Пак го промашија Halloween

Halloween серијалот има само два добри филмови од вкупно дванаесет. Првиот и H20: 20 Years Later. Тaa "рекалибрацијата" од 2018 е за нијанси подобра од просечниот накај лош остаток, ама пак е некако недоволно ефективна со тоа што сака да го пренесе. Идејата за франшизата да го спушти Мајкл Маерс на земја после приказните за мистицизам, култови и натприродни сили изгледаше како примамлива прилика за освежување, ама филмот не успеа целосно да си го утврди сопствениот идентитет, ниту пак да создаде шаблон за следните.

Овој новиов Halloween Kills што е директно продолжение на тој од 2018 е показател за тоа дека освен бизнис планот за штанцање на нови филмови, Дени МекБрајд и другарчињата сценаристи немале ништо друго спремно. Halloween Kills не само што не се труди да ја разбере франшизата од која е дел и да ги идентификува нејзините функционални компоненти, туку често успева да го промаши и жанрот. Ова е еден од најлошите Halloween филмови досега, некаде на слично рамниште со Halloween: Resurrection. 

 

 

Некако мака ми падна. Halloween од 2018 не беше најдобар, ама барем одлучи пак да ги спои Лори Строуд и Мајкл Маерс и да се фокусира на нивната четириесетгодишна историја. Имаше главни ликови со мотив и предизвици, дури и природно успеа да протне и нова генерација во заплетот без ја угуши главната движечка енергија. Halloween Kills не само што ја дистанцира Лори Строуд од тековната приказна и буквално ја сместува во болница, туку и неуспешно се гњави да најде главен лик од чија перспектива како публика би можел да ги следиш настаните. 

Филмот е повеќе како колаж од досадни сцени со ликови што немаат грам памет и елементарно познавање на ладни оружја. Кој нормален би му се спротиставил на Мајкл Маерс со ноже за мачкање паштета? Не барам реализам, само сакам пологичен пристап и малку попаметно напишани ликови. Да има некој за кој ќе се грижиш и ќе навиваш низ филмот. Разбирам дека некој треба да биде изнабоден во слешер хорор и најчесто жанрот сака да таргетира приглупи тинејџери, ама невозможно е во цел град да не постои некој што не се однесува како аматерски испрограмиран бот.

Идејата за топла што се собира за да го улови Мајкл Маерс е секако интересна, ама во Halloween Kills нема момент каде што функционира затоа што некој не знае да пишува сценарија и ликови. Има еден сцена каде што истата таа вооружена толпа разбеснети граѓани едноумно почнува да брка недолжен несреќник откако ќе го смешаат со Мајкл Маерс. Без размислување и задршка, само удри мајсторе. Да е уште полошо, кога истата таа толпа ќе се соочи со вистинскиот Мајкл Маерс не ја ни спроведува намерата, туку гине инстанто. Еден по еден. Или го нишанат во невитални делови од телото или им снемува куршуми во клучните моменти. Налет, еј. Невозможно е да си платен да смислуваш вакви глупи сцени. 

Со сето ова, Halloween Kills нема никаква тензија и хорор. Воздржан е и со насилството што е карактеристично за слешер жарот, така што ни од тој аспект не е нешто привлечен ако си од таа публика. Никогаш со ништо не укажува дека Мајкл Маерс може да биде било како повреден и совладан, а ниту имаш главен херој меѓу ликовите што му е достоен противник. Разбирам дека можеби ја чуваат Лори Строуд за следното продолжение, Halloween Ends, меѓутоа не можеш вака шашаво да го склопиш средниот дел во трилогија, ако па воопшто тоа сака да биде филмов. 

Штета за потенцијалот што го имаше Halloween од 2018. Мислев дека ќе успеат да го разгранат првиот на Џон Карпентер во нов забавен серијал со Kills, ама очигледно не постои талент што знае како. Не знам ни јас, слешер жанрот е досаден, ама има начини веројатно каде што може да комепнзираш за ограничувањата. Happy Death Day кецот е супер освежување на жанровската формула, топла препорака за гледаање. Презабавен е. А, Halloween очигледно ќе стане бетер од Terminator франшизата и ќе се ресетира додека ќе можат да ги мкнат глумците од оригиналните филмови на сет. Ете и Scream нов ќе имало догодина. 

Види такоѓе:

• Рекалибрирањето на Halloween
  
• Петте омилени Џон Карпентер филмови
• Како Scream го редефинираше хорор жанрот 
• Краток Friday the 13th маратон 
• Неколку кошмари од Брестовата улица 
• Сите осум Saw филмови 
• Умрев од досада на Spiral
  

Dune на Дени Вилнев

Трет пат ја прочитав Dune летово со намера да си го освежам предзнаењето за материјалот. Ја немав фатено во раце некои десетина години. Малку ми е смачено да слушам како е комплицирана за екранизација, колку е обемна, детална, богата и повеќеслојна. Иако тоа е точниот впечаток за книгата до некоја мера, верував дека е сосема возможно пристојно да се прешалта на друг медиум, а филмот на Дени Вилнев е тука да посведочи. Некако упорно се романтизира тежината на приказната и светот што го создал Френк Херберт, а филмот на Линч од 1984 нема баш многу помогнато да се одвојат во друг облик. 

 

Сепак, доколку не ја следиш книгата така религиозно, ќе видиш дека сега добивме сосема функционална модерна адаптација, а иднината ќе утврди дали визијата за Dune на Вилнев ќе се протне во историјата како капитално научно-фантастично остварување. Иако допрва доаѓа времето за маринирање, сега за сега тоа е единствената патека за филмот која можам да ја забележам. Одлуката да се расцепи првата книга на два филма е сосема логична, па иако официјално вториот дел во моментов е неизвесен, сигурен сум дека ќе се случи.

 

Вилнев не е вчерашен. Последните два негови филмови се темелат на изворен материјал и некако тоа ми влеа доверба дека можеби нема да промаши со Dune кога станува збор за пристапот. Од друга страна 2021 сме, денешните филмови прават некои сомнителни одлуки, па бев и малку претпазлив со очекувањата. Мило ми е што можам да потврдам дека не останав разочаран. Dune e прекрасно филмско искуство какво што имав подзаборавено дека постои. Како да сум пукнал меланж. Едвај чекам пак да го гледам.

Некои работи од книгата кои ти се потребни како основа која те внесува во светот на Херберт, се покриени со вешта експозиција, соодветно дозирани за да ги добиваш постепено без да те шлогира уште на почеток. Иако успева да изостави некои детали кои можеби ќе добијат третман во следниот филм, наративот се движи доволно мазно за да те остави со минимум прашалници во случај да не си запознаен со изворниот материјал. Оттаму имерзијата е значително олеснета, а начинот на кој е поткрепена со визуелниот јазик на Вилнев и аудио стимулот на Ханс Цимер, ја прави уште поинтензивна. 

 

Така удобно те позиционира во центарот на случувањата, да можеш прописно да го искусиш светот и кога ќе проба да ти издува врел песок во очи. Некои визуелни аспекти се толку незаборавни што уште ми е присутна тегобата во стомак од средбата со првиот шаи-хулуд. Ствари што можеби некогаш биле лимитирани од достапната технологија денес воопшто не се предзвик за да го поддржат овој незаборавен спектакл. 

Филмот согорува бавно, но во ниеден случај не го испушта моментумот и контролата. Вилнев ја користи секоја прилика за да ја навигира приказната напред, без постојано да се чувствува дека само гради основа за евентуалниот втор дел. Иако Dune не е замислен како самостоен филм, туку како прв чекор кон франшиза, содржински е доволно густ за да не одземе од искуството. Не знам како точно е ова пресликано кај публиката која не е запознаена со книгата, ама за мене функционираше баш таман. Многу повеќе од само предигра.

Кастингот е феноменален. Кога работиш со намера да создадеш филмско дело со потенцијал да ја обележи генерацијата, веројатно логично е да си внимателен и да бираш од актуелниот актерски крем, макар и дел од екипата да ти се фаци од популарни жанровски остварувања. Дискутабилно е ова секако, ама целата актерска гарнитура тука функционира одлично. Не знаев кој е овој Тимоти Шаламе до пред некој ден и сум изненаден колку е преполн со талент и шарм за да износи ваков главен лик. 

 

Оскар Ајзак е актер со широк глумечки распон и способост да ги доминира сцените во кои е присутен. Многу ми е ќеф што успеа да се отцепи од Star Wars "клетвата", па имаме прилики да го гледаме и во други филмови неоптеретен од сенката на ликот што веројатно го прослави. Џејсон Момоа има неповторлива харизма и баш го размрдува воглавно сериозниот тон на филмот. Сцените со Данкан и Пол ми се еден од омилените моменти од Dune. Дури и Зендеја фино се вклопува, иако нејзиниот лик ќе има поголема улога во следниот филм.

Dune можеби не е Lord of the Rings на оваа генерација како што многумина сакаа да го пречекаат, ама е свеж, квалитетен научно-фантастичен ескепизам. Веројатно и првата достојна адаптација на книгата на Френк Херберт што опфаќа доволно за да не се изгуби во сопствениот медиум. Останува да видиме колку филмот, а и целата планирана франшиза, ќе го положи тестот на времето. Во години каде што филмската индустрија е подинамична од било кога не е лесно да се одржиш над моменталниот бран, искрено се надевам дека Dune ќе триумфира. 

 

Види такоѓе:

• Blade Runner 2049 (2017)
• The Wandering Earth, кинескиот научно-фантастичен спектакл
• Ни спотребал нов The Matrix
  

Да не гледав некоја друга Squid Game?

Изминатаве недели не можев да се фатам за телефон без да ме пречека нешто за некоја нова корејска серија што се вика Squid Game. Или гледам пост, некое меме или некој ме прашува дали сум ја гледал или ми ја фали колку била добра, свежа и оригинална. Насекаде е. Со буквално ништо ново за гледање решив да дадам шанса и сега не ми се верува на каква глупост потрошив време. Не ми е првпат да наседнам вака на хиперболизирано пењавење, имам изгледано цела сезона од онаа шпанска сапуница La Casa De Papel, ама ништо нема да ми го надомести изгубеното време и многу ми е жал за тоа.

Идејата на Squid Game не е нова, ама ќе потврдам дека е фино спакувана за барем првата епизода да ти биде привлечна. 400 и кусур сиромашни јадници се доброволно собрани на непозната локација во некоја припиздина да учествуваат во смртоносни игри, организирани од мистериозни маскирани лица. Тој што ќе остане жив на крај добива сума  на пари која не ни знаев да ја прочитам и избројам, ама според многуте нули изгледаше безобразно. Пишај по сиротињи.

Ќе продолжам со спојлери, ама не е ни важно. Првата епизода не е толку лоша. Со втората веќе почнува беспотребното тегавење, а во трета веќе ти јасно дека ова нигде нема да тера. Squid Game ги става главните ликови во стаклено ѕвоно и знаеш кој ќе преживее кога ќе почне да делка големи количини од тие 456 души. Нема храброст да потепа никој од нив толку рано, па секоја ситуација кога ќе се најдат загрозени, тензијата станува и си оди. 

Епизодата со играта кога се тегнат со јажето единствено што прави е да посакаш и ти едно такво дебело јаже околу врат зашто си испаднал пак глуп и си се подлажал со ова колосално лајно. Знаеш дека корејскиот лукав Наум Петрески ќе преживее додека постојат споредни ликови. Squid Game не само што има нула тензија, туку е и лесно предвилива, па станува уште посмешно кога ќе почнат да ти се остваруваат предвидувањата. Не треба да си корејски сценарист за да знаеш дека стариот што се прави мутав ќе испадне мозокот на операцијата или дека тој со црната маска е братот на џандарот. 

Се изнасмеав на глас кога дојдоа богаташите со позлатените маски за вечерни искачанки. Пола беше смешно зашто не нашле поталентирани странски актери, пола дека е пресврт што чекав да се случи уште од втората епизода. Глупости, озбилно. Освен ако не постои некоја друга добра Squid Game серија како што урла агресивниот маркетинг на интернет овие недели, ова е комплетно промашување. 

Што е толку квалитетно во серијава, а јас не го наоѓам? Сценариото е катастрофално и сервирано соџвакано, а не верувам дека е такво само дека е можеби оштетено со преводот од корејски на англиски. Глумата е аматерска, предраматична и во моменти каде што нема потреба да се преглумува, а приказната се сите западни клишеа од нискобуџетен материјал со слична тематика. Последните три епизоди се неиздржливо досадни и плитки, а ги догледав само за да ја добијам кладбата со себе за тоа што ќе се случува. Добро е што победив, лошо е што наградата се изгубени девет саати. Може и не сум победил баш.

Скраја и далеку од вакви серии во иднина. Сомнително ми е дека маркетингот е природен и дека мемињата почнале да се шират така лесно од луѓе што не се вработени во Нетфликс или кој и да го продуцирал ова. Дури и високите оценки и рецензии. Ако целиов хајп не е некој маркетиншки заговор, јас прв ќе чучнам во зелени тренерки да гребам колаче со игла. Освен ако не си фан на La Casa De Papel и Задруга, не гледам причина да ти е јако ова.

No Time To Die и крајот на Бонд ерата со Даниел Крег

Вчера влегов во кино шокиран од сознанието дека се поминати петнаесет години од Casino Royale. Толку долго Даниел Крег е Бонд. Џејмс Бонд. Тоа е многу подолго од ерата на Пирс Броснан што почна со GoldenEye во 1995. Сме остареле малку, а? Емоциите дополнително ми ги наштима и фактот што немав стапнато во кино скоро две години, па иако имав многу мали очекувања за No Time To Die, некако бев превозбуден дека сум пак раскомотен во тие црвените седишта.

На времето бев отпорен на Даниел Крег како наследник на мојот засекогаш омилен Пирс Броснан. Casino Royale ме премисли и ми создаде одлична прилика да го прифатам, а со секој нареден филм сѐ повеќе ме убедуваше во неговата компетентност. Освен Quantum of Solace, ми се свиѓаат сите Бондови на Даниел Крег. Додуша, никогаш не му ни дадов нова шанса, па ете си го живеам животот со истото мислење од 2008.

No Time To Die имаше многу чуден маркетинг. Создаде некоја неубава слика за тоа што навистина е. Го дрмаа контроверзии за некои избори што ги има направено во контекст на општествено-политичката слика која наводно ја црта, а со холивудската клима изминативе години и немаше да се зачудам доколку тргнеше по некој таков пат. Оттаму очекував до некоја мера да биде Star Trek: Picard на Бонд франшизата, а се изненадив колку не е. Дали исекле нешто во пост-продукција? Којзнае, а не е ни важно.

Да, додека Џејмс Бонд е пензиониран на почетокот од No Time To Die, силна независна црна жена ја носи 007 ознаката, меѓутоа не е онака интрузивно и беспотребно арогантно како што обично знае да биде во 2021. Во ниеден момент филмот не го спушта нивото на самиот Џејмс Бонд и не го "адаптира за модерните времиња". Има некои мали ситници со кои кокетира со публиката што е подготвена да го укине Бонд и неговата "токсична" природа, меѓутоа постои и баланс со кој неговиот лик останува недопрен. 

Номи, освен тоа што е жртва на маркетингот за првиот црн женски 007, нема никаков значаен придонес кон приказната, и тоа е некако тажно. Само ги изложува лицемерните тенденции на денешните блокбастери и нивната упорна безидејност. Среќа, филмот го одржуваат многу позабавни ствари, па функционира феноменално покрај сите тие исфорсирани елементи кои наводно се присутни за да ја отсликаат денешницата.

Ерата на Даниел Крег за првпат воведе наратив кој се провлекува низ сите пет филмови. Иако сите опстојуваат самостојно, има некои нишки што се поврзуваат и сега конечно се затвораат во целосен круг со No Time To Die. Филмот е прошталното писмо на Бонд за оваа генерација и напорот за прописно да се заокружи оваа етапа е очигледен. Дури и во моментите кога сам си врши притисок да изнуди силни емоции од тебе. Функционира. Последните четири филмови упорно ја подвлекуваа таа човечка страна од вообичаено ладнокрвниот Бонд, па така и не можеш да си изненаден кога ќе направи некој чекор повеќе во таа насока.

Ако настојувале ова да биде On Her Majesty's Secret Service филмот на Даниел Крег ерата, можам да заклучам дека е успешно. Дури и повеќе од тој филм, затоа што имавме години и години да се приврземе за Крег, додека Џорџ Лејзенби со само еден филм не ми значи нешто премногу. Не дека е лош или нешто, ама замисли го On Her Majesty's Secret Service со Шон Конери. Океј, тоа е тема за друг ден.

Покрај тоа што No Time To Die емотивно го изложува Бонд, истовремено е и најголемиот акционен спектакл од сите пет. Баш како што е достојно за да се испрати актерот што петнаесет години ја носеше франшизата. Сцената што е пред да почне воведната Бонд песна е можеби една од најдобрите со која има отворено филм со Даниел Крег. Целото она бондовско е турнато до максимум и доведено до совршенство. Не дека е последен и сакале да "поголем и подобар", туку доколку има некоја книга за како се снимаат акциони Бонд сцени, No Time To Die ја следи најштреберски што може. И, баш така треба.

Што Бонд филм без Бонд негативец што претставува глобална закана? Реми Малек е супер, малку поумерен од сите што претходно се изнаредија во овие Даниел Крег филмови, ама прописно се вклопува во намената. Има моменти каде што потенцијалот на ликот не е целосно исцрпен, ама функционира доволно добро за го памтиме и кога Идрис Елба или кој и да е ќе биде следниот Џејмс Бонд. Мотивот му е стандарден како за Бонд негативец, така што не би можел да наоѓам замерки. Бонд треба да го спаси светот од нешто, нели?

Ми се свиѓа и како постепено ги враќаа сите потрадиционални Бонд елементи што некако отсустуваа за сметка на пореалистичниот стил на Casino Royal или Quantum of Solace. Бонд не е Бонд без гаџетите на Кју кои некогаш граничат со научна-фантастика. Обичен генерички акционен филм е. Пиу пиу. Мило ми е како суптилно ги протнуваа за прикладно да клапнат во посериозниот тон без да штрчат. Овде некогаш и буквално бодат очи.

Даниел Крег испадна одличен Бонд, ќе ми фали. Му се погодија и филмовите, да бидеме реални. No Time To Die достојно и џентлменски го испраќа во историјата. Петнаесет години еј, кога пројдоа. Не знам што е следно и кој е неговиот наследник, ама се надевам дека ќе направат добар избор достоен за франшиза што тера речиси шеесет години. 

Види такоѓе:

• Во одбрана на Skyfall
  
• Spectre (2015)
  
• GoldenEye и почетокот на новата Бонд ера
• Другите Бондови со Пирс Броснан
  

Недела и кусур со New World

После месеци, да не речам и години одложување и пренемагање, New World конечно е тука да ти го делка слободното време. Или можеби и нема. Не знам јас тоа, ќе си видиш. Важно е дека пред нас имаме нов свеж MMORPG свет и лично сум пресреќен што пак вистински се забавувам со жанрот. Настрана од катастрофалното лансирање минатата недела кога Amazon, компанија што хостира третина од целиот интернет, не успеа да обезбеди доволен број на сервери за сопствената игра - New World апсолутно си гази. 

 

Да, првите неколку денови не можевме да влеземе во играта поради долгите редици на серверите, ама ете брзо отворија нови, па од следната недела ќе нудат бесплатен трансфер за тие што се раштркани на различни страни со другарчињата. Јас со моите од Midgard се преселив на Kantia и најверојатно таму ќе останеме. Во иднина сигурно ќе падне бројката на активни играчи, во моментов е околу милион, па верувам дека многу од кластерите ќе бидат споени во еден сервер.

 

New World не е многу поразлична од бетата што можевме да ја играме пред месец. Само што сега ја играм на раат и со многу, многу појак хардвер. Ко господин. Ете ја играта што веќе ми ја оправдува приновата. Етернум уште поубаво изгледа на максималните графички сетинзи и со достоен фрејмрејт што не се претвора во пауерпоинт презентација кога ќе влезеш во некое село што крца од играчи.

А, играчи има многу. Секој сервер може да издржи само 2000 во моментов, ама пак целиот свет изгледа живо. Каде и да отидеш има некој што си брка работа, си цепи дрва, си копа руда или ти ги лови елените што и ти сакаш да ги ловиш за да си користен околното гратче. Заедницата е уште тазе за да биде токсичниот отпад карактеристичен за слични вакви игри, па често ќе најдеш помош за било што. Дали е обичен квест, данџн или треба да забодете секирче во вратот на играч од спротивната фракција. Не дека е тотална хармонија, ама во моментов е некако стварно да се биде дел од ова.

Немам проблем со едноличните квестови. Сакам грајнд, сакам да собирам кожи за да си сошијам поголема торба за цвеќињата и дрвата и не ми смета ако го правам истото секој ден само на различни локации од светот. Ставив рака во истите илјада кутии за да најдам некои документи што му требаат таму на некој си мрзлив забушант во градот што одбива сам да си ги најде.

 

Етернум е интересен за истражување, а немам ни пола видено. Oгромен е, со преубави локации и мистерии што те демнат на секој чекор. Приказната е раскажана со мали белешки и страници од дневници што ги наоѓаш и тоа ми е сосема доволно. Нема долги досадни инстанцирани квестови за експозиција. Баш е суптилно, иако се гледа дека е крпеница со која New World од иницијалната замисла за само PvP игра е сменета да биде во ова што е денес. Веројатно и самиот дизајн на квестовите е прешиен врз таа оригинална идеја, ама за мене таман функционира.

Има дури и некои динамични ивенти. Светот е често напаѓан од некои мрачни сили коа доаѓаат преку портали кои треба да се соберете за да ги затворите. Како во RIFT. Само што не е толку добро како таму, ама е сепак доволно интересно за да те држи заинтересиран и да го правиш повеќе пати. Добар концепт им е ова, се надевам дека во иднина ќе го разработат со повеќе разновидност. Моментално групната PvE содржина е малку посиромашна, па повеќе вакви дешавки низ отворениот свет би можеле значително да ја размрдаат.

Групната PvE содржина се стандардните инстанцирани данџни, ама New World како што можам да приметам нема премногу во моментов. Шест се веќе во играта, а другите шест наводно доаѓаат наскоро. Го истрчав тој Amrine Excavation неколку пати и супер е. Се надевам дека ќе дочекаме и некој рејд набргу, чисто за да биде малку пошаренолико и предизвикувачки. Знам дека играта е воглавно замислена како PvP крвопролиќе, ама има многу PvE играчи кои Amazon ќе мора да ги задржи.

За PvP постојат многу позабавни опции, бидејќи три фракции на играчи може да се тепаат за територија и власт. Само тие војни се ограничени на 50 играчи од секоја фракција, па во моментов и таму е тешко да се бутнеш. Системот функционира на принцип се пријавуваш на огласна табла и чекаш да те одберат, ама барем деновиве приметив дека воглавно големите гилдови се бираат меѓу себе. Изгледа треба да се докажеш како опасен PvP курназ за да те одберат за војна, не знам.

Останувам тука. Мислам дека си најдов нов MMORPG свет што ќе ми биде новиот дом откако го напушив Азерот. Ми се свиѓа амбиентот, комбатот е феноменален, крафтањето е заразно и нонстоп ти дава некои нови мали цели. Ете, последен пат утепав неколку саати на собирање материјали за нова торбица и подобра опрема за цепење дрва, срп за растенија и нож за да ги дерам волците што ги стрелам во чело. Можеш како сакаш да си ја играш играта. Не ни мораш квестови да правиш, се левелираш со буквално секоја активност. Сите професии ти се веднаш достапни и можеш да си било што.

New World има огромен потенцијал да прерасне во следниот голем MMORPG наслов. Останува само да видиме каков третман ќе добие од Amazon, со оглед на тоа дека откажаа неколку други игри за наводно да се фокусираат на ова. Доколку нема редовни апдејти со свежа содржина како другите игри или ако се полакомат со продавање на pay-to-win срања, нема да трае многу долго. А, би сакал да потрае бар додека не излезе Ashes of Creation.

Види такоѓе:

• Трета шанса за Guild Wars 2
• Недела-две со Star Wars: The Old Republic 
• Недела-две со The Elder Scrolls Online 
• Последниот воз за Battle for Azeroth 
• Залезот на MMORPG жанрот