Го гледав Free Guy за ти да не мораш

Не знам како така се прелажав со Free Guy. Видов нов блокбастер што не е римејк, рибут, адаптација или продолжение и загризав. Башка Рајан Рејнолдс, а притоа заборавив дека многу Рајан Рејнолдс и не е секогаш најбрилијантна идеја. Талентиран е, харизматичен, смешен, има капацитет да износи разновиден материјал, дури и филм како Detective Pikachu, меѓутоа понекогаш и не функционира најдобро ако го истрошиш во првите дваесетина минути. Тоа се случува и во Free Guy, ама филмот страда од други проблеми кои и не се баш поврзани со самиот Рајан Рејнолдс.

А, има баш супер концепт, како може да не те подлаже. Рајан Рејнолдс е ситен позадински лик во ултра-насилната онлајн видео игра Free City, кој не е воопшто свесен за сопствената природа и реалноста на светот во кој опстојува. Се буди, ја цепа утринската рутина, заминува на работа во банка која е всушност дел од мисија за играчите и е постојано ограбувана, па потоа се ресетира во истиот кревет и почнува пак со истиот ден. Замисли секое NPC во GTA да има некаков живот вон твојата интеракција со него како играч.

Еден ден низ Free City ќе налета на Мили, девојка која е всушност вистински играч и така замајан постепно ќе почне да ја заобиколува рутината додека сфати дека светот е многу поразличен отколку што изгледа. Мили во Free City e логирана со сопствена агенда, пробува да најде доказ дека дел од кодот е некој нејзин проект што компанијата која ја развива играта ѝ го има украдено. Некое такво срање, што е битно, идејата е да се најдат овие два ликови во самата игра за да може филмот да се случи.

Не е комплетно лош, ама има некој генерациски јаз меѓу мене и Free Guy. Пази, консумирам секакви глупости кои апсолутно не се наменети за возрасни особи, ама тука приметив дека хуморот озбилно ме промаши во повеќе наврати. Филмот изгледа како да е воглавно наменет за Fortnite генерацијата, барем по бројните референци што не ги сконтав од прва, стримерите што се појавуваат повремено, а дури и самиот дизајн на Free City личи како е игра за малку помлади. Сосема е во ред ова да не си таргет публика, само имав некој впечаток дека ќе најдам нешто што ќе ме држи заинтересиран.

Обично можам лесно да ги сркам ваквиве лабавлуци ко Free Guy, ама сега не беше таков случајот. Во еден момент не ни обрнував внимание на филмот. Кога ќе погледнев пак, или имаше некој штос што веќе прошол во некој облик претходно или Таика Ваитити нешто урла и преглумува. Настрана тоа што вакви есцентрични газди како ликот што го глуми се клише, туку и дали воопшто некој го режирал или го оставиле да импровизира како Рајан Рејнолдс? Типот е супер режисер, Jojo Rabbit му е одличен, добар е и како актер таму, ама не можеш секаде да се носиш сам себе и да изводиш. Можеби ќе ми беше смешно пред десет години.

Ценам колку детали има во филмот. Особено тие што референцираат игри од овој тип. Од избагирани позадински ликови што се заглавени на некоја тривијална препрека, до тоа колку ноншалантно се однесуваат кога во позадина тенк им го уништува градот или проаѓа некој mecha робот. Симпатично е, без разлика на тоа колку е досаден целиот филм. А, кога сме кај референци, од некоја причина Free Guy мисли дека е уште кул да референцираш лајтсејбер или штитот на Капетан Америка. Било некогаш можеби, во Mallrats или некој друг филм од пред седумдесет години, ама сега сите овие работи ќе ги сретнеш во првиот супермаркет испринтани на сокче. Не е веќе толку посебно за изнуди којзнае каква реакција од публиката, само е редундантно и глупо.

Што знам, можеш и да го прерипаш Free Guy. Може подобро ќе си пројдеш со Space Jam: New Legacy. Овој не нуди ништо спектакуларно, предвидлив е и функционира воглавно како позадински шум дур си спремаш храна или нешто. Ми стана јасно кога видов дека е од истиот сценарист на Ready Player One што успешно го избегнувам годиниве. Има многу подобри вакви шарени и светкави акциони комедии. Прв што ќе ми текне е Guns Akimbo. Мислам, комплетно различен филм е, ама е совршен за мрзливо легачење со мозокот офлајн. 

Види такоѓе:

• Како остаре Brainscan?
• Ни спотребал нов The Matrix 
• Покемон, другар мој
  
• Deadpool (2016)
• Дедпул Два
• Кратко за третата сезона на Black Mirror 
  

Филм на неделата: F9 (2021)

Кога беше карантинот лани ги збрмчив сите Fast & Furious филмови. Освен тие првите три на времето кои ги имам изгледано против своја волја, сè што знаев за оваа франшиза беше од трејлери во кино што не сум можел да ги премижам. Презабавни ми беа. Не знам дали во искуството имаше удел тоа што бевме со денови затворени, ама јако ме извозеа. Особено тие каде што франшизата ги трампа сељачките улични трки за високооктански акциони трилери кои се малтене Mission Impossible, ама со коли.

Некаде во Fast Five се случува тој пресврт каде што Торето и Фамилијата се вплеткуваат во интернационална шпиунажа и го спасуваат светот од зло, додека физиката постепено ги напушта законите и од филм во филм си воспоставува свои. Се фрлаат со коли од авион, користат сеф врзан за кола како оружје, скокаат со коли од зграда во зграда низ Абу Даби, преживуваат секакви падови, судари, експлозии, дожд од куршуми. Некогаш мислиш дека гледаш The Avengers. Лудило е. Прекрасно лудило.

Секој од овие филмови е позабеган од претходниот. Луѓето што ги крпат се очигледно добро свесни за градивото и упорно се трудат да се надминат во следното продолжение. Нема црвени светла што ќе ги сопрат. Никој не се сфаќа себе премногу сериозно тука и тоа е сосема во ред. Затоа и функционираат така добро сите овие години. Лесна адреналинска забава се. Не се за оние што изводат дека го разбираат Дејвид Линч и независните црно-бели унгарски филмови.

F9 гради врз истата основа воспоставена во претходните четири-пет филмови. Мали спојлери понатаму, ама битно ли е? Пак станува збор за некоја крајно заебана ризична ситуација каде што единствените кои може да ја решат се група љубители на брзи коли. Не барај логика, едноставно прифати го какво што е. Може да погребаат мала вооружена армија со нивните шоферски вештини, да извозат по дрвен висечки мост додека паѓа, па дури и буквално да отидат во вселената да соборат сателит или нешто. Со кола, се разбира.

Филмот точно знае што е и не се труди да биде ништо поразлично. Дури и повремено се зеза на своја сметка за тоа колку е апсурден. Функционална пародија на сам себе е. Приказната е практично истата како и секогаш, со тоа што овој пат негативецот е брат му на Дон кој никогаш не бил спомнат во ниту еден од претходните филмови. Веројатно им требало некоја причина за да го приберат Џон Сина во франшизата и тоа е тоа.

Сè што се случува во наративен контекст е максимално предвидливо, ама сигурно не го гледаш F9 за интерперсоналната драма. Го гледаш за да ја видиш Хелен Мирен како дрифта Noble M600 низ мокри лондонски улици. Го гледаш заради колите што се вооружени со магнети и превртуваат непријателски коли на кров. Не гледаш за да мрчиш како со нелогични објаснувања враќаат ликови што изгинале во претходните филмови. А, ако побара публиката и Пол Вокер ќе го откопаат. Нема кочници за Fast & Furious, само пун гас.

Наводно ќе имало уште два филмови пред франшизава да си го олади моторот малку. Се сомневам дека ќе е конечен крај, ама ајде да видиме. Јако е како толку години филмовиве се одржуваат како едни од најуспешните блокбастери, па дури и да се одвои во спин-офи. Сè додека има ќе гледам. Многу подобар правец им е овој налудничавиот што граничи со научна-фантастика отколку тие првите два и Tokyo Drift.

Види такоѓе:

• Филм на неделата: Mortal Kombat (2021)
  
• Филм на неделата: Greenland (2020)
  
• Филм на неделата: The Gentlemen (2019)
  
• Филм на неделата: Vivarium (2019) 
• Филм на неделата: The Ballad of Buster Scruggs (2018)
  
• Филм на неделата: Gerald's Game (2017) 

Селекција од Рики Морти

Значи, не може да се преправаме дека петтава сезона на Rick and Morty беше добра. Не беше. Од тие десет епизоди дали две-три ми беа гледливи. Остатокот или го заспивав или го гасев. Дадов и втора шанса, ама приспивниот ефект беше уште присутен. Види, се случува со многу серии така да забајатат после неколку сезони. Ретки се тие како BoJack Horseman или Breaking Bad што истерале со истиот квалитет до крај.

Не можам да замерам тука. Првите три сезони на Rick and Morty се прејаки, четвртата беше така поразновидна во однос на инвентивност, така што има доволно материјал за серијата уште да биде позиционирана како една од најдобрите анимирани во последниве години. Можеби и општо. Не можам ни да избројам колку пати ги прегледав тие сезони, особено на долгите паузи измеѓу нив. 

Некако ми се виде залудно трошењето енергија на муабетење за петтава сезона. Подобро е да ја баталиме и да се понадеваме дека во иднина ќе фураат како во покреативните денови наместо со досадниве инфантилни глупости. Затоа, составив една кратка листа на омилените што можеби ќе биде наполнета во иднина. Листата нема некој стриктен редослед, ги лупнав така како што ми дојде. Да не ги тегнам сите во еден пост, остатокот од листата ќе го објавам посебно.

The Ricks Must Be Crazy (сезона 2, епизода 6)

Иако листава нема редослед, ете ќе ја почнам со дефинитивно мојата омилена Rick and Morty епизода. Ова е она кога одат внатре во акумулаторот што го напојува бродот на Рик кој всушност е микроверзум со цела цивилизација и општество кое не знае дека суштината на нивното постење е бидување извор на енергија за превозно средство. Епизодата ги излетува стварите од кривина во моментот кога жителите на микроверзумот ќе создадат свој микроверзум со цивилизација која е експлоатирана на ист начин. Па, потоа и тоа ќе се спушти некое ниво подлабоко.

Совршен пример за неограничената креативност на тимот што ја пишува серијата и како елегантно користи хумор за да пласира некои посериозни теми и мрачен егзистенцијален дискурс. Сите главни елементи кои ја сочинуваат суштината на Rick and Morty се беспрекорно потенцирани во оваа епизода. А, паралелната приказна со Самер во бродот што посветено ѝ ја "гарантира" безбедноста е засебно ремек дело и вечен потсетник за тоа колку серијата некогаш одбиваше да искулира. Феноменално.

Pickle Rick (сезона 3, епизода 3)

"Pickle Rick" можеби беше едно краткотрајно иритантно меме, ама истовремено е и една од најмајсторски струтуираните и најдобро напишаните Rick and Morty епизоди. Сè што е серијата тука е појачано за неколку нивоа. Сум приметил дека неправедно се турка настрана поради тоа што некои сегменти малку интрузивно се позиционираа во некои делови од поп културата, ама нема некој издржан аргумент против тоа што стварно е.

Рик преправен во краставичка со мозок од лебарка и прикрпен егзоскелет од стаорец, пробува да избега од руски објект со стегнато вооружено обезбезбедување во нешто што личи на хипер-насилен акционен филм од 80-ти е една од најнепресметливите идеи во целата серија. Предобро функционира и не ја пушта гас педалата од почеток до крај. Русиве во епизодата Пикл Рик го препознаваат како Соленја, некоја таму руска легенда за деца плашење, сфаќаш. Како може да не е пресмешен тој детал сам по себе?

The Vat of Acid Episode (сезона 4, епизода 8)

Рик го сака Морти, тоа ни е јасно. На некој неконвенционален начин можеби, ама присутна е љубовта. Рик е исто така исклучително суетен и осетлив кога некој се сомнева во неговите измишљотини. Така што, од една идеја за буре со лажна киселина, епизодата ќе ескалира во екстремно психофизичко страдање за Морти со кое Рик настојува да му докаже речиси тривијална поента.

Хуморот е одлично темпиран да ги амортизира сите излетувања на конфликтот, ама во некои моменти не успева да ја направи епизодата помалку вознемирувачка. Веројатно не се ни труди, а нема ни потреба. Нема зашто да те штедат Rick and Morty. Во така просечна сезона како четвртата, "The Vat of Acid Episode" е инстантна класика и супер пример за како успешно се одржува динамиката помеѓу ликовите без да ги оштетиш нивните главни својства.

 

Total Rickall (сезона 2, епизода 4)

 

Фамилијата е затекната од паразит што им се насадува во сеќавањата како некој лик што наводно секогаш бил присутен во нивните животи. Иако Рик ја конта манипулацијата со сеќавањата, набргу целата куќа ќе им биде преплавена во паразити маскирани во најапсурдните ликови што некогаш ќе ги сретнеш во било која анимирана серија кои тврдат дека секогаш биле со нив. Паразитите треба да се уништат пред ја освојат планетата, ама проблемот е што никој од нашиве не знае кој е реален, а кој е паразит. Општа калакурница и крвопролиќе.

 

"Total Rickall" е адаптирана во една мала симпатична игра со карти што повремено знам да ја распостелам на маса за некоја партија. Не е ни приближно генијална или забавна како епизодата, ама е супер игриво сувенирче со сите бизарно смешни ликови што сценаристите ги ваделе од газ. Го има и Мистер Пупибатхол, нормално.

 

Rixty Minutes (сезона 1, епизода 8)

 

Рик и Морти дремат пред телевизиор и вртат канали на интердимензионална кабловска. Колку само природно се вклопува ваков концепт во Rick and Morty, нели? Крајно ефективна и забегана клипшоу епизода со реклами, тизери и содржина комплетно надвор од овој свет. Препоставувам дека некои од овие налудничави идеи се остаток од нереализирани целосни епизоди, ама пресмешно е колку далеку им оди паметот на луѓево што ја пишуваат серијата. 

Паралелно на ова, со остатокот од фамилијата пак се одвива некоја егзистенцијална драма кој се разбира, се превртува во екстреми. Баш ми се свиѓаше овој концепт на Rick and Morty во раните сезони, секогаш имаа некоја споредна приказна што ќе затераше во друга крајност. Некако го стишија тоа во последно време, можеби тоа е тоа што ми фали за целосно функционална епизода. "Rixty Minutes" има и продолжение во некоја од следните сезони, ама некако не им се погоди програмата вториот пат.

New World ќе ти го упропасти животот

Жалам што немав многу време викендов за отворената бета на New World, ама изиграв доволно за да си ја зајакнам општата слика што ја имам за играта. New World веројатно ќе биде следниот голем MMORPG наслов, секако доколку Amazon некако не ги испуштат стварите од раце по пат. Секој аспект изгледа феноменално. Дизајнот на светот, комбат механиката, крафтањето, истражување, па дури и начинот на кој New World ти го послужува фолклорот и историјата на светот во кој е сместена.

Имав огромни очекувања и секако во бетава влегов пристрасно, ама за само неколку саати сѐ што мислев дека ќе биде, испадна повеќекратно подобро. Дури и самиот перформанс на играта на мојава дрвена конфигурација што веќе почнав да ја обновувам во нешто многу попристојно. Солидно извозе на неочекувано висок сетинг. Ваквите игри треба да бидат оптимизирани да функционираат и на крш хардвер за да не ја излолираат публиката што уште корисни парни машини за да игра игри. RIFT ја направи оваа грешка на времето и никогаш не закрепна.

Островот Етернум каде што се одвива New World е огромен. Не стигнав да видам премногу во тие неколку саати викендов, ама зоните се широки и личат на вистински свет наместо на клаустрофобичен луна парк каква што е денешната World of Warcraft. Упорно те кани да го истражуваш. Имерзивен, жив, секое ќоше во кое залутав е детално скокцано и најбитно од сѐ - успева визуелно да долови дел од историја на местата што ќе ги сретнеш. Далеку е од стандардната генеричка шума со плаво-розеви рогати свињи и џиновски светлечки печурки карактеристична за секоја втора ваква игра.

Иако New World последнава година беше до одредена мера реадаптирана да биде потрадиционална MMORPG, "остатоците" од тие раните идеи за крафтинг игра се уште доминантно присутни. Тоа ми е најинтересниот дел. Можеби да не се навлечев на Valheim зимоска, никогаш немаше да го прифатам ова. Сега концептот на собирање материјали за да си правам стрели, куршуми, храна, кампови и опрема ми е презабавен. Функционира многу подобро од другите игри во жанрот и има огромен удел во општата имерзивност. Буквално можеш само ова да го правиш ако сакаш и пак да ти биде јако.

Ако сакаш квестови од типот на "собери 10 свински чмарови" ги има и тие. Опционални се, се приметува дека веројатно се додавани отпосле дека ги собираш од огласна табла наместо некој засегнат селанец на кои му се исклучително неопходни тие чмарови, ама ете ги има. Не дека другите квестови се нешто поразлични, ама имаат некаква поцврста наративна подлога, особено тие што ти се потребни за да ја јакнеш довербата со избраната фракција. Крајно грајндерски е и тоа, ама јас си сакам грајнд во MMORPG, така што не ми смета воопшто. Со задоволство ќе ти соберам и 20 ако треба, мајсторе.

Сега бета како бета, нормално дека ова не е баш комплетно готовата игра. Не наидов на некои сериозно багови и проблеми како некои други, ама забележав дека играта нема пливање. Кога ќе влезеш во вода, одиш по дното додека не се удавиш. Не знам како ова го чуваат за поправање на две недели од официјалното објавување, ама препоставувам дека некој тим се поти сега за да го среди. Други пријавуваат некои проблеми со звук што исто се минорни, за разлика од проблемите со оптимизација на одреден хардвер кои се надевам дека ќе бидат надминати до 28-ми септември. Мене за среќа ми се погоди нешто помазно искуство, се надевам такво ќе биде и понатаму. Серверите исто беа стабилни, ама срамота ќе беше додека Џеф Бесоз се шеткара над земјината атмосфера, овде да имаш лаг.

Од работите кои не се баш багови, а не ми се баш најсјајни, малку ми смета отсуството на мини-мапа. Има некаков компас горе со кој можеш да навигираш додека играш, ама мини-мапа би била многу позгодна особено кога си во населено место и треба да искористиш нешто таму. Наместо да лутам ко глуп и да барам каде можам да крафтам одреден ресурс, згодно би било да ти е обележано некако појасно. Доколку може, а сум пропуштил - јеби га. Би сакал да видам и малку визуелно поразновидни оружја, ама можеби и рано во играта нема некоја голема разновидност. Ќе претпоставам дека појаките што можеш понатаму да ги крафташ изгледаат попривлечно. 

Настрана од тоа, системот е многу кул. Можеш истовремено да користиш меч и штит и да го замениш со лак и стрела. Или џиновски чекан да искомбинираш со пушка. Секое оружје ти се левелира и отклучува нови спелови колку повеќе го користиш. New World нуди купче различни стилови на играње што веројатно ќе пресретнат сечија преференца. Од тоа што пробав сѐ ми беше интересно, ама најмногу се задржав на лак и стрела. Многу е возможно така и да продолжам кога играта ќе биде официјално објавена. 

New World испадна позаразна од што мислев. Од тие игри е што ќе ти го ишмукаат целото слободно време, а ако дозволиш ќе запоставиш и работа, семејство и социјален живот. Свежа игра е, а ми има многу сличен магнетизам како World of Warcraft на времето. Истите тие чувства шо сум ги имал тогаш, ги приметив и сега, а тоа никако не е на арно. Затоа и планирам многу, многу лабаво да ја играм, без брзање до максималниот левел и со бавно истражување на Етернум. Многу малку ми фали тотално да забегам со ваква игра, а некако не сакам да си го приредам тоа. Не знам дали New World воопшто ќе ме праша дали смеам лабаво.

Ќе играм Guild Wars 2 додека да излезе ова за две недели. Кога ја одложија New World летоска, ги купив Guild Wars 2 експанзиите и предобри се. Веројатно ќе имам шанса пак да им се навратам некогаш, зошто има толку многу содржина што е невозомжно да се изигра за две недели, ни па пола година со моево темпо од саат време дневно. Како и да е, две недели брзо ќе летнат. Веќе сме собрани мала екипа што го чека официјалното отварање на Етернум, па верувам дека ќе биде забавно. Се надевам дека New World нема да разочара на долги стази. Со World of Warcraft годинава на колена, редно време е за следното големо нешто.

Ни спотребал нов The Matrix

Знаев дека некогаш наскоро треба да излезе четвртиот The Matrix, ама не очекував дека ќе биде во декември оваа година. Не дека некој побара ново продолжение воопшто. Колку и да не ги сакам The Matrix Reloaded и The Matrix Revolutions, некако си ја имаат заокружено таа беспотребно развлечена приказна. Ете, имав скоро дваесет години да ги прифатам, а со секое гледање ми се подосадни и подосадни. Кецот е толку совршен и доволен што никогаш не осетив потреба да копам подлабоко во тој свет. 

Го пуштив трејлерот за новиов, The Matrix Resurrections. Уште еднаш, па пак. Нула возбуда, ама ме копкаше. The Matrix беше огромна ствар додека растевме и некако не можеш да чмаеш на страна додека се подава нешто ново. Да, разочаран сум од трејлерот, ама не сум баш изненаден. Колку време наназад сè што излегува од Холивуд е базирано на веќе воспоставен бренд? На никој не му се ризикува денес. The Matrix кецот е можеби еден последните големи оригинални блокбастери што се занимавале со научна-фантастика, затоа само си го зајакнува статусот како што старее.

 

Најзабавно ми е што го намирисаа Кијану Ривс како доби малку на популарност изминативе години со John Wick, па почнаа да го пикаат и цедат кај стигнат. Беше грмушка во СпонџБоб филм, сними трет Bill & Ted, стана меме, глумеше во некоја сомнителна серија, се промафта низ Cyberpunk 2077... Затоа и продолжение на The Matrix додека Кијану Ривс е така фино профитабилен звучи како логичен чекор. Мислам, среќен сум за него, стварно супер лик е и си го заслужува успехот, ама уште малку и ќе го потрошиме. 

Од она што може да се види во трејлерот, The Matrix Resurrections не нуди нешто особено ново и свежо. Само референцирање на познати моменти од првиот филм и малку акција во сите правци. Шарени апчиња, мини-Морфеус, Агенти и кунг-фу. Имав чувство како да гледам трејлер за римејк или SNL скеч, што веројатно така и ќе испадне на крај. Таков софт рибут како Star Wars: The Force Awakens, само онака спакуван во поразлична амбалажа за да се излажеш на прво гледање додека си замајан од возбуда. На долги стази нема да функционира и ќе го заборавиме за брзо. 

Сакам да не сум во право, ама трејлеров и не ми дава некои цврсти контра-аргументи. Што е последното добро што излегло од сестрите Вачовски? The Matrix кец, сигурно не се ни сеќаваш на Jupiter Ascending. Освен тоа, за The Matrix Resurrections успеале само Лана Вачовски да ја убедат. Студиото и онака ќе снимало четврт The Matrix со Вачовски или без, а Вачовски како режисер подобро стои на постер од некој друг нов во франшизата. 

 

Ене кај е декември, ќе видиме. Малку сакам да верувам дека само првиот трејлер е ваков, нешто како омаж на франшизата, ама кога ќе ја земеш предвид историјата на кој го крпи ова и како функционира мејнстримот денес, некако тешко дека ќе успееме да се разубедиме со The Matrix Resurrections. Ќе го гледам сигурно, не ми се пропушта ова, па макар била и најголемата катастрофа откако постои филм како медиум. Не ми требаа ни претходните два, па пак ги проверувам од време на време да не случајно станале подобри.

Плејлиста за лажни рапери II

Дојде тој период од годината кога треба да свртам некој муабет за новата музика што ми свиреше секојдневно на разни уреди. 2021 донесе еден куп изданија, ама повеќето што ги преслушав не ме испровоцираа доволно за да се најдат во општата музичка плејлиста за тековната година, па затоа мораа вака да бидат жанровски ограничени во уште една "Плејлиста за лажни рапери". Овие неколку албуми подоле не ги обединува квалитет, ниту се најдобрите изданија за 2021, ама ми оставија доволно силен впечаток за бидат собрани вака на едно место.

 

Има и некои што ќе останат за друга прилика и покрај жанровската припадност тука. Годинава пак пробав да го сконтам Tyler the Creator, му го слушав новиот албум Call Me If You Get Lost и упорно не ми лепи како и остатокот од неговата дискографија. Му ја ценам креативноста, ама не можам да најдам нешто што ќе ме закачи за музиката што ја нуди. Го рокав и Culture III од Migos на цел глас во кола за да го зајакнам мојот имиџ на сељак во црно бемве со затемнети стакла. Има неколку ствари на албумот што фино дрмаат, иако никогаш не сум бил љубител на бендот.

 

 

Дадов шанса и на новиот Nas, ама моето непопуларно мислење дека е преценет лик со само два добри албуми во цела кариера останува и понатаму исто. Дури и Eminem е таму досаден со гостувањето. Веројатно на дискографијата на Nas го паѓам тестот, па затоа "лажен рапер". Тврдам и дека It Was Written е класи над Illmatic, иако имам максимална почит кон тој албум како музичко дело и неговото место во историјата. 

Го вртев и The Off-Season, новиот на J. Cole, ама можеби треба да добие засебен поопширен третман наместо да го пикам во вакви листи. Не знам како му успева да е вака свеж цели шест студиски албуми. Со новиов албум дополнително си го зацементира статусот како еден од најдобрите црни рапери на оваа генерација. Ако не и најдобар, ама да почекаме Кендрик што ќе спука до крајот на годинава. 

Излезе и уште едно многу јако албумче од тотално непознат лик за мене кој има огромен потенцијал. Се вика GRIP, на Shady Records е, и потпали огромен пожар со Eminem соработка. Го преслушав албумот, ама ќе ми треба уште некое време за да ми легне, па да можам асално да оформам мислење. Во друга прилика за тоа. Да не обесувам веќе, идеме на плејлистата.

Kanye West - Donda

Кање можеби не е најдобриот рапер на денешницата или кога било, ама е дефинитивно најголемиот артист што е моментално жив, барем во музичкиот свет. Ајде, еве кажи кој друг музичар оставил таква трага како Кање оваа генерација или имал толку големо влијание во повеќе сфери. Колку кариери на мега-ѕвезди немаше да постојат без Кање, колку трачарски медиуми ќе пресушеа без неговите драми и од кај ќе јадеа кинезите што праат фејк копии на неговите патиките и облеката што ги дизајнира? 

Објавувањето на Donda беше театар цел август. Во буквална смисла, со три настани пред публика каде што Кање пушташе различни верзии од албумот кои постојано еволуираа. Кање е непресметлив до некоја мера, тоа ни е јасно со години наназад, ама па веројатно од таму и му доаѓа целата генијалост. Никогаш целосно задоволен, го снимаше и "поправаше" Donda до последен ден во соблекувална од стадион, за на крај наводно Universal да го објават без негова дозвола. Дури и да не е ова вистината, Кање бидува Кање до крај и пак прави медиумска галама. Има ли подобар маркетинг од Кање да биде Кање? 

Албумот го преслушав многу пати неделава. Воглавно ми се свиѓа. Хаотичен е, раштиман на повеќе места, ама имајќи предвид кај е Кање приватно и ментално во моментов, ова е резултатот. Donda трае саат и четириест и три минути. Џабе зборат дека песните се филери, кога не се. Кање сметал дека така треба да биде и толку. Donda e тоа што требало да биде и можело да се случи. Дали ќе ти залепи или не, тоа е друго. Се согласувам дека ако исфрлиш пола од албумот ќе се добие некаква покохерентна слика, ама дали тоа стварно ќе се дрзнаеш да го побараш ваков Кање којшто очигледно не е баш заузадан во реалноста?

Сликата погоре инаку не е официјалниот омот, туку омот што Кање го твитна кога го најави албумот лани летоска. Официјалниот омот е комплетно црна слика, само глупо беше да го шлакнам така на црнава позадина на Crapwerk. Прости, Кање.

Слушни: "Ok ok pt. 2", "Off the Grid" и "Praise God"

Logic - Bobby Tarantino III

Лоџик упорно одбива да одјебе. Ете, ланското помпезно пензионирање не му издржа ни една година. Ни тогаш не мислев дека е готово со него, одамна нема ништо ново да каже, ама сепак. Последен пат ми беше интересен на Bobby Tarantino II микстејпот, па мислев дека и ова ќе е такво лежерно, заебантско и забавно. Лоџик кога рапува така ќефски од љубов кон жанрот ми е најдобар. Си сака рап, сака да спука некоја рима. Албумите каде што настојува да буцне подлабоки теми некако не му функционираат, а неговото неоправдано големо его дополнително работи контра бидувањето паметен. Шефе, не си ни у 20-те најдобри, прекини.

Bobby Tarantino III е уште едно досадно, напорно издание што повеќе потсеќа на албумскиот Лоџик отколку оној од микстепјовите. Не тематски и концептуално, туку повеќе музички. Гласините дека ова е објавено само за да исполни договор кон лејблот некако звучат прилично вистински кога ќе ги пуштиш овие пола саат неинспиратвна музика. Вештината за рецитирање му е уште тука, очигледно паузата не му влијаела многу на формата, ама енергијата што обично знае да ја испука веројатно веќе зема инвалидска пензија. Буквално ништо на овој микстејп не успеа да ме чепне на било каков начин.

Слушни: Ништо не слушај од ова, пушти друго.

Pop Smoke - Faith

Уште не можам да ја прежалам прераната смрт на Пап Смоук. Го носам и на маица, две имам. За неполна година мејнстрим кариера изгалами повеќе од било кои други звучни имиња во хип-хоп и жанровите што гравитираат околу. Рашири дрил рап на секое ќоше во светот, па и после година и кусур откако го нема уште има фаци што го крадат или му оддаваат почит со стил инспириран од неговиот. Од бедни афрички гета до балкански, па и локални сокачиња. Звукот на Пап Смоук живее повеќе од било кога. Којзнае каде ќе беше сега.

Faith е неговиот втор постхумно објавен албум. Меѓутоа, за разлика од ланскиот Shoot for the Stars, Aim for the Moon,  тука апла се гледа дека поголемиот дел се крпеници од кратки студиски сесии, демо снимки и воглавно материјал што додека беше жив не бил објавен со причина. Не дека е лошо, ама има некои неопростливи "соработки" со имиња како Дуа Липа кои звучат премногу некомпатибилно. Претпоставувам дека целта била да се направи некој радио хит, ама едноставно не функционира такво какво што е. 

Дел од Faith стварно вози јако. Доколку албумот би бил покомпактен и без форсирање да му го залепат вокалот на различни жанрови на кои не пасува, тврдам дека би бил инстантна класика како неговите претходни изданија. Ова што е тука е само една предолга компилација, без јасна визија освен да донесе некој брз кеш на лејблот додека светот уште е заинтересиран за дрил музика. А, како и со повеќето вакви трендовски жанрови, јасно е дека има ограничен рок на употреба.

Слушни: "More Time", "30" и "Coupe"

Ed Scissor & Lamplighter - Joysville

Ед Сизор (претходно познат како Едвард Сизортанг) и Лемплајтер се музичкиот еквивалент на кнедла во грло. Мило ми е што се вратија после пет години од она лудилото Tell Them It's Winter. Искрено мислев дека Ед засекогаш батали музика, ама ете карантиниве пак го инспирале да спука некоја од тие криптичните поеми што ги шкрта врз мамурните битови Лемплајтер. Уште кога се најави иронично именуваниот Joysville, си создадов очекување дека ова ќе ми биде омилениото парче музика за 2021 и мило ми е што не сум разочаран, иако албумот уште некако пробува да ми продре под кожа како таков.

И, не е лесно баш. Треба соодветно расположение за да се препуштиш во оваа неотрезнета, меланхолична атмосфера и да го слушаш Ед Сизор како романтизира безнадежност. Секогаш е удобно кога домаќини се двајцава британци, ама треба да вдишеш неколку пати пред да пристапиш. Joysville е ремек-дело што споро гори и сигурен сум дека на долга стаза ќе ми исполни стастите и ќе ми прерасне во еден од најдобрите албуми што некогаш сум ги чул.

Слушни: "Nighttime", "Been a Minute" и "Picture a Day"

Двата Tomb Raider со Анџелина Џоли

Многу одамна имав некоја аверзија кон Анџелина Џоли. Нит знам колку било основана, нит денес можам да ја посочам точната причина, а чим сега го немам истото мислење веројатно може да заклучиме дека биле некои тинејџерски фазони што очигледно ми се надраснати. Не знам ни колку точно тој сентимент имал влијание врз моето мислење за тие старите два Tomb Raider филмови, ама сигурен сум дека си го направил своето за јас со години да им се мочам во секоја прилика. Добро, за вториот е сè уште оправдано. Ќе стигнеме до таму.

Првиот филм Lara Croft: Tomb Raider летово наполни дваесет години, а го немав гледано сигурно повеќе од десет. Го гасев и кога ќе начекав на телевизија. Да не се решев да го прегледам оној предосадниот Tomb Raider од 2018 пак деновиве, може никогаш немаше да го пуштам. Lara Croft: Tomb Raider секако го имам гледано повеќе пати на времето, ама ништо не памтев освен неколку сцени за кои не бев сигурен дали се од овој или двојката. Последново гледање сега мислам дека не трепнав. Ме закова на почеток и не ме пушти. 

Дали филмов бил отсекогаш вака забавен или мене ми се погоди таков во моментот? Сериозно, дваесет години е стар, полн е со глупости секако и не се доживува себе нешто преозбилно, ама успеа да ми биде забавен без носталгија како фактор. Или па овој од 2018 е толку лош и ми ја искриви перспективата? Не знам, ама сигурен сум дека ќе го гледам Lara Croft: Tomb Raider пак набргу. Мора да се негува оваа новооткриена љубов кон филмов.

Lara Croft: Tomb Raider е сè што адаптација на Tomb Raider игра би требало да биде во 2001. Убави егзотични локации, загонетни гробници, древни преданија и се разбира силна независна мајкоебачка Лара Крофт која во рацете има два пиштоли со неограничена муниција. А, дваесет и кусур годишната Џоли е совршениот избор за ваквата ноншалантна самоуверена Лара. Не би можел да замислам друга актерка што толку добро би можела да ја долови улогата и така да го пренесе ликот од старите игри. Не ми текнува ни денес која би можела да е волку добра Лара Крофт. Да знаеше младиот Бобо дека ова некогаш ќе биде напишано на Crapwerk, ќе си го избришеше цел блог.

Филмот се држи добро и од визуелен аспект. Веројатно сите локации се сетови, има практични ефекти, па не изгледа толку вештачки, ниту пластично. Освен онаму каде што има малку CGI, остатокот е сосема солиден и за денешни стандарди. Сум видел поскапи нови филмови што изгледаат поевтино од Lara Croft: Tomb Raider. Секогаш кога Лара Крофт "археологува" на својствениот начин, изгледа уверливо и го доловува духот од игрите. Јасно е дека знаеле што точно прават, иако огромен процент за така добро да "лепи" е благодарение на Анџелина Џоли. Бриши блогот, Бојане.

Приказната е исто кул. Tomb Raider концептот е многу повеќе од женски Индијана Џонс, па веројатно може да си дозволи повеќе излети во фантастика и послободно да ја испушти логиката за момент. Повторно, ова не е филм што се труди да биде сериозен, туку точно знае до каде може да се спружи. Барем така сакам да верувам, можеби и не е намерно ваков каков што е. Сепак, стилски си оди во полза и некако магично ја има погодено формулата за лесна забава. Што повеќе може да бараш од Tomb Raider филм, жити се?

Од друга страна пак, вториот дел Lara Croft Tomb Raider: Cradle of Life (што е со долгово име, не знам) потфрла баш во моментите кои го прават првиот толку забавен. Разбирам дека имале само година-две за да скрпат продолжение, ама насоката во која оди филмот некако не ми се поклопува со тоа што сакам да го гледам во Tomb Raider филм. Почнува супер, не го ни памтев што точно беше претходно, ама е толку бучен што веќе пак го заборавив.

Повеќе од пола филм е позициониран во урбана средина, таму е голем дел од акцијата. Некој решил и самата акција да ја дуплира, па така што ова повеќе личи на генерички акционен блокбастер од пред дваесетина години отколку на Лара Крофт филм. Не знам чија била одлуката ја да извадиш Лара од "работно место", ама дефинитивно не функционира. На моменти се труди да наметне и посериозен тон и воопшто не му стои.

А, како можеш да настојуваш да си сериозен кога во првите седум минути од филмот Лара Крофт удира бокс на ајкула што под вода испушта крици како диво животно, па после ја јавнува да ја повози низ океанот? Апсурдно е. Јасно ми е зошто Lara Croft Tomb Raider: Cradle of Life му е последен филм на режисеров. На кој не би му било глупо од ова. Истиот режисер на Speed со Сандра Булок и Кијану Ривс е, патем.

Ако ја сметаме таа сцена за добра, што и навистина е, има и уште една каде што мали кинези гледаат синхронизиран Спонџбоб. Не станува подобро од тоа. Останатото е Анџелина Џоли и Жерард Батлер пукаат со ствари, пробуваат да глумат сексуална тензија и возат мотори низ Кина. Има и една сцена кога Лара Крофт вози малку со моторчето по Кинескиот ѕид што можеби и во 2003 изгледала исто вака лошо, не знам. Не се ни сеќавав на ова. Не се ни трудев да се сетам, чекав само да заврши филмот. Музиката е исто неподнослива и само дополнително ми ја пукна главата.

Како и да е, среќен сум што му дадов на првиот филм ваква свежа шанса. Ми го збогати и онака финиот дождлив ден. Вториот е веројатно на исто ниво со Tomb Raider од 2018, ако не и полош. Којзнае дали има иднина ваква филмска франшиза. Би сакал да се случи уште еден филм со Алисија Викандер пред неизбежниот рибут, ама ќе видиме. Ќе има и некое Tomb Raider аниме наскоро, наводно исто така базирано на новата трилогија игри. Баш ме интересира како би функционирала Лара Крофт во таков формат.

Види такоѓе:

• Tomb Raider филмот од 2018
  
• Први впечатоци од Rise of the Tomb Raider
• Епа, нема Rise of the Tomb Raider... 
• Зделка на денот: Lara Croft and Guardian of Light
  
• Street Fighter и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Првите три Resident Evil филмови
• Покемон, другар мој
• Warcraft (2016)

The Witcher: Nightmare of the Wolf вреди барем за едно гледање

The Witcher аниме секако звучи привлечно. Исто така, кога станува збор за Нетфликс и нивната шашава продукција звучи и малку сомнително. Не дека не успеваат да погодат нешто, ама изминатиов период се намочаа на еден куп ствари меѓу кои и Pacific Rim: Black, a ексклузивно ја објавија и онаа гнасна стравотија Masters of the Universe: Revelation. Освен тоа 2021 сме, сè ново што излегува мора да штиклира неколку точки кои најчесто ја трампаат забавата за нешто друго. Да не одам натаму и во овој пост, изморен сум веќе.

The Witcher: Nightmare of the Wolf беше долго најавувано. Долго и не знаевме што ќе биде, па се запрепастив кога скоро дознав дека е приказна за млад Весeмир. Ако отсекогаш била достапна оваа информација, веројатно сум ја преспал. Така што не е приказна за Гералт, туку неговиот ментор, што можеби е и супер идеја затоа што втората сезона од The Witcher серијата ќе пристигне за неколку месеци. Таман да се одмориме од него. Иако е централен лик во Вичер приказните, светот постои и без него, па Nightmare of the Wolf е фина прилика да отидеме на некое малку поразлично место.

И, на мое големо изненадување - не е воопшто лошо. Имав минимални очекувања, мислев дека ќе гњави саат и кусур со родови студии и социјална правда, а баш е онака умерено и воглавно се фокусира на некои многу позабавни теми. Вичери, магија, сребрени мечови, чудовишта, пресврти - има сè за да функционира во полза на светот од кој доаѓа. Весемир е супер кул лик, претпоставувам како и повеќето вичери од Кер Морен. Го знаеме и од претходните материјали, ама првпат да го начекаш вака младо мангупче. 

Приказната воглавно се врти околу некои нови сомнителни чудовишта кои се необични дури и за светот од кој потекнуваат. Личат дека се некаков спој на различни видови веројатно создадени по неприроден пат. Нема да навлезам од каде се и како се - тоа е веќе спојлерска територија, ама ќе ја пофалам креативната енергија. Многу добра едноставна идеја што супер функционира во ваков компактен филм. Не се сеќавам дека сум сретнал слична приказна во The Witcher книгите и игрите. Ако имало, сум ја заборавил.

Ме држеше заинтересиран, тоа е важно. Ете, и со тоа ќе се задоволиме овој пат. Не заспав и не добив нагон да фрлам со нешто во телевизорот. Вичери како концепт се исклучително интригантни, имаат богата и комплексна историја, а Nightmare of the Wolf успева внимателно да се прошета низ таа митологија и да извади некои моменти што не пркнале на медиум различен од игрите и книгите.

Филмот повремено скока и наназад во детството на Весемир кое директно го врзува со моменталните настани. Таму чепка малку за регрутацијата на вичерите како неговиот мотив да загази по тој пат. Некои моменти не се којзнае колку непознати за тие упатените во изворниот материјал, ама пак е фино да се види истото од друга перспектива. Понекогаш се чудев колку функционална структура има Nightmare of the Wolf, до толку сум изгубил доверба во новиве ствари.

Анимацијата е исто така задоволителна. Можеби не е најпрекрасна на цел свет, ама не изгледа евтино како што често знаат да бидат обидите за американско аниме, особено оние на стриповските адаптации. А, овде и тепачките имаат аниме стил и физика, без разлика дали се работи за еден на еден или масовно крвопролиќе. Океј, сега не е Dragon Ball Z ама пак важат некои различни правила за гравитација.

Сепак, колку и да е забавен Nightmare of the Wolf пак си игра играчки со некои елементи од изворниот материјал и историјата на Кер Морен, па можеби дел од публиката што посветено го следи ќе биде малку растревожена. Мене не ми сметаше, гледам да ги одвојам сите адаптации на книгите како посебно дело, ама пак не ми е јасно која била потребата да се чепне нешто што функционира такво какво што е баш поради што е замислено и напишано на таков начин. Не би сакал да спојлам сега, ќе видиш на крај. 

Крајот малку се разстегнува и го омалакса наративот, ама онака скоро безболно, без да го наруши општиот впечаток. Вреди за еднаш да се изгледа. Не е лошо, ама не е ни некое ремек-дело што заслужува второ гледање. Веројатно и ќе го заборавам за недела-две. Во секој случај, ми се свиѓа овој концепт на аниме адаптации на The Witcher приказни, па се надевам дека ќе скрпат уште некое вакво. 

Види такоѓе:

• Хенри Кавил од Ривија
• Не го бива ова Masters of the Universe: Revelation 
• Можевме и без Pacific Rim: Black
  

Tomb Raider филмот од 2018

Седнав и го изгледав пак Tomb Raider филмот од 2018. Го гледав кога излезе во кино и комплетно ми беше заборавен. Памтам само дека излегов рамнодушен, иако не ни влегов со некои големи очекувања. Во најмала рака мислев дека ќе ја следи првата игра од нова трилогија, ама освен неколку точки, филмот произволно си истера некоја искасапена верзија на таа приказна. Неодамна се посомневав дека сум бил некако различно наштиман пред да влезам во кино, со тазе преиграна игра и свежи впечатоци, па можеби и очекувањата не ми биле толку мали. Морав да го гледам пак, сега малку порастеретен од прецизни сеќавања од играта.

Филмот е досаден. Како за нешто што треба да биде забавна возбудлива авантура, Tomb Raider почнува бавно, заморно, неинспиративно и така си го држи темпото до крај. Има некои повремени нагорни осцилации, ама се недоволно интезивни за да му дадат ветер во грб. Храбро е во случајов да земеш некој Indiana Jones филм како репер, ама би очекувал од ваков филм да ме ќари на самиот старт. Никогаш нема да ја заборавиш првата сцена во Raiders of the Lost Ark и колку внимателно те става под шеширот на Индијана Џонс, кој е, што работи и што можеш да очекуваш во следните два саати. 

Не знам како упорно не можат да сконтаат многу едноставен штос. Еден од ретките филмови што разбираат како треба да е структуирано нешто вакво е The Mummy со Брендан Фрејзер. Затоа и функционира толку добро. Тука почнуваме со Лара Крофт која нелогично се откажала од безобразно големото богатство на татко ѝ, па доставува пратки со точак и се трка по улици со точак за пари. Разбирам дека филмот настојува да воспостави некаква основа за да ја запознае публиката со млада и понеискусна Лара, ама го прави толку досадно што додека приказната заплови за Јаматаи веќе си задремал и едвај те интересира што се случува. 

Кога филм ќе успее да ме изгуби уште на почеток ненамерно почнувам да се фокусирам на неговите маани отколку што сум инвестиран во дејствието. Па, ќе приметиш и како сцени што не се случуваат во ист ден се снимени во ист ден без филмот да се потруди да ги направи за нијанса визуелно поразлични. Ниедна од локациите не е привлечна за гледање, сè е некако еднолично, обично и изгледа вештачки. Ќе видиш колку е досадна целата акција, колку е ниска цена на специјалните ефекти и најважното - колку тој што го пишувал сценариото ја нема играно играта туку веројатно се наслонил на тоа што внучето му го има раскажувано.

Не барам комплетно препишана игра на друг медиум, туку не ми е јасно како успеале толку многу да ја растворат приказната. Присутни се неколку визуелни и наративни елементи кои се отприлика исти како со играта и ги има и во трејлерот, меѓутоа останатото се воглавно трошки што се измачуваат да скрпат задоволителна целина. Недостасуваат ликови, саглам мотивиран негативец и куп други работи што оригиналната приказна ја прават толку богата и интересна. Нема некои значителни траги од култот на Вогел или Тринити организацијата која има голема улога во игрите. 

Само референци кон играта не се доволни да бидат столбот. Особено кога веќе си се дрзнал да адаптираш конкретна постоечка приказна. Ова е друг медиум и не можеш само да референцираш некои ствари и да очекуваш дека гејмерската публика ќе реагира толку позитивно на нив и ќе занемари како ти се распаѓа останатото. Филм е, сигурно ќе го гледаат и луѓе што никогаш не ги играле игрите и нема да им е интересно тоа што се случува. Сè што би можело да биде возбудливо и интригантно во филмов е сведено на неинвентивно презентирана генерика видена мал милион пати претходно.

Алисија Викандер е феноменална како новата Лара Крофт, онаа Лара Крофт чии спецификации беа ресетирани во 2013. Веројатно е единственото квалитетно во филмов. Изгледа како таа Лара, има капацитет за да го носи ликот и штета што филмот упорно работи контра и ја гуши во шумот. Тука нејзиниот лик е рамна линија и бледа сенка од она што играта одлично го гради и на крај е филмот нема некој значителен прогрес. Речиси е истата како и на почеток, без никаква придобивка од совладаните ризици и работите низ проаѓа на Јаматаи. Унаказен потенцијал на сосема солидна актерка која е исклучително прикладна за улогата. 

Не ни верувам веќе во "клетвата" на филмови кои адаптираат видео игри. Тоа што медиумите го нарекуваат "клетва" е само лоша опклада на луѓето што ги прават овие филмови и мислат дека гејмерската публика е сама по себе доволна за да им го врати финансискиот влог. Тоа што некогаш се убедени дека создаваат филм за широка маса и ќе успеат да ги пресретнат двете групи некаде на средина скоро секогаш им пропаѓа со аматерското пишување и унаказување на функционални концепти. Не можеш да се кладиш на препознатливост на брендот со вадење на ствари од газ. 

Можеби ќе има и продолжение филмов. Неизвесно е со пандемијава. Читав некаде дека Алисија Викандер е уште заинтересирана, па се надевам дека ќе се најде некој што ќе знае како соодветно да ја искористи во Tomb Raider филм. Имаш супер глумица, приказни од кои можеш да црпиш и црпиш, дури и комплетно да ги прекопираш. Да не збориме за колку неограничено звучат финансиските средства за прописно да изведеш нешто функционално. Толку ли е тешко, озбилно?

Види такоѓе:

• Први впечатоци од Rise of the Tomb Raider
• Епа, нема Rise of the Tomb Raider... 
• Зделка на денот: Lara Croft and Guardian of Light
  
• Street Fighter и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Првите три Resident Evil филмови
• Покемон, другар мој
• Warcraft (2016)

Се сеќава ли некој на Game of Thrones?

Не многу одамна Game of Thrones владееше со телевизијата. Сите гледаа, дури и луѓе што никогаш активно не следеле серии пред тоа, а им стави книга во рака и на некои што уште подвлекуваат со прст под зборовите додека читаат. Game of Thrones во еден момент од деценијата беше најнеизбежното нешто на цела планета. Денес е бизарно отсутна од поп културата. Не е заборавена во целост секако, ама разочарувачкат последната сезона воглавно остави непријатни спомени и успеа да се помоча на општиот впечаток. Баш деновиве оваа тема ми се моташе во глава.

Сега тешко е да ја препорачаш серијата на тие три-четворци што никогаш не гледале, а се сомневам дека има било каква вредност и за прегледување. Никој веќе не би требало да губи време на ова. Што отприлика се случи со Game of Thrones, вака ретроспективно? Серијата си тераше одлично некои пет-шест сезони. Интересни ликови, возбудлива приказна, дозирана фантастика, драма, интриги, тензија, предавства, луѓе умираат неочекувано на сите страни... Ги следеше книгите на Џорџ Р.Р. Мартин колку што можеше, па потоа почна да го цеди и последниот изворен материјал. 

Паралелно со секнувањето на приказната од книгите, двајцата сценаристи Дејвид Бениоф Д.Б. Вајс добија некоја примамлива понуда за нова Star Wars трилогија. Не само што требаше да смислуваат сами како да си ја завршат серијата, туку решија и да го преполоват бројот на епизоди, наводно за што побрзо да се фатат за работа на Star Wars. Резултатот беше една од најголемите телевизиски катастрофи во историјата. Серијата ја плати со оштетена репутација, а двајцава мајмуни ја изгубија Star Wars тезгата. Публиката беше толку гневна што веројатно и Дизни сконтаа дека никој не би платил за Star Wars создаден од тогашните најомразени курајбери во индустријата.

За пропаста на Game of Thrones се веројатно виновни повеќе луѓе од Бениоф и Вајс, ама што фајде ако сега го најдеме кривецот. Следел ли некој друг таму во продукцијата Game of Thrones воопшто за да ги буцне малку или овие двајца имале комплетна слобода врз сите случувања? Или, колку треба да си прост за така да си ја потцениш публиката и да мислиш дека ќе ти пројде било што?

Осмата сезона немаше никаква смисла. Ликовите беа драстично различни од тоа како беа развивани со години наназад, темпото на дејствието што веќе и онака веќе беше забрзано последните сезони достигна критична точка, а сценарионо нашкрабано во моментот пред да се уклучат камерите. Ко да го пишувал некој што баш дента првпат слушнал за Game of Thrones. Многу мрзливо, аматерски и глупо избразано. Замисли седум години да градиш куќа со сипорекс блокови и на крај монтираш сламен кров. Сред бура, онака.

Оттаму и денешниот срамен статус на серијата. Сметај колку треба да е горчлив вкусот останат за во Game of Thrones дискусија денес прво ова да го спомнеме пред тоа кланицата на свадбата во трета сезона. Среќа таквите дискусии се многу ретки, зашто никој веќе го интересира Game of Thrones. Само онака уморно ќе си воздивнете.

Веќе бев емотивно дистанциран од серијата некои две сезони наназад дека веќе почна да тупи малку, па целата таа последна сезона и финалето не ме растрои толку како некои други. Да бев нешто повеќе инвестиран ќе кенкав и јас кај ќе стигнам уште тогаш. Ми беше само комично со каков интензитет се скурца толку фин производ што за малку можеше да се впише во историја како телевизискиот еквивалент на Lord of the Rings. Еве, и после повеќе од година серијата се памти претежно по лошо. А, се сомневам дека времето ќе успее да ја поправи сликата.

Секако, ХБО инсистираат на нови Game of Thrones серии, ама мислам дека попрво Џорџ Р.Р. Мартин ќе ја доврши The Winds of Winter пред да излезе нешто што ќе е прифатливо како оригиналната. Сигурен сум дека брендот уште има посветени фанови што би сркнале било што и покрај тоа што крајот на серијата испадна таков каков што испадна, меѓутоа ми се чини дека пошироката публика е веќе изгубена.