Дванаесет години Crapwerk

Традиционално за секој роденден на Crapwerk одвојувам еден момент да размислам на тема блогови, ама никогаш претходно не ми дошло да пишувам за тоа. Колку и да ме нервира глаголот, 'блогирам' веќе дванаесет години. Нешто повеќе се уствари, ама ајде ќе го мериме само Crapwerk стажот кој веќе е еднаков на просечна возраст на Fortnite играч.

Crapwerk почна во поинакво интернет доба каде што онлајн присуството беше речиси ексклузивитет, барем на овие простори тука. Социјалните мрежи не беа оформени во тоа што се денес, па ако сакаше да си го одвоиш гласот од форумите и чет каналите тогаш поседувањето на блог беше соодветна опција. Подоцна следуваше една блогерска експанзија која беше стварно цврста неколку години пред да згасне заедно со форумите.

Имаше многу, многу блогови. Од онакви најобични онлајн дневници до блогови кои се занимаваа со специфични теми кои немаа друг таков третман на домашниот интернет простор. Денес речиси и да нема преживеани од таа ера. Дури и MakNBA, еден од тогашните најголеми блогови кој успеа да создаде и огромна заедница, денес мислам дека веќе нема посебен блог простор туку опстојува само на социјални мрежи. И, тоа воопшто не е проблем, туку е супер пример за адаптација. Интернетот брзо еволуира. Можеби она што пред десетина година беа блоговите, тоа се денес децана со јутјуб каналите.

Некогаш сум носталгичен за тоа време. Некако се стесни креативноста за сметка на квантитет сведен на многу помалку карактери. Не го барам тогашниот македонски интернет, туку само ми недостигаат упатени блогови, а не жални акаунти на блогерски платформи чии постови се колекции од полу-досетлив твитер кичерај. Сакам повеќе блогови како Кантарот. Преферирам квалитетна оригинална содржина, а не фалсификат мемиња и кратки афоризми. Ми фали и таа визуелна автентичност што самиот концепт на блог ја нуди наспроти малтене дистописката униформираност на социјалните мрежи и Medium платформата.

На глобално ниво блоговите коегзистираат со нивните 'модерни' наследници, платформи и медиумски облици. Кај нас каде што беше блог сцената, сега се тркалаат грмушки. Не го констатирам сега овој помор, туку некако денов ми беше за да го спомнам. Чудно е кога една од најдолгите занимации во живот ти станала толку ретка. Сигурен сум дека на подрачјево има повеќе филателисти отколку блогери.

Ми се пишува. Толку долго веќе го правам ова што после гледање, читање или играње на нешто имам инстант порив да напишам тука. Не ми е ни приближно до професијата ова, а ме има издеформирано професионално. Не секогаш имам време и инспирација за да склопам мисли во блог пост, ама се осеќам како после квалитетна серка кога ќе успеам да кликнам 'паблиш'.

Годинава ми е ептен кнап со офлајн обврските поради кои немам ни 40 постови до овој момент, а за чудо, истава оваа година Crapwerk бележи и рекордна посетеност за сопствените стандарди. Фала ви на сите што бевте некаков дел од блогов низ годиниве, особено оваа. Ќе се читаме и понатаму. Стандардното затворање на роденденскиот пост е со збирка одбрани постови од последниот роденден до сега, па еве ја тука подоле. Не таму подоле. Овде под текстов. Фала уште еднаш.

Градови

Четвртата сезона на Black Mirror

Околу Altered Carbon серијата

Breaking Bad e врвот на телевизијата

Знаеш ли за "Сизиф"? Знаеш ли?

За Annihilation и правото на мејнстрим

Кита у Била

Ретроспектива на From Dusk Till Dawn

Дедпул Два

Ништо не е исто после Spec Ops: The Line

Низ дискографијата на Еминем: Kamikaze

La Casa De Papel е шпанска серија

Џабе се возбудив за The Predator

Ретко слушам совети за филмови и баш ми е мило што на некои луѓе им успеа да ме одвратат од намерата да го гледам The Predator во кино. Сериозно, мислам дека полесно ќе издржев р'бетот да ми го откорнат отколку да седам саат и кусур на овој мокар прдеж од филм. Фала за препораката. Време е да се соочиме со фактот дека никогаш нема да има добар Predator филм освен кецот. Alien франшизата има барем два. Остатокот во двата серијали варира од просечно до "цела недела ми требаше за да го догледам".

The Predator го изгасив на пола. Иако бев максимално фокусиран пак не успеав да сфатам што и зошто се случува. Има дете во филмот што ќе дојде до вонземска технологија и ќе повика други Предатори на Земјата. Тоа се случи, така? Толку никој не го пазеше детето? Малку ли е тоа што играат Fortnite, па ајде сега и предаторски шлемови за маскенбал. Има докторка, научник или што и да е веќе, која откако ќе избега заробен Предатор почнува да го лови со пушка и акробатски вештини на кои би позавидела и Лара Крофт. 

Предаторот бега од заробеништво од единствена причина што го обезбедуваат ликови кои очигледно не се битни за приказната и можат лесно да изгинат. Со кој памет Шејн Блек мислел дека ќе убеди некого дека толку важно откритие за науката може да биде пооскудно обезбедено од супермаркет? Можел барем малку поуверлив почеток од ова со дупкиве широки тука. Истиот тој Шејн Блек на кого летоска му ги бацував јајцата поради филмот, мисли и дека "R" ознака на филм е ако сите ликови пцујат во секоја реченица. Само пцуење не го прави филмот за повозрасна публика, ништо ли не ве научија Deadpool и Logan? И, оној Ки ен Пил имал ли сценарио или бил приморан целиот дијалог да го импровизира? 

Шејн Блек со ова не само што ѝ свирна куршум во муда на франшизата, туку си испука и еден во него. Стварно мислев дека го разбира материјалот, дека уште може да пишува интересни дијалози и ликови, но не. Какалурница е филмот, барем од тоа што стигнав да видам. Премногу ликови без идентитет и впечатливи карактеристики, тоалетени обиди за хумор, лошо уредување и никаква тензија. Сите само пцујат, се дерат, пукаат и не знаат кај тераат. Таков е и самиот филм - бучен, хаотичен и без некоја јасна насока.

Не осетив дека гледам The Predator филм. Не поминува ни како фан филм. Повеќе изгледа како некој нискобуџетен телевизиски испрдок што е смислуван минути пред да ги уклучат камерите. Дури и стварно продукцијата да се одвивала така, пак не ми е јасно како така отсуствува структурата. Како е воошто можно да направиш полош филм од Alien VS Predator: Requiem? Тој барем го имам догледано до крај. 

Не знам дали можеле да го спасат ова. Можеби доколку филмот беше фокусиран на ликот на Бојд Холбрук и уште два-тројца ќе имаше некаква шанса. Или можеби ако приказната беше целосно сместена на некоја изолирана локација наместо урбана средина која делува пусто и покрај тоа што личи на густо населено предградие. Не знам, ставете го Предаторот да лови во некој снег негде, двеста години во минатото каде што мала група се брани од него со попримитивни оружја. Нешто што ќе е напнато и интересно. Од сите идеи кои може само да градат врз една единствена функционална формула, Шејн Блек се одлучил за најнесмасната.

Дури и оној Predators од 2010 знаеше точно што прави. Не е најдобриот филм на светот, ама барем го осеќаш како Предатор филм зашто основните елементи ги користи соодветно. Таму исто има дисфункционална милитантна група само што нивното присуство е доволно избалансирано и многу од ликовите гинат пред да почнат да го гушат филмот. Можеби само требаше да остават франшизата да си умре со тој филм. Ќе беше многу подостојна смрт.

Види такоѓе: 

• Justice League и пластичниот Холивуд
• Ништо не е свето во Rogue One: A Star Wars Story
• Рекалибрирањето на Halloween
• Го гледав Alien: Covenant една недела

Драмата со Diablo Immortal

Колку ми е јако ова со Diablo Immortal, еј. Мислам, крајно трагично е, ама успева некако да ме засмејува цела недела. Blizzard на овогодинешниот BlizzCon го имаа најголемото фијаско во историјата на конвенцијата, а мислам дека и општо во постоењето на компанијата дури и пред нивната спојка со Activision. Пресмешно. Замисли, те спремаат за голема Diablo најава, си мислиш конечно Diablo IV или барем ремастер на првите две игри и кога ете ти ги, најавуваат нова Diablo игра наменета само за мобилни уреди.

Реакцијата на публиката која ги исвирка Вајат Ченг и неговите другари самоуверено облечени во Diablo Immortal маички е сосема природна. Интернет олујата од гомна што заедницата деновиве ја насочува кон Blizzard е исто така неизбежна. Diablo е игра создадена за да се игра со тастатура и маус, да седнеш пред компјутер и да кликаш додека докторот не те дијагностицира со карпален тунел. Иако Diablo III заживеа и на конзоли, пак поголемиот дел од играчите ја играат седнати пред монитор. Ваков тип на игра ексклузивна за телефони и таблети стварно изгледа како вонсезонска првоаприлска шала.

Точно е дека сите имаме телефони, ама тие ни се за комуникација, мемиња и слики од мачки со смешни капи. Исто така имаме и скапи компјутери кои ги користиме за гејминг. Немаме сите тенки прстиња за да си ги мрсиме ситните екрани на мобилните уреди со Diablo Immortal. Не ми е јасно кој дел од ова Blizzard успеа да го промаши. Дали и по толку многу години се стварно толку исклучени од тоа што гејмерската клиентела го бара од нив? Или се толку сигурни дека можат да ја продадат нивната интелектуална сопственост во било каков облик?

Најбизарното во целава ситуација е тоа што Diablo Immortal ја прави кинеска компанија која веќе има мобилни клонови на Diablo во сопствениот каталог, па повеќето играчи тврдат дека Immortal е всушност постара игра префарбана како Diablo. Дури и да не е така, веќе има премногу Diablo копии за мобилни уреди од кои некои изгледаат многу подобро од она што Blizzard го прикажа на Blizzcon како нов производ. Публиката дополнително е вознемирена и од најавата дека ова ќе биде игра за "целото семејство", што веројатно значи дека мрачниот тон ќе мора значително да се редуцира.

Ја следам активно ситуацијава деновиве и уживам во цел сеир. Жалам за тие што ја чекаат Diablo IV, јас уште си ја пукам тројката и реално немам потреба од друг наслов, ама можам да го разберам гневот. Сепак, пресмешно ми е што гледам гигантска компанија како Blizzard вака затекната. Не живееме во среден век, сите нивни игри имаат огромни заедници и не е воопшто тешко да дојдеш до нивното мислење и желби. На крајот, тие се тие што одлучуваат дали ќе ти го купат производот.

Ако Diablo Immortal пак е првенствено наменета за кинески и општо азиски пазар и тоа е можеби океј. Не е океј ако стварно планирале да ја најават Diablo IV, па поради некои причини ја откажале и ова е резервната "голема" Diablo најава. Од тоа што го читам деновиве, на луѓето што позагреано чекаат Diablo IV ќе им беше доволно само едно кратко тизерче, па макар и играта да е во рана развојна фаза.

Сепак, правдањето на Blizzard дека Immortal е само еден од неколкуте планирани Diablo проекти е смешно како она кога ја прашаа публиката на Blizzcon дали немаат телефони. Книги и стрипови се исто проекти, а чим самите Blizzard кажуваат дека најдобрите девелопери им се моментално прераспределени на развојот на Immortal не сум баш убеден дека Diablo IV постои на друго место освен на некоја бела табла за идеи.

Додека Blizzard ги губи фановите и вредноста на акциите, ќеф ми е да гледам како Path of Exile се полни со изнервирани Diablo III играчи. Иако одамна активно ја баталив за сметка на Diablo III, знам повремено да ја покликам и да проверам до кај е. Баш играв неколку саати кратко пред да се случи пиздаријава на Blizzcon. Си цути Path of Exile! Сериозно, овие Grinding Gear Games се ептен добар пример за фер компанија која работи вредно и напорно, не замара со микротрансакции и што е најважно - си ја слуша публиката. Path of Exile речиси секој месец има нова бесплатна содржина, додека Diablo III уште се тегне со истите сезони и едно прескапо DLC шо излезе скоро и донесе само една нова класа.

Blizzard наместо да истражуваат какви шарени облеки ќе може да продаваат за доларче во Immortal можеа комотно да кликнат две-три интернет места и да разберат што играчите сакаат од Diablo. Ете, во обид да се стиши галамата од дебаклов, Blizzard денес конечно се огласија со кратка изјава дека ги слушале играчите, како играчите само деновиве да зборуваа за нивните игри. Затоа и никој не им ја купува изјавава и драмава секој ден ми станува сѐ позабавна.

Види, јасно ми е дека Blizzard веројатно ги заболе. Пак ќе си трчаат голи низ брда кеш. Само ќе биде смешно ако ова со Immortal упали и сконтаат дека е исплатлив бизнис. Денес е Diablo Immortal, утре ќе биде Clash of StarCraft. Не ми се верува дека ќе направат радикален чекор и скроз ќе ја откажат глупавава идеја. Сепак, јас сум тука за драмата. Толку многу пати сум ги пцуел на тема World of Warcraft, па и кога во Diablo III се тргуваше со вистински пари и не можам баш да си го скријам ситењето. А, фрлањево со јајца кон Blizzard ќе потрае сигурно уште некоја недела додека не се заташка и заборави. До тогаш насмеано ќе следам со пуканки.

Утринско лигавење за Warcraft III: Reforged

Ме запрепастува фактот што постои генерација гејмери која ја има прескокнато Warcraft III: Reign of Chaos и нејзината експанзија The Frozen Throne. Скоро возрасна генерација што клика DotA и World of Warcraft и никогаш немала контакт со оваа RTS култна класика. Уште побизарно ми е тоа што се поминати шестнаесет години од играта, а кристално јасно ги памтам деновите кога првпат ја инсталирав и чекав да ми заврши последниот школски час и да трчам дома да ја играм.

Еден од мотивите на Blizzard со кои сакаат да нè убедат дека Warcraft III: Reforged е повеќе од лесни брзи пари е баш тој, да се понудат раните приказни на ликовите и настаните кои многумина ги запознале преку World of Warcraft. А, кога си имаш работа со и повозрасна публика, поедноставно е да ја претвориш нивната носталгија во лукративен бизнис. Јас немам никаков проблем со ова. Ремастеризирана, исполирана и модернизирана верзија на Warcraft III која визуелно не отскокнува многу од оргиналот? Повелете, ова е бројот на мојата кредитна картичка, Blizzard. 

Warcraft III: Reforged ќе ја содржи основната Reign of Chaos заедно со The Frozen Throne експанзијата. Ќе биде достапна на Battle.net платформата и што е најјако, мултиплеерот ќе биде компатибилен и со оргиналната верзија на играта. Така што Warcraft III пуристите што уште не можат да се откачат од старата графика (која патем одлично се држи и денес, барем за мои стандарди) ќе можат да се млатат со играчи што ја поседуваат Reforged.

Од видеата што излегоа до сега може да се забележи дека играта изгледа одлично и комплетно е задржан духот и покрај тоа што моделите и мапите се значително освежени и наштелувани. Не е како другите "ремастеризации" на други слични класични RTS игри каде што освен резолуцијата, останатото изгледа потполно идентично. Blizzard дури и комплетно ги имаат преснимено сите синматици и гласови.

Веројатно никогаш нема да дочекаме Warcraft IV и тоа ми е јасно. Изговорот е дека приказна во Warcraft IV не може да коегзистира паралелно со постојаниот прогрес на World of Warcraft фолклорот, меѓутоа верувам дека ако некогаш се случи вистинска RTS ренесанса, Blizzard ќе се први со нов наслов. До тогаш ова ќе функционира за мене. И, онака повремено знам да седнам и да изиграм некој Warcraft III skirmish, па ова топло ќе го пречекам. 

Warcraft III никогаш не остаре за мене, ама би сакал да ја видам дотерана. Секако, ќе има и опција за модирање, па едвај чекам да видам што сè заедницата ќе успее да изгради врз енџинот. Играта веќе може да се нарача од официјалниот сајт на Blizzard. Уште нема точен датум кога ќе биде достапна, но се очекува до крајот на 2019. Некои видеа за крај:

Официјален Warcraft III: Reforged трејлер

Трејлер за The Culling кампањата

Гејмплеј трејлер

Рекалибрирањето на Halloween

Изгледа како на филмската индустрија полека да ѝ снемува ознаки за реанимирање на мртви франшизи. Третиот втор дел на Halloween не е римејк, не е ни рибут, туку ова сега го нарекуваат "рекалибрирање"... Точно четириесет години по култниот прв дел на Џон Карпентер, Џејми Ли Кертис се враќа како Лори Строуд за реванш со Мајкл Маерс. Сигурно ќе си речеш, нели ова веќе се случи во Halloween II, Halloween H20 и Halloween: Resurrection? Па, не баш. Новиот Halloween ги игнорира сите седумдесет филмови во серијалот и директно продолжува онаму каде што запира првиот дел од 1978. 

Според филмот, Мајкл Маерс никогаш претходно не избегал од санаториумот, Лори Строуд не е му е сестра, Џош Хартнет не ѝ е син, Џејми Лојд не постои и сите траги од боречките вештини на Баста Рајмс се избришани и заборавени. Општо намерата на ова продолжение е да го скроти распламтувањето на митологијата околу Мајкл Маерс и да го сведе на неговата затаена основа и мотиви, што всушност и ја прави оригиналната инкарнација на Мајкл Маерс толку ефективна. Но, колку навистина успева во тоа? Ајде, со ептен ситни спојлери.

Првиот впечаток од Halloween ми беше дека филмот не е глуп. Не излегов разочаран и навреден од кино, тоа ми беше важно, ама па покрај толку шкарт филмови во цел серијал ќе развиеш имунитет. Сепак, иако овој не е лош, малку не успеав да фатам што точно се труди да биде и која функција сака да ја има. Не само како продолжение, рибут или римејк, туку и општо како концепт. Затоа што се раскомотува со многу теми, а ниту една од нив не е целосно или барем доволно подготвена.

Во некои моменти се обидува да ги истражи мотивите на Мајкл Маерс и што му ги придвижува нагоните за убивање, па се труди да ја разложи траумата на Лори Строуд поради која е уништен нејзиниот живот и оштетен спојокот на нејзините поколенија, а некогаш само сака да дејствува како едноставен тинејџерски слешер филм. Во еден наврат дури изјавува и дека убиствата на Мајкл Маерс не се ништо во споредба со тоа што денес се случува низ САД, некој пука низ ходници низ школи секој месец, па што се пет-шест заклани луѓе во 1978?

Ниеднаш не успеав да му го одредам точниот тон на филмот баш поради тоа што често e на различни страни. Често пати настапува со различни приказни кои не само што го тргаат фокусот од Мајкл туку некои од нив воопшто не ни имаат разрешница. Некои ликови едноставно ги снемува од филмот без објаснување, иако претходно сценариото се обидува да ги поткрепи. Други ги има, но недоволно. Ете на пример, наместо досадната тинејџерска Халовин забава можевме да видиме повеќе од малото смешно црнче. Благиот повремен хумор во Halloween функционира многу подобро од шаблонските тинејџерски романси.

Сепак, за славење 40 години од почетокот на франшизата, Halloween е донекаде соодветен како таков омаж. Има има бројни референци кон претходните филмови и се забавував додека ги ловев, но сепак главната замерка ми е што не се потрудиле доволно за да ја доловат заканата која е Мајкл Маерс. После четириесет години не е лесно да ја убедиш публиката да се плаши од одамна демистифициран лик, а почетокот на филмот беше солиден чекор натаму, меѓутоа уште до средина веќе ја изгуби цела тензија.

Големото "обединување" на Мајкл и Лори страдеше баш од тоа. Додека ги дочекаме тие неколку минути, филмот веќе го испушти моментумот недозволувајќи му на амбиентот да пркне. Затоа и сметам дека Halloween H20: 20 Years Later е многу поефикасен во самото соочување на Мајкл и Лори. Не се растегнува низ премногу непотребни ликови и мини-приказни и постојано те држи на штрек со присуството на Мајкл. Ако веќе ликовите се соочени со такво неконтролирано зло, фино е како публика да осеќаш дека е постојано таму некаде во позадина, без крути дистракции.

И, како и со секој друг филм во овој серијал, крајот останува одврзан и со простор за следното неизбежно продолжение. Не верувам дека некогаш ќе дозволат франшизава да умре, можеби е веќе касно за тоа, ама барем се надевам дека последниов ќе послужи како нова основа кон свежи идеи, концепти, па и ризици.

Види такоѓе: 

• Како Scream го редефинираше хорор жанрот
• Краток Friday the 13th маратон
• Неколку кошмари од Брестовата улица