Тринаесет години Crapwerk

Поради минималната активност што ја имаше Crapwerk оваа година како блог, не бев ни сигурен колку точно години полни. Ете, тринаесет биле. Не дека се толку многу, па сум престанал да ги бројам, туку за жал во последно време оваа пишувачка активност ми е сè полуксузно хоби што некогаш не сум во тек ни со сопствениот блог. Не е само недостатокот на време, туку очигледно е дека и интересите не ми се толку опширни како во, не знам, можеби 2015 кога сум иштракал 140 текстови за секакви филмови, серии, игри, стрипови...

А, па да не почнувам за тоа во какво тажно ќоше е втурната денешната поп култура, онаа што некогаш јако ме привлекувала. Немам толку енергија за тоа. Едвај постигнувам да се напроливам по Star Trek: Discovery и новата Star Wars трилогија, а камоли да се занимавам со родовите студии на Terminator: Dark Fate или која и да е друга култна франишиза што си погина годинава обидувајќи се да задоволи непостоечка публика. Слава им.

Со ова предвид и овие дваесетина постчиња до сега објавени во 2019 се сосема таман. Доволно за во иднина да ме потсетат како сум бил испровоциран од тогашната мејнстрим забава. Не е дека немаше интересни ствари до сега. El Camino беше супер пример за како може да разграни приказна од познат основен материјал без да му се измоча во уста на истиот. The Mandalorian пак потсетува дека Star Wars има уште приказни за раскажување. Го болдирав приказни зашто сериозно не успевам да склопам што се случува во актуелнава трилогија.

Најмногу ми е криво што на музички план 2019 некако преслабо испорача за мој вкус. Претходни години што сè немаше, еј. Од секој жанр барем по неколку албуми што се тркаа за прво место. Ете упорно се трудам од летоска да склопам плејлиста со омилени албуми од 2019, ама ужасно тешко ми оди. Иако утепав од слушање неколку овогодинешни албумчиња, некако пак се враќам на претходни години што до лани не беше толку чест случај. Лани само рап плејлистата беше обемна, да не збориме за други жанрови. А, сè уште секојдневно следам изданија и преслушувам тон музика. Ретко што потазе допре до мене.

Но, еј. Имаме уште малку 2019 на располагање. Роденденскава прилика сакам да ја искористам да ве поздравам вас што ме читате низ годиниве, а и што од скоро ме гледате како си пијам пиво на YouTube дур играм глупи игри. Тие што ве познавам лично и вас што никогаш не сум имал прилика да ве запознаам, а со години Crapwerk нè поврзува. Душава ми е полна што сте тука сите овие години, особено вие што ве познавам само преку Crapwerk. Фала ви.

Традиционалната роденденска листа на постови е исто смалена во однос на претходните. Ќе бидам среќен ако догодина имам повеќе постови отколку што блогов ќе има години. Сепак, нешто сакам да издвојам и од оваа, па бујрум:

Посебниот Џедај

Третата True Detective

Селекција од Love, Death + Robots

Свршница

Залезот на MMORPG жанрот

Покемон, другар мој

Не сум убеден за The Witcher серијата

Ретроспектива на Batman Forever

Назад на Островот: Петнаесет години од почетокот на Lost

За Joker

Почетокот на The Mandalorian

Не беше многу одамна кога Боб Ајгер, извршниот директор на Дизни, зборуваше како општиот замор и презаситеност на публиката од Star Wars имале врска со неуспехот на последните филмови. Не знам како три-четири нови Star Wars филмови од кои некои не се воопшто поврзани меѓусебно може да те презаситат, но во ред. Тоа му е работа на Боб Ајгер. Секако не може да ти рече "никој не се стрча да го гледа Solo зашто повеќето не ги заболе за таков филм". Но, мислам дека поширката публика ја напушти франшизата уште со The Last Jedi. Значи, може да се правиме наудрени колку сакаш, ама Star Wars никогаш не бил понепопуларен. Па, затоа периодов ќе чуеш гласини како Дизни модуларно го скрпиле Rise of Skywalker и прикажуваат различно склопени верзии на тест публика.

И, глеј чудо. Неделава излегоа првите две епизоди од првата Star Wars играна серија The Mandalorian и интересот за франшизата нагло ескалираше. За само неколку денови, замисли. Сепак можело, а? Кога Star Wars ќе заврши во правилни раце, сепак може да биде квалитетен, свеж и да не те "презаситува". Мислам дека сите таму во Дизни се веќе свесни како и зошто е заринкана новата трилогија и баш изгледа како The Mandalorian да бива поштеден oд одлуките во кои поголем удел има козана Кејтлин Кенеди. The Mandalorian го движат Џон Фавро и Дејв Филони, господа кои се многу покомпетентни и од идиотон Рајан Џонсон, а по само две епизоди тоа е скроз евидентно.

Филони знае како да се справи со Star Wars во телевизиски формат. Ако се сетиш какви работи правеше со The Clone Wars јасно ти е дека нема подобар човек од него за во тимот на Џон Фавро за создавање на серија како The Mandalorian. Филони ја познава душата на тој опширен Star Wars универзум, знае што и како функционира, а на моја голема радост, сосема е способен да инкорпорира вестерн елементи во Галаксијата далеку, далеку. Тоа веќе многу пати го докажа и во The Clone Wars. А, The Mandalorian е всушност баш таков вселенски вестерн каде што е потребна вештина за соодветно да се изведе, a да не изгледа како комплетно друг свет отсечен од Star Wars. 

Ајде, без спојлери. The Mandalorian следи засега неименуван мандалориски платеник кој се ашка низ подземјето на галактичките вукојебини и извршува разни задачи. Серијата се случува по падот на Империјата и пред настаните од The Force Awakens, па таму владее уште поголемо безредие. Стормтруперите се распуштени и можеш да видиш како некои од нив работат и како приватно обезбедување на сомнителни криминални фаци. Светот е прљав и непријатен, а кантините кои отсекогаш изгледале како опасно место, сега од перспективата на лик како Мандалоријанецов, додатно личат на локали кај што не стапнуваш освен ако ептен не мораш. Шпагети вестерн амбиентот е целосно доловен во контекстот и е надополнет со прикладна музика која никако не може да ми излезе од глава.

Еден од најпривлечните моменти во серијата ми е тоа што иако приказната ја позиционира во опширен свет, не се обидува да ја расфрла насекаде. Ова е серија за еден лик и засега е фокусирана на него и на она што му е главна дејност. Не се расплинува со паралелни приказни како што мислев дека ќе тера во втора епизода. До сега имаше така кул вестерн акција и престрелки што во секој момент очекував да се појави млад Клинт Иствуд од под шлемот. Сепак, Педро Паскал е повеќе од доволен за улогата. Иако лицето му е скриено, така добро е изрежиран да можеш да му ги осетиш емоциите дури и во сцени без никаков збор. 

Тоа е уште една од посилните страни на The Mandalorian, начинот на кој мајсторски ја раскажува приказната само со визуелен јазик. Да, првата епизода има постандардна експозиција колку да ги стави стварите во погон, ама понатаму си тече природно без да замара со згуснати информации. Можеле комотно да користат некаква нарација во прво лице, ама само би била вишок во случајов. Во цела втора епизода едвај и да има некаков дијалог и прекрасно е изведено. 

Се надевам дека серијата ќе го сочува стилот воспоставен во овие две епизоди и во следните шест. Потенцијалот е огромен. Атмосферата е совршена за да се раскаже ваква приказна, а со извонредниот баланс на акција, мистерија и умерен хумор - серијата до сега ветува многу. Искрено, не знаев што да очекувам. Се плашев дека премногу ќе се заснова на сервисирање фанови со постојано фрлање познати парчиња во фаца. Но, наместо тоа, внимателно се труди да се осамостои додека Star Wars елементите ги нуди природно како дел од светот. Нема намигнувања со стари фори, барем не онака како што разни продолженија мислат дека тоа ги врзува со основниот материјал. 

После долго време сум пак возбуден за Star Wars. Од актуелната трилогија кренав раце, ама ќе oставам простор на The Mandalorian да продолжи да ме освојува. Интересна е, стилски е прејака, има главен лик што инстантно го прави допадлив и во ниеден момент не осетив дека рециклира и препакува било каков претходен Star Wars, па дури ни Боба Фет. Уште да остане чиста од било какви трендовски политички струи и ова има шанси да ми биде омилената серија од 2019. Во секој случај, догледувам до крај и се надевам дека квалитетот ќе се одржи на исто ниво.

Види такоѓе:

• Не сум убеден за The Witcher серијата

Утринско драмење за World of Warcraft: Shadowlands

На овогодинешниот Blizzcon чекав само една работа - точниот датум за Warcraft III: Reforged. Знам дека најавата за Diablo IV беше неизбежна после ланската катаклизма со Diablo Immortal, како и најавата за нова досадна World of Warcraft експанзија, ама 2019 е при крај, а јас се надевав дека ќе играм Reforged до декември. Тоа "наскоро" лесно може да се претвори во класичното "ќе ја одложиме малку за да ја дотераме дополнително за вас, играчите". Што од една страна е можеби малку чудно зашто не беше вчера најавена играта, ама од друга и разбирливо со оглед на тоа дека одамна оваа компанија е далеку од нејзините златни денови. 

А, кога сме кај далеку од златните денови, ајде да помуабетиме за новата World of Warcraft експанзија, Shadowlands. Некако се надевав дека после лошиот одзив на Battle for Azeroth, која патем успешно ја прерипав, Blizzard ќе сконтаат што функционира за играчите, а што не, па ќе понудат нешто посвежо и инспирирано. Но, очигледно уште не. Shadowlands, иронично сместена во задгробниот живот на Warcraft фолклорот, ми изгледа дека е експанзијата што конечно ќе фрли една убава лопата земја врз играта. Веќе мириса малку чудно од Battle For Azeroth навака.

Ова што во моментов е познато за Shadowlands воопшто не ми изгледа привлечно. Само пет нови територии, без нови класи и раси за играње, туку само дополнителни визуелни штимања за постоечките, осум данџни, рејд секако и една нова глупост што треба да го оправда отсуството на идеи за асален ендгејм. Torghast, Tower of the Damned е нов данџн во кој ќе можеш да влезеш сам или со група и секое претрчување ќе ти е различно затоа што нивоата внатре ќе се генерираат процедурално. Сега не само естетски, туку експанзијата и духовно ќе може да потсеќа на Diablo и сличните игри каде што постојат вакви бескрајни инстанци. 

Наместо играта да се фокусира на MMORPG аспектот и да научи лекција од Classic додека не е касно, дополнително се изолира во поакционен RPG жанр. Види ги денес двете World of Wacraft игри. Во едната уште се чекаат редици за да влезеш на сервер, а другата е празно шарено корејско ММО кое е несигурно кон сопствената публика. На крајот на краиштата, не ти ни требаат нови класи и раси. Ниту нови зони за да направиш добра игра или експанзија. World of Warcraft има огромен, огромен свет и површина која може да се искористи за нови свежи гејмплеј механики и ова веќе ми е скурчено да го зборам. 

Старите зони дремат така замрзнати во време и можам да ценам дека и од фолклорен аспект е така. Пример, кога денес одиш во Пандарија, искусуваш друг момент во временскиот континуитет на играта и не би било логично од нигде никаде да почне да се случува некој динамичен настан како во RIFT (амин!) или Guild Wars 2, бидејќи тековната експанзија постои во друго време. Не можеш да фрлиш демонска инвазија во териториите од Warlords of Draenor и тоа да има смисла. 

Меѓутоа и покрај таквите енкапсулирани зони, Азерот е доволно широк за да послужи како игралиште за порандомизирани настани кои би биле базирани на актуелната содржина. Еве, Shadowlands те праќа во задгробниот живот, од синематикот гледаш дека има некаков процеп до таму, па зошто такви "рифтови" да не се отворат и над Танарис и не знам, да дојде процедурално генерирана армија од другата страна и да треба играчи од сите левели да се организираат да ја победат. Со Torghast ја имаат и функционалноста спремно, само треба да ја имплентираат на неколку други места.

Знам дека со години кенкам за RIFT механики во World of Warcraft, ама тврдам дека тоа може асално да ја размрда играта и да ја тргне од досадниот шаблон на нова експанзија каде што сите случувања се сконцентрирани во едно мало ќоше. Ете, пример со Battle of Azeroth. Се случи ли "битката" надвор од тие четири-пет зони? Не. А, што прават Blizzard со старите територии сега? Епа, од Shadowlands ќе имаш некој воведен квест по кој ќе ти се понуди опција да се левелираш во експанзија по избор.

Левелите во Shadowlands ќе се компресирани и максимумот ќе биде 60, па така што до 50-ка квестај кај сакаш и после елај си во новите пет непривлечни зони. Ова со кратењето на левелите и не е така лошо, 130 левели за нови играчи изгледаат како преголем залак иако реално не се, ама сепак делуваат како влечкање. Мислам дека во моментов нема детали за како ќе биде решена нстанцираната содржина и како точно ќе скалира. Фино би било да можам да ги прескокнам веќе досадните данџни до Cataclysm додека стигнам до 50. 

Со ова всушност гледаш колку е играта стара и дека можеби опциите за нејзиното вистинско ревитализирање се ограничени. Ама, сигурен сум дека нема уште долго да тера со ваков тип на експанзии чиј придонес е моментален и незначаен долгорочно. Ако веќе целата претходна содржина ја тргаш настрана, ја стеснуваш на 50 левели и ја нудиш опционално, тогаш таа содржина што е актуелна треба да е вистинска, голема надградба. Истото што сега ќе можам да го правам секаде, ќе го правам и во новата, ама поспоро? Веќе е досаден овој концепт во World of Warcraft и намалувањето на претплатниците од експанзија во експанзија го докажува тоа. 

Првпат се осеќам волку рамнодушно за експанзија. Не ја играв Battle for Azeroth, ама следев што се случува со приказната и слично. Сите случувања таму ми ја направија Shadowlands дополнително непривлечна и од тој аспект. Не можам веќе да следам како ја форсираат Силванас во ваков негативец. Приказната е некако искомплицирана и на сите страни, а уште помалку би одел некаков задгробен живот кој во тематскиот контекст на Warcraft ми изгледа подалечно и од кунг-фу панди на скриен мистериозен остров.

Но, очигледно Blizzard се трудат и тие да се дел од актуелниов бизарен тренд со помрачни MMO експанзии. FFXIV ја објавија Shadowbringers (многу слична на Shadowlands), ArcheAge имаат нова содржина што се вика Shadows Revealed, па дури и Destiny 2 одат во слична насока со Shadowkeep. Нема шанси да е ова случајно. Сепак, колку треба да си стварно мотивиран за да останеш во ваква игра каде што основната содржина ќе ја спржиш за десетина денови? Затоа и се надевам дека баш Shadowlands e последната "голема" дестинација на оваа World of Warcraft. Сосема би било прикладно, дури и поетски, овие наши авантури да завршат тука додека го правиме првиот чекор во World of Warcraft II. 

Види такоѓе:

• Недела-две со World of Warcraft Classic
• Залезот на MMORPG жанрот