Dragonflight ќе биде следната World of Warcraft експанзија

Овие години многу често се осеќам како хрчак што трча во тркало кога ќе дојде World of Warcraft на дневен ред. Не мора ни ја да играм активно за да вртам ко глуп. Слушам од другари што уште ја играат, често следам што се случува играта, а повремено ќе прочитам и некоја книга на темата. Дури и новиот Wrath of the Lich King бордгејм го купив, па и се ковидосавме пола друштво на една сесија. Последнава година можевме да прочитаме и за криминалните сексуални активности меѓу вработените во Активижн Близард. 

 

Речиси секој ден имаше по некаков хорор скандал. Како да не беше доволен удар врз репутацијата на компанијата тоа што ја посведочивме најлошата експанзија во историјата на World of Warcraft, туку читавме и за како краделе мајчино млеко на колешки од фрижидер. Ужасно. Искрено се надевам дека во моментов Активижн Близард успешно ја спроведуваат неопходната чистка на вработениот гамад таму и дека конечно ќе има кривична одговорност, наместо само оставки.

 

Ни играта, ни Близард како компанија не се наоѓаат во некоја завидна позиција моментално. Затоа и оваа најава за новата World of Warcraft експанзија требаше да биде доволно голема за да е значаен исчекор во некоја посветла насока. За Dragonflight и тематиката беше познато со месеци наназад, барем од шпекулациите што ете воглавно испаднаа точни, ама сега имаме и официјална потврда. Змејовите се враќаат во Азерот од некоја непозната причина, а ние како играчи ќе можеме да отидеме на нов скриен остров и бидеме хрчаци во тркалото склопено од пет нови мали територии. 

 

Ништо од соништата на некои играчи за комплетно преработен Азерот како на времето со Cataclysm. Активижн Близард повторно се одлучиле за стандардниот начин на склопување нови експанзии со кои старата содржина трупана со години наназад станува неупотреблива. Очекувањата ми беа ниски, ама ете се трудам да глумам изненаден дека се остварија баш така како што мислев. Оттаму и ќе претпоставам дека на Dragonflight е работено за време на Shadowlands, кога можеби Активижн Близард си мислеле дека имаат успешна тековна експанзија и одлучиле и следната да биде по "стандардната" формула.

Ќе очекуваш дека после тоа фијаско со Shadowlands играта ќе земе комплетно нов тек, но не. Редизајн на кориснички интерфејс и враќање на дрвата со таленти не е некој нов тек, а уште помалку таа најавената нова змејолика раса и класа што изгледа како нешто излезено од корејска игра за телефон. Немам доверба ни во новите зони. Иако од тоа што можевме да го видиме, имам впечаток дека Dragonflight пак ќе биде тесно клаустрофобично место што нема да се чувствува како отворен свет, достоен за MMORPG игра.

 

Познавајќи ги Активижн Близард, на денот на излегување ќе има пак само четири данџни и еден рејд. Содржина што ќе ја спржиш за неколку недели и после ќе кенкаш како нема што да се прави во играта. Разбирам дека ако нешто не е моментално најавено не значи дека ќе го нема, ама сакав да видам како активно работат на подобрување на репутацијата со поголеми ветувања. Сигурен сум дека во следниве месеци ќе добиеме повеќе информации, ама нема да ме изненади ако испаднат штури и скромни.

Не можам да се возбудам ни за приказната. Истиот тим е што ја пишуваше Shadowlands и видовме тоа како заврши или барем се обидува да заврши. Ентузијасти ја споредуваат Dragonflight со Mists of Pandaria, ама не би избрзувал со тој заклучок додека не стапнам и сам тука. Изгледа ведро и шарено на сличен начин, ама да не заборавиме дека и Battle for Azeroth имаше супер визуелен дизајн.

Единствено што малку пријатно успеа да ме зачеша е тоа што Активижн Близард ветуваат дека конечно ќе ги средат професиите и ќе ги направат покорисни. Новиот систем каде што играчите меѓусебно ќе можат да си помагаат со професии звучи интересно, ама ќе мора да почекаме да видиме колку стварно ќе функционира во пракса. Дефинитивно недостига RPG елемент во World of Warcraft и ова е добра прилика за малку играта да се зајакне на тоа поле. 

Наводно нема да има, или барем во моментов не е најавена озогласената "позајмена моќ". Онаа глупост каде што во последните експанзии добиваш некои нови моќи од глупи комплицирани системи што во следната експанзија веќе ги нема? Супер е ако е навистина така и ако добиеме само нови дрва со таленти наместо опрема што се појачува со нешто како азерајт или глупавите Ковенанти. Разновидноста на класите исто така неопходна, па дел од мене сака да верува дека конечно овојпат ги послушале играчите и ќе испорачаат нешто што е потрајно и функционално.

Ќе можеш да јаваш и да собираш змејови. Новата механика на јавање е малку собрана од Guild Wars 2, ама немам некој проблем со ова. Ако функционира таму, не гледам зошто да не би функционирало и во World of Warcraft. Дури би рекол дека и малку предоцна им текна за такви поинтерактивни маунтови. Се надевам само дека нема да треба да зависи самото квестање од поседување на ваков маунт. Никој не сака да го вози бетмобилот од Arkham Knight тука.

Имам една голема грижа тука. Експанзијата воведува десет нови левели, што значи дека од 60 ќе се левелираме до 70. Откако ги смалија левелите пред Shadowlands на 50 и до тогаш можеше да си избереш во која експанзија сакаш да се левелираш, очекував дека и тука ќе се случи истото. Дека ќе одиме пак на 50-ти левел, а дека содржината од Shadowlands ќе оди назад во времето кај Chromie. Дали ова значи дека ќе мора новите карактери да ја пројдат и Shadowlands пред да стапнат во Dragonflight? Би сакал да можам таа експанзија комплетно да ја скокнам со алтови. Пет минути не би можел да издржам таму.

Не би се летал многу за Dragonflight. Колку и да изгледа визуелно привлечнa, немам апсолутно никаква доверба во Активижн Близард и нивната способност магично да ја поправат играта. Сигурно ќе ја играм некогаш, ама би сакал прво да почекам некој месец за да се осигурам дека не е комплетно срање како Shadowlands. Едвај и да знаеме нешто за експанзијава освен каде е сместена, така што има време за разубедување, ама до тогаш кроце. Нема ни датум, ама штом до крај на годинава излегува Wrath of the Lich King Classic ќе претпоставам дека Dragonflight ќе се појави некаде следната пролет. Ќе следам, како и да е. Еве ја целата најава од вчера тука.

The Cuphead Show можеше многу повеќе

Упорно заборавав дека скоро излезе The Cuphead Show!, анимираната адаптација на истоимената игра од пред некоја година што ме држеше ненаспан со кошмарите што ми ги приреди. После неколку изгледани епизоди можеби ќе беше подобро да не ми ни текнеше на серијава. The Cuphead Show! не само што е тонално комплетно оддалечена од изворниот материјал, туку е лошо склопена, без било каква наративна структура и идеја. 

 

Не знам дали намерно се обидува да биде таква и од некоја причина да се наметне на претшколската публика или едноставно кој и да ја продуцирал не ни видел што е всушност оригиналната Cuphead игра. Играта иако изгледа наивно и детски, низ неа е присутна многу помрачна тематика која и не е баш наменета за толку млада публика. Јасно е дека играта е инспирирана од цртани филмови од пред стотина години и можеби серијата некако невешто се труди да го емулира концептот, ама некако ми се чини дека тие цртани тогаш воглавно функционирале бидејќи биле нов и свеж медиум.

 

Во 2022 ќе очекуваш многу повеќе, дури и од обичен омаж. Знам дека можело многу повеќе од ова. Приказните во The Cuphead Show! се празни, плитки и досадни и покрај тоа што сетингот овозможува невиден простор за креативност. Буквално ништо не се случува. Епизодите траат десетина минути и не се ни приказни со почеток и крај, туку се само некоја ситуација која изгледа како да е мал дел отцепен од нешто. Нема некој јасен катализатор, заплет и резолуција  - само тера неколку минути. Без оглед на тоа колку ти е долго делото, не можеш туку-така да шлапнеш три реда дијалог и да ти почне завршната шпица.

Дали сите детски цртани изгледаат вака денес? Кој пример го следи The Cuphead Show! со кој јас не сум запознаен? Освен што анимацијата и музиката се речиси совршени, остатокот е глупав и често иритирачки. Капхед и Магмен само гракаат и урлаат со пискавите гласови, повремено има некој обид за физички шеги, меѓутоа повторно - ова би му било интересно само на дете што сака да гледа нешто шарено и весело на екран. Содржински нема баш ништо за тие што се запознаени со играта, освен тоа што ликовите се директно собрани од таму.

Можеби и јас барам премногу. Можеби концептот на Cuphead функционира само како игра, и естетски и наративно. Само што некако одбивам дека верувам дека ова е максимумот што бил возможен со изворниот материјал. Ќе мора да се осмелам да споредам со Arcane. Исто доаѓа од штура основа, ама компетентни сценаристи го издигнаа над било која друга адаптација на игра. Не барав и The Cuphead Show! да е исто толку квалитетно, само се понадевав дека ќе е доволно забавно и смешно за да го издржам до крај. Изгасив после три-четири епизоди и се сомневам дека има момент каде што станува подобро.

Дефинитивно не е за мене серијава. Претпоставувам дека веќе има стигнато до посакуваната публика и стварно се надевам дека се забавуваат. Десет минути од епизода не е многу, ама не можам да го гледам. Има многу поквалитетни детски цртанчиња што се привлечни и за поголеми деца како нас. Има толку многу добри SpongeBob SquarePants сезони што се далеку позабавно потрошено време за ако ти се лабави со некои такви шаренила на мрзлива дождлива недела.

Види такоѓе:

• Кошмарната Cuphead
  
• Можевме и без Pacific Rim: Black
• Сакам уште Arcane

Лабаво со Lost Ark

Не мислев дека ќе ја дочекам Lost Ark за западен пазар. Барем некако си замислував дека ќе има европски сервери кога ќе сум во длабока старост и ќе им раскажувам на внуците како дедо им Бојан се напалил на ова корејско MMORPG уште во 2015 и ете конечно пристигнало. Само што Бојан не може сега да ја игра зошто има карпал тунел синдром од други глупи игри. Lost Ark конечно лансираше во фебруари 2022, баш во деновите кога ми се појавија две црвени линии на ковид тест.

Среќа што Амазон се полуспособна компанија, па и воопшто да можев да седам на биро таа недела пак немаше да успеам да влезам во играта. Како и првата недела со New World серверите беа преполни и се чекаа редици со денови. Ќе си помислиш дека Амазон научиле нешто од тоа што им се случи пред речиси пола година, но не. Другата среќна околост е што се само издавач на Lost Ark за западен пазар, па кога беше возможно да се игра играта конечно - перформансот беше беспрекорен. Без глупи багови, без проблеми со конекција на серверите, туку баш онака исполирано и задоволително.

 

Lost Ark си тера така мазно од самиот почеток. Изминативе месеци бројката од милион и кусур играчи е значително опадната, меѓутоа играта е сосема витална, па нема да имаш никаков проблем за консумирање на било каква групна содржина. Со оглед на тоа и самиот MMORPG жанр колку има ослабено на популарност, комотно може да се заклучи дека Lost Ark е една од најактивните вакви игри моментално. И, забавна е. Не е тоа што мислев дека ќе биде, барем што се однесува на самиот гејмплеј и дизајн, ама ете ми гори по некој саат неделно и тоа е доволно за овој тип на забава.

Играта има изометрична камера и веројатно првиот впечаток е дека е некаков Diablo или Path of Exile клон. За среќа, воопшто не е таква. Самиот дизајн повеќе влече кон потрадиционални MMORPG наслови само со интензивен корејски тон. Квестовите се слично дизајнирани како во World of Warcraft, со тоа тука се уште порудиментирани и упростени. Се завршуваат многу побрзо, а некои воопшто не ни мораш да ги правиш бидејќи ти е доволна само главната мисија од одредена територија за да одиш во следната.

 

Општо, гејмплејот е супер. Класите се разновидни, имаш огромен избор што ќе ти пасува на стилот и воглавно забавата доаѓа од таму. Е, за жал, приказната не е толку интересна. Не дека е непостоечка, можеш сигурно да најдеш нешто привлечно, ама како и кај секоj друг корејски MMORPG наслов, презентацијата е некако несмасна и хаотична, па во повеќе прилики некако се решавав да ја прескокнам. Отприлика можеш да видиш што се случува во светот на Lost Ark, ама мене не ми беше доволно забавно за да навлезам подлабоко.

Не ја заиграв којзнае колку интензивно, ама успеав некако да се излевелирам до 50 кога што и всушност "почнува" целата игра, односно ти се отвара групната содржина која е многу повеќе од "убиј X свињи" и "кликни G на Х предмети". Приметив дека ова одби многу луѓе, дури и јас на моменти запнував со прогресот. Играта е така смислена да првите 50 левели се повеќе како долг туторијал за тоа што следува. Тогаш ги учиш главните механики на играта, одиш од територија во територија, собираш работи што уште не знаеш за што ќе ти се, а повремено ќе здрвиш и некој поедноставен данџн. 

 

Знае да биде малку досадно, бидејќи прогресот е строго линеарен. Не само приказната, туку самите територии се физички лимитирани. Светот не е отворен, иако има еден тон места на кои ќе прошеташ. Што е навистина штета. Дизајнот на зоните е еден од најдобрите што сум ги видел до сега во вакви игри, а пак си ограничен со невидливи ѕидови или видливи дрвореди на неколку патчиња. Затоа ми е многу полесно да ја споредам со она Neverwinter MMORPG отколку со било што друго. Lost Ark е секако многу позабавна од тоа, ама пак тоа ограничување на слободата на движење успеа да ме исфрустрира во неколку наврати.

Жалосно е тоа што играта те тера да издржиш пред да се претвори во нешто што ќе ти е забавно секој ден. На 50-ти левел се отвора таа групна содржина што и ја прави играта толку популарна. Имаш chaos dungeons, guardian raids, abyssal dungeons, the cube, boss rush, tower и не знам уште што друго. Групна инстанцирана содржина која е многу, многу повеќе од тоа што ќе го правиш претходно. Тука веќе не можеш да играш без мозок, бидејќи повеќето од овие работи што ти стануваат достапни бараат од тебе солидно да ја познаваш класата што ја играш, да знаеш точно што кога да искористиш и секако добро да се координираш со другите играчи. Пред ова Lost Ark е речиси сингл-плеер игра. 

Тука ти почнува вистинскиот грајнд, собирање опрема и подобрување на истата. Можеш да се акаш и по разни острови со бродовите, да си го уредуваш имотот, да цепаш различни дневни квестови (Una's Tasks), да комплетираш зони... Многу работи има. Некогаш ќе се логирам и не знам што попрво да направам. Светот иако не е физички поврзан, Lost Ark не го баталува комплетно, туку имаш пак некоја причина да се враќаш назад во зоните со помал левел за некаква активност. Некои се стварно толку визуелно добри што едвај ќе чекаш да ги видиш пак.

Во моментов сум на T2 содржина и едвај чекам да видам како е понатаму. Само лабаво. Играта ти ја ограничува дневната групна содржина, па не можеш преку ноќ да прогресираш повеќе од некој што има многу помалку време од тебе. Не бев сигурен за овој дизајн, ама со оглед на тоа колку многу работи можеш да завршиш во еден ден, изгледа баш онака фер. Можеш алтови да левелираш во меѓувреме. Има стварно многу различни класи што ќе сакаш да ги пробаш. Имај на ум дека оваа верзија што ја имаме сега е назад од таа корејската што тера со години, па во иднина доаѓаат уште позабавни работи за правење.

 

Забавно е. Не ми е тоа домаќинското MMORPG што некогаш се надевав дека ќе го имам после World of Warcraft, ама е одличен неделен фикс. Искрено, низ годиниве си замислував дека Lost Ark ќе биде изометричен World of Warcraft клон со отворен свет и сум малку разочаран што не е така. Играта има предобра естетика што би функционирала уште подобро доколку ја имаш слободата на движење како во потрадиционалните игри од жанрот, а е некако суво искористена. Најмногу ми сметаше ова кога сфатив дека не можеш да грајндаш мобови за левелирање, па речиси сите непријатели во отворениот свет ти се важни само доколку имаш квест поврзан со нив. 

Разбирам дека самиот концепт е таков, ама левелирањето е некогаш напорно и досадно поради тоа. Освен тие еднолични квестови, немаш некоја друга алтернатива за до 50-ти левел, а стискање заби за до таму не е секогаш најзабавната активност. Не е ни некој сериозен предизвик, туку буквално со исклучен мозок штракаш и се надеваш дека ќе следи нешто поинтересно. Затоа и ми е тешко да ја препорачам на луѓе што се навикнати на западни MMORPG наслови што имаат барем побогата приказна. Не е ни како Black Desert Online, TERA, AION или Elyon. Нешто сосема друго е. Сепак, ако успее да те закачи нема шанси потрошеното време да ти биде залудно.

 

Знам дека нема да ме држи долгорочно, ама ќе се моткам тука колку да видам што друго има да ми понуди. Не ни имам друга ваква игра за играње што ми е моментално интересна, освен Guild Wars 2. Има уште многу од содржината што уште ја немам видено, па ете грајндам упорно по некој саат неделно за да ми се отвори. Гардијан рејдовите се одлични, па ако сакаш да тепаш џиновски босови со интересни механики, можеш да извадиш квалитетна забава. Наградите што ги добиваш се секогаш важни, па се надевам дека и западниве наслови ќе успеат да украдат нешто. Популарно е и функционира, а баш на некои игри како World of Warcraft би им дошло како фино освежување.

На крајот, Lost Ark е комплетно бесплатна. Чини вкупно нула пари да ја пробаш. Иако има продавница каде што за вистински пари можеш да купиш некои тракатанци што малку ќе ти го забрзаат прогресот, не ти брца онака интрузивно во џеб за да си подобар од другите. Има и козметички ајтеми, па можеш да си купиш разни смешни капи и костимчиња. Ја пукаме неколку луѓе собрани на Crapwerk дискордот, па доколку ти треба друштво за играње или информации за било што од играта - супер местенце е. Јас ги замарам секојдневно со глупи прашања што лесно можам да ги изгуглам и до сега никој не ме испичкарал.

Не се одвоив од Severance

Кој вика дека немало нови добри серии? Особено серии напукани со заебани мистерии, тензии, интриги, пресврти и параноја? Јас викав. Цел месец март додека прегледував Lost дрндав за тоа како нема ништо ново забавно, а истовремено недела за недела се прикажувала можеби најдобрата серија за 2022. Не знам како успеав да ја пропуштам и да ја дознаам дури минатиов викенд, баш откако заврши. Од една страна, деновиве не се одвоив од тие девет епизоди и тоа беше супер, меѓутоа од друга некако знам дека подобро ќе ме извозеше доколку чекав и си ја трескав главата до следната епизода.

Severance има презабавен концепт. Серијата се врти околу Лумон, една крајно сомнителна корпорација чии вработени хируршки си ги имаат раздвоено сеќавањата помеѓу нивниот приватен и професионален живот. Додека се на работа немаат никакви сеќавања за животот надвор од таму, ниту сопственото име не си го памтат. Чим заврши работното време, излегуваат од канцеларија и не се сеќаваат што правеле таму и што воопшто работат. Дури ни колегите не си ги препознаваат. 

Вработените во Лумон имаат само осумчасовна дупка од работниот ден кога ќе дојде 17:01 или некоја минута повеќе. На сите ни се случило некогаш, ама не до волку. Конташ каде оди серијата со метафората за капиталистичкиот кошмар? Не знам колку идејата може да има искрен бунтовен ефект додека се прикажува на AppleTV+, мислам еве дај му ја серијава на некој што склопува ајфони во фабрика да видиме што ќе каже, ама е доволно привлечна за нас попривилегираните белци да ја коментираме од удобноста на нашите топли домови.

Централен лик во Severance е Марк С. Внатре е посветен и послушен работник што штрака нешто на компјутер, некакви бројки што ни ние не знаеме што се. Никогаш немал сомнеж во тоа што го работи, битно е менаџерите да се среќни. А, кога се тие среќни им дозволуваат и на вработените да послушаат и музика малку. Една песна неделно, ама по сопствен избор. Марк надвор од Лумон не знае ништо за компанијата и живее прилично тажен живот. Причината поради која што ја прифатил процедурата е што жали за трагичната смрт на неговата сопруга. Тие осум часа на работа му помагаат буквално да заборави на тоа.

Еден ден во неработниот живот на Марк се појавува негов поранешен колега, за кој Марк нормално не знае надвор од работа, што некако успеал да ја поправи процедурата на одвојување и да ги врати сите сеќавања. Сеќавања кои нормално сведочат за вистинските хорори во Лумон, нешто што и ние како публика го дознаваме како што тече серијата. И, тоа не онакви хорори од секојдневието кога менаџментот се труди да те убеди дека "сите на работа сте како една голема фамилија" или ви се заблагодарува со бесплатна пица еднаш месечно за почитта кон "вредностите на компанијата", туку нешто многу поголемо и пострашно. Нема да навлегувам низ спојлери, ќе мора да си видиш.

Интересно е како серијата знае симпатично да ги хиперболизира тие мали компаниски штосови за да ги држиш вработените помалку несреќни. Пример, кога им даваш пенкалца и ранци со компаниски логоа да се идентификуваат со нивната работна персона и да имаат пусто чувство на припадност. Ништо поубаво од создавање компаниски култ, нели. ИТ секторот добро знае за ова. Такви финти од книги за менаџирање има еден куп во Severance, меѓутоа многу поголеми работи се во фокус. Ова е само некој поспореден лајтмотив што само ја збогатува целата слика.

Severance има предобра кинематографија и дизајн на сетовите со кои одлично погодува една исклучително дистописка нота. Палетата на бои е ладна и стерилна, за ефективно да ја долови работната средина која се стреми да ги деперсонифицира вработените. Некогаш изгледа како лош сон од кој Вес Андерсон се разбудил препотен. Ретро-футуристичката технологија и естетика е феноменално вклопена, да не си во можност ни времето ни местото да го одредиш на овие непријатности. Општата конфузија е целосно присутна, а ова како визуелен фактор дополнително помага за сето ова да изгледа комплетно отцепено од секаква реалност.

Серијата е и преполна со мистерии. Глупо е да споредувам со Lost, ама свежо ја гледав, па ќе морам. Исто како и во Lost, гледаме два паралелни животи на ликовите, има мистериозни бројки, има кози наместо поларни мечки, има присуство на голема злобна компанија за која не знаеме многу, како и пресврти што нема да ги очекуваш иако ако прегледаш пак ќе приметиш дека серијата ти оставила трошки за да ги одгатнеш. 

Дури и надвор од серијата има начини да се забавуваш, ете се појавило некакво си писмо што открива детали и создава нови прашања. Не е формулата на Lost, меѓутоа неизбежна ми е споредбата баш поради некои сличности. Не се стреми намерно да е "новата" Lost секако, ама некако си наоѓа уникатен начин да создаде сличен амбиент. Финалето на сезоната е едно од најдобрите што сум ги видел во последниве години.

Препорака, најсериозно. Има и одлична, квалитетна актерска банда. Адам Скот, Кристофер Вокен, Џон Тортуро, Патриша Аркет - сите се тука и феноменално функционираат во овој сетинг. Не знаев која е Брит Лауер до серијава, ама крајно сум изненаден од нејзиниот актерски распон. Дефинитивно пријатно изненадување. Имај на ум дека сите од овие актери имаат практично два ликови и супер се снаоѓаат со нив. Еве, ако нешто значи, Бен Стилер е режисер на шест од овие девет епизоди и тоа е уште една причина да бидеш запрепастен.

Severance е скоро завршена, па за следната сезона ќе треба да почекаме барем година. Доволно време за да се изгледа барем уште еднаш. Ме интересира како публиката ќе се занимава со серијата до втората сезона и колку продуцентите ќе помогнат кон тоа со материјал измеѓу. Потенцијалот на серијата е стварно огромен, можностите за приказната се неограничени и искрено се надевам дека за разлика од Lost знае кај тера и дека ќе дочекаме уште позабегани сезони.

Moonfall е најглупиот глуп филм

Нема потреба да гледаш трејлер за филм на Роланд Емерих. Знаеш што те очекува. Или барем отприлика претпоставуваш. Така и за Moonfall се потрудив да не дознаам ништо пред да го гледам. Доволен ми беше насловот, името на режисерот и постерот за да си создадам очекувања за филмот. Емерих зад него ги има The Independence Day, The Day After Tomorrow и 2012. Човекот си има некои афинитети за глобални катастрофи, креативно уништување на светот и измислување на сопствени физички закони и тоа до сега супер му функционирало низ кариерата.

 

Одлични филмови се ако сакаш да се изгасиш на два саати, баш ги прегледував на почетокот на пандемијата, дури и чував еден необјавен пост на темата што требаше да биде како продолжение на Карантинското кино. Скроз се забавни и топли, ги гледаш баш поради налудничавоста на Емерих. Затоа нешто слично очекував и овојпат, мислев идејата што му дошла е нешто како "пеер, замисли сеа Месечината падне на Земјата, еј". Во суштина тоа и е заканата сега, меѓутоа Moonfall е далеку од она што Емерих вообичаено го нуди. Не знам што се случило, ама ова што го гледав е под сите негови стандарди, па и општо филмски стандарди.

 

Не можам да навлезам во Moonfall без спојлери, така што ако одлучиш да се изложиш на овие напорни два саати не читај понатаму. Главната премиса е дека Месечината е изместена од орбитата и се наближува кон Земјата. Нормално, како што е редот во овој тип на филмови, човештвото дознава три дена пред да се случи катастрофалниот настан, па времето за било каква ефикасна реакција е прилично ограничено. На тоа додади дека е присутен и задолжителниот лик што упорно предупредува дека ќе се случи, меѓутоа нема доволно кредибилитет за било кој од надлежните да му поверува додека не е предоцна. Стандардна шема за Емерих филм, како и да е. Никој не комуницира нормално со остантите и само се таложат проблеми што би биле порешливи, а сепак да одат во полза на наративот.

Филмот почнува примамливо, идејата е доволно интересна како за приказна од овој тип, ама за многу брзо успева да излезе од сопствената оска. Обично не треба да очекуваш многу од ликовите од сценариото, ама ова е дефинитивно најлошото нешто напишано што сум го видел во последно време, дури и The Matrix Resurrections би превртел очи. Разбирам дека продуцијата се одвивала среде пандемија, ама не верувам дека тоа е конечниот изговор за Moonfall да е таков каков што е. Веројатно Емерих некаде во животот кренал раце од секава здраворазумна логика, само што овојпат и таа сопствената што некогаш знаел да ја понуди гравитира некаде на ниво на детски цртан филм. 

Во најдобар случај, ефективноста на вакви филмови се сведува на она "добар е од што е лош". Забавниот фактор го црпиш од друго место и оставаш да те вози. Moonfall не е ни таков. Со ништо не ветува дека има некаков скриен потенцијал да биде тоа. Дијалозите и постапките на ликовите се очајни, настаните што се случуваат се небулозни, а темпото низ целиот филм е толку надвор од такт што упорно мислев дека фалат цели сцени. Во рок од еден ден успеаа да извадат правлив спејс шатл од научен музеј, магично да го проработат и да го летнат на Месечината со буквално никаков логистички кадар. Значи, Југо така да е стоено нема да успееш толку лесно да го стартуваш. Фалеше уште да ги гурне некој за да запалат за нагоре.

Друг проблем со Moonfall ми е што визуелно е многу чуден на моменти. Сцените што се во внатрешноста на Месечината се одлични, меѓутоа остатокот каде што се актерите во фокус изгледа прилично евтино. Иако се фрлени над 100 милиони долари за продукција, ниеден сет не личи на сет. Кадрите изгледаат вештачки и како сите тие сцени да се снимани на грин скрин. Дури и лажните позадини на Гугл Мит се сериозно подобри од сцените каде што Хали Бери се тегави со тие два-три реда дијалог што ѝ ги подметнале.

А, кога веќе сме кај актерите, апсолутно е небитно за филмот кои звучни и помалку звучни имиња се вртат. Сите се некако стерилни и безволни. Пак ќе речам, пандемија е и разбирам дека продукцијата се одвивала во неприродни услови, ама не успеав да приметам дека некој барем малку се труди. Какво и да е сценариото, на целиот филм штети ако нема ни трошка ентузијазам. Затоа и толку скап филм воглавно изгледа како Б-продукција слична на оние мокбастерите од The Asylum.

Не знам дали можам да го препорачам Moonfall. Сигурен сум дека некој ќе најде некоја вредност во филмот, ама јас за жал не успеав колку и да се трудев. Претходните филмови на Роланд Емерих се многу подобри. Ова едноставно не функционира на повеќе нивоа, особено во моментите на крај кога пробува да си игра со поголеми идеи одошто може да износи. Тапа е кога очекуваш глупав забавен филм, а ќе добиеш нешто што е само глупаво. Има многу подобри филмови со глобални катастрофи што може да ти се најдат кога расположението ќе ти побара, не мора ни да се од Роланд Емерих, ете ми текна на Greenland - супер си е тој.