Ништо не се скрши на Diablo IV Server Slam

Викендов Активижн Близард почастија отворено бета-тестирање на Diablo IV, последно пред играта официјално да излезе на 6-ти јуни. Конечно начекав и јас да штрбнам малку. Еве да кажам уште сега, секој аспект од Diablo IV е феноменален. Да не ти се верува дека ваква компанија со одамна нарушена репутација, успева да обезбеди квалитетна игра, стабилно бета-тестирање и желба да им ги дадеш тие седумдесет евра за три недели. Мислам, рано е за конечни заклучоци општо за цела игра нели, ама дваесетте левели од отворенава бета беа доволни барем за да имам волја да го пукам ова од следниот месец.

Не беше така планот, се оштрев да мрчам. Искрено, имав многу ниски очекувања, а се изненадив уште од моментот кога не почекав ни минута за да влезам на серверите. Сите саати играње ми поминаа без прекин на конекција, без лагови и без ниеден баг што ми скрши нешто. Ова е веројатно и конечната игра, поентата на викендов беше да се провери издржливоста на мрежната инфраструктура која ете очигледно ги издржа сите што се нафрлија. Ќе има повеќе играчи во јуни секако, ама можно е Активижн Близард конечно да научиле лекција за помазно лансирање.

Единствено ми е криво што тие дваесет левели ги изиграв со Sorcerer. Пробав малку и Druid и многу повеќе ми легна од генеричниот мејџ што сум го преиграл во секоја можна игра што го нуди. Немам во моментов желба да ги играм истите квестови два пати во еден ден, ама сигурно ќе ми биде првиот избор во јуни доколку останат истиве класи што се сега достапни. Фали Crusader или некоја слична паладинска класа и искрено се надевам дека ќе се појави бесплатно во целосната верзија. Тоа некако најмногу сакав да го играм и ете уште го нема овде.

Пази, Sorcerer е општо забавна класа. Има повеќе варијации и комбинации што можеш да ги користиш за да не ти биде досадно, дрвото со таленти е обемно за секоја класа и верувам дека секој може да си најде склопка по терт, ама повеќе ќе преферирав да имам шанса да млатам демони со голем чекан и штит. Сепак, ми се свиѓа слободата на избор што ја има Diablo IV за експериментирање со класите, иако сигурно на крајот повеќето ќе ја играат истата мета. Барем додека се левелираш имаш повеќе начини да си го направиш карактерот како што тебе ти одговара. 

Визуелно играта многу повеќе потсеќа на Diablo II, таква е со малку полимитирана палета на темни бои за разлика од Diablo III што блештеше и во "најмрачното". Ептен е глупо да ја споредувам визуелно со Path of Exile која е баш онака директно инспирирана од двојката, ама сега озбилно е присутен тој Diablo тон што некако последниве години почесто се среќаваше во клоновите. Ова е амбиентот во кој естетиката од стариот ков на Diablo најсоодветно доаѓа до израз и среќен сум што Diablo IV вака мајсторски го создава и одржува.

Светот е отворен и за други играчи, па со нив ќе можеш да завршуваш групни квестови, настани што се случуваат некаде на мапата и да тепаш џиновски босови. Има некој MMORPG момент што во бетава верувам дека не успеав да го искусам во целост, ама очигледно ова е правецот во кој ќе се движи Diablo IV и засега изгледа интересно. Активижн Близард имаа скоро десет години да посматраат како жанрот еволуира, какви групни активности сакаат играчите и што да соберат од игри како Lost Ark, па и такви како Guild Wars 2 и последнава World of Warcraft експанзија. Некои препознатливи моменти од таму ќе ги сретнеш и тука во прилагодена варијанта.

Немам претстава каков ендгејм ќе има Diablo IV. Се трудам да избегнувам информации за да можам да ги искусам од прва рака кога ќе дојде денот, исто како што се изолирав од приказната викендов. Со тоа ограничено време не сакав да навлегувам премногу во наративните случувања, гледав само што побргу да се излевелирам за да пробувам билдови. Кампањата колку и да е интересна, сигурен сум дека ќе ја изиграм само еднаш на еден карактер и после ќе ја скокам. Никогаш не навлегов нешто премногу во Diablo фолклорот, ама сакам натенаане да седнам на четворкава и без брзање да ја изделкам цела приказна.

Се надевам и дека Активижн Близард нема премногу да се полакомат со микротрансакции за визуелни тракатанци. Сигурно нема денар да потрошам на било каква козметика што ќе ја продаваат, само се надевам дека тоа што ќе се продава со вистински пари нема да изгледа премногу подобро од тоа што бесплатно ќе може да ти се падне во игра што кошта 70 евра. Diablo Immortal им изнаправи пари од секакви глупости и скроз ќе е тапа ако се "инспирираат" од некои такви бизнис зделки. Само тоа ме плаши околу Diablo IV.

Не е далеку јуни, така што ќе се проба саглам. Diablo IV докажа дека уште е тате на жанрот и баш сум возбуден да видам како ќе се снаоѓа во овие модерни времиња. Онака, да ти дојде да провериш која година е на календар, Активижн Близард со најмалку две добри игри во исто време, еве оваа и Dragonflight. Ќе си помислиш дека некој од таму се позамарал да дознае што сака публиката да игра. Буквално пред една година им се потсмевав за Warcraft Arclight Rumble. Мислев да чепнам нешто друго слично додека да излезе Diablo IV, ете ја изиграв Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr и за малку ќе ја купев и Last Epoch периодов, ама ќе почекам да видам дали ова ќе ми стане "главниот" ARPG наслов. Озбилно е добра. Баш како што и треба да биде четвртата Diablo игра. 

Види такоѓе:

• Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr до Diablo IV
• Преглед на The Incredible Adventures of Van Helsing
• Лабаво со Lost Ark
  
• Преглед на Torchlight II
• Да не ти се верува за Dragonflight

Два пати го гледав Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves

Претпоставував дека после три очајни Dungeons & Dragons филмови низ овие дваесетина години следниот ќе добие малку попристоен третман. Со толкав буџет и такви поскапи актерски имиња на список, беше очигледно дека целите на Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves се поамбициозни. Затоа и ми беше најпривлечен од сите овогодинешни блокбастери. Да се разбереме, не е The Lord of the Rings. Ни продукциски, ни тонално, ни било како. Меѓутоа, го гледав два пати во рок од една недела, па ќе заклучам дека си ја исполнува намерата да биде два саати чиста забава сместена во Forgotten Realms светот.

 

Мило ми е што се решиле на ваков лежерен пристап за Honor Among Thieves. Секако можеш да го скрпиш и ова како сериозна епска фантастика, меѓутоа со оглед на природата на изворниот материјал одлично функционира и вака позафркантски. Не е пародија во никој случај, само онака умерено и пријателски се зеза со некои клишеа и како таков е супер. На крајот е само филм, а не саботна D&D сесија кај баба ти во доградба.

Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves наоѓа начин за соодветно да го долови амбиентот на role-playing играта. Архетипските ликови често се однесуваат како друштво обични играчи кои се преправаат дека се дел од некаков магичен свет, што природно се рефлектира преку дијалозите и импровизациите, а "коинциденциите" кои ги вадат од некои критични ситуации се речиси еквивалентни на добро фрлена d20 коцка. На било кое друго место ова би личело на расклатена неумешна нарација, ама во Dungeons & Dragons филм е сосема адекватно. Дури и хуморот супер лепи во овој контекст.

Режисерите и сценаристите се истите што го имаат пишувано Spider-Man: Homecoming, па очигледно го разбираат ритамот на модерниве блокбастери, барем оние елементи што што ги прават добрите марвелски филмови функционални. Иако Honor Among Thieves не е баш истата формула, има некои моменти што можеби се препознаваат како сродни. Замисли, ова го кажувам како комплимент во 2023, ама озбилно постоеше едно време пред Avengers: Endgame кога таков филм носеше во себе некакви квалитети.

Забавна авантура е. Ги има сите зандани, змејови, магични артефакти, лоши волшебници и сè она што можеш да го посакаш од една ваква "кампања". Тоа што добар дел од филмот е сниман на вистински локации е уште еден фактор што го прави да биде и визуелно привлечен и да изгледа природно. Не е онаков пластичен и евтин како претходните Dungeons & Dragons филмови. Нормално, не ги заобиколува стандардните експлозивни CGI повраќаници, меѓутоа е доволно воздржан за да не ти го одвлекува вниманието со нив. 

Можеби единствена ситна замерка ми е изборот на актери. Крис Пајн и Мишел Родригез се одлични и очигледно и тие се забавуваат со материјалот, ама често не успевав да ги одвојам од ликовите што ги толкуваат. Повеќе ќе ценев некои непознати актери за истите ликови, ама изгледа продуцентите мислеле дека Крис Пајн и Мишел Родригез имаат некаква поголема пазарна вредност. Крис Пајн има доволно харизма за да го износи филмот со главна улога, ама на крајот пак некако го гледаш Крис Пајн, а не бардот Едгин. Среќа што Honor Among Thieves знае како да ги заигра ликовите меѓусебно, па затоа и замерката ми е онака тривијална.

Ме радува тоа што жанрот доби еден ваков свеж примерок што не настојува да е следниот The Lord of the Rings или Game of Thrones, туку си има сопствен стил и темпо. А, не ни има многу ствари за гледање од овој жанр за жал, особено не вакви блокбастери што си ја разбираат функцијата. Види што е моментално достапно за гледање од "големите" филмови и ќе те фати срам. Се надевам дека Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves ќе биде доволно успешен за франшизата да добие уште една шанса со нов филм. Не мора директно продолжение, комотно може да се извози друга приказна со други ликови.

Ова докажува дека уште е возможно да направиш забавен филм што нема да те малтретира со глупости додека си фрлаш чипс во фаца. Дури и кога визијата е веројатно повеќе студиска отколку режисерска. А, докажа и дека можеш да склопиш солидна фокусирана адаптација на постоечка интелектуална сопственост која поеднакво ќе биде ефективна за тие што се претходно запознаени со материјалот и тие што можеби за првпат се среќаваат со истиот. Камо среќа ова второво малку да го разбереше и оној Warcraft филмот од 2016.

Ретроспектива на Three Wonders

Пази која јака фора била Three Wonders низ флиперниците во девеести. Тураш едно жетонче и можеш да избереш меѓу три различни игри. Нормално, ова не го конташ дека е посебна ствар во тоа време, ама од оваа перспектива е многу јако. Мислам, тогаш не ни знаевме дека низ светот постојат оригинални аркадни машини. Во секоја флиперница ги имаше истите црни дрвени кутии и чичкото повремено ќе ставеше друга "програма". "Програми" е флиперџиското линго за зелените печатени плочи со пиратска игра, а една од најчестите такви во тие зачадени флиперници беше и Three Wonders.

Играта ја објавува Capcom во 1991, истиот тој Capcom кој е одговорен за сите клучни детски спомени на мојата генерација со насловите како Cadillacs and Dinosaurs, The Punisher, Final Fight, Warriors of Fate и Captain Commando. Има уште неколку на Capcom од тоа време што беа задолжително присутни во секоја флиперница, ама овие пет останаа со мене до ден денес. Знам некогаш да пуштам некоја од нив за да ја тргнам таа грутка во грло кога кога ќе ми текне на тоа време.

Прво нешто што ќе ти дојде на памет кога ќе помислиш на Three Wonders е веројатно run'n'gun платформерот Midnight Wanderers. Некогаш пробувам да разберам што беше толку привлечно во оваа игра за да е толку впечатлива и сега. Можеби визуелниот стил кој е значително различен од останатите во каталогот на Capcom, предизивикувачката тежина на самата игра, музиката и звуците или едноставно совршена комбинација од сите овие елементи. Дури и тие големите карти и монети расфрлани низ стазите имаат некое посебно задоволство кога ќе ги собереш. 

Тука и првпат како деца видовме некои фантастични елементи кои денес се стандард во фикција. Не дека ги немало и претходно во друг облик, ама јас бев од тие што од Midnight Wanderers првпат дознаа што е гоблин. Спореди со другине beat em ups што ги спомнав погоре, никаде немаш дрво со лице како непријател. Играта уште бара посебни вештини за да се совлада, што и не ме чуди зошто никогаш во флиперниците во кои се движев не слушнавме за некој "легендарен" играч што ја свртел со еден жетон. А, "големите" често ја штракаа и упорно умираа на втората стаза.

Кога ќе размислам, никој никогаш немаше видено како било кој врти некоја игра со еден жетон, ама за оваа не ни имаше такви гласини. Упорно ја имаше низ флиперници, макар и да дреме празна и да ја исполнува флиперницата со стравопочит. Случајно налетав на некоја статија за Three Wonders пред некое време и уште пред да дочитам веќе ја имав спремна на емулатор на таблет. Сè уште е таква магична и уникатна, со истиот предизвик од пред триесет години. Ја завршив за триесетина минути, ама ако израчунам колку петденарки "ставив" за да продолжам после секое умирање, веројатно ќе испадне некоја математика што ќе ти ја купи Elden Ring на 20% попуст.

Разбирам дека меѓудругото, многу од тогашните аркадни игри се така дизајнирани за да ти лапнат повеќе жетони за пократко време. Сепак, Midnight Wanderers е брутална и по тие стандарди. Постојано ти излегуваат непријатели од секоја страна, а исто време се обидуваш да пресконуваш работи што може да те убијат. Иако не е класичен bullet hell, нонстоп нешто се случува на екранот што ќе ти лапне жетон. И, ако конечно успееш да дојдеш до босот - ќе те пречека нешто на чија механика ќе мора да се прилагодиш брзо, а нема шанси да ти успее без прехтодно стекнато знаење и вештина. Лесно е да пробуваш сега со саати на Cuphead, ама оди прави го истото на седум години со 20 денари во флиперница. Веројатно и оваа "ексклузивност" направи Three Wonders да го има овој статус што го има денес во мојот тефтер.

Втората игра Chariot е практично продолжение на Midnight Wanderers. Ја има истата бајковита визуелна насока, меѓутоа жанровски е поразлична и помалку сурова. Со еден жетон ќе стигнеш и подалеку, иако можеби не си ја допрел со години. Игрите како Gradius се и онака полесни од тоа што е Midnight Wanderers, ама како засекогаш втор избор, Chariot остана недовршена оваа кратка играчка сесија. Кул е затоа што до некоја мера настојува да продолжи приказната од првата, барем онолку приказна колку што дозволува распонот на ваквите аркадни игри. Раскажувањето е претежно визуелно и како такво има максимален ефект. Малку да ѕирнеш од овие две игри и ќе ти стане јасно во каков амбиент се сместени.

Третата е некаков пазлер што никој не го играше. Не ни знам како се нашла во оваа колекција волку стилистички и тематски различна. Се разбира, секој имаше бар три-четири жетони потрошено на ова колку за да ја проба, ама не се сеќавам дека имаше било каква публика низ флиперниците. Првите две, особено Midnight Wanderers, се причината зошто овој наслов е толку незаборавен и важен за генерацијата што израсна на флипери. Иако можеби не е подобар од другите Capcom класици, заслужува шанса и денес, особено ако сакаш да видиш до кај можеш да стигнеш со "еден жетон". Плаче за некаква освежена верзија, штета што ретко било која од тие флиперски приказни доживеа нова помодерна инкарнација.

Види такоѓе:

• Пица и Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Revenge
• Кошмарната Cuphead

За John Wick: Chapter 3 - Parabellum и John Wick: Chapter 4 на еден трошок

Конечно го изгледав новиов John Wick филм деновиве. Кога седнав да си ги евидентирам впечатоците тука приметив дека никогаш ништо немам пишано за тројката. Па, фатив го изгледав и тој. Го немав гледано одамна, па меѓудругото беше и супер прилика да ми ги зацврсти стварите од последниот. Може требаше по обратен редослед, ама бидна. Исто така, се шокирав кога приметив дека се поминати четири години од Parabellum. Ќе се кладев дека излезе среде пандемија.

Parabellum почнува онаму каде што завршува двојката. Џон Вик е екскомунициран од организацијата за која оперира и за неговиот живот сега се нудат милиони долари. А, Џон само сака да си го исчисти името и малку да се скраси. Баш тоа и го размислував кога го гледав последниот. Дали некогаш воопшто легна да дремне измеѓу филмовиве? Верувам дека креативно усмртување на четрсто луѓе кои се обидуваат да те изрешетаат е захтевен процес за кој е потребна енергија, a дали еднаш го видовме вода како се напи.

Поентата ми е дека немам осет колку време е пројдено измеѓу третиот и четвртиот филм, зошто пред да го видиме Џон Вик во последниов, не беше баш во најзавидна здравствена форма. Не е ни важно тоа, акцентот на филмовите е да понудат експертска кореографија на боречки сцени која дефинитивно успева да се надмине со секој филм. Она што можеби во 2014 почна скромно и движеше на граница со неозбилна евтиноќа, денес е златниот стандард за акционен спектакл. Тие CGI повраќаниците во актуелните блокбастери не ги ставам во иста категорија, нормално. John Wick како серијал успеа да го засени и култниот индонезиски The Raid.

John Wick сепак функционира перфектно со сите пренагласени елементи. Без разлика дали се физички невозможните акциони вештини, отпорноста на куршуми, паѓање од зграда, тркалање по скали или фактот дека никој не е загрижен за пеесетина мртви тела среде светска метропола - John Wick со сите овие елементи се справува елегантно и беспрекорно. Филм е, не е документарец и веќе четири филмови строго се придржува кон параметрите кои сам си ги постави пред некои десетина години.

Она што мене ми е најкул околу серијалот е кога се одлучија дека Џон Вик е само слој во мистериозна хиерархиска структура која оперира низ цел свет. Тогаш работите станаа многу повозбудливи. Организација со сопствена логистика, валута, шифриран јазик и кодекс. Секој од филмовите постепено воведуваше некој аспект од тој свет, никогаш предиректно, онака доволно да биде интригантно, да ја крепи приказната, без да осетиш потреба во целост да ти објасни како функционираат нештата. Таа суптилност и воздржаност го прави цел серијал толку ефективен и искрено се надевам дека во серијата и спин-оф филмовите нема да се обидат да чепнат подлабоко. Овој досегашен начин е доволен за да се спроведат сите наративни потреби.

Тој баланс е можеби најевидентен во Parabellum. Пак ги има сите состојки на оригиналниот John Wick концепт, меѓутоа без ниту еднаш да ја размрда приземјеноста на целата слика, најмногу гребе низ тој свет каде што уфирцани платеници животарат во паралелно општество. Деталите кои Parabellum ги нуди за минатото на Џон Вик, директно се врзуваат со Chapter 4 и овозможуваат уште поголем мотив за приказната и општо постоењето на целиот филм. Искрено, мислев дека после три филмови серијалот ќе почне малку изморено да диши, а види го ти колку е всушност витален во самото финале. 

Велам финале, бидејќи Стахелски реши дека е конечно време малку да го стивне Џон Вик. Не само што публиката ќе се презасити, ама и сериозно ќе треба да најде покреативен начин за да го врати некогаш пак. Иако сум сигурен дека некогаш ќе се случи, би преферирал барем главниот серијал да остане на овие четири. John Wick: Chapter 4 е феноменален завршеток и би било непријатено за петнаесет години од сега да го гледаме остарен Кијану Ривс како пак брца луѓе со пенкало во мозок. Нека остане ова како печат од оваа генерација, четири добри филмови се баш пристојно достигнување.

Бил Скарсгард и Дони Јен се можеби најефективниот додаток во серијалот после Лоренс Фишбурн. Parabellum можеше малку повеќе да го искористи Марк Дакаскос на сличен начин. Не верувам дека во денешно време е спремен како мајсторот Дони Јен, ама филмот како да не му даде доволно простор да се раскомоти како што тоа го прави Chapter 4 со новите ликови. Иако филмот трае многу подолго од Parabellum, многу некако подинамично движи и не дозволува да се осеќа развлечено. Го сакам и Parabellum, ама неколку пати приметив дека некои работи или ги претрчува за да стигне до следната акциона сцена или ги влече непотребно. 

Ниту пак врската што Џон Вик ја има со некои ликови не изгледа толку знајачно ако фатиш да споредуваш каков му е односот со оние во другите филмови. Секако дека можеш истото да го кажеш за сите во серијалот, ама Parabellum најмногу се осеќа како видео игра и тоа е комплетно ненамерно. Сепак, деталите што ги нуди во оној дел со подземниот свет, со организацијата и фоклорот за Џон Вик го прават далеку од лош филм. Еден од четири мора да е последно место и еве го номинирам овој филм за таа позиција.

А, во Chapter 4, како за последен филм во серијалот, Стахелски не штедел на ништо. Сè она што си го видел во претходните три тука пичи помоќно од било кога. Од кореографските калакурници во акционите сцени, костимографијата, музиката, развојот на светот, па и емотивниот интензитет кој меѓудругото доаѓа и од фактот дека овој филм го бележи едно од последните појавувања на Ленс Редик, Chapter 4 е масивен. Нема шанси да навлегувам на спојлери, ама ќе кажам дека конечно имаше една симпатична визуелна The Matrix референца што ја чекав три филмови наназад. Суптилна и кратка, ама толку очигледна што одбивам да верувам дека е случајно присутна.

Како растен на акциони филмови што се излезени пред да се родам, мило ми е што имав ваква историска прилика да посведочам како се изгради култот за Џон Вик. Мислам дека влијанието врз жанрот тек допрва ќе го осеќаме низ филмовите што ќе доаѓаат. Само сети се колку пати за некој од акциониве филмови излезени во изминативе десет години си слушнал дека e "како Џон Вик, ама...". Ги има повеќе, ама ниеден до сега не успеа да го достигне ова ниво. Затоа и сметам дека серијалот треба да сопре тука, пред сам себе да се претвори во обид за John Wick филм. А, Кијану Ривс може буквално што сака да снима после ова. Не верувам дека постои друг актер во моментов што публиката го сака волку многу.

Види такоѓе:

• John Wick (2014)
• John Wick: Chapter 2 (2017)

Шестиот Scream

Два океј Scream филмови во рок од една година во време кога слешер хорорите се ехо од минатото и не е толку лоша статистика. Види ги какви се шестите продолженија во другите "бесконечни" хорор серијали. Никој нема да си рече, еј ај ќе го пуштам Friday the 13th Part VI: Jason Lives или Halloween: The Curse of Michael Myers. Секако дека и овие филмови си имаат некоја публика некаде што ги сака, ама обично додека некој ваков серијал стигне до оваа бројка, резултатот е изморена и потрошена варијанта на оригиналниот концепт и работите што го направиле функционален.

Сигурен сум дека истото може да се каже и за Scream VI, ама серијалот успеа да си најде некаков тон што некако не му дозволува да биде комплетно срање. Не е лесно да останеш свеж после пет филмови, а уште помалку забавен. Scream VI и нема некој сериозен проблем со тоа. Серијалот со четвртото продолжение зацврсти некои штосови што му овозможија прикладно да егзистира во светот што си го изгради и ако ништо друго, да си ги препишува правилата во сопствен контекст. Нема сигурно никогаш пак да го смени жанрот како кецот и да ги извади белешките надвор од сопствената франшиза, ама бар не е тажен обид за хорор како, не знам, Halloween Ends?

Scream VI знае каде му е местото и кои му се органичувања. Сите "иновации" се во тие рамки и апсолутно функционираат пак. Можеби и единствениот наслов меѓу сличните на кој му упали тоа воведување на нова генерација, сега и без премногу да се потпира на носталгија и оригиналните ликови. Оттаму и отсуството на Сидни е речиси незначајно, затоа што моменталната екипа е доволно добро обликувана да може да го износи серијалот барем уште два филма. Scream гледаш за да погодуваш кој ја носи маската на Гоустфејс и зошто. Филмот има за задача постојано да ти дава лажни насоки и мотиви, да те замота во сопствената игра и така да те одржува окупиран до самиот крај. Повеќе е како настан отколку како обичен слешер хорор и како таков максимално ме забавуваше и овој пат.

Можеби се должи на мојата љубов кон кецот како нешто што ме има внесено во жанрот, па сум крајно пристрасен, меѓутоа не можам да ископам некои сериозни аномалии. Scream филм е, не можеш да бараш повеќе од тоа што настојува да биде. Ако смениш, нема да е веќе Scream. Одлично балансира помеѓу бидувањето насилен слешер, продолжение во воспоставена франшиза и себереференцирање без ниту еднаш да се клизне. Последново е многу лесно да го догураш до критична точка, ама Scream VI е доволно полн со сопствени занимации за да избегне комплетна пародија на себе. Мислам дека дури и да го направи некогаш намерно во многу поголема мера, самите "правила" на серијалот би ублажиле такво скршнување. 

Актерската екипа која е присутна од претходниот филм е веќе уиграна, па доколку тогаш не беше јасно кој управува со новиве Scream филмови, сега е сигурно дека тоа е Мелиса Барера. Иако бев малку скептичен за начинот на кој нејзиниот лик е врзан со фолклорот на франшизата, Scream VI ме увери дека одредени ризици би можеле да се исплатат долгорочно доколку добијат ваков внимателен третман. Некои детали и нишки кои филмот ги најавува не се оставени за во иднина туку добиваат задоволителна разврска уште овде, што е исто позитивен сигнал дека екипата зад овие последни два филмови сака да раскаже содржана приказна без многу да го дрви.

Повеќето наслови во актуелниве франшизи знаат да искористат цел филм со надеж дека начнатите прашања ќе ги одговорат во следниот, меѓутоа Scream VI истовремено го користи целиот простор без многу ветувања за некоја следна прилика која можеби и нема да се оствари. Сигурен сум дека овие ликови кои ги запознавме изминатава година имаат барем уште два филмови, а верувам дека ако се искористи сличен пристап како овде ќе имам позитивни зборови и за идното продолжение. А, додека приказната се држи приземјена и е лишена од натприродни ствари и вселенски Гоустфејс, мислам дека нема место за паника. До тогаш, кој сака нека му ја носи маската.

Види, ниеден друг Scream нема да биде како првиот на Вес Крејвен, сепак забавно е да гледаш како друга генерација снаодливо се справува со наследството. Ќе си дозволам да кажам и дека последниве три Scream филмови ми се многу позабавни од вториот и третиот. Неизбежно е да се штанцаат продолженија во успешни франшизи, особено во жанр каков што е овој, ама секако пре би избрал варијанти на стандардизирана функционална формула во воспоставен континуитет отколку обиди за покласично ребутирање или неумешно трупање на страни елементи онаму каде што не припаѓаат. Затоа Scream како серијал е продолжува да биде убедливо доминантен во однос на сличните во жанрот, вклучувајќи ги и оние кои на Вес Крејвен му имаат послужено како директна инспирација.

Види такоѓе:

• Како Scream го редефинираше хорор жанрот 
• Петтиот Scream
  
• Краток Friday the 13th маратон 
• Сите осум Saw филмови 
• Околу Terrifier кец и два
  
• Рекалибрирањето на Halloween 
  
• Пак го промашија Halloween
• Едвај дочекав да заврши Halloween Ends