Преглед на Call of Juarez: Gunslinger

1910 година, Абилин, Канзас. Во локалниот салун влегува сомнителен тип со шешир и пончо. На присутните им тврди дека е легендарниот пензиониран пиштолџија и ловец на уцени, Сајлас Гривс. Иако се неверување, го оставаат да им раскаже за неговите доживувања низ Дивиот Запад кои започнале пред триесетина години. Во замена за неколку чашки алкохол. Првата приказна е за тоа како бегал со Били Д Кид од затвор. Тоа е и првата мисија што ја играш. Навлечен за само десетина минута, пред мене имав еден од најдобрите шутери што ми прошле низ хард-дисков. Типично, години покасно. Немам играно Red Dead Redemption така што ова останува да ми биде најдобрата игра со вестерн тематика, партнеру.

Сајлас Гривс е перфектниот протагонист. Со тоа што добар дел од времето додека играш, приказната ти е нарирана во позадина преку муабетот што се прави во салунот. Па, од време на време, Гривс ќе почне да зборува за некои ствари што, според присутните не се случиле баш така како во неговата авантура, кои очигледно ги преувеличува во негова полза, а тоа се отсликува на гејмплејот со што го прави уште поинтересен. Некои ги "премотува" за да ги усогласи со неговите сеќавања, а има и момент кога е веќе пијан, па како што му се плетка јазикот и престанува да раскажува така ти се плетка и самиот гејмплеј. Додека раскажува како ги бркал браќата Далтон во некој поплавен град, еден од присутните кои ја слушаат приказната задремува, па мора да измисли Индијанци за да го расони, кои треба да ги испукаш кога ќе се појават пред тебе. 

Како што одиш низ приказните раскажани на најдобриот јужњачки акцент, така се запознаваш подетално со Гривс. Како почнал да лови гнасни каубојци, зошто спроведува некаква одмазда и која била неговата крајна цел. Еден куп легенди од тоа време се дел од речиси секоја мисија што ќе ја играш, само видени од негов аспект. Дел од неговиот живот се и фаци како Буч Касиди, Олд Мен Клентон, Санденс Кид, Џеси Џејмс, но во ситуации кои историјата, а и луѓето во салунот поинаку ги памтат. Крајот на Call of Juarez: Gunslinger е толку добар, сосе неочекуваниот пресврт, што првпат во животот аплаудирав пред монитор на игра. Кратка е, пократка и од последните неколку Call of Duty наслови, ама нуди незаборавно филмско искуство (затоа споредба со сингл-плеер мисиите на CoD не е случајна). Ги има сите елементи кои прават добар вестерн, а Сајлас Гривс е кул на ниво на млад Клинт Иствуд. Пукање во салун, ограбување банка, возови, заседи во кањони, Индијанци во пештери, мексикан стендоф.. сè.

Гејмплејот е исполиран до максимум. Графиката, дури и со благиот cel shading, успева да задржи реализам, до степен да можеш да го помириснеш барутот или да осетиш песок во очи. Преубави пејзажи, гратчиња, возови, пустини, до планини со бистри езера, барем додека не пролееш индијанска крв. Изборот на оружја е сведен на неколку типа пиштоли, пушки и шатгани без некоја посебна статисика, но еј, колку различни имало тогаш? Тоа воопшто и не е битно, зошто претежно ефективноста на куршумите зависи од рефлексите (и маусот!) што ги имаш. Особено во дуелите. Музиката е скроз прикладна на амбиентот, па иако можеби не е Енио Мориконе, си потпевнувам "O, Death.." со денови.

Ги гледав баш другите наслови во Call of Juarez серијалот. Ништо друго не ми привлече внимание, а за некои рецензиите се катастрофални. Не се никако поврзани како што видов, секој е различен, со друга приказна и ликови. Зошто некако ми беше малку од Гривс, сега ги играм другите модови што ги нуди играта, а првпат ќе играм New Game Plus очигледно. Обично завршувам игра и никогаш не го играм тој мод, ако воопшто го има. Штета што нема мултиплеер или ко-оп. Само тоа фали за да биде најдобриот шутер на сите времиња. Океј, не најдобриот ама ми го конташ фазонот.

Почеток на втората сезона на Truе Detectivе

Само што досвири песната која ќе ја отвара втората сезона на True Detective, мислев дека крикот на воодушевување ќе ме држи до крајот на епизодата. Тензично, да, меѓутоа некако останав со измешани чувства. Колку и да знаеш дека ова сега ќе е различно од минатиот пат, додека се вика True Detective, нормално е очекувањата да ти бидат високи. Кој може да те обвини? Прерано е да се заклучува било што, но едно е секако сигурно. Втората сезона не е првата. Нова приказна, поинаков случај, друга локација. Мрачна е, многу помрачна од она што ми го најавија трејлерите, со детективи е, има имиња што во главно се симнати од филмско платно, ама тоа е тоа.

Она што малку ме загрижува е леснотијата за предвидување, барем крајот на првата епизода, и шаблонските ликови. Корумпиран џандар, пијаница, што се обидува да биде добар татко вплеткан со градски големец што го користи за остварување криминали. Полицајка што претендира дека поседува јајца и има членови на семејството со кои не е блиска, кои меѓудругото ја иритираат и со тоа што нивниот начин на живот се разликува од нејзиниот. Истрауматизиран воен ветеран што навечер брзо вози мотор за да се испука... Се надевам дека само вака површински изгледаат како што изгледаат, но ајде, дупло повеќе се од претходно, па ќе видиме како ќе се развиваат понатаму. Не дека Кол и Марти беа најоргиналните литературни креации, меѓутоа имаа некој уникатен шмек и димензија што фино ги зацврсти уште на самиот почеток.

Покрај сетирање на стеротипните детективи, епизодата го најави и мистериозниот случај што оваа банда ќе го решава до крајот на сезоната. За среќа, фотографијата и режијата е одлична.  Овој дел од очекувањата ми беше надминат, зошто мислев ќе биде во некоја повесела Калифорнија. Не очекував сурфери, полицајци на точак или да врне кокаин, ама не мислев дека ќе го пренесат тој темен тон под сонцето тука.

Втората сезона ќе има осум епизоди, завршува некаде на почетокот на август. Останувам до крај со надеж дека ќе бидам запрепастен.

"Нема скакулци во Вејворд Пајнс"

Иако оваа недела Wayward Pines е на пауза во САД, шестата епизода беше прикажана во Европа, па неплански се појави приликата да ја гледам. А, дојдов со намера да пишувам за пресвртот во минатата епизода. Подоле, под сликата од подостарен Мет Дилон со шатган, се спојлерите од тоа што се случи на пола серија, ама прво дозволи ми два реда општ муабет. Не очекував дека ќе гледам нешто вакво. Барем не дека ќе дојде вака тивко, да треба да дознаам што е од торент тракер. 

Две-три епизоди се доволни се да се навлечеш на ладната клаустрофобична атмосфера, да ти стане јасно дека не гледаш никаква лабава серија. И, без разлика на малку различната насока по која почна да се движи, го држат квалитетот на пишувањето и понатаму. Моментално е најдобрата драма што се потпира на мистерии, а да не сакам да ја споредувам со Lost. Она што на почетокот изгледаше како True Detective фан фикција сместена во Твин Пинкс, што ја пишувал Стивен Кинг во кенеф, се претвори во нешто сосема друго. За тие што не го очекуваа пресвртот, петтата епизода е веројатно пресудната за дали да се гледа понатаму. Јас очигледно останувам до крај и се крстам за втора сезона. За среќа, првава ќе добие крај, во случај FOX да се премислат. Веројатно ќе биде адаптација на само една од трите книги, не знам. Спојлерска територија ми е тоа. Исто како и сè ова надоле под сликата.

Не се ни на Островот!

Очекував многу работи. Го очекував она Wayward Pines пробуваше суптилно да ми го протне. Таен владин експеримент, можеби? Премногу досадно, но возможно. Ќе требаше мотивите да се премногу добри за да е изводлива целата ситуација што се случува. Натприроден проколнат град со таен култ? Не се осеќаше ништо такво, ама на ваква ствар ќе ја повлечев линијата. Ако си храбриот витез што чита до тука и покрај тоа што предупредив за спојлери, Вејворд Пајнс е град што постои 2000 години во иднината. Откритието ми направи "Брус Вилис е дух" онака најнеочекувано. Помислив на сè друго освен на ова. Значи, грубо, научник што некако насетил дека човештвото нема светла иднина, го создава Вејворд Пајнс. Град-арка чии жители отишле на спиење (повеќето не баш доброволно) во денешно време и се будат во иднината каде луѓето се деволуирани во грозни, гладни, диви суштества. Во 4028, единствената цивилизација е овој мал град, опколен со карпи и ограда кои го штитат од она што демне низ останатиот дел опустошената планета Земја.

Отиде малку повеќе СФ. Но, тоа што воопшто не ни очекував дека така ќе забега ми го направи толку добро. Петтата епизода одговори прашања што друга серија веројатно ќе ги поставеше на крајот од сезоната. Каде после ова? Шестата веќе почна со одговарање на некои "зошто баш вака" моменти од почетокот на серијата. Иако брутална, целата контрола што одговорните за градот ја имаат врз него сега прави смисла. Ако не си волонтирал, а тие мислеле дека ќе можеш да помогнеш во обновување на човештвото, па те киднапирале "во иднината", сигурно нема да ти е сеедно кога ќе го дознаеш тоа. Но, дури и на волонтерите кои ја знаат вистината, не им е секогаш пријатно, па најверојатно во следните епизоди "каменот ќе доаѓа од внатре". Не секој сака да биде разбуден од Матриксот, нели Сајфер? Копиле едно гнасно.

Остануваат уште четири епизоди до крај. Сега Европа е една епизода пред САД, ама веројатно ќе се синхронизираат за финалето. Можеби е полесно да се предвиди понатамошниот тек на Wayward Pines, меѓутоа ме занима дали има шанса за уште некој ваков пресврт. Флешбеците од "денешно време" одлично ја расплетуваат приказната, па се надевам ќе продолжат да ги користат вака умерено како во шестата епизода. Барем се објаснуваат мотивите на некои ликови кои завршија прерано. Уште па ако објаснат од кај финансии за таков проект како Вејворд Пајнс...

Најава за Rise of the Tomb Raider

Не сум археолог, ама сигурен сум дека ни Лара нема да може да најде вредност во оваа античка гробница за прашина и комарци што ми служи за играње игри последниве неколку години. Rise of the Tomb Raider е супер причина за да го одложам историскиот апгрејд од факс машина во нешто што поддржува DX11(или DX12!) за крај на летово. Така што нема Alien: Isolation и Arkham Knight за мене месецов. Ќе си купам нешто поубаво, покасно. Иако уште нема детали за хардверски побарувања, верувам дека дури и понова конфигурација од мојата ќе прдне и ќе умре ако пробаш да го пуштиш ова. Единствените се дека прво ќе излезе за Xbone, па после некој месец и за нашата раса. 

Гејмплеј видеото што излезе на овогодинешниот E3, покажува дека Rise of the Tomb Raider ќе биде повеќе од истото од минатиот пат. За кој пишував еднаш, па после пак? До толку беше добар римејкот на Tomb Raider, што ова е првпат да сум волку возбуден за наслов од серијалот од времето кога купував PotatoStation за ја да играм тројката. Лара е сега во малку посурова средина, ама барем делува поспремно. Ќе бидеме поштедени од сцени каде што се тресе и плаче накисната во пештера. Претходно немаше ни куршум испукано во нечие чело, а не па да поседува два пиштоли. А, кога сум веќе кај пукање, се надевам дека мааалку ќе намалат овој пат и дека акцентот ќе биде повеќе на предизвици од самата околина. Не дека беше лоша акцијата, одлична беше, само да се нагласат и другите елементи на гејмплејот. Еве, во видеото од Е3 нема пукање, а пак изгледа како најдобрата игра на светот.

Локацијата треба да е Сибир, ама како што гледам од трејлерот има и некое така потопло џунглесто место. Можеби тоа е првата мисија и чекорот пред да се санка и тепа со мечки на мразон? Кој знае. Rise of the Tomb Raider излегува на 10-ти ноември. До тогаш сум сигурен дека ќе се знаат сите детали. Хајпот може да почне, во секој случај.

Втората сезона на Silicоn Vаllеy

Мојот омилен фиктивен стартап ја заокружи втората сезона. Како и минатиот пат, сонцето послабо грееше кон Pied Piper. Речиси цела сезона беше таква. Секоја надеж за работата на Ричард и екипата да оди глатко, ќе доживееше некој неславен пресврт, враќајки ги повторно во незавидна положба.  Беше интересно на почетокот, но кога слична таква ситуација ќе почне да се повторува во секоја епизода, станува напорно и фрустрирачки. Многу повеќе за публиката отколку за самите ликови. Финалето си играше со истата финта, но за среќа последиците не беа толку безобразни како што крајот на сезоната најавуваше. Сепак, како би имало трета, па дури и четврта сезона ако сè им оди според планот, нели? 

Формулата за стартап кој упорно моча спорти ветерот ќе стане досадна доколку серијата не земе некој друг тек догодина. Проблемите на ваков стартап не сопираат во моментот кога ќе се добие таа битната инвестиција и лансира продуктот, така што има многу теми кои може да се различни од ова што се случуваше во оваа, па и во претходната сезона. Ликовите се брилијантни, хумор е неоддоливо смешен, па сè што треба е некое освежување поголемо од распрдени милијардери како Рас Ханеман.

Но, и покрај сите маани, оддалечувањето од она како реално функционира технологијата и некои крајно дебилни моменти (она со мајмунот, на пример), втората сезона ми беше многу поинтересна од првата. Динеш и Гилфојл блескаа со нивниот меѓусебен однос и мрчење, тргајќи го Елрих настрана од фокусот што го имаше лани. Да, цар е ликот, само што малку стана предвидлив со однесувањето, па делуваше како прерано да го потрошија. Сезоната најави и неколку помали ликови, дел од нив можеби имаа некаков потенцијал, ама ги снема пред да приметам дека ги снема. Можеби ќе си играат со нив понатака?

Silicon Valley е далеку од пропаст. Мали промени надвор од шаблонот може да се гаранција за добра трета сезона. Барем малку да се намали со сопките кои го снаоѓаат Piep Piper на секој чекор. Моментално серијата е еден од подобрите ситкоми во последниве неколку години, па би бил среќен доколку остане така и во наредните.

Петтата сезона на Gаmе оf Thrоnеs

И, покрај тоа што ми се фатија пет-шест епизоди за гледање по ред, успеав да се засолнам од спојлери. Се уклучив со редовно гледање на сезонава баш некаде пред најдобрите последни епизоди. Стандардно, како и за секоја сезона, климаксот беше во деветтата епизода, за финалето да послужи како подготовка за тоа што следува догодина. Со по некој исклучок за одредени приказни. Но, тука е интересниот момент, зошто некако серијата успеа да го потроши материјалот од книгите. Уште нема нова книга, така што продуцентите ќе бидат приморани да склопуваат нивни идеи со сугестии од Џ.Р.Р. Мартин за каде евентуално би се движеле стварите. Новата сезона почнува со продукција летово, така што и нема многу време да се чека за The Winds of Winter. Под сликата, има спојлери, веројатно најзаебаните од Нед Старк навака. 

Одлична сезона. На ниво на претходната и славните денови од почетокот на серијата. Барем им ги затна устите на тие што упорно гледаа и се жалеа како ништо не се случува. Сакаше акција? Ете ти бесна армија бели зомбија што ќе направат цела екипа на The Walking Dead да се заклучи во амбар. Тензична, епска акциона сцена која ја направи "Hardhome" епизодата да биде една од најдобрите, ако не е и најдобра, во целата серија. И, таман помислив дека се оддалечија од "правилото" за деветтата епизода, Калиси јавна змеј баш таму. Скап, грандиозен компјутерски-генериран змеј. Момент што го чекав откако првото бебе-змеј ѝ застана на рамо. 

Финалето донесе исто така пошокантни ствари. Самото тоа дека спојлерите се идната сезона се минимални, додаваат на нивната сериозност. Арја успеа да добие уште еден дел од нејзината одмазда, на вистинско место, но по цена на што? Таман помислив дека на нејзината улога ќе се намали интензитетот, ова само уште повеќе ја искомплицира. Требаше да знам дека нема да седи мирна во моментот кога го скри мечот кај карпите. Другата преживеана Старк дама изгледа конечно доби некаква предност. Барем доколку скокот кон слободата пројде со не толку страшни последици. Станис исто така си го доби заслуженото, исто како и ние што ја добивме Лина Хиди гола, цели пет минути. Некој тука одамна го чекаше тоа, океј? Но, потресноста на сцената го тргна фокусот од нејзините ројални женски делови. Не сум толку бесчуствителен тинејџер.

За крај, спојлерот над сите спојлери. Џон Сноу. Го избодеа. Повеќе луѓе, повеќе пати. Дури и тој копиљот. Многу сакам да кажам дека беше "поради некаков часовник", ама преглупа фора е. Не знам што ќе се случи со Џон Сноу, ми изгледаше прилично мртов мене. Но, според некои теории што ги читав, наводно има шанси за него.  Наводно ќе може умот да го пренесе во волкот. Волкот му остана жив. Башка, помагичен е Џон Сноу од тоа гамадот на ѕидот, мора да преживее некако, нели Мартин? Размени напнати погледи со некромансерот горе на сликата, мора да се сретнат пак некако. Не можеш туку така да убиеш лик што едвај до пола го видовме за овие пет години. Секогаш мислев дека Џон Сноу ќе има некоја многу поголема улога во Седумте Кралства, штета ако вака ненадејно отиде.

Јurassic Wоrld (2015)

Дваесет и две години по настаните во првиот филм, идејата за забавен парк и зоолошка со генетски создадени и модифицирани диносауруси е конечно функционална. Островот врие од посетители кои се воодушевуваат на атракциите, но за атер за приказната, одговорните за Паркот (или "Светот"?), не мислат така. Затоа решаваат да создадат хибрид од повеќе опасни видови на диносауруси со цел искуството на тие што платиле карта да биде "поголемо и подобро". Како што кажува режисерот Колин Тревороу, овој дел од приказната е наменет како критика за конзумеристичкото општество. Која иронија и лицемерие, Колин. Режираш филм кој е четврто продолжение на франшиза која со години нема асален креативен правец, преполн со реклами за мега-познати брендови. 

 "Океј, доста е дечки. Сопрете со продолженија."

Jurassic World е пак истото, по четврт пат. Несреќници бегаат од побудалени диносауруси на изолиран остров. Само што бројот на диносаурускиот плен е многу поголем од претходно. Но не и подобар, Колин. На страна бројните статисти дуплирани со CGI, главниот проблем е во полу-димензионалните ликови кои би требало да го носат филмот. Со нивните клишеизирани карактеристики и предвидливата приказна, Jurassic World е далеку од тоа што се обидува да биде. Некогаш е океј да следиш успешна формула, но тука ја следи и формулата на глупави ликови кои упорно прават нелогични потези. Како во вториот и третиот дел. Сериозно, како мислиш дека може да пројде идеја за употреба на диносауруси во воени цели? Дури и на африканска парамилитарна дружина би им звучело смешно. 

Филмот не е лош доколку знаеш што да очекуваш. Освен оргиналот, остатокот во серијалот е просечен. Има ужасни, но и последните два страдаа од такви. Доколку си расположен за уште два саата на Исла Нублар (или на кој и да е од островите се случува филмов) со актери собрани од адаптации на Марвел стрипови и референци кон првиот дел, не губиш ништо. Забавен е додека крајот не се претвори во делумно осветлена калакурница, и со тон маани и нелогичности стасувајќи до таму. Еве, да речеме дека ова беше втората шанса за Паркот да функционира како што го замислил Џон Хамонд. Го уништија пак. Но, наместо да сопрат тука, Крис Прет е договорен за неодреден број на продолженија (нула може да е одреден број пати, така?). Освен ако не е Jurassic Outerspace, не гледам каде би одела приказната.

Нова глупа серија: Aquarius

Дејвид Духовни има две улоги во кариерата. Едната е Молдер, другата е Хенк Муди. Не знам како успеа со втората да се одвои од тоа што го направи популарен, ама ете, функционираше. Што се однесува до мене, Духовни заврши во моментот кога одлета за Њујорк да биде среќен после години патење, блуд, алкохолизам и самоуништување. Духовни никогаш не беше typecast. Беше само два ликови и како таков ми е врежан до неизбивање. Не е толку талентиран за да може да биде било кој, ама има доволно харизма за износи ликови како Муди и Молдер. Е, сега, The X-Files додека не дојде Роберт Патрик, ми е гледана три пати. А, Californication... За Californication ми е веќе незгодно да ти кажам колку пати. Така што, Духовни мене ми е тие двајца. Колку и да пробувам да бидам отворен за нови улоги, не ми оди. 

"Пиштол е, ама и среќен сум што те гледам"

Сега, директно од нечии препони, се враќа во 60-тите да биде детектив што ќе го лови Чарлс Менсон. Во серија што се обидува да те потсети на True Detective и дека Духовни сè уште е актер. Шансата ја дадов само колку да видам дали ќе си речам "Кој Муди?" Не. Во секоја сцена е отсутен, како некој сирот испотен млад асистент да му ги држи репликите на картон зад камерата. Дури и да е Aquarius евтина тезга, не покажува со ништо дека се труди. Повеќе делува како да размислува за насоката во која му е отидена кариерата и генеричкиот рок албум што го сними годинава, продукт на неговата средовечна криза. Остатокот од актерите можеби не се толку лоши, колку што Духовни го краде фокусот со инсистирањето да биде некој друг лик. 

Потенцијалот за ваква серија е огромен. Чарлс Менсон може да биде забавен со неговата контроверзност и гротескниот удел во американската историја и мрачна поп култура, меѓутоа многу делови тука не се спојуваат за да бидат функционални. Или па јас не можам да ги спојам, така што можеби само мене ми е глупава. Во тој случај, слободно обвини ме за насловот на постов. Пробај еве, 13 епизоди се. Јас едвај изгледав една.

А, The X-Files се враќа наскоро како мини-серија. Веќе имам остра главоболка од превртување очи поради тоа.

Три научно-фантастични книги за летово

Од време на време, ќе се најде некој што ќе ме праша зошто скоро никогаш не пишувам за книги. Секогаш го давам истиот мрзлив одговор - не се осеќам доволно удобно. Знам дека ретко можам прописно да истретирам книга како што мислам дека заслужува, па затоа полиците тука на блогов се скромно пополнети со генеричка Warcraft и Star Wars литература. Сега ќе пробам да пренесам и препорачам нешто од полиците што се наоѓаат пред и позади мене, а не сум се осмелил до сега. Овие три подолу ги пројдов пролетва, па нека одат први, зошто ми се најсвежи. Извини за генеричкиот порталски наслов, ама еј, секогаш можеше да биде и "Три книги со кои ќе можеш да се преправаш дека читаш на плажа". Доаѓаат одмори, нели?

 

The Martian (Andy Weir, 2014)

Баш додека го спремав текстов, филмската адаптација на The Martian од Ридли Скот се прошири низ секое интернет ќоше. Но, за филмот во некоја следна прилика. Оргинално објавена од самиот автор во 2011, чека три години за конечно да добие издавач што ќе го испечати ова мало ремек-дело на хартија. Приказната е прилично едноставна. Марк Вотни, астронаут на мисија на Марс, е оставен сам на пустата планета откако неговиот екипаж ќе замине назад кон Земјата, со заклучок дека е мртов по инцидент за време на песочна бура. Вотни, свесен дека никој не знае дека е жив, треба да преживее до пристигнувањето на следната мисија, со ресурси и храна кои практично нема шанси да му траат толку долго. Ниту пак има начин како да стапи во контакт со НАСА. 

Книгата е всушност неговиот дневник и начините кои ги користи да преживее, раскажани со фасцинантни научни детали и елегантен хумор (Вотни е мрчартор со кој би сакал да си заглавен во лифт со саати) од кои верувам дека повеќето би функционирале и во пракса. Таман кога ќе се навикнеш на нарацијата, Вир го менува фокусот и перспективата кон она што меѓувреме се случува на Земјата и другарите на Вотни кои патуваат натаму, па се враќа назад на правливиот амбиент на Марс кој упорно се обидува да му го згорчи престојот на единствениот посетител. Изненадување што трејелерот за филмот го расипува во првите неколку секунди, но и не гледам друг начин на кој би можело ова да се адаптира. The Martian е една од највозбудливите книги што сум ги прочитал во последниве години, така што Дамјан милион пати фала за препораката.

Childhood's End (Arthur C. Clarke, 1953)

Освен Одисеите (Вселенската и Временската), немам читано нешто многу од Артур Кларк. Ни Rendezvous with Rama. Childhood's End ми е првото продирање во неговото рано творештво. Но, низ целата таа воземска инвазија за која зборува тука, во екот на црно-белите филмови со слична тематика, која тука е некако анти-Велсовска, можев да му ги приметам идеите за човештвото кое може да се препознаат во неговиот најпопуларен материјал. Тоа некако ми ја направи Childhood's End многу посимпатична и поблиска.

Сетингот делува познато. Вонземјани доаѓаат на Земјата, нивните бродови лебдат низ секој поголем град во светот, а посетителите комуницираат преку одбрани амбасадори. Но, нивните намери се поинакви. Практично, го доведуваат цело човештво во ред на претежно мирен начин. Ја обединуваат планетата, ги сопираат војните и сиромаштијата, усреќувајќи го поголемиот дел од популацијата. Цената, можеби ќе претпоставиш, дека се некакви зли задни намери, но не е баш така едноставно. Не се дојдени да ја цицаат животната енергија на луѓето. Childhood's End крие еден куп уникатни пресврти до самиот крај кои воопшто не мислев дека ќе ги сретнам. Лесна е, кратка е, така што грабни ја на време, за да се правиш фраер кога ќе излезе серијата кон крајот на годинава.

Snow Crash (Neal Stephenson, 1992)

Првиот контакт со Нил Стивенсон ми беше Anathem. Ја читав неколку месеци, не само поради обемноста и комплексноста на материјалот, туку и дека книгата доаѓа со речник на зборови со кои Стивенсон лабаво се расфрла како да се природен дел од англискиот јазик. Дефинитивно една од книгите што ми оставиле најголем впечаток до сега. Snow Crash во мејнстримот добива многу поголемо внимание, па ми беше логичен чекор во истражувањето на овој генијален автор. Очекувањата беа големи, особено зошто Snow Crash ужива репутација на дело кое започнува нов сајбер-панк бран. 

Идејата е одлична. Виртуелна реалност, интересен концепт на невро-лингвистичко хакирање со сумерски корени и митологија... но, Snow Crash на моменти се дави во споро, непотребно темпо и нарација, аниме-акција и сегменти кои некако ми го одвлекуваа вниманието од она што Стивенсон се обидува да ми го протне. Значи, воопшто не е лошо, напротив, страшно забавна е за читање, меѓутоа има делови каде што буквално книгата ми паѓаше од раце. Следно од Стивенсон на листа ми е Cryptonomicon. Тоа делува како предизвик од нивото на Anathem.

Збогум Community?

Добро, уште колку пати ќе си кажеме "чао" со Community? Таман се качи на возот, си мафнавме со мокри очи и по некој фин збор и ете, трча назад од следната станица. Одбива да си оди и да пушти. Ден Хамор, и покрај сите проблеми со NBC, ја истера шестата сезона. Инат, ќеф или што и да е, ја заокружи со 13 епизоди. Со малку клизав старт и со малку изменета постава на ликови, Community дојде до уште еден крај. Не е битно дали и до кога, битно овој пат, збогувањето беше многу посериозно од минатиот пат. Повеќе Абед-мета отколку емотивно, но Community не е серија кај што се плаче. 

Фина сезона. Малку чуден формат, нови сетови, ликови и начин на режија, меѓутоа духот или барем она што остана од него, беше задржан и искористен онолку колку што дозволуваа условите. Кога ги гледаш сите епизоди за ден-два е многу поинаку. Досадните и лошите моменти потешко ги приметуваш кога откако си изгледал, не правиш разлика што од која епизода било. Истиот начин на гледање го применив и за минатата сезона, па испаѓа дека е поефикасен од соочување со две лоши епизоди по ред во две недели. 

Новите ликови кои ги заменува новите ликови кои ги заменуваа старите ликови како на пример Пирс, беа океј. Мајк има нов ангажман со Better Call Saul, меѓутоа не направи некаква разлика за да недостасува. Не дека Френки и Елрој направија којзнае што во сезонава, ама барем не приметив дека Ширли ја нема. Тие неколку секунди колку што ја имаше ме потсетија дека некогаш била тука. Единствен што фалеше беше Трој. Трој и Абед. Дуото остави таква трага врз серијата, што ниту еден нов лик немаше да ја повтори. Абед сам е само Абед, и никој друг не успева да го избалансира или зајакне како Трој. Толку ли не можеше Ден Хармон да го довлечка на кратко за финалето? Барем уште еднаш да се поздрави со колегите. 

Ченг првпат после почетокот на серијата ми беше пак симпатичен. Од епизодата со театарската адаптација. Најсветлите моменти во последните три сезони ги имаше баш тука. Целата болка во стомак што ми ја предизвикуваше изминативе години некако ми ја снема. Веројатно треба да ѕирнам нешто од претходната сезона во случај да сум пропуштил некој Ченг момент, зошто го гледав со скроз различни очи. Се надевам само дека односот према Ченг не ми е сменет поради тоа што првпат го сожалив. Останатите беа стандард, со истите финти и некое мало освежување тука и таму. Некогаш акцентот беше и на позадинските ликови, што отсекогаш биле тука, чисто колку да потсетат дека Ден Хармон во сезонава пукал со сè што има на располагање. Задолжителната пејнтбол епизодата беше очекувана, но со различниот пристап одлично ја освежи шемата. За деловите кои можеби и не беа толку тазе, се потпреа на стандардните мета финти за кои веќе бев доволно навлезен во сезоната за да би фаќал замерки. 

Не знам што би можело да е следно. Седма сезона не. Од ова, може само надолу, освен ако не се случи филмот. Сами некако си го наметнаа тоа за шест сезони, ете ги, среќни сме, доста е. Не дека актерите ги чека блескава кариера, ама доволно е веќе, Ден Хармон. Ако некако може да функционира филм, океј, за уште едно збогување ќе се најде место. Само до таму би можело Community да стигне, најбезболно за сите.

Беспотребен правец во канонот на Stаr Wars

Ах, еве новиот официјален Star Wars канон направи милиони гласови пак да заплачат во ужас. Како да излегол нов трејлер за The Force Awakens каде што сите ликови се Гангани. Секаде е. Низ цел интернет. Дури и да си изолиран во шупа од кал во исвесна пустина, не може да те избегне таа вест за проширувањето на фамилијата Соло. Скандал и расплет на невидена драма, еј! Да, секако... Хан Соло цело време имал жена што го бара низ Галаксијата. И, сега тоа е проблем зошто пркоси на романсата со Леа и е официјално. Дали е толку лошо и страшно за да добива толку интензивно внимание? Не. 

За друго зборат, за друго.

Види, никој не е толку луд да мисли дека ваков пресврт ќе помине тивко. Уште помалку да дозволи ова така канонски да се протне во The Force Awakens. Никаков љубовен триаголник нема да посмета на севселенската љубов на Хан и Леа. Паранојата е непотребна исто како и глупавиот правец што го земаа настаните во Star Wars #06. Да, малку влегува во конфликт со дефиницијата на ликот, зошто колку и да е Соло таков каков што е, не е преварант од овој тип. Дури и да е, мислам дека не е ништо што не се средува со еден панел. Башка, госпоѓа Соло очигледно има слична професија како и господинот, така што причините за шокантниот брак што ја потресе Силата може и да не се толку романтични. Најверојатно не се. Во следните броеви ќе биде ликот во центарот на приказната, па ова повеќе ми изгледа само како сомнителен обид да се насочи вниманието кон стриповите. Освен ако не се покаже како контрапродуктивен потег. 

А, последните броеви се одлични. Штета што ова малку ги изместува добрите ствари од фокус. Има повеќе Боба Фет отколку можеш да посакаш и е баш елегантно изведено. За сметка на Соло, Боба Фет супер проаѓа. Конечно го гледаш како го прави тоа за кое е платен во филмовите и убаво е да се види како си ја оправдува репутацијата. Можеби не е најефикасен и е погласен од обично, ама барем е кул кога ги доминира страниците во последните три броја. Сега, со новата приказна за расипикуќата Соло мислам дека ќе го одморат Боба малку. Така неговото појавување ќе биде поефективно следниот пат кога ќе има работа за него. 

Додека сум на темава, не сопираат гласините за антологискиот Боба Фет филм. Веројатно и ќе се случи. А, доколку приказната го вклучува и Соло, тек тогаш претставувањето на новата невеста би можело да е алармантно. Е, јеби га, ако така. Ќе му ја мислиме тогаш. Darth Vader паузирам, чекам да се соберат повеќе броеви. Се зачитав друго и комплетно изгубив тек со тоа.

Predator: Dark Ages, краток фан филм

Знаеш што очигледно му фалеше на светот? Предатор да се бори со средновековни витези. Кој би рекол дека идејата може да испадне толку интересна. Наместо војници во тропска џунгла (или запотен Дени Гловер во Лос Анџелес) со огромен арсенал огнено оружје, имаш Темплари со мечови во маглива шума. Во Англија. Не сум најголемиот љубител на фан филмови, претежно поради квантитетот над квалитетот, меѓутоа Predator: Dark Ages е од оние што се двојат. Веројатно вака треба денес да изгледаат ваквите филмови. Технологијата е полесно достапна, а сајтови како Кикстартер ти дозволуваат да обезбедиш и некој динар повеќе од заштедениот џепарац од баба ти. 

Predator: Dark Ages не се обидува да измисли топла вода или да комбинира франшизи. Удобен е во идејата од оргиналниот Predator и само во дваесет и пет минути успева да долови слична тензија и атмосфера. Минус некој од ликовите да се мачка со лајна и кал. Еј, краток филм е, немаат многу време да разглобуваат дали "демонот" со кој се бркаат гледа инфрацрвено. Како за фан филм, продукцијата е џам. Режисерот знае што прави, актерите работат професионално, па и минималните ефекти што ги има ќе поминат кај некоја серија со нешто поголем буџет. Не е Game of Thrones, можеби од таму е инспирирана фотографијата, ама поминува одлично. И, без разлика што директно скока во акцијата, успеале да им дадат некаква задоволителна димензија на ликовите. Секоја чест ако ова е изведено со 5000 фунти.

Единствен проблем што го имам со филмот е крајот. Сериозно тоа беше начинот? Толку требаше? Туку, да не спојлам, на линков го има цел. Можеби е најдобриот Predator фикс додека Шејн Блек се чуди како да пристапи оргинално на многу едноставна идеја за продолжението во официјалната франшиза. А, во меѓувреме, режисерот на Dark Ages, Џејмс Буш, размислува да направи цел серијал во овој фазон, со тоа што секој филм би покривал различен период во минатото.

Види такоѓе: 

• Star Wars: Renaissance
• Неколку кратки СФ филмови на Тајсон Вејд Џонстон
• Околу новиот Alien на Нил Бломкемп

Crapwerk Sci-Fi Special #4

Пред неколку години почнав серијал на постови со најглупавото можно име на светот, Crapwerk Sci-Fi Special. Чим "серијалот" издржал три дела со истото име, сигурно ми звучело добро тогаш. Последниот таков пост е пред повеќе од шест години. Очигледно не бев редовен со темата толку колку што планирав да сум. Деновиве изгледав три филмови што ми ја вратија идејата за продолжение Crapwerk Sci-Fi Special (агхх...). Како и повеќето четврти продолженија, ова ќе биде непотребно и делумно оддалечено од темата на претходните. Обидот за свежина е со филмови што се занимаваат со патување низ време. Најзабавна тема ми е во фикција, дури и во најлошите ствари сум наоѓал нешто интересно. Барем успеваат да ме задржат фокусиран до крај. Овој пат препораките се понови, од 2014/2015, но сепак стапнуваат во таа Б категорија. Ниту еден не е Timecrimes, ама барем два вредат за второ гледање.

Time Lapse 

Инспирацијата ја црпи од култната Twlight Zone епизода, "A Most Unusual Camera". Тројца ликови кои ги прават најнелогичните постапки што сум ги видел на филм во последно време, ќе најдат машина што може да прави фотографии 24 часа во иднината. Поради правила и глупави претпоставки кои сами ќе си ги наметнат, се обидуваат да ја поклопат секоја фотографија од нив, заслужувајќи си ја секоја несреќа што ќе ги снајде. Режисерот развива фин концепт, меѓутоа некогаш треба повеќе креативност за да ти издржи повеќе од петнаесет минути. Искупувачкиот момент е во сценографијата и неколку кадри што го прават Time Lapse (барем) визуелно пријатен. И да, ако не ти смета тажната глума на онаа од The Flash, филмот има уште еден елемент што го прави океј за гледање. Остатокот, претежно е исфорсирана тензија.

Project Almanac

Какво пријатно изненадување ми беше ова. Со тоа не мислам дека ми го раснесе мозокот со наука, талент и уникатни идеи, туку со финиот тек и ликови на кои нема да им урлаш за стварите што ги прават. Лесен, забавен и најтинеџерски што може. Наивноста и тоа што не претдендира да држи сериозен тон го прават толку поднослив. Дури не ми сметаше ни тоа што користи непотребна и застарена found footage финта. Almanac ги користи "стандардните" правила за патување на време. И, иако некаде пукаат логиката и парадоските, држи каква-таква конзистентност до крај. Одлично ги балансира сите елементи што ги содржи. Задолжително гледање ако приказни за патување низ време и мрзливи недели ти ставаат осмех на фацата.

Predestination

Уште кога излезе, од постерот и описот мислев дека е нешто поакционо, како Looper. Затоа и не ме завлече, ама некако ми делуваше како логичен чекор после горните два. Најубавото испадна за крај. Феноменален, со одлични актери, сценарио и уникатна идеја. Итан Хок океј, ама вистинската ѕвезда тука е Сара Снук. Го краде цел филм. Не знам како претходно не сум ја сретнал, брилијатна е. Веројатно нејзиното време допрва доаѓа. Predestination ме начека неспремен за тоа што го видов, и ме изненадуваше со пресврти секогаш кога ќе решеше да го забрза темпото. Филм што не ти дозволува да прашаш зошто и како, туку те остава да уживаш во концептот што се расплетува пред тебе. Внимателно со истражување на филмов пред да го гледаш, зошто секаков спојлер може да го заебе доживувањето. Еден од најзанимливите лански што ги пропуштив.