Распуцавање во Wolfenstein: The New Order

Легендарната Return to Castle Wolfenstein прослави точно дваесет години пред некој ден. Не се ни сеќавам кога последен пат асално сум ја изиграл, а уште имам силни впечатоци и засекогаш има високо место на мојата топ листа со омилени пуцачини. Сигурен сум и дека денес добро се држи, иако е визуелно малку подостарена. Јубилејот беше повод за конечно да седнам и да ги изиграм пропуштените од серијалот, а тоа очигледно се сите други наслови. Тоа ми е гејмерската мисија за оваа зима. Не знам како, ама ете сум успеал да ги одложувам со години. 

Ја изиграв Wolfenstein: The New Order од 2014. Малку поразлична од Return to Castle Wolfenstein, најмногу поради приказната, ама стварно сум презадоволен од целокупното искуство. Многу ми се пукаше нешто вакво. Wolfenstein: The New Order е сместена во алтернативна верзија на 1960-ти каде што Нацистичкиот режим завладеал со планетата. Главниот протагонист Б.Џ. Блажкович се буди од кома затекнат во оваа ситуација која му наметнува предизвик многу посериозен од претходните во серијалот. Отпорот против Нацистите едвај постои, а нивната технологија е толку напредната што борбата против нив се чини невозможна. 

The New Order повеќе се фокусира на научно-фантастични аспекти отколку на натприродните мистични мотиви присутни кај претходните игри. Ги нема ни класичните оружја од Втората светска војна, повеќето се сосема фиктивни и базирани на технологијата која е актуелна во светот во кој се случува. Сепак и без тоа играта успева да го задржи сентиментот за ја утврди припадноста во серијалот и да биде супер-забавна пуцачина. 

Примарниот момент на Wolfenstein игра е тоа што ти е овозможено да разнесуваш смрдливи нацистички глави со разновиден арсенал и The New Order одлично го разбира тоа. Имаш разни оружја на располагање и еден куп непријатели. Нацисти, роботи, роботи-нацисти, џиновски роботи-нацисти. Можеш комотно да да ги распукуваш како сакаш, со два шатгана во раце, со тесла-гранати, па и со едно многу кул експериментално ласерско оружје што се вика Laserkraftwerk. Играта дури ги посетува и нејзините stealth корени, па имаш опција и да се прикрадуваш со нож, да пресекуваш грклани, колена или и двете во истата акција.

Локациите и дизајнот на нивоата се одлични. Имаш доволно простор за прописно да се справиш со ордата непријатели, тактички да се позиционираш, да се криеш позади ѕидови, кутии или низ вентилации и тунели. Иако Wolfenstein: The New Order е прилично станарден шутер, има доволно варијации за секоја средба со нешто што пука кон тебе да биде забавна и уникатна. Пример, има команданти кои ако те забележат повикуваат засилување што доста ќе ти ја отежни мисијата. Против нив мораш со нож отпозади или пригушувач на пиштолот.

Тука ќе морам со малку спојлери, ама па муабетам за седум години стара игра. Wolfenstein: The New Order те носи на различни места. Те инфилтрира во концентрационен логор, те носи на Нацистичка база на Месечината, подводни лаборатории, ментални институции, Нацистички Лондон и каде уште не. Секако, има и "постандардни" локации како замоци и тврдини, меѓутоа повеќе е сконцентрирана на разновидност што комплетно помага да не се осеќа репетитивно. Има дури и еден дел каде што Б.Џ. има кошмар каде што го играш првото ниво од старана Wolfenstein 3-D игра. 

Приказната е исто една од појаките страни на Wolfenstein: The New Order. Раскажана е многу пофилмски за разлика од претходните игри, има интересни ликови што одлично ја носат и те приврзуваат за сите случувања, па така што секоја емотивна разврска има многу поголема тежина и интензитет. Некаде на почетокот, играта те тера да направиш избор кој малку ја движи приказната во друга насока со што обезбедува барем уште едно преигрување. Кога ќе ги изиграм и останатите ќе се навратам да ја дознаам разликата.

Ако сакаш да комплетираш игри, овде имаш одлична прилика за тоа. Собираш разни скапоцени предмети, отклучуваш различни вештини според стилот на играње, а има и Енигма кодови кои ако ги решиш ти отвараат дополнителни модови на игра. Бев повеќе фокусиран само да ја завршам, па сите овие работи ги оставив за следен пат. Но, тука се за да ги комплетираш со што сигурно ќе ти се удвојат тие десетина саати колку што трае главната кампања. 

Не знам дали има уште некој што како мене ја пропуштил Wolfenstein: The New Order, ама еве би сакал топло да ја препорачам. Баш е онаква удобна старошколска пуцачина. Мислев дека треба во школо да идам следниот ден откако ја изиграв. Не е само трчај и пукај. Имаш големи предизвици дури и на средно ниво на тежина. Некогаш самата игра може да биде пребрутална, некогаш само те сејвнала со малку муниција и оружја, а треба да се справиш со закана за која ти треба малку побогат арсенал. Често се наоѓав во ваква ситуација. Не знам дали играта е така дизајнирана или јас не знам да пукам прецизно и трошам куршуми во празно. Веројатно е некоја комбинација од двете. 

Следна за играње ми е Wolfenstein: Old Blood. Пократка експанзија е со истиот енџин, ама сместена во 1946 и многу поблиска до Return to Castle Wolfenstein. Таа од 2009 веројатно ќе ја прескокнам зимава, а на крај после Wolfenstein: Youngblood сакам да ја испукам Return уште еднаш. Плаче таа игра за модерен ремастер, не знам зошто уште чекаат.

Види такоѓе:

• Преглед на Call of Juarez: Gunslinger
• Call of Duty: Modern Warfare 3
• Првите впечатоци од Quake Champions 
• Пост-трауматските растројства од Insurgency
• Има ли пилот во Титанот? 
• Ништо не е исто после Spec Ops: The Line
  

Петнаесет години Crapwerk

Иако вторава пандемиска година не беше најсјајна на неблогерски план, некако успеав да го довлечкам Crapwerk до петнаесетгодишнина. Петнаесет години цели. Како звучи ова, а? Мислиш е мобилен оператор. За жал, настрана од релативно редовното пишување постови, Crapwerk некако ми се слизна од активностите што лани почесто ги фурав. Twtich каналот ми фати прашина малку, ама ете среќен сум што барем со Discord дружината си цепаме со нови игри и по некое претпазливо пиво и мезе. Многу ми е ќеф што го заживеавме тоа.

Фала на сите што низ овие петнаесет години го толерирате местото кое Crapwerk го окупира на домашниот интернет простор. Фала и за секоја дискусија што се појавила после блог-пост. Иако често сме се сложувале, мило ми е за секоја прилика каде што сме си ги вркстиле ставовите. Ама, ајде да не нè убие романтикава. Веќе секоја година верглам некоја варијанта на истово.

 

2021 беше малку пораздвижена на поле поп култура, па така некои од темите што ги прошалтав на Crapwerk ми беа многу позабавни од ланските. Го испративме Бонд на Даниел Крег, се подлажавме со нов MMORPG наслов, цепевме дрва во нордискиот задгробен живот, светот испадавичари за глупа корејска серија, ама најјакото ми е што годинава конечно се случи саглам адаптација на Dune. Филмот ме мотивираше да ги грабнам и другите книги на Френк Херберт во серијалот и презабавно ми е.

За тоа во некоја друга прилика, а сега без тупење - следува традиционалната компилација на постови што добиле најмногу љубов од последниот роденден на Crapwerk до денес. Ете така. Се читаме наскоро.

Ни спотребал нов The Matrix

Да не гледав некоја друга Squid Game?

Зараза на месецот: Valheim

League of Legends е сѐ уште најмизерната игра на светот

Епскиот Zack Snyder's Justice League

Филм на неделата: Dune (2021)

Ептен, ептен први впечатоци од Cyberpunk 2077

Се сеќава ли некој на Game of Thrones?

Втората тура Love, Death + Robots

Ретроспектива на Last Action Hero

Не го бива ова Masters of the Universe: Revelation 

Втората сезона на The Mandalorian

No Time To Die и крајот на Бонд ерата со Даниел Крег 

Селекција од Рики Морти

Има ли пилот во Титанот? 

Сакам уште Arcane

Мислам дека можам одговорно да потврдам дека Arcane е најдобрата адаптација на игра што сум ја сретнал до сега. Без претерување, факти се ова веќе. Можеби е до минималната изворна основа која овозможува поголем креативен простор за Arcane поопуштено да дише, не знам, ама ова што го видов во овие девет епизоди ме шокираше колку е добро. Ликовите, кинематографијата, амбиентот, приказната - некако сè е убаво составено да функционира.

Најсилната страна на Arcane е што не се брза никаде. Гради бавно, посветува доволно време на ликовите, деталите на светот во кој се случува, сè со цел да те приврзе со мотивите и конфликтите. Внимателно ја тинтра секоја перспектива, успева да биде исклучително сериозна и емотивна, па и да не си запознаен со она минимално парче фолклор што го црпи од League of Legends, пак ќе можеш удобно да се внесеш во наративот без прашалници.

Arcane го одржа квалитетот по првите три епизоди. Очигледно, патот за кој се одлучи серијата беше јасно зацртан и прецизен, без ниеднаш да се расклати или да се сопне. Ниту еден аматерски пропуст. Компактно и концизно. Веројатно ова е производ на јасна визија и цел, нешто што често отсуствува кај слични екранизации кои го губат идентитетот обидувајќи се да се обратат на поширока публика. Arcane речиси магично успева да ја најде таа функционална средина.

Сигурен сум дека и да не си запознаен со било што од League of Legends лесно ќе можеш да ја видиш брилијатноста на серијата. Иако ми е потешко да се позиционирам од таков агол, некогаш толку се внесував во приказната што заборавав од каде точно потекнува. Секако, има еден куп референци што се тука да им намигнат на играчите, меѓутоа Arcane не изгледа дека е преоптеретена со задоволување на таа публика. Можеби во иднина ќе се малку повеќе фокусирани на експанзија кон потесниот League of Legends фолклор, основата сега е цврсто поставена за да одат било каде. 

Со етаблиран концепт за хекстек и успешно позиционирање на спротиставените страни, Arcane конечно ќе може да завземе уште поакционен облик во следната сезона. Не дека недостасуваше, акцијата беше одлично дозирана во овие девет епизоди, меѓутоа завршната нота ветува уште повозбудлив правец. Изворот иако е мал, има богатство таму што чека да биде истражено. 

Видовме само мал дел од светот, што и покрај густата презентација остава простор да бараш уште. Сакам некогаш да видам ја видам и помистичната страна на Рунтера, сакам приказни со Малзахар, Ка'зикс, Вел'коз и целиот тој космички хорор кој пефектно може да се вклопи како фракција што дополнително ќе го искомплицира конфликтот помеѓу Пилтовер и Заун.

Затоа се радувам што Arcane испадна вака успешно. Си ја обезбеди иднината со најавената втора сезона, а доколку останат доследни на истиот квалитет, сигурен сум дека ќе ги сркаме приказниве со години. Ја имаат добитната формула, искрено се надевам дека нема да им се сруши врз глава. Riot одржаа лекција на многумина со ова. Arcane воспостави нови стандарди за како треба да изгледаат адаптации на видео игри и баш ми занима дали и некои други компании со потенцијал за разнесување на нивната интелектуална сопственост по други медиуми си прибележаа тоа што треба во тетратките.

Пукнав некоја League of Legends партија деновиве. Уште е истата токсична депонија како и секогаш, ама даваат бесплатни скинови за Вај, Кејтлин, Џејси и Џинкс базирани на нивните Arcane варијанти што се добиваат ако победиш една или изиграш три партии. Собрав три, последниот за Џинкс ќе биде достапен утре за отклучување. Скиновите се временски лимитирани, па така што ако си колекционер, сега е шансата да лапнеш нешто муфте.

Види такоѓе:

• Почетокот на Arcane, анимираната серија базирана на League of Legends
  
• League of Legends е сè уште најмизерната игра на светот
• Лига на лигуши 

Филм на неделата: The Harder They Fall (2021)

Си сакам кога вестерните ми се италијански. Со Клинт Иствуд. Трилогијата Долари ми е засекогаш омилениот тип на вестерн и ми е наштелувана како репер за жанрот. Еден ден сигурно ќе најдам време за долго и широко да помуабетам тука на темата. Имам љубов и за некои од поозбилните секако, ама сепак повеќе трзам на "шпагети вестерн" и било што инспирирано од тој поджанр. На ист начин ме привлекува и кунг-фу школата на Shaw Brothers Studios. Никогаш не можам да се наситам.

Серџо Леоне има оставено огромен печат на жанрот, па дури и кога нешто значително дивергира, пак некаде може да најдеш некое суптилно влијание. Баш ја играм Red Dead Redemption 2 периодов и иако е далеку од "шпагети вестерн", пак нешто ќе успее да се протне, колку и да е скромно. Некоја сцена, музика или ситуација што макар и индиректно ја референцира таа школа. Во такви моменти шеширот сам ми расте на глава. Прекрасно е.

The Harder They Fall не ја крие инспирацијата од таа италијанска школа, ама истовремено успева да биде модерен и да флертува со blaxploitation поджанрот. Очигледно режисерот Џејмс Сејмуел конечно ја нашол функционалната формула, со оглед на тоа што некоја година претходно имал помалку успешен обид да создаде нешто слично. Типот има љубов кон жанрот, па дури и ситните маани кои ги има The Harder They Fall некако се занемаруваат во неговите амбиции. Стварно уживав и немав сила да се фаќам за ситници. 

Филмот следи неколку ликови, некои од нив базирани на историски личности, ама во центарот е Нат Лав кој се одмаздува за смртта на неговите родители. Додека ги тамани другите инволвирани во тој инцидент од неговото детство, главниот виновник Руфус Бак е конечно надвор од затвор, речиси на тацна. Руфус Бак е последното име на списокот на Нат Лав и единствената препрека меѓу животот посветен на одмазда и зелените пасишта што го чекаат на другата страна. Баш кул, онака вестернски.

Основата е доволна за да те завлече, а сцената со која отвара филмот те уверува дека нема да бидеш поштеден од насилство и акција. Но, иако тонот кој The Harder They Fall го воспоставува е прилично мрачен, остатокот од филмот е прилично лежерен. Да, има акција во изобилство, не се воздржува кога треба да расцепи нечија глава, ама е соодветно избалансиран со воздржан хумор што одлично функционира во склоп на случувањата. Ликовите се привлечни и интересни, па дури и најгенеричните тропи имаат некаков уникатен шмек. 

Кастингот е супер, па лесно успева да го износи филмот и покрај ограниченото присуство на Идрис Елба. Многу од овие актери се дефинитивно на прагот на поголема кариера и лесно можеш да го приметиш тоа. Особено Џонатан Мејџорс и Зази Битс. А, Идрис Елба е секогаш феноменален, не треба да те изненадува неговиот актерски капацитет, ама ретко ќе го сретнеш во улога на негативец и баш е забавен за гледање. Реџина Кинг ја гледав скоро во Watchmen серијата и одлична поддршка за целата екипа тука. 

Приказната можеби и не би била доволна сама по себе. Едноставна е, сме ја виделе многу пати претходно и не е ништо ново. Класична одмазда сместена во шашавиот Див Запад, ама музиката и сетовите цртаат една многу поголема, префинета слика. Влијанијата на Мориконе во саундтрекот се евидентни, можеби и нема вестерн може да пројде без неколку ноти што звучат познато, ама е совршено искомбиниран со повеќе модерни теми што потсетуваат дека е ова посовремена перспектива на една безвременска приказна. 

Дури и самите сетови се стерилно чисти, го дополнуваат тој контраст и го збогатуваат визуелниот јазик присутен во филмот. Затоа The Harder They Fall е многу повеќе од обичен омаж, неговиот стремеж да се обликува во нешто уникатно е јасно видлив. Филмот е свесен за тоа што е, знае кога треба да се доживее себеси сериозно и кога да се заузда и да повика една друга ера да превземе. Затоа е толку симпатичен. Части и еден пресврт на крај што апсолутно не го очекував. 

Ако си љубител на вестерни, било "шпагети" или Unforgiven, не смееш да го прескокнеш The Harder They Fall. Во период кога ја довршувам Red Dead Redemption 2 и ме вози тој фазон, предобро ми легна. Изборот беше овој или Old Henry и испадна дека не згрешив што го одложив вториов за некои други слободни два саати.

Види такоѓе:

• Филм на неделата: The Ballad of Buster Scruggs (2018)
• Проклетиот Тарантино
• East of West на Џонатан Хикмен и Ник Дагота 
• Преглед на Call of Juarez: Gunslinger 
  

Тапа е New World

Што фина беше таа илузија пред некој месец дека ќе играме нов саглам MMORPG наслов. Уште поубави беа тие првите денови со New World кога и покрај проблемите што ги имаше играта не останав рамнодушен на тој свеж мирис. Од тогаш не пројде ни месец и пол, а ја немам ни упалено играта повеќе од една недела. Ако ги пратиш драмите супер, ако не еве накратко ќе пробам да доловам што се случи во меѓувреме. 

 

Играчи најдоа багови што ја кршат цела игра. Од такви преку кои можеш да си го дуплираш златото и да ја оштетиш економијата во играта на која се потпира голем дел од нејзината механика, до такви каде што ако во среде тепачка го мрдаш прозорот на играта, никој и ништо не може да те оштети. Најаматерски на светот, Amazon Game Studios одлучиле такви круцијални податоци да се чуваат и обработуваат на клиентска страна, онака на изволте за експлоатирање. Ама, не ти се криви играчите. Бар не целосно. 

 

 

Ако постои нешто во играта што може да се злоупотребува за сопствена корист, секогаш ќе има такви играчи што ќе го најдат. Проблемот е како компанија со вакво педигре си има дозволено вакви бизарни, несмасни пропусти и фалинки. Не завршува тука. Во моментот кога се обидоа да ги санираат овие глупости, создадоа низа нови. Потоа испливаа уште куп други работи на површина. Оружјата што не функционираат како што треба или како што пишува на нив се можеби една од посериозните. Игра што воглавно се потпира на тепачки меѓу играчи и нивна интеракција не смее да ги промаши овие работи.

Меѓутоа, тоа не е главната причина поради која што ја одмарам New World до некои подобри денови. Се разбира, ако играта воопшто преживее за да дочека подобри денови. Добар дел од баговите веќе се поправени, ама она што во моментов сум сигурен дека нема толку експедитивно да добие внимание е содржината. New World не е лоша како идеја, далеку од тоа. Само што главна мака со играта ми е моменталната досадна и репетитивна содржина, најмногу во естетскиот дел. Тоа за жал, невозможно е да го приметиш во првата недела и кусур додека си бркаш работа во една или две зони.

Откако ќе излезеш од тие, ти станува јасно дека цело време е едното исто. Ми останаа уште десет левели до максимумот и веќе ми се смачи да ги тепам истите волци, костури и зомбија, само скалирани соодветно за зоната во која се наоѓам. Не можам да ги гледам истите градби, идентичната архитектура и да ги правам истите мрзливи квестови пак и пак и пак. Истото што си го видел на почеток ќе го гледаш до крај. Ниедна од зоните нема различна приказна, визуелен идентитет или некаков уникатен печат. Ова е нешто што би го очекувал од алфа верзија. Срамота е да е волку шупливо во наводно целосна верзија на игра. 

За жал, не верувам дека ќе успеат да го поправат тоа. Можеби еден ден ќе се разбудиме во New World каде што во две различни зони има различни непријатели, ама се сомневам. Најавуваат некои ситни апдејти со нови непријатели, оружја и некои други ситници на тест-сервери. Неофицијално се токмат и шест нови данџни, една целосно нова зона, различни оружја и некои други ситници, само што мислам дека и тоа нема да биде доволно да го поправи целиот впечаток или да му даде разновидност на левелирачкото искуство.

Играчите нема да седат долго. Ете, од скоро милион пред еден месец сега има едвај 150 илјади логирани во ист момент. Предвидувам дека до крајот на годинава ќе има помалку од 100 илјади. Серверите на кои се чекаше редица со саати за да влезеш сега се пусти и ќе се спојуваат. Нормално е популацијата да опадне после првите денови, со секое MMORPG се случува тоа, ама овде некако нагло од тоа што обично го приметувам и не знам како Amazon ќе си ја подобрат репутацијата за да си ја вратат и задржат публиката.

Забавно беше додека беше. Месец дена душата ѝ ја извадив. Не се каам, само што веќе не можам да ја препорачам. Веројатно подобра опција ти е моменталната World of Warcraft. Сигурен сум дека ќе извадиш далеку позабавни саати ако почнеш од нула до Shadowlands. Сепак, ако сакаш да си сечеш дрва, да копаш руда и да ги тепаш истите волци цело време - забавно е. Мене ми треба поголема разновидност за MMORPG да ме држи заинтересиран. 

 

Играм Red Dead Redemption 2 во моментов. Првпат до сега и прејака ми е. Ама, знам дека пак ќе ми се приигра MMORPG сега кога ќе зазими, па може ќе си продолжам со Guild Wars 2 или во најочаен случај со WoW. Алтови ќе левелирам ако треба. Ќе имаат некаков ивент по повод 17 годишнина, па ете причина за да се логирам и да кенкам како е тапа.

Во секој случај, уште верувам дека има шанси да се спаси New World. Камо среќа ако испадне побрзо. Покрај овие глупости има огромен потенцијал да биде тоа што мислев дека ќе биде. Компанија како Amazon има ресурси за брзо да се извлече оваа катастрофа, ама па од друга страна имаат и историја со игри што ги изгасиле преку ноќ. За жал, Ashes of Creation е уште далеку од објавување, а после ова фијаско со New World, којзнае и на тие дали може да им се верува.

Почетокот на Arcane, анимираната серија базирана на League of Legends

Нормално дека бев скептичен за Arcane. Не само што адаптациите на игри не се секогаш функционално изнесени од нивниот матичен медиум, туку и Netflix изминативе години агресивно си го трупаат каталогот со секакви наслови што оставаат впечаток дека никој не ги проверува пред да бидат пуштени во оптек. Еве, на што личеше она Masters of the Universe на Кевин Смит, жити сè? Уште не можам да се помирам. 

Идејата за анимирана League of Legends серија секогаш ми изгледаше примамливо. Колку и да е играта токсичен отпад денес, имам толку многу години пројдено таму што не би можел да си дозволам да заобиколам нешто како Arcane. Во првите години од League of Legends сркав сè што личеше на приказна таму, колку и да беше штуро и површно. Реално, колку па и можеш во игра од овој жанр да градиш некој слоевит фолклор што пробива подлабоко. Освен биографиите на Шампионите преку кои Riot Games ќе фрлеа нешто повеќе за светот во кој се одвива играта, приказната ретко завземаше некој поопиплив облик. 

Сепак, низ годиниве изградија некаков си универзум што сега со Arcane се покажа како одлична основа за раскажување. Два пати до сега ги спукав трите епизоди што излегоа минатиов викенд и едвај чекам следен за новите три. Имав многу мали очекувања, немаше шанси да толерирам нешто само затоа што е League of Legends, а серијата изненади колку е добро и внимателно скоцкана. Да не ти се верува, онака. Едно е да гледаш како Riot Games штанца кратки синематици околу играта, тоа и Blizzard го прават совршено добро, ама верувам дека е многу покомплицирано да ја одредиш вистинската креативна насока за нешто "подолгометражно".

Можеби најголемиот предизвик при адаптација на нешто волку обемно со ликови како League of Legends е прецизно да фокусираш. Не знаеме ни премногу за светот во кој постојат, а основата нуди огромен избор за наративна појдовна точка. Arcane успева да си најде фин агол и неверојатно е колку добро се справува со ситее елементи. Приказната во првите три епизоди е хронолошки сместена некаде пред играта, па повеќето од ликовите што ни се познати се уште млади. 

Ги гледаме нивните почетоци во свет кој е резервиран при користење на магија, па постојат разни структури кои илегално експериментираат со тоа, што е баш супер основа за поголем конфликт кој верувам дека ќе ескалира во понатамошните епизоди. Првиве три се воглавно сконцентрирани на обликување на главните ликови и тоа на начин на кој не го очекував дека ќе го сретнам тука. Arcane има некој изненадно сериозен емотивен тон што совршено те зближува со нив, па си лесно инвестиран во нивните мотиви и сè она што ги придвижува.

Иако можеби повеќе сакав да видам ликови од "првата постава" на League of Legends, од периодот кога играта беше уште свежа, овие што се во моменталниот фокус на Arcane одлично се вклопени. Приказната е доволно возбудлива да функционира со повеќето постоечки од играта, ама има толку многу што во секој случај изборот би се свел на неколку, без разлика на личната преференца. Ако Arcane успее да си ја обезбеди идината со повеќе епизоди и сезони, верувам дека ќе видиме и други. Има место. Ќе ми биде мило некогаш да ги видам тие од играта поради кои ми паднале прстиве од кликање на нив.

Анимацијата е феноменална, како и општата естетика и визуелен стил на целата серија. Присутни се многу елементи од играта, а некои толку суптилно протнати што ако трепнеш си ги пропуштил. Затоа второто гледање на овие три епизоди ми беше многу попријатно. Битно е дека го има она чувство дека си позициониран во League of Legends амбиент и многу ми е ќеф што конечно го гледам овој свет во некоја ваква форма. Копав да најдам некоја забелешка и немаше. Искрено очекував многу повеќе неконтролирани акциони сцени и пиу-пиу, а за среќа не ме дочека ништо такво. Не е ова Mortal Kombat очигледно.

Arcane е доволно добро напишана и склопена да функционира и за публика што никогаш немала и можеби нема да има контакт со играта. Не бара никакво предзнаење. Никогаш претходно не сум сретнал адаптација на игра која вака успешно се обраќа на широка клиентела. Можеби отсуството на цврсто зацементиран League of Legends фолклор го обезбеди овој простор за раскажување. Не знам, ама едноставно изгледа како да ја нашле формулата за им проработи целото ова. Викендов што доаѓа следуваат нови три епизоди, а наредниот и последните со кои ќе се заокружи сезонава. 

Види такоѓе:

• League of Legends е сè уште најмизерната игра на светот
• Лига на лигуши 
• Филм на неделата: Mortal Kombat (2021)
  
• Tomb Raider филмот од 2018
  
• Двата Tomb Raider филмови со Анџелина Џоли
  
• Street Fighter и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Покемон, другар мој
• Warcraft (2016)