисерот Дамиен Леоне од 2013, All Hallow's Eve, кој уште не сум се наканил да го гледам. Таму и првпат се појавува главната ѕвезда на Terrifier, садистичкиот нем кловн Арт кој во оваа прилика им е случајно намерачен на две девојки на Ноќта на Вештерките.

Ако те ежат кловнови, Арт е можеби најзаебан од сите што ќе имаш прилика да ги видиш. Со само 35000$, Леоне скрпил ужасно неизвесен филм што е максимално ефикасен и покрај сите жанровски тропи и отсуство на позначителна приказна. Нема приказна што сака да ја раскаже, нема мотиви што се обидува да му ги прилепи на Арт или да ги претстави ликовите како нешто повеќе од негови жртви. Филмот е само сиров лов на луѓе на слабо осветлени клаустрофобични локации и солидни специјални ефекти каде што претпоставувам отишло и поголемото парче од скромниот буџет.

Затоа е и функционален. Немаш време да размислуваш на "зошто", туку те фокусира на "како". Директно те позиционира во густата, напната атмосфера каде што лабаво летаат парчиња месо наоколу. Нема паралелни приказни што го градат наративот, само умоболна машина за убивање и неколку мети. Колку и да е аматерски во некои аспекти, Terrifier е очигледно дело на посветен љубител на жанрот кој нашол начин како успешно да ги нареди коцките во забавен саат и пол. Баш тоа вешто справување со формулата го прави првиот Terrifier инстантна класика и ќе го овозможи неизбежното продолжение.

Terrifier 2 има скоро десет пати поголем буџет од првиот. До моментот кога го пишувам ова е веќе месец дена низ кино салите низ САД и има заработено десет милиони долари. Дали филмот е навистина толку квалитетен е крајно субјективно особено кога се работи за ваков специфичен жанр, ама ваков успех ми е големо позитивно изненадување. Во кино сали преплавени со неоригинална содржина, јако ми е што гледам како ваков мал хорор филм си го пробива патот. Десет милиони не се ништо, ама имај го на ум почетниот буџет и отсуството на суперхерои.

Двојката лично повеќе ми лепи. Иако кецот го ценам за тоа што е, двојката "поправа" неколку аспекти што се таму поклимаво изведени или воопшто непостоечки. Сега има вистински ликови со приказна за кои можеш да навиваш и дури и да ти е гајле за нив, актерите се малку попрофесионални и ефектите врз кои се потпира целиот филм се многу, многу подобри, а ни дијалозите не звучат импровизирани на лице место. Очигледно буџетот обезбедил и вистински сетови, па Леоне сега не морал да користи напуштени згради и светло од мобилен телефон за да ги снима сцените.

Можам да разберам ако стварно луѓе се онесвестувале на Terrifier 2. Има грозотилаци, потврдувам. Сепак поентата му е да биде провокативен, да шокира и сосема е успешен во намерата. Немаше да го збориме сега да беше обичен глуп хорор какви што излегуваат секоја недела. Филмот изобилува со експлицитни сцени, ама си игра и со некои апсурдни комични елементи што не дозволуваат да забега во комплетно сериозна и невкусна вознемирувачка насока. Re-Animator и Braindead ми се првите примери каде што ова е комплетно ефективно. Ако таквите сцени во кецот беа можеби ненамерни, во Terrifier 2 изгледаат како да се однапред промислени.

Сега малку спојлери за моментите што можеа да се подобри. Terrifier 2 уфрла натприродни елементи што некако ми го прават кловнот Арт понеопасен. Во смисла, поефективно е кога знаеш дека е човек маскиран во кловн отколку некое демонско присуство или што и да е во двојкава. Иако реагира кога ќе го збрцаш со остар предмет, самото тоа што магично воскреснува после настаните во кецот го прават понепобедлив од другите слешерски колеги. Затоа и ниеден Friday the 13th не ми е толку добар колку првите два-три, па ни повеќето од Halloween серијалот. Ако крвари можеш да го убиеш, ама во случајов Арт личи дека е бесмртен иако крвари. Филмот во ниеден момент не потенцира никаква негова слаба страна и ранливост.

Другата замерка ми е што трае барем пола саат предолго. Првиот беше супер компактен, а ова непотребно се тегне цели два саати. Леоне бил упорен да уфрли што повеќе шокантни сцени, па таму каде што му пасувале во приказната, ги прави како дел од соновите на главните ликови. Океј сум со тоа да тргнал да го пишува филмот баш со бруталните сцени како појдовна точка, ама на моменти ќе осетиш дека малку го затупува. Се обидува и да чепне малку од митологијата околу Арт, ама некако е безуспешно и без некоја опфатна разврска. Читав дека со тоа ќе се занимавал малку повеќе во следното продолжение, или како што движат работите моментално, продолженија. 

Terrifier е супер серијалче за хорор фанови. Мило ми е што пак сведочам како се создава нова хорор икона и баш сум возбуден да видам како ќе се развива понатаму. Немам растено кога се раѓале Џејсон, Фреди и Мајкл Маерс, ама ги фатив тие како Гоустфејс и Џигсо, па сакам да видам дали ова ќе биде следната голема хорор франшиза. Арт полека излегува од позатворените хорор кругови кон мејнстрим публиката и ќе сум среќен ако успее асално да продре.

Види такоѓе:

• Рекалибрирањето на Halloween 
  
• Петте омилени Џон Карпентер филмови
• Како Scream го редефинираше хорор жанрот 
• Петтиот Scream
  
• Краток Friday the 13th маратон 
• Сите осум Saw филмови 
• Забавно ѓубре на неделата: Willy's Wonderland (2021)
  

Пица и Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Revenge

Девеести меѓудругото, беа флипери и Нинџа Желки во секаков медиумски облик. Немаше флиперница на времето без онаа оригиналната Teenage Mutant Ninja Turtles игра. Доколку ја немаше таа, тогаш сигурно ја имаше Turtles in Time, а ако немало ниедна тогаш си одел на погрешно место на флипери. Таа првата на Konami ја имаше и за Нинтендо и за речиси сите тогашни системи што можеа да пуштат игра. Ја плескавме и по дома, ама ништо не можеше да ја долови графиката на аркадната верзија.

Толку сум приврзан со овие игри, како и за еден тон други ствари што ме правеле среќно дете, па воопшто не беше тешко да ми ја продадат новата Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Revenge што излезе летово и изгледа скоро идентично како тие флиперските. Океј, уште не ми ја продадоа, ја чекам на некој попуст зошто не ми се даваат 25 евра за толку кратка игра и покрај тоа што одамна си ги заработувам "петденарките". Ја собрав преку алтернативни канали. Полневме пиратски флиперници со жетони и тогаш, ај сега.

Иако ја сакам речиси секоја итерација на Нинџа Желки, засекогаш ми се омилени оние од првата анимирана серија од 1987. Со тие растевме, собиравме албум со сликички, имавме по некоја играчка, па дури и едни тренерки што цело маало ги носеше. Секоја генеција си има свои Нинџа Желки и тоа ми е прејако. Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Revenge е со тие моите Нинџа Желки од пред триесет и кусур години. Најлесно е да ми ја протнеш таа носталгија и среќен сум што овој пат доаѓа во пооригинално издание наместо како ремастер на некоја од старите игри.

Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Revenge и покрај некои модерни елементи што на времето биле ограничени од тогашната технологија, изгледа и се осеќа како никогаш измеѓу да не постоеле современи игри. Многу од тоа се должи и на визуелниот стил секако, многу е поиздржлив од не знам, стилот на игри за оригиналниот ПлејСтејшн што е повеќе како еволутивен чекор отколку крајна форма на одредена технологија. Не верувам дека денес можеш да продадеш тазе 3D игра со пет полигони, без оглед на тоа колку носталгија евоцира. Затоа имаме саглам ремастер на раните Resident Evil игри наместо Лара Крофт со шпицести цицки.

Неверојатно колку добро и мазно е изведена Shredder's Revenge. Графиката, дизајнот на стазите, звукот и самиот гејмплеј. Имаш повеќе различни удари на располагање кои одлично парираат на непријателите кои се различни на секоја стаза. Пак е задржана "примитивноста" на оригиналните игри на Konami, ама има еден куп варијации што совршено природно се вклопени што едвај ќе приметиш дека играш игра објавена во 2022. Како таква, целосно си ја остварува намерата. Уште појака е со двајца. Бутате пица залежани и кршите прсти на контролери. Онлајн може и до шест играчи, ама не верувам дека е приближно интересно како залежани на бинбег со друштво.

Изненаден сум и колку знае да биде предизвикувачка играва. Пази, и старите игри се така дизајнирани. Да пикаш жетони од пет денари, да поиграш минута две пред да те утепаат, па да не јадеш тој ден на голем одмор за да имаш за уште два-три жетони. Тука имаш опција да искусиш нешто слично преку arcade mode, секако без делот со гладување, ама дури и кога ја играш обичната кампања каде што "животитe" не ти се лимитирани, Shredder's Revenge воопшто не те штеди. Единствена замерка ми е што е некако кратка, можеш да ја пројдеш цела за неколку саати, ама па и тие оригиналните не беа нешто подолги. 

Алал за Tribute Games како успеале да го доловат духот на старите Konami игри. Дури ги собрале и оригиналните актери од анимираната серија за уште еднаш да го позајмат гласот на Желките. Не дека ќе го приметев тоа без да го прочитам, мене Димче Мешковски, Чоре, Дади и Колозов ми се Нинџа Желки, ама кул е што ги донеле така да се позезаат. Па, и за самата музика ќе налеташ на имиња како Мајк Патон, Гоустфејс Кила и Рејквон. Одлично е.

Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Reveng, колку и да е добра, не е игра што ќе ја играш секој ден. Мислам, ќе ја изиграш еднаш сам колку да си ја почешаш носталгијата и можеби нема да ја пуштиш никогаш пак, ама повеќе забава ќе ѝ ја исцедиш ако играш со друштво. Не знам ни дали има подобра Нинџа Желки игра од ова или модерната колекција со старите, така што веројатно ако ти се игра нешто од оваа франшиза, изборот е очигледен. А, додека сум на оваа TMNT тема, приметив дека за скоро шеснаесет години колку што е блогов онлајн, никогаш не сум пишал за оригиналните Нинџа Желки филмови или серија и тоа мора да биде поправено многу наскоро.

Види такоѓе:

• Аркадни игри
  
• Teenage Mutant Ninja Turtles (2014)
• Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows (2016)